Читать книгу Детективи девона. Детективи хандовар - СтаВл Зосимов Премудрословски - Страница 3

Панҷ соли ҳаёти колхозӣ гузашт ва Оттила ба Интсефалапатом маст шудан гирифт, аниқтараш ӯ барои соҳиб шудан ба зани худ қасдан Солопро менӯшид. Ва Bug дар хотир, он мувофиқ аст. Бале ва Маршалл занг назад.

– Ҳа, ман худамро ҷеғ мезанам. – ба дасти чапи худ нохун ва гургро ба тахтаи худ партофтанд, ки дар ҷои он нохунҳо ҳамвор карда шудаанд ва бо дасти росташ барои коркард партофта шудаанд. Вай аз овози «занг» ба ҳайрат омада, ба ҳайрат афтод … – Аммо агар ӯ маро фиристад? – Оттила ҳавлии хонаи худро аз назар гузаронд, ки дар он ҷо: дарвоза дар пешаш, ҳаммом дар тарафи рост ва саги посбон ҳавлӣ ба соҳибаш аз чуқури дар паҳлӯ истода нигариста, ба соҳибаш нигарист.

– Полкан! Оттила нидо кард. Саг чашмонашро баст. -Кел, – саг гӯшашро ҷеғ зад, – Ҷят, жят! – Саг чашмонашро бо панҷааш пӯшид, -Кел Манда, Кэти Ҷеймс! – Саг ба дӯкон даромад. – Ана, бача! – Бо забони русӣ Клоп хафа шуд. Ӯ хафа шуд, аммо хафа нашуд. Охир, занон хафа мешаванд ва мардон нороҳатанд, ӯ ва падараш фикр карданд. Аммо ӯ нороҳат шуд ва сангро аз девори бистари гул гирифт.

– Полкан. – бомҳо, дуюмро гирифтанд ва аввал ғелонда шуданд – Палкан!! – бум, бум, -Полкан!!! – бумб, бум, бум, – Биё аз сарат!!!! – гулҳо, гулӯлаҳо, болиштҳо, бумҳо ва ғайра, то даме ки сангҳо дар сарҳади гулҳо тамом шаванд.

– Аааааааааааа!!!!!!!!! – саг дард хамида ва сафед шуда. Ҳатто ҳамсояҳо сӯзанҳоро шуниданд. Оттила қаноатмандона нишаст ва оксигенро аз шушҳояш хориҷ кард. Баъдтар, бозрасӣ ӯро дар паси девор ва дар тарафи чап – даромадгоҳи қисми истиқоматии теппа дидааст.

– Оттила, онҳо назди шумо омадаанд! – фарёд зад аз арафи Исолда. Хатогӣ рӯй гардонид. Зан дар назди дари хона истод. Аз зери доман як чеҳраи зебои Изи ногаҳон пайдо шуд. Вай аллакай ҳафтсола буд. Ва бо чашмони Кавказ ширинона табассум кард.

– Шумо дар он ҷо чӣ кор карда истодаед? – пурсид падари аз ҳад зиёд – падарандари биологӣ.

– Хуб, аз зери доман бароед! – Вай дасташро ба сараш зад ва сарашро ба худаш партофт. Баска нопадид шуд.

– Онҳоро ба инҷо занг занед. Оттила ҷавоб дод ва нохунро ба дасти чапаш гирифта, онро бо болғ ба мустаҳкам кардан оғоз кард.

Аз дур дар теппа як ғазаби сардие буд. Дере нагузашта, Инсефалопат пайдо шуд, ки ҷинояткорро аз ғилофаки гардан кашида мегирад. Вай онро ба саҳни худ кашида, ба маркази ҳавлии хонавода партофт. Ҷинояткор мисли тӯб ба марказ меғалтад.

– Ин кист? – пурсид, аз ҷониби офтоб Оттила кушта шуд.

– Ана, ин ҷо, картридж. Оҳ! Канда шуд, apchi, дар амал. Ооо. Ооо.

– Вай чӣ кор кард? – беэҳтиромона аз участка пурсид.

– Вай, ӯ, apchi, дар банди бангдона реза, apchi, фаҳмед.

– Чӣ қадар тер? – Хато чашмонашро ба бача баланд кард ва ангушти худро бо болга механикӣ зад. – Оҳ, тақдир!

– Ӯ дурӯғ мегӯяд. – Идои боздоштшуда бо овози баланд Коломийцто, писари Панкрат, Атаман аз казакҳои маҳаллӣ ва ҳифзи табиати ваҳшӣ.

– Шумо, Идот, бӯру накунед, кишт шудгор карда шуд. Тавба, танҳо зад. Клоп хам кард.

– Бале, ман решакан намекунам! – хитоб кард Идот. – «Куштан аз падари ман хоҳад буд.» – ба фикр фуру рафт сарашро.

– Хуб, чӣ хоҳем кард мо падарро? Апчи, – бо нафас пурсид Интсефалопат.

– Оё шумо ӯро аз минтақаи ҳамсоя кашидаед? Бедбуг пурсид ва бо зарба зада, нохунро ҳамвор кард.

«Не, apchi,» арақ кашида Арутун Карапетович сарашро пошид. – вай инҷост, дар партовгоҳ.

– Хуб, пас мо чӣ кор кунем? Аҳ, Идот?? – Хатогӣ дандонҳояшро баст ва боз дар ҳамон ангуштон бо болға кашид. -… Бархез!!! Вақте ки ман бо шумо гап мезанам. Оё аз худ як кирм сохта, ҳашарот накунед, чӣ, шумо ба нақшаҳои худ меравед?

– Не. – Идот гиря карданро бас кард, аммо ҳанӯз ҳам метарсид.

– Шумо дар он ҷо чӣ кор кардед? Оттила саросема пурсида, пилкҳоро аз ҷӯробҳои чашмаш кашид ва танг кард, ба монанди марди чинӣ. – Ҷӯрабозӣ? – табассум кард Клоп. – Ҷавоб! – тавассути як лаҳза боз фарёд зад Оттила.

– Ман, фикр мекунам …, shit. – Идот иқрор шуд ва ба Арутун нигарист ва интизори фармони иҷро буд. Ва ин, – гуфт ӯ сарашро ишора карда, – ман дар гардани гардан будам, бинобар ин шимҳоямро шарм медоштам, вақти худро барои тоза кардани хароҷот надоштам, бинобар ин ба шасти сарам дар болиштам зада, ба қурбоққаҳо пошида будам. Ҳоло фурӯзон аст.

Оттила фурӯ бурд.

– Шумо ӯро чӣ овардед? Ӯ то ҳол дар масофаи як километр аз ӯ печида аст.

– Ҳамин тавр ӯ, апчи, ман сарфа мекунам, халос …!? – ҷавоб дод Интсефалопат. – Ба хурмо нигаред, апчи, онҳо бо ҳаш тарошида шудаанд..

– ва shit. – илова намуд Идот. – Ман бо худ коғаз нагирифтам ва хари худро бо кафи дастам мешӯям.

– Кадом даст? Клоп саросемавор пурсид.

– Ҳарду. – Кӯдаки тақрибан понздаҳ, печида бо услуби панк ё шмюк, хурмоашро тафтиш карда, кӯртареро интихоб кард. – ин як.

– Биёед, Харутун, инро бӯй кунед. – пурсид Отилла.

– Чӣ? apchi. – пурсид корпоратор.

– Дастатро бӯй кунед ва хулосаи санитарӣ-эпидемиологиро аз таркиби моддае, ки ба пӯст истифода мешавад, тартиб диҳед. Ман гирифтам?

Инфефалопат мувофиқа бо дасташ ларзид ва беэътиноӣ ба назди кудак рафт ва дасташро ба бинии худ бурд. Ман парҳезҳои банди дастро аз бухор баровардам ва нӯги биниро такон додам, пас кӯпруки биниро, баъд аз инертсия мавҷ ба гарданҳо, пешонӣ ва лабон гузашт ва маълум шуд, ки ӯ чӣ тавр онро фурӯ бурдааст. Кулоҳҳо ва ангуштони хурмои Идот якбора пӯшиданд ва бинии хеле дарозтари Арутунро часпониданд ва ӯро ба сӯи худ кашиданд.

Ҳарутун мушташро бо ду дасташ гирифта, рӯяшро ҷингила кард ва кӯшиш кард, ки онро аз бинӣ канда гирад, аммо кӯдак қаблан ангуштонашро ором карда, ногаҳон онро аз миён бардошт. Инсефалопат сарашро ба хараш зада, қариб ба хараш афтид. Ӯ сиҳат шуд ва ба Idot як зарба дод. Касе, ки ин гуна чизҳоро якбора гирифтааст, саркашӣ кард ва Харутун, беҷавоб монд ва аз паси инерсияи дастӣ афтод ва ба бистари гул афтод.

– Хуб, хам мешавад? хоҳиш кард Клоп дасти кӯчакашро ба ҳамкораш супорад, то бархезад.

– Мда, апчи. – Арутун аз ҷояш хест ва пешниҳоди Клопро рад кард.

– «Мдая» чист?

– Ман овезон накардам, Апчи, – оғӯш кашид ва бинӣ, Харутун гузашт.

– Оё шумо ҳуҷҷатҳои ӯро тафтиш кардед?

– Бале, ин меҳмон аст, apchi, аз Қазоқистон, ки дар он ҷо чуйка ҳаст.

– Чӣ бӯй?

– Хуб, apchi, водии Чуйская, бангдона дар он ҷо мерӯяд.

– Ва ин ҷо чӣ омад? – пурсид Идота Клоп.

– Ва ба ин ҷо чӣ омадед? – ҷавоб дод Идот.

– Шумо гранивед? Ман дар ин ҷо таваллуд шудаам.

– Ҳоло ба ин монанд нест, ки ӯ ба ин ҷо омадааст? – Ангуштонро ба Инцефалопат Патзан нишон дод.

– Ва дар пешонӣ? apchi.– биниро ларзонд ва филҳоро дар Харутуни Кавказ пошид.

– Ман пурсидам, чӣ омадааст?

– Родаки бармегашт. Ман ҳам дар он ҷо бемор зиндагӣ накардам. – навраси дилгиршуда.

– Ва чӣ, шумо Анашаро фаромӯш карда наметавонед? Шитобед?

– Ман намефаҳмам, ки ту чӣ мегӯӣ? Ман мегӯям, бияфтод ва хари худро бо кафи худ тоза кард…

– Ва ту чӣ қадар беғайрат ҳастӣ? На Кентс, ҳама бо шумо яксонанд ва мӯҳлати ниҳоӣ… Даҳ медурахшад.. Чӣ хандон нест?

– Ақаллан apchi. – илова намуд Харутун. – Плюс – муқовимат ба ҳукумат.

Кӯдак ҷуръат кард.

– Ва дар Қазоқистон онҳо ба анаша намераванд? – Оттила оҳанги худро тағир дод.

– Хуб, чӣ хеле ки онҳо онро шинонданд, – Идот нӯги худро резонд. – Аммо ман қонунӣ кор мекардам.

– Ҳуқуқӣ чист? apchi. – тааччуб кард Харутун.

– Бангдона ҷамъоварӣ шуд? Ай! – Оттила боз ҳамон ангушти худро бо болға зад.

– Чӣ хел? Чизе, ки шумо, apchi, шумо бефоида, schmuck меронед. – зад Арутун.

– Ӯро дар куҷо сайд кардед? – ишколи Klop. – дур аз ин?

– Не, ба воситаи хона, дар партов. Apchi, ва муҳимтар аз ҳама, он дар ҳамон ҷо мерӯяд, ба мисли як боғ.. Шумо шинондед, apchi, саг?

– Интизор шавед, Харутун,.. ин ҷо биёед syudy? – фармон дод Клоп.

Idot майл надошт.

– Нишаста. Оттила ба сатили наздикаш ишора карда онро ба ҷояш гузошт, аммо он бе поён буд. Идот нишаст.

– Дастҳои худро ба ман дароз кунед, хурмо кунед… Ана. Ҳоло, Ҳарутун, рӯзномаро биёред.

– Аз куҷо? apchi.

– Зани худро пурсед..

– Писюня, ба ман рӯзнома диҳед! apchi.

– Кӣ? Писюня?

– Апчи, апчи, апчи … – Харутун сурх шуд

Idot chuckled.

– Шумо чӣ хандидед? – Оттила ба саҳна баргашт. «Изолда, коғазро ба ин ҷо биёред!»

– Худро бигир! На модарандар ба воя расидааст! Изолда ғусса мехӯрд.

– Биравед. – бо овози паст корпоратсияи Klop фиристод. Ҳарутун дар ним соат рӯзномаро овард, Оттила аллакай сад нохунро ҳамоҳанг карда буд.

– Кадом маргро ба марг бурдед? Биёед.

Отила газетаро гирифта, дар болои он паҳн кард.

– Се. – фармон дод ишк

– Чор. – Идот дар ҳайрат монд.

– Чй, чор?

– Хуб, се – чор – панҷ…

– Маро масхара мекунед? ба дасти худ туф ва се, се то сӯрох кунед. Ҳама банди худро аз дасти худ тоза кунед.

– Чаро?

– Мехоҳед инро дар лабораторияи шӯъбаи милитсияи маҳаллӣ нишон диҳед?

– Не.

– Пас се дар ин ҷо ва рӯза.

Кӯдак як дакика бо як нахӯд реза карда ба Клоп супурд.

– Дар? Вой! – ҳайрон шуд Клоп.

– Дарҳол ҳис, apchi, дасти як касб.

Нахўди Оттила аз тиллои сигор дар зери як варақ парпечшуда. Ва оташро сабуктар кунед. Коғаз коғаз сӯзондан ва нахӯд хушк. Оттила як нахӯдро бо болғ зада кушт. Бо тамоку аз сигор кашида шуд ва қафо холӣ шуд. Мӯҳр ва дар охири анҷом. Ман як корти печдори картон аз зери қуттича ба ҷои филтр гузоштам. Ва бо забонаш болои сигорро тар карда, онро оташ дод. Ҷамғаб садо дод ва кашф мустақиман ба шушҳои участка фурӯ рафт ва ӯ Африкаро ба ёд овард. Ҷойгоҳҳои кушодаи он ва ҷангал. Дар зери он рақс мекунам, бо папуаскас аз даҳонам бад мешавад. Оливье аз мағзи марди сиёҳ аз як қабилаи ҳамсоя, ки барои намак омадааст. Аввал ҷинсӣ бо ҳиппо ва ғайра. Дар ниҳоят, ӯ мисли ҳубобча парида, нафаси худро нигоҳ медошт ва тадриҷан дуди болдори ҷинро ба дуд мебаровард. Хуни вай бо оксигени шодмонӣ ғанӣ карда шуд ва ӯ худро тавре ҳис кард, ки гӯё бо вазни сифр парвоз кардааст. Ҳама чиз дар атроф дурахшон ва ғавғо буд. Кӯдакии Оттила фаро расид ва ҳама чиз дар гирду атроф писанд омад. Саг аз дӯкон баромад ва чашмони доғи соҳибхонаро дида, рақс кард ва думи худро кашид.

– Ҳеҷ чиз худро шарм намедорад?! – ӯ овози худро накард ва сигорро ба Интефалопат супурд. -он Харутун, истед. Ҳамчун коршинос фарқи байни shit ва shalро ёбед.

– Ва ман ҳеҷ гоҳ онро сигор накардам. Апчи. Ман намедонам, ки чӣ гуна.

– Мисли тамоку, танҳо дудро тарк накунед. Ман мегӯям, онро пурра ба даҳони худ напартоед, холӣ барои таъмини ҳаво ба шуш ва берун рафтан, ворид шудан ва ба берун нарасидан. Онро кашед ва дар дохили он эҳсос кунед.

Харутун оҳиста ба болои роҳ гузашта, роҳравро гирифт. Тавре ки сардор фармудааст, вай сигор кашид. Пас аз лаҳза ӯ ба сабзавот табдил ёфт ва мисли турк хобид.

– Кӯдакро деҳ. – Оттила фаромӯш кард ва Харутунро фармуд. – Шӯхиро дар назди зиндон бигзоред … – Пас аз ним соат Оттила идома дод – Арутун, аллея. Шумо чӣ гирифта истодаед?

– Аҷаб? Бидеҳ.. – пир ба ҷояш хеста ба ҳуш омад. Вай бо тамокукаш даст дароз кард. Идот ҷамбурро гирифта, мағрур кард ва ба атрофи ноҳия супурд. Вай даври дуввумро оғоз кард ва дере нагузашта Инсцефалопат пошнаашро тамом кард.

– Хуб, чӣ? – бигузор Бедбуг. – дуд? Шумо чӣ сигор мекашед, бача?

– Беломор. – Ман як қуттӣ Idot гирифтам ва ҳар як сигорро гирифтаму худам. Гирифт. Онҳо гирифтанд ва сигор кашиданд.

– Хуб, ба ман гӯед, ки чӣ гуна шумо бангдона қонуниро парвариш кардед? – Бедбугро сар кард.

– Ҳе, шумо метавонед дар аввал ба ман гӯед, ки чӣ тавр шумо ӯро қонунӣ шинондаед? – илова намуд Харутун.

– Мисли, heh. – пиндошт Идот. – дар болои трактор.

– Шумо чӣ таъқиб мекунед, салавот? – Харутун рашк кард. – Дар трактор, вай харошидааст. Нишаста, сарбаланд! Барои ҳаёт!!!

– Бале, нишинед, шумо, вагарна шумо ҳамчун қалмоқе истодаед. Дар он ҷо, дар саҳни худ нишинед. – пешниҳод кард Bed bug Corporate.

– Кӯтоҳаш, шӯхӣ дар амал буд. – оғози Idot.

– Ва шумо киро омӯхтед? пурсид Klop.

– Бале, барои ронандаи тракторчӣ-генералист. Хуб, онҳо ба нақшаҳо, бангдона барои тоза кардани ресмонҳо фиристоданд. Барои УАЗ-и шумо аз ресмони бангдона дӯхтагӣ шудааст.

– Ана, чӣ тавр? – ҳайрон шуд Оттила. – ва чӣ?

– Хуб, онҳо маро ба мошини дарави каннабис гузоштанд.

– Ва ин чист? пурсид Klop.

– Бале. – Тасдиқи Инсефалопат.

– Ва дар куҷо медонед? – ҳайрон шуд Клоп.

«Ман дар овони ҷавониям, Апчи», Ҳарутун оғоз кард, аммо Идот идома дод:

– … нашъаманд буд.

– Хомӯш шав, сагбача! – Ҳарутун ҳаяҷонбахш буд. – шумо бозӣ мекунед, apchi, шумо муддати дароз нишастаед.

– Ором шавед, Харутун. – Клоп табассум кард. – идома диҳед.

– Хуб, дар овони ҷавонӣ ман дар Қафқоз дар Шарага зиндагӣ мекардам ва таҳсил мекардам ва мо як мавзӯъ доштем – техникаи кишоварзӣ ном дошт. Ҳамин тавр, мо аз мошини ҳосили каннабис гузаштем. Вай, точи, ба Беларус ё МТЗ-40 медарояд. Вот, апчи.

– Ва боз чӣ? – ба кудак табдил ёфт.

– Хуб, ман ба боло меравам … – идома дод Идот.

– Чӣ хел? пурсид Klop.

«Бале, ба монанди комбайнҳо, apchi, яке паси дигар», шарҳ дод Интефалопат. – танҳо мо як отряд дорем ва илова бар ин, онҳо нардбоне доранд.

– Мебинам. Пас боз чӣ?

– Хуб, ман меравам. – оғози Idot.

– Ман фавран маст шудам. – илова кард Клоп.

– Чӣ, apchi, бангдона ҳамон баҳр аст. – падруд гуфт Харутун.

– Не, саркор, моро як корманди полиси ноҳия ва як ҳамшира аз ҷониби УАЗ ба трактор бурданд. Як бизанро бо ранетка бардоштан мумкин буд, аммо дигар не. Духтур ҳамеша фишорро нигоҳ медорад. Дар паси трактор тиреза нест, гармӣ, танҳо боми ва шамол, ки ҳам аз оташдон ва ҳам барзагов қадам мезанад. Дар тӯли чор соат баст аз ҳад зиёд нафас мегирад, ки тамокукашӣ шарт нест. Дар ниҳоят, шумо худатон дар он ҳастед. Ана. Ва дар майдонҳои байни роҳи никел, дар ҷип, қазоқҳо тракторро кашида, фарёд мезананд: «Драмро кушоед. Бале!» Ва агар шумо онро боз накунед, онҳо мекушанд. Ҳамин тавр шумо итоат мекунед. Шумо пӯшишҳои барабанро аз чанг тоза мекунед ва чанг хаш Галимови мебошад. Барои ин онҳо гулӯлаҳоро ба таксӣ мепартоянд ва мепартоянд. То панҷ кило вазн кашид, ҳисоб кунед, пент!? Сари бозӣ дар тӯли се соат панҷро дар бар мегирад. Ин мавзӯъ аст.

– Ва чандто ва се? – пурсид писарча Изя, ки оромона гӯш кард. – кӯшиш кунед.

– Хуб, ӯ ба хона ҷаҳида, ҷаҳида. Оё шумо намебинед, ки ман пурсиш мекунам?

– Биёед ӯро гӯш кунем, ин қонунӣ ва таълимӣ аст – модаре, ки гӯшашро низ гарм кард, қатъ шуд. – боз чӣ, рафтан?

– Хуб, ба таври кӯтоҳ, ман меравам, ин садо мебарояд ва он маро пӯшонид, аммо ман онро напушида будам, ман ҳаворо нафсидам. Ва ман нигоҳ мекунам, ки шарик шарикӣ дар пеш аст ва ӯ аз трактор ҷаҳида, ба паҳлӯ медавад ва трактор ҳоло ҳам идома дорад. Ман ба оина нигоҳ мекунам ва дар он як корманди полиси УАЗ ва духтур ба тағирёбии баст наздик мешаванд. Ман дар ҷой нестам. Ва аз УАЗ, пент пас аз гурехтани sidekick давида ба даст омад.

– Ва чаро вай ин тавр кард, шумо маломат мекунед? – ишколи Klop.

– Дуддодашуда, морон, пеш аз даравидан. Ва садои шамол, дар маҷмӯъ, бурҷи ҳамсояи камбизоатро хароб кард ва ба назарам чунин менамуд, ки ӯ пашшаҳоро дар нақшаҳои банақшагирифташуда, ба фикри шумо, хаткашонҳои маводи мухаддир, мечаронад. Ва он гоҳ, навъи пентентҳо сӯзонд. Хуб, вай айбдор аст.

– Салом алейкум. – Клоп хандид ва Харутун дар ҷое дар Қафқоз парвоз кард … – ва шумо, дастгир кардед?

– Бале, дар як соат. Ва трактор ба канал парвоз кард.

– Fun, apchi, дар он ҷо. -Арутун дар як сӯрохӣ ғарқ шуд.

– Оре, шавковар. – дастгирӣ Idot. – Хуб, рафтам?!

– Хёхеэхе … – Богбон охиста охиста хандид. – Бирав ва пагоҳ ба нисфирӯзӣ хоҳед расид. Ҳоло шумо онро резед ва пас аз он шуморо боз хоҳем гирифт, шуморо аз шумо дур хоҳем кард ва бешубҳа шуморо мебардорем.

– Барои чӣ? – Идот ҳайрон шуд ва гиря кард.

– Харутун, обунаашро дар бораи тарк накардан гиред. – Хатогӣ бархоста пушти худро кашид.

– Ё шояд мо розӣ шавем? – таклиф намуд Идот, ки фавран гиря карданро бас кард. – Пагоҳ ту бо хук хоҳӣ рафт, мебинем. Ҳама ҳарду бароянд. Ман хаста шудам Рӯзи корӣ ба итмом мерасад.

– Биё, апчи, аблаҳ. – Ҳарутунро пешниҳод кард ва ба баромад баромад.

– Идот. – аз паи писарчаи корпоративӣ.

– … Ва бо хук, шумо ба ман як рама меоред. Ман гирифтам? – Арутун истод ва Идотро дар пеши дар гузошт. Вақте ки Идот ба пешсафӣ даромад, Ҳарутун ӯро ба хараш зад ва ӯро ба қафо гирифта, бо овози баланд хандид…

Онҳо ба зудӣ баромада рафтанд ва Оттила барои хӯроки шом ба хона рафт…

АПУЛАЗ 2

Оттила чашмони тангкардаи худро кушод ва ба таври возеҳ ошхонаро муоина кард. Онҷо авбошӣ буд ва ӯ сахт мехост, ки хӯрок хӯрад, аммо миз холӣ буд.

– Ин чӣ буд? фикр мекард. – Пӯшида!

Ман ашкро аз курсии худ афтондам ва танҳо мехостам, ки ба ҷамъоварии хӯрок дар сари суфра шурӯъ кунам, вақте ки вайро бо нидои ором ва хушбахт аз хобгоҳҳои қисми истиқоматии дарахтони посбон муҳофизат мекарданд.

– Соро? – сарашро саршор кард. – Аммо вай …?!

Сара духтари аввалини Оттила ва Исолде буд, аммо вай нуқсони модарзодӣ дошт, яъне дар ҳарду гӯшҳо аз кар таваллуд шудааст, дар чашм нобино ва гунг буд, ба ибораи дигар, нобино гунг буд, бинобар ин ба онҳо пеш аз муаррифӣ кардан лозим набуд. Аммо ҳоло вақти он расидааст, хусусан аз он вақте ки ғорҳо аз қаъри ин хона ба вай тааллуқ доштанд. Ба ҳар ҳол, Худо ба ӯ тасвири зебо ва чеҳраи зебо дод.

Аммо вай аз як хабари дигари аз ҷониби духтур аз Санкт-Петербург пахшшуда, як рӯз пас аз ташхис шарм кард, вақте ки Соро бемор шуд ва падараш дар бораи ӯ ҷиддӣ фикр кард.

– Вай, ҳомила, ҳомиладор аст ва ин ӯро бемор мекунад. – духтур зуд хулоса кард.

– Ва падар кист? Охир, касе ба назди ӯ намеояд?! – ҳайрон шуд Клоп. – Ғайр аз хонаводаҳо.

– Номаълум. Озмоиши ДНК-ро метавон анҷом дод, аммо ин мудохила метавонад ба рушди кӯдак халал расонад. Вақте ки шумо таваллуд мешавед, он гоҳ хоҳед дид: падар негр ё чинӣ аст. – ҷавоб дод духтур ва зуд аз роҳаш дур шуд. Иззй аз паи вай рафтанд.

– Духтур, ташаккур ба шумо, ки маро аз даст надодаед.

– Аввалан, ташаккур ба дасти шумо намерасад…

– Оҳ, бубахшед, док. – ва Изя як дафтарчаи чекро аз ҷайбаш гирифта, чекро бо рақами қаблан даридашударо канда партофтанд ва ба духтур супурданд.

– Аммо бидонед, духтур дасти ӯро ба чек дароз кард. – Омезиши хун, ин як чизи хатарнок аст. Дар ҳаштоду нӯҳ ҳолат, ҳомила метавонад хеле нодуруст ба назар расад.

– Чӣ хел?

– Фурсат таваллуд кардан мумкин аст.

– Кӣ??? – Ба паҳлӯи Бедбуг афтид ва ба сӯи ҳамсӯҳбатон давид.

Чӣ шуд? Маълум мешавад, ки Изя ва Сара ҳамзамон калонсол шуданд. Аммо ҳаёт ҳаёт аст.

Оттила рӯзи дигар ба он тоқат кард, зеро ки ӯ писари каннибал аст. Пас чӣ?

…Ногаҳон як таркиши тези дари дафтари базавӣ ба вуқӯъ омад ва Оттила дурахшон шуд.

– Боз дарро ба дастгирии қулф накунед. – Бедбуг хашмгин шуд.

Дар он нисфи казармаҳо садои Арутун маҷбуран касеро кашола карда буд.

– Харутун касеро боз кашид. клапон ба худаш гуфт ва ба соаташ нигарист. – Оҳ, йо-майо! Аллакай се шаб?!

Ҳарутун дар назди дари ошхона пайдо шуд ва фарёд зад:

– Дар! Ман онро гирифтам! – ва ба мобайни пирамард, ки сию ҳашт солро дар минтақаҳо гузаронид, афтид. Ин аз зарбаҳо дар тамоми бадан маълум буд. Матоъҳояш мисли ҷома гарм шуда буданд ва аз ин рӯ вай танҳо дар зери либоси худ ва ҳатто дар зимистон роҳ мерафт. Марди пир бо лаззати латукӯб ях кард.

– Ин чист? пурсид Klop.

– Вой, апчи, ин ҳамон бангдона дар партов ғӯтонида шуд ва ҳатто Калиди набераро имзо кард. – Арутун бо ҷомаи худ ба ҷамба такя кард.

– Ҳа?! – ҳайрон шуд Клоп. – Ва он чӣ, вай ҳам ғорат мекунад?

– Бале, ҳатто чӣ тавр, вай чунин як зарбаро партофт, – ва билярд биллярди ҳэшро аз ҷайби худ кашид.

– Оё ин ҳама хэш аст? – Ӯ дасти худро дароз карда, тӯбро гирифт. Вай онро ба рӯи худ гардонд, бӯй кард, партофт. – Понздаҳ сол кашад. Мусодира. Хуб, шумо чӣ мегӯед, бобо?

– Ӯ дурӯғ мегӯяд. – пирамард ба замин афтид. – ин чизи ман нест.

– Ва кист? apchi.

– Аз они шумо, ин ӯ.. ва ба мо овезон аст, ва Клаудия ва ман танҳо дар бех шино кардем. Умуман, ин асп шитофт.

– Чӣ? – паридан Интсефалопат. – Ҷолиб он аст, ки асп дар партовгоҳ чӣ гуна кор кард, алаф канда шуд, ки дар он ҷо сабзиш намедиҳад? Ё фишанги? Ва бангдона хӯрок мехӯрд, зиндагӣ буғӣ мекард, соҳиби – schmuck, бинобар ин ӯ қарор кард, ки фаромӯш кунад. Ва он гоҳ, ки бесаброна.

– Не, ман ба ёд овардам. Чӯпоне аз он ҷо мегузашт. Вай халтаеро бардошт ё онро ҷобаҷо кард ва рафт. Ва чӣ? Ин маъмул аст, бидуни амният, аммо барои swipes пул нест. Ва ман бояд фаромӯш кунам. Ҳамин тавр, чӯпон ба дарун даромад.

– Факат, шумо мегӯед? – Хатогӣ ба курсӣ нишаст. – Субҳ дар клиника тафтиш кардан душвор нест.

«Кӣ мешунавед, Boss, apchi», Харутун гиря кард. – Ин чунин буд: бибияш Клава бараҳна аст, ҳама бо вазни равған сӯзонда шудаанд, шумо, зеро ӯ қафо карда наметавонистед? Ман дар атрофи партовҳо гурехтам, дар бех ниҳоли бангдона гум шудам.

– Давида? – гиря кард пиразан.

– Дар ибтидо шумо ӯро ба ӯ нишон додед, аммо ту бӯйнок ҳастӣ ва ӯ ҳоло ҳам зани пир аст. Ва дар буттаҳо шумо шӯхӣ накардед ва шумо хокаи пурбаракатро, ки бо корд аз бадани вай часпонда буд, ба дӯши он часпонед. Ва шумо кордро ба он ҷо партофтед ва субҳи он мо ва изи ангуштони худро дар он мебинем ва дар дашти корд – гаш, яъне доп.

Пиразан оромона хобид ва дар ҳайрат монд. Охир, ҳамааш тавре ки версияи Харутун пешниҳод карда буд?!

– Ва чӣ гуна ӯ то ҳол пои худро наафтодааст, ҷоҳил пир. Дар поёни кор, тамоми кӯлҳои деҳа аз замонҳои пешини гулӯ буданд.

– Во гуфт! – Бедбуг аз итоаткоронаш ифтихор кард. – Ва шумо инро аз куҷо ҳисоб кардед, ҳамкор!

– Вай, ман онро худам дидам, ман мехостам онро аз мобилии худ бардорам, аммо батарея мурда буд.

– Бубахшед. – Клоп ғамгин кард.

– Чӣ маҳз? Апчи. пурсид Klop.

– Афсӯс, ки батарея мурдааст. – Ман ашкро аз курсии худ партофтам ва дар ҳуҷра гаштам. – Ман мағзи сари худро ҳаракат намекунам.

– Бале, ҳамаи ин сафсата, саркор. Shit аспсавор аст ва агар не, ман таслим намешавам ва ҳама чиз дар ин ҷо танҳо барои гузориши семоҳаи ҷоиза аст. – хулоса омад пир ва ба ҷояш сар кард.

– Нишаста, апчи, сартарош! – сиҳат кард Ҳорунун пир. – Мо чӣ кор кунем, Патрон?

– Ин суиистифода аз ваколат аст! – пирамард хашмгин шуд.

– Ва шумо хомӯшед! Оттила аккос зад. – Экспертиза нишон медиҳад. Шумо гунаҳкоред ва агар шумо мехоҳед ба минтақа равед, шумо то субҳи барвақт омадани лабораторияи экспертӣ нишастед. Ё, ман ба шумо сад соат кор дар хонавода таъин мекунам. саҳни ҳавлӣ.

– Ин дар куҷост? – пурсид пиразан дар кӯтоҳ, дар ошёнаи ошхона.

– Бархез ва онро ларзон, боздошт. Ҳарутун ҳама чизро дар роҳ шарҳ медиҳад. Бале, Ҳарутун, ман қариб фаромӯш кардам: Эътирофи содиқона аз ӯ бигиред, агар шумо ба кор ҳозир нашавед, корд ёбед, танҳо бо дастҳои худ нарасед ва ба халта печонед. Ва ту, эй пир, агар шарафмандона кор кунӣ, танҳо як сент кабати

– Дар, ҳол? – пирамард хашмгин шуд. – Ман инро аз куҷо мегирам?

– Хомӯш шавед, apchi, вақте Boss ҳукм мебарорад.

– Оҳ, бо ин роҳ, шумо онро бурида метавонед. Пагоҳ, пагоҳ соати шаши бегоҳ, истихроҷ сар мешавад. Бале, ва ҳамроҳи худ як дандон бигиред, ва ман як косаро меёбам. Инак, шумо дар навбати худ бо саг мехӯред. Агар Полкан иҷозат диҳад. Шумо дар ҳаммом хоб мекунед.

– Ва метавонад калимаи охирин бошад? пурсид бобо.

– Ба пеш!

– Ва кӣ фармон медиҳад?

– Танҳо ман. Гузаштан. Ва дар бораи лӯбиё фаромӯш накунед…

Анцефалопат пирамардро аз баромад ба қалъа бурд ва зуд ба Босс рафт.

– Чӣ, мо? апчи!

– Чӣ? Оё шумо ҳамкоред, нашъамандӣ?

– Не, шумо чӣ ҳастед. Аммо ман фикр кардам, ки, apchi, экспертиза кардан лозим аст?! Ва фавран.. Ва баъд … – Ҳарутун ҷуръат кард.

– Ва он гоҳ чӣ? Sour? – ташхиси саратонро аз ҳар тараф пурсид Отил.

– Не. Аммо экспертиза. Охир, ҳукм аллакай қабул шудааст?!

– Аз ҷониби кӣ? Довар?

– Не, афсӯс, аз ҷониби шумо ва шумо ҳақ доред, ки як ҳукми пеш аз судӣ оид ба ҳуқуқвайронкуниҳои хурд, хусусан пеш аз хоб танҳо…

– Хуб, биёед, аммо танҳо ба хотири хулосаи корӣ.

Онҳо як сигорро заданд ва ба дуд нишастанд.

Субҳи рӯз наздик мешуданд ва онҳо дар сари дастархон нишаста буданд ва ба монанди Холмс ва Ватсон мулоҳиза мекарданд, зеро Холмс тамоку мекашид ва ин ӯро аз хулосаҳои дедалӣ бозмедошт. Аммо Уотсон танҳо вискӣ, гелос менӯшид, ба мисли Лестрада кӯтоҳтар буд ва аз ин сабаб онҳо гунг буданд ва дар зери Шерлок буданд. Машруботи спиртӣ зеҳнро халалдор мекунад, аз ин рӯ ҳукумати олам ба пошидани олам дар рӯи замин иҷозат медиҳад, гирд ва манъ кунад. Аммо аҳмақ ҳеҷ гоҳ чизе хӯрдан лозим нест. Вай аз он сабаб аст, ки ӯ беақл аст ва ягон чизро намедонад. Аммо ҳардуи онҳо норозӣ буданд ва дар ин бора чунин гуфтанд.

– Маърака дар ин ҷо, дар деҳа, касе Чуй кандаро шинонд ва деҳаро оташ зад. – Бедбугро сар кард.

– Аммо кӣ? apchi, idot ё пир? – идома дод Харутун.

– Ё шояд шахси сеюм? Ва инҳо танҳо шоҳидони ҳодиса буда метавонанд ва кӯшиши ба пеш гузоштанро доранд.

– Туб, апчӣ.

– Чӣ, бачаи?

– Номи марди пир, apchi, – Toad.

– Баха? Ҳей. Бигзор лӯлаи ғилоф бошад… Бахши сафед ба шарафи скани сафед.

– Чӣ? apchi.

– Не, ҳеҷ чиз. Хуб, чӣ рафтан?!.. Аммо не. Интизор шавед… Биёед, якҷоя хӯрок мехӯред?!

Харутун чашмонашро кушод ва забонашро каме ба ҳайрат овард.

– НЕ муқобили? – пурсид вай ва бо чашмони бад ба Оттил нигарист. – Шумо мувофиқи шабу рӯз, шабу рӯз нахӯрдаед?

– Бале, apchi, маҳз. – дастонашро канда, Харутун якбора давид ва дар курсии дигар нишаст.

– Чӣ нишаст? – Оттила ронд.

– Чӣ, ман.. ман, ва ман чӣ ҳастам? – Корпарто ғусса хӯрд ва хомӯш шуд.

– Бирав, инро бигир: шӯрбо ҳаст, зарфҳо, табақҳо, яхдон ҳастанд, – бобояш бо дастони худ ишора кард, ки ошхона аст. -… ошпаз ҳаст. Хуб, шумо медонед… Як тиҷорати ҷиддӣ паҳн шудааст.

– Чӣ? Дар бораи анаша? – шӯрборо ба воситаи шӯрбо пахш кард, Харутун ғамгин шуд.

– Танҳо нафаҳмед. Онро фурӯ гиред ва иштиҳои худро вайрон накунед.

Харутун ба маслиҳати сартарошхона пайравӣ карда онро ба худ фурӯ гирифт.

– Набудани назорат ва ташкили тамоми нашъамандон зарур аст.

– Танҳо, apchi, мо рӯзи кории ҷомеаро дар деҳа мегузаронем.

– Маҳз! Ва маршал тамоми хароҷоти моро мепардозад. Ва тавсиф ва нест кардани ҳама доруҳо…

– Ва он гоҳ мо ин ниқобро нест мекунем.

– Оё ин қонунист? Апчи

– Чӣ?

– Хуб, дар бораи хук, апчи.

– Шумо хафа мекунед, ҳамаи инҳо дар гузориш ҳамчун бонус барои саги расмии Полкан, барои забти Idot ва Toad дохил карда мешаванд.

– Аммо ман, апчи, онҳоро кӣ дастгир кард?

– Шумо, аммо шумо ба ҳар ҳол аз ман қарздоред, дар хотир доред?

– Бале, apchi, ба ёд.. Бигзор Полкан бошад.

– … Ва мо ҳисоботро тавассути Интернет ба Маршалл мефиристем.

– Оё шумо ягон бор Маршалро дидаед, apchi. -Арутун қошуқро суст кард.

– Не. Гарчанде ки ман як вақтҳо адвокати ӯ кор мекардам.

– Пас, ҳуҷҷатҳоро кӣ имзо кардааст? – Арутун ба гом наздик шуд ва даст ба қабати равғани борщ ламс намуд. Дари вай тирезае дорад, ба мисли дар кассаи амонатӣ: коғазҳо ва пинҳонҳо мавҷуданд, ки ба шумо сирри онро мегӯям, ман якчанд маротиба туф кардам.

– Ва ӯ намедонист? apchi.

– Агар ӯ эътироф намекард, пас ман дар ин ҷо намебудам.

– Ман намефаҳмам, ту дар онҷо мисли панир дар равған зиндагӣ мекардӣ, чаро ба туф кардан лозим будӣ?

– Дар ин кишвар туф кардан таҳқир аст ва дар ватани ман ин нишонаи салом ва муҳаббат аст, мисли бӯса. Дар поёни кор, вақте ки шумо бӯса мекунед, шумо ба доми ғуссаи шарики худ месарояд. Ва ин бӯса дар масофаи дур аст… Касе чеҳраи ӯро надидааст. Хуб, хуб, бихӯред ва рафта dime тамошо кунед.

– Ва шумо? apchi.

– Ва ман фикр мекунам. Агар чӣ?!.. – Клоп ғавғо кард. Ман зери зинка ҳастам.

– Дар хоб?

– Дар ҳоҷатхона, рама, албатта. Беҳтараш онҳоро дар гараж пӯшед. Аз он ҷо, онҳо то ҳол саҳар берун нахоҳанд баромад.

– Ва мошин? apchi.

– Кадом мошин?

– Хуб, азбаски гараж, apchi, пас мошин ҳаст?

– Боре буд, аниқтараш, мотосикл. Изя шикастааст, акнун танҳо пораи шикаста дар атрофи он…

– Хуб, ман рафтам, Босс?! apchi.

Субҳи рӯзи қиёмат пирамард омада, дастур гирифта, ба тоза кардани анбор рафт. Дар анбор муддати тӯлонӣ дасти усто ба кор бурда нашуд ва ҳама чиз дар ғусса буд. Оттила, маъмулӣ, ба ҳамвор кардани нохунҳо нишаст. Ман мехоҳам қайд кунам, ки ҳама детективҳо як маҳфиле доранд, ки онҳоро ба фикр кардан водор мекунад: Холмс бозии скрипка дорад, Пуирот ба ҳуҷайраҳои хокистарии худ бе дахолат эътимод дорад, Агент Кэй пирог дорад ва Klop нохунҳоро рост мекунад. Ва ҳангоме ки онҳо ба итмом расиданд, ӯ онҳоро даровард ва боз мекофт, то онҳоро боз ислоҳ кунад ва дар айни замон ғавғои фикрро ҳис кунад.

Bale, bale, bale, bale. Ҳамин тавр, бо гузашти як соат, рӯз аз рӯз, сол ба сол ва… Ногаҳон чеҳраи нохуши Бӯра аз анбор пайдо шуд ва ба милиса табассум намуд.

– Шумо чӣ мехоҳед, stinker? Оттила пурсид.

– Метавонам сигор кашам, саркор? пирамард номаълум пурсид.

– Ин чист?

– Калимаи дуруст нест. Шумо, пайроҳа, ҷасади як пӯсидаи динозаврро гардондед?

– Не, ман танҳо онро оҳиста кардам ва иҷозат додам, ки кабӯтарро каме берун орам, ки худ оксиди нест.

– Хуб, дуд.

Пирамард берун баромада сигор кашид.

– Интизор шавед!

– Чӣ, саркор?

– Фақат хари худро дар анбор гузоред.

– Ҳе, шӯхӣ фаҳмид. – Аз анбор даст кашид ва мехост тамокукашӣ кунад…

– … Кант, ё чӣ? – Хатои ишк.

– Не, саркор, танҳо Беломор.

– Биёед.

Пиразан сигор кашид. Оттила онро гирифта, даргиронд. Тамоку тоза, бе иловаҳо буд.

– Он, дуд. – Оттилро ба тамокуи сигор дод.

– Ва шумо барои муддати тӯлонӣ ба мо?

– Ман шаш сол дар ин ҷо будам ва то абад андеша кардам. Ман оштӣ шудам. Ӯ ба касбаш туф кард. Маҳз барои ин ҷаҳони аҷибе, ки аз он поруро месӯзонад ва месӯзонад… Ӯро лаънат мекунад. Хулоса, ман аз чӣ хастаам?

– Не, вақте ки ман то охирин бор хизмат мекардам, милисаҳои ноҳия мисли дастпӯшак иваз шуданд.

– Ва чаро?

– Сабабҳо гуногун буданд: онҳо аз ҳад зиёд менӯшиданд, сипас миқдорро чен мекарданд.

– Хуб, ин ба ман таҳдид намекунад. Ман дар байни сардорони ман ҳамчун нӯшокиҳои спиртӣ ва фурӯш номбар кардаам. Ба ман гӯед, ки ман як анборро пеш аз тирамоҳ ба анҷом расонам?

Одами пир биноро аз назар гузаронд, ки нисфи он аз хишт сохта шуда буд. Холигиҳои харобшуда дар деворҳо таъмир карда шуданд: ё фанери пӯсида, сипас маводи сақфпӯш, сипас халтаҳо.

– Шумо метавонед. Танҳо ҳамаи инро иваз кардан лозим аст. Бале, ва деворҳои шумо кӯҳнаанд.

– Ва онҳо чандсолаанд?

– Ох! Саркор, ҳа, то он ҷое ки ман дар ёд дорам, ин бино истод. Дар ин ҷо дар саҳни баъзе тоҷирон ҷой дошт. Дар инқилоб, онҳо мегӯянд, онҳо гурехта аз парҳоро сурх карданд ва дар он ҷо бо тамоми оила ба итмом расиданд.

– Дар куҷо?

– Чӣ, дар куҷо?

– Хуб, анҷом.

– Ах, пас дар ин ҷо дар анбор. Ва он гоҳ ин як анбор буд ва пас аз ҷанг – як қалъаи.

– шавковар. Шумо инро карда метавонед? Албатта, то ба охир тақсим накунед. Милзорҳо ҳоло ҳам мустаҳкаманд, онҳо ҳам санг мебошанд. Танҳо онҳоро тамом кунед.

– Барои тамошои хуб кор нахоҳад кард. Ғайр аз ин, ба шумо ёрдамчӣ лозим аст, на як, на камтар аз ду нафар. Ва, албатта, пешпардохт, пас ангеза хоҳад буд.

– Хуб, дар ҷои пешакӣ соате ҷарима хоҳад буд, аммо мебинем. Аммо ман пардохт мекунам, агар ин ба маблағи он бошад. Мисли – ман як садақа медиҳам ва довар ба ман як танга медиҳад. Ҳамин тавр мо розӣ шудем. Ва дар шогирдон ба шумо Idot мегӯям. Оё шумо инро медонед?

– Албатта. Ин як морон аз Қызихстон аст. – пир пир туршиҳоро пора кард.

– Ва чӣ?

– Бале, ӯ нашъаманд аст, ман масхара мекунам. – пиразан себи Одамро бо ангушташ пахш кард.

– Ва шумо?

– Ман? Гумон кунед, ин фиребгари калидии ин морон итоат кард.

– Ва чӣ, онҳо дар ҳақиқат муошират мекунанд? вай ба вай хуб аст.

– Оҳ, вай ба вай даромади иловагӣ пешниҳод кард. Албатта, бо нӯшидан.

– Дар суд, албатта, шумо ба ин суханони зидди Idot шаҳодат намедиҳед.

– Шумо маро барои касе нигоҳ доред, роҳбар. Ман талх нестам. Ман ба минтақа нарафтаам ва ман ба қубури ту рақс намекунам. Вақти беҳтар аз як сатили озод.

– Хомӯш шавед. Ин ман. Чӣ мешавад, агар?!

– Ман мефаҳмам, саркор.

– Ва оё Баба Клава кор карда метавонад?

– Албатта. Гарчанде ки вай 65-сола аст, вай мисли булдозер шудгор мекунад. Аммо Idot?! Мушкилот хоҳад буд.

– Онҳо нахоҳанд кард. Ман ӯро низ ҷалб хоҳам кард.

– Ва пул ба ҳама баробар аст?

– Шумо зиёдтаред, аммо пас аз як соати ҷарима.

– Ва агар ин тавр кунем, ва мо соатҳои хубро кор карда наметавонем?

– Аз ман чарх гиред, ва ҷазо дода намешавад. Кори зиёде.

– Аммо барои сохтани он чӣ ҳаст?

– хук бояд зиёд карда шавад. Ман мехоҳам хукҳо дошта бошам. Хуб, ҳамин тавр, дастҳо?

Пирамард парид.

– Хуб, агар дар ин шароит се дона.

– Шумо чаҳор ҳастед ва истилоҳро фаромӯш накунед.

«Ва он,» ӯ сарашро ларзонд ва ба анбор нигоҳ карда, «албатта ман розӣ ҳастам.»

– Баъд мо розӣ шудем. Оё шумо пардохт мекунед. Ман ба шумо пул медиҳам, аммо шумо ҳам талабот ҳастед, онро бурида истодаед?

– Оооох, ман?! Саволи Shit, роҳбар, биёед ин корро кунем!! – Пиразан нафаси чуқур кашид ва дигар сигор кашид. – Пас, ман ба ягон бригадир монанд ҳастам?!

– Чунин менамояд.

– Ва кай оғоз бояд кард?

– Ҳатто ҳоло ҳам, ман ба Арутун мегӯям, ки Идота ва бибии Клавка биёранд. Ва дар ин ҷо Idot аст.

– Морро ба ёд оред, вай пайдо мешавад.

Идот дар дарвоза пайдо шуд.

– Хуб, чӣ овардӣ? – Бедбуг ба Кид рӯй овард.

– Бо пули нақд.

– Чӣ қадар?

– Якчанд дона кофӣ?

– Кофӣ аст, аммо ин ҳама нест. Шумо ба кӯҳна ёрӣ медиҳед, ӯ ҳама чизро ба шумо мефаҳмонад.

– Ба ин? Оҳ, сардор, вай норасост.

– Ҳозир чашмамро чида, ба бозор ҷавоб медиҳам, ҷалб мекунам? – ва Тӯб бо питчерк, ки дур набуданд, дар Идот шитофтанд.

– Интизор шавед! – Ман таппончаи ҳавоии Идотро гирифтам. – Ҳоло ман тухмро мекашам.

– Ох? Шумо бо таппонча ҳастед?

– Ҳама чиз қонунӣ аст, Сарвар. Падар дод. Ана аз чунин snail.

– Оё наметарсед? Шумо дар ин ҷо дар ҳабс ҳастед. Метавонам падари худро ҷеғ занам? Ӯ шуморо ихроҷ намекунад, аммо ба шумо лақабҳо медиҳад, шумо онро дар тӯли умр дар ёд хоҳед дошт. Ва шумо дар куҷо онро ёфтед, ки Буҷ пур аз сӯрохиҳо аст?

– Бале, ҳама дар деҳа гап мезананд.

– Шумо чӣ харошед, чеҳраи Калбит. Чаро онҳо бо чашмони худ бӯса намекунанд?

– Ҳамин тавр, ором шавед ва кор кунед, агар шумо мушкилот надоред… Ҳама чиз… Ором! Гуфтам: ту дар ҷое кор хоҳӣ кард, давра!!! – генерал-майор Клоп Оттила Алигаджиевич дар тамоми ҳавлӣ дод зад.

– Пас yazh девона? – ҳайрон шуд Идот.

– Хуб. Биёед аз ибтидо сар кунем: Кадом танаи?

– мина. Яъне, падар дод.

– Иҷозат ҳаст?

– Ҳастанд.

– Санҷед. Аммо шумо аз давлат ғазаб накардед, пас шумо ронандаи тракторе киро кардед, ки ин бангдоро мекорад. Ва шумо бо ӯ мӯҳлатро кор хоҳед кард.

– Ва дар инҷо нахоҳам кард. Шумо исбот намекунед.

– Ман исбот намекунам? Ҳозир, дар интернет, сабтро ба youtube гуфтугӯи дирӯз мефиристам ва падарам кӯмак намекунад.

– Червонец, маҳз? – илова кард пир.

– Ва шумо hailo пӯшед, schmuck! – пурсид Ирод.

– Ором, ором. Шумо мебинед, пимпочка? – Оттила ба аввалин сайд дар девор ишора кард. – Ин камераи видео аст. Шумо метавонед ба оилаи худ салом гӯед.

Кудак чизе нагуфт.

– Тото, биё ва дар зарфи як соат дар либоси корӣ дар ин ҷо.

Шумо метавонед падар оваред. Ман умедворам, ки ӯ бо дидани чӣ фарзанди ӯ розӣ хоҳад буд. Ворис! Шумо метавонед обрӯи ӯро то абад барбод диҳед.

– Ба падар гуфтан даркор нест. Кор мекунам.

– Ин хуб аст. Дар охири истифода, шумо низ манораҳо хоҳед гирифт. Ва шумо ба падари худ мегӯед, ки шумо бо ман кор ёфтед. Ман гирифтам?

– Бале.

– Инчунин ба назди Грани Клавка равед ва бигӯед, ки ман ӯро фавран даъват мекунам.

– Ва агар ӯ наояд?

– Бигӯед, ки шуморо бо тамоми ҷиддияти қонун дастгир мекунам.. Биравед.

Ҳамин тавр, бригада ҷамъ омада, ба барқарор кардани анборе шурӯъ кард, ки мисли неше дар чашм, Оттила, пеш аз зардаҷӯш, панҷ сол боз ғурури Ислингро аз сар гузаронидааст. Ва Бедбуг наметавонист ё нахост барои ин вақт вақт ёбад. Умуман, Оттила шахси танбал буд, ё ин, баръакс, барои вай шерро гирифтан осонтар буд, назар ба сохтан ё тоза кардани ҳайвонот. Дере нагузашта Арутун бо корд буриш даромад ва бидуни онҳое, ки дастгир шуданд. Эҳтимол Клаудия ҳамаро огоҳ кард ё онҳо хаста шуданд. Минбаъд, мақомоти ҳифзи ҳуқуқ дар атрофи деҳа саросари гусфандони говеро пайдо карданд, ки аз оилаи сарватманди Лидергос нопадид шуда буданд. Ҷустуҷӯ дер давом накард ва буренка дар анбори оилаи камбизоати Сарикуловҳо ёфт шуд. Аммо барои кишту соҳиби оила кор накард. Ӯ ба радкунӣ даромад ва кӯдакони ноболиғро айбдор кард, онҳо мегӯянд, гуруснаанд, ки говро дуздидаанд ва соҳибаш дар ин бора чизе намедонад, Сабабаш ҷавҳари солона аст. Буренка баргардонида шуд ва Сарикулов таҳдид кард, ки дер ё зуд ӯ даромада парвоз мекунад.

АПУЛАЗ 3

Субҳи рӯзи дигар, Оттила аз тахтачаҳои даридашудаи як бригадаи маҳкумшудае, ки иборат аст аз он бедор шуд: Бӯса – ҳамчун усто, Идот – сидекик ва ченакҳои бибии Клавка – ситораҳои даста.

– Ба тахта куҷо партофтед, аблаҳ? -Oral Idot, пои худро бо нохун тар кунед.

– Ва, шумо ба дӯконҳо медароед? Вай ба пои шумо овезон аст! – Toad шӯхӣ барои хандидани хонум.

– Шумо мекунед, медуза, бимиред. – Идот ба пирамард ҷавоб дод, – ва шумо, зани солхӯрда, ҳанӯз ҳам тахтаи синаро бо нохунҳо мепартоед, ман ба хараш мегузорам.

– Нигоҳ кунед, бо карнавалҳо ташвиш надиҳед, алахусус дар Забин! – басс бе садои Клава халос.

– Ҳамин тавр, маҳкумшудагон, ки мо дод мезанем, аммо мубориза ҳаст? – Оттила бо табассум пурсид, ки ба саҳни ҳавлӣ баромадааст.

– Бале, ин аблаҳ тахтаҳои кӯҳнаро пароканда кард ва ман пои худро хӯрд. – Идот хоксорона рафт.

– Ниёзҳои эҳтиёткорона. Дар ин ҷо ва фарзандони ман роҳ мераванд.

– Ва чӣ, Соро аллакай роҳ меравад? – Бибиям Клавка шод шуд. – ва ҳомиладории вай чӣ гуна мегузарад? ҳанӯз таваллуд накардаед?

– Мутаассифона, он танҳо дар хоб меравад. – соҳиби афсурдагӣ шуд ва дарҳол калимаи «ҳомиладор» ба ҳайрат афтод. – Шумо чӣ гуфтед?

– Мебахшед, лутфан, аммо ин хурсандист?! – зани пирона хоксорона бахшиш пурсид.

– Биёед, аллакай истеъфоед. Вай таҳти роҳбарии профессори доктор Смертиев аз Санкт-Петербург. «Аммо ман намефаҳмам…» ва Оттила бо гузашти вақт канда шуд.

– Аз кӣ ҳомиладор ҳастед? зани солхӯрда канда партофт.

– Шумо дар бораи ҳомиладорӣ чӣ тавр медонед? – ишколи пурсиш.

– Ҳамин тавр, тамоми деҳа аз кӣ медонад ва медонад. бибӣ бо боварӣ гуфт.

– Ва аз кӣ? – пурсид Шамс аз тахтача деворро.

– Пас шумо мазза надоред ё чӣ? – тааччуб кард у.

– Пас, Томи, номатро гӯед, хоҳар, ном, ҷавоб дод пир.

– Ҳамин тавр писари шумо Иззӣ. – Албатта зан бо овози баланд хабар дод.

– Оҳ, хиҷил ба худ нест, шӯхӣ! – барои Idot мӯй.

– Ва шумо умуман хомӯш ҳастед, қурбонии исқоти ҳамл. – набера болои кудак омад.

– Хомӯш! – Бедбуг ба ҳайрат афтод. – Чаро шумо, бибии Клавка, инро гирифтед? Инро ба шумо кӣ гуфтааст? – Оттила чун тира-пара тира шуд ва тира шуд.

Сафҳаи клавиатура часпид ва бадтар ба назар расид, бист сол калонтар аз ҳафтодсола.

– Хуб, ман ҳам ҳамин тавр фикр мекунам, – Клавиатураро сарфи назар карда, қиёфаи ӯро дигар кард ва ба духтари 13-солае, ки пас аз виҷдон гум шудан ба оина нигарист, шурӯъ кард. Пӯсти вай кашида шуда буд ва воқеияти он танҳо даҳони дандон ошкор карда шуд, ки дар он танҳо як сиёҳ мисли ангишт, дандон ва нолозима бо кариес тамом нашудааст. – Аз байни ҳамаи писарон, танҳо Изя ба ӯ ташриф овард… ва шумо? – бобояшро пахш кард. – аммо шумо падари вай ҳастед! Ман чунин мешуморам.

– Дар ҳоҷатхона шумо фикр мекунед, аммо инҷо биё, Паша. – Идот омад, – Шумо мардро ранг мекунед? Шумо мехоҳед дар телевизор истед? Эҳсос! Бародар хоҳарро таҷовуз кард ва гуманоид таваллуд шуд? Бале, шумо ба зудӣ хоҳед мурд, зеро касе ба он аҳамият намедиҳад.

– Ё шояд шумо падари ӯед? – бо бобоям Клавка бераҳмона.

– Кӣ, корманди ноҳиявӣ ё чӣ? Шумо ронед, зани пир. – ва Идот як пораи поруро ба он партофт.

– Ин ки шумо гозҳоро рондаед. Ин, ба андешаи ман, дар бораи ҷанини Соро аст, на модари кӯдак. – фаҳмонд бибӣ.

– Аввалан, на ҷанин, балки ҷанин. Ҷанин дар махлуқи беасос аст. Ва одам ҳомила аст. Дар мактаб таҳсил кардан лозим буд … – Бӯд ба паҳлӯи Идот эълом карда, ба паҳлӯ нигоҳ кард.

– Ва дуюм? – ба ёд овард бибӣ.

– Ва дуввум.. – ва Одами кӯҳна чашмонашро ба Клоп нигарон кард, аммо ин дар ҳеҷ куҷо набуд. -Ва Бедбуг куҷост? ӯ клавиатураро пурсид.

– Танҳо дар ин ҷо будам. – бобояшро такон дод.

– Бале, партофт. Ки хушнуд вақте ки онҳо дар бораи шумо гап мезананд. Он ҷо чӣ ҳаст: дуюм? Идот пурсид.

– Ҳамин тавр аст. Оҳ?! – Чизе ҳайронро ба ҳайрат овард. – Дар девор як сӯрохи ёфтам.

– Дар куҷо? – пурсид Идот ва ба назди чӯб ба амбор рафт.

Дар девор сӯрохие мавҷуд буд, ки ба мисли кӯраи оташдон буд. Ҳама дар гулӯ ва тирҳо.

– Бале, ин як бухори кӯҳна аст… Ё шояд ганҷ дар он дафн карда шудааст? – зани пирамард шод шуд ва ба намуди аслии синну соли худ тасаввур кард. Бахор дасташро ба сӯрохи кард.

– Ё дом аз каламушҳо. Ҳе. – пиндошт Идот.

– Ман аз марг наметарсам. -Вад қоида дасташро ба оринҷ чуқур кард.

Ногаҳон чизе саросема сар кард.

– Аххх!!! пир ба дод зад ва кӯшиш кард, ки дасташро берун кашад.

– Чӣ,.. доми? – бобояш ба дарун даромад. Ба чашм часпак. Дасташ часпидааст. Худ аз пешони Toad варам карда шуд ва чашмони пурхашм мисли марди ғарқшуда дар ду дақиқаи охир буданд.

Пас аз лаҳзае, даст боз ба ларза даромад, ба тавре ки ришҳояш ба тахт афтиданд ва ӯ ногаҳон дасташро берун кашид. Як хасаки хушкшудаи гурбаи мурда табассум карда шуд.

– Вой, ба ман як узви! – ба ҳайрон ҳайрон шуда чеҳраи ҷасадро ба чеҳраи дағалонаи Клаудия масхара кард.

– Вой харед! – бибияш саросема шуда, ба қафо ҷаҳид ва мустақиман ба қафаси азими худ мустақиман ба мехи саду панҷоҳ дарозии миллиметр ҷойгир шуд ва аз тахтаи худ, ки пештар партофта шуда буд, монд. Дар goiter, нафас пурра…

– Ҳа, ман чӣ гуфтам?! ки хари шумо шуморо ҳисоб мекунад. – ситонида Idot.

Ва ба суханони дӯстона Идотов, бибияш гулӯлаи кӯҳнаро хӯрд.

– Ба ферма, ба сайд кардани набераҳо рафтам. зани солхӯрда саросема шуд ва сандуқи чапи чапи худро бардошта, тахтаи мехкӯбшударо ба баданаш даровард. Дар нохун занг мезаданд ва бо сатҳи ба шакли муайян даровардашуда мисли арра буданд. Аз охири хун хун рехт. Клавиатура ӯро аз ҳама ҷониб санҷид ва дардро бо шиддат дод зад.

– Туро чӣ механдидед, сарбоз? – вай гиря кард ва тахтаро бо нохуни хун дар Идот партофт. Ӯ гурехт ва гурехт. Хиштҳое, ки ба роҳи оҳан меоянд, ба таъқиб мерафтанд. Яке аз сангҳо ба кунҷи қафои сари кӯдак зарба зад. Ӯ афтид ва ғусса зад.

– Шумо ронандаед? – Бӯса тарсид.

– Ҳеҷ чиз намемирад. – бибияш Клавка ором шуд ва захмро бо он гил дод. Пас аз он, Idot бархеста хеста дар паҳлӯяш дар паҳлӯяш афтид ва бо ду дасташ ҷои доғе дошт.

– Ман шуморо сархам мекунам. – Идот ба замин фарёд зад.

– Оҳ? Тамошо кунед! Вай дар шиками худ як бастаи ғалбер дорад. – Нӯҷа ин бастаро аз шиками гурба кашида, ба ҳама нишон дод.

– Рӯй гардонед, пурсид Иди ғамгин.

– Шояд bruliki ҳаст? – пешниҳод кард, бибияш, ки дардро фаромӯш кард, клавиатура буд. – Ва шумо, Голдфинч, ба кор равед. вай дар Идот аккос зад. – насабатон Мухин ва шумо дар болои як ганҷ аз як ганҷ парвоз мекунед, ба монанди магасе дар болои Париж.

– Шумо чӣ мегӯед? Ё шояд шумо ба дӯзах меравед, A? – Idot савор шуд. – Ҳоло ман унвонамро зад!

– Ух, хуб! – лӯлае хам кард. – Бузу ҳам истод. Мехоҳед як пент гирифта шавад? Ба се тақсим кунед.

– Дар! Ва ин эҳтиром ба шумо. Мухбири ТочикТА. Ман шуморо нодуруст фаҳмидам … – Idot пардохтшуда хурсанд шуд.

– Бахшиш напурсед, ман духтари сурх нестам. Шумо дигареро нафаҳмидед. Нисфи ман ва нисфи мо.

– Чаро ин барои? – бибиям хашмгин шуд.

– Аз он! – лахза гиря кард. «Ман метавонистам ин ҳамаро танҳо бигирам.»

– Ва чӣ гуна мешавад, агар онҳо бегоҳи ҳамаро тафтиш кунанд ва оё шумо ҳатто дар ин ҷо бидуни роҳи берун зиндагӣ мекунед?

– Бале, шумо хуб аст, ки дандон занед, пиронсолон. Онро боз кунед ё шояд ягон чизи гунаҳкоре дар он ҷой нест. – ворид шуд Идот. – ва бозӣ ба шамъ арзише надорад.

Бут ба соҳибони хазина менигарист ва ресмони пӯсидаро бе душворӣ мекушт ва оҳиста ба кушодани бастагӣ шурӯъ кард. Шоҳидон дар посбон.

– Ҳей, машкҳо. Гил…

– Тарозу…

– Ҳар як сад миллилитр…

– Шаш дона…

– Ва чӣ навишта шудааст?

– Оҳ, оё онҳо мӯҳр зада шудаанд?!

– Корк. Ангури, шояд…

– Ва чӣ навишта шудааст, бигзор бубинам? -Идот кӯшиш кард, ки як исфара гирад.

– На троч, шумо ваҳшӣ! – набераи бача ба як даст зад.

– Оҳ, ҷодугар … – Идот таркид ва ларзонд Калид бибии.

– Хуб, мегӯям! – гуфт Тоҷ ва гуфт ҷадвали сад миллиметрро гирифт. Ман навиштаҷотро дар сандуқи худ тоза кардам ва бори дигар бодиққат нигоҳ кардам … – Чизе ба забони русӣ нест…

– Ба syudy ба ман диҳед. – Идот дасти худро дароз карда, як миқёси хурдро гирифт. – Инак, рақамҳо: як ҳазор.. ҳаштсад.. наваду ҳафтум… ё ҳафтум… Маълум нест.

– Ва биёед кӯшиш кунем?! Шароб, бирав … – пешниҳод кард клавиатура.

– Намедонам, намедонам. Биёед, кӯшиш кунед, ки шумо занед, шумо ва шайтон ба поён намеафтанд. – розӣ шуд Шариф.

– Чаро? – Идот дахолат кард – Дар Санкт-Петербург беҳтар аст, ки ба дилери антиқа ҳамон тавре ки ҳастед.

– Бале, мо як-ду бор кӯшиш мекунем, хуб,.. онро шуста, боқимондаашро ба дилери антиқа супорида метавонем… Бале, ба қафо?

– Хуб, биёед, кӣ аввалин аст? Идот пурсид.

– Калид. – гуфт Toad. – пешниҳод кард.

– Хуб, агар шумо намемиред, шумо менӯшед.

– Шумо бе ман чӣ кор мекардед, кишоварзон. Ва ман аз марг наметарсам. Ман худам…

– .. аз дурахшидан. – Идроро муаррифӣ кард ва бо назардошти рухсатии худ ба саробон.

– Чорво! – Зани пир ба китфи тифлаки бачагона ба зарба задааст ва тапиши худро гирифта, тӯрро аз шиша канда партофт. Хуршед. «Шароб..» ӯ табассум кард ва мундариҷаро дар ҷуръа фурӯ бурд. Гирифт ва гиря кард. -Крааааа! сард.

– Хуб, чӣ? – пурсид Бӯри, оби даҳонашро фурӯ бурд.

– Хуб. Чизе аллакай дар сари ман бозӣ карданро сар кард.

– Ҳа булшит. – Идот бо шубҳа ҷавоб дод, шишаашро нӯшид.

– Бале, ҷаҳаннам медонад. Аммо он пир аст?! – гуфт, ба атрофи шишаи холии худ менигарад, – Бӯса.

– Ва биёед боз як чиз диҳем.. – бибии хушбахт пешниҳод кард. – Татарҳо бе ҳамсар зиндагӣ намекунанд.

– Ҳамин тавр, танҳо се нафар мондаанд. – Идот хашмгин шуд. – Мо чиро месупорем?

– Гӯш кун, чӣ?! Нӯшидан, ҳамин тавр менӯшидан, роялти. Боре мо зиндагӣ мекунем. Ва машки аллакай антиқа. Онҳо холӣ ё пуранд. Зарфҳо қадр карда мешаванд, на шароб.

Ва онҳо се шишаи дигарро менӯшиданд. Онҳо ба тахтача нишаста, сигорро сӯзониданд: Идот – Марлборо, Бача – Беломор ва бибии Клавка дар шакли кӯҳна – пои буз. Ҳамин тавр онҳо бе тамокукашӣ ва нишастӣ баромада рафтанд…

АПУЛАЗ 4

– Аххх!! Ахх!!! – шунида шуд аз ҳавлӣ.

– Ин чист? – аз ҷой бархеста Оттила, аз худ пурсид. Ақли ӯ ҳанӯз дар хоб буд ва ӯ оҳиста ба болишт афтод ва фавран хуршед.

– Аххх!!! -Блоп аз ҷой бархеста, аз ҷойгаҳ ба зер афтид. – Оҳ, лаънат. – Ӯ пешонаи худро бо хурмоаш бардошт. – Чӣ фарёд мекунӣ, аҳмақ?

Пале Изолда Фифовна бо чашмони васеъ ба ҳуҷра даромада, даҳонашро бо ду даст пӯшид.

– Аа, аа. вай ғусса хӯрда, ангушти худро ба дари хона ишора кард.

– Боз чӣ? – дар курсии нишаста пурсид Клоп.

– Ана, дар анбор…

– Он чӣ дар анбор аст? муфассал сухан гӯед…

– Як гурба мурда аст…

– Кадом гурба? Оттила боз пурсид, ки пешони варамкардаро ғарқ мекунад. – Шумо дар бораи чӣ мегӯед?

– Модар! – чашмонашро ба замин овехта, гуфт вай.

– Ҳозир, биё бубинем. – Оттила ба пойҳояш хест ва пойафзоли худро дар зери пояш ба анбор бурд.

Дирӯз, вай субҳи барвақт баргашт, вақте ҳама хоб буданд ва аз ин рӯ дар бораи ҳиллаҳои маҳбусон напурсиданд. Зинка аз паи вай рафтанд.

Анбор ба хайрат афтод. Ҳама пароканда кардашуда бетағйир монданд. Остероид Одноглазович дар мобайни партовҳо нишаста буд: нафақахӯр, собиқадори меҳнат, чорводори категорияи шашум, ки дар рӯзи астронавтика таваллуд шудааст. Шавҳари Бибиям Клавка, аниқтараш, Клавдиус Алдаровна фон Шлюченберг, духтари Барон, писари ғайриқонунии Ленин. Вай инро ба ҳама нақл кард.

– Шумо дар ин ҷо чӣ кор мекунед? пурсид Отил, марди пире, ки гирифтори дистрофия аст.

– Ман нишастаам. – бобо оромона ҷавоб дод ва телефонро сахт кард.

– Ман мебинам, ки шумо кор намекунед.

– Ва пас аз ин чӣ мепурсед?

– Чӣ гуна шумо ба ин ҷо омадед? – илова кард басс Изолда.

– Бирав, ман инро фаҳмидам. гуфт Бедбуг ба занаш ва ба бобояш рӯ овард. – Ҷавоб.

– Аз сӯрохи дар девор баромада, Остероид сарашро ишора кард.

Оттила ба воситаи партовгоҳ ба сӯрохи девор гузашт ва пушти говеро дид, ки думи онро бардоштааст. Вай ба вай нигарист ва тарсид: боми хонаҳо намоён буданд.

– Кӯча ҳаст ё чизе? бобояшро пурсид.

– Хе, албатта.

– Ва тамоми чорвои ман куҷост? – Аввалин чизе, ки ба ёд овард Клопу, ки бо биниши паҳлуӣ ва мӯйҳои ҳассосии гӯш ба атрофи анбор аз дарун нигарист. «Бале, хари худро бардоред», – фарьёд зад ва думи говро кашид. Вай, дар интиқом, ба вай сели мисли шланги оташ, бо фишори сад атмосфера рехт. Оттила аз фишор ду метр ба қафо парвоз карда, гиреҳ ба поруи хук афтид. Изолда ба назди ӯ давида, бо кӯмаки беамалии ӯ муроҷиат кард ва сарашро ба сандуқи зебои вай такя кард. Ва ӯ мехост гиря кунад…

– Фу! – вай сарашро ба қафо партофт ва бо чашми паҳлӯ вай мушоҳида кард, ки фишори Мэйи аз сӯрохи рехт: «Мууу!!!» – гов фарбеҳ кард, дартантанӯл ва думашро аз бзйк кашида, ӯро баргардонд. ва дигар ҳашаротҳо.

– Калид дар куҷост? – бобо пурсид ва як садои дудро берун овард.

– Калид чист? – ибрӣ ҷавоб дод Бедбуг, ки аз поруи поруро баланд мешавад.

– Зани ман, ки ту ӯро ба ғуломӣ маҳкум кардаӣ!!! – Остероид хам шуда, ба дастонаш зону зада, бо дастонаш бархест. Чеҳраи ӯ маргро изҳор мекард.

– Изолда!!

– Чӣ, асал?

– Дар куҷо гурбаро дидӣ?

– Он ҷо, сӯрохи. Вай аз ин ҷо баромада, кӯчид? – ба ранги Исолд афтод. – Ман мехостам ӯро фиреб диҳам, менигарам ва ӯ ба модаркалон ва ин бобою бобоям табдил ёфт.

– Зани ман, фашист дар куҷост? – хавотир шуд Остероид.

Ин муҳоҷирони меҳнатӣ дар куҷоянд? – пурсид Клоп Зани.

– Намедонам? – печонд Исолде. – Шаби гузашта онҳо дар сеҷо нишаста буданд, дар ин ҷо.

– Ва он гоҳ? – Оттила бархест. – Ва шумо – нишинед, акнун мо инро мефаҳмем.

– Ва баъд ба хоб рафтам.

– Онҳо ба куҷо рафтанд? Ин ҳарду хубанд, аммо бача?! Вай бо ҳабс бо меҳнати маҷбурӣ ҷазо дода мешавад. Онҳо гурехтанд. Гурезед!!! Интсефалата фавран занг занед. Мо гурехтем.

– Ва зани ман дар куҷост? – бобо бо овози ларзон гуфт.

– Вай ба амалияи меҳнати маҷбурӣ наомадааст. Вай ҳамон ҷо менишинад … – Бедбуг хашмгин шуд.

– Босс!!! Апчи, гуфт Интсефалопат ва дар як сӯрохи аз паҳлӯи кӯча пайдо шуд.

– Оҳ, шумо аллакай ҳозир ҳастед? – Чӣ фарёд мезанед? – аз Бедбуг баромад. – Зуд, таъриф.

– Блаблабла, апчи, сарпараст, шумо дар инҷоед? Фикр кардам, ки ту дар хона ҳастӣ, бинобар ин ман фарёд кардам.

– Чаро?

– Ҳамин тавр, ин, apchi, ман овардам…

– Кӣ?

«Химик, апчи!» Ҷавоб дод Интефалопат ва ба ҷои чеҳраи ӯ сурхе дар сӯрохие пайдо шуд, ки дар акне ва чарм пӯшида шуда буд, даҳонаки сурх ва чашми кабуду сурхе дар деҳа пайдо шуд ва фавран ба чеҳраи Арутунов тағир ёфт.

– Хуб, чӣ тавр? – пурсид корпоратор.

– Чӣ, чӣ гуна? – Оттила ҷуръатро пур кард. «Шумо онро ба ман пешниҳод мекунед?» Ман оиладорам, лутфан…

– Не, картрид, ман ӯро боздошт кардам, apchi, – Ва Инсфалопат Химикро ба сӯрохи кашид, – ҷунбед, биёед, хокистари ғафс. – Аммо вай ба ҷои зикршуда дар вай часпид. Чӣ тавре ки мегӯянд: на тудӣ ва на syudy. Ин дуруст аст, ним сентнер дар ҷои эълоншуда. Ҳамин тавр, хар ворид нашуд. Acephalopath дар паси девор монд, дар паҳлӯи хари химик дар кӯча.

– Вай чӣ кор кард? Худи ҳамон бангдона?

– Не, бадтар. Масхарабозӣ дар хона apchi, ҳайвонот. – ҷавоб дод Харутун аз паси девор.

– Чорвои ман, ман чӣ мехоҳам, пас ман эҷод мекунам.., фу, ман эҷод мекунам. – бо фил пошидан, бо химик лисос кард.

– Ва ӯ чӣ кор кард? – бобо дахолат кард.

– Бале, ман пӯсти хирсро бо занҷир, апчи, ҳамсояҳо дидам ва занг задам. – хабар дод Харутун.

– Ва он чӣ аст? Агар ман гӯшти желе афшурдан мехостам, – барои баҳона маро дастгир карданд. – Пас фармон диҳед, ки тамоми хукро бурам? Ғайр аз он, дар он то ҳол вазни кофӣ нест ва яхдон сӯхт.

– Бале, вай барои ту мурд?! – ҳайрон шуда, дар паси шавҳари Изольд истода, хандид.

– Бале, ман намемурдам, ба шумо мегӯям, ман ҷароҳатҳоямро шифо додам ва сипас дӯхтам.

«Хатти моҳидорӣ, apchi» илова намуд Харутун.

– Ва он чӣ аст?

– Ва он чӣ кор мекунад? пурсид Klop.

– Муншайн.

– Оре, афсӯсхӯрда, апчи, – Ҳарутун гиря кард. – хук ба тамоми деҳа фарёд зад, ки ҳатто Апчис, нашъамандон аз никели бангдона халос шуданд. Ва ман, Апчи, бо ин роҳ, онҳоро ду рӯз, бидуни хоб, бидуни тӯр, бидуни Изольд Апчи, лента гузарондам.