Читать книгу Dokter van ver - Malene Breytenbach - Страница 4

Al is sy die volgende dag baie besig en stroom die pasiënte by die hospitaal in, kan Rafaella nie ophou om oor Giulio te tob nie. Hy en sy ma is die vorige aand ná ’n baie gesellige kuier by die Continari’s se huis weg sonder dat hy enigsins aangedui het dat hy haar weer sal wil sien.

Die skip het in die nag weggevaar, dink sy spyt.

Sy kom dié aand besonder laat by die huis. Lank ná etenstyd, voetseer van ’n ure lange gestaan by die een operasie ná die ander, en baie moeg. Haar ma het soos gewoonlik vir haar kos gebêre.

Rafaella wou al na ’n eie woonstel trek, maar haar ouers wil niks hoor nie. “Jy kan vir jou een koop as jy genoeg verdien het,” is haar pa se beswaar. “Waarom geld mors op huur as ons hier alleen bly in dié grote huis en jy met liefde verniet kan inwoon?”

“Jy sal nie ordentlik eet as jy alleen bly nie, en jy’s reeds te skraal,” is weer haar ma se beswaar.

Rafaella eet sommer by die kombuistafel. Jwana is lankal huis toe en haar ouers kyk TV. Gisteraand dié tyd het sy in die heerlikheid van Giulio di Mareneschi se diep, donker blik gesit, dink sy, en sug. Nee, hulle het eintlik toe al vertrek. Hulle wou nie te laat kuier nie. Sy het die vorige nag van hom gedroom, hoe hy haar ontwyk …

Sy hoor die huistelefoon lui, maar eet verder. Haar vriende soek haar gewoonlik op haar selfoon. Die oproep sal vir haar ouers wees.

Verbaas kyk sy op toe haar pa met ’n breë, ondeunde glimlag by die kombuis inkom. “Onse Italiaanse dokter wil graag met jou praat.”

“Wat? Wie?”

“Jy weet wie. Giulio di Mareneschi. Ek het mos vir hulle ons telefoonnommer gegee.”

Rafaella vlieg op, probeer nie eens máák of dit haar nie traak nie. “Ek kom, Papà!”

Sy draf behoorlik na die telefoon in die voorportaal, haal eers diep asem voordat sy antwoord sodat sy nie opgewonde moet klink nie.

“Hallo … e … Giulio.”

“Hallo, Rafaella.” Sy stem stuur rillings deur haar. “Ek hoop dit gaan goed?”

“Lekker dankie, ek het net ’n harde dag agter die rug. Dis ’n toeloop van pasiënte en ons fasiliteite laat veel te wense oor.” Haar hart klop kliphard in haar ore.

“Ek hoor dit gaan maar rof in sommige van die hospitale hier, ja, maar gelukkig is daar mense soos jy wat nie daardeur afgesit word nie. Ons het gisteraand heerlik by julle gekuier. Sulke gasvryheid het ons nie verwag nie. Ek wou net dankie sê.”

“Dit was ’n plesier om julle te onthaal.” Waarom wil hy vir háár dankie sê en nie vir haar ma nie?

“Professor Scribante van chirurgie by jul universiteit se mediese skool het my gevra of ek bereid sou wees om ’n paar lesings te gee. Ons bly dus ’n week langer. Ek het gedink dit sou lekker wees om mekaar weer te sien.”

Sy kan bollemakiesie slaan van blydskap. “O ja, dit sal beslis lekker wees.”

“Ons bly aan in die gastehuis. Ek het gewonder of jy vir my jou hospitaal sou wys. Môre of oormôre miskien, as dit nie te gou is nie? Ek wil graag sien hoe gaan dit in ’n buitestedelike Suid-Afrikaanse hospitaal met ’n groot pasiëntelading.”

“Maar natuurlik! Laat my net weet wanneer jy kan kom, dan reël ons dit.” Genade, haar stem is skoon skril van opgewondenheid. Die skip het anker gegooi!

“Dankie, dis baie gaaf van jou. Ek het ook gewonder of jou ma sou omgee om myne ’n bietjie rond te wys. Ek wil haar nie heeltyd alleen laat nie, hoewel sy maklik self uitgaan. Sy is vir niks bang nie en doen graag inkopies.”

“Ek is seker my ma sal dit geniet. Wanneer jy saam met my kom, kan hulle gaan rondloop.”

“Wonderlik. Ek bel jou dan weer?”

“Enige tyd.”

Hy lui af en sy voel asof daar borrels in haar bloedstroom is. Sy gaan na die sitkamer. Haar ouers kyk met afwagting na haar.

“Jou oë skitter, my liefling,” terg Rachel.

“Wel? Gaan hy vir jou kom kuier?” vra Jacopo met ’n breë glimlag.

“Ek vertel julle wat hy gesê het …”

* * *

Rafaella is skoon oorstuur toe sy wag dat Giulio by die hospitaal opdaag. Hy wou self ry en sy moes aanwysings gee. Sy het haar kollegas gewaarsku dat die Italiaanse dokter wil kom kyk hoe werk die hospitaal en dat dit haar aandag gaan vereis.

“Is die man nou iets van jou, jou boyfriend of so iets?” wou dokter Ngwenya, die superintendent, met ’n glimlag weet.

“O nee, ek ken hom skaars. Hy’s bloot ’n besoeker. Ek het hom ontmoet by die diens vir die krygsgevangenes by Zonderwater.”

“Jy bloos dan, dokter Continari.”

Sy het gelag, maar haar wange hét gebrand.

Sy maak pas ’n saalronde in die mansaal klaar toe ’n student in haar hospitaaljaar haar kom roep. “Rafaella, daar is ’n man by ontvangs, ’n dokter met ’n Italiaanse naam, en hy sê julle het ’n afspraak. Sjoe, dis die sexyste man wat ek nóg gesien het. Is hy jou vriend?”

Rafaella lag. “Ja, hy is ’n vriend, maar sy kuier is bloot professioneel.”

“As jy hom nie wil hê nie, kan jy hom gerus aangee!”

“Lawwe ding. Gaan sê asseblief vir hom ek kom oor vyf minute.”

Met ’n woes bonsende hart maak sy klaar en loop na die voorportaal, selfbewus in haar wit doktersjas. Hopelik lyk sy darem professioneel. Giulio staan en praat met dokter Ngwenya en Rafaella sien dat al die vroue in die portaal vir hom loer. Hy dra ’n blou hemp, ’n das en ’n donker broek, direk van sy lesing by die fakulteit af. Hy sien haar nie dadelik raak nie, maar staan en gesels, beduie met sy hande. Sy wil nie kortasem by hom aankom nie en loop stadiger, haal diep asem.

Dokter Ngwenya sien haar en wuif. Giulio draai om en glimlag vir Rafaella.

“Hallo, dokter Continari,” groet hy heel formeel. “Die superintendent vertel my van die geweldige vigsprobleme in dié land.”

“Hallo, dokter. Ja, dis ’n stryd, maar deesdae is daar darem meer antiretrovirale middels beskikbaar. Wat wil jy eerste sien?”

“Ek sal graag jul ongevalle-afdeling sien, die operasiesale, dan die sale waar pasiënte herstel. Enigiets en alles. Ek is in jou hande.”

“Goed dan. Verskoon ons asseblief, dokter Ngwenya. Of wou u saamgestap het?”

“Nee wat, dokter. Ek’s te besig. Gaan julle gerus voort.”

Oral waar sy en Giulio loop, kyk mense hulle agterna. Sy vertel en beduie, gee syfers, prognoses, stel hom aan ander personeel voor.

“Hier is te veel pasiënte vir dié fasiliteit,” merk hy fronsend op. “Dis oorvol. Julle lyk kwaai onder druk.”

“Ja, dit gaan dol. Ek het soms skofte van langer as vier en twintig uur.”

“Ek sou my personeel nooit so lank laat werk nie. Moeë mense maak foute. Veral as dit by operasies kom, is uitputting gevaarlik.”

“Dit kan nie anders nie. Daar is nie genoeg dokters of hospitale nie en ons regering besef skynbaar nie die tekortkominge nie.”

Hy kyk haar simpatiek aan. “As jy jou opleiding voltooi het en vir jouself werk, sal dit nie so dol gaan nie.”

“Nee, seker nie. Mediese studente moet baie hard werk. Ek was pas gekwalifiseer, toe doen ek tydens my hospitaaljaar by ’n plattelandse hospitaal operasies, soos ’n wafferse ervare chirurg, en vang babas asof ek in verloskunde gespesialiseer het.”

“Een voordeel het jy seker: Jy doen binne ’n kort tyd baie goeie ondervinding op.”

“Dit ís so. Ek leer vir seker om krisisse te hanteer.”

Giulio wil stadiger loop deur die kindersaal. Sy moet hom vertel wat elkeen makeer. Hy gesels hier en daar met die kleingoed, sy stem deernisvol. Hy’s lief vir kinders, sien Rafaella. Haar hart verteder as sy sien hoe hulle op sy aandag reageer.

Toe die besoek klaar is, stap sy saam met hom na sy huurmotor en sien dis nie sommer ’n goedkoop, basiese motor nie, maar ’n splinternuwe, silwer C-klas Mercedes. ’n Man vir vertoon? Is sy hele familie dalk so? Sy let altyd op na polshorlosies, dit sê nogal iets van die draer. Giulio s’n lyk soos ’n duikhorlosie – ’n groot, praktiese ding. Waarskynlik baie duur.

“Kan ek jou môreaand vir ete uitneem, of is jy te besig?” vra hy skielik.

Rafaella se hart tol al in die rondte. “Ek kan ’n plan maak. Vandeesweek is ek nie op nagskof nie, al werk ek baie oortyd. Dankie, dit sal lekker wees.”

“Ek sal jou om agtuur by die huis kom haal, dan gaan ons na enige lekker restaurant wat jy kan voorstel.”

“Ek sien uit daarna.” En hoe!

* * *

Rafaella neem Giulio na die Plaaskombuis, want sy wil hom wys hoe lekker eg Suid-Afrikaanse kos is.

Daar is heelwat mense in die restaurant op ’n kleinhoewe aan die oostekant van Pretoria. Dit het ’n plaasatmosfeer en sy hoop Giulio hou daarvan. Hulle sit by ’n houttafel op ’n terras omring deur ’n rietmuur. Lanterns hang aan die bome.

“Dit voel amper soos ’n boma in die Krugerwildtuin,” sê sy. “Was jy al daar?”

“Nee, Pretoria is die eerste plek wat ek in Suid-Afrika besoek. Miskien sal ek later weer kom en meer van die land sien. Eintlik het ek my ma net die guns gedoen om haar te bring. Sý is die een wat die graagste wou kom. Ek sou leeus en olifante van naby wou sien, maar ek het nie nou tyd nie. My praktyk wag.”

Die kelner bring spyskaarte en Giulio laat haar die wyn kies, ’n shiraz van ’n bekende Stellenbosse wynlandgoed wat al vele goue medaljes gewen het. Sy hou Giulio dop terwyl hy die spyskaart bestudeer. Hy het so ’n mooi vel, bruingebrand en glad. Sy dik hare krul effens. Sy neus is lank en reguit en sy mond goed gevorm. Hy is eenvoudig die aantreklikste man wat sy nog gesien het.

Dit bekommer haar eintlik. Mans so mooi soos hy is gewoonlik ydel, en dit sit haar altyd af. Giulio skep nou wel nie die indruk dat hy ydel is nie, maar sy wonder tog.

Hy kyk op en betrap haar dat sy na hom tuur. Net soos die dag by Zonderwater. Sy kyk vinnig verleë af na die spyskaart.

“Hierdie wildevark wat hulle het … is dit lekker?” vra hy.

“O ja, baie lekker. Dis een van my gunstelinggeregte.” Sy kan nie opkyk in sy geamuseerde gesig nie. Seker lankal gewoond daaraan dat vroumense hom aangaap asof hulle nie kan glo wat hul oë sien nie.

Sy bestel vir hulle snoekpatee as voorgereg, dan wildevark met soetpatats en malvapoeding vir nagereg. Hy sal eet wat sy eet, sê Giulio voordat hulle bestel. “Ek vertrou jou smaak.”

Terwyl hulle vir die snoekpatee wag en die shiraz beproef, probeer Rafaella om nie weer soos ’n skaap na hom te staar nie en liewer meer omtrent hom uit te vind.

“So, waar was jy op skool?”

“In Cortona, maar ek is mos toe Florence toe om geneeskunde te gaan studeer.”

Hy wei nie uit nie, maar vra haar oor haar eie lewe uit, luister aandagtig na haar beskrywings van haar skole, haar universiteit, haar werk as dokter.

“Jy is so mooi, jou pasiënte sal op jou verlief raak,” terg hy.

Rafaella is uit die veld geslaan. Dink hy regtig sy’s so mooi, of vlei hy nou net soos ’n tipiese Italianer?

“Raak jóú pasiënte nie op jou verlief nie?” terg sy terug.

Hy grinnik. “Ag, ek is nie soos my broer die opera-ster nie. Die vroumense raak dolverlief op hóm. Val vir sy sjarme en voorkoms. Hy het natuurlik ook ’n oog vir vroue, maar daar is ’n spesiale een, die sopraan Maria Vallerta. Ek dink hulle trou dalk eendag, hoewel hy beweer dat een operaster nie met ’n ander behoort te trou nie.”

“En … lyk julle twee na mekaar?”

“Mens kan sien ons is familie, maar hy het blonde hare en blou oë, wat hy van die Hammond-kant van die familie kry. Ek is donker soos my pa se mense.”

“Waar het jou ouers dan ontmoet?”

“In Londen, toe my pa by Covent Garden opgetree het. Hy het my ma vir ete genooi, blomme aangedra, en kort daarna is hulle getroud. Hy het altyd gesê dat die liefde hom soos ’n bliksemslag getref het toe hy dié Engelse roos ontmoet en hy wou nie op hom laat wag nie.”

“Dis romanties,” sug Rafaella.

“Ja, ons Italianers is mos bekend daarvoor.” Hy lag.

“Is álmal van julle so romanties?” spot-vra sy.

“Omtrent deur die bank. Amore, amore bo alles.”

Sy sterf om te weet of hy baie meisies het, maar dit is tog nie iets wat ’n mens durf vra nie.

“Ek is natuurlik die uitsondering op die reël,” gaan hy voort. “By my kom werk eerste. Ek wil ’n geneser wees, nie ’n minnaar nie.”

Rafaella voel soos ’n ballon wat opgeblaas was, skielik geprik word, en bars. Al haar wind weg. Waarom het hy haar uitgevra as hy haar nou so waarsku? Dink hy sy kry reeds idees? Dis oor sy hom soos ’n skaap aangegaap het!

Die voorgereg kom en hy eet proe-proe. “Dis lekker. Ek sal onthou om dit op die spyskaart te soek as ek weer in ’n Suid-Afrikaanse restaurant eet.”

Rafaella proe skaars die kos. Ná vanaand sien sy hom nooit weer nie.

“Is daar dan nie ’n vrou in jou lewe nie?” glip dit uit. Sy kan haarself skop. Dis haar groot swak plek, om dinge te sê wat sy juis nié wou sê nie.

Hy kyk na haar. Nie spottend nie, maar ernstig. “Daar wás ’n belangrike meisie in my lewe, maar sy het verlief geraak op my broer. Toe los sy my. Hy wou haar nie eens gehad het nie.”

“Sy moet mal gewees het …” Sy byt haar lip. Daar doen sy dit weer.

“Nee wat, hy is net veel meer flambojant as ek. Veel interessanter. Ek moes haar nie kwalik geneem het nie, maar ek kon haar daarna tog nie terugvat nie. Sy het my te seergemaak. Nie lank daarna nie is sy dood.”

Rafaella kyk geskok na hom. Die kelner kom neem die voorgeregborde weg en sy moet wag voordat sy kan praat.

“Wat het gebeur?”

“Sy het by Positano met haar motor by ’n afgrond af gery. Tragies. Arme Vanessa. Sy was maar in haar vroeë twintigs. Dis so jammer dat sy met my en Luigi deurmekaar moes raak.”

Rafaella weet nie wat om te sê nie. Was dit ’n ongeluk, of selfmoord? Sy wil weet, maar durf nie vra nie.

Giulio verander die onderwerp. “Luigi gaan nog een van die grootste tenore van alle tye word as hy net hard sou werk. Sy beste rol, dink ek, is Rodolfo in La Bohème, wat hy nou gaan sing, maar hy is ook besonder goed as Tonio in Donizetti se La fille du régiment en as die Duca di Mantova in Rigoletto.”

As hy maar eerder oor homself sou praat! Wanneer sy probeer vis, draai hy die gesprek netjies weg na sy broer. Skerm hy vir iets? Of is hy bloot werklik onegoïsties?

Toe die hoofgereg kom, is hy weer in sy skik. “Baie lekker. Jy het goeie smaak, nes ek vermoed het.”

Daarna praat hy oor wat hy by haar hospitaal gesien het, wat hy by die fakulteit geneeskunde gedoen het … Die gesprek kom nie weer op ’n persoonlike vlak nie.

Rafaella geniet dit intens om net naby hom te wees, na sy mooi stem met die singende aksent te luister, na sy gesig te mag kyk. Die aand gaan gans te gou om. Hy neem haar huis toe, bedank haar plegtig en neem nogal formeel afskeid. Hy tel darem by die deur haar hand op en soen dit sag. Maar hy wil nie inkom vir koffie nie.

Sy staan op die stoep en kyk hoe hy wegry, na die hek wat oopskuif, die verdwynende agterligte van sy motor.

Sy druk haar mond teen die plek waar hy haar hand gesoen het, en sug.

Vier dae later, toe Rafaella in die aand terugkeer van die hospitaal, staan die silwer Mercedes op hul inrit. Sy het in dié tyd niks van Giulio gehoor nie, al het haar ma en Louisa ’n paar keer saam rondgeloop en vriendinne geword. Rafaella se hart gaan aan die galop. Sy wens sy het eers kans gehad om uit haar hospitaalklere te kom en te stort, sy’s seker sy lyk betreklik gehawend.

Almal gesels in die sitkamer toe sy inkom. Giulio staan op en glimlag vir haar.

“Hallo, Rafaella. Ons kom totsiens sê. Môre vertrek ons terug Italië toe.”

“Ons hoop julle sal vir ons kom kuier,” sê Louisa. “As julle belangstel in Renaissance-argitektuur en -kuns en die Etruskiese geskiedenis, sal julle dit in die streek rondom ons landgoed in oorvloed kry.”

“Ons hét al daar gereis,” vertel Jacopo. “Maar ek wil mos in Italië gaan navorsing doen vir my boek, en dis tyd dat ons weer familie opsoek.”

“Julle is enige tyd welkom om by La Renza te kom bly,” sê Louisa. “Ons villa is groot genoeg vir hope gaste.”

“Bly nou vir aandete,” por Rachel. “Julle moet tog iéwers eet vanaand en ons maak gewoonlik in elk geval te veel kos. Daar sal genoeg wees vir julle ook, as ons slaai en broodjies bysit.”

Louisa kyk na Giulio. “Ja, ons kan seker, nè, caro? Ons sal net nie lank kan vertoef nie, ek moet nog gaan inpak. My tas gaan so vol wees met al my aandenking-kopery!”

“Ons hoop om jul gasvryheid eendag te kan terugbetaal,” glimlag Giulio.

Rafaella verskoon haarself en gaan gou stort en iets mooiers aantrek, binne die rekordtyd van vyftien minute.

“Ek bewonder ’n vrou wat so gou ’n gedaanteverwisseling kan ondergaan,” terg Giulio toe sy weer in die sitkamer kom. Hy het ’n glas rooiwyn in die hand, ontspanne en o so begeerlik.

“Ek het al baie oefening gehad,” lag Rafaella. “In my lewe is daar nie veel kans vir tyd verspil nie.”

Haar pa bied vir haar wyn aan, wat sy dankbaar neem. Sy gaan sit naby Giulio. “Jou lesings het goed verloop, skat ek?”

“Ja. Dit was interessant om te sien hoe dit in dié fakulteit gaan. Ek dink altyd dit doen ’n mens goed om te sien hoe geneeskunde in ander lande werk. Ek het ses maande by Guy’s-hospitaal in Londen gaan werk, vir die ondervinding en om my Engels te verbeter. Dit was my ma se idee en haar familie het mooi na my gekyk. Ek het in Venesië ook gaan werk, maar toe is ek terug Cortona toe om my praktyk te begin.”

“Ek sou ook graag oorsee wou gaan werk,” sê Rafaella. “Nadat ek vanjaar voltooi het.”

“Jy kan dit gerus doen. Dis baie goeie ondervinding.”

Giulio draai na haar pa en begin hom uitvra oor sy werk.

“As historikus gaan besoek ek graag die Ou Wêreld waar meesterlike kuns so volop is,” sê Jacopo. “Vir Italië kan mens eenvoudig nooit moeg raak nie. Daar was ’n tyd dat ek gewonder het of ek daar as ’n besoekende professor moet gaan klas gee, maar ek het nooit sover gekom nie. Miskien sal ek ná aftrede iewers ’n module kan gaan aanbied. My vrou verplaas nie so maklik nie, maar ek kan haar dalk ompraat tot ’n uitgerekte vakansie.”

“Louisa hét my in die versoeking gebring om weer Italië toe te gaan,” sê Rachel en staan op. “Ek gaan net gou kombuis toe. Nee, sit jy, Rafaella. Hou vir Giulio geselskap.”

Rafaella sak dankbaar terug in haar stoel. Haar laaste tydjie saam met Giulio is binne enkele ure verby. Maar dalk sien sy hom nié nou vir die laaste keer nie. Sy gaan beslis die een of ander tyd in Cortona kuier, met of sonder haar ouers. Dis ál genade.

Die geselskap gaan oor ditjies en datjies; die ete is gou verby. Toe Rafaella weer sien, staan hulle op die stoep en wuif die Di Mareneschi’s totsiens. Dit is asof ’n lig afgeskakel word. Giulio het weer haar hand gesoen en dit voel asof haar vel daar liggies geskroei het.

Haar ma sit ’n arm om Rafaella se middel. “Hy ís iets besonders. Ek kan sien jy hou van hom. Toemaar, jy sal hom weer sien.”

“Al moet jou ma by Louisa gaan kuier om dit te bewerkstellig, en ek gaan navorsing doen,” terg haar pa.

Rafaella sug teatraal. “Spot maar, julle ou getroudes. Julle weet nie hoe swaar dit is om ’n enkeling te wees by wie die liefde verbygaan nie.”

Haar ouers lag. “Ag, jy’s mos mooi en jonk,” sê Rachel. “Mooi én slim. Een van die dae raap iemand soos Giulio jou op.”

“Dis nou ’n ma wat daar praat. Nes Louisa. Sy dink haar seuns is wonderlik, maar hulle ís seker ook.”

“Wat moet gebeur, sal gebeur,” sê Jacopo glimlaggend. “Kom ons gaan in.”

* * *

Kort ná die Di Mareneschi’s se laaste besoek ontvang Rachel ’n kort briefie van Louisa, wat weer dankie sê en die kuier-uitnodiging herhaal. Sy stuur groete van Giulio. Van hom self kom daar egter niks.

Die einde van die jaar kom nader en Rafaella se gemeenskapsjaar is byna verby. Sy kan Giulio nie vergeet nie. Sy gesig vervaag in haar geheue, maar nie die herinnering aan hoe hy haar laat voel het nie. Geen ander man het haar al ooit so laat voel nie. So … kwesbaar. Uitgelewer. Vol begeerte. En so verydel.

Sy moet besluit wat sy hierna gaan doen en begin na ’n pos soek. By die Masondo-hospitaal wil sy nie aanbly nie. Sy wil eintlik oorsee gaan. Maar as sy nou na Cortona gaan, sal dit lyk asof sy agter Giulio aanhardloop. Dit sal hom waarskynlik net irriteer. Aldo kan dalk raad gee. Sy skryf vir hom ’n e-pos.

“As jy nie in iets wil spesialiseer nie, kom af Kaap toe en kom werk hier by ’n hospitaal,” raai hy aan.

Rafaella oorweeg dit ernstig, begin planne maak om eers vakansie te hou en dan te verhuis en in alle erns haar beroep te beoefen.

Maar dubbele tragedie lê en wag.