Читать книгу Utanç - Murat Kayali - Страница 7

bir resim yapar gibi yazıyorum

sana yalnızlığımı

karanlığıma girmeden, suskunluğumun eşiğinde oku

sonra gözlerini kapat

görselleştir içinde

bir kasaba garında

yağmur ve sis içinde duruyorum

boş oturaklarda unutulan bir kitabın sayfalarını

okurcasına çeviriyor rüzgár

ve alıp atıyor saklanmış bir kuru çiçeği

raylara doğru

çiçek ıslanıp dağılıyor

bir görsen

seninde için ezilirdi benim gibi

çekip gidiyorum

sahil yoluna vuruyorum

kaburgaları dağılmış teknelerin yanından geçiyorum

plastik bidonlar, yırtık naylon brandalar

kendilerini ordan oraya vuruyorlar

uçuşuyor martılar

gri gökyüzüne savrulmuş nota sayfaları sanki

hayata küsmüş bir piyanistin parmakları gibi

vuruyor karaya dalgalar

kalk git şimdi sen

ve bir daha uğrama yalnızlığıma

değişen bir şey olmayacak hayatımda

bu intihara eğilimli sahil yolunun sonu yok