Читать книгу Udręka - Lauren Kate - Страница 9

Daniel spoglądał w stronę zatoki. Jego oczy były równie szare jak gęsta mgła spowijająca wybrzeże Sausalito i fale uderzające w kamienistą plażę u jego stóp. W tęczówkach nie miał wcale fioletu, czuł to. Była za daleko.

Objął się rękami dla ochrony przed przenikliwym morskim wiatrem. Jednakże, mimo że mocniej otulił się czarnym dwurzędowym płaszczem, wiedział, że to nic nie da. Po polowaniu zawsze robiło mu się zimno.

Tego dnia tylko jedno mogło go ogrzać, ale ona znajdowała się zbyt daleko. Tęsknił za czubkiem jej głowy, który idealnie pasował do jego warg. Wyobrażał sobie, jak bierze ją w ramiona i pochyla się, żeby pocałować ją w szyję. Ale dobrze, że Luce tutaj teraz nie było. To, co by zobaczyła, przeraziłoby ją.

Za jego plecami głosy morskich lwów wlokących się stadami wzdłuż południowego wybrzeża Wyspy Angel brzmiały dokładnie tak, jak on się czuł – przeraźliwie samotnie. Jakby nie było nikogo, kto mógłby go wysłuchać.

Oprócz Cama.

Kucał przed Danielem, mocując zardzewiałą kotwicę do wilgotnej postaci u ich stóp. Nawet zajęty czymś tak złowrogim, wyglądał dobrze. Jego zielone oczy błyszczały, a czarne włosy zostały krótko przycięte. Tak działał rozejm – zawsze sprawiał, że policzki aniołów rumieniły się, włosy błyszczały jeszcze bardziej, a nieskazitelnie umięśnione ciała wydawały się jeszcze zgrabniejsze. Dni rozejmu były dla aniołów tym, czym dla ludzi wakacje na plaży.

I dlatego, choć Daniel czuł wewnętrzny ból za każdym razem, gdy zostawał zmuszony do zakończenia ludzkiego życia, wyglądał jak ktoś, kto właśnie spędził tydzień na Hawajach – rozluźniony, wypoczęty, opalony.

Zaciskając kolejny skomplikowany węzeł, Cam stwierdził:

– To dla ciebie, typowe, Danielu. Zawsze odstępujesz i zostawiasz mi brudną robotę.

– O czym ty mówisz? To ja go wykończyłem.

Daniel spojrzał z góry na martwego mężczyznę, jego siwe włosy przylepione do bladego czoła, powykrzywiane ręce i tanie kalosze, na czerwoną poszarpaną ranę na piersi. Znów zrobiło mu się zimno. Gdyby zabijanie nie było niezbędne, by zapewnić Luce bezpieczeństwo, Daniel już nigdy nie podniósłby ręki do ciosu. Już nigdy by nie walczył.

A coś w zabiciu tego mężczyzny wydawało mu się niewłaściwe. W rzeczy samej, Daniel miał niewyraźne, niepokojące wrażenie, że coś było bardzo nie tak.

– Wykańczanie jest zabawne. – Cam owinął sznurem pierś mężczyzny i ściągnął go pod pachami. – Brudna robota to wrzucanie ich do morza.

Daniel wciąż trzymał w ręku okrwawioną gałąź. Cam zaśmiał się z tego wyboru, ale Daniela nie obchodziło, z jakiej broni korzysta. Mógł zabić czymkolwiek.

– Pospiesz się – warknął, zniesmaczony wyraźną przyjemnością, jaką Cam czerpał z rozlewu ludzkiej krwi. – Marnujesz czas. Zbliża się odpływ.

– O ile nie zrobimy tego tak, jak ja chcę, jutrzejszy przypływ wyrzuci tego tu pana Zabójcę na brzeg, dokładnie w tym miejscu. Jesteś zbyt impulsywny, Danielu, zawsze taki byłeś. Czy kiedykolwiek myślisz z wyprzedzeniem?

Daniel założył ręce na piersi i spojrzał ponad białymi grzywaczami. Turystyczny katamaran, który odbił od przystani w San Francisco, kierował się w ich stronę. Niegdyś widok tej łodzi mógłby przywołać wspomnienia. Tysiące szczęśliwych wycieczek, na jakie udał się z Luce w tysiącu żywotów. Ale teraz – teraz, kiedy mogła umrzeć i nie powrócić, w tym życiu, w którym wszystko wyglądało inaczej i nie będzie już reinkarnacji – Daniel był dojmująco świadomy tego, jak pusta jest jej pamięć. To była ostatnia szansa. Dla nich obojga. Tak właściwie – dla wszystkich. I dlatego to wspomnienia Luce miały znaczenie, nie jego, a tak wiele wstrząsających prawd musiało łagodnie wypłynąć na powierzchnię jej umysłu, jeśli miała przeżyć. Na myśl o tym, czego jeszcze musiała się dowiedzieć, Daniel zesztywniał.

Jeśli Cam sądził, że Daniel nie myśli z wyprzedzeniem, bardzo się mylił.

– Wiesz, że jestem tutaj tylko z jednego powodu – powiedział. – Musimy o niej porozmawiać.

Cam się roześmiał.

– Wiem.

Z sapnięciem przerzucił sobie przez ramię ociekającego wodą trupa. Granatowa marynarka mężczyzny marszczyła się wokół sznura, którym przewiązał go Cam. Ciężka kotwica spoczywała na jego zakrwawionej piersi.

– Ten tu jest trochę żylasty, co? – spytał Cam. – Czuję się niemal obrażony, że Starcy nie wysłali zabójcy, który byłby nieco większym wyzwaniem.

Później, przypominając przy tym nieco olimpijskiego miotacza, Cam zgiął kolana, obrócił się trzy razy na pięcie i wyrzucił trupa nad morze, ponad trzydzieści metrów w powietrze.

Przez kilka długich chwil ciało unosiło się nad zatoką. Później ciężar kotwicy ściągnął je w dół... w dół... w dół. Z głośnym pluskiem wpadło w niebieskozieloną morską wodę. I natychmiast zatonęło.

Cam wytarł ręce.

– Chyba właśnie ustanowiłem rekord.

Byli tak bardzo do siebie podobni. Jednakże Cam był czymś gorszym – demonem – i dzięki temu bez wyrzutów sumienia dopuszczał się nikczemnych czynów. Daniela ograniczały wyrzuty sumienia. A teraz jeszcze bardziej ograniczała go miłość.

– Zbyt lekko traktujesz ludzką śmierć – powiedział Daniel.

– Ten gość na to zasłużył – odparł Cam. – Naprawdę nie widzisz w tym rozrywki?

Wtedy właśnie Daniel spojrzał mu w twarz i warknął:

– Ona nie jest dla mnie zabawą.

– I właśnie dlatego przegrasz.

Daniel chwycił Cama za kołnierz stalowoszarego trencza. Przez chwilę zastanawiał się, czy nie wrzucić go do wody tak, jak tamten przed chwilą wrzucił zabójcę.

Słońce zasłoniła chmura, rzucając cień na ich twarze.

– Spokojnie – powiedział Cam, odsuwając ręce Daniela. – Masz mnóstwo wrogów, ale w tej chwili ja nie jestem jednym z nich. Pamiętaj o rozejmie.

– Co to za rozejm – prychnął Daniel. – Przez osiemnaście dni to inni próbują ją zabić.

– Przez osiemnaście dni ty i ja będziemy ich wyłapywać – poprawił Cam.

Zgodnie z anielską tradycją rozejmy trwały osiemnaście dni. W Niebie osiemnaście było najszczęśliwszą i najbardziej boską z liczb – afirmującą życie sumą dwóch siódemek (archaniołowie i cnoty kardynalne), zrównoważoną ostrzeżeniem czterech jeźdźców Apokalipsy. W niektórych językach ludzi osiemnaście zaczęło znaczyć tyle co życie – choć w przypadku Luce równie dobrze mogło oznaczać śmierć.

Cam miał rację. Gdy wieści o jej śmiertelności zaczęły przenikać kolejne kręgi niebios, szeregi jej wrogów będą się podwajać każdego dnia. Panna Sophia i jej kohorty, Dwudziestu Czterech Starców Zhsmaelin, wciąż polowali na Luce. Daniel zauważył Starców w cieniach rzucanych tego ranka przez Głosiciele. Dostrzegł w nich coś jeszcze – inną ciemność, większą przebiegłość, której z początku nie rozpoznał.

Promień słońca przebił chmury, a wtedy Daniel kątem oka ujrzał błysk. Odwrócił się i ukląkł, a po chwili odnalazł samotną strzałę wbitą w mokry piasek. Była smuklejsza niż zwyczajna strzała, matowosrebrna, ozdobiona grawerowanymi spiralami. Wydawała się ciepła w dotyku.

Danielowi zaparło dech w piersiach. Od wieków nie widział gwiezdnej strzały. Jego palce drżały, gdy wyciągał ją z piasku, starannie unikając zabójczego tępego końca.

Teraz wiedział już, czym była druga ciemność pośród porannych Głosicieli. Wieści były gorsze niż się obawiał. Odwrócił się do Cama, trzymając w dłoniach lekką jak piórko strzałę.

– Nie działał sam.

Na widok strzały Cam zesztywniał. Niemal z szacunkiem odwrócił się i dotknął jej równie ostrożnie, jak wcześniej Daniel.

– To bardzo cenna broń. Wygnaniec musiał bardzo szybko uciekać.

Wygnańcy – grupa tchórzliwych, mocnych tylko w gębie aniołów, odrzucona i przez Niebiosa, i przez Piekło. Ich silnym punktem był wyłącznie prowadzący samotnicze życie anioł Azazel, jedyny pozostały gwiezdny kowal, który umiał tworzyć gwiezdne strzały. Wypuszczona ze srebrnego łuku gwiezdna strzała mogła jedynie posiniaczyć śmiertelnika. Jednakże dla aniołów i demonów była zabójcza.

Wszyscy pragnęli ją mieć, lecz nikt nie chciał kontaktować się z Wygnańcami, więc gwiezdne strzały kupowano zawsze w tajemnicy, przez pośrednika. Co oznaczało, że człowiek zabity przez Daniela nie był zabójcą wysłanym przez Starców. Był jedynie handlarzem. Wygnaniec, prawdziwy wróg, uciekł – prawdopodobnie na widok Daniela i Cama. Daniel zadrżał. To nie były dobre wieści.

– Zabiliśmy nie tego, kogo trzeba.

– E tam – zbył go Cam. – Czyż świat nie będzie lepszym miejscem bez jednego drapieżcy? Czyż Luce nie będzie bezpieczniejsza? – Spojrzał na Daniela, a po chwili zapatrzył się na morze. – Jedyny problem to...

– Wygnańcy.

Cam pokiwał głową.

– Czyli teraz i oni jej pragną.

Daniel poczuł, jak czubki jego skrzydeł jeżą się pod kaszmirowym swetrem i ciężkim płaszczem. Bolesne swędzenie sprawiło, że się skrzywił. Stał nieruchomo, z zamkniętymi oczami i rękami wyciągniętymi wzdłuż boków, zmuszając się do uspokojenia, zanim skrzydła wyrwą się niczym gwałtownie rozwijające się żagle statku i poniosą go nad zatoką, daleko od wyspy. Prosto w jej stronę.

Zamknął oczy i spróbował wyobrazić sobie Luce. Z trudem oderwał się od tamtego domku, od jej spokojnego snu na malutkiej wysepce na wschód od Tybee. Tam już był wieczór. Czy się obudziła? Czy była głodna?

Bitwa w Sword & Cross, objawienia, śmierć jej przyjaciółki – to wszystko bardzo odbiło się na Luce. Anioły spodziewały się, że prześpi cały dzień i noc. Niestety, do następnego ranka musieli wymyślić jakiś plan.

Wtedy Daniel po raz pierwszy zaproponował rozejm. Aby wyznaczyć granice, ustalić zasady i konsekwencje, gdyby któraś ze stron je złamała – współdziałanie z Camem było wielką odpowiedzialnością. Oczywiście wiedział, że to zrobi, dla niej zrobiłby wszystko – chciał się jedynie upewnić, że zrobi to właściwie.

– Musimy ją ukryć w bezpiecznym miejscu – powiedział. – Jest taka szkoła na północy, w pobliżu Fortu Bragg...

– Szkoła Shoreline. – Cam pokiwał głową. – Moja strona też się nią zainteresowała. Będzie tam szczęśliwa. I wyedukowana w sposób, który jej nie zagrozi. I, co najważniejsze, będzie chroniona.

Gabbe już wcześniej opowiedziała Danielowi, jaką osłonę może zapewnić Shoreline. Wkrótce rozejdą się wieści, że Luce się tam ukrywa, ale przynajmniej przez jakiś czas w obrębie szkoły będzie niemal niewidzialna. W środku Francesca, anielica bardzo bliska Gabbe, zajmie się Luce. Na zewnątrz Daniel i Cam będą polować na wszystkich, którzy odważą się zbliżyć do szkoły.

Kto mógł powiedzieć Camowi o Shoreline? Danielowi nie podobało się, że tamta strona wie więcej niż jego strona. Już zaczął się przeklinać, że nie odwiedził szkoły przed dokonaniem wyboru, ale trudno mu było opuścić Luce.

– Może zacząć od jutra. Zakładając – tu Cam omiótł Daniela spojrzeniem – zakładając, że się zgodzisz.

Daniel przycisnął rękę do kieszeni koszuli, gdzie trzymał niedawne zdjęcie. Luce nad jeziorem w Sword & Cross. Błyszczące, mokre włosy. Rzadki uśmiech na jej twarzy. Zazwyczaj kiedy udawało mu się zdobyć jej zdjęcie lub obraz, tracił ją. Tym razem wciąż tu była.

– Posłuchaj, Danielu – mówił Cam. – Obaj wiemy, czego ona potrzebuje. Zapiszemy ją tam, a później zostawimy w spokoju. W żaden sposób tego nie przyspieszymy, musimy zostawić ją samą.

– Nie mogę opuścić jej na tak długo. – Daniel za szybko wypowiedział te słowa. Spojrzał na trzymaną w rękach strzałę i zrobiło mu się słabo. Chciał wrzucić ją do oceanu, ale nie umiał.

– Czyli jej nie powiedziałeś. – Cam zmrużył oczy.

Daniel znieruchomiał.

– Nie mogłem jej nic powiedzieć. Moglibyśmy ją stracić.

– Ty mógłbyś ją stracić – zaszydził Cam.

– Wiesz, o co mi chodzi. – Daniel zesztywniał. – To zbyt wielkie ryzyko, zakładać, że mogłaby to wszystko przyjąć bez...

Przymknął oczy, by odpędzić od siebie dręczący obraz czerwonego płomienia. Lecz on zawsze płonął z tyłu jego głowy, grożąc nagłym wybuchem. Gdyby powiedział jej prawdę, a to by ją zabiło, tym razem odeszłaby na zawsze. I to by była jego wina. Daniel bez niej nie mógł nic zrobić – nie mógł istnieć. Jego skrzydła zapiekły na tę myśl. Lepiej chronić ją jeszcze przez jakiś czas.

– Jakże to dla ciebie wygodne – mruknął Cam. – Mam tylko nadzieję, że nie będzie rozczarowana.

Daniel go zignorował.

– Naprawdę wierzysz, że w tej szkole będzie mogła się uczyć?

– Owszem – odpowiedział powoli Cam. – Zakładając, że zgodzimy się na brak zewnętrznych bodźców. A to oznacza, że nie będzie tam Daniela ani Cama. To musi być główna zasada.

Nie widzieć jej przez osiemnaście dni? Daniel nie mógł w to uwierzyć. Co więcej, nie mógł uwierzyć, że Luce się na to zgodzi. Dopiero co odnaleźli się w tym życiu i w końcu mieli szansę być razem. Lecz jak zawsze wyjaśnienie szczegółów mogło ją zabić. Nie mogła usłyszeć o swoich poprzednich żywotach z ust aniołów. Luce jeszcze tego nie wiedziała, ale wkrótce sama będzie musiała sobie przypomnieć... wszystko.

Ukryta prawda – a dokładniej to, co Luce o niej pomyśli – przerażała Daniela. Lecz dziewczyna musiała odkryć ją sama, by uwolnić się z tego przerażającego zamkniętego kręgu. Dlatego jej doświadczenia w Shoreline były tak ważne. Przez osiemnaście dni Daniel mógł zabijać wszystkich Wygnańców, którzy staną mu na drodze. Lecz po zakończeniu rozejmu wszystko znów będzie zależeć od Luce. I tylko od niej.

Słońce zachodziło nad górą Tamalpais i zaczynała opadać wieczorna mgła.

– Pozwól mi ją zabrać do Shoreline – powiedział Daniel. To będzie jego ostatnia szansa, by się z nią zobaczyć.

Cam popatrzył na niego dziwnie, decydując, czy się zgodzić. Po raz drugi Daniel musiał siłą wepchnąć bolące skrzydła pod skórę.

– W porządku – powiedział w końcu Cam. – W zamian za gwiezdną strzałę.

Daniel podał mu broń. Cam wsunął ją pod płaszcz.

– Zabierz ją do szkoły, a później mnie znajdź. Nie spieprz tego, będę cię obserwował.

– A później?

– Czeka nas obu polowanie.

Daniel pokiwał głową i rozwinął skrzydła, czując, jak przepełnia go głęboka przyjemność. Stał przez chwilę, zbierając energię i wyczuwając opór wiatru. Czas uciec z tego przeklętego, paskudnego miejsca i pozwolić, by skrzydła zaniosły go do miejsca, gdzie mógł być sobą.

Z powrotem do Luce.

I z powrotem do kłamstwa, w którym musiał żyć jeszcze przez chwilę.

– Rozejm zaczyna się jutro o północy – zawołał Daniel, podnosząc ogromną chmurę piasku na plaży. Wzniósł się w niebo i odleciał.