Читать книгу Freneza Detektivo. Amuza detektivo - StaVl Zosimov Premudroslovskij - Страница 7

La morgaŭan matenon, Ottila vekiĝis el la koro de la ŝiriĝintaj matoj de homa kondamnita brigado konsistanta el: Bufoj – kiel prizonestro, Idot – ne mezurita flankulo kaj avino Klawka – teamsteluloj.

– Kien vi jxetis la tabulon, stultulo? -Oral Idot, trapikante lian kruron per najlo.

– Kaj kio, vi batas en pilkojn? Ŝi pendas sur via piedo! – Bufo intercedis pro la rideto.

– Vi ja, meduzo, mortu. – Idot respondis la maljunulo, kaj vi, maljunulino, ankoraŭ ĵetos la tabulon per la ungoj, mi enmetos ĝin en la azenon.

– Rigardu, ne ĝenu vin kun diantoj, precipe ĉe Zhabin! – la baso raŭkis sen avino Klava.

– Do, kondamnitoj, ke ni kriegas, sed ne estas lukto? – Ottila demandis ridetante lerte, kiu eliris sur la portikon.

– Jes, ĉi tiu stultulo disigis la malnovajn tabulojn, kaj mi pikis mian kruron. – Idot iris pli modeste.

– Zorgema bezono. Jen kaj miaj infanoj promenas.

– Kaj kion, Sarah jam marŝas? – avino Clavka ĝojis. – kaj kiel iras ŝia gravedeco? ankoraŭ ne naskis?

– Bedaŭrinde ĝi nur sonĝas. – la posedanto bedaŭris kaj tuj kaptis lin pro la vorto “graveda”. – Kion vi diris?

– Pardonu min, mi petas, sed ĉu estas ĝojo?! – la maljunulino modeste pardonpetis.

– Venu, mi jam rezignis. Ŝi estas sub la inspektado de doktoro Smertiev, profesoro el Sankt-Peterburgo. “Sed mi ne komprenas…” Kaj Ottila rompis ĝustatempe.

– De kiu gravedas? eksplodis la maljunulino.

– Kiel vi scias pri gravedeco? – cimo demandis cimon.

– Do la tuta vilagxo scias kaj scias de kiu. diris la avino memfide.

– Kaj de kiu? demandis la Bufo, ŝovante la tabulon de la muro.

– Ĉu vi ne gustas aŭ kion? – la avino estis surprizita.

– Ne Tomi, diru la nomo, fratino, nomo, respondis la maljunulo.

– Do via filo, Izzy. – Verŝajne la maljunulino raportis per voĉo.

– Ho, neniu raso al vi mem, sxerco! – por la kalva Idoto.

– Kaj vi ĝenerale silentas, viktimo de aborto. – la avino venis super la infanon.

– Trankvilan! – Bedbug ektremis. – Kial vi, avino Clavka, ricevis ĉi tion? Kiu diris al vi ĉi tiun herezon? – Ottila fariĝis malluma kaj mallumiĝis, ĉar li estis malhela.

La klavaro tondris kaj komencis fariĝi pli malbona, dudek jarojn pli aĝa ol ĝiaj sepdek jaroj.

– Nu, mi pensas, – klaŭdis la Klavaro kaj ŝanĝis ŝiajn vizaĝajn esprimojn, kaj komencis aspekti kiel dektrijara knabino, kiu rigardis en la spegulon post perdo de konscio. Ŝia haŭto estis streĉita kaj ĝia realaĵo estis rivelita nur per dento-buŝo, kie nur unu eltiriĝas nigra kiel karbo, dento kaj stumpetoj ne finitaj de karioj. – El ĉiuj viroj, nur Izya vizitis ŝin… kaj vi? – la avino sufokis. – Sed vi estas ŝia patro! Mi pensas tiel.

– En la necesejo vi pensos, sed jen, venu, Paŝa. – alvenis Idoto, – Cu vi pelas viron al farbo? Ĉu vi volas televidigi? Sento! Frato seksperfortis fratinon kaj naskiĝis humanoida? Jes, vi baldaŭ mortos, ol iu atentos ĝin.

– Aŭ eble vi estas lia patro? – kun avino Klavka malice.

– Kiu, la distrikta oficiro, aux kio? Vi stiras, maljunulino. – kaj Idot ĵetis trovitan peceton da graso en ĝin.

– Ke vi forpelis la anserojn. Ĉi miaopinie temas pri la embrio de Sarah, kaj ne pri la bedaŭra patrino. – la avino klarigis.

– Unue, ne embrio, sed embrio. Vi naskas infanon sen cerbo. Kaj persono havas embrion. Necesis studi en lernejo … – Bufo deklaris kaj rigardis flanken ĉe Idot.

– Kaj dua? – memorigis la avino.

– Kaj dua … – kaj la Maljunulo turnis siajn okulojn al Klop, sed tio ne estis ie. – Kaj kie estas Bedbug? li demandis al Klavaro.

– Nur estis cxi tie. – la avino balancis.

– Jes, li eksaltis. Kiu plaĉas, kiam ili parolas pri vi. Kio estas: dua? Idot demandis.

– Tiel estas. Ohhh?! – Io surprizis la Bufon. – Mi trovis truon en la muro.

– Kie? – demandis Idot kaj iris al la Bufo profunde en la grenejon.

Estis truo en la muro, kiu aspektis kiel forno. Ĉiuj en fulgo kaj kugloj.

– Jes, jen malnova forno… Aŭ eble la trezoro estas entombigita en ĝi? – la maljunulino ĝojis kaj supozis sian originalan aspekton de sia aĝo. La bufo metis sian manon en la truon.

– Aŭ kaptilo de ratoj. Hehe. – pinĉis Idoto.

– Mi ne timas morton. – Kaj Bufo enmetis sian manon profunde sur la kubuton.

Subite io komencis ruliĝi.

– Ahhhh!!! kriis la maljunulo kaj provis etendi sian manon.

– Kio,.. kaptilo? – la avino envenis. Bufo plenigantaj okuloj. La mano estas batita. Ŝvito filtris de la frunto de Toad kaj liaj furiozaj okuloj similis dronantan homon en la lastaj du minutoj.

Post momento, la mano denove vibris, tiel ke liaj vangoj de la Bufo skuis kaj li subite eltiris sian manon. En la peniko krampiĝis seka mumio de morta ridetanta kato.

– Ve, havas min membro! – surprizis la Bufo kaj etendis sin, tuŝante la vizaĝon de la kadavro, al la flama vizaĝo de Claudia.

– Woah aĉetu! – la avino ekĝemis kaj, saltinte sur la dorson, ekloĝis sur ŝia grandega dorso rekte sur najlon de cent kvindek longoj en milimetroj, elstarante el la tabulo ĵetita de si mem pli frue. En kapro plene enspiri…

– Ha, kion mi diris?! tiu azeno metos vin sur la grafon. – akuzis Idot.

Kaj laŭ la vortoj de la amika Idotov, la avino bojis ĉe la malnova gorĝo.

– iris al la bieno, por kapti avinojn. – la maljunulino koleriĝis kaj, levante la maldekstran vunditan dorson, disŝiris la najlitan tabulon al la korpo. La najlo estis rusta kaj kun korkovrita surfaco kiel segilo. Sango gutis de la fino. La klavaro ekzamenis lin de ĉiuj flankoj kaj, sentante doloron, kriis perforte.

– Pri kio vi ridas, bastardo? – ŝi ekkriis kaj ĵetis la tabulon kun sanga najlo en Idot. Li esquivis kaj komencis forkuri. La brikoj lanĉitaj en la migrovojon flugis. Unu el la ŝtonoj trafis angulon ĉe la malantaŭo de la kapo de infano. Li falis kaj tordis.

– Cxu vi veturas? – Bufo timigita.

– Nenio mortos. – la avino Klavka trankviliĝis kaj ŝmiris la vundon per salivo. Idot poste leviĝis balanciĝante kaj kroĉiĝis apud li, tenante kun ambaŭ manoj penigan punkton.

– Mi pikos vin. – Idot falis en la plankon de sia voĉo.

– Ho? Rigardu ĝin! Ŝi havas pakaĵon da burlap en la ventro. – La bufo eltiris ĉi tiun pakaĵon el la stomako de la kato kaj montris ĝin al ĉiuj.

– Turnu gxin, demandis la malgaja Idoto.

– Eble tie bruliki? – sugestis, la avino, kiu estis forgesinta la doloron, estis la klavaro. – Kaj vi, Goldfinch, laboru. ŝi bojis ĉe Idot. – via familinomo Mukhin kaj vi flugas super dolyah el trezoro, kiel muŝo super Parizo.

– Kion vi diras? Aŭ eble vi iros en la inferon, A? – Idotveturis. – Kia yoknu sur boobs!

– Uh, bone! – Bufo ektremis – Buzu haltigu ambaŭ. Ĉu vi volas forpreni penton? Dividu en tri.

– En! Jen respekto al vi Bufo. Mi bedaŭras Mi miskomprenis vin … – ĝojis la pagita Idoto.

– Ne petu pardonon, mi ne estas ruĝa knabino. Vi miskomprenis alian. Duono al mi kaj duono al ni.

– Kial por tio? – indignis la avino.

– De tio! – ĝemetis la Bufo. “Mi povus preni ĝin tute sola.”

– Kaj kiel fartas, se ili inspektas ĉiujn ĉi tie vespere, kaj vi eĉ loĝas ĉi tie sen eliro?

– Jes, bonas mordi, maljunuloj. Malfermu ĝin, aŭ eble ne estas malbenita afero tie. – eniris Idot. – kaj la ludo ne valoras la kandelon.

La bufo rigardis la kunposedantojn de la trezoro kaj disŝiris la malfacilan putran ŝnuron kaj malrapide komencis malfermi la forkon. Atestantoj garde.

– He, la boteloj. Argilo…

– skaloj…

– Cent mililitroj ĉiu…

– Ses pecoj…

– Kaj kio estas skribita?

– Ho, ĉu ili estas sigelitaj?!

– Korko. Vintage, probable…

– Kaj kio estas skribita, mi vidu? -Idot provis preni unu skafaldon.

– Ne trooo, sovaĝulo! – la avino de la infano frapis per mano.

– Ah, vi mordas … – eksplodis Idot kaj ŝovis la avinon Ŝlosilon.

– Bone, mi diras! – diris la Bufo kaj prenis skalon de cent milimetroj. Mi purigis la etikedon sur mia brusto kaj denove rigardis pli proksimen … – Io ne estas en la rusa…

– Donu al mi la aferon. – Idot etendis la manon kaj prenis unu malgrandan skalon. – Rigardu, la nombroj: mil.. okcent.. naŭdek sep.. aŭ nur la sepa… Ne klaras.

– Kaj ni provu?! Vino, iru … – sugestita Klavaro.

– Mi ne scias, mi ne scias Venu, provu, vi estas virino, vi kaj la diablo ne falos. – konsentis bufo.

– Kial? – intervenis Idot – Pli bone estas en Sankt-Peterburgo eniri la antikvejon kiel tia.

– Jes, ni provos unu fojon, nu, … viŝu ĝin kaj transdonu la reston al la antikvaĵisto… Jes, Bufo?

– Nu, venu, kiu estas la unua? Idot demandis.

– La sxlosilo. – diris la Bufo. – li sugestis.

– Nu, jes, se vi ne mortos, vi povas trinki.

– Kion vi farus sen mi, kamparanoj. Kaj mi ne timas morti. Mi estas mia…

– .. de palpebrumado. – Enkondukis Idoton kaj adiaŭante lin por la bastardo.

– Brutaro! – La maljunulino frapis la ŝultron per la palmo de la infano kaj, kaptante sian ufanon, disŝiris la korkon el la botelo. Snifita. “Vino..” ŝi ridetis kaj suĉis la enhavon. Englutita kaj gruntita. – Kryaaaa! malvarmeta.

– Nu, kio? demandis la Bufo, glutante salivon.

– Bone. Io jam komencis ludi en mia kapo.

– Jes, bruligu gxin. – Idot respondis timeme, trinkinte sian botelon.

– Jes, la infero scias. Sed ĉu estas malnova?! – diris, ĉirkaŭrigardante sian jam malplenan botelon, Bufo.

– Kaj ni havu unu plian.. – la gaja avino sugestis. – Tatroj ne vivas sen paro.

– Do restas nur tri. – Idot indignis. – Kion ni transdonos?

– Aŭskultu, kio?! Trinki, trinki tiel regale. Unufoje ni vivas. Kaj la boteloj jam estas antikvaj. Ili estas malplenaj aŭ plenaj. Boteloj estas estimataj, ne vino.

Kaj ili trinkis la aliajn tri glasojn. Ili sidis sur ŝtipo kaj ekbruligis cigaredon: Idot – Marlboro, Bufo – Belomor, kaj avino Clavka laŭ la malnova modo – kapra kruro. Do ili foriris, sen fini fumadon, sidante…