Róża i ludzie miasta

Отрывок из книги

Określać człowieka jako pojedynczą, żyjącą istotę jest ogromnym niedomówieniem. Człowiek nigdy nie jest, nie będzie, a nawet nie może być sam. Człowiek jest jak tętniące życiem miasto; pełne atrakcji, ruchliwych uliczek tonących w korkach i stresie oraz zachodzącym słońcu. Człowiek ma w sobie miliony krętych alejek wspomnień, ślepych zaułków miłości, zawiłych dróg nieporozumień i miejsc tak złych i nikczemnych, że nawet świadomość ich istnienia przyprawia o gęsią skórkę…

Claude S., 1984 r.

.....

Różuś stała się czerwono-purpurowa. Nienawidziła tego określenia. Mama była zbyt pochłonięta swoimi myślami, by to zauważyć, i ciągnęła dalej:

– A wiesz co, to się nawet dobrze składa. Sąsiadka, ta z różowej willi, spod siódemki, no wiesz która, ma syna i on się ostatnio rozwiódł. Może zorganizuję jakiś wystawny obiad na twój powrót. Bo teraz to chyba wrócisz do domu, skoro nic cię tam nie trzyma. Twój pokój jest prawie nietknięty. Zabierze się te parę szpargałów i będzie jak dawniej.

.....