Читать книгу Brida - Paulo Coelho - Страница 5

Dla N. D. L., która czyniła cuda,

dla Christiny, która jest częścią jednego z nich,

i dla Bridy.

Jeśli jakaś kobieta, mając dziesięć drachm,

zgubi jedną drachmę, czyż nie zapala światła,

nie wymiata domu i nie szuka starannie, aż ją znajdzie?

A znalazłszy ją, sprasza przyjaciółki i sąsiadki

i mówi: „Cieszcie się ze mną, bo znalazłam

drachmę, którą zgubiłam”.

Łukasz XV, 8–9

W książce Pielgrzym zamieniłem dwa z ćwiczeń RAM na inne ze sztuki percepcji, które poznałem zajmując się teatrem. I chociaż rezultat tych praktyk jest dokładnie taki sam, zasłużyłem sobie na surową reprymendę mojego Mistrza. Powiedział mi: „Bez względu na to, czy istnieją sposoby pozwalające szybciej lub łatwiej osiągnąć cel, nie wolno nigdy zmieniać Tradycji”.

Z tego też powodu rytuały opisane w Bridzie są identyczne z praktykowanymi przez wieki przez Tradycję Księżyca – tradycję szczególną, która wymaga doświadczenia i ćwiczeń. Odradzam stosowanie ich bez pomocy osoby wtajemniczonej, bowiem jest to niebezpieczne i niczemu nie służy, a może poważnie zagrozić Duchowym Poszukiwaniom.

Paulo Coelho

Przesiadywaliśmy do późna w jednej z kafejek w Lourdes: ja, pielgrzym świętej Drogi Rzymskiej, który miał przed sobą wiele dni wędrówki w poszukiwaniu swego Daru, i ona, Brida O’Fern, która sprawowała pieczę nad częścią tej drogi.

Pewnego wieczoru spytałem ją o wrażenia z pewnego opactwa na gwiaździstym szlaku, którym Wtajemniczeni przemierzają Pireneje.

– Nigdy tam nie byłam – odpowiedziała.

Zdziwiłem się – przecież posiadła już Dar.

– Wszystkie drogi prowadzą do Rzymu – tym starym przysłowiem chciała mi dać do zrozumienia, że Dar można zbudzić gdziekolwiek. – Moją Drogę Rzymską odbyłam w Irlandii.

Podczas kolejnych spotkań opowiedziała mi historię swych poszukiwań. Gdy skończyła, spytałem, czy pozwoli mi ją kiedyś opisać. Z początku zgodziła się, ale z czasem zaczęła zgłaszać rozmaite obiekcje. Chciała, abym zmienił imiona osób, interesowało ją, kto książkę przeczyta i jakie będą reakcje czytelników.

– Skąd mogę wiedzieć – odparłem. – Ale chyba nie dlatego wynajdujesz wciąż nowe problemy.

– Masz rację. To takie osobiste doświadczenie, że pewnie nikomu na nic się nie przyda.

To nasze wspólne ryzyko, Brido. Pewien anonimowy tekst Tradycji mówi, że wobec życia każdy przyjmuje jedną z dwóch postaw: Budowniczego lub Ogrodnika. Budowniczowie całymi latami pracują nad swym dziełem, a w dniu, gdy je kończą, wyrasta wokół nich własnoręcznie wybudowany mur. I wraz z zakończeniem budowy ich życie traci sens.

Ogrodnicy zaś zmagają się z burzami, z kataklizmami, z pogodą i niepogodą, dlatego rzadko odpoczywają. Ale w przeciwieństwie do budowli, ogród nigdy nie przestaje się rozrastać, a wymagając od ogrodnika nieustannej uwagi, zmienia jego życie w wielką przygodę.

Ogrodnicy umieją się nawzajem rozpoznać, ponieważ wiedzą, że w historii każdej rośliny zawiera się rozwój całego świata.

– Chcę zgłębiać tajniki magii – powiedziała dziewczyna.

Mag obrzucił ją krótkim spojrzeniem: sprane dżinsy, podkoszulek i wyzywająca poza, którą przybierają nieśmiali właśnie wtedy, gdy nie powinni. „Mam dwa razy tyle lat co ona”, pomyślał. A mimo to wiedział, że spotkał Drugą Połowę.

– Nazywam się Brida – ciągnęła. – Przepraszam, że się nie przedstawiłam. Tak długo czekałam na tę chwilę, że się okropnie denerwuję.

– Po co chcesz nauczyć się magii? – zapytał.

– Żeby znaleźć odpowiedź na pytania dotyczące życia. Żeby posiąść tajemną moc. I może po to, by móc przenosić się w przeszłość i poznać przyszłość.

Nie ona pierwsza przychodziła do niego z taką prośbą. Był czas, gdy uchodził za sławnego mistrza, uznanego przez Tradycję. Przyjmował wielu uczniów i wierzył, że świat się zmieni, jeśli jemu uda się zmienić tych, którzy go otaczali. Ale popełnił błąd. A mistrzom Tradycji błędów popełniać nie wolno.

– Nie sądzisz, że jesteś za młoda?

– Mam dwadzieścia jeden lat – odparła Brida. – Byłabym za stara, gdybym zamierzała rozpocząć karierę baletową.

Mag dał jej znak, żeby poszła za nim. W milczeniu ruszyli przez las. „Jest ładna”, pomyślał. W szybko chylącym się ku zachodowi słońcu cienie drzew stawały się coraz dłuższe. „Ale jestem od niej dwa razy starszy”. A to, jak wiedział, z dużym prawdopodobieństwem wróży cierpienie.

Bridę denerwowało milczenie idącego obok mężczyzny, który nawet nie zareagował na jej słowa. Szli po wilgotnych, opadłych liściach. Ona również zauważyła wydłużające się cienie i szybko zapadający zmrok. Za chwilę będzie ciemno, a przecież nie mają latarki.

„Muszę mu zaufać – dodawała sobie odwagi. – Skoro zdałam się na niego w kwestii magii, to muszę też uwierzyć, że przeprowadzi mnie bezpiecznie przez las”.

Wydawało się, że Mag wędruje bez celu, raz po raz zmienia kierunek, chociaż żadna przeszkoda nie zagradzała im drogi. Zataczali kręgi, mijali po wielekroć te same miejsca.

„Pewnie chce mnie sprawdzić”. Była zdecydowana wytrzymać tę próbę, udawała sama przed sobą, że wszystko, nawet to bezsensowne kręcenie się w kółko, było czymś zupełnie normalnym.

Przyjechała z daleka i dużo sobie obiecywała po tym spotkaniu. Dublin leżał o 150 kilometrów stąd, a docierające do leżącej nieopodal wioski autobusy były stare, zdezelowane i kursowały o absurdalnych porach. Musiała wstać wcześnie i tłuc się jednym z nich przez trzy godziny, a potem rozpytać się o Maga w wiosce i wyjaśniać, czego chce od tego dziwnego człowieka. W końcu ktoś wskazał jej leśną okolicę, w której Mag zwykle przebywał za dnia. Nie omieszkał jej jednak ostrzec, że kiedyś próbował uwieść dziewczynę ze wsi.

„Musi to być intrygujący człowiek”, pomyślała. Teraz, kiedy ścieżka pięła się w górę, zapragnęła, żeby słońce jeszcze przez chwilę nie zachodziło. Bała się poślizgnąć na wilgotnym podłożu.

– Powiedz mi szczerze, czemu chcesz zgłębić tajniki magii?

Ucieszyła się, że przerwał ciszę. Powtórzyła tę samą odpowiedź.

Ale to mu nie wystarczyło.

– Może dlatego, że jest niezgłębiona i tajemnicza? Że zna odpowiedzi, które tylko nielicznym udaje się odkryć po latach poszukiwań? A może dlatego, że przywołuje romantyczną przeszłość?

Brida nic nie odrzekła. Nie wiedziała, co odpowiedzieć. Chciała, żeby znowu zamilkł, bo obawiała się, że jej odpowiedź nie przypadnie mu do gustu.

W końcu przemierzyli cały las i dotarli na szczyt wzgórza. Teren stał się skalisty, pozbawiony roślinności, nie było już ślisko i Brida bez trudu dotrzymywała Magowi kroku.

Wreszcie mężczyzna usiadł na szczycie i wskazał jej miejsce obok siebie.

– Byli tu już przed tobą inni – odezwał się. – Prosili, bym nauczył ich magii. Ale ja już nauczyłem wszystkiego, czego miałem nauczyć. Oddałem ludzkości to, co mi ofiarowała. Teraz chcę być sam, chodzić po górach, uprawiać ogród i żyć w zgodzie Bogiem.

– To nieprawda – powiedziała dziewczyna.

– Co jest nieprawdą? – zapytał zaskoczony.

– Być może chce pan żyć w zgodzie z Bogiem, ale to nieprawda, że chce pan być sam.

Natychmiast pożałowała słów wypowiedzianych pod wpływem impulsu, ale było już za późno, by naprawić błąd. Może niektórzy lubią samotność? Może kobieta bardziej potrzebuje mężczyzny aniżeli mężczyzna kobiety?

Jednak w głosie Maga nie było rozdrażnienia, gdy znowu się odezwał.

– Zadam ci jedno pytanie. Odpowiedz mi szczerze. Jeśli odpowiesz zgodnie z prawdą, nauczę cię tego, o co prosisz. Ale jeśli skłamiesz, lepiej nigdy tu nie wracaj.

Brida odetchnęła z ulgą: to tylko pytanie, wystarczy na nie szczerze odpowiedzieć. Zawsze sądziła, że przyszłych uczniów mistrzowie wystawiają na o wiele trudniejsze próby.

Siedział na wprost niej. Oczy mu błyszczały.

– Załóżmy, że zacznę cię uczyć tego, co sam poznałem – zaczął, patrząc jej prosto w oczy – że ukażę ci równoległe światy, które nas otaczają, anioły, mądrość natury, tajniki Tradycji Słońca i Tradycji Księżyca. A ty pewnego dnia w drodze na zakupy spotykasz na rogu ulicy mężczyznę swego życia.

„Ciekawe, jak go rozpoznam”, pomyślała, ale nie odezwała się słowem, bo wyglądało na to, że pytanie będzie trudniejsze, niż się jej z początku wydawało.

– On uświadamia sobie to samo i podchodzi do ciebie. Zakochujecie się w sobie. Nadal uczysz się pod moim kierunkiem. Ja za dnia ukazuję ci mądrość Kosmosu, a nocą on uczy cię mądrości Miłości. Aż nadchodzi taki dzień, kiedy nie daje się tych dwóch mądrości pogodzić i musisz wybierać.

Mag zamilkł na chwilę. Jeszcze zanim zadał pytanie, poczuł lęk, jaką usłyszy odpowiedź. Przybycie tej dziewczyny oznaczało koniec pewnego etapu w życiu ich obojga. Wiedział to, bo znał zwyczaje i zamysły mistrzów. Ona była mu tak samo potrzebna jak on jej. Ale najpierw musiała uczciwie odpowiedzieć mu na pytanie. To był jedyny warunek.

– Teraz odpowiedz mi z całą szczerością – odezwał się w końcu, zbierając się na odwagę. – Czy rzuciłabyś wszystko, czego się nauczyłaś, wszystkie możliwości i tajemnice, które ofiarowuje świat magii, dla mężczyzny swojego życia?

Brida odwróciła wzrok. Wokół rozpościerały się zalesione wzgórza. W dole w małej wiosce zaczynały zapalać się pierwsze światła, a z kominów sączył się dym – znak, że wkrótce rodziny spotkają się przy stole, by wspólnie zasiąść do kolacji. Tutejsi ludzie pracują uczciwie, żyją bogobojnie i starają się pomagać bliźnim, bo wiedzą, co to miłość. Ich życie ma sens, rozumieją wszystko, co dzieje się we wszechświecie, choć nigdy nie słyszeli o Tradycji Słońca ani o Tradycji Księżyca.

– Nie widzę sprzeczności pomiędzy poszukiwaniem a szczęściem – rzekła.

– Odpowiedz – patrzył jej prosto w oczy. – Rzuciłabyś wszystko dla tego człowieka?

Chciało jej się płakać. Nie chodziło o pytanie, tylko o wybór – jeden z najtrudniejszych, przed jakim człowiek w życiu staje. Wiele przedtem o tym myślała. Był czas, że nic na świecie nie było ważniejsze od miłości. Miała wielu chłopaków i każdego z nich na swój sposób kochała, a przynajmniej tak się jej wydawało, ale każda miłość nagle się kończyła. Ze wszystkiego, co poznała, miłość była najtrudniejsza. Teraz kochała kogoś, kto był niewiele od niej starszy, studiował fizykę i widział świat zupełnie inaczej niż ona. Jeszcze raz uwierzyła w miłość, zaufała uczuciu, ale przeżyła tyle rozczarowań, że nie była już pewna niczego. Mimo to, ta miłość była jej wielką nadzieją.

Omijała wzrokiem Maga. Jej spojrzenie błądziło po światełkach i dymiących kominach wioski. To poprzez miłość ludzie starali się zrozumieć wszechświat od zarania dziejów.

– Rzuciłabym wszystko – powiedziała w końcu.

„Siedzący naprzeciw mnie mężczyzna, nigdy nie zrozumie, co dzieje się w ludzkim sercu, pomyślała. Wie, co to władza, znane mu są tajniki magii, ale nie zna ludzi. Ma szpakowate włosy, ogorzałą od wiatru twarz, posturę człowieka nawykłego do chodzenia po górach, i te oczy, zwierciadła duszy, która zna wszystkie odpowiedzi. Jest przystojny. I pewnie po raz kolejny dozna rozczarowania z powodu uczuć zwykłych śmiertelników”. Ona też była rozczarowana samą sobą, ale nie mogła skłamać.

– Spójrz na mnie – powiedział.

Było jej wstyd, ale mimo to spojrzała mu w oczy.

– Powiedziałaś prawdę. Będę twoim nauczycielem.

Zapadła bezksiężycowa noc, tylko gwiazdy lśniły na niebie. W ciągu dwóch godzin Brida opowiedziała nieznajomemu całe swoje życie. Szukała faktów, które by wyjaśniały jej zainteresowanie magią, jakichś wizji z dzieciństwa, przeczuć, wewnętrznych głosów – ale niczego takiego nie było. Po prostu odczuwała chęć poznania. Dlatego chodziła na kursy astrologii, tarota, numerologii.

– To tylko języki – powiedział Mag. – I to nie jedyne. Magia przemawia wieloma językami ludzkiego serca.

– Czym więc jest magia? – spytała.

W ciemności poczuła, że odwrócił twarz. Patrzył w niebo, zamyślony, być może szukając odpowiedzi.

– Magia jest pomostem – odezwał się w końcu. – Pomostem pozwalającym przejść ze świata widzialnego w świat niewidzialny i czerpać wiedzę z obydwu światów.

– Co mam zrobić, żeby przejść po tym pomoście?

– Musisz odkryć swój sposób. Każdy ma własny.

– Po to właśnie tu przyjechałam.

– Są dwie metody – odparł Mag. – Jest Tradycja Słońca, która odkrywa przed nami tajemnice poprzez przestrzeń i wszystko, co nas otacza. I jest Tradycja Księżyca, która odsłania tajemnice poprzez czas i wszystko, co uwięzione w jego pamięci.

Rozumiała. Tradycja Słońca to była ta noc, drzewa, chłód, który odczuwała, gwiazdy na niebie. A Tradycją Księżyca był siedzący przed nią mężczyzna i mądrość przodków bijąca z jego oczu.

– Poznałem Tradycję Księżyca – ciągnął Mag, jakby odgadując jej myśli – ale nigdy nie byłem jej mistrzem. Jestem mistrzem Tradycji Słońca.

– Naucz mnie Tradycji Słońca – poprosiła Brida, nieco zmieszana, bo w głosie Maga pobrzmiewała nuta czułości.

– Nauczę cię tego, co sam poznałem. Ale wiele jest dróg Tradycji Słońca. Trzeba zaufać zdolnościom drzemiącym w nas samych.

Brida nie myliła się. Rzeczywiście głos Maga pobrzmiewał czułością, tyle tylko, że zamiast dodawać jej odwagi, napawało ją to lękiem.

– Potrafię zrozumieć Tradycję Słońca – powiedziała.

Mag odwrócił wzrok od gwiazd i spojrzał na dziewczynę. Wiedział, że nie umie jeszcze pojąć Tradycji Słońca. Mimo to powinien ją uczyć. Niekiedy uczniowie wybierają sobie mistrzów.

– Przed pierwszą lekcją muszę cię ostrzec. Gdy już znajdziesz swoją drogę, nie lękaj się. Miej odwagę popełniać błędy. Rozczarowania, porażki, zwątpienie to narzędzia, którymi posługuje się Bóg, by wskazać nam właściwą drogę.

– Osobliwe to narzędzia – odezwała się Brida. – Wielu z ich powodu zawraca w pół drogi.

Dobrze o tym wiedział, bo ciałem i duszą doświadczył tych dziwnych Boskich narzędzi.

– Naucz mnie Tradycji Słońca – powtórzyła.

Poprosił, by się położyła na występie skalnym i odprężyła.

– Nie musisz zamykać oczu. Przyglądaj się wszystkiemu wokół i staraj się jak najwięcej zrozumieć. W każdej chwili, każdemu z nas, Tradycja Słońca wyjawia odwieczną mądrość.

Zrobiła, jak prosił, choć wszystko działo się zbyt szybko.

– To pierwsza i najważniejsza lekcja – powiedział. – Przekazał ją nam Jan od Krzyża, hiszpański mistyk, który pojął istotę Wiary.

Popatrzył na pełną oddania i ufności twarz dziewczyny. Z głębi serca pragnął, by zrozumiała jego nauki. Przecież była jego Drugą Połową, choć tego jeszcze nie wiedziała, taka młoda, ciekawa ludzi i świata.