Читать книгу НА ДЕНОТ. Humубоморна вистина - Ставл Зосимов Премудросковски - Страница 2

Откако wrote напишав на мајка ми: «Ајде машко, здраво мамо!», Одев во насока на мојот гладен хотел за студирање и помислив:

– Која е разликата помеѓу Русите и Американците и Европејците?

– И со тоа што тие живеат и размислуваат логично, ние сме апстрактни. – одговорив сам и одев понатаму. Сакав да пијам – страшно и залак. Одам, затоа одам низ алејата во оддалеченоста на бетонската плоча на некое индустриско претпријатие. Гледам дека станува мрачно. Слушам дека од другата страна на оградата некој прави тивка, но пирсинг, не можејќи да свирка. Јас истото одговорив. Гледам дека вреќа со компири лета од нешто од другата страна на оградата, исполнето со нешто на мене. Отскокнав, а торбата го допре заминувањето на куче од непозната раса, оставено не многу долго пред мене. Отидов до него, го испитав curубопитно и, не се сомневајќи или размислувајќи за ништо, го одврзав, и таму …, таму?! Таму беше спакуван тесен, дури и притиснат со пушена колбас. Без размислување за ништо, извадив еден, ја зграпчив торбата со јаболкото на Адам и, фрлајќи ја на рамената, забрзав со брзината на Ферари кон мојата хостела, прогонувајќи го тој незаборавен стап за колбас на патот.

Веднаш сакав да учам и да живеам.

Што се случи тогаш?! Кузија. Ли: тој е свиркач, тој е фрлач на вреќи со компири, тој е исто така роден во Сиктивкар, тој дојде кај неговиот пријател и соучесник: роден во клисурата на Алдирбагуј, фармата «Дај ми да јадам», чија улога играв во заробеништво и не зборува руски.

– Каде е торбата? Кусија праша.

– А ти ја фрли? – хебрејскиот другар одговори на прашањето.

– А ти свиркаше?

– А ти..??

Потоа следува неми битка. Но, искрено, колбасот беше горчливо-тенка и вкусна…

П.С.: На семејството му го продадовме подот на торбата и бевме преплавени со море од бришење и глупост… Сесијата беше претставена со тресок…