Вуліца Добрай Надзеі (зборнік)

Оглавление

Міхась Андрасюк. Вуліца Добрай Надзеі (зборнік)

Граніца

Уладзімір

Мястэчка

Дзядзька Ваня

Коля

Антон

Сашка

Валодзя

Сонька

Гравітацыя

Клёсы

Цягнік

Дзяўчына

Нос

1

2

Шафа

Клаксон

1

2

Верш

Сустрэча

1

2

Ветэраны

Знічка

Дом

Фірма

Гульня ў каханне

Бар “У Алеся”

Раніца

Поўдзень

Вечар

Крах

Паклонніца літаратуры

Кароткая гісторыя Партыі кучаравых

Зачацце

Прэсавыя водгукі

Гарэм

Магіла

Югаславія

Імпартнае віно

Смутная гісторыя з гадзіннікам фірмы “Патэк”

Вуліца Добрай Надзеі

Генезіс

Бежанства

Вайна

Пан Казік

Пані Зося

Колька, які лётаў над мястэчкам

Крыжык

Отрывок из книги

За граніцай лес, а за лесам – рускія. Лес мкне да воблакаў стройнымі бярозамі, цягнецца вальшынай, шуміць соснамі. Абымшэлыя пні знікаюць у зялёнай чупрыне малінаў і крапівы. І ў гэтых расчохраных малінах, і ў пякучай крапіве напэўна сядзяць рускія ды, выструніўшы вушы, перасейваюць шум дрэваў, разгортваюць смольныя занавескі сасновых водараў, вылузваюць з ветру чалавечыя словы, а, можа, нават і думкі. Навошта – ніхто не ведае, але дакладна так ёсць. Бо чаму, падступаючы да лясной сцяны, старыя міжвольна сцішваюць голас, саслізгваюцца ў шэпт, а іх старыя жанкі засланяюць вусны далонямі і шныраць нямымі позіркамі ў густым кустоўі?

Часам у святочным застоллі, калі сівая самагонка вострыць словы дакладна так, як рамень вострыць брытву, а асёлка касу, развязваюцца іх языкі. І тады кажуць, што раней, пры іх маладой памяці, усё было іначай – дарогі не ўпіраліся ў калючы дрот, а вольнымі стужкамі праз Высокае, Валкастравец, Амелянец пралягалі за гарызонт, на край свету, а можа далей, і ніхто не бачыў тут ні граніцы, ні рускіх.

.....

Часцей за ўсё прычынай капітуляцыі бывае страх. Звычайная настальгія па сонцы, што заўтра ўзыдзе без нас, шкадаванне жанчын, што ўсміхнуцца каму другому, балючая думка пра ўнукаў, што не прыбягуць нядзельнай раніцай па цукерку ці пяшчоту. Але ў чалавечым жыцці здараюцца хвіліны незвычайныя, і тады капітуляцыя нараджаецца з адвагі. Розныя бываюць крыніцы чалавечай адвагі. Адны высмоктваюць яе з матчынага малака, другія высысаюць з жытняй самагонкі. Набраўшыся смеласці, чалавек можа змяніць свет і перасячы любую мяжу.

– А чорт з табою, старык. За стадолай Саўчука, кажаш? Што ж, пасадзім там граніцу. Саюз вялікі, а бацька далёка – адкуль яму ведаць.

.....