Читать книгу Бурпинг тути қурбоққа. Комедияи афсонавӣ - СтаВл Зосимов Премудрословски - Страница 2

Дуртар аз сарҳади собиқ Иттиҳоди Шӯравӣ (ҳозира Қазоқистон) ва Чин, дар ҷанубу шарқи вилояти Семипалатинск, дар наздикии шаҳри Аягуз, бо номи «Оҳ булка» тарҷумаи ҳастаӣ бо атмосфераи сироятёфтаи радиоактивӣ аз хунукназарии олимони кории маст ба даст омадааст. Дар саросари муҳит аксар вақт мутатсияҳои мухталиф ба амал меомаданд, мутатсияҳои гуногун ба амал меомаданд: пас дар як бадани гӯсфанд ду сар ба дунё меояд; пас ду дум – дар калтак ё мор; пас аз се пой ва як даст, аз насли Темучин (Чингизхон), сокини маҳаллӣ. Ва чунин рӯй дод, ки одамони муқаррарӣ, ба мисли гунҷишк Спасян таваллуд шуданд.

Дар бадани ӯ ҳеҷ гуна камбудиҳои ҷисмонӣ мавҷуд набуд, ҳама чиз тавре буд, ки бояд бошад: дум, лаб, чашм ва ғайра… Ҳамааш мисли гунҷишк буд, аммо ӯ бо шикам дучор шуд. Аниқтараш, ҳеҷ парҳо набуд ва ӯ пурра мӯйсафед буд. Ва аз ин рӯ, аз таваллуд, ӯ, зиндагии душвори худро маҷбур кард, ки дар рӯи замин зиндагӣ кунад, аз он ки мурғе бадтар бошад, ки ҳадди аққал афтид. Аммо бадтар аз ин, аз баъзе сагбачаҳо, калтакалосҳо, бесарпаноҳмонакҳо ва ё муш… Кӯтоҳаш, ҳеҷ гоҳ ба осмон нарафтан, ба монанди хешовандони парандаи онҳо, ки ба ӯ таҳқир мекарданд ва таҳқир карданд, аз лонаҳо, чӯҷаҳои аллакай пароканда. Ҳатто Стасян ҳатто ба ӯ холӣ шуд – гунҷишкаи сараш ноумедона сарашро хаста кард ва дар ҷони худ гиря карда, дар атрофи паррандаҳои паррандаи дигарон ҷорист. Ва ҳар рӯз. Аммо вай воқеан мехост он қадар парвоз кунад, ки дар хоб ӯ хоболуд буда, кӯшиш мекард, ки беш аз як маротиба парвоз кунад, пас воқеият орзу нест ва ӯ ба Java даромада, дар орзуи хоби хоб буд, бори дигар болҳои худро ба зарба зада, ҷаҳида ва ба замин шуд..Ва ҳатто рӯй дод, ки пешони худ ва баъд думро мезад. Он чизе ки ӯ танҳо кӯшиш накард, аммо ҳеҷ чиз парҳоро иваз накард.

Боре, тақдир ба ин нигоҳ накарда, ба гунҷишкаи аз нур халосшуда раҳм кард ва бори дигар гурбаеро аз як гурбае, ки мехост ӯро бихӯрад, гурехт ва ҷасади як зоғеро пайдо кард. Кирмҳои Maggot мурдагонро хуб ҳомиладор карданд ва парҳо танҳо ба скелети рӯи замин, дар наздикии партови одам ҷойгир буданд. Вай ду парҳоро бо кафҳояшон гирифт ва онҳоро мисли болҳо ҷеғ зад ва ӯ баргашта, аз замин фуруд омад. Вай орзу дошт, ки уқоби баланде дар осмон афрӯхта, ин гурбачаи балоғатро барои наҳорӣ пайгирӣ кунад ва дар он замон кӯшиш кард, ки шахси камбизоат, маъюбе, ки дар натиҷаи озмоишҳои пастсифати ҳастаӣ бо радиатсияи қисман ба атмосфера зарар дидааст, сайд кунад. Аммо парҳоро дар панҷаҳояш нигоҳ дошта, ангуштонашро часпондан он буд, ки ба даст гирифтан нороҳат буд ва ба боло ғарқ шудан одат накарда буд, алахусус аз думи парро набуд ва Стасян наметавонист битавонад, аз ин рӯ, ба чап, рост, боло ва поён ҳаракат кунад, вай маҷбур шуд, ки ба замин баргардад, бо гусфанд ва парашют ба осмон баргашт. Бале, ва шумо дар ҳоҷатхона зеру забар намешавед. Ман маҷбур будам, ки фурудоии фаврӣ кунам, ки ба ҷасади косахонаи сар ва нӯл осеб расонд, зеро онҳо низ онҳоро суст кардаанд. Албатта вай ин парвозро чанде пеш омӯхт, то даме, ки хешовандонаш парҳоро гиранд ва ӯ дубора ба зиндагӣ шурӯъ кард, зинда монд, гурехт ва пинҳон шуд. Аммо дар таъқиботи навбатӣ ӯ боз ба ҳадди аққал як намуди зоҳирии гунҷишкро пайдо кард, ҳатто сарнагун шуд ва шифо ёфт. Аммо вақте ки Стасян бомуваффақият ба маҳсулоти тару тоза, инсон, бепарастор, ҳанӯз гарм, желе, монанд ва бӯи турши рӯдаи меъда фуруд омад. Дар як калима, дар shit. Эҳсоси он гуворо набуд ва онро шуста шудан лозим буд, аммо норасоии об мавҷуд буд: дар ниҳоят, минтақаи даштӣ. Одамон обро аз чоҳ мегиранд. Ва дарё дар миёнаи тобистон хушк мешавад, дар тӯли шаш моҳи дигар борон нахоҳад монд, офтоб ба сатҳи баландтарин расидааст. Мо бояд мунтазир шавем, то он даме ки бӯй хушк шавад ва худаш нопадид шавад – Стасян бо овози баланд фикр кард ва ба тарафи офтобӣ рафта, ба қафо нишаст ва интизор шуданро сар кард.

Ва он вақт, тӯдаи пардаи сабз ба наздикӣ наздик мешуд, ки Стасян дар бораи он чизе намедонист. Не, вай пашшаҳоро дар зиндагии худ дид ва ҳатто онҳоро хӯрд, аммо танҳо мурдагон ва хушк, ба монанди ҳакерҳо барои пиво. Зиндаҳо одатан ӯро давр мезаданд, то ба шикофае табдил наёбанд, барои шиками паррандааш. Охир, паррандагон меъдаро шикам мекунанд. Ва дар айни замон, накҳати ҳасиб ва намуди шинохтанашаванда ба мисли пораи поруи асп хусусияти шикори худро ба парандаи ваҳшӣ, ки барои пашшаҳо калон аст, пинҳон кард. Рой сари гунҷишкро ба халта афканд ва лангарро фуруд овард, дарҳол ғарқ шуд, аммо дар он ҷо набуд. Дар пеши чашм зарра ғафс буд ва пойҳои пашшаҳои шайтони хасис ба тамоми бадан часпида буданд. Вақт аз вақт пашшаҳо ба ҷои худ иваз мешуданд ва ҳамин тариқ монеаҳои ангуштони худро дар ниҳоят ба хӯрок монеъ мешуданд. Парвозҳои асосӣ танҳо мехостанд фармон диҳанд, ки ҷойҳоро иваз кунанд, вақте ки вай чашми кушодаи Стасянро боздошт, дар рӯяш дар нӯги худ ҷойгир буд.

– – Исто!! Стасян бонг зад.

– – Шумо кистед?? – сарвар аз тарс пурсид – – Ман устоди шумо ҳастам, фаҳмо?

– – Бале.

– – Садо шавед, ғуломи ман!

– – Асал … – – Чӣ хел?

– – Асал…

– – парвоз калон асал?

– – Шумо метавонед танҳо: «парвоз Асал.»

– – Парвоз асал … – Стасян сарашро ларзонд. – Чаро асал?

– – Хоби ширин, медонед? Занбурҳо мепӯшанд…

– – Асал, ё чӣ?

– – Ба андешаи шумо – асал, аммо ба андешаи мо – асал. Хуб, мо парвоз кардем…

Парвозҳои асосӣ кӯшиш карданд, ки пои худро ҷудо кунад, аммо хеле дер шуда буд ва онҳо якбора болҳои худро афшониданд, аммо вазнинӣ гунҷишкро нигоҳ надошт ва ӯ фаҳмид, ки бояд ҷаҳида ва твиттер кунад:

– – Эврика!!! – ва ӯ мисли ниндзяи худро хам кард. Пашшаҳо ҷараёни ҳаворо кашида, одами хурдсолро аз болои замин бардоштанд. Аз қуттии партовгоҳҳои ҳамсоя ҳамон як гурба аз ҷой берун баромад ва ба сӯи он порчаи қаҳваранге, ки шишагини бӯри зинда буд, ҷаҳида баромад.

– – Олӣ, олӣ, парвоз Асал!!! – Стасян ба забон овард, ки барои одамон ва гурбаҳо фаҳмо набуд, вале пашшаҳо вайро фаҳмиданд ва пас аз понздаҳум рафиқони онҳо хӯрок хӯрда, онҳо фавран сад фоиз ба фармонҳои ӯ итоат карданд. Ҳамин тавр ӯ устои тӯдаи мо шуд ва пешвои собиқи онҳо ихтиёран вазифаи экипажро қабул кард ва дар шахси ҳамаи хешовандонаш розӣ шуд, ки агар Херр Стасян онҳоро нахӯрад, онҳо омодаанд, ки ба ӯ содиқона хидмат кунанд. Ҳамин тариқ, гунҷишкаи аз нур чашм ба қатори паррандаҳо дохил шуд ва, илова бар ин, вай парвозро нисбат ба хешовандони худ ва баландтар, ба мисли уқоби воқеӣ, оғоз кард.

Як уқоби мағрур дар осмон афрӯхт ва дид, ки рақибе ба замин наздик мешавад. Пеш аз он ки дар деҳа ҳеҷ кас натавонист ва надошт, ки ба дараҷаи Евон боло равад ва ин …?!?! – танҳо ғурур ва нодонӣ!! – фикр мекард уқоб ва Стасянро бо пояш гирифта, ба лабони даҳшатнок, пурқудрати худ овард.

– – Шумо кистед???? вай мисли як граммофон ба тамоми осмон нидо кард ва чашмони худро мисли кӯҳпечи ҳақиқӣ пошид, ба гилеми дарози гилеми дурахшон аз гӯрбача, мисли суруди микрофон ва парвозҳои часпакро пошид. Якчанд сад пашшаҳо фавран, бидуни панҷҳо парида шуданд.

– – Яа? Оҳ, ман ин… Eagle. – бо овози ларзон, – посух дод Стасян. – ба монанди тои, uh… инчунин дарранда.

– – Соҳиби хона бошед, мо бо шумо ҳастем!!! – хор садо дод ва пичиррос зад, боқимонда ним миллион парвоз кард.

– – Илоҷ, ё чӣ?! Бале? – Уқоб гӯсфанди худро мекушод, то ки на танҳо гунҷишк ба он ҷо расад, балки пашшаҳо низ, ки тамоман тарс набуданд, балки якбора чашмони худро танг карданд ва якбора ғазаб карданд.

– – Албатта ман Орел ҳастам! – фарёд зад Стасян ва кӯшиш кард, ки аз зери чанголудои ҳайвони мушакии осмон баромада равад. Аммо Игл аз кӯдакӣ, ба монанди ҳамаи кӯдакон, аз тарсидан метарсид ва хоҳиши вай ғӯлачӯб ва фиребгарро мағлуб кард. Пашшаҳо бо гунҷишк хиёнат карданд, бо тамоми қувват, болҳо ва proboscis пошна ва пойҳои уқобро ба ларза оварданд.

– – Вах вах вах!!! – бо зӯр хандид, ҳайвони ваҳшии осмонӣ, ҷойгиршавии ҷуғрофии маҳаллӣ, пас ба он тоб оварда натавонист ва чанголҳои пурқудрати худро печонд. Чароғ устухонҳои сутунмӯҳро рост намуда, ҷои намоёнро гирифт.

– – Бале! Ман уқобе мисли шумо ҳастам!! – гунҷишк садо дод, садояшро октаваро панҷ маротиба коҳиш дод ва аз ҷои зиддия хӯрда шуд.

– – Ва он чӣ, сулфа? – Орел Стасян оромона пурсид.

– – Ҳангоми парвоз мебахшед. Пӯст, дуддодашуда, бале … – ҷавоб дод бо мӯрчаҳо, рақс, гунҷишк.

– – Балел, шумо мегӯед? – сару садо баланд кард Паҳлавон кафи худро бо панҷаи дуввумаш. – ва ин чӣ қадар хурд аст??

– – Паради дигар!! Ҳа?! – Бе фикр, Стасян ҷавоб дод, ки ба далери санъат комилан ворид шудааст.

– – Ҳей, ман боз шиштан гирифтам … – барои Eagle халта. – Ва чӣ қадар хушбӯй? Фу, пӯсида? – Highlander нӯги худро доғдор кард. – Шумо арақ мекунед?

– – Не, оҳ бародари калониам! Ман танҳо, uh … – гунҷишк дар посух ҷавоб дод.

– – Пурсид. – хитоб кард пиразан парвоз Асал, ҳоло ҳамроҳи ҳавопаймо. – Бигӯед, ки шумо кашидаед, ман сӯзании нав, пӯсида нахӯрдаам…

танҳо, меҳмонхонаи зиёде бихӯред.

– – Ман шитоб нахӯрам, морон. – Стасян кашид.

– – Кӣ, ин ба шумо пичиррос мезанад? – Ман шунидам ва ғазаб мекардам, уқоб саросема буд ва ба атроф нигоҳ мекард.

– – Ин ман, магасчаи асал … – Ман мехостам худро муаррифӣ кунам, асосӣ ва ягона парвоз дар қуттӣ, аммо гунҷишк онро бо нӯги худ ҳушдор дода, аз паҳлӯ ба паҳлӯ ҳаракат мекард, зеро бо ангушти шохдор кӯдаконро тарбия кардан манъ аст.

– – Кадом орд мет аст? Номи шумо чист? – бо тааччуб пурсид Егор.

– – Не. Номи ман Стасян.

– – Стасян?? Арманистон ё чӣ?

– – Ва асал меъдаҳои ман аст. – ибтидо гунҷишк буд.

– – Бале, ман рӯдаҳояш дорам ва номи ман магасест Асал, қисми боқимондаи бадан ҳама пашшаҳост – мард ва ман – занон – меъдаест, ки аз сабаби аблаҳии ҷавон чизҳои заруриро ҳазм накардааст. – магас пири солор шуд ва пӯшида шуд.

– – Хуб, мо аз болои он гузашта рафтем… аммо чӣ, хешовандон ин қадар хурданд? – ва уқоб сандуқи худро паҳн кард.

– – Ва ман… зоти гуногун…

– – Ин фаҳмо аст, аммо чӣ нашуд?

– – Ман зиндагии вазнине доштам: Ман ятимаки нурафшон будам.

Умуман, тамоми ҳаёт, осмон осуда набуд. – фарьёд зад Стасян.

– – Чӣ, аз ҳуҷайра партофтед?

– – бадтар, аз зоотехник, ман аз Алмаато меоям, аммо намедонам дар куҷо. – гуфт Стасян.

– – Ва шумо ба Русия парвоз мекунед, онҳо мегӯянд, ки иқтисод беҳтар шуда истодааст.

– – Ва чӣ, шумо худ парвоз намекунед?

– – Ман?! Не, ман мурда будам, дар он ҷо мехостам.

– – Чаро?

– – Бале, корҳое ҳастанд, ки ман, фавран, пас аз расидан, олигархҳо маро дастгир мекунанд ва барои зиндагӣ дар қафас мепӯшонанд ё ҳайвони гӯшти мурғ мекунанд. Зиёда аз ин, ман аллакай оила, писаре доштам. Хуб, хайр, хешованд. – ба итмом расонд уқоб ва санг, фавран ба поён афтид, ки дар он ҷо ҷои намоён дар замин буд. Эҳтимол: jerboa ё squirr замин.

– – Ва ба куҷо парвоз кардан ва ба кадом самт? гунҷишк аз паси вай пурсид, аммо уқоб аллакай дур буд ва ӯро намешунид.

– – Ғайр аз ин, шумо дар зери бинии худ пай намебардед, аммо дар рӯи замин чизеро дидед.

Стасян ва муҳаррикҳои биологии вай якҷоя уқобро тамошо карданд. – – Хуб, асаломӯзӣ, ба куҷо меравем?

– – Парвоз асал, эй оғои ман!

– – Хуб, асал парвоз кунед, бо кадом роҳ парвоз кунем.

– – Ҳар куҷо шамол ояд, мо ба он ҷо парвоз мекунем, ки ин осонтар аст. – пешниҳод кард раҳбари тӯдаи риояи пашшаҳои сабз.

Ва онҳо тавассути даштҳо ва ҷангалҳо, аз деҳоту шаҳрҳо парвоз мекарданд ва танҳо дар болои теппаҳое истода, тӯл мекашиданд.

Хушбахтона, шамол одилона буд, танҳо ба самти ҷараёни Халиҷи Форс ва онҳо, ки заминро аз парвози парранда санҷида буданд, аллакай ба хоҳишҳои худ бепарво шуданд; онҳо ба Русия ё ба Туркманистон парвоз мекунанд. Ҳамин тавр, ҳадафи ҷорӣ мавҷуд набуд, аммо вобастагии радиоактивии ҷасадҳо ва пашшаҳо, вақте ки онҳо аз манбаи муҳити радиатсия дур шуданд, боиси норасоии рӯдаи меъда ва бехобӣ гардиданд, аммо онҳо ранҷ мекашиданд. Онҳо азоб кашиданд, аммо азият кашиданд, зеро ту носро, хусусан дар мобайни худ, нарасонед?! Ин хар нест ва сар нест, ки ба он ҷое ки расидед ва скраб – шумо скраб, модар, пӯстатон… Kaif. Аммо меъда ҳангоми нутқашон ё ҷигар?! Тин!! Ва онҳо бо даҳони худ кушоданд: чап ё рост; ҳозир ва баъдтар; акнун поён, сипас… аммо боло – ки нутқашон коҳиш ёфт, ҳангоми радиатсияи офтобӣ шиддат гирифт, аммо шумо муддати дароз дар фазо нахоҳед монд. Нафаскашии он душвортар аст, оксиген намерасад ва рӯдаҳо ях мекунад. Умуман, Стасян тасмим гирифт, ки ба он ҷое, ки замин бо радионуклидҳо нур мепошад, парвоз кунад ва аз чунин баландӣ ин минтақаи дурахшон дар минтақаи Украина пайдо шуд, яъне … … Умуман, Стасян тасмим гирифт, ки ба Чернобил парвоз кунад. Хук ҳамеша лой, ва нураш радиатсия меёбад. Инстинкт. Ва боварӣ ҳосил кунед, ки тавассути Челябинск, минтақаи дарёи Тех… Ҳамин тавр, овози ботинии вай ӯро водор кард. Ва ин овози дарунӣ танҳо забон ном дошт. Ва агар ин забон ба Киев садҳо, ҳазорон, миллионҳо сайёҳони ҳайвонотро овард, онгоҳ ин қадар равшан, парҳез ва ҳатто бештар аст.

Ва акнун вай аллакай ба Чернобил расидааст. Ва чӣ қадаре ки ӯ баландтар парвоз мекард, ҳамон қадар вай аз боздоштани нутқашон дар рӯдаҳо бадард мегашт… Лепота. Ва ӯ дар ноҳияи Абай, Соҳаи озмоиши ҳастаӣ намонд, зеро мехост ба тағирот ва навовариҳо ворид шавад. Ӯ мехост дунёро бубинад, аммо худро нишон диҳад ва ҳоло ба осмон парвоз кард: акнун ба қафо, акнун ба паҳлӯ, акнун ба қафо, акнун ба аввал, сипас пойҳо. Ва ногаҳон вай, мисли уқоб, дар партовгоҳ, ғарқшударо бо сӯрох дид ва чашмонаш аз он чашм пӯшиданд. Стасян дар ҷойе ба таври перпендикуляр ба замин овезон шудааст… Ва??!