Читать книгу Enzo Ferrari. Wizjoner z Maranello - Piero Ferrari - Страница 3

Enzo Ferrari urodził się 18 lutego 1898 roku w Modenie. Jego rodzice nie mieli samochodu, dlatego z powodu potężnej śnieżycy fakt jego narodzin zarejestrowali w urzędzie stanu cywilnego dopiero dwa dni później, 20 lutego.

Od najmłodszych lat był zakochany w prędkości. Pod koniec pierwszej wojny światowej, w której stracił ojca i brata, przekonał matkę Adalgisę do sprzedaży domu i za uzyskane w ten sposób pieniądze kupił samochód wyścigowy. Jako dobry kierowca szybko zrozumiał, że „za bardzo kocha samochód, by ryzykować, że roztrzaska go na ołtarzu zwycięstwa”. Kiedy na świat przyszedł jego pierworodny syn Dino, postanowił nadal zajmować się wyścigami, ale już jako właściciel zespołu Scuderia Ferrari.

Założył go w 1929 roku w Modenie. W ekipie wyścigowej Alfy Romeo, której Enzo był wówczas szefem, jeździli najwięksi kierowcy tamtych czasów, od legendarnego Tazia Nuvolariego po Achille’a Varziego. Jako symbol swojej stajni wyścigowej Ferrari obrał wierzgającego rumaka – zgodę na jego wykorzystanie otrzymał od matki Francesca Barakki, bohaterskiego pilota myśliwskiego, który zginął w czasie pierwszej wojny światowej.

Pod koniec lat trzydziestych Enzo odszedł z Alfy Romeo, by założyć własną firmę konstruującą samochody. Kupił działkę w okolicach Maranello i rozpoczął budowę fabryki. Uniknąwszy okropności drugiej wojny światowej, zrealizował w końcu swoje marzenia: od 1947 roku samochody pod nazwą Ferrari zaczęły podbijać świat, zarówno dzięki wysokiej mocy i wydajności, jak i niezwykle eleganckiej linii.

Ferrari wciąż pozostawał związany z wyścigami, które uznawał za idealny poligon doświadczalny dla rozwoju produktów przemysłowych. W 1952 roku z Alberto Ascarim zdobył tytuł mistrza świata Formuły 1. Rywalizacja z Alfą Romeo, Maserati, Mercedesem, a później także z McLarenem, Lotusem i Williamsem, podsycała mit pioniera, który nie bał się niczego, nawet przeznaczenia.

Pod koniec lat sześćdziesiątych, by zapewnić przyszłość swojej firmie, zawarł umowę z Grupą Fiat: Gianni Agnelli powierzył mu stanowisko dyrektora działu wyścigów i aż do śmierci latem 1988 roku Enzo zajmował się Grand Prix, zawodami i biciem rekordów. Legendę Włocha ugruntowali inni wielcy mistrzowie kierownicy jak Niki Lauda i Gilles Villeneuve.

Ta książka zaczyna się od końca: od momentu, gdy relacja między Leo Turrinim i Piero Ferrarim była na tyle mocna, by ich rozmowa przybrała bardziej intymny i poufny ton. Oto Enzo Ferrari – taki, jakim zapamiętał go jego syn Piero…