Читать книгу Daisy's Ketting - Owen Jones - Страница 8

1 4 DAISY BEGINT HAAR DRAAI TE VINDEN

In de daaropvolgende maanden maakte Daisy met plezier kennis met de managers van haar vaders legale zaakjes en verzamelde ze heel wat gegevens. Vervolgens analyseerde ze die, en zette ze om in suggesties om ze te stroomlijnen en te verbeteren. Al deze zaken bevonden zich tussen Marbella en Los Boliches, wat een eigenlijk een kort ritje langs de mooie kust is. Zij was dan ook nogal verbaasd te ontdekken hoe weinig de meesten van elkaars bestaan afwisten.

Ze had suggesties voor elk van de bedrijven afzonderlijk, en zij had ook ideeën voor hen in het algemeen. Ze wilde het professioneel aanpakken, daarom belegde ze een vergadering met haar ouders, zodat ze haar plannen kon uitleggen.

“Moet ik Tony ook uitnodigen, pap?”

“Nee, hij moet weten wat we besluiten, maar we doen dit eerst als gezin en strijken eventuele kreukels glad. Dan, als we helemaal zeker zijn van ons standpunt, kunnen we het met anderen bespreken.

Laat buitenstaanders nooit zien dat de insiders kibbelen over details. Het gezicht dat we naar buiten toe laten zien, zelfs naar Tony, moet een eensgezind gezicht zijn. Zelfs als we het privé niet overal over eens zijn.

Daisy had het allemaal al eerder gehoord, maar knikte plechtig. “Dat zal ik onthouden, pap”.

“Hoe gaat het met je cursus Spaans boekhoudrecht? Doe je die nog steeds?”

“ Natuurlijk doe ik die nog steeds. Waarom zou ik daar mee ophouden? Ik heb je gezegd dat ik serieus van plan was om te helpen, en dat zal ik je in mijn presentatie ook bewijzen. In feite geniet ik van de cursus, hoewel de meesten daar anders tegenaan zouden kijken. Het is een beetje droge stof als je begrijpt wat ik bedoel”.

“Dat kan ik me voorstellen, maar iemand moet het doen, en die iemand ben jij op dit moment. Sorry, moppie”.

“ Je hoeft je niet te verontschuldigen. Ik vroeg om een baan met verantwoordelijkheid, en die heb ik nu. Ik ben gelukkig, echt waar”.

“Goed dan…”

“Ik ga vanavond uit met een paar vriendinnen pap, dus blijf maar niet op voor me. Ik zie je morgenochtend om tien uur voor de presentatie. Doei pap. Ik hou van je.” Ze sloeg haar armen om zijn schouders, gaf hem een kus op zijn wang en vertrok met een tevreden gezicht.

Hij glimlachte inwendig; hij was zo verdomd trots op haar dat hij soms dacht dat hij zou ontploffen.

‘s Morgens liet ze de kok voor elf uur in haar kantoor koffie met een smeuïge chocoladetaart bereiden, want dat was een van de lievelingscombinaties van haar ouders.

Ze had tot even na elven nodig om de individuele aanpassingen aan de vijftien bedrijven te schetsen, maar ze ging door terwijl haar moeder de cake sneed en de koffie inschonk.

“.. en dat brengt me bij het thema ‘Integratie’. Ik heb het gevoel dat we onze bedrijven niet aanmoedigen om gebruik te maken van elkaars specialiteiten. Bijvoorbeeld, geen van de hotels, bars of restaurants beveelt een ander aan. Ik vind dat heel vreemd en beschamend verspillend. Een van de hotels en drie bars bieden bijvoorbeeld geen ander gerecht aan dan tosti’s… en één doet friet”.

“Ik stel voor dat we de bars en dat hotel aanmoedigen om afhaalmaaltijden bij onze restaurants te bestellen, als ze binnen een redelijke afstand van elkaar liggen. Mijn voorstellen voor samenwerkingsverbanden staan in paragraaf zeventien. De vijf groepen die je ziet, één hotel en vier bars, liggen allemaal binnen vijf kilometer van de restaurants in hun groep. Waar twee of drie restaurants aan één etablissement kunnen worden gekoppeld, zouden we speciale gecombineerde menu’s kunnen laten opstellen. Het is niet nodig uit te leggen dat het eten niet ter plaatse wordt bereid, tenzij de uitbater ernaar wordt gevraagd, toch?”

Het was een retorische vraag, maar haar vader schudde instemmend zijn hoofd.

“De bar die een beetje geïsoleerd ligt zou banden kunnen aanknopen met restaurants van derden voor een percentage van de opbrengst.” Ze keek op om haar vader te zien knikken naar de pagina die voor hem lag. Dat moedigde haar aan, dus ging ze met zwier verder.

“De volgende fase, zouden we ‘globalisering’ kunnen noemen. Niet dezelfde globalisering zoals bij McDonald’s, maar onze eigen versie. Slechts één van onze bars heeft een fatsoenlijke website, en drie van de andere etablissementen hebben een waardeloze. Ik stel voor dat we voor al onze zaken een eersteklas website maken en links naar anderen plaatsen waar dat nuttig kan zijn. We kunnen iemand inhuren om dit voor ons te doen, en ik zal erop toezien.

“En tenslotte komen we bij ‘Familie worden’. Wat is dat? Het is mijn term voor het creëren van een wederzijds-coöperatieve, familiale sfeer, binnen onze groep. We zouden elkaar kunnen ontmoeten voor een praatje, een drankje en een maaltijd één keer per kwartaal of twee keer per jaar… zelfs één keer per jaar. Wat jullie het beste vinden. Je zou zelfs een groepsbonus kunnen uitschrijven van één of twee procent van de nettowinst over de hele linie, maar nogmaals, dat zou aan jullie zijn.

“Bedankt voor jullie aandacht, dat is het einde van mijn verslag.” Ze ging zitten en haar beide ouders applaudisseerden voor haar.

“Goed gedaan, Daisy!” zei haar moeder. “Was onze kleine meid niet geweldig, John?”

“Dat was ze zeker, Teri. Ik wist dat je speciaal was, moppie, maar er staat veel meer in”, zei hij terwijl hij met het rapport in zijn hand zwaaide, “dan ik had verwacht, en voor negentig procent ben ik het er meteen mee eens. Zoals je moeder zegt, goed gedaan. Je moet ons een paar dagen geven om dit te overdenken, maar dan komen we bij je terug met eventuele vragen die we hebben. Is dat goed?”

“Tuurlijk, pap, alles wat je zegt.” Ze was in de zevende hemel.

“Laten we beneden gaan lunchen”, stelde hij voor, terwijl hij op zijn gouden Patek Philippe polshorloge keek.

∞

Haar vader was blij met al Daisy’s voorstellen en vertelde haar dat ook.

“Het enige waar ik niet zeker van ben, is het overmaken van geld via het web bij Paco. Ik heb er naar gekeken. Ok, tien of twaalf jaar geleden, maar de cijfers klopten niet. Je kunt opnieuw navraag doen, als je wilt. De rest is geweldig”.

“Dus, wat is de volgende stap, pap?”

Hij keek even in de ruimte voor hij sprak. “Als we klaar zijn, leggen we het voor aan Tony. Dan, als hij geen problemen ziet, roepen we alle managers één voor één bij ons en leggen hen het nieuwe regime uit. Als je wilt houden we daarna, in het belang van jouw ‘Familie worden’, een informele pool party waar we het met iedereen kunnen bespreken, en ze allemaal aan elkaar kunnen voorstellen. Klinkt dat goed?”

“Ja, pap, dat klinkt perfect. Zal ik het organiseren of doe jij dat?”

“Laten we eerst met Tony praten, en laat dat dan aan hem over. Jij bent een nieuwe verbindingsofficier, maar het was steeds zijn taak. Jullie konden het altijd goed met elkaar vinden, dus probeer hem niet van streek te maken. Denk eraan, niemand vindt het leuk om zich gedegradeerd te voelen… een beetje macht verloren te hebben… vooral niet aan een nieuweling, zelfs niet als ze de dochter van de baas is”.

“Oké, pa, dat laat ik dan aan jou over”.

∞

Nadat zij de nieuwe structuur van de familiebedrijven aan Tony, en nog een keer aan haar ouders, had uitgelegd, bevond zij zich met de Big Man in de tuin, zoals wel vaker gebeurde. “Vond je onze ideeën echt goed, oom Tony, of accepteerde je gewoon een nieuwe managementstijl?”

Normaal gesproken was hij net zo voorzichtig met zijn woorden als Daisy’s vader, maar niet tegen haar. Hij had haar altijd zoveel van de waarheid verteld als hij vond dat ze moest weten of aankon.

“Ik ben het eerlijk gezegd eens met wat je daarbinnen zei. Het is iets van deze tijd, denk ik… We zouden niet eens gedacht hebben aan wat jij voorstelde… onze stijl was om hen, de managers, te vertellen wat ze moesten doen, en hen lastig te vallen als er niet genoeg geld binnenkwam… Maar die werkwijze is aan het uitsterven… De politie is lang niet meer zo corrupt als twintig jaar geleden, en het is niet meer in de mode om managers die niet meewerken een pak slaag te geven… Dus al met al denk ik dat jouw manier een goede update is van de stijl van het bedrijf… en om eerlijk te zijn, ben ik er vrij zeker van dat je vader het daarmee eens is…”

“Dus, je denkt dat ik het goed doe, oom Tony?”

“Meer dan goed, kleintje, veel meer dan dat. Je lijkt wat dat betreft als twee druppels water op je ouders. Daisy pakte zijn enorme biceps en drukte die tegen haar wang terwijl ze liepen. “Er is echter nog iets, ik heb liever dat je me vanaf nu gewoon Tony noemt. Het verandert niets, maar…. Ik weet het niet, het klinkt gewoon beter voor mij…”

“Geen probleem. Dan noem ik je ‘Gewoon Tony’!”

“Er is nog één ding, als je met de zigeuners omgaat, kan je nog altijd een pak slaag van mij verwachten… de volwassen dochter van de baas of niet”.

“Bericht gelezen en begrepen. Bedankt voor de peptalk. Ik zie je later wel.

“Oh, Tony, er is nog een ander ding, heb je nog een paar minuten?”

“Voor jou? Altijd. Wat is het?”

“Ken je de Stranger’s Arms in Los Boliches?”

“Ja, dat is er een van je vader”.

“Ja. Nou, ik was daar een keer later op de avond, na de normale werktijden van de meeste mensen bedoel ik, en ik kreeg de indruk dat sommige van de meisjes daar aan het ‘werken’ waren.”

“Is dat niet de bedoeling”, zei hij, maar hij wist waar ze op doelde.

“Nee, ik bedoel ‘werken’ werken… zichzelf aanbieden. Staat Pa dat soort dingen toe in zijn bedrijven?”

Het was een moeilijke vraag om te beantwoorden gezien de gedragscode die hij zich had aangemeten om met Daisy te praten.

“Laat ik het zo zeggen… Mijn interpretatie van je vaders regels is dat managers een grote speelruimte hebben, zolang hun activiteiten ons niet in conflict brengen met de politie of de bevolking.

“Is dat een antwoord op je vraag?”

“Zoiets, maar niet echt. Staat hij toe dat meisjes in zijn bar hun beroep uitoefenen?”

“Als hij er niets van weet… en als noch de politie noch het publiek klaagt.”

“Is dat ‘Ja’ of ‘Nee’?”

“Het betekent wat ik zei”.

“Dus, dat is een ‘Ja’ dan?”

“Dat kan een interpretatie zijn, denk ik”.

“Zijn de meisjes freelancers of werken ze voor ons?”

Tony aarzelde een paar seconden voordat hij zei: “Ze werken niet voor een van de vijftien bedrijven op je lijst, als dat is wat je vraagt”.

“Dat vroeg ik eigenlijk ook, maar nu vraag ik of ze voor een van onze bedrijven werken die niet op mijn lijst staan?”

“Ah, nu heb je ons in een hoek gedreven. Ik kan die vraag niet beantwoorden. Dat kan alleen je vader”.

“Ik begrijp dat ik je in een onmogelijke positie breng, o… Tony, maar ik kan onmogelijk mijn werk goed doen, als ik niet precies weet wat er aan de hand is. Maak je daar maar geen zorgen over. Ik zal het papa vragen”.

“Tot straks”.

Toen ze enkele dagen later met haar vader sprak, was hij voorbereid op haar vraag, want Tony had hem gewaarschuwd. Hij had nachten lang nagedacht over wat zijn antwoord zou zijn.

“Het zit zo, moppie”, zei hij terwijl ze in zijn grote, luchtige, lichte kantoor zaten dat een hele wand van schuifglas had dat op het zwembad uitkwam, “… het is echt niet gemakkelijk om het op een manier te zeggen waardoor je het zult begrijpen… Toen mijn vader en ik hier voor het eerst kwamen wonen, oh, zo’n vijftig jaar geleden, was Spanje nog niet zoals je het nu kent, en ik ook niet. Ja, we hadden geld, maar wij, of vooral ik, hadden nog dromen. Pa was rijk en was tevreden, maar ik was nog jong en wilde mijn eigen stempel drukken… mezelf ook bewijzen.

“Ik, of wij, raakten verzeild in timesharing, wat toen een nieuw concept was. De grond was goedkoop en de arbeidskrachten ook, maar de plaatselijke bevolking kon zich nog steeds niet de prijzen veroorloven die wij voor de huizen wilden vragen - villa’s en appartementen noemden wij ze - dus kwamen wij op het idee om massa’s Britten uit de middenklasse over te laten komen om ze in plaats daarvan per week te verkopen.

“Dat ging lekker, maar toen realiseerden we ons dat ze iets te doen moesten hebben… vooral ‘s avonds. Ze konden de hele dag op het strand liggen met hun vrouwen of vriendinnen, maar daarna wilden ze doen waar hun lichaamsklok hen vertelde dat het tijd voor was… een drankje na het werk. Vandaar dat we de villa’s, hotels en time-share appartementsblokken omringden met bars, restaurants en disco’s, die het nieuwe ding waren.

“In die tijd verdienden de Britten tien keer meer dan de plaatselijke Spaanse jongens en het duurde niet lang voor de meisjes dat doorhadden. We hadden geen andere keuze dan met hen samen te werken. Als we ze niet in onze bars toelieten, hingen ze buiten rond tot ongenoegen van de vrouwelijke vakantiegangers, en kochten ze de politie om, om te voorkomen dat ze werden weggestuurd.

“Of, nog erger, ze zouden naar een bar van een concurrent gaan waar ze wel welkom waren, en onze gokkers met zich meenemen. De enige verstandige oplossing was om ze binnen te laten, zodat de klanten een praatje met ze konden maken en drankjes voor ze konden kopen. Uiteindelijk raakten we van de pooiers af, waar de meisjes ons dankbaar voor waren.

“Maar waar het uiteindelijk om gaat, is het aantal stoelen dat bezet wordt. Klanten die aan de bar zitten, hebben de neiging meer uit te geven dan klanten die aan een tafel zitten, en soms zaten de barkrukken vol met meisjes die uren aan een glas water zaten, dus moesten we hen laten betalen voor het gebruik van onze bars als hun kantoor. Uiteindelijk kwamen we tot een werkregeling die voor alle partijen aanvaardbaar was, en die goed werkte, maar tijden en situaties veranderen, en bedrijven moeten mee veranderen.

“Tegenwoordig werken veel meisjes in de zomermaanden om hun collegegeld te betalen. Anderen willen misschien een nieuwe auto of een reis naar de Verenigde Staten… en sommige migrantenmeisjes willen gewoon hun familie wat geld kunnen sturen om te helpen… of om hen hierheen te halen om als gezin herenigd te worden. Velen sparen om hun ouders of zelfs echtgenoten over te laten komen”.

“Maar het is verkeerd, of niet, pap?”

“Wat is verkeerd?”

“Prostitutie… geld verdienen aan meisjes die hun lichaam verkopen…”

“In sommige landen is dat volgens de wet zo… maar in andere niet. Prostitutie, prostituees… het zijn verschrikkelijke woorden, nietwaar? Ik weet het wel, schelden doet niet zeer maar slaan veel meer en zulke spreekwoorden, maar het is niet waar. Woorden kunnen en doen pijn. Ik zal je ooit nog wel eens over mijn jeugd vertellen, en geloof me, ze deden pijn. Die woorden zitten vol met vooroordelen die in het verleden zijn gecreëerd door mensen uit de middenklasse met een veilige baan. Vrouwen die nog nooit van hun leven hadden hoeven werken en mannen die ‘s avonds gebruik maakten van de meisjes nadat ze hen overdag hadden veroordeeld. Een wijze vrouw uit de middenklasse zei eens tegen mij over werkende meisjes: “Daar gaan veel vrouwen die de genade van God verdienen.” Vergeet nooit dat je bevoorrecht geboren bent, Daisy. Jouw positie in het leven is niet normaal… je had ook geboren kunnen worden als een mooie, straatarme vluchteling. Wat zou je dan ruilen voor eten en onderdak? Denk er maar eens lang en hard over na… Je conclusies zullen je misschien verrassen.

“Hoe dan ook, ik heb al geprobeerd uit te leggen dat we ten onder zouden zijn gegaan als we vroeger niet met hen hadden samengewerkt - maar dat is nu nog steeds zo. Mannen houden nou eenmaal van een vluggertje als ze op vakantie zijn. Wonderlijk nietwaar, dat zelfs deze nederige, berooide meisjes de zaken vorm kunnen geven? Toch, het enige dat veranderd is, is de reden waarom de meisjes geld willen. In de jaren zestig was het voor de eerste levensbehoeften, nu is het vaak voor luxe… behalve in het geval van de vluchtelingen natuurlijk. Is het verkeerd om mensen te helpen hun doelen te bereiken? Is het niet beter om iemand niet te bekritiseren, tenzij je eerlijk tegen jezelf kunt zeggen dat je in hun schoenen hebt gestaan?

“Ik denk niet dat het verkeerd is te proberen te begrijpen en te helpen, vooral wanneer de mensen die de wetten maken ook op een avond in de bars zitten, met hun hand kruipend langs het blote been van de mooie, jonge vreemdeling die naast hen zit. De meeste mensen zijn hypocriet, moppie. Het is allemaal ‘Doe wat ik zeg, niet wat ik doe’. Je bent nog jong, en ik wilde je beschermen tegen de slechtere kant van het leven, zoals ik dat met je moeder heb gedaan, maar ik realiseer me dat ik het mis had. Je werkt in de firma, en Andalusië is niet zo groot. Nu je hier woont, en een actieve rol in de gemeenschap speelt, zou je vroeg of laat toch wel het een en ander over onze familiereputatie horen”.

“Wat kan ik nog meer te horen krijgen?” Ze was een en al oor. Haar vader had nog nooit zo openlijk met haar over zijn familie, zijn verleden, of zijn zakelijke belangen gesproken. Ze was echter meer geschokt door zichzelf dan door hem. Ze had verwacht dat ze de moraalridder zou uithangen, maar ze merkte dat ze dat helemaal niet zo voelde. Ze besefte ook dat de kinderen op school meer dan alleen maar een beetje de waarheid hadden gesproken. Niet dat dat enig verschil uitmaakte voor wat zij van hen vond - ze hadden tenslotte nog steeds de bedoeling gehad haar familie te beledigen, en dat was genoeg, of ze nu gelijk hadden gehad of niet.

John zuchtte. “Nou, ook in de begintijd rookten de meisjes graag wiet of dope. Velen van hen kwamen uit Marokko, en de beste wiet en hasjiesj komen daar vandaan… net over het water in feite, van Ketema. Je moet niet vergeten dat deze meisjes hun hele leven de mannen in hun familie het hadden zien roken, en het was goedkoper dan bier en veiliger dan illegale drank. Het was ook het begin van de Flower Power, Jimi Hendrix, en de Hippies. Het bezit van drugs was strafbaar in Groot-Brittannië, en hier ook, maar de lokale politie keek de andere kant op.

“Dus, de meisjes rookten, en deelden het met hun klanten… en sommige slimme hippies kwamen zelfs voor de ‘scene’ zoals ze het noemden. Het was onvermijdelijk dat we drugs gingen leveren, eerst aan de meisjes, en daarna aan anderen. Het was winstgevend, dat kan ik je wel vertellen!

“We stuurden een tot kampeerwagen omgebouwd Transitbusje voor een maand naar Marokko, en die verdween dan een week in Ketema tijdens het toeren. De boeren daar haalden het voertuig uit elkaar, stopten het vol met vier- of vijfhonderd kilo dope en zette hem weer in elkaar. Een dag later zou het hier te koop zijn. We konden gemiddeld één pond per gram verdienen, dus dat was een half miljoen per maand in die dagen! En dat voor een investering van vijftigduizend!

“Het probleem was dat het zo lucratief was dat anderen probeerden ertussen te komen. We hebben jaren tegen de concurrentie gevochten… zo is Paco neergeschoten. Ik werd twee keer neergeschoten bij andere gelegenheden, en ontsnapte tientallen keren aan nog meer verwondingen. Toch hebben die drugs nooit iemand kwaad gedaan. Ik rookte ze zelf, en ik wed dat je moeder dat ook deed voor we trouwden. We stopten met drugs toen de chemische verdovende middelen hier kwamen. Een beetje coke of speed, zelfs een tripje was oké, maar toen ze de basisdrugs begonnen te versterken, stopten we.

“De Ieren en de Russen hebben dat nu grotendeels in handen, en wij laten ze gewoon hun gang gaan. Ze zijn altijd aan het schieten of elkaar aan het opblazen… Het is een vies spelletje… niet voor mij en mijn familie, maar ik zal niet ontkennen dat we het zo’n dertig jaar gedaan hebben of misschien iets langer.

“Wat is er nog meer…? We smokkelen sigaretten naar Engeland, waar de regering ze zo zwaar belast dat de gewone roker geen legale sigaretten meer kan kopen. Gokken… daar zijn we veel mee bezig. We hebben plaatsen waar bekende klanten kunnen wedden op paardenraces en dergelijke… meestal Britse races, maar het internet knaagt daaraan… We hebben stripclubs, maar we houden ons niet bezig met andere vormen van porno… We doen niet aan wapens, behalve voor onze eigen persoonlijke bescherming. Ik veronderstel dat je zou kunnen zeggen dat we van de meeste dingen wel wat doen, maar niet de extreme dingen… niet meer.

“Beantwoordt dat je vraag?”

“Ja… het geeft me veel om over na te denken… Kun je me een lijst geven, zoals je de vorige keer deed?”

“Ja, als je dat zeker weet. Geef me wel een paar dagen en zorg dat die lijst nooit het huis verlaat.”

In een roes liep ze naar boven, naar haar eigen kantoor. De meeste slechte dingen die mensen over haar familie hadden gezegd, waren toch waar.

Toen ze zich in de draaistoel achter haar bureau liet ploffen, wist ze niet goed wat ze van dit alles moest denken. Ze belde naar de keuken voor een koffie en een koek, schoof achterover in haar stoel, en legde haar voeten op haar bureau. Ze analyseerde haar gevoelens en was verbaasd dat er geen spoor van teleurstelling te vinden was. Haar vader had haar verteld wat er gebeurd was en waarom, en het was volkomen logisch voor haar. Het waren andere tijden, lang voordat zij geboren was; haar vader, en ongetwijfeld ook haar moeder, hadden uitdagingen het hoofd moeten bieden, en waren daarmee omgegaan op de voor hen beste mogelijke manier. Het was gemakkelijk om mensen te bekritiseren om wat zij gedaan hadden, maar hoe zou haar nageslacht beoordelen hoe zij zou omgaan met de problemen die op een dag haar pad zouden kruisen? Vriendelijk, hoopte ze, maar wilde niet iedereen dat ook? Toch wist ze dat het niet altijd zo ging.

Zij kon niet wachten om de nieuwe lijst van haar vader te zien en zich in te laten met de mensen die met de bedrijven op de lijst werkten. Het leek allemaal zo veel spannender dan de ‘legitieme lijst’.