Читать книгу Miss Shopaholism ... Ik Ga Iets Gaan Kopen - Mia McCarthy - Страница 3

Voor de meeste mensen is winkelen een alledaagse bezigheid die verband houdt met plezier of stress en dient voor de aankoop van goederen en producten. Meestal is de motivatie achter de aankoop van een bepaald product meestal de noodzaak om het nodig te hebben. Dit geldt bijvoorbeeld vooral voor voedsel, maar ook voor kleding. Amusementsproducten zoals televisies en boeken zijn niet van vitaal belang, maar worden maatschappelijk erkend als onderdeel van de dagelijkse benodigdheden.

In de regel kopen mensen vaak meer producten dan ze eigenlijk nodig hebben. Het fenomeen is vaak waarneembaar bij vrouwen die meer kleding kopen dan ze eigenlijk nodig hebben op zogenaamde shopping tours. Dit gedrag is in de meeste gevallen volledig probleemloos en wordt zelfs door de samenleving geëist en gepromoot. Het is niet voor niets dat de huidige samenleving kan worden gekenmerkt als een consumptiemaatschappij. Wie echter verplicht goederen begint te kopen in de wetenschap dat hij ze helemaal niet nodig heeft en daarmee zijn financiële grenzen overschrijdt, lijdt aan een koopverslaving.

Koopverslaving wordt in vakkringen aangeduid als uien, de koopwaanzin, maar dwangmatig koopgedrag, dwangmatig kopen, pathologische koopverslaving of de alledaagse koopwoede zijn voorwaarden voor een koopgedrag dat het normale niveau overschrijdt. Het fenomeen van pathologische koopgekte wordt al meer dan 100 jaar beschreven. Aan dit klinische beeld is echter nog niet volledig aandacht besteed en het wetenschappelijk onderzoek is tot nu toe slechts op kleine schaal uitgevoerd. De ICD (International Statistical Classification of Diseases and Related Health Problems), het naslagwerk voor psychische aandoeningen, geeft geen lijst van winkelverslaving. Juist de termen die synoniem worden gebruikt voor dwangmatig koopgedrag geven duidelijk aan dat winkelverslaving nog niet duidelijk is geclassificeerd. Het is algemeen bekend dat de bevoegde autoriteiten niet snel te werk gaan en het duurde tot 1968 vooraleer bijvoorbeeld het Federaal Sociaal Hof alcoholisme als een ziekte erkende.

Winkelverslaving is daarom tot op de dag van vandaag geen erkende psychische stoornis in Duitsland. Vanuit medisch oogpunt wordt het beschouwd als een niet-substantiegerelateerde afhankelijkheid, impulscontrolestoornis of obsessieve-compulsieve stoornis. Als een arts gedwongen wordt om winkelverslaving als diagnose te stellen, moet hij in de meeste gevallen de ICD-code F63.9 "niet gespecificeerde abnormale gewoonten en impulscontrolestoornissen" kiezen. Deze impuls controle stoornissen en obsessieve-compulsieve stoornissen omvatten ook gokverslaving en kleptomanie. In het geval van een impulscontrolestoornis zijn de betrokkenen niet in staat om een impuls te weerstaan en toe te geven in het besef van mogelijke negatieve gevolgen. In Duitsland lijdt naar schatting 5 % van de bevolking aan winkelverslaving. Hoe hoog het aantal niet-gemelde gevallen is, is echter niet bekend. Ook de groep mensen die het risico lopen om verslaafd te raken aan winkelen is niet in deze tellingen opgenomen. Het gebrek aan concrete diagnostische criteria door het ontbreken van een classificatie in het gezondheidszorgsysteem maakt het nog moeilijker om een echt transparant aantal patiënten te verkrijgen.

Als u of een kennis, familielid of vriendin last heeft van koopverslaving, vertelt deze gids u onder andere welke oorzaken verantwoordelijk zijn voor koopverslaving, hoe u koopverslaving kunt herkennen en hoe u er actief tegen kunt optreden.

De winkelmogelijkheden in de 21e eeuw verleiden veel mensen tot overconsumptie van allerlei goederen. Winkelcentra die vaak tot in de avonduren open zijn en reclamefolders en advertenties op elke hoek. Bovendien worden koopjes en verkopen verondersteld te suggereren dat er een unieke kans is die niet gemist mag worden. Winkelmogelijkheden op het internet zijn nog steeds de kers op de taart. Gekocht met één klik en de volgende dag al thuis. Reclame en marketing zorgen ervoor dat bepaalde producten beloven een gelukkig en bevredigend leven te leiden met precies deze aankoop. Reclame is erop gericht de dwingende sociale en psychologische noodzaak van een bepaald product aan te tonen. De vaak gebruikte zinsnede "je moet jezelf ergens op trakteren" is bijna een absolutie, waarom veel mensen zich dingen veroorloven met een zuiver geweten, die ze niet nodig hebben en hun financiële begroting niet halen. Als de sociale media en televisie ook een realiteit laten zien waarin de levensstandaard van luxe en dure producten tot de normaliteit behoren, voelen veel mensen zich buitengesloten en neemt hun zelfvertrouwen af. De veronderstelling dat men niet tot de samenleving behoort omdat deze levensstandaard niet kan worden nagebootst, leidt al snel tot onwetendheid over de eigen financiële grenzen. Men vergeet volledig dat de levensstandaard in de media zelden overeenkomt met de werkelijkheid. Talloze onbewust overgebrachte slogans of marketingcampagnes in het dagelijks leven brengen de boodschap over dat winkelen in elke situatie helpt. Wat voor de meeste mensen een leuke afwisseling en verdiende afleiding is, kan al snel een valstrik worden voor psychologisch aangevallen mensen.

Meestal is het geen probleem om uw koopgedrag daarop af te stemmen en u ervan bewust te maken of dit product echt nodig is en om reclame bewust aan te moedigen om te kopen. Natuurlijk heeft iedereen iets gekocht waarvan ze wisten dat het niet nodig was toen ze het kochten, maar het was misschien schandalig goedkoop of zo fascinerend en mooi dat je het moet hebben. Uiterlijk wanneer de financiële middelen niet meer toereikend zijn, wint de rede en worden verdere aankopen afgebroken - zij het met een zwaar hart.

Koopverslaafden missen dit gevoel of ze echt iets nodig hebben. Zelfs financiële grenzen kunnen vakkundig worden genegeerd. Ze handelen dwangmatig en ervaren een ondraaglijke drang om iets te kopen. Aan het begin van deze ziekte zijn er altijd persoonlijke problemen die bedoeld zijn om af te leiden van de verslaving aan het winkelen. De betrokkenen zijn niet verslaafd aan een bepaald product of handelswaar, maar veeleer aan het gevoel dat het kopen bij hen het veroorzaakt. Bijzonder fataal: In een consumentgerichte maatschappij blijft de winkelverslaving lange tijd onontdekt, niet in de laatste plaats omdat de getroffenen hun verslaving voor lange tijd kunnen verbergen. Winkelen verslaving is zo gemakkelijk te oefenen, het kan worden verborgen omdat het sociaal wordt herkend. De remmingen zoals bij drugs of alcohol, die al gestigmatiseerd zijn door de maatschappij, worden volledig geëlimineerd door winkelverslaving.