Читать книгу Met het vuur aan de schenen - Remi Meijer - Страница 16

11

Bij het vervolg van het traject hoort het schrijven van het onschuldpleidooi. Iets wat ik niet makkelijk vind. Uitleggen waarom een ander geen schuld heeft aan een situatie, of aan mijn situatie, is geen probleem voor mij. Ik kan zelfs uitleggen waarom mijn stiefvader er weinig of geen schuld aan heeft en juist dát maakt het schrijven van het verplichte pleidooi zo lastig. Want als ik vind dat hij geen schuld heeft… dan heb ik de schuld. En als ik de schuld heb, dan is er eerder sprake van een schuldpleidooi dan van een onschuldpleidooi. Toch heb ik het vermoeden dat ik Sandra daar niet heel gelukkig mee maak.

Ik heb nog een paar uur voor ik bij Sandra moet verschijnen, enige haast is dus wel geboden. Ondanks dat ik steeds in schuld denk (ik heb toch de deur opengedaan? Ik heb toch geen duidelijk ‘nee’ gezegd?) lukt het me om toch wat zinnige punten op papier te zetten. Het zijn niet veel punten en ik krijg er zeker geen kantje mee vol, maar ach, het is iets.

1 Niemand mag ongevraagd je huis binnenkomen.

2 Niemand mag ongevraagd en zonder toestemming aan je zitten.

3 Niemand heeft het recht een ander pijn te doen.

4 Dat ik niet meewerkte had een duidelijke ‘nee’ moeten zijn.

Daar moet wel mee te werken zijn. Punt één tot en met drie zijn redelijk algemeen, dat kan ik goed verdedigen zonder het meteen op mezelf te betrekken. Ik ben er ook vrij vlot mee klaar. Punt vier is andere koek. Nu moet ik uitleggen wat hij deed, dat ik niet meewerkte en hoe hij dat negeerde.