Niezwykłe życie skóry

Отрывок из книги

Spis treści

Karta tytułowa

.....

W 1887 roku lord Kelvin, szkocki matematyk i fizyk, był już znany z niezliczonych odkryć naukowych – zwłaszcza z wyznaczenia temperatury zera bezwzględnego – kiedy postanowił stworzyć model budowy idealnej cząsteczki piany. W tym momencie pojawiło się wcześniej niezadane matematyczne pytanie: jaki kształt powinny mieć cząsteczki o tej samej objętości, aby można je było ułożyć obok siebie, pozostawiając między nimi jak najmniej wolnej przestrzeni? Chociaż pytanie to było lekceważone, postrzegane przez jemu współczesnych jako „czysta strata czasu” i „działanie zupełnie pozbawione znaczenia”, to jednak Kelvin intensywnie obliczał, aż w końcu uznał, że musi to być bryła o czternastu powierzchniach. Po złożeniu takich brył ze sobą powstawał piękny kształt plastra miodu[6].

Przez sto lat uważano, że hipotetyczny, trudny do wymówienia „tetradecahedron” (inaczej: tetrakaidecahedron) pomysłu Kelvina nie miał znaczenia dla rozwoju nauki ani świata. Dopiero po latach, w 2016 roku, naukowcy w Japonii i Londynie przy użyciu skomplikowanych mikroskopów przyjrzeli się budowie ludzkiego naskórka[7]. Wówczas odkryli, że keratynocyty znajdujące się w warstwie ziarnistej, stratum granulosum, zanim ostatecznie przedostaną się do zewnętrznej warstwy naskórka, przyjmują ten niezwykły kształt wieloboku o czternastu powierzchniach.

.....