Читать книгу DE JOUWER. Humoristyske wierheid - StaVl Zosimov Premudroslovsky - Страница 2

Nei’t ik oan myn mem skreau: «Kom ieltsje, hallo mem!», Rûn ik yn ’e rjochting fan myn hongerige studintehûs en tocht:

– Wat is it ferskil tusken Russen en Amerikanen en Europeanen?

– En troch it feit dat se logysk libje en tinke, binne wy abstrakt. – Ik antwurde mysels en gie troch. Ik woe drinke – skimerich en bite. Ik gean, dus ik gean troch de steegje yn ’e fierte fan’ e betonnen tegels fan in yndustriële ûndernimming. Ik sjoch dat it tsjuster wurdt. Ik hear dat oan ’e oare kant fan it hek immen in rêstige, mar trochstekkende, net yn steat fluit. Ik antwurde itselde. Ik sjoch dat in ierdappelsak fljocht fan iets oan ’e oare kant fan it hek, ek fol mei iets op my. Ik bounze, en de tas oanrekke it fuortgean fan in hûn fan in ûnbekend ras, links net lang foar my. Ik gong nei him ta, ûndersocht him benijd, en, net fertocht of tinke oer neat, losmeitsje him, en dêr …, dêr?! Dêr waard hy strak ynpakt, sels yndrukt mei smookte worst. Sûnder nei te tinken oer wat, luts ik der ien út, pakte de tas troch de appel fan Adam en smiet it oer myn skouders, en fersnelde ik mei de snelheid fan ’e Ferrari nei myn hostel, en die ûnferjitlike worststok ûnderweis.

Ik woe fuortendaliks studearje en libje.

Wat barde doe?! Kuzya. Lee: hy is in fluit, hy is in ierdappelsak gooier, hy is ek in boorling fan Syktyvkar en kaam by syn freon en kollega: in lânseigen fan ’e Aldyrbaguy-kleau, de pleats’ Jou my te iten», waans rol ik yn finzenskip spile en gjin Russysk sprekt.

– Wêr is de tas? Frege Kuzya.

– En do smietst har? – Hebrieusk kameraad antwurde de fraach.

– En do fluitst?

– En jo..??

Dan komt in stomme slach. Mar earlik, de saus wie bitter-dun en lekker…

P.S.: Wy ferkochten de flier fan ’e tas oan’ e famylje en waarden oerstreamd mei in see fan swil en dwaasheid… De sesje krige in klap…

De oare deis, foar it net oerjaan fan ’e sesje, namen se my mei yn’ e rigen fan ’e legermacht fan’ e Sovjet-Uny, dat is yn it leger. Dêr, yn in moanne, fergeat ik alles wat ik studearre yn bernedeiferbliuwen, in beukerskoalle, yn ’e middelbere skoalle en yn twa beropsskoallen mei it getal: sânhûndert acht tûzen njoggenhûndert trije en fjirtich-fjouwerentweintichhûndertste, dy’t links fan’ e laan wie fan ’e baard nei it kale plak, wêr metro.

Wy stean, dus wy binne hast op plicht by de yngong fan ’e militêre ienheid en smoke sigaretten by de yngong. Doe wie d’r in krisis yn ús rêstleaze lân. De tiid wie hurd, sigaretten trije pakjes in moanne. En ús diel leit neist de kollektive pleats «Bull uier» en dit is wier. Dat wy stean en smoke, en Baba Yaga piipet út efter in beam. Wier, har namme wie Jadwiga. No. – wy tinke, – in âld chick en, nettsjinsteande, dreame wy oer struiken mei brommers. En se gûlt, ûnderbrekt ús gedachten. Se is dôf en blyn.

– Oh, soldaten, reagearje, awww?!

– B, gek, wat skreau jo, âlde? Wy binne achthûndert en twa sintimeter fan jo ôf?! Efter it hek!!

– As?

– Bes! – antwurde de amtner wer. – Wat hawwe jo nedich, sizze, of gean wortelkoal?

– Me, seit de heul âlde beppe. – jo moatte te keap gean, – en glimke, – in bytsje pig, Boryusenka. Ik sil moonshine op ’e tafel sette, sels it my jaan.

– Wat is d’r no mei dy? Ik frege, in man dy’t bargen seach allinich yn ’e dierentún, mar om ien of oare reden wurde se seekoeien neamd.

– As?

– Dras!! Wat brocht mei jo?? Ik werhelle yn in stim.

– Ik sil jo wat pork jaan … – sûnder myn fraach te hearren of net te begripen, antwurde de âlde.

– Se fleane ûnderweis agrarysk guffeleftich.. – Ik stelde foar, foar myn kameraden.

– En wêr wennest? – frege in freon

– En jo komme nei it doarp en freegje Yadu, ús strjitten binne stomme.

– Wat? Arseen, of wat? Ik skreaude yn har ear, lykas yn in mikrofoan.

– Nee, leave! Hehe.. Freegje Yad Vigu!!

– En wannear moat ik komme? – frege de kammeraat.

– En yn it wykein, middeis! Ik sil him net gewoan fiede. – antwurde de beppe en gong om stekelige griene boskjes te sammeljen.

Ta beslút frege ik in kollega.

– Kameraad, hawwe jo bargen slachte?

– Fansels. Ik wenne yn in kollektive pleatsstêd.

Snein is oankaam. Wy ûntsnapten yn in AWOL troch de fierste hoeke fan it hek. Wy berikten it doarp sûnder problemen en it wie net lestich foar har hut te finen, foaral om’t d’r mar fiif huzen yn it doarp wiene, en in hostel mei migrantenarbeiders, sawmills. Kom betsjut foar har. En sy en breakrummels, en sâlt, en sels de goofer fûn. Wy ieten natuerlik iten en dronken mear.

– No, âlde frou? – kamerade begon. – wêr is it pig?

– Ja, hy is in pig, leafste yn ’e skuorre. antwurde se en gie de keamer yn. Hy nimt in bondel fan in heale meter út. It falt út en lûkt in swurd út ’e fyfde ieu f.Kr., blykber út’ e âldens fan. Rustich, roestich en handoek ynpakt yn elektryske tape.

– Hjir, soannen, dit is myn lette Joseph, werom yn ’e Earste Wrâldkriich Grant. Doe’t hy by in fleisfabryk wie, besette hy elkenien: sels kij en kip.

Ik fielde my ûnrêstich om nei har Stakhanovsky, transparante blik te sjen. In freon naam it mes út ’e hannen fan’ e mêtresse…

– Kom, fertel my. – Wêr flokte it, A?

Se draait ús yn ’e skuorre.

– Dêr, – seit, – Myn leafste Borusenka.

Earlik sjoch ik nei dizze Borusenka en myn eagen lizze efter myn earen.

Syn koraal waard fan boarden ôfsketten mei slitsen twa foar trije. En fan ’e kloftslúten hinget de plooien en de roede yn elastyk. Blykber is dit de piglet Boryushishche de helte fan it libben en lige net.

– Och, myn leave, ik sil nei de hut gean. – gûlde beppe, bedekte syn toskleaze mûle mei de hoeken fan in sjaal. – En jo binne foarsichtiger mei de boryusenka. Ik bin de iennichste út myn sibben. D’r is gjinien oars, ik fersoargje him fanôf berte. Goeie, myn jachtende fee. Yyyyyyy!! – de âlde frou gûlde en stoppe fuortendaliks yn ien foel sûkeljen, en feroare har stim fan pittich nei bas. – En ferjit net, feinten, ik haw it te keap…

– Alles sil skrieme, beppe!!! – Kammeraat oanmoedige en kearde my ta. – En jo, myn freon, help my út, iepen de poarte.

Ik stapte stealthily om en draaide de draaitafel, de poarte grommele, en it pig koe net iens syn ear ferpleatse. Kicks bastert. No, myn freon waard net direkt betize, en mei al syn macht, hoe’t hy in pig yn in nikkel snijde, heal deagde en klom. In nikkel, de grutte fan in plaat. Nei in pear sekonden iepene it pig syn rjochter each, en dan de linker. Doe folge in gûle, en in «mammoet» mei de namme Fighting sprong op syn hoeven dy’t út syn mage stieken, syn skonken waarden net waarnommen.

Swijend mei beide eagen nei de dolk, dan rjochts de blauwe blonde learlingen yn ferskillende rjochtingen, draaide it pig syn blik nei de kammeraat. Nei’t se har eagen wer op it greep fan ’e dolk ferraste, ferhuze se mei in nikkel: omheech, nei ûnderen; omheech, omleech, ôfstimd seachende blik op in kameraad en rûkte fuort, safolle dat de heule korrel krekt yn in massa chips kromp. Frisse mest sprong fan ûnder syn fuotten en bedekte in pear kipmûzen, sloech se fan in kraai, dy’t benijd nei wat der barde. De kammeraat raasde al rjochting de tún, troch it tún fan ’e ekonomyske babkin. It mammoet pig dat ik bestride, rekke rap mei de oertreder, en ferspriede alle libbene dingen dy’t in ferbliuwsfergunning hienen yn dit hôf. Beppe stuts nei it rút, sljochtet har snobbe noas. Ik krûpte nei de kant, krekt benijd.

Doe’t er út ’e binnenhôf rûn, begûn in kameraad, manoeuvrearend yn in sikkzag, de túnplantages te oerwinnen, grienhuzen en hotbeds yn stikken te slaan, en de Mammoth Pig I wie fjochtsjen, en stribbe him om him op’ e heak te bite, allinich it handvat fan in achttjinde-ieuske mini-swurd út in nikkel stoarre mei matchless grip. De ôfstân wie koart en de kammeraat skreaude al om help en allinich skerpe bochten, holp him te ûntwykjen en te ûntkommen, wat waarden oanjûn troch in mannichte Aziatyske sigeuners en folksfertsjogers-buorlju dy’t bûten it hek staren. Tajik en sigeunermammen lutsen de bern fan it hek, mar se makken net los, woenen sjen nei in live thriller mei de namme: «wraak en eksekúsje fan ’e mammoet pig Borusi oer in fjochter fan it Russyske leger.» En it soe tragysk wêze as it net wie foar de rêdingstapel fan mest oan ’e ein fan’ e tún, mar d’r binne d’r salvage-plakkerende pitchforks wêr’t de ynwenners fan Russyske doarpen hea yn stapels ferbergje. Se pakten har, fûleindich, in kollega-fjochter, en yn in momint barde alles oars as oarsom: de mammoet pig Fighting rûn fuort, en in fellow fighter pokte har fettige kanten, neffens it stiel, en sa profesjoneel fluch en taktysk, as wie hy op in taktysk eksamen, hâldt gjin foarken, mar in oanfalgewear fan Kalashnikov, mei in bajonetknop. En sels it publyk stipe de fjochter mei applaus, priizgje en applaudearje de kommende oerwinning fan homo sapiens, gewoane Russyske troepen – oer de natuer, ferstân oer de geast, en as resultaat koe it pig de oanfal net stean en stoarte dea yn, rjocht foar de doar nei it hûs, op ’e drompel wêrfan d’r in shaggy wie in sjaal yn ien hân hâlde en in sekonde efter har legere rêch goaie, de triennen beppe fan Yad Vig. De kammeraat makke de lêste tyk yn it lyk fan in vark en pitchfork, trochkaam it libbenleaze lichem fan it bist, swaaide as in snaar kontrabas, rattelje.

– No, beppe, kameraad Spartak begon heldhaftich. – dien, geat en set de tafel!!!

Beppe luts in rolpinne fan achter har oan, dy’t daai foar knuffels en pizza rôlet, en mei in mat him oer de skull smiet. Der wie in doffe ringing, en de twa fan ús rûnen amper fan har ôf. Se goaide ek keienblêden, tsien oant fiif kilogram, op ús. En alle taskôgers gongen oer nei har kant en stapten út om ús yn te heljen, mar net ynhelle, mar de rêch fan ’e stiennen sear. Beppe Yad-Vig, en skreau doe in klacht oan de kommandant fan it regimint, wêrom’t se my tsien dagen joegen, en Kameraad – se sloegen twa jier in tuchtbataljon, wêr’t hy rang fan klok nei klok, skjinmakke de stront yn ’e pleatslike pigsty, manuell…

Tink derom TREE

Húske snurken

It wie sa: efter it metrostasjon fan ’e grutte kommandant, Sint en gewoan Sasha, yn’ e penny-sône fan skealike alimentaasje, wie d’r in biotoalet fan trije booths ferbûn troch ien ketting, beheind troch ien doel, twa fan har dienen as in wurk toilet, wêr’t de ynwenners fan St. Petersburg, en de tredde wie it kantoar fan ’e operator en de kassa, yn ien persoan dy’t jild sammele foar de tsjinst foar it leverjen fan in samling kak.

Minsken stiene yn ’e regel, rûnen út yn ôfwachting fan alle startplakken. En yn it ynterval tusken besikers wreef ik om jild, en solde ik foar har jild in fette tante, dy’t de posysje fan operator en kassier besette fan dizze biotoiletten, Claudia Filippovna Undershram, de erflike Leningrad yn ’e fyfde generaasje. Se foel net fuortendaliks del foar myn grou kriminele sweverjende oertsjûging, ik wol opmerking dat ik my doe net mei obszens utdrukt, en ik spruts mei him. Mar it resultaat wie op it gesicht. It gesicht ferdûbele. It wie, soarte, jûn. En al fermindere de minsken yn kwantiteit. Ik, net tocht oan ’e kondysje fan it lichem fan myn muoike, besleat op in lytse manier te casten. Boppedat hie ik fergees gebrûk ymmuniteit. En doe’t ik yn in fergese biosort gie, fielde ik itselde as Tante. Ieten iten sette my op it húske. Hjirnei waard ik dizich, doe folge petearen mei aliens, en fierder, de útbarsting fan ’e oerbliuwsels fan’ e mage-traktaasje op ’e muorren, troch myn mûle en sliep, in swiete dream sûnder dreamen. Op dit stuit waard Claudia Filippovna Undershram wekker fan alkoholfergiftiging, útdrukt yn in droege mûle- en keelsensaasje, dat is, toarstich, sûpte flüssig wat en, yn haast en bang foar twiljocht, as reden om let thús te wêzen. Se stie abrupt oerein en ticht, op hangsloten, alle droege kasten en my, sliepte nei binnen, ynklusyf rinnen fuort…

Doe wie d’r in nacht fol mei gnoarren fan sprinkhoannen en hearen fan ferskillende kuiers dy’t net de metro berikt hienen, sliepen op bankjes. Op observaasje, trije wetjouwers yn unifoarm, op in bedriuwsauto, fan it merk Zhiguli mei blauwe sifers en in opskrift oan ’e kanten fan MILITION, wie de plysje noch net útfûn yn Ruslân, se rieden omheech om de tsjustere kant te ynspektearjen. Neidat se derfoar soargje dat alles is yn oerienstimming mei de wet en gjinien jild oer kin nimme, stelden se har auto’s parallel oan elkoar, rûn unreplik guod, dy’t biosorti omfette… Twa mei masinegewearen, batons, gasblêden, laarzen en kappen kamen út en rûn rjochting de stallen fan Aziatyske hannelers fan ’shawarma’, beheard troch boargers fan ’e Russyske Federaasje, mei in nasjonaliteit fan Marokkanen, dy’t net iens meast Russysk ferstiene, mar boargers wiene, en it wie nei de kiosk mei it opskrift’ GAY SHAURMA FOR PUTIN AND TRUMP». Wêrom sa’n namme wie, wiene de oersetters wierskynlik mei humor. De sjauffeur mei in gewear, bleau by de roer yn ’e auto stean en ynienen?!

Ik, in wethâldende net-boarger fan ’e Russyske Federaasje, bin Russysk fan nasjonaliteit. Oankaam út de USSR, de Republyk Kazachstan, wêr’t se my al myn bernetiid sloegen om’t ik gewoan Russysk wie. Doe’t ik lykwols opgroeide, sloech ik se al. Mar dit is in oar ferhaal, en no werom nei it plot: ik, in wethâldende net-boarger fan ’e Russyske Federaasje, troch nasjonaliteit – Russysk, eare finzene, FSB-majoar, pensjonearder, handikapte persoan en dit alles yn kombinaasje, foaral om’t ik dit allegear yn absentia wist, noch wer’t er net west hie, waard hy ynienen wekker fan in harrowing snurke út in buorkerij en, om krekter te wêzen, koe ik de sletten, nacht, fjouwerkante keamer om my hinne, en it plafond hjirboppe fiele. Ik fielde alles en koe my net ûnthâlde of net begripe wêr’t ik bin?! De muorren ferpletterje my sa. Ik besleat om op it ’mini-poadium’ te gean, wêr’t ik earder siet, en myn skonk foel yn ’t gat, en dêr is alles lykas yn in baai. Ik skreaude en waard wekker, mei ritmyske snurken, dreamde fan in dochter fan in generaal, kameraad-sergeant en in part-time sjauffeur. Hy waard bang en skamme sels, lykas in sigeuner, syn boarst ferpletterjend, mar hy wurdearre de situaasje tagelyk, mar hy leaude net yn it spoek. Ik, sûnder feardigens, ferflokte om help, besocht teminsten wat gat yn ’e omlizzende ien fan’ e muorren út te brekken, mar myn arbeid wie nutteloos, en de snurken stoppe net.

Op dat stuit, oan ’e oare kant fan it húske, hie in kollega-bestjoerder, de sergeant al fersterkings oproppen, en twa, net ferwachte fan Arabyske iten fan deeg en kip, katten en hûnen foar neat kocht, wiene al flechte foar de help fan in kollega en kollega.

Ik hearde stimmen oan ’e oare kant fan’ e booth, mar dat holp net de hoofdpijn fan in kater te ferminderjen.

– Wa is hjir? – frege ien fan har.

– Hjir bin ik, en wa bisto? Frege ik.

– Me? no wite jo…

– Brek it kastiel!! – Ik haw de oare ien frege en it wie net dreech om dit te dwaan mei it rút fan in oanfallersgewear. De doar is iepene. Foar my stiene trije fernuvere minderjierrigen, ien, trouwens, krús-eagen, yn in unifoarm gelyk oan de cop. Doe namen se my mei nei it tichtstby plysjeburo, en it snurken fan ’e húske sakke nea.

De wachter tocht in skoft hoe’t de reden foar de oanhâlding oan ’e plicht yn’ t rapport stiet. En stelde as folget:

«… Fêsthâlden, wylst besocht de ynhâld fan it biotoalat fan binnenút te berôven, ferstoppe foar gerjochtigheid mei in hanglock, fan ’e bûtenkant.»

Elkenien hie wille, foaral om’t de foarige detaillearre, dy’t twongen waard om wat buro op te romjen, besocht te ûntkommen en boppe op it plafondkam fan it finster en de útstekkende ribben fan ’e achttjinde-iuwske smidende roaster stie. Brânwachtminsken waarden neamd, krekter, fjochters mei fjoer, en brânwachtminsken binne dejingen dy’t it fjoer sette. Spitigernôch waard it ministearje fan needopstannen noch net útfûn. Dy fregen him:

– Mei wat sitte jo fêst?

– Pubic en aaien!! antwurde hy mei triennen yn ’e eagen. Hy waard ek bewarre en stjoerd om it bûtenhús skjin te meitsjen, dat wie sûnder finsters. Krekt oarsom, ik gong yn ûntkenning, en sei dat ik myn libben soe einigje as se trochgean mei myn grûnwetlike rjochten te skeinen en my te twingen om har stront yn it húske te ferwiderjen. Se lake om ’e grûnwet en ferfong myn straf troch my yn’ e nieren te slaan, wêrnei’t ik nachts begon te pissen, earst mei bloed en doe soda. Mar it húske wask net!! En ik, yn in oere, ploeg de útwreidingen fan ’e nacht Nevsky Prospect, op syk nei it libben…

It needlot brocht my tydlik in held nei de stêd. Sint-Petersburch, yn in woldiedich hostel, neamde de minsken gewoan yn as in dakleaze persoan. Se joegen my in shkonar, dat is, in bêd, dat ik in heale moanne ôfsleat fan pleatslike dronken-autoriteiten, en fyftjin yn ’t sikehûs brocht foardat se my ferlieten. Trofeeën wiene matrassen. Ik haw njoggen fan harren sammele. Ik steapele se de iene boppe op ’e oare en sliepte suver oan it plafond. D’r wiene wat ûngemakken: fladderij wie heul loodreg, en ik lei op in houten trap. It libben naam syn normale kursus: Moarns – jûn, middeis – húske, ensfh elke dei. Se betelle my en myn kammeraatskormor Lyokha Lysy, dy’t fyftjin jier twa hegere opliedingen yn ’e sône hie foltôge, foar de kalme steat fan ús twadde ferdjipping. Hy ferskilde net yn sicht en hie syn achttjin yn it read yn syn wurden. En om’t it lestich wie om glêzen mei sokke okularen te krijen, foldie hy fan ’e beskikbere, troch tafoegjen, trije frames mei glêzen en ferbûn se mei in koperdraad. Dat hy helle hûndert prosint fyzje. En ik begon him weardich te meitsjen mei in grapke fan acht eagen. Wy wennen mei him yn in húshâlding, lykas yn ’e sône, koartsein, wy hienen woartels en dielde brea troch bakken, lykwols, om ien of oare reden joech hy my in grutter stik, respekteerde my of joech my fieding foar hongerige belegeringstiden om myn libben te ferlingjen troch opnimming myn fleis. Elke moarn fûn ik, wekker, op myn tafel foarsjenningen foar de heule dei of mear. Alde minsken en ynwenners fan oare leeftiden, allegear praktysk sitten op plakken net sa fier en net te koart: de lytste wie sawat fyftjin jier âld, frijwillich dielde mei ús har rantsjes, op ferskate manieren oankocht fan lytse diefstal en útdielen fan riker dielen fan ’e befolking, it saneamde hûs. Ik wie altyd tsjin en joech dizze werom werom, en dus betellen se earbetoan doe’t ik sliepte. De kale wie bliid fan dizze oandacht en begon ek fet te iten.

Ien froastige moarn waard ik wekker. Snie foel bûten it finster. As gewoanlik opkomme wie luiheid, en d’r wiene gjin plannen om jild te keapjen, fral sûnt juster, en myn holle stoppe. De kale man lies, lykas gewoanlik, wat yn ’t sin, bewegende allinich mei syn ûnderlippe. En dit alles soe trochgean, as net foar it uterlik fan ’e âlde santjinjierrige kormorant-recidivist, in matroazje fan swem op lange ôfstân, in pensjonearder en de dakleaze Methodius mei Finske woartels. Ik wol konstatearje dat feroardielden gewoanlik kommunisearje mei castes, lykas yn dit gefal. En hy spriek mear mei in Kaukasus as mei in Finske aksint.

– No, parasiten, wy hawwe in gasp? begon hy fan it skouder. Ik draaide my om, Bald liet it boek del. In minút gie.

– Wat hawwe jo nedich, âlde? – frege Bald en begroeven himsels yn in roman.

– Stopje mei sjen nei it dossier, nim de goudfinches, dat is my, en gean plomp. Foar fjouwer jier krige ik in pensjoen.

Nei syn wurden rûn sawat twa minuten en frisse snie krûpte ûnder ús fuotten. Yn ’e fierte wie d’r in winkel mei in slûmer fan ien of oare Georgian. Wy gongen deryn en bestelden twahûndert. Yn smoarde en toaste Methodius:

– Tataren libje net sûnder in pear! – wy bestelden noch hûndert. Folgjende, nei de âlde toast:

– God hâld fan ’e trije-ienheid! – wy hawwe dizze glêzen ek ôffierd. Doe sprieken wy yn stilte, elk mei himsels en allinich Methodius foel net stil en fertelde himsels hoe’t de earste termyn waard ûntfongen fan ’e fiif beskikbere. Wy wiene gjin frije harkers.

– Us skip kaam mei Kyuubi. Ik gie nei it doarp fan myn broer. Wy dronken in wike. Dat wy moarns kamen wy tegearre nei de húshâldster, nei de gedenatureerde stof en gongen wy foarby it hûs wêr’t it houlik wie. Ik lokwinskje se, en se stjoerde my trije brieven… Ik seach my om en seach in stapel bakstien efter my, wylst myn broer foar mank en in bile gong, ik naam alle stiennen yn ’e hut, der wiene in wûnen, ja, de breid siet direkt yn’ e foarholle. Nei, begon hy de ruten te beskieden. De peal hie gjin tiid om te einigjen doe’t ik al trije jier yn ’e finzenis siet. Wat oars sille jo drinke? – hy foltôge en gie nei de barteller fan konsuminte guod.

Wy dronken in protte en hienen in lange tiid sels in snack. Jûns waard Lysy syn dak ôfbaarnd en begon hy yn oaren te rinnen. Ik seach nei dizze bespontovoe les en liede de dronken sidekick nei de hut. En Methodius die doedestiids, nei’t er fan Lysy ûntfong, tafallich as net, ûnder syn each, dûkte op ’e tafel, stie op’ e flier.

Fan ’e moarn waard ik wekker troch in dof lûd en in frenzied oproer fan Bald. It die bliken dat doe’t hy sliepte, in grimmige Methodius mei in limp de keamer yn fleach en in sliepende Lyokha sloech mei in kruk direkt op syn foarholle. Hy sprong omheech op it bêd en foel op ’e flier, kaam oerein mei in mat en sloech op’ e âlde. Dan herinner ik my fia in dutje, der wie in gefjocht, oant se skieden wiene. It die bliken dat doe’t ik Lysy fan ’e taverne naam, de dronken Methodius it bewustwêzen ferlear. Hy waard foardat it sluten kultureel op strjitte waard smiten, en hy krûpte nei hûs, fertroude op syn ynstinkt.

– Jo smieten my, Bald!! – Barked as in grammofoan en ophâlde te boarjen en lispjen, pake, dy’t al op ’e flier lei, syn rêch nei ûnderen.

– Hoe? – frege, greep de keel fan Methodius en siet as in pig, Kale mei syn bonken fan ’e hannen.

Op dat momint skrok de âlde aalschorver, besocht út te krûpen ûnder de middelgrûnske aalscholver, syn linker ear los en drukte in pruim út syn noas. De kaal man antwurde sûnder de hannen frij te litten, blaasde him op ’e kop.

– Goed, freonlik. – Ik haw besocht har jonge aalscholver te kalmearjen, bedoel ik. – Hee, dakleazen, fergrieme se op ’e bêden. Fertel my, Methodius, wat begon te buzzjen?

– Me!! – net loslitte fan Bald, begon de pake te rjochtfeardigjen. – Ik sliep, freonlik, ik fiel dat immen wit wit, ik iepen myn eagen – snie. Ik ferhuze en begon oerein. Ik draai my om, en foar my is d’r in muoike en in tram, tsien sintimeter fan my ôf. De nacht is kâld, mei in kater, en ek Lysy, it fee, smiet it, ah!! Yay!! Yay!! – rôp Methodius trije kear út.

– Yep!! Yep!! Yep!! – Trije kear sloech Lysy him yn it each.

Nei in heal oere bestellen wy al twahûndert gram en gienen wy ús misferstannen te rjochtfeardigjen. En sa in heule moanne, wylst Methodius net ferarmd waard. It goede ding is in bankkaart. Ekonomysk…

– It wie, yn dy fiere sûnder juridyske tiden, doe’t de toendra in man wie. Rôp de oksel fan ’e toendra-man op, in heale dei, leger de oksel fan’ e toendra-man, in heale nacht. En luzen libbe derfan. En om hûndert prosint fisy goed te besjen wiene dit heulendal gjin luzen, mar mammoeten, iisberen, herten oan it ein en bargen. En doe neamden elkenien de Chukchi – minsken, om’t se it ienige ras wiene dat yn ’e toendra libbe. Op ien of oare manier rint in toendra man mei in oksel omheech en krast it, wylst de Chukchi by de yaranga in skriklike stoarm oerlibje. De oksel stoppe mei skodzjen fan ’e toendra-man, en de stoarm sakke. En de Chukchi ferlieten har huzen yn ’e toendra en betanke him fuortendaliks foar de skjinne wite snie mei syn giele urine. En de toendra waard as in tekoart oan fitamine yn it lichem, lykas akne op it lichem. En dit alles ferskynde en elkenien begon te dûnsjen, mar rêstich begon de giele iiskâlden te ferdwinen, immen stiel se en liet gatten. En doe, de pleatslike Chukchi-dakleaze Serezha, dy’t elkenien «giele snie» neamde, ferfolge syn ferhaal, de toendra-man bestelde him om in dief te finen en it rau te gabbeljen. Alle Chukchi begroeven yn ’e snieôfdriuwen en, en sochten, wachten se en waarden ferrast. It docht bliken dat har bern in dief wiene, dy’t dizze ijskegels beskôgen foar cockerels, dy’t se yn ’e bazaar ferkeapje. En sûnt de poppe berne is, sizze se tsjin him:

– Net ite, bastert, giele snie!! – en sloech him, slach him foarút, foaral op ’e kop.

Yn ’t algemien seach Serezha-Yellow Snow jong, sânentweintich jier âld, de rest is allegear lykas dy fan’ e Chukchi. Hy gie nei de Sintrale Bibleteek en sammele flessen ûnderweis. Ienris begon hy dagen te ferdwinen. Elkenien wie oars, mar nijsgjirrich. Doe’t hy ferskynde, waard hy ûnderfrege. Hy wie stil. Mar ienris wie hy dronken en Serezha Yellow Snow erkende dat hy gau trouwe soe.

– En op wa? – folge troch in fraach.

– Ja, d’r is de helte fan myn hert, sy wennet yn ’e regio, hoewol se al ienentweintich jier âld is, dêrfoar hoecht se gjin bern te dwaan, binne d’r al acht. Hjir fied ik se op en opliede, lykas myn heit my opwekke, en syn heit heit, en heit – heit, syn mem, om’t heiteleasens wie. – Seryozha pokere yn syn neusgat, rôle de geit út, seach it oan en iet it. – Ik hâld fan Chupa-chups, lykwols, it leveret tûke gedachten. No, net lang lyn fûn gjinien in hûs. Hy klom deryn yn, seach, d’r wie genôch romte foar elkenien: syn frou, en my, en de bern. Wier, de âldere is sorry, tolve jier finzen set. Mar dochs jong, dom, mar fjirtich kloppe. Ik haw him leard, mar hy leaude myn ûnderfining net. No, de simmer is hjir noch, dus ik besleat euro reparaasjes yn ’t hûs te meitsjen, ik haw al putty, kleur, borstels kocht. Wier, guon tanten kamen yn: «Wat dochsto?». – freegje se. «Reparearje». – Ik sis, mar ik besefte fuortendaliks dat se te let wiene, it hûs wie al troch my beset. – Serezha Yellow Snow helle in cracker ûnder it bêd, klikte op in kakkerlak dy’t net wist hoe fan it solder te springen, smarre it mei giele floeistof en, krimp it, bit it ôf. Rusk krapte, mar brekke net. De Chukchi die syn eagen stadichoan iepen, seach nei de brutsen fang dy’t út ’e kruk fan in cracker stie.

– Ooooooo!! hy kreunde en begon syn tosken te ferwaarmjen mei syn palm…

Simmer is foarby. Chukchi kaam mei Fingals, sûnder foarste tosken. Op syn holle siet in skulpdeksel fan geklotte bloed.

– Wat Seryozha, húshâldlike fiering, it wie tsjuster, it ljocht gie út? – de dakleazen makken in grap.

– Nee, dizze tanten mei de eigners fan dit hûs kamen oan, mar ik wie de reparaasje al klear, ik woe mei myn famylje. Dat se fersloech my mei klubs. De hûnen. It ein…

noat SIX

Stjerre, bitch, foar in krans!!

De sinne skynde. De loft wie dúdlik en patriotten dakleaze janitors sieten yn ’e finzeniskeamers en brochten karton, setten oare flessen, en noch oaren krummelen aluminiumblêden foar cocktails en bier. En alles soe goed wêze, mar yn ien fan ’e húshâldwenten wiene d’r twa UAZ’s mei blauwe fjoertuorren en de «dads» liedden de doar út en «handboeiden» in frou en twa jongens klaaid yn janitorial vesten, neamd «yolks» yn gewoane minsken. Pleatslike ynwenners begriepen de reden fan ’e arrestaasje noch net, om’t dit trio skrupulearich rommele yn ôffal dumps, en elke dei de yard skjinmakke. Elk hie syn eigen ynventarisaasje, wêr’t syn hannen al wiene wend oan, en dizze waarden elk markeare mei in bezem, lepel en tas. Dizze ark ferskynden har as in talisman as amulet, as in hûs as hûs foar it hûs. En, ferbean, dat immen in frjemdling sil nimme. Alles, dea. Kranty. Mar ferskynde by dizze trijeling earder foar it ynsidint en de fjirde Madame Tumor. En fuort geane wy.

De dei derfoar. Op ’e foarjûn fan’ e moarn stie Madame Tumor earst op en besleat in alternatyf sjen te litten, in nuttige baan te dwaan en it gebiet skjin te meitsjen, wylst elkenien sliepte mei in stoarm fan drank, dat is registraasje yn ’e famylje. Alle leden fan dizze «bende» waarden net ienris feroardiele. Foar dat se har net hie, naam se de inventaris fan immen oars, yn ’e hope dat se, sizze se, al har eigen?! It giet, it is sweepend, it sammelt sigarettenstammen, ferwideret allerhande snoepwrapkes en ferachtet net, sjocht nei wat yn ’e bakken en sammelt ferspraat sûchdieren om’ e baaien en tanks ûnderweis. Hy hat de flier fan it territoarium al skjinmakke en sjocht ynienen hoe’t oan ’e oare kant fan’ e dyk in man en in frou stevich sorteare.

– Skandaal. – Tocht Madame Tumor en gie fierder nei it skjinmeitsjen fan it territoarium. De rûzje wie hjit en lûden hearden al, doe’t ynienen de dame gûlde, sa lûd dat in echo yn ’e tunen tongere. Madame Tumor tilde har eagen op en seach dat dizze man op in boartige manier in dame op ’e wangen slacht. Foarbygongers jouwe gjin omtinken, mar de ynbaarnde dief fan hûseieren en kippen yn it ferline, yn foaral grutte maten, waard troch it behear fan pluimveebedriuw tafoege oan ’e twa aaien dy’t har naam, op fersyk fan’ e loader-cohabitant, dy’t waard opnomd troch de befeiligingskamera fan dizze ûndernimming. Ik koe it net stean en sette mei in bezem oer de dyk del. Auto’s yn ferbjustering joegen har ta, as gek. Se, net omtinken foar de heulende frjemde auto’s, rûn de stoep yn en, lykas in kite út ’e himel, rûn in boer yn, wipte him yn’ t gesicht mei in stront mei in bezem, wêrfan hûnekit nei de kanten fleach. De dame bulged har eagen yn ongeloof en, bedutsen har mûle mei har hannen, lake lilk. Ynienen fan wêr’t it te nimmen. Ynienen ferskynden bûten it plak trije plysjes en begon Madame Tumor fuortendaliks te slepen. Dat skreaude:

– Dizze boor, slach de frou!!

– Kalm del, rêstich! – frege de plysje-sergeant beleefd. – Nimmen sloech immen. Sjoch der oerhinne. – Yn ’e fierte koene jo in filmkamera en in bemanningsfilmploech sjen.

– Dizze film is sketten troch in komeedzje-detective blockbuster! – in twadde cop tafoege.

– Hy he he he!!! – belêste de tredde. – En skandaal pretinsje! Hu hu hu!!! En in gefjocht!

De tumor sette him del en, mompele wat, knipte nei de artysten, seach doe nei de politie, naam in bezem en gie dom oer de strjitte Furshtatskaya.

En op dit stuit yn ’e candeyka, wêr’t it gopbedriuw earder rattele hie, en no woeksen de wipers út in kater, seagen se dat ien fan’ e ynventarissen ûntbrekke of ûntbrekke, groeide syn skonken en flechte, begon in plot te tarieden om de dief of har skonken te eksposearjen. Doe’t se de ôfrûne wykein de flessen oerlevere hienen, skopten se in waskmiddel op mei de namme Snezhinka en, neidat se it mei wetter út ’e húskepot ferwidere, fanwegen it ûntbrekken fan in kraan, fanwegen de reparaasje fan’ e piipline, begon se stadichoan te drinken, en iten fan snackresten út ’e ôffalcontainer dy’t juster waard opheft. neamd – de baai en heul soer.

It kaam middeis ticht. Madame Tumor fluit it ferske fan har feroardiele famke, kaam werom yn ’e kûle, mei, yn’ e iene hân, ynventarisaasje, en yn ’e oare in tas mei aluminiumblêden bier en flessen. Sûnder te tinken of te fermoedenjen iepene se de doar en stapte yn ’e candeika, tsjinoer har needlot…

Yn it begjin waard se moete mei sidelong blik.

– No, wat? – Earst in horrorkonsert, in swarte widdo, dy’t yn ’t ferline har trije manlju fermoarde, út’ e sitting yn ’e sône foar moardners 15 jier âld en neamd Kampuchea, en troch nasjonaliteit – Kalmyk sûnder foarste tosken.

– Wat? – in bytsje bang en ferwyldere, frege Madame Tumor en sette de ynventaris op syn plak.

– Wat, wat? – steviger tafoege har hahal bynamme – Balamut mei in foarm fan iepen tuberkuloaze. – In de ezel fuck, net hyt??

– Ik, tink de reden foar de botsing, sei Madame Tumor. – Ik haw it territoarium skjinmakke.

– En hoe? – frege it tredde personaazje fan dit komyske drama, fraer bynamme – Fox.

– Is alles skjin?! sei se.

– En wy neuken! – Barked Kampuchea. – It is net jo taak, it sil net troch jo wurde nommen, jo hawwe it net op ’e bak assimileerd, mar, teef??

En fuort geane wy: earst waard se ferskriklik slein en yn ’e skonken en fûst stapt. Nei de yngong gongen objekten: trije thermometers, brutsen yn har mûnlinge holte, twa klappen mei in bijlbult op in lyts famke, slimme besunigings mei in roas út in brutsen flesse mei eagen en wangen, sân meswûnen yn it lichem mei in mes, bierflessen brekke troch har brocht mei in hammer dy’t yn te begjinnen op obsene plakken fan yntimiteit. En by it behearjen fan in ’sneeuwvlok’ sjonge en toasts meitsje. Uteinlik waard, nei frjemdling, it libbenleaze lichem yn ’e baai sleept, mar in buorman moete en temûk belle de plysje en ambulânse.

Oant de moarn ûnderfregen se de oarsaak fan ’e roof mei har fûsten en brochten se de moarns nei in arrestaasjesintrum foar pre-rjochtsaak, en Madame Tumor waard útpompt troch dokters. No kuieret er oer it Chernysjevsky metrogebiet, fluit, praat mei de goaden en drinkt in protte. De oanhâldende die bliken in freon te wêzen fan ’e hurde húshâlders. En yn in oare candeyka, yn ’t algemien, foar de ûnbeskoflike ferkrêfting fan in húshâldlike memfrou, straffe har soannen de opsichters mei hammers en messen, sadat se ien fan’ e eagen seagen en de oare op fjurren setten, de rest ûntsnapte mei klappen fan ’e hammer op’ e holle. En dit barde op nijjiersnacht, mar dit is in oar ferske fan Sodom en Gomorra…

noat SEVEN

Ortodokse wykeinen

Yn dizze wrede bommewerper, in hûs foar dakleazen, op Sinopskaya dyk 26, ûnder de namme RBOO «Nochlezhka», wiene d’r net allinich misdiedigers, tokens, Chukchi en trije Oekraïners, dat is, ynwenners út Donetsk-regio. De rest fan ’e Oekraïners binne Bandera-fasisten, mar d’r wennen ek twa muontsen fan’ e Ortodokse Tsjerke, dy’t al wurch wiene fan leauwen yn God, en se besleaten de simmerstop te nimmen fan har lunsj fan hearrigens en it ferbod fan guon wrâldlike fersiking, fansels, observearjen fan it wichtichste diner fan selibaat, jûn mei tonsure. Fansels pakten se, geheim fan oaren nachts, har fingers yn ’e lul fan inoar, en blykber hoegden se dit diner net te annulearjen, fanwegen it net stean fan guon steande dielen fan it lichem, yn’ e liibegebiet. Nei’t se binne ûntsnapt út it kleaster fan ’e Alexander Nevsky Lavra, de stêd Sint-Petersburch, fergetten se bewust alle wetlike wetten en folgen wrâldske wetteloosheid: se rookten, sloegen, swarden, en, úteinlik, nei’t se op bêd gongen, berouden se har Hear. Fansels koene se begrepen wurde, om’t pater Seraphim al tweintich jier in muonts wie, fanôf iuwenâlde tiid oan ’e Sovjet-tiid en sels yn’ e sône siet, foar kriminelen, foar religieuze leauwen. En de heit fan Fion, tsjinne yn minder dan tolve jier yn it hillich fjild, mar krige koartlyn dizze tonuer fan dizze ekstravagante muonts Seraphim, fan ’e Kiev Pechersk Lavra, fan wêr’t hy werom plante waard yn’ e ried, en hy begon te rûnjen oer kleasters en tsjerken. Lykas Seraphim hat ferskate kearen sein dat syn siel al lang yn ’e himel hat, mar it fleis kin noch net kalme en stjerre. En hy wachte elke oere dit oere, bidden foardat hy op bêd gie. Harren God begriep blykber ek dat se net izer wiene, om’t se it haaddiner fan selibaat oanbea, it net begon, en yn ’t algemien gjin omtinken oan froulju oangeande yntimiteit. En har jild waard sûnder arbeid bestege en ferdwûn krekt doe’t se kamen.

Yn Nochlezhka makken se fuortendaliks in protte falske freonen, drankgenoaten, en de muontsen waarden troch finzenskip in soarte fan breawinner foar guon parasytyske parasiten dy’t de handikapten en âlde minsken fan har ferdjipping slachte, lykas helpleaze earme jonges mei har gelyk waarden, har deistige omkeaping. Mar de muontsen seagen dizze freebie stadichoan fan har kant oer en besleaten de sirkel fan kontakten en it plak fan ’e nacht te feroarjen, te brûken om kontakt mei my op te nimmen en de nacht troch te bringen yn’ e kelder fan ’e sliepkeamer fan it Seminarium fan’ e Alexander Nevsky Lavra, wêr’t Aleksashka Nevzorov ienris studearre. Ik hie de feardigens en ûnderfining fan strjitten fjochtsjen noch net ferlern en genoate spesjale autoriteit ûnder de dieven. Se rôpen my sûnder in toer en doarsten soms net te argumintearjen. Koartsein, ik waard net kontakt opnommen, en ik, neidat ik harke nei Seraphim en Fiona, dy’t wisten oer myn autoriteit echt, en net troch geroften, oer kommunikaasje en fertsjinjen, prudently iens. De einline wie dat ik in soarte fan befeiligings wallet wie. Se, klaaid yn in cassock, gongen yn elke winkel en oanbeaen om te bidden foar de sûnens fan har sibben, de dei dêrfoar, oannommen, nei guon Pskov-grotten. Ien namme wie opnij wurdich yn it bedrach fan tweintich roebels. It jild waard oan my oerbrocht, en de ûntfangsten dy’t waarden nommen yn ’e Kazan-katedraal waarden ferbaarnd ûnder har gebedsjinst. Ik, oars as se, wie yn sivile klean klaaid, mar mei in baarch. Dit waard dien yn ’t gefal dat de cops ús pakten, dan bin ik as de linker, en se hawwe gjin penny yn har oanwêzigens. En alles gie perfekt. Op ’e dei dat wy «hakken», dat is, wy krigen krekt sa, net tûzen roebels elk en nei it wurk rûnen wy oer de tavernes, wêr’t wy hûndert gram skeaten en dronken waarden nei it ferskinen fan in pig. En se wandelen nei har sellen, it seminariumherberge, oan ’e Alexander Nevsky Lavra, goed fiede en dronken, bliid en wurch, fan’ e dei foarby, mar de wei nei hûs wie sawol gefaarlik as lestich. Op ferskate manieren wekker wurden, it barde yn it detoxifikaasjesintrum. En ek hjir wurde wy al aardich dronken meinommen nei it plysjeburo. Fiona is folslein bedoarn. Hy wie tinne, heul freonlik, goed lêzen en naïef. De útdrukking op syn gesicht, foaral de dronken, wie as it gesicht fan in stomme eagenramme mei hellende eagen. De seraf, krekt oarsom, wie skuon en fet, lykas in bargen, gierig en slûch. Hy moast konstant socht wurde, rjocht oant de anus, wêr’t heroïne, kokaïne en ûnkrûd normaal ferburgen binne. Wier, Fiona’s heit klom yn ’e anus, hy wie ek de inisjatyfnimmer fan it sykjen fan elkenien op syn beurt, fansels, útsein foar my, om’t ik it jild hie, en ik koe it snije op’ e helling of op ’e lever, foar fertrouwen en fertrouwen yn myn wurden, sadat se leaude altyd yn myn spesifisiteit. En nei de ûntdekking fan bankbiljetten bekeerde pater Seraphim him en frege om ferjouwing, knibbele op syn knibbels, frege him ôf en freegde him ôf hoe’t se dêr ynrollen, mompelje:

– Mar hoe kamen se dêr?

Nei’t wy ús nei it folgjende plysjeburo hawwe nommen, bestelde de offisier oan ’e plicht ús om ús binde te sluten yn in aaphûs, wêr’t twa Turkmens en in kweade, stinkende, dakleaze schmuck yn’ e winter klaaiden, al clowen, hoewol de hjitte oerboard plus tritich wie, en hy hie ek in winterhoed oan. En hy seit sûnder fraach dat it moarns kâld is fan it fiskjen, en hy krast of de skouderbladen, dan de billen, dan de hals, dan de oksel, as de sole, sûnder syn skuon ôf te nimmen, dan de liif en oare plakken. En it is wier.

Wy brochten Fiona yn in oksel yn in koai en setten him op in wachtbank. Hy gie werom nei syn rêch en snurde, iepene syn mûle foar it measte dat ik net wol, wêrfan speeksel stadich útstreamde en waard betize, swurd troch it hier fan in baard en snor. Krûken op ’e slym, wiene de flieën kleverich, lykas in fergiftich flypapier fan muggen. Seraphim rattele wylst hy siet. En ik besocht de oerbliuwsels fan jild yn ’e sole te ferbergjen, wêr’t ik in ynboude wallet-cache hie. Ynienen iepene de roaster en it meast sûne, wierskynlik fan ’e heule Direktoraat foar Sintrale Ynterne Saken, gie nei binnen, in android mei in gewear op’ t skouder. Stadich, it iten fan syn eagen, ûndersocht hy it chmyr, doe, doe’t de adel blik op ’e Aziatyske twilling fan ferskate leeftiden seach, stieken se al fan’ e eagen fan ’e fersoarger nei de muorre, en smelle eachspleten iepene nei fiif rubelmunten, rôpen ús learlingen en seagen nei de sliepende Fiona, dat doe in swerm fluen yn syn mûle rûn, lyk op ’e trechter fan in tornado. Seraphim die syn linker each iepen en sei:

– Kommandant, meitsje him ôf! – en dyjingen oan ’e bar, spatten net opbrocht speeksel yn in rûnte, laitsjend. De readnek yn lichemswapen kalm, kreukele mei de bonken fan ’e cervikale vertebra, draaide syn holle, sûnder te bewegen en falsetto, dat is, yn in stim as in lyts famke, blaasde hy op:

– Jo, wize man, mei dingen om te gean.. Snel!!

Seraphim skodde stadich syn holle om de eagen fan ’e fersoarger mei syn learlingen te fangen, stapte stadich op en ferliet it stasjon.

– Namme. – frege de amtner.

– Me?! Heit Seraphim! – de âlde muonts antwurde grutsk en struts syn burd.

– Ik sei, folsleine namme!! – de amtner oankaam. – of foar trije dagen nei de kamera gean.

– Beest Sergey Baituleuovich. – beledigend neamde syn namme sekulêre Seraphim. – Ik sil it flokke. flústere er.

– Wat?? – frege de cop.

– Ik sis dat ik dizze namme in lange tiid droech, foardat tonsure en it oernimmen fan in selibacy diner. hy ferklearre en flústere wer. – Ik sil it flokke.

– Op dit stuit sil ik jo tusken de skonken ride mei in klub. – snurde de twadde, stie op ’e rêch fan’ e heit fan ’e hillige. – Dat is krekt, it is no al nacht?!

– Moarns – Kij, en yn ’e jûn.. – sit njonken him tafoege.

– Dit is net sa; ik bin al tweintich jier trou. – Ik begon te pine as in bern waans snoep waard weinommen.

– Hey Seraphim, hy is in Redneck..

– Hy is Chikatilo. – Nei ûnderbrekking tafoege hy in sûne cop.

– Hawwe jo de reliken fan jo tesos sjoen?