Читать книгу Druga wojna światowa. Dzień po dniu - Лим Ворд - Страница 6

W październiku 1940 r. Związek Radziecki zachęca Estonię, Łotwę i Litwę, na podstawie porozumienia o wzajemnej pomocy, do rozmieszczenia kontyngentu wojskowego 25 000 żołnierzy na ich terytorium w celu obrony przed hitlerowskimi Niemcami. Jest już jasne, że Armia Czerwona jest skłonna do osiągnięcia swoich celów, niezależnie od strat. Dwa tygodnie później rządy tych krajów są oskarżane o zmowę z Niemcami (co częściowo jest prawdą), represje wobec cudzoziemców (Polaków itp.) I zmieniają się. Latem 1940 roku, po wynikach ogólnopolskiego głosowania, republiki są tworzone przez rządy komunistyczne i przyjmują deklaracje członkostwa w Związku Radzieckim; które są natychmiast zatwierdzane przez Radę Najwyższą ZSRR.

Według dokumentów NKWD z 17 czerwca 1941 r. Na Litwie – 5663 osób, głównie tajnych funkcjonariuszy policji i «klasycznych kapitalistów», podlegało konkluzjom – odpowiednio 10186, Łotwa, 5624 i 9547, Estonia – 3179 i 5979.

Prezydent Litwy Antanas Smyatona mądrze wyjeżdża do Niemiec, następnie do Szwajcarii i Stanów Zjednoczonych. Jego estoński odpowiednik Konstantin Päts zostaje deportowany wraz z rodziną na Syberię, otrzymuje 25 lat obozów, od 1942 r. Przebywa w więzieniu kliniki psychiatrycznej, zmarł tam w 1956 r. Szef Łotwy, Karlis Ulmanis przekonuje ludzi, że "przyjaciele przyszli", aktywnie współpracuje z nowym, pro-sowieckim rządem, aw szczególności publikuje "Ustawę o walce z rujnowaniem". Nieco później zaczyna rozumieć sytuację, prosi Kreml o pozwolenie na wyjazd do Szwajcarii, ale ostatecznie trafia do obozu NKWD koło Krasnowodska (Turkmenistan), gdzie w 1942 r. Umiera.