Читать книгу SOVIET MUTANTS. Snaaks fantasie - StaVl Zosimov Premudroslowski - Страница 2

Ver op die grens van die voormalige USSR (nou Kazakhstan) en China, in die suidooste van die Semipalatinsk-streek, naby die stad Ayaguz, vertaal as “Oh bull”, was daar ‘n kerntoetsveld met ‘n besmette radioaktiewe atmosfeer verkry uit die nalatigheid van dronk werkende wetenskaplikes. Regdeur die omgewing het gereeld verskillende mutasies begin voorkom, verskillende mutasies: dan word twee koppe op een skaapvleisliggaam gebore; dan twee sterte of koppe, deur ‘n akkedis of ‘n slang; dit is drie voet en een kwas vir die menslike afstammeling van Temujin (Genghis Khan), ‘n plaaslike inwoner van hierdie steppe. En dit het gebeur dat normale mense gebore is, soos Sparrow Stasyan, byvoorbeeld.

Daar was geen liggaamsgebrek aan sy liggaam nie, alles was soos dit moes: die stert, bek, oë, en meer… Alles was soos ‘n mossie, maar hy het ‘n probleem met verekleed. Meer presies was daar glad nie vere nie, en hy was heeltemal kaal. En daarom het hy van sy geboorte af sy moeilike lewe op aarde deurgebring, erger as ‘n hoender, dit vlieg selfs effens. Maar nie erger as ‘n hondjie of akkedis, hawelose man of muis nie… Kortom, nooit in die lug opgaan nie, in teenstelling met hul vere-voorgangers wat hom boosaardig spot en hom verneder. Skreeuend lag uit die neste, al gevierde kuikens. En selfs in die algemeen verlig hulle die behoefte, direk na hom, en Stasyan, die kaal mossie, het ongelukkig sy kop neergesak en in sy siel gekerm en om die voëls van ander mense gevloei. En so elke dag. Maar hy wou regtig so baie vlieg dat die man wat in ‘n droom is, selfs meer as een keer probeer opstyg, die werklikheid nie ‘n droom is nie, en hy het in Java gespring en in die slaap van ‘n gal is, weer sy kaal vlerke geswaai, gespring en neergeslaan… en dit het selfs gebeur deur die voorkop en dan die stertbeen te slaan. Wat hy net nie probeer het nie, maar niks het sy vere vervang nie.

Een keer het die lot tog jammer gekry oor die kaal bestraalde mossie, en opnuut, weggehardloop van ‘n verdwaalde kat, afgekom op ‘n vrot lyk van ‘n raaf. Maggot-wurms het die oorledene goed geknaag, en die vere lê bloot op ‘n skelet op die grond naby die menslike asblik. Hy neem twee vere met sy pote en wuif dit soos vlerke, en hy draai om en draai van die grond af. Hy droom dat hy ‘n arend is wat hoog in die lug fladder en hierdie kaal kat vir ontbyt opspoor, wat destyds probeer het om die arme kêrel te vang en gabbel – ‘n gestremde persoon wat aan kerntoetse van swak gehalte met gedeeltelike straling in die atmosfeer gely het. Maar terwyl hy die vere in sy pote hou en sy vingers vasgehou het, was dit ongemaklik om af te trek en nie gewoond te wees om onderstebo te styg nie, veral omdat daar geen veeragtige stert was nie en Stasyan nie kon stuur nie, so om links te draai, regs, bo en onder, hy moes land, draai om met die bek en fladder terug hemel toe.

Ja, en jy gaan nie onderstebo in die toilet gaan nie. Ek moes ‘n noodlanding doen, wat gelei het tot beserings aan die skedel en snawel, want dit het hulle gewoonlik ook vertraag. Natuurlik het hy geleer om so lank gelede nie te vlieg totdat vere deur sy familielede weggeneem is nie en hy weer begin leef, oorleef, weggehardloop en weggekruip het.

Maar in die volgende strewe het hy weer teruggekry, ten minste ‘n miervormige voorkoms, selfs onderstebo en genees. Maar eenmaal beland Stasyan onsuksesvol in ‘n vars, menslike, hawelose, steeds warm, jellie-agtige, suur-stinkende produk van die spysverteringskanaal. In ‘n woord, in kak. Die gevoel was nie aangenaam nie, en dit was nodig om te was, maar daar was ‘n tekort aan water: immers die steppe. Mense neem water uit die put. En die rivier verdroog teen die middel van die somer, daar sal nog ses maande lank nie reën nie; die son is op sy hoogtepunt. Ons sal moet wag totdat die kak opdroog en vanself verdwyn – Stasyan dink hardop en gaan na die sonnige kant, lê op sy rug en begin wag.

En destyds het ‘n swerm groen misvlieë in die omgewing nader gekom, wat Stasyan nie vermoed het nie. Nee, hy het vlieë in sy lewe gesien en selfs daarvan geëet, maar net dood en droog, soos klappers vir bier. Die lewendes het hom gewoonlik omring om nie krummels vir sy voël se maag te word nie. Per slot van rekening kou voëls hul maag. En op die oomblik verberg die geur van rommel en ‘n onherkenbare voorkoms, soos ‘n stuk perdemoer, sy gejuig van ‘n roofvoël, groot vir vlieë. Roy het die mossie oor sy kop gesirkel en ‘n middagete geland, dadelik geduik, maar dit was nie daar nie. Die werpsel was dik voor die oë en die bene van die kak-gierige vlieë hou aan die hele lyf vas. Die vlieë het van tyd tot tyd op hul plek geskuif en sodoende verhoed dat hul pote uiteindelik aan die kos vashou. Die hoofvlieë wou net die opdrag gee om van plek te verander, toe hy deur die oop oog van Stasyan tot stilstand gebring is, waar hy aan die punt van sy snawel geleë is.

– — Staan!! Stasyan snorkel.

– — Wie is jy?? – vra die leier uit vrees – — ek is jou meester, verstaan jy?

– — Ja.

– — Word geroep, my slaaf!

– — Skat … – — Hoe?

– — Skat…

– — Senior vliegskat?

– — U kan eenvoudig: “vlieg skat.”

– — Vliegskat … – Stasyan skud sy kop. – hoekom skat?

– — Soet een, weet jy? Die bye dra…

– — Skat, of wat?

– — Na jou mening – Skat, maar na ons mening – Skat. Wel, ek het gevlieg…

Die hoofvlieë het sy pote probeer afskeur, maar dit was te laat en hulle het dadelik hul vlerke geklap, maar die swaartekrag hou die mossie roerloos, en hy besef dat hy moes spring en twiet:

– — Eureka!!! – en hy bons sy rug soos ‘n ninja. Die vlieë het die lugstroom gevang en die kaal man bo die grond gedra. Uit die vullisblik wat naby geleë is, loer dieselfde kat uit en spring in die rigting van die lewendige bruin vlieende knop.

– — Hoër, hoër, vlieg Skat!!! – Stasyan het geblaf, in ‘n taal wat nie vir mense en katte verstaanbaar was nie, maar die vlieë het hom verstaan en nadat die vyftiende van hul kameraad geëet het, het hulle onmiddellik sy bevele gehoorsaam, honderd persent. Hy het dus die swermmeester geword, en hul voormalige leier het die pos as medevlieënier vrywillig aanvaar en in die persoon van al sy familielede saamgestem dat as Herr Stasyan hulle nie verslind nie, hulle gereed sou wees om hom getrou te dien. Dus het die kaal bestraalde mossie die geledere van voëls binnegekom en selfs meer as twee keer so vinnig begin vlieg as sy familielede en hoër, soos ‘n regte Arend.

“N Trotse arend fladder in die lug en sien ‘n deelnemer hom van die grond af nader. Voor die dorp kon en het niemand die reg gehad om tot die vlak van die Arend te styg nie, en dit …?!? – net ‘n boor en ‘n ignoramus!! – dink die Arend en gryp Stasyan met sy poot aan die vlieg en bring dit na sy vreeslike, kragtige, groot bek.

– — Wie is jy???? hy grommel, soos ‘n grammofoon, na die hele lug en buig sy oë soos ‘n regte bergklimmer, spoeg op ‘n mossie se stink kadawerige speeksel uit ‘n roofdier, soos ‘n mikrofoon-sanger en hou die vlieë aan. “N Paar honderd vlieë is onmiddellik sonder pote afgewaai.

– — Yaa? Uh, ek is hierdie… Arend. Stasyan het geskree, met ‘n bewende stem, geantwoord. – soos tee, uh… ook ‘n roofdier.

– — Hou vas aan die eienaar, ons is by jou!!! – die koor gons en fluister, die oorblywende halfmiljoen vlieë.

– — Arend, of wat?! Ja?? – Die arend het sy bek oopgemaak, sodat daar nie net ‘n mossie daar kon pas nie, maar ook vlieë, wat glad nie bang was nie, maar eerder: hulle oë vernou en dadelik gehom.

– — Natuurlik is ek Oryol!! – skree Stasyan en probeer onder die kloue van ‘n spiermonster van die hemel uitkom. Maar die Adelaar was van kleins af, soos alle kinders, bang vir kietel en sy begeerte om die boor en die verman te verpletter, het misluk. Die vlieë wat deur die mossie verraai is, met al hul mag, vlerke en proboscis het die hak, die arend se bene gekielie.

– — Wah wah wah wah!!! – met geweld gelag, ‘n regte roofdier van die hemel, plaaslike geografiese ligging, kon dit dan nie verdra nie en sy magtige kloue ontklee. Mus het die bene van die ruggraat reguit gemaak en ‘n trotse posisie ingeneem.

– — Ja! Ek is ‘n arend soos jy!! – Mus blaf, laat sak sy stem, oktaaf met vyf en hoes van ‘n kontokta.

– — En wat is dit, hoesend? – het Orel Stasyan rustiger gevra.

– — Vergewe terwyl u vlieg. Skil, gerook, balle … – beantwoord met gewei, dans, mossie.

– — Balel, sê jy? – die fladderende roofdier krap sy ken met sy tweede poot. – Hoekom so klein??

– — Nog ‘n parodie!! Ja?! – Sonder om te dink, antwoord Stasyan, het hy die moed van kunstenaarskap heeltemal binnegegaan.

– — Haai, ek is weer gesmeer … – vir die kaal Arend. – En wat is so stinkend? Fuh, raak vrot? – Hooglander het sy bek gekreukel. – so sweet

– — Geen manier, o my ouer broer! Ek het net, u … – die mossie in antwoord geantwoord.

– — Getrek. – fluister die ouer vlieg Skat, nou die medevlieënier. – Sê dat jy getrek het, ek het nie vars, vrot kak geëet nie…

net, eet baie hotel.

– — Ek eet nie kak nie. – Stasyan het gery.

– — Wie, fluister dit vir jou? – Ek het gehoor en verontwaardig geraak; die arend was versigtig en kyk rond.

– — Dit is ek, die heuningvlieg … – Ek wou myself voorstel, die belangrikste en enigste vlieg in die pak, maar die mossie waarsku dit met sy snawel, wat van kant tot kant swaai, aangesien die kinders met die wysvinger verbode is om groot te maak.

– — Watter soort meel is meth? Wat is u naam? – het die Arend verras gevra.

– — Nee. My naam is Stasyan.

– — Stasyan?? Armeniërs of wat?

– — En heuning is my ingewande. – die begin was ‘n mossie.

– — Ja, ek het sy ingewande en my naam is ‘n vlieg Skat, die res van die orrel, al die vlieë is mans, en ek is ‘n vrou-maag wat weens jong domheid nie verteer het wat nodig is nie. – die ouer vlieg is gesmeer en toegesluit.

– — Goed, ons ry deur… maar wat, is ‘n familielid so klein? – en die arend versprei sy bors.

– — En ek is … ‘n ander ras…

– — Dit is te verstane, maar wat het nie gegroei nie?

– — Ek het ‘n moeilike lewe gehad: ek was ‘n bestraalde weeskind.

In die algemeen het die lewe, die lug nie gefladder nie. – roep Stasyan.

– — Wat, uit die sel gestort?

– — Erger nog, uit die dieretuin kom ek van Almaty, maar ek weet nie waar nie. – Het Stasyan gesê.

– — En jy vlieg na Rusland, hulle sê dat die ekonomie verbeter.

– — En wat, vlieg jy nie self nie?

– — Ek?! Nee, ek is dood, wou daar wees.

– — Waarom?

– — Ja, daar is dade, ek, dadelik, met die aankoms, sal die oligarge my vang en hulle vir die lewe in ‘n hok sluit of ‘n opgestopte dier maak. Boonop het ek al ‘n gesin, ‘n seun, gehad. Wel, totsiens, familielid. – klaar met die Arend en ‘n klip, val onmiddellik inmekaar, waar daar ‘n bewegende plek op die grond was. Blykbaar: jerboa of gemaalde eekhoring.

– — En waarheen om te vlieg en in watter rigting? vra die mossie na hom, maar die arend was al ver weg en kon hom nie hoor nie.

– — Vreemd, jy het nie onder jou neus gesien nie, maar iets gesien wat op die grond kruip.

Stasyan en sy biomotore het saam na die arend gekyk. – — Wel, skat, waarheen gaan ons?

– — Vlieg skat, o my heer!

– — Goed, skat, vlieg, op watter manier ons vlieg.

– — Waar die wind sal waai, sal ons daarheen vlieg, is dit makliker. – stel die leier van die swerm aanhangende groen vlieë voor.

En hulle het deur die steppe en woude gevlieg, deur dorpe en stede, net op hope kak gestop om die swerm te vul en oornag te vul.

Gelukkig was die wind redelik, net in die rigting van die Golfstroom, en hulle het die land vanaf ‘n voëlvlug ondersoek en toe onverskillig geraak vir hul begeertes; hulle vlieg na Rusland of na Turkmenistan. Daar was dus geen huidige teiken nie, maar die radio-aktiewe afhanklikheid van die liggame en vlieë van Stasyan, terwyl hulle wegbeweeg van die bron van die stralingsmedium, het jeuk in die spysverteringskanaal en slaperige slapeloosheid veroorsaak, maar hulle het gely. Hulle het swaargekry, maar gely, want jy sal veral nie in die middel van die ingewande krap nie?! Dit is nie ‘n esel nie en ook nie ‘n kop nie, waar jy jou hand uitsteek en skrop – jy skrop, jou moeder, vel…

Kaif. Maar die ingewande by jeuk of die lewer?! Blik!! En hulle het probeer om rond te jaag, met hul monde oop: links of regs; nou heen en weer; nou af, dan… maar op – die jeuk bedaar, soos die sonstraling verskerp, maar jy sal nie lank in die ruimte bly nie. Dit is moeiliker om asem te haal, suurstof is nie genoeg nie, en die ingewande vries. Oor die algemeen het Stasyan besluit om te vlieg na waar die aarde gloei met radionukliede en vanaf so ‘n hoogte verskyn hierdie gloed in die streek van die Oekraïne, dit wil sê … … Oor die algemeen het Stasyan besluit om na Tsjernobil te vlieg. “N Vark sal altyd vuil vind, en ‘n bestraalde straling. Instink. En wees gerus deur Chelyabinsk, die streek van die riviertegnologie… Dus het sy innerlike stem voorgestel. En hierdie innerlike stem word eenvoudig Taal genoem. En as die taal honderde, duisende, miljoene reisigers van soogdiere na Kiëf gebring het, is dit so bestraal, gevleueld en selfs meer.

En nou het hy al Tsjernobil bereik. En hoe nader hy opvlieg, hoe meer sal hy die blare van die ingewande stop… Lepota. En hy het nie in die Abay-distrik, die kerntoetsterrein, gebly nie, aangesien hy veranderinge en innovasies wou hê. Hy wou die wêreld sien, maar homself wys, en nou vaar hy oor die lug: nou agteruit, nou sywaarts, nou agteruit, nou kop eerste, dan voete. En meteens sien hy, soos ‘n arend, in ‘n stortput, ‘n stapel met ‘n gat, en sy oë kyk daaruit. Stasyan het onderstebo op sy plek gehang, loodreg op die grond… En??!

Bdshch!!!! – die derde reaktor van die atoom-Tsjernobil-Electra-stasie het in die laaste twintigste eeu of millennium gedonder. Die mense het kwaad geword en ‘wonderwerke’ gedoen. Mense voel al die voorvalle van ‘n kernontploffing. Maar die aarde het die meeste gely of nie?!. Sy suig al die straling in haarself en word vet. Maar dit is vir iemand die dood, vir ander is die geboorte en die lewe. Die aarde sal nie erger wees nie, daar is groen daarop of dit is swart soos teer, dit is vir haar, maar vir die wat leef?! … Dit is dus nie nodig om Moeder Aarde te red nie en nie watter moeder sy vir ons is nie. Ons is parasiete vir haar, nie vir kinders nie… Ons moet ons eie red: Ons, die Russe, moet ons siele red; Die Duitsers, Chinese en ander volke van die aarde moet natuurlik die Amerikaners red; maar die Amerikaners moet hul esels red… Vir wie dit duurder is, meer presies: wie het iets wat seermaak, en wie het al iets, red nie byvoorbeeld ‘n hand of ‘n neus nie: hulle is die siel, en ons is die esel?! Maar die feit dat die dood vir iemand is, is vir iemand die lewe. En selfs al word hulle deur die meel van mutasie afhanklik van die omgewing. Beide mense van suurstof, en mutante, kom ons noem dit, is afhanklik van radionukliede. Op die terrein van die nie-onlangse dood, is ‘n nuwe vorm van lewe gevorm, onbekend, wat homself die “Groot Galupiya’ genoem het. En die galop het ook nie hul verskyning in hierdie wêreld geken nie, soos mense oor die skepping van dieselfde wêreld vanuit hulle begrip, slegs gissings en aannames, en die groot galop wat aangepas is om in holtes te leef, soos slokers of weidehonde, wie se labirinte uitgeleef het, en daarbo diegene wat genoem word uit ‘n onmiddellike oordosis, is eenvoudig dood. Niemand het hulle gered nie?! Mense is nie almal gered nie, maar hier is ‘n paar stoutes. Maar op die voue van die dood het ‘n nuwe lewe van mutante verskyn, dit was nie die lewende organisme wat gemuteer het nie, maar die bewussyn, maar meer daaroor en vir die resep vir die Skepper.

Hierdie lug van grotte uit die verlede se beskawing vir die mutante was vars en noodsaaklik. Hulle het nie lig aan hulself nie, hulle skyn soos vuurvliegies van die inhoud van radionukliede in hul ongewone liggame. Hulle het ook alles geëet wat straling uitstraal en selfs net aarde. Maar geleidelik het die bestraling begin daal, en hulle het selfs hul einde van die wêreld begin, meer presies – duisternis. Hierdie kolonie is hoofsaaklik bewoon deur Cherepki, gelei deur Generalisifilis Cherepukov en Cherevichi, Semisrak.

Bewyse en aanraking Die GEWONE VORM het soos ‘n ongewone skerwe gelyk, soos die tweede na die eerste. Dit het bestaan uit verskillende dele: ‘n skedel en vier bene wat in verhouding tot die skedel geleë was

loodreg. Natuurlik, dat die skedel vasgemaak is by die kruising van multidirectionele bene wat van mekaar in verskillende rigtings van die wêreld uitsteek, dit wil sê – duisternis. Verder is kleiner bene daaraan vasgemaak en knieë by die gewrigte, so te sê. Daarna is hy bedek met die radioaktiewe heilige traan van Kozulia en die skerwe het tot lewe gekom.

Daar is gerugte dat die Skepper hulle siening van die foto af waarvandaan alle elektriese pale gehang is, geplantiseer het: “MOENIE SLUIT, KILL!!!” nie, dit ‘n bietjie gemoderniseer en op ‘n horisontale vlak geplaas word, of liewer ‘n skedelvormige knop, sonder rante van die oogkaste. en die mond is aan die bokant van die wa vasgemaak, en die heupbeen van die been was daaraan vasgemaak, met bene met ‘n tipiese einde aan weerskante, en die enkels of bene van dieselfde vorm was daaraan vasgemaak. En die motor kyk en hy voel skaam vir homself. Hy is immers teen plagiaat gekant, maar ‘n sirkel en ‘n streep is al uitgevind?!

En hy het besluit om homself ‘n bietjie reg te maak en die broodwinners van hierdie beenmutante op te stel; hulle kommunikeer, terloops, net so met die Morse-kode. Wie dit nie regkry nie, sal ek uitlê: dit is ‘n soort Morse-kode, maar nie van die alfabet nie, maar uit ‘n stelsel van stukkies vier bit. Meer presies, hulle het ‘n tree of tapdans gedans. En hulle het verstaan dat die basaar – groepkommunikasie – nie welkom was nie en volgens hul wet, as plagiaat – volgens die mens gestraf is.

In die algemeen het hy dieselfde skepsel as ‘n skerp opgekom, net sonder een been, en in plaas van ‘n skedel verskyn ‘n oog op die oogdraad-neksenuwee, wat soos ‘n slang in alle rigtings hang en baie sterk was, soos staal en soos rubber gespan. Die oog self, wat bestaan uit glas of sirkonium, en selfs selde ‘n diamant, soos in die sirkel van die hoogste regeringsvlakke en ander deursigtige klippe, het ‘n radioaktiewe gloed gesien en dan die lig van die aarde gesien. Die oog was bedek met vier rubberagtige polivinielchloried-ooglede, bo, onder, regs en links. En in ‘n slaperige toestand krimp hulle in ‘n knop, soos ‘n blom, en in daardie toestand het ‘n traan of ‘n radio-aktiewe snot ook opgehoop, hulle geblaas en in die skedel van hierdie skerp gesprinkel, wat ook geen leë oogkaste gehad het nie. En hulle noem hierdie sagte skepsel, goed en barmhartig – KAZULIA CHERNOBYL.

Daar was tien skerwe of skerwe per Casulia. Die SKULLS het volgens ouderdom van die SKULLS verskil, dit wil sê: die SKULL is ‘n salaga, en die SKULL is ‘n vegter wat die eed van trou aan Galupiya afgelê het.

Casulia het self eenvoudig geëet: sy het op ‘n uitgestraalde radioaktiewe plek gaan sit en geabsorbeer totdat sy self geskyn het. Hoe meer radikale in die valk is, hoe vinniger het dit begin heilig en gespuug… Die vaartbelynde vloeistof is onmiddellik in droë porieë opgeneem en het energie vir die lewe gegee, soos vir atmosferiese suurstofproteïen en koolhidrate.

Van bo af was al die galop soos spinnekoppe van ‘n lemoen, wat as hulle met olie gepars was as hulle soos ratels beweeg. Met die eerste oogopslag het hulle almal eensydig gelyk, soos laers, maar as jy mooi kyk, het hulle tog op een of ander manier verskil. Dit was nie karakter of algemene vorme van bultjies in die algemeen soos miere nie, en daar was byna ‘n miljard daarvan in die laaste sensus, wat vyf jaar gelede plaasgevind het…

VLADU Semisraka was die enigste wat van ander inwoners onderskei is, dus was dit die twee vertakte prosesse in die vorm van takbokke, elk agt knope. Hy het die mag van ‘n leier en byna God gehad. Almal was bang vir hom, maar respekteer hom nie. Hulle het bloot gesê dat hy die oudste is en daarom is sy woord wet.

Daarna volg hy die hiërargiese skaal van Botva Chervichy, wat die wetgewers van die kolonie was, soos die Duma, die Kongres, of bloot sonder Feni se basaar en dergelike. En hulle dra twee gekrulde horings soos argali. En hoe meer draaie daar was, hoe belangriker en gesaghebbender was die stem in Botva. En die horings van Kozulia het vasgesit, aangesien hierdie elite homself voorgestel het met twee of meer individue. Cherevichi noem hulself: “The Untouchable Genitalia of the State Botva of Great Galupia.” Hulle het ‘n onherstelbare immuniteit gehad, en slegs Hy wat sy horings kon afbreek, is Hyself verhewe. Sonder toring Grootheid, Generalisyphilis van alle Galups, sy presidentskap, opperste heer, Semisrak.

Verder na die Cherevichs het SKULLS gegaan – verdedigers, veiligheidswagte, skelms, parasiete en kinders. Hulle het net een horing oor die onderwerp gehad, soos ‘n kap wat hulle soos Yula gedraai en gespin het, en sodoende het hulle hul bene op die vyand se gesig gedrom. En hulle het na die tuine gelei, asof legioene of bataljons… in kort, ALGEMENE BROTHERS.

Hulle, die generaals van die broederskap van Cherepkov, het nie die onaantasbare geslagsdele van Botva van die Groot Galupië met hul inerte lewer verteer nie.

Reproduksie het plaasgevind deur ‘n spesiale groep Cherevichs met bokhorings met die naam UCHICHALKI,

wat eenvoudig van die grond af grawe en Kazul smeer, nuut verblind met ‘n traan. Hulle het almal volgens ‘n sekere veelheid geskets: tien Cherepkov, plus een Casulia; honderd dosyn plus een generaal; honderd generaals, plus een Cherevich, en die Here een… Die onderwysers was ook Uchiha. Die Uchiha-meisies het ook hul Kazul gehad, net soos die elite, maar net een op ‘n slag.

So het hulle geleef. Maar as Kazul dood is, het die skerwe van honger gesterf. Wreed, maar modern.

Hulle het ook tienergate gehad, waar hulle die jeugdiges die etiket van Galupiya en hul ander wetenskappe geleer het. So het die jong Shard met die jong Casulia uit die lesse gevlug en deur die donker tonnel geloop. Hulle is op een slag gebore en uit tientalle skerwe het hy net oorleef. Aan die een kant is hy reeds ‘n Uchihalka, want hy het natuurlik sy eie Kazul, na die School of Survival and Living (ShVP), maar hy het dit nie eers besef nie, want hy was nog klein en dom en het nie groot en dik probleme gesien nie. “N Geheime versteuring in die kolonie het ‘n passiewe atmosfeer geskep wat nie vir kinders toeganklik was nie. En die rede was dat daar nie genoeg radioaktiewe voedsel in die kolonie was nie en dat hy dus alleen oorleef het. Natuurlik het dit tot dusver selde gebeur, maar mettertyd het die agteruitgang toegeneem. En almal het dit gesien en uit vrees verstaan, om nie die gees van die jonger geslag op te wek nie.

– — Dit is vervelig om in Galupië te word … – ‘n jong skerp met die naam Pukik het ‘n melancholie in die gesprek begin.

– — Ja, jy vergeet, Pukik, maar alles gaan oor sjokolade! – Kazul met die naam Zulka senuagtig ontken. Volwassenes Kazul word gebruik om aan die einde van “ia” – Kazulia, en jonk – sonder “en” – Kazul te noem. Is dit duidelik?? – Moenie suur, stygende wees nie; alles word geolie!! Kaifu. Ons is gebore en oorleef.

– — En my broers is almal dood. – Pukik steek die ruggraat in die muur uit en draai dit voor hom uit. Die skerwe het geen oë gehad nie en daarom het hulle met hul hele skedel gekyk en dadelik in ‘n sirkel gesien, slegs twintig persent het die aandag gekonsentreer, en die res is as sywaarts beskou.

– — Wat rol jy watte? – sy klap die agterkant van haar kop met die been van Zulk Pukik, wat soet glimlag en weer sug, sononder.

– — Eh, heh, heh – hartseer het aan die linkerkant van die skedel in die vorm van ‘n sanddruppel verskyn en teen haar wange afgerol en ‘n merk gelaat.

– — Moenie jou bzdi, soos skilfers op jou oksels nie! – Zulka het uitgeroep en ‘n klik met haar beenbeen op Pukik geplaas. Die klik klink en weerklink in die dieptes van die tonnel.

– — Klik weer! – vra Pukik.

– — Che, hou jy daarvan?.. Hou dit vas … – en Kazul so fpinderila vir hom ‘n fofan onder die kop, dat al die vullis uit die porieë van sy skedel breek.

– — Oooooh!!!! – die skedel was gevries met bewende bewing, want dit is so ‘n manier om te was, soos ‘n bad of ‘n stort.

– — Moenie nadink nie, zema, draai nie die golf nie. Alles is so super!!!

– — Ek sal nie buig nie … – vir Gundel is hy melancholies.

– — Buig!.

– — Ek sal nie buig nie..

– — Buig!!

– — Nie wildebeeste nie!

– — Buig!!!

– — Geen wildebees nie!

– — Buig!!!!

– — Geen wildebees nie!!!

– — Buig, buig, buig, buig, buig, buig, buig!!!!! – Zulka haal diep asem en skree – Aaaaaooooo!!!!!!!

– — Moenie skree soos ‘n vark nie. – Pukik het weggestap.

– — En wat is ‘n “vark”?

– — Ek weet nie, so dit het by my opgekom.

– — Van waar af?

– — Van die kameel.

– — Kamele? Wat is hierdie woord?

– — Ah?.. Ja, sowel as die “vark.” Los my!

– — Ahh! Ja, ontspan.

– — Wat, “aaaaa”? – onderbreek Pukik.

– — Ja, ek het besef?! – Zulka skud haar oog.

– — Wat, “verstaan”?

– — Daardie “vark” is ‘n “kameel”, en ‘n “kameel” is…

– — “vark”! – het ‘n skeraf bygevoeg en ‘n ander wortel van die muur uitgepluk. – Skyn nie… Wil jy eet? – en steek dit in haar oog.

– — Ugh.. – sy spoeg. – Ja, wat eet jy, maar eet. Kyk rond. Hoe mooi is alles, donker…

– — Toto en dit, wat donker is en nie peperwortel nie sigbaar is, behalwe vir jou.

– — En jy moet beter kyk, dit is jou vaderland, vaderland!!

Pukik lig stom en suur sy skedel op en draai sy gekonsentreerde blik en sien weer niks. Hy kyk onder onmerkbaar en met syvisie… en weer deur.

– — Ja, jy kyk nie, maar kyk binne, diep in die betekenis…

– — Wat?

– — Dit!.. Wat ons binne wil hê.

– — Ek sien niks. – en Pukik sit sy skerp woes neer.

– — Hoe ja: ek sien, maar jy doen dit nie? -Zulka met sy neksenuwee gryp sy skedel in twee draaie en begin draai: nou na regs, dan links, dan op, dan af … – En nou sien jy die skoonheid van die duisternis van die moederland?

– — So wat?! – Punkik. – dit is net so hartseer..

– — Ja, jy lyk nog beter! – en sy het hom in haar kinderagtige buierigheid soos ‘n hameratleet gespin. Sy skedel draai om, en nie sterre verskyn nie, maar vlekke in sy oë.

– — Laat my staan, lelik. skree hy.

– — Ag so?! – en sy het, met die voordeel van haar kragmeerderwaardigheid, gebruik gemaak en daar was skerwe twee keer kleiner as Kazul, haar optiese senuwee reggemaak en dit, met traagheid van hoeksnelheid, teen die muur gegooi. Die skerwe het nie senuwee-eindes gehad nie en het daarom nie pyn gevoel nie, en daarom het Pukik, soos ‘n biljartbal, van soliede oppervlaktes en ricochet begin bons: op sy voorkop op ‘n klip wat in die muur uitsteek, dan op die plafon, dan die plafon, op die vloer, weer op die muur, ‘n ander muur om die vloer, weer om die muur, die plafon, om die vloer, weer om die muur, nog ‘n muur, die plafon, om die vloer, om die muur, die ander muur en onwillekeurig na Zulka gehaas.

Dit, met uitmergelende oë, het sy vlug van blik vergesel en haar mond oopgemaak, was nog ‘n hindernis. Pukik slaan sy kop in sy oog en vlug weg na ricochet langs die gang van die duisternis. Zulkin se oog vang die “hasies” van die hou en vlug weg met traagheid in die teenoorgestelde rigting, plaas haar liggaam op ‘n kettingrak, in die vorm van ‘n driepoot, maar die senuwee, uitgestrek, laat nie toe dat die oog vlieg en van die oogbal af vlieg nie, maar tussen die bene spring en dit wond. liggaam, vyf tot tien keer met ‘n versnelling van vyf sekondes. Die eindpunt was die voedingsbodem. Die liggaam kon nie weerstaan nie, en het op die sye van die drie beenbene, skielik op die oog gesit en dit verpletter. Sy haal haar asem en probeer haar oog uit haar nek trek… Dit het nie gewerk nie, sy het weer probeer, maar niks tevergeefs nie. Sy het probeer om haar oog aan die ander kant te steek, maar ook crap. En hier is sy gehelp deur jong skerwe en Kazuli, wat al van lesse af gegaan het. Hulle onthou ‘n sprokie oor ‘n “radioaktiewe gewig” soortgelyk aan die Russiese sprokie “raap” en ‘n vriend wat mekaar vashou, trek vir die vyfde keer haar oog onder die onderkant uit met ‘n spookagtige geluid wat lyk soos “crap!”

– — Zulka, wie het jou so vir jouself geskud? – vra een van die skerwe. Zulka lyk stomgeslaan.

– — Ja, sy het waarskynlik op iets wat nie lekker en klewerig was nie, gesit, daarom besluit sy om dit af te haal, maar toe struikel sy en gaan sit. – Nog ‘n argument bygevoeg.

– — Nee, sy het ons gesien en sy was skaam dat sy klasse oorgeslaan en weggekruip het. Ja, Zulka? – het ‘n ander Kazul met die naam Shisha bygevoeg.

– — Ahhh?? – Zulka het nog nie tot haar reg gekom nie en geantwoord dat sy in die oog gespoel het. (Ek wil daarop let dat hulle ‘n verwerker in die plek van die breine gehad het, en dit was presies in die oog of die skerp geleë, en die res van die brein was daar waar hulle beheer het: die breine van die ooglede – in die breine van die ooglede; die breine van die neksenuwee – in die breine neksenuwee ensovoorts).

“Ja, ek het,” het sy gesê, ‘‘n bietjie gekrap.”

Die jongelinge het nog ‘n halfuur van die Galupsky-tyd neergelag en gelag, en die verskil met die mens was tasbaar – een vir een.

– — Waarom gee jy lesse? Speel dit uit. Laat honger ly en verloor Pukika. – vra Shisha.

– — Hoe? – verras Zulka.

– — Ja so. – het nog ‘n Kazul bygevoeg. – hy sal sterf van honger en alles. En jy sal ‘n tweede plek wees teenoor ‘n paar Cherevich, en in woede kan hulle hul oë aftrek.

“Veral die tweede,” voeg Shisha by. – beteken om erwe uit te voer. U sal eers kos soek en dit alles radioaktief smaaklik gee.

– — En as u dit nie vind nie, sal hulle u beenbene afskeur en u sal daarsonder sterf. – klaar met die eerste skerf. – Terloops, waar is Pukik self?

– — U sal hom sien, sê hom om lesse te gaan neem. sê die tweede skerp. – Sal nie gaan nie, sleep hom met geweld.

– — En kom self, anders kom daar binnekort ‘n soort vermindering … – Shisha haal diep asem.

– — Wat is die afkorting? – Zulka het die oog probeer afwikkel, maar die oogbal het oorvleuel en is op die kruising met die nek geknyp deur die senuwee van die vorige rondte.

– — U moet klasse gaan. – het ‘n ander kazul met die naam Soplyushka voortgesit. – in Galupia, in die loop van die ramp.

– — Die voorraad bruikbare bestraling is uitgeput. – die eerste sker is gebreek, dit is genoem – Die eerste.

– — Cesspools … – het die Tweede bygevoeg, hy is ook dieselfde genoem.

– — En daarom, sodat almal nie goed sterf nie, sal slegte vragmotors vernietig word.

– — Maak vir hulle kos ten goede.

– — Ja, ons sal in elk geval sterf as ons nie ‘n ander voedselbron vind nie. – Shisha kom tot die gevolgtrekking en huil dadelik eenstemmig. Zulka het nie eers besef wat gesê is nie, dit was belangriker vir haar om vinnig te ontrafel, en sy het haarself opgetrek, een van die draaie en die oogappel ingesteek met behulp van ‘n beenbeen wat uitgetrek en in die winderigheid opgespring is, dan in die kronkel en so vyf keer. “N Oog hang aan ‘n rekkie, en na ‘n oomblik jaag die liggaam na die oog en slaan dit. Die oog vlug van die liggaam af en rek die senuwee tot by die nek, dit spring op en trek agter die oog langs die tonnel in. Die oog is afgewikkel en as gevolg van ‘n rekkie, het Zulka gesleep, ‘n skerp draai teen die muur geslaan en ‘n kap van ‘n gat uitgeslaan. Chopik vlieg uit en sy oog hang in die opening. Die broers het hulle tot die redding gehaas en, soos vir die eerste keer, “die trek” deur die miershoop “met die moeite gedoen”, van die vyfde poging af, het hulle hul oë uit die konfyt getrek en die muur verkrummel, wat onbekendes in die groot opening geskep het. Voor die dorp het Galupy nie geweet van die aardse lewe nie, of die administrasie het hulle nie laat weet nie.

Hulle het almal kop oor hakke gerol en die natuurlike aardse lig van die son gevoel totdat die dorp nie deur die grootste deel van die Galups gesien is nie.

Skielik kom die skemer weer en die kaal mossie Stasyan vlieg skaars in die gat en sit vas op die vloer van sy buik…

– — Ag, wie is jy? – vra Zulka.

– — Slaan hom! – Het die tiende skreeu geskree, en toekomstige vegters het ‘n nie-geleerde aanvalposisie met die naam “teenvliegtuie” ingeneem. Uit die houe het al die vlieë gekrummel en gevlug, wie sterf, die derde vlieg weg.

– — Ag, ah, ah, ah, ah!!!! skree die kaal mossie. – vir whatooooooh????

Stasyan het nie hul gonsing verstaan nie en het daarom besluit om homself te verdedig en te eet. Hy was twee keer soveel as ‘n kazuli, en daarom het hy met plesier met sy snaak die oog van Shisha gevang. Sy gil.

– — Aahai ja ja, hy byt, en ek, ‘n dwaas, tree voor hom in. Klop hom, jongens. – en die skerwe het weer in die mossie gevlieg, hom geslaan, en die kragtige sprong van Zulka het hom uit die gat geslaan. Sy pogings het gehelp om sy pote, wat hy uitgestoot het, met die agterkant van die liggaam van die buitekant van die gat af te maak. Stasyan, wat nie homself herstel nie, homself buite gevind het, het weggehardloop. Soos vroeër kon hy nie meer vlieg nie. Van die houe van vreemdelinge het al die mis saam met die vlieë gevlieg, maar hy het vinnig, vinnig gehardloop, vinnig gehardloop, vinnig gehardloop, vinnig gehardloop, vinnig gehardloop, vinnig gehardloop, vinnig gehardloop, gehardloop en in die wurmhoutbosse verdwaal, op die grond gaan lê en aan die slaap geraak…

Generalisiphilis self het spoedig verneem van die voorval aan die einde van die grot. Alle Galupii, sy presidentskap, Semisrak. Hierdie ondeurdagte Raad van die Tsjerepovitsj in die Gat van Botva van die Hoogste Parlement van die Groot Galupië (NBVPVG) het hierdie gatkennis bestudeer en geleer. (Nora is die uitgangspunt; Botva is die versameling van die gedagtes van die kolonie).

– — Ek vra almal om op te staan!! – berig die perssekretaris van sy presidentskap, Casulia Zack, – Sam, sy sublieme sonder toringgrootheid, Generalisifilis All Galupov, sy presidentskap, opperste heer, Semisrak prt… OOOOTSTOOOOY!!!!

Almal het op die donker gestaan, dit wil sê op die horings.

– — Haihai hylayek bir jules, bir bas.

Sea Rocks, Sea Rocks,

Die fees van die gulemys was oud … – deur die verwelkoming van die hoof van Cherevichs. Generalisyphilis het sy plek ingeneem.

– — Ek het jou versamel, hallo, o, eerbied, een vir een wat my lippe bereik het, sensasie..

– — Waarom gaan ons op die horings staan? – tydens die toespraak van die Hoof het die jong Cherevich van die buurman onderbreek of in ‘n fluistering gevra. Hy het die eerste keer in die raad gekom.

– — Stil. Hulle sê dat hulle sal dans – ons sal dans. – Geknip na die jong buurman wat regs staan. – Wees dus geduldig en moenie afbreek om na die legende van Galupiya te luister nie.

– — Hier, die laaste keer.. – het ‘n ander buurman van links bygevoeg. – hoër as amper ‘n dag gespring.

– — Waarom? – vra die jong.

– — Daar was niks te sê nie, daarom het hulle gedink dat die vergadering nie tevergeefs moes wees nie…

– — En om beter te kan dink, het die Hoof beveel om te spring…

– — En ek hou daarvan om te slaap en gee nie om hoe… nie – het die derde van links gesê en aan die slaap geraak.

– — Slaap? So jy hoor niks nie? – vra die jong.

– — Glad nie, jong Cherevich, as jy beter slaap, verstaan jy wat hy sê. Veral pouse…

– — Stil vir jou!! het een van die oudste Cherevichs geknak.

– -… En ons tieners het gelyke stryd gevoer met ‘n onbekende, ongeïdentifiseerde lewende wese, wat die plafonvloer breek vir ons ‘n nuwe wêreld. Daar is dus soortgelyke bewegende voorwerpe vir ons wat dieselfde ding as ons kan voer om te beweeg…

– — Of miskien, Here, is dit ‘n inval? – iemand onderbreek.

– — Moenie onderbreek word nie.. Wat wou ek sê? – Semisrak huiwer.

– -… is dieselfde as ons … – reggestel Casulia Zack.

– — Ja… So… is dieselfde as ons… Aangesien ons verhuis as gevolg van kos. Vootoot.. En ek wil, my nare, aanbied om ‘n span of ‘n bende soekers te kies en te vergader en hulle te stuur vanwaar die inval was, dit wil sê, na die binnekant van ons Galupia. Maak ek myself duidelik?

– — Ja!! – almal antwoord.

– -… En stuur na die lig op soek na die nuwe aarde. – vervolg Semisrak. – Dit is geen punt om die tyd vir my te vertraag nie, Galupia het al verskeie kere afgeneem. Skerwe sterf en veral in hul jeug. En deur ‘n span, ‘n bende of ‘n groep te stuur, is daar ten minste ‘n bietjie hoop. – En Semisrak snork…

Die stilte is verbreek deur die geskreeu van ‘n raadslid.

– — Ag, heer Generalisyphilis. Hulle het nie tereggestel nie, maar hulle het ‘n toespraak gehou. – Cherevich Chmoriko, een van die naaste raadgewers van die Here, onderbreek.

– — Sit stil, schmuck, ek is nog nie klaar met my toespraak nie!!! – Vladyka was verontwaardig en het sy bene na Chmoriko gewaai. – So… Uh… Dus, dit maak nie sin om te trek nie. Maar as u ‘n span stuur, sal daar ten minste ‘n bietjie hoop wees… M-ja.. Het ek al die aanbod êrens gesien?! – Hy het homself van alle kante ondersoek, sy gesig verander, op sy horings gestaan, gespring, dan op sy tone gestaan, geskop, met sy kop geskreeu en geskree. – Zaek, wat het ‘n vark met hierdie toespraak in my kop vorendag gekom met herhaalde sinne?

– — III. I. – bewe Zack.

– — Is ek ‘n idioot wat dieselfde ding herhaal? Spandeer u energie aan herhaling. U weet nie dat taal meer energie in beslag neem as… dink?!

– — Waar?

– — In Karaganda!! U sal hierdie skande van my, die Generalisiphilis self, die Here van die hele Galupië, die gedagte van die diktatuur van Galupsk, gaan. Sjoe! Jy sal die eerste vrywilliger wees wat na ‘n span soek. En jy sal die eerste held in die geskiedenis van ons shobla of bende of kolonie wees.

– — Ag Here, wees genadig!! Ahahahahahahahaaaaa!!! – snik Zack – Ek wil nie ‘n held wees nie. Ahhhhh!!

– — En die punt!!! (bul) – die Here het verdrink. “Wat het jy, eerw. Chmor Iko?.. En jy, Zeka, maak gereed.”

– — Dankie, o Here, ek wou vra, en wie anders sal naas my gaan? – Cherevich Chmor Iko het navraag gedoen.

– — U!

– — Ek?

– — U sal natuurlik aan die stuur van die reis wees. Wil jy ‘n held van Galupia wees, soos ek? – het Semisrak Chmor Iko gevra. Dit sou alles as ‘n verrassing onthul het.

– — Ek? Is ek nie gereed nie Ek het nie… En wat is ‘n “sakereis”?

– — ‘n Besigheidsreis is ‘n span, en ‘n span is ‘n sakereis. In die algemeen sal Casulia Zack, volgens haar wete, verduidelik dat dit in haar bevoegdheid is. – Vladyka het op die been of by gewone mense opgestaan – mosl.

– — Ek is nie gereed nie. Laat iemand anders – stof het by Cherevich geval.

– — Geen stof en geen gille soos Casulia nie. Dit is my skuld. fluister die buurman en lag sarkasties.

– — Ek het gesê, gaan, gaan dan, en dit is dit. – Semisraq lig sy regterbeen op en kam sy kaal skedel tussen die takbokke. – Die hekel het gesê, die sker het gemaak en laaste. Ek hoef nie watte te rol nie. Sekuriteit! neem Cherevich Chmor Iko en Kazuliya Zeku, en na die plek van die inval. – Hier het die vegters opgehardloop en Zeku en Chmor Iko terloops gegryp.

– — Wees net versigtig om die skoppe aan te trek. Hulle is al helde?! Na die plek van die inval. En vir die res bind ek ‘n vergadering sonder ‘n basaar. En ek vergewe u dat u my genooi het na die generaal van die skerwe van drie fronte, die Zasratovich-skedel.

– — Ek is alreeds hier, u presidentskap … – en toe verskyn ‘n skedel met drie geboë beenbene wat loop en met ‘n gebreekte stuk skedel aan sy sy.

Daar was ‘n geruime tyd gelede ‘n staatsgreep in die Groot Gat (nou: Galupii) en ‘n tyd lank is die bewind deur ‘n sekere Cherevich Chmor Iko, destyds ‘n welvarende jong skerp, ingeneem. Maar die losmaking van generaal Zasratich in ‘n ongelyke stryd het die troon van Botva Cherevich aangegryp en die monargie terugbesorg, met die regmatige Vladyka in plek. In die geveg verloor hy die vermoë om die vierde been te bewerk, nadat hy ‘n deel van die skeur geslaan het. Hy het net gestruikel en ‘n deel van homself afgebreek. Maar hiervoor was hy nog meer bang en vrees hy nog, veral Semisrak, waarom hy hom na hom geroep het. Maar die vegters het hom afgod afgeneem.

– — Ohhh, goed gedaan, Zasratich!!! Ek waardeer en prys bestryspoed en dissiplinêre lojaliteit. Dus: neem nog tien vegters saam met u, die slegste, en lei ‘n sakereis.

– — Maar wat van Cherevich Chmoriko? Het u hom as hoof aangestel?

– — Ahhh.. vir my.. – Vladyka huiwer. – En dan het ek jou nog nie gekies nie… En dan, jy is nie klein nie, moet jy besluit wie die sakereis gaan lei… Hmmm… Boonop sal jy alleen daar wees, sonder my en Galupia. Wil u sy plek inneem en die hoofkarakter word?

– — Ja, my Meester!!

– — Gaan dus voort, en as u nie die tien vrywilligste vegters vind nie, sal ek die res van u olies beveel om u op die kop te klop en ‘n sweepbal daaruit te maak. En vyf keer later, as ek jou nie gesien het nie, sou jou gees nie daar wees nie. Die tyd het verbygegaan: een, een, een, een, een, een … – en die generaal het gevlam en onmiddellik na die taak gevlug, en ná hom sy tien vegters wat die staatsgreep oorleef het.

Vladyka kyk hoe hy gaan.

– — Mdaaaa, totdat jy skree, sal hulle dit nie doen nie… Hulle het heeltemal losgebars. Hy gaan in die gang af en skree.

– — Bring Kazulia Vasya na my, Vladyka wil eet!!!

Na aanleiding van die Generalisyphilis het die mense vrywilligers onder die tien skerwe vegters uitgegooi onder leiding van generaal Zasrat Zasratich, Cherevich Chmor Iko Top Wow en Kazulia Zeka Lee. Om af te sien was gepaard met koors volksstemming, soortgelyk aan die “afskeid van die Slaviërs”.

Dit is onbekend wie hierdie melodie gepleeg het: Galups of Slawiërs, net hulle noem dit ‘afskeid van Kazuli’ en boots die deel van die gewilde Galupsky-orkesinstrumente na hul stem na, en capell, die plaaslike State Tap-dans en tapdans-koor, onder leiding van dieselfde Semisrak, wat mezzosopraan en kontrabas tegelyk geklop het. In die algemeen het sommige, om so te sê, gesing, terwyl ander die gat toegemaak het. En sakereisigers het probeer om terug te klim, sulke vrywilligers, maar hulle is uitgegooi en toe die laaste leemte toegemaak is, het al die lede van die sakereis onmiddellik die plek vergeet waarvandaan hulle begelei is, des te meer in stilte en skemer sonsondergang. Die nag het geval en die maan en sterre verskyn in die lug. Die span was nie bewus van die omgewing nie en die angs het geleidelik verdwyn soos dit rondom gesien is. Skoonheid is nie soos in hierdie gate nie. En waarom het hulle nie dadelik saamgestem nie? Mdddddaaaa!!! Skoonheid!!! Ten minste sou hulle bly wees, maar die aanklag het homself, meer presies, laat voel om menslik te sê: die ingewande het gehelp en gehom. En die voedselenergie het deur die mikropore van die skerwe, waar dit opgeneem is, na hulle gekom, wat voorkom het dat die bene uitdroog, soos smeerolie. Maar alles het so vinnig gebeur dat die spanlede nie eers geëet het nie en ook nie bestraalde pille vir Kazuli saamgeneem het voordat hulle van Galupia vertrek het nie. Die plesier van die omliggende skoonheid het geleidelik weer gegroei tot ‘n somber bose toestand. En die olieverbindings begin kraak.

– — Che sal eet? – Cherevich Chmoreko kon dit nie verdra nie.

– — U is die belangrikste, u en dink oor hoe u die toppe moet voed. – antwoord met ‘n glimlag generaal Zasratich.

– — En wat is u taak? – met kwaadwilligheid, snuif en vet word op die amptelike gruw, Cherevich. Hulle het immers elkeen twee van hul persoonlike Kazul gehad, en dan een vir almal. – My werk is om te dink, en u snuffel en skuur sonder om daarvoor te sê, sodat ek nie afgelei sal word nie. Cherepuk kyk streng na Cherevich en blaf.

– — Ons taak is om u asshole te beskerm!

– — En voer … – Cherevich lig ‘n krok op en kyk hoogmoedig uit.

Generaal Shrovet het niks gesê nie, draai na die skerwe en beveel:

– — Bepaal jouself!!!! – dit is, bou. Al die skerwe staan dadelik in ‘n lyntjie en wag vir die span.

– — Dus, vegters!! – Cherepuk het die skerwe van sy ondergeskiktes onder die loep geneem en afsonderlik gekyk in die hoop om iets teen die statutêre te vind, maar tot geen voordeel nie.

– — My kinders!!! Gaan vaders en soek!!!! Vinnig!!! OOOOTOTSTOOOY!!!!

– — En wat moet u soek, seun? – het een van die vegters gevra. Laat ek verduidelik dat die “seun” ‘n beroep op die ouderling is, en die “vader” – vir die jonger of ondergeskikte.

– — Ek is nie jou seun, Chmyr. Ek is jou generaal!! – Zasratich was verontwaardig, hy was konserwatief en gewoond daaraan op die outydse manier, in rang en in die amp, anders is dissipline tevergeefs. – verstaan?

– — Ja, seun!!! – het die vegters eenstemmig geantwoord. Hulle is so op ‘n nuwe manier geleer, en hulle het nie verstaan waarvan die generaal praat nie.

– — Oboltus … – spoeg Zasratich en kyk na die genote. Nie die generasie wat voorheen was nie, dink hy. – En waarna u moet soek, vra Cherevich. – en met ‘n glimlag ‘n blik op mnr. Chmor Iko.

– — Het u verrotte olies vergeet dat ek – ek is eerw.?! Vir ongehoorsaamheid sal u voedsel ontneem word!! Het u alles gehoor?

– — Wie se mond die toertjie is, dit is jy wat eerbiedig is in die Burrow, en hier is jy die gewone FOOMOO!! het die generaal geskree en met olie gestamp. – Is u nog hier? hy snork aan die vegters wat onmiddellik in die duisternis ontsnap. Cherevich het soos ‘n seepborrel van woede geslaan, maar het niks onthou nie.

– — Moenie stry nie. – het hulle gerusgestel Casulia. – Ons kan nie stry nie. Ons is almal in dieselfde kak. Kom ons speel met iets beter? Sit in ‘n kring…

Die vegters het almal deur die gras gehardloop; gestruikel, geval, vinnig opgestaan en selfs moeg gevoel, nie gewaag om te vertraag nie. Bestel – daar is ‘n bestelling.

– — En hoe lank gaan ons hardloop? vra die eerste en snak na die tweede.

– — Uh.., uh.., uh.. hou asem op. – antwoord die buurman, trap oor iets en rol kop oor hakke. “N Derde, vyfde en tiende het oor hom gestruikel en ook hul balans verloor en geval. Die res het weggehardloop.

– — Hey idiote, wag!! – het die eerste geskree, maar: die vierde, sesde, sewende, agtste en negende het hulle nie gehoor en in die donker weggekruip nie. – hier is die ramme…

– — En wie is hierdie ramme? vra die vyfde en lig sy been. Sy draai sy knie neer.

– — Ek weet nie. – antwoord die tweede en trek met moeite sy been uit die tiende skedel. Die digtheid van die skerwe was blykbaar nie so sterk soos staal nie, en daarom kon die skedel met ‘n goeie impak nie kraak nie, maar ‘n skerper voorwerp absorbeer, soos in hierdie geval.

– — Wat sal ons doen? – het die eerste gevra. – hardloop?

– — Met kreupel olies?! Nooo. U moet tot u sinne kom en ontspan. – stel die derde voor en gooi die afgebreekte been diep in die gras.

– — Ag! – het iemand in die donker geskree. Die skerwe was waaksaam.

– — Wie het dit geskree? – fluister die tweede een.

– — Nie ek nie?! – verras die eerste.

– — En nie ek nie. – herhaal die vyfde.

– — En ek is oor die algemeen doof en dom. – Hy het in die eerste tiende van sy lewe gepraat en gekrabbel.. – Een keer, een keer radyse, abyrvalg… Ek sê, kollegas, sê ek!!! skree hy en spring soos ‘n basketbal.

– — Stil jou. – die eerste blaf. – Kyk beter waar die geskree vandaan kom.

– — Daar is geen basaars nie. – en die tiende van vreugde dat hy ‘n opdrag ontvang het, weggehardloop het, het dadelik opgehardloop en almal net so bedank en weer weggehardloop.

“N Oomblik nadat hy in die tiende duisternis verdwyn het, was daar ‘n gedreun en fluit, wat verskerp soos iets wat wrywing teen die atmosfeer benader

Ops! voorkop na voorkop beland op die vyfde wat tiende arriveer.

– — Wat wil jy hê? – Vyfde spring op sy voete en neem ‘n strydende houding.

– — Remme, stygende. Daar, daar. – die tiende wys met ‘n been in die duisternis vanwaar hy gevlieg het. – daar, in natura, is daar iemand wat uithang, gloei en die belangrikste van alles is: boude.

– — Sooooo! So en so. – die tweede is bewaak. – lig op, basaar?.. Presies?..

– — Ja, wat is jy om my vleis te bedek?

– — As u nie katoen rol nie, benodig ons dit. Gloei dan. – en die tiende klik op sy knieë en onderrug met sy nek.. – radioaktief.

– — Wat word ons gered? – ondersteun die eerste vraag. – Ons sal hom na Kazuli Zeke sleep.

– — Sy sal eet en…

– — IOHOOOO!! – almal het geskree.

– — En voed ons almal!! – alles in ‘n refrein gerapporteer.

– — Nou, wat, skerwe, laat ons gaan? – Stel die eerste voor en gaan die duisternis in.

– — Nee, ek sal nie gaan nie … – die tiende is verset, hy skop. – en dan oorbluf van vrees en… weer gevoelloos. Ek wou iets sê, maar dit het geblyk dat dit net klinkend was.

– — Wel, sit hier. – almal is in refrein aangemeld en na die vonds gehardloop.

– — Ahhh!!! – die tiende het vir almal hardloop en hardloop.

En destyds…

– -… Ek het gesê, kontak my: REVEREND BLACK IKO TOP UAU, Senior adviseur van die Generalisiphilis self, Lord of the All incomparable Galupia!!!!! – skree en stamp die bene van die grond Cherevich. – Verstaan u die netjies?

– — Shit, jy is Galup, nie die eerwaarde nie. Maar vir die verrotting, alhoewel ek nie weet wat dit is nie, sal u antwoord!! – die ou generaal het kwaad geword, en hy het op die kroon gestaan en ‘n pin-wiel met sy bene op die gesig van die sekulêre skerp gesit. Hy het gevlieg en ‘n drievoudige somersault gedoen.

– — Hoe durf jy? Ek! Ek!! – Cherevich Chmor Iko verstik aan sy piep en rol uit met ‘n bal.

– — Jy is van jou kop af … – Zasratich was skaam om die einde in die teenwoordigheid van opregte Casulia uit te spreek en hy het al sy woede in ‘n fisieke impak verander. Net hy wou spring en vertrap, terwyl Casulia-poot die been van die generaal gryp en hom na haar toe sleep. – Laat my gaan!! – Zaratch Zaratich blaf, – selfs in Galupiya wou ek hierdie vet varkhoring afbreek.

– — Hou vas, hou Zack vas, moenie los nie voordat ons na Galupiya terugkeer.

– — Ja, moenie stry nie. – trek die kloue van Zasratich Kazulia aan. – stil. – sy luister. Die skandes kyk na haar. – Het jy al gehoor?

– — Wat? – vra die skedel Chmor Iko.

– — Steek van kneukels. Die stomp nader. Daar. – en sy draai haar oog na die kant.

In die verte was daar ‘n bonsende ligbal. Toe ons nader kom, was dit duidelik hoe Sparrow Stasyan die skoppe vrywillig verbrysel het. Hy het nooit eers die aarde geraak nie. Die mossie, wat van alle kante geslaan is, nader die strak pasmaat, is met ‘n ander skop na die bene van die skedel van Zasratich en Cherevich Chmor Ika uitgestoot. Die mossie se liggaam vries. Die soldate staan op en meld:

– — Sonny!! Sonder ‘n basaar, na die onderwerp gekyk!! Wat hy wou hê, hulle nadybal en wat gloei, pas sonder gebreke in u olies!!! OOOOOTSTOOOOOJ, Sonny!!!

– — LLCOOOOSTSTOOOOY, vaders!!! Cherepoktsy, Golupyan!!!! GOEIE FELLOWS!!! – Zasratich vryf die stof van die skerf af en ondersoek die halfdood mossie, wat asemhaal soos ‘n yogi Lama – een asem per minuut. – En waar is die ander? Woestyn??

– — Nee, seun. Op die oomblik – het die tiende gesê. – O, ek het weer gepraat!!!

– — Kom tot die punt!! – Zaral Zasratich.

– — O ja. Hulle het op die tweede top geskei, en elkeen wat vorentoe kom, sal meer bring. Hier.

– — Wel, ons aanvaar dat otmazats hulle…

– — Welgedaan!!! – skree Cherevich onverwags onder die oor van die skedel. Hy het ongeveer drie meter gespring en geland. Cherevich het op ‘n glansryke bevelvoerderige manier na die skedel geklink, en, toe dit die belangrikste vir die vegters was, het almal op die kop geklap. – Ek, persoonlik, sy verhewe sonder toringgrootheid, Generalisiphilis van die hele Galupov, sy presidentskap, opperste heer, Semisrak sal persoonlik ingelig word oor u toewyding aan hom en die hele Galupiya.

– — Dankie vir die gratis geskenk, seun! – die soldate het stil in die houding geskree en ‘n paar vyf-vierde hip-hop-tegnieke gedans.

– — En nou.., – vervolg Cherevich. – arresteer hierdie rebel!! – En hy wys na ‘n skedel wat in die sand neergesit is, wat hy met sy pote probeer het, daarop leun en uittrek. Die soldate het sonder huiwering Cerevich binnegedring, wat nie verwag nie, grynslag en hom begin skop.

– — Wag! – het Casulia geskree en die skerp gehelp om uit te kom. – wie anders die eerwaarde tref, sal sonder kos gelaat word!!

– — Maar die generaal is ons vader en maat?! – antwoord die vegters in refrein. – En dit, soos vader Zasratich gesê het, is agterweë.

– -Ek Stasjan. Net Stasjan. – en sy bewussyn verloor.

– -Okay, gee nie om wie hy is nie, maar hy is radioaktiewe en gaan vir kos. Maar ons gebruik dit ekonomies. En ontspan nie vir hom by al die manier waarop ons nie genoeg het nie en sodat jy kyk vir’n plaasvervanger. Sodra dit is daar en die wil. Okay?

– -Ja, op ons Mat. – gereageer in harmonie.

Kasule klim op die Mossie, wat’n bietjie meer as sy en twee keer so skerwe en gaan sit op die onbewuste Mossie, en begin om te beheer as die battery en gloei.

– -Line-up vir middagete!! – het prokomentiroval dit en al die beroerte gevoer. Sy gespoeg elke juis een keer.

– -En maak my’n dubbel! gesê, skud Cerevic Cmor ICO.

– -Ek is Shas horing afgebreek-hardloop Sokratiese. – vir meer, in die veld… Wat jy sal vind al jou…

– -Con, maar ek is die belangrikste? – kerm Cerevic

– -In die politiek, maar nie in die eetkamer, het hy gesê Kasule. – Ek is jammer, Dominee.

Die res het na die oggend en kom niemand opgemerk. Vind hulle niks het nie daarin geslaag nie, maar kollegas het hulle na hul rantsoen van die dosis. Die gevangene gespoeg en, in die Algemeen, het gereageer in die kriminele in die natuur, al die salf, sonder’n mark, my liewe leser. Kipisha predyav deur die nie, motherfucker s wow!..

– — Maza Faka Ja Sjoe!.. Maza Faka Ja Sjoe!..

Stasyan het onder die magiese geskree van die vlees wat hom omring, stadig na homself gekom en wakker geword. Sy toestand was nie vol nie, half gesuig, half energiek. Hy maak sy oë oop en sien ‘n sluier wat stadig verdwyn en voor hom was daar reeds die buitelyne van swart galopende balle. Nadat die kontras aangepas is, het hy die silhoeët van vreemde wesens reeds onderskei.

– — Wie is hulle, hierdie vleislose, lewende bene? dink hy.

– — Dit is Galupas. – antwoord die innerlike stem met die naam Taal.

– — Wat is nog die Galupa? – het Stasyan van die tong gevra.

– — Wat het u gister en gister op die kop geskenk… in die nag, onthou u?

– — Dit was dus nie ‘n droom nie?! – en hy het onthou wat die vorige dag gebeur het en in vrees probeer om op sy rug te kruip, sy kop vorentoe, maar oor iets gestorm. Hy kyk agter homself en sien ‘n groot oog na hom staar.

– — Ahhhh!!! gil hy en spring op. Rondom hom galop in die oggendgebed, skerwe en herhaal dieselfde frase: “Maza Faka Ja Wow!..”. Hy ondersoek en flou. Die generaal kom op en skop ‘n bietjie mossie aan die reeds springende vinger, wat Stasyan wakker maak.

– — Wie is jy? – vra die skedel Zasratovich en stop, deur sy beenbeen-prosedure van lofsang op te hef.

– — Stasyan het niks verstaan nie, maar sy innerlike stem vertaal van Galupsky na Sparrow. Sy innerlike stem Die taal word deur meer as vyf miljard verskillende dialekte en dialekte gepraat, insluitend die tale van mikrobes en programmering, virusse en selfs nano-deeltjies. Plus – die tale van planete, sterre, sterrestelsels, ensovoorts.

– — Ek is die mossie Stasyan van Ayaguz. antwoord hy.

Cherepuk Zasratich het nie verstaan wat die gevangenes gesê het nie en ‘n verbaasde grimas gevries, maar sy innerlike stemme, die stemme van ander lidmate, het hul eienaars al vertel wat iemand gesê het. Só het hulle geleer om mekaar te verstaan sonder om ander mense se woorde te leer. Hulle het sinonieme gepraat en verstaan, woorde wat identies in betekenis en in klank verskil. Byvoorbeeld: “Maza faka ja wow!..”, en met mossie klink dit soos: “Chirik, Chirik chik Chirik!”, En op mense sal dit klink soos: “Hoe mooi hierdie wêreld is!”, En dit is my innerlike stem vertaal, omdat die innerlike stemme nie verskillende tale het nie. Alle innerlike stemme het een taal. Ek weet nie of God of die duiwel is nie, maar hy is die taal van gedagtes. Dit gebeur dat musiek meer as een keer in my kop speel en so bekend is, maar jy kan nie sing nie. Klink na ‘n vers of prosa, maar jy kan nie uitspreek nie en jy word gepyn, jy hou ‘n brein. U weet dat ‘n gedagte in u kop draai, maar u kan nie aanhaal nie; U verstaan dit, maar u kan dit nie verduidelik nie.

U sê dat ‘n gedagte in u kop draai. En eers as u afgelei word, vertaal en onderrig die onderbewuste die Fransman later gereed – in Frans; Chinees – in Chinees; vir die hond – vir die hond, daarom verstaan sy die idee en nie die lettergreep nie. Want die gedagte is vir almal in een taal. Vertel die hond liefdevol: ‘vee’ en hy trek sy stert en die Fransman en die Chinese glimlag. En sê: “Goeie meisie’, deur haar tande te byt, sal die hond grom, en die Fransman en die Chinees sal na mekaar kyk en in antwoord op die liefdevolle betekenis van die woord, sal elkeen in sy eie obsene taal antwoord. En gesigsuitdrukkings het niks daarmee te doen nie. Spat energie.

Maar ek, o, my baie gepynigde leser, is opgeneem in hierdie waarheidse vullis, geskryf onder geen ander invloed nie, maar as ‘n suiwer nugter bewussyn dat u dit in ons tyd skaars kan vind en dit sleg is. So om te sê, my verhaal is ‘n omgewingsvriendelike produk genaamd “Toothy Frog Belching”. Ek onderneem om dit self te vergemaklik en te vertaal van Galupsky na Sparrow en terug, natuurlik deur menslike taal. En die daaropvolgende in hierdie verbale diarree, wat weereens net in ‘n sober-duidelike bewussyn geskryf is, sal ook dadelik menslik praat en reageer, aangesien u en ek, u nederige dienskneg, geen ander taal praat nie. Ja, en minder tyd sal spandeer word aan lees. Nou ja, ons sal die advertering van die sewende gevoel onderbreek en kyk hoe hierdie paragraaf in hierdie verhaal eindig.

O!!.. Maar hulle, die sakemanne en die mossie, is nie op hierdie plek waar ek afgelei is en oor die tale verduidelik het nie?! Waar is hulle? En hier, en nie daar nie. Terwyl hulle aan u skryf, het hulle gestort. Aah! Daar sit hulle en praat, my glitches. Jammer, jammer, ek het vergeet dat die Aarde nie net onder ons voete draai nie, maar ook feitlik onder hulle voete. En dit het vinniger geword, sodat hulle oor die horison van fantasieë gerol het, en toe ek op die voetvoet staan en my nek kraan, het ek hulle onmiddellik gevind…

– — Hier, Stasyan, in die algemeen, is dit alles … – met hartseer met ‘n traan in haar oog het Zeka die verhaal oor die probleem van Galupiya en die doel van hul sakereis voltooi. – Ons moet iets vind wat voedsel vervang, soos dat u bestraling radioaktief is.

– — Mdaaaa. – Stasyan het sy kaal kop met ‘n kaal vleuel gekrap.

– — Maar as u al die straling van u uithaal, waar kan ons dan anders kos vind op die manier?! Ons sal nie die doel bereik nie en ook nie Galupia red nie. En ons mense sal ‘n honger brutale dood sterf. – vervolg generaal Zasratich.

– — Ja, en laat ons ons buig van honger. – Cherevich Chmor Iko bygevoeg.

– — Vel. die skedel blaf en trek met sy voet ‘n vierkant op die sand. – jy dink aan jou buik. – Ek het nie van die vierkant gehou nie, en hy het ‘n sirkel in die middel getrek. – kabinet skepsel.

Cherevich kon dit nie verdra nie en hardloop na die generaal. Hy stop en staar hom met geweld. Die generaal het weggerol. Chmore Iko het sy hele lewe meer geëet en een op een was duidelik sterker as enige skerp.

Hy gaan sit in die plek van Zasratich en teken ‘n driehoek, parallelop en na sy dogter in die middel van die sirkel. Cherepuk het sy bewussyn herwin, opgestaan en wou slegs Cherevich aanval, terwyl Kazulia ingegryp het.

– — Stil, stil… Kalmeer! – En sy het na vore gekom en die tekeninge in ‘n piep uitgevee.

– — Ek weet wat om te doen. – het Stasyan dom gesê.

– — Wat? – almal is in koor gevra.

– — En die feit dat almal moet verenig en verstaan dat ons almal op aarde dieselfde sal sterf. Deur mekaar te vernietig, belemmer ons ontwikkeling, en as ons vermenigvuldig, dom ons dit. En net die mense sal nie verstaan wie om na te luister en na wie om te hoor nie. Maar dit sou nie makliker wees om bymekaar te kom en oor alles te dink en die wêreld twee in een te maak nie. In beginsel het dié en diegene eerlik sowel as diewe. Die vraag is die aantal van hierdie of dié?! Hier is jy eerlik, Galups, jy maak diewe dood, en jy steel, en hy wat alles geskep het, sal nie verstaan wie om te vernietig en wie om te vertrek nie. Per slot van rekening sal dieselfde ding weer van links gebeur. Breek hierdie kring, vergewe mekaar en verenig mekaar. Word ‘n pionier, nie afguns nie, maar mekaar ondersteun. Aangesien hy moeg was om te wag om aan u te verskyn…

– — Wat moet u dus doen? – Na ‘n pouse het die tiende gevra en weer doof en gevoelloos geraak.

– — Moet hardloop!! Vooruit en net vorentoe en nie terugkeer nie, moenie die voorvaders se foute herhaal nie!!

– — Ek het jou glad nie verstaan nie, ek het ‘n bietjie onsin gekam … – het Zasratich gesê. – Verduidelik wat u moet doen?

– — Hardloop weg!! – Mus het op sy pote gespring. – Hardloop en hardloop slegs sonder om terug te keer.

– — Ernstig?! – Cheered Casulia Zacka.

– — Wel, eer aan die Here, uitgesorteer!! – juig Cherevich Chmor Iko en draai hom tot die generaal. – En sommige het nie die moeite gedoen om verskoning te vra nie.

– — Wag Shish.. – Zasratich blaf.

– — Hoera!! In die gat holeaaaa!! – het skerwe geskreeu en hul liedjie gesing: “Hai, hi hylaek, bir julomas birlaek”. Ongelukkig vertaal dit nie in menslike woorde nie, maar sensueel is dit… Uh … “het ‘n ryp lemoen geëet”, dit is die gevoel van die liedjie.

– — Wag!!! Wag!! – streng Casulia Zeka geskree. Almal het gevries: wie op aarde, en wie in die lug in ‘n sprong. Hulle het eenvoudig teen gravitasie ingegryp en swaartekrag het nie vir hulle gesorg nie, soos SMS-kameras of digitale pakkies wat oor die hele wêreld vlieg. Cherevich vries op die horings, en die skedel spring van been tot voet en vries: twee bene op en twee ander leun op die grond. Drie skerwe het in die lug gehang: die eerste in ‘n somersault; die sewende is in tou, en die tiende draai sy pote in ‘n tou.

– — Wat het gebeur, Zeka? – het Cherevich gevra.

– — En waarheen om te hardloop? Watter manier? – Zeka steek haar oog uit.

Almal het na mekaar gekyk en hulle oë het op die mossie gesit. Hy voel die ander se ongelooflike voorkoms bevraagteken.

– — Ahh? 1 Waarom kyk jy my so aan? Ons kan selfs hardloop waar: na regs, links, terug, vorentoe, op, af… Ten minste waar, nog steeds terug hierheen.

– — Waarom? – hulle het almal in refrein gevra.

– — Aarde omdat dit rond is. – antwoord die mossie en hy het weer swaargekry. – Ek het volgens die idee hierheen gevlieg.. ek het gevlieg. Hoor jy Ek het gevlieg, maar nie gegaan of gehardloop nie … – Stasyan staan op en krap sy stertbeen. – stert, groei dit?

– — Kom, moenie bekommerd wees nie. – Die skedel geknip en ‘n bakleierige standpunt ingeneem. Vegters het hom gevolg. Stasyan staan weg.

– — Nee, nee, wat is jy?! Ek onthou. Hierdie ligte bal, die Son, het daar uitgerol … – en na die ooste gewys. – En ek het na sy lote gevlieg. Ons moet dus agteruit hardloop waar die son agter ‘n strook wegkruip.

– — Die horison.

– — O ja. Die wysste skrywer. – Stasyan klap sy kaal vleuel soos ‘n digter in die lug. – Voot …, Uh… Kortom, agterop. Waar dit weggekruip het – het ek gevlieg, maar nou moet ek hardloop, waar dit klim.

– — En wat is daar? – vra Casulia.

– — Daar Chelyabinsk, of liewer die River Tech. En daar was eens ‘n ontploffing en soveel lekker radioaktiewe dat alles net gloei. En steeds is daar ‘n wêreldvullis radio-afval. Daar is dit goed vir ewige tye. – — En Stasyan het sy rug gebuig en sy bors met ‘n wiel ontbloot.

– — Nou ja, so hardloop hulle dat ons soos eetstokkies in ‘n vat rondsteek? – spring Casulia.

– — Vegters, konstruksie!! – het die skedel beveel, en al die sakkies op die tou gevoer. – Begoooo, agter die mossie, marsjeer!!!

En almal het presies die teenoorgestelde gehardloop en knolle met landelike stof agtergelaat. En die son het bo hulle koppe gelyk. Hulle het so vinnig versnel dat die nag nie meer tyd het om te kom nie. En die son begin stadig agter raak en alles vinniger en vinniger. En so het die hardlopers so vinnig versnel dat hulle teen sononder al opgestaan het om hulle tegemoet te gaan en in die ooste vertrek. En dag is vervang deur nag, en nag vir dag in een sekonde. Hoe vinnig hulle deur woude en landerye, seë en oseane gevlieg het, nie eers tyd gehad het om nat te word nie, en die aarde ongeveer vyf of honderd keer omring het, het ek nie getel nie en hulle krag het begin uitsny.

– — Staan, staan skande katte! – Asem en blaas agter vyf, tien rondtes om die aarde, eerw. Cherevich Chmor Iko. – Bly!! – en op die grond geval. Botva het stilgehou en besluit ook om teen die heuwel in te wal. Skielik verskyn ‘n gat van die heuwel af en Generalisiphilis klim uit.

– — Wat is dit? – hy was verontwaardig. “Het u nog nie die plek verlaat nie?” Die parasiete. Wel vinnig soek! En dan., En dan.,?! – die senuweesindroom het gestamp en geval sonder om te voel, terwyl die linkerkant van die ken vasgeklou het, het die harttjie siek geword. En hulle het waarskynlik geen hart gehad nie… Maar die reisigers het besluit om vinnig uit die woede van Golupyan te kom.

Dit was aand en almal wou eet.

– — Is julle almal moeg? vra Zeka.

– — Ja!! – die ander antwoord met moeite.

– — Hou dan die mossie vas. Ek trek nog steeds radik van hom af met my onderkant. – stel Casulia voor.

– — Waarom, okei, ek kan self onder jou lê, veral omdat ek selfs daarna beter slaap. – stel Stasyan voor. Natuurlik het hy gelieg dat hy opgewonde was ná die suiging van Casulia, eintlik was hy siek vanoggend… Of na die maat?! Kortom, die volgende oggend wys dit.

Maar die skerwe was so honger dat hulle nie die mossie se aanbiedinge hoor nie en op hom gespring het. Stasyan het geskree, maar dit was te laat. Almal was slaperig en wou eet!!!…

Soggens staan die reisigers vroeg op, honger van honger en kruip rustig na ‘n slap mossie, wat in ‘n droom soet gevlieg het en nie vermoed dat hy self gestrandeer het nie. Meer presies, hy sou nooit nie-radioaktief raak nie. Boonop bemoei hy hom nie met hul regstellende prosedure nie, maar blykbaar hou hulle daarvan om met moeite kos te ontvang en nie verniet nie. En nou kruip Casulia agter die skerwe in, en aangesien Stasyan twee keer soveel was as die skerwe en beter as Kazulia, kon hy sy slaap kreupel en homself refleksief verdedig, wat kleur bygevoeg het tot die maaltyd se maaltyd. Nadat hy heeltemal wakker geword het, het die mossie sy rol, wat vir hom skadelik was, begryp en gesien hoe galop fanaties afgestem is, speel hy eenvoudig met hulle en maak asof hy ‘n slagoffer is. Nou ja, die gejaag van hierdie bene om kos te wen.

Hulle het dadelik gespring en Stasiaans Zasratich en Chmor Iko op die grond verpletter, vreemd genoeg, die mossie se skouers verpletter en Kazulia toegelaat om op te klim en sy bestraalde liggaam met sy onderkant aan te raak.

– — Ahhh!! Ahh! – Mus gil, nie soseer van pyn as van ongemak nie. Almal het dadelik gespring. En Casulia het so verskoning gevra.

– — Verskoon my asseblief, maar u inhoud van radiokernlyne, dit is nie vreemd nie, herstel homself voortdurend en u sal vir ‘n lang tyd, miskien selfs die hele pad, vir ons genoeg wees.

– — Presies, maar ek kan self onder u lê sonder hierdie beenbeen toepassings wat my sonder selfvertroue pyn en vernedering veroorsaak. – antwoord Stasyan, terwyl hy verpletter lê onder ‘n pak skerwe om die rande en in die middel van Casulia.

– — U word gevange geneem en daarom is dit beter om te swyg, u is ons trofee, en wat ons wil, sal ons met u doen. – verklaar Cherevich.

Stasyan het sy gesig verander. Hy sou nooit by die Galups na die eienaardigheid van ‘n dors na geweld gewend het nie, maar die uitspraak van Chmor Iko het sy string trots aangeraak. Maar hy bedrieg, asof hy versoen het met wat Cherevich gesê het, terwyl hy haat en wrok in sy siel verberg het. Wraak sal almal beoordeel.

Wat die res betref, terwyl hulle wag vir spoeg, het hulle eenvoudig die bevel gehoorsaam, terwyl ander dit gegee het. Maar die klein voëltjie het nie daarvan gedink nie, en hy het gedink dat almal hom met hul oë veroordeel en na hom kyk, maar hy het in werklikheid net eerste voor Kazulia gestaan. Maar sy twyfel oor die korrektheid van wat hy vir almal gesê het, het nie kalmeer nie.

– — En moenie so na my staar nie. Ek is die belangrikste en dit is dit! As u weer verskillende vullis oor my dink, sal ek hom van voedsel ontneem!! Is dit vir almal duidelik?

– — Sorg dat u nie ontneem is nie. – ontsnap uit Zasratich.

– — Stil, stil. – Casulia Zeka gerusgestel. – Ek spoeg … – hulle staan almal onder die aandag. Casulia het aangesteek en harknily verheug oor almal wat reguit in die skedel mik en uit die mossie klim. Laat Stasyan self sê. Wie is hy in ons top en watter plek beklee hy?

– — Ja, alles is geolie!! – het die mossie gesê, en hy het gedink: “kan my beskerm, as ek ‘n trofee wen, dan sal ons sien.” – Het u gehardloop?!

En hulle het na dieselfde plek gehardloop as gister, maar stadig. Selfs baie stadig. Dit is eenvoudig onmoontlik om voor te stel: wel, sooooooo stadig. Stadiger as pas. En net Stasyan het geloop, soos altyd. Ek het hulle inhaal en voortdurend teruggekeer. Hy het met bespotting gekyk hoe die galop beweeg, en dit het vir hom gelyk asof hulle hardloop op ‘n idee soos ‘n stadige beweging van ‘n videospeler. Stasyan het met nuuskierigheid rondgeloop en na hul posisies en gesigte gekyk. Maar dit het vir hulle gelyk of hy haastig was, want hy was te vinnig vir hulle. Die paradoks van tyd: gister het hulle vinniger gegaan as ‘n dag, en vandag hardloop hulle stadiger as ‘n minuut. Blykbaar beïnvloed bestraling ook die tydsduur… Of is dit miskien die begeerte van ‘n mossie of skrywer?! Dit is in elk geval lekker en nie standaard nie.

– — loop jy nie? – Gevra, wel, ohhh, baie stadig Zasratich-skedel. – Grap jy my?!

Stasyan het in menslike tyd beweeg, en daarom is sy tyd vir ons nader en dierbaar, en ons sal op hom vertrou.

– — So jy kan nie tred hou met jou nie.

– — Wat?

– — Jy jaag nie agter jou aan nie. Ek wil verstaan watter tipe jy is. Het u ‘n probleem met interne tyd? Hier het ek dit, soos mense dit eweredig en duidelik het. En jy het terpentyn in die pous, dan hardlywigheid. In die algemeen is ek ‘n voël, nie ‘n reptiel nie. Ek moet vlieg, vlieg. Ek het kragtige vleuels ontwikkel … – hy lig sy ledemate op en kyk om hulle heen. Hartseer verwar hom en hy sug aan die begin. – Uh… daar sal vere wees, die stert sal aankom. Hier is die laaste keer dat ek beter gehardloop het, maar nie die laaste nie. Straling word dan herstel, maar energie is nie. Ja, dit is interessant dat jy vanaand weer in ‘n ramhoring, my vlerke of bene, gaan draai?

– — Vir middagete. – Casulia hou uit en steek haar bene in ‘n sprong in ‘n tou uit. Net sy het hom verstaan. En vir die res het sy toespraak vinnig gelyk, asof hy vinnig en pieperig was, asof helium inasem…

– — Vir middagete? Miskien kan u ook middagete en ‘n firefox eet, eerste ontbyt, tweede en vyf etes?.. – Stasyan was verontwaardig. – die skedel kraak nie, nie waar nie? Julle, Chmoriko, – en Stasyan het aan die been van Cherevich gehang, wat ook afgekom het en stadig beweeg het in die lug in die middel van sy stadige sprong. Hy het egter onmiddellik op die spoed van ons tyd geswaai. – Nou ja, sal jy my hierdie keer suig?

– — Neus! – antwoord die stadig springende heuwel Casulia.

– — Sit jy op my neus? Ek het dus nie ‘n neus nie. Ek is nie ‘n kaal kat nie? Dat hy ‘n neus het. En ek het ‘n snawel. – bevestig die mossie en rig sy oë na die knol waaruit die snor net so stadig uitsteek, dan ‘n sferiese neus.

– — Die belangrikste is dat die taal moet wees. – het eerw. Cherevich bygevoeg. – praatjies en vrot soos ‘n mossie…

Maar Stasyan luister nie meer na hulle nie en kyk nie na hulle nie. Hy het belanggestel in ‘n neus uit ‘n gat met ‘n snor, wat stadig uit die gat geklim het. Dit was ‘n mol, maar Stasyan het dit nie geweet nie. Hy neem ‘n strooi wat daar naby lê en gaan op en steek dit in sy neusgat en vertrap op ‘n plek met sy neus en snor in die gat. Die strooi het sooo geroer, gevolg deur dieselfde trae nies. – Aaapchkhiii … – vlieg uit die neus en ook stadig. Stasyan het selfs daarin geslaag om ‘n middagslapie te neem, terwyl die strooi die grond raak, en die mol weer begin uitklim en stadig wys: aan die begin van die snor, en dan die neus. Sparrow het dieselfde gedoen en geglimlag. Die strooi het stadig geroer en Stasyan het dit met ‘n snor vasgemaak. Daar was ‘n stadige nies en ‘n strooi, soos ‘n powerkoei, wat stadig maar monumentaal uitvlieg en ‘n snor trek.

– — Ahhh!! – die mol skree en kom, trek ‘n strooi met ‘n snor, voel ‘n helse pyn en hardloop vinnig weg soos ‘n kakkerlak. Stasyan buig en gryp sy maag. En die span het net een keer teruggetree met die verloop van tyd. Stasyan begin verveeld raak en loop: hier en daar. En hy was net spyt dat hy sy snor vasgemaak het toe hy in die omgewing van ‘n vars stygende rommel opgemerk het, wat ‘n monster was wat bang was vir ‘n mol. Sparrow kom op en sê gelukkig:

– — Ohhhh, hemelse magte, ruige wolke, gebraaide son, dankie!!! Ohhh, hemelse kragte!!!!! – en hy onthou van die vlieë en bars in vlieë, krul op daardie tydstip inmekaar en begin wag vir die vlieë.

– — Wel, waar is hulle? – die mossie was hardop bekommerd.

– — Ons is hier, haal in! – antwoord die skedel Zasratich.

– — Ja, nie jy nie. Ek is siek van jou, ek het vlieë nodig. – en Stasyan het sy hande geswaai sodat die stank meer versprei.

– — Ahh, wieooooooooooooooooooooo, vlieë? – het Cherevich gevra.

– — SchA sien, net geduld. – en die mossie begin wag en omkyk.

Gelukkig het die oorblyfsels van twee biljoen vlieë onder leiding van dieselfde vlieg Heuning rondgedwaal op soek na kos, maar helaas van die lewendes wat soos Casulia kos kon maak, die skerwe, net die mol en alles het oorgebly na die ontploffing, en hy oor die algemeen het hy nie uit die gat gekruip en in die gat gekuier nie, maar hy het sy gesig uitgesny net om die temperatuur te verander. Of miskien kruip hy, of liewer, toe hy per ongeluk na die besmette gebied snork. Slingling, snarling and snarling… and shit.

“N Gunsteling reuk omhul die neusgate van Honey en sy mense. En almal bemoedig, kwaad.

– — Ag, kalm! skree hy gonsend. – Is dit hier? Vlieg op hierdie stapel dermis en eet dit bistro. Ons skare het krag nodig. – en hulle het almal dadelik gevlieg en hulle op mossies gaan vestig, maar hul breine werk nie weens lang honger nie en hulle val weer vir dieselfde aas. Die werpsel vries en Stasyan het gesê:

– — Hallo, vlieg skat!!! Het jy nie herken nie??

– — O! – Ontsteld met skrik, vlieg heuning en word dadelik weer waargeneem. – Ohhhh!! Is dit jy, meneer in die lewe? Wat ‘n geluk van my om jou lewendig te sien!

– — Soos u kan sien, en u, ‘n stomme insek, het my in moeilike tye gegooi en nou is ek in ballingskap met hulle, miskien selfs in slawerny.

– — Hoe gaan dit met my?

– — Nee, erger. Hulle gebruik my

– — Hoe gaan dit met jou?

– — Nee, as die kos, en ek huur u volgens ooreenkoms. En al het ek die uwe ‘n bietjie geëet, so sonder om te ly, dan is alles wat ek geëet het in my. Ons is een en sterk… En jy, ‘n vlieg, skat, het my in moeilike tye gegooi.

– — Vergewe my, meneer, ons sal dit uitwerk – ek het die gewig begrawe met ‘n swerm koor.

– — Nou goed, hier is hulle. Dan vlieg ons terwyl dit nie in ons tyd loop nie.

– — Hardloop? – lag vlieg Skat. – na my mening hardloop hulle nie. Hulle gaan nie eers nie.

– — Hulle hang net in die lug. – Hulle het weer die vlieë in ‘n refrein uitgeklaar en op dieselfde manier gelag.

– — Waarom lag jy? – Stasyan staan op. Wel, hel toe met hulle. Hulle probleme is hul probleme, en myne is myne. Elke hut het sy eie ratels. So, letiiiiim!!!

En die vlieë het eenstemmig gedemp, sodat die liedjie uitgedraai het: “En hy het die polytech gesê, en hy het met sy vlerk geklap. En asof hy langs die Tsjernobil-steppe opgekom het, het hy bo die grond opgestaan.”

– — “Aarde”, idiote! – Die huil het Stasyan gekorrigeer.

En’n Mossie het opgespring, opgetel Roy, en hulle fladder oor Groupami. En hulle het gou het tot homself gekom, dat is, in menslike tydelike spoed. En onmiddellik paniekbevange:

– -Hey Hey! – hulle geskree na die betaling van Mukho-krylow. – Wag, jy het belowe posudina.

– -Ek sal dood te maak jy seun van’n hond en Jakkals. – skree af Cerevic.

– -Jy bang vir hom, hy het!! – ontplof Cherepok Czarevich.

– -Ek is nie skuldig nie!! – die Dominee geskree en cringed lafhartige blokirovanie.