Читать книгу ‘n Soeke van Helde - Морган Райс, Morgan Rice - Страница 15

MacGil sit in die boonste saal van sy kasteel, in sy intieme ontmoetings saal, die een wat hy gebruik vir persoonlike sake. Hy sit op sy intieme troon, die een is uit hout gekerf, en kyk na vier van sy kinders wat voor hom staan. Daar was sy oudste seun, Kendrick, op vyf en twintg jaar is hy ‘n goeie vegter en ware heer. Dit was hy, uit all sy kinders, wat die meeste soos MacGil was--- wat ironies was, aangesien hy buite-egtelik was, Macgil se enigste oortreding by ‘n ander vrou, ‘n vrou wat hy lank reeds vergeet het. MacGil het Kendrick grootgemaak met sy ander kinders, ten spyte van sy Koningin se aanvanklike protesteering, op die kondisie dat hy nooit die troon mag bestyg nie. Dit is nou pynlik vir MacGil, aangesien Kendrick die beste man was wat hy nog ooit geken het, ‘n seun waarop hy trots is. Daar kon nie ‘n beter opvolger wees vir die koninkryk nie.

Langs hom, in skrille kontras, staan sy tweede-gebore seun---nietemin sy eersgebore wettige seun---Gareth, drie en twintig, maer, met uitgeholde wange en groot bruin oë, wat altyd rond flits. Sy karakter kon nie meer anders wees as sy ouer broer sin nie. Garteh se heaaardheid was alles wat Kendrick s’n nie was nie: waar sy broer reguit was, het Gareth sy gevoelens versteek; was sy broer trots en eerbaar was, was Gareth oneerlik en bedrieglik. Dit was vir MacGil pynlik om nie van sy eie seun te hou nie, en hy het baie keer probeer om die kind se geaardheid te verander; maar gedurende ‘n tydperk in die seun se tiener jare, het hy desef dat sy geaardheid voorafbestem was; skelm, mag-soekend en ambisieus in alle verkeerde sin van die woord. Gareth, dit weet MacGil, hou niks van vrouens nie, en het al baie manlike minnaars gehad. Ander konings sou so ‘n seun verwerp het, maar MacGil was meer wêreldswys, en vir hom was dit nie ‘n verskoning om nie vir hom lief te wees nie. Hy het hom nie daaroor geoordeel nie. Waarvoor hy hom wel veroordeel was vir sy donker, skelm geaardheid, wat iets was wat hy nie kon oorsien nie.

Langs Gareth staan MacGil se tweede-gebore dogter, Gwendolyn. Sy het sopas sestien geword, en was een van die mooiste meisies wat MacGil nog ooit gesien het--- met ‘n geaardheid wat selfs haar skoonheid oortref het. Sy was saggeaard, vrygewig en eerlik---die beste jong meisie wat hy ooit geken het. In hierdie opsig was sy baie soos Kendrick. Sy kyk na Macgil met ‘n dogter se liefde vir ‘n pa, en hy het nog altyd haar lojaliteit aangevoel met elke kyk. Hy was selfs nog trotser op haar as op sy seuns.

Langs Gwendolyn staan MacGil se jongste seun, Reece, ‘n trotse en begeesterde jong mannetjie, wie op veertien, nou eers besig was om man te word. MacGil het met groot plesier sy inisiasie dopgehou met die opname vir die Legioen, en kon alreeds die man sien wat hy eendag gaan word. Eendag, daaraan het MacGil geen twyfel nie, sal Reece sy beste seun wees, en ‘n goeie heerser. Maar daardie dag was nie nou nie. Hy was nog te jonk, en het nog baie om te leer.

MacGil het gemengde gevoelens as hy hierdie vier kinders bestudeer, sy drie seuns en sy dogter, wat voor hom staan. Hy voel trots gemeng met teleurstelling. Hy voel ook woede en ergenis, vir die twee kinder swat nie daar was nie. Die oudste, sy dogter Luanda, was natuurlik besig om voor te berei vir haar eie troudag, en aangesien sy in ‘n ander koninkryk gaan introu, het sy geen belang in die deelname om oor opvolgers te praat nie. Maar sy ander seun, Godfrey, op agtien, die middelste kind, was nie teenwoordig nie. MacGil word rooi van die vernedering.

Vandat hy ‘n jong seun was, het Godfrey groot disrespek getoon teenoor die koningskap; dit was altyd duidelik dat hy nie daarin belang gestel het nie en ook nooit sal heers nie. En MacGil se grootste teleurstelling, Godfrey het verkies om sy dae te verwyl in die bierhuise met ongelowige vriende, en altyd vir die koninklike familie groeiende skande en on-eer besorg. Aan die een kant, was MacGil verlig dat hy nie daar was nie, maar aan die ander kant was dit ‘n belediging wat hy nie kon verduur nie. In teendeel, was dit iets wat hy verwag het, en het reeds sy manne uitgestuur om die bierhuise te fynkam en hom hierheen te bring. MacGil sit in stilte, wag, tot hulle kom.

Die swaar eike deur gaan oop en die koninklike wagte masjeer in terwyl hulle Godfrey tussen hulle sleep. Hulle gee hom ‘n stoot, en Godfrey strompel die kamer binne wanner hulle die deur agter hom toeklap.

Sy broers en suster draai om en staar. Godfrey was slordig, stink na bier, ongeskeer, en half-aangetrek. Hy glimlag vir hulle. Onbeskaamd. Soos altyd.

“Hallo, Pa,” sê Godfrey. “Het ek al die pret gemis?”

“Jy sal saam met jou broers en suster staan en vir my wag om te praat. As jy nie, God moet my help, ek sal jou vasketting in die kerker met die res van die gewone gevangenes, en jy sal nie kos kry nie---nog minder bier---vir drie volle dae.”

Uitdagend, gluur Godfrey terug na sy pa. In daardie staar, tel MacGil ‘n diep bron van krag op, iets van homself, iets wat Godfrey eendag in die toekoms goed te staan mag kom. Bygesê, as hy ooit oor sy eie persoonlikheid kon kom.

Opstandig tot die bitter einde, wag Godfrey ‘n goeie tien sekondes voor hy uiteindelik toegee en na die ander toe slenter.

MacGil bestuudeer hierdie vyf kinders wat voor hom staan: die buite-egtelike, die afwykende, die dronklap, sy dogter, en sy jongste. Dit was ‘n vreemde mengsel, en hy kon skaars glo dat hulle van hom afkomstig was. En nou, op sy oudste dogter se troudag, het die taak op hom gerus om ‘n opvolger te kies uit die spul uit. Hoe was dit moontlik?

Dit was ‘n uitvoering van nutteloosheid; buitendien, hy was in sy fleur en kon nog heers vir ‘n verdere dertig jaar. Die opvolger wat hy nou kies, mag dalk nooit eers die troon bestyg vir dekades nie. Die hele tradisie steek hom dwars in die krop. Dit kon dalk relevant gewees het gedurende sy voorvaders se bewind, maar nie nou nie.

Hy maak sy keel skoon.

“Ons is vandag hier vergader oor ‘n erlating van tradisie. Soos julle weet, op hierdie dag, die dag van my oudste se troue, moet ek my opvolger benoem. ‘n Erfgenaam om oor die koninkryk te heers. Sou ek tot sterwe kom, is daar niemand beter om te heers as julle ma nie. Maar ons koninkryk se wet dikteer dat net ‘n koning mag regeer. Daarom, moet ek ‘n keuse maak.

MacGil skep asem, en dink. ‘n Swaar stilte hang in die lug, en hy kan die gewig van afwagting aanvoel. Hy kyk in hulle oë, en sien verskillende uitdrukkings in elkeen. Die buite-egtelike lyk aanvaarbaar, hy weet hy gaan nie gekies word nie. Die afwykende se oë was gloeiend met ambisie, asof hy as vanselfsprekend aanvaar dat di thy gaan wees. Die dronklap kyk by die venster uit, hy het nie omgegee nie. Sy dogter kyk liefdevol na hom, sy weet sy is nie deel van die bespreking nie, maar is nietemin lief vir haar pa. Dieselfde met sy jongste.

“Kendrick, ek het jou nog altyd gesien as ‘n ware seun. Maar die wette van ons koninkryk verbied my om die koningskap oor te dra aan enigeen wat nie volwaardig is nie.” Kendrick buig. “Vader, ek het nie verwag dat u dit sou doen nie. Ek is tevrede met my lot. Moet asseblief nie dat dit u volter nie.”

MacGil was geraak deur sy antwoord, aangesien hy kon aanvoel hoe opreg hy was en wou hom net nog graagter die opvolger maak.

“Dit laat die vier van julle. Reece, jy is ‘n goeie jong man, die beste wat ek ooit gesien het. Maar jy is te jonk om deel te wees van die bespreking.”

“Ek het dit vermoed vader,” antwoord Reece, met ‘n geringe buiging.

“Godfrey, jy is een van my wettige seuns---nietemin verkies jy om jou dae te mors in die bierhuise, met die gemors. Jy het al die voordele in die lêwe ontvang, nietemin mors jy alles op. As ek een groot teleurstelling in my leeftyd gehad het, was dit jy.”

Godfrey gryns terug, skuif ongemaklik rond.

“Goed so, dan reken ek. ek is klaar hier, en sal maar teruggaan na die bierhuis, nie waar nie, vader?”

Met ‘n vinnige, spottende buig, draai Godfrey om en stap windmakerig deur die vertrek.

“Kom terug!” MacGil is kwaad. “NOU!”

Godfrey stap windmakerig voort, ignoreer sy pa. Hy kruis die kamer en trek die deur oop. Daar staan twee wagte.

MacGil kook van woede terwyl die wagte hom vraend aankyk.

Maar Godfrey het nie gewag nie; hy stoot sy pad verby hulle, en uit in die oop saal.

“Hou hom aan!” skree MacGil. “En hou hom weg van die Koningin af. Ek wil nie sy ma belas met die sig van hom op haar dogter se troudag nie.”

“Ja, my Heer,” antwoord hulle, maak die deur agter hulle toe as hulle hom vining agterna sit.

MacGil sit daar, haal swaar asem, rooi in die gesig, en prober kalmeer. Vir die duisendste keer wonder hy wat hy verkeerd gedoen het om so ‘n kind te verdien.

Hy kyk terug na sy oorblywende kinders. Die vier van hulle kyk terug, wagtend in die swaar stilte. MacGil haal diep asem, en prober focus.

“Dit laat net twee van julle,” gaan hy aan.”En uit hierdie twee, het ek ‘n opvolger gekies.”

MacGil draai na sy dogter.

“Gwendolyn, dit sal jy wees.”

Daar was ‘n snak in die vertrek; sy kinders blyk om almal geskok te wees, meeste van almal Gwendolyn.

“Het u reg gepraat, Vader?” vra Gareth. “Het u gesê Gwendolyn?”

“Vader, ek is geëerd,” sê Gwendolyn. “Maar ek kan nie aanvaar nie. Ek is ‘n vrou.”

“Dis waar, ‘n vrou het nog nooit op die troon van die MacGils gesit nie. Maar ek het besluit dat dit tyd is om tradisie te verander, Gwendolyn, jy het van die beste brein en gees as menige jong vrou wat ek nog ooit ontmoet het. Jy is jonk, maar as die Here behoed, sal ek nie binnekort sterf nie, en as die tyd aanbreek, sal jy wys genoeg wees om te regeer. Die koninkryk sal joune wees.”

“Maar Vader!” Gareth skreeu, sy gesig wasbleek.” Ek is die oudste wettige seun! Nog altyd, in die hele geskiedenis van die MacGils, het die koningskap na die oudste seun gegaan!”

“Ek is Koning,” antwoord MacGil donker, “en ek dikteer tradisie.”

“Maar dit is nie regverdig nie!” pleit Gareth, sy stem klaend.”Ek is veronderstel om Koning te wees. Nie my suster nie. Nie ‘n vrou nie!”

“Hou jou tong dop, seun!” skreeu MacGil woedend.”Durf jy my oordeel bevraagteken?”

“Ek word dus oorgesien vir ‘n vrou? Is di twat u van my dink?”

“Ek het my keuse gemaak,” sê MacGil. “Jy sal dit respekteer, en dienswillig navolg, soos elke ander onderdaan van my koninkryk. Nou mag julle almal my verlaat.”

Sy kinders buig hulle hoofed vining en haas uit die vertrek uit.

Maar Gareth stop by die deur, hy kan homself nie so ver bring om te gaan nie.

Hy draai terug, en alleen vat hy sy pa aan.

MacGil kon die teleustelling op sy gesig sien. Duidelik het hy verwag om benoem te word vandag. Meer nog: Hy wou dit hê. Desperaat. Dit verbaas macGil nie in die minste nie---en dit was presies waarom hy dit nie vir hom gegee het nie.

“Waarom haat u my, Vader?” vra hy.

“Ek haat jou nie. Ek dink net nie jy is geskik om my koninkryk te regeer nie.”

“En hoekom nie?” druk Gareth voort.

“Want dit is presies wat jy wil hê.”

Gareth se gesig raak al die skakerings van rooi. Duidelik, het MacGil hom insig gegee tot sy diepste wese. MacGil hou sy oë dop, sien hoe hulle brand met haat vir hom wat hy nooit gedink het moontlik was nie.

Sonder ‘n verdere woord, storm Gareth uit die vertrek en slaan die deur agter hom toe.

In die weergalmde eggo, sidder MacGil. Hy onthou sy seun se staar en het ‘n haat aangevoel, baie diep, dieper selfs as enige van sy vyande. Op daardie oomblik dink hy aan Argon, aan sy bekendmaking, van gevaar wat naby was.

Kon die gevaar so naby wees?