Читать книгу SOVIET MUTANTS. Grappige fantasy - StaVl Zosimov Premudroslowski - Страница 2

Fierste – fier op ‘e grins fan’ e eardere USSR (no Kazachstan) en Sina (no Sina), yn it súd-easten fan ‘e Semipalatinsk-regio, tichtby de stêd Ayaguz, oerset as “Oh stier”, wie der in nukleêre testgrûn mei in ynfekteare radioaktive sfear krigen fan’ e negligens fan dronken wurkjende wittenskippers. Yn ‘e heule omjouwing begon faak ferskate mutaasjes te foarkommen, ferskillende mutaasjes: dan sille twa hollen berne wurde op ien mutton lichem; dan twa staarten – by in hagedis as in slang; dan trije fuotten en ien kwastje – fan in neisiet fan Temujin (Genghis Khan) – in fleisbewenner. En it barde dat normale waarden berne, lykas Sparrow Stasyan, bygelyks.

D’r wiene gjin lichaamlike tekoarten op syn lichem, alles wie sa’t it moast: de sturt, it snavel, de eagen, en de oare… Alles wie as in mus, mar mei plumage hie hy in probleem as gek. Krekter, d’r wiene hielendal gjin fieders, en hy wie folslein keal. En dêrom, fan berte ôf, fierde hy, syn lestige libben, op ‘e grûn, slimmer dan in hoanne, it teminsten wat fladderjend. Mar net slimmer dan wat hûn of hagedis, dakleaze persoan as mûs… Koartsein, nea iepen yn ‘e loft, lykas har ferve sibben, dy’t kwea-aardich oan him spottenden en rôpen: it is keal; jou dan de kale holle in taart, al flústerende kuikens rôpen út ‘e nêsten. En sels Stasyan leegde sels rjocht op him – de kâlde mûrger bedroefde syn holle teloarstellend en sobele yn syn siel, streamde om ‘e fûgelûntginning fan immen oars. En sa elke dei. Mar hy woe wirklik sa folle fleane dat yn in dream de waanzinniger, sels besocht mear dan ien kear ôf te nimmen, de realiteit gjin dream is, en hy, sprong yn Java en yn ‘e sliep fan in waanzinnig, wipte syn kâlde wjukken wer, sprong en ploppe nei ûnderen… en it barde sels, sloech fan ‘e foarholle, dan de sturtbeen. Wat hy gewoan net besocht, mar neat ferfong syn fjurren.

Ienris hie it needlot lykwols begrutsjen mei de kâld bestraalde mus, en noch ien kear, rinnend fuort fan in dwylsinnige kat, kaam hy oer in rottich lyk fan in raven. Maggot-wjirmen knappe de ferstoarne goed, en de feagen leine gewoan op in skelet op ‘e grûn by de jiskefet fan in minske. Hy naam twa feren mei syn poatjes en wuifde se as wjukken, en hy draaide him om, draafde fan ‘e grûn ôf. Hy dreamde dat hy in earn wie dy’t heech yn ‘e loft fladderde en dizze kale kat folge foar moarnsiten, dy’t op dat stuit besocht de earme keardel te fangen en te gabbeljen – in handikapte persoan dy’t lijde oan nukleêre testen fan minne kwaliteit mei in partlike strieling yn’ e sfear. Mar hâlden de feren yn syn poaten en klamde syn fingers, it wie ûnhandich om ôf te nimmen en net brûkt om sa boppe-op te stoarjen, foaral om’t d’r gjin fjurige sturt wie en Stasyan net koe stjoere, dus om links, rjochts, boppe en ûnder te draaien, hy moast lânje, omdraaie mei it snaffel en fladderje werom nei de himel.

Ja, en jo geane net boppe yn ‘t húske.

Ik moast in needlanding meitsje, wat late ta ferwûnings oan ‘e skedel en snavel, om’t se se meastentiids ek fertrage. Fansels learde hy net sa lang lyn te fleanen, oant feren waarden fuorthelle troch syn sibben en hy begon wer te libjen, te oerlibjen, te rinnen en te ferbergjen. Mar yn ‘e folgjende efterfolging krige hy opnij, teminsten wat skynsel fan in sparrowachtich uterlik, sels omheech en genêzen. Mar ienris kaam Stasyan sûnder mis te lâne yn in fris, minsklik, dakleaze, noch waarm, jelly-achtich, soer-smelly produkt fan ‘e spiisfertarringskanaal. Yn in wurd, yn stront. It gefoel wie net noflik, en it wie nedich om te waskjen, mar d’r wie in tekoart oan wetter: eins de steppe sône. Minsken nimme wetter út ‘e boarne. En de rivier droegt troch it midden fan ‘e simmer út, d’r sil in healjier net mear reine, de sinne is senit. Wy sille moatte wachtsje oant de stront opdroeget en troch himsels ferdwynt – Stasyan tocht lûd en, nei de sinnige kant, lei op ‘e rêch en begon te wachtsjen.

En doedestiids kaam in swerm griene dongfluchten yn ‘e buert, dy’t Stasyan net fertocht. Nee, hy seach flechten yn syn libben en iet se sels, mar allinich dea en droech, lykas crackers foar bier. De libbenen rûnen him ornaris om net krummels te wurden foar syn mage fan ‘e fûgel. Nei alle gedachten kauwje fûgels har mage. En op it stuit ferburgen it aroma fan crap en in net te erkennen uterlik, lykas in bulte hyndermûnts, syn jachtbestân fan in rôffûgel, enoarm foar flechten. Roy swaaide de mûtse fan ‘e mus oer de sek en makke in lâning foar lunsj, dûkte tagelyk, mar d’r wie net. It litter lei tsjok foar de eagen en de skonken fan ‘e shit-gierige flieën plakten oan it heule lichem. Fan tiid ta tiid ferskowen de flieën op plak, en foarkommen dêrtroch dat har poaten úteinlik oan it iten plakten. De haadfluchten woene allinich in opdracht jaan om plakken te feroarjen, doe’t hy waard stoppe troch it iepen each fan Stasyan, foar’t hy op it punt fan syn snavel lei.

– — Stand!! Stasyan snuorde.

– — Wa bisto?? – frege de lieder út eangst – — Ik bin jo baas, begrypst?

– — Ja.

– — Wurdt neamd, myn slaaf!

– — Skat … – — Hoe?

– — Skat…

– — Senior fly skat?

– — Jo kinne gewoan: “fleanende leave.”

– — Fly Honey … – Stasyan skodde de holle. – wêrom leave?

– — Swiete ien, wite jo? De bijen drage…

– — Skat, of wat?

– — Nei jo miening – Honey, mar nei ús miening – Honey. No, ik fleach…

De wichtichste flieën besochten de poaten fan har ôf te skuorjen, mar it wie te let, en se fladden har wjukken tagelyk, mar de swiertekrêft hold de mus sûnder beweging, en hy besefte dat hy moast springe en tweetje:

– — Eureka!!! – en hy bounze syn rêch as in ninja. De flieën fongen de loftstream en fierden de kale man boppe de grûn. Fanút it tichtby lizzende jiskefet loek deselde kat út en sprong nei de libbene sûzjende brune fleanende klomp.

– — Heger, heger, fleanende leave!!! – Stasyan skreaude, yn in taal dy’t net foar minsken en katten te begryplik is, mar de flieën begriepen him en nei’t de fyftjinde fan har kameraad iten hie, folgen se fuortendaliks syn oarders, hûndert prosint. Dat hy waard de master fan ‘e swerm, en har eardere lieder akseptearde frijwillich de posysje fan co-pilot en wie yn’ e persoan fan al syn sibben ôfpraat dat as Herr Stasyan har net oplost, se ree wêze soene om him trou te tsjinjen. Dat de kaal bestraalde mus gie de rigen fan fûgels yn en sels begon hy boppedat twa kear sa hurd te fleanen as syn sibben en heger, lykas in echte Eagle.

In grutske adel fladderde yn ‘e loft en seach in konkurrint him fan’ e grûn benaderje. Foardat it doarp koe gjinien en hie it rjocht net omheech nei it nivo fan ‘e Eagle, en dit …?!? – gewoan in boor en in ignoramus!! – tocht de Eagle en pakte Stasyan op ‘e flecht mei syn poat, en brocht it nei syn skriklike, machtige, grutte bek.

– — Wa bisto???? hy grommele, lykas in grammofoan, oer de heule loft en bulte syn eagen as in echte bergbeklimmer, spuugde op in stinkende stinkende kadaver speeksel fan in predator, lykas in sjonger-mikrofoan en blaasde oanhingjende fluen út. In pear hûndert flechten waarden fuort fuort blazen, sûnder poat.

– — Yaa? Uh, ik bin dit… Arol. – skokkend, yn in bevenjende stim, antwurde Stasyan. – lykas tee, uh… ek in predator.

– — Hâld oan de eigner, wy binne by jo!!! – it koar sûzet en flústere, de oerbleaune oardel miljoen fljocht.

– — Eagle, of wat?! Ja? – De adel iepene syn snavel, safolle dat net allinich in mus dêr koe passe, mar ek flechten, dy’t alhiel net bang wiene, mar leaver: smelle har eagen en hommele tagelyk.

– — Fansels bin ik Oryol!! – raasde Stasyan en besocht út ‘e klauwen fan in muskusmonster fan’ e himel te kommen. Mar de Eagle wie fan bern ôf, lykas alle bern, bang foar kieljen en syn winsk om de boor en de ymposant te ferpletterjen, mislearre. De flieën ferriede troch de mus, mei al har macht, wjukken en proboscis keatelen de heak, de skonken fan ‘e earn.

– — Wah wah wah wah!!! – mei geweld lake, in echte predator fan ‘e himel, pleatslike geografyske lokaasje, koe it dan net stean en syn machtige klauwen ûnkloppe. Sparrow rjochte de bonken fan ‘e rêch en naam in grutske posysje yn.

– — Ja! Ik bin Arol, lykas jo!! – Spar blakde, ferlege syn stim, oktaaf troch fiif en hoestte fan in kontrocta.

– — En wat is it, hoestje? – frege Orel Stasyan rêstiger.

– Ferjûn wylst jo fleane. Peel, smookt, balle … – antwurde mei antlers, dûnsje, mûrre.

– — Balel, sizze jo? – de fladderjende Predator skodde syn kin mei syn twadde poat. – Wêrom sa lyts??

– — In oare parody!! Yeah?! – Sûnder te tinken antwurde Stasyan en hie de moed fan keunstnerskip folslein ynfierd.

– — Hé, ik waard wer smard … – foar de kale Eagle. – En wat is sa smelly? Fuh, rot wurde? – Highlander wrinkled syn bek. – sa swit

– — Gjin manier, oh myn âldere broer! Ik krekt, u … – de sprekker yn antwurd antwurde.

– — Trekkene. – flústere de âldere fly Honey, no de co-pilot. – Sis dat jo lutsen, ik haw gjin frisse, rotte kite iet…

gewoan, yt in soad hotel.

– — Ik yt gjin stront, moron. – Stasyan dreau.

– — Wa, fluistert foar jo? – Ik hearde en wie ferlegen, de earn wie wekker en seach om my hinne.

– — It is my, de huningflieg … – Ik woe my foarstelle, de wichtichste en iennichste flean yn ‘t pak, mar de mûs warskôge it mei syn snavel, fan kant nei side swaaien, om’t, mei de wiisfinger, de bern wurdt ferbean op te bringen.

– — Wat foar miel? Wat is dyn namme? – frege de Eagle yn ferrassing.

– — Nooo. Myn namme is Stasyan.

– — Stasyan?? Armeens of wat?

– — En Honey is myn darm. – it begjin wie in mus.

– — Ja, ik haw syn darmen en myn namme is in fly Honey, de rest fan it lichem is allegear flieën – in man, en ik – froulju – in mage dy’t net ferjage hat wat nedich is fanwege jonge dommens. – de âldere fly waard smard en ôfsluten.

– — Ok, wy rieden troch… mar wat, in relative sa lyts? – en de adel fersprate syn boarst.

– — En ik bin… in oar ras…

– — Dit is begryplik, mar wat groeide it net?

– — Ik hie in hurd libben: ik wie in bestraalde weeskind.

Yn ‘t algemien fladderde it heule libben net. – raasde Stasyan.

– — Wat, dumpte fan ‘e sel?

– — Slimmer, út ‘e dierentún krij ik fan Almaty, mar ik wit net wêr. – sei Stasyan.

– — En jo fleane nei Ruslân, se sizze dat de ekonomy ferbettert.

– — Wêrom fleane jo net josels?

– — Me?! Nooo, ik bin dea, woe dêr.

– — Wêrom?

– — Ja, d’r binne akten, Me, fuortendaliks, by oankomst, sille de oligarchen my fange en har foar it libben yn in koai slute of in opknapt bist meitsje. Boppedat hie ik hjir al in famylje, in soan. No, ôfskied, relative. – foltôge de Eagle en in stien, stoarte fuortendaliks del, wêr’t in bewegend plak op ‘e grûn wie. Blykber: jerboa as grûneknoal.

– — En wêr fleane en yn hokker rjochting? frege de mus nei him, mar de earn wie al fier fuort en koe him net hearre.

– — Frjemd, jo hawwe net ûnder jo noas sjoen, mar seach wat krûpt op ‘e grûn.

Stasyan en syn biomotors seagen tegearre de earn. – — No, leave, wêr geane wy hinne?

– — Flean leave, oh mynhear!

– — Okee, huningflieg, hokker manier wy fleane.

– — Wêr’t de wyn waait, sille wy dêr fleane, it is makliker. – suggerearre de lieder fan ‘e swerm fan oanhingjende griene flieën.

En se fleagen troch de steppen en bosken, troch doarpen en stêden, stoppen allinich op heapen kûle, om de swerm op te tankjen en fannacht.

Gelokkich wie de wyn reedlik, krekt yn ‘e rjochting fan’ e Golfstream, en se, ûndersiikje it lân út in fûgelflucht, waarden al ûnferskillich foar har winsken; se fleane nei Ruslân of nei Turkmenistan. Dat d’r wie gjin hjoeddeistich doel, mar de radioaktive ôfhinklikens fan ‘e lichems en de flieën fan Stasyan, doe’t se fuortgongen fan’ e boarne fan it stralingsmedium, feroarsaken jeuk fan it maag-darmkanaal en slûchsliepte slapeloosheid, mar se lijden. Se hawwe lijen, mar leiden, om’t jo de darm net foaral yn ‘e midden skrappe?! Dit is gjin ezel en gjin holle, wêr’t jo útstieken en skrobje – jo skrobje, jo mem, jo hûd… Kaif. Mar de darm by jeuk as de lever?! Tin!! En se besochten te razen, mei har mûlen iepen: lofts as rjochts; no hinne en wer; no nei ûnderen, dan… mar omheech – de jeuk sakke, om’t de sinnestraling yntensiveare, mar jo sille net lang yn ‘e romte bliuwe. It is hurder om te sykheljen, soerstof is net genôch, en de darmmen frieze. Yn ‘t algemien besleat Stasyan om te fleanen nei wêr’t de ierde gloeit mei radionuclides en út sa’n hichte ferskynde dizze gloar yn’ e regio fan Oekraïne, dat is … … Yn ‘t algemien besleat Stasyan te fleanen nei Tsjernobyl. In pig sil altyd smoargens fine, en in bestraalde sil straling fine. Ynstinkt. En wês wis troch Chelyabinsk, de regio fan ‘e riviertechnology… Dat syn ynderlike stim frege him. En dizze innerlike stim waard gewoan Taal neamd. En as de Taal hûnderten, tûzenen, miljoenen reizgers fan sûchdieren nei Kiev brocht, wurdt it sa bestraald, fleugele en noch mear.

En no is hy al Tsjernobyl berikt. En hoe tichter hy fleach, hoe mear hy blies út it stopjen fan de jeuk fan ‘e darm… Lepota. En hy bleau net yn ‘e Abay-wyk, de Nuclear Test Site, om’t hy feroaringen en ynnovaasjes woe. Hy woe de wrâld sjen, mar himsels sjen litte, en no sylde de himel oer: no efterút, no sydlings, no efterút, no kop earst, dan skonken. En ynienen seach er, lykas in adel, yn in dump, in stapel mei in gat, en syn eagen seagen derút. Stasyan hong yn plak ondersteboven, loodrjocht op ‘e grûn… En??!

Bdshch!!!! – de tredde reaktor fan it Atomic Chernobyl Electra-stasjon tongerde yn ‘e lêste tweintichste ieu as milennium. De minsken gongen gek en diene “wûnders.” Minsken fielden alle incidenten fan in nukleêre eksploazje. Mar de Ierde hat it measte te lijen as net?! Se sûgde alle strieling yn harsels en waard fet. Mar dat foar immen de dea is, foar oaren is berte en libben. De Ierde sil net minder wurde, d’r is grien oan of it is swart as teer, it is foar har, mar foar dyjingen dy’t libje?! Dat wy hoege de ierde mem net te rêden en net hokker soarte mem se foar ús is. Wy binne parasiten foar har, net bern… Wy moatte ús eigen rêde: Wy, de Russen, moatte ús sielen rêde; De Dútsers, Sinezen en oare folken fan ‘e ierde moatte fansels de Amerikanen rêde; mar de Amerikanen moatte har ezels rêde… Oan wa’t it djoerder, krekter is, oan wa’t it sear docht, en wa’t al wat hat, rêdt it bygelyks net in hân as in noas: se binne de siel, en wy binne de ezel?! Mar it feit dat de dea foar immen is is it libben foar immen. En ek al wurde se troch it miel fan mutaasje ôfhinklik fan ‘e omjouwing. Sawol minsken fan soerstof, en mutanten, litte wy se dat neame, binne ôfhinklik fan radionuclides. Op it fjild fan net sa resinte dea waard in nije foarm fan libben foarme, ûnbekend, dy’t himsels de “Grutte Galupiya” neamde. En de gallups wisten ek net har uterlik yn dizze wrâld, lykas minsken oer de skepping fan deselde wrâld út har punt fan begryp, allinich gissingen en oannames, en de grutte gallups oanpast om te libjen yn holten, lykas gophers of greidenhûnen, waans labyrinten libbe út, en boppe degenen neamd fan in direkte overdosis ferstoar gewoan. Nimmen hat har rêden?! Minsken wurde net allegear opslein, mar hjir binne wat bullshit. Mar op ‘e folden fan’ e dea ferskynde in nij libben fan mutanten, it wie net it libbene organisme dat muteare, mar bewustwêzen, mar mear op dat en foar it resept foar de Skepper.

Dizze loft fan grotten fan ‘e ferline beskaving foar de mutanten wie fris en libbensbelang. Se misse gjin ljocht fan harsels, se skynden as fjoerflinters út ‘e ynhâld fan radionukliden yn har ungewoane lichems. Se ieten ek alles wat straling útstjoerde en sels gewoan ierde. Mar stadichoan begon it stralingsnivo te sakjen, en se begon sels har ein fan ‘e wrâld, krekter te meitsjen – tsjuster. Dizze koloanje waard benammen bewenne troch Cherepki, laat troch Generalisifilis Cherepukov en Cherevichi, Semisrak.

BESKIKKING EN TROCHT It ORDINAIRE FORM seach út as in ûngewoane shard, lykas de twadde nei de earste. It bestie út ferskate dielen: in skedel en fjouwer bonken lizzend yn relaasje ta de skedel

perpendicularly. Fansels, dat de skedel waard hechte oan it krúspunt fan multidirectionele bonken dy’t út elkoar stieken yn ferskate rjochtingen fan ‘e wrâld, dat is – tsjuster. Fierder waarden lytsere bonken oan har befestige en knibbels waarden oanmakke by de gewrichten, om sa te sizzen. Doe waard hy bekleed mei de radioaktive hillige triennen fan Kozulia en kaam de skelp om it libben.

It waard geroften dat de Skepper har útsicht plagiaat út ‘e ôfbylding wêrfan alle elektryske peallen waarden hongen: “NIET SLUIT, KILL!!!”, modernisearre it in bytsje, pleatst it op in horizontaal plan, of leaver, in skedelfoarmige knop, sûnder richels fan’ e eachsokjes en de mûle, waard oan ‘e boppekant fan’ e koets fêstmakke, en de femurs fan ‘e skonk wiene derby befestige, mei bonken mei typyske einen oan beide kanten, en de ankels as bonken fan deselde foarm waarden oan har befestige. En de auto seach en hy fielde him skamje foar himsels. Nei alles is hy tsjin plagiaat, mar in sirkel en in streep binne al útfûn?!

En hy besleat himsels in bytsje te korrizjearjen en makke de breawinners fan dizze bonmutanten, trouwens, se kommunisearren strikt mei de Morse-koade, lykas dat. Wa’t it net krijt, sil ik útlizze: dit is in soarte fan Morse-koade, mar net fan it alfabet, fansels, mar fan in systeem mei fjouwer bits. Krekter dan dûnsen se in stap as tapdans. En se begrepen dat de bazaar – groepkommunikaasje – net wolkom wie en waard bestraft neffens har wet, as plagiaat – neffens de minske.

Yn ‘t algemien kaam hy mei itselde skepsel as in skuor, allinich sûnder ien skonk, en ynstee fan in skedel ferskynde in each op’ e each draad-nekke-nerv, dy’t yn alle rjochtingen as in slang hong en wie heul sterk, lykas stiel en strekt as rubber. It each sels, besteande út glês, as sirkonium, en sels selden in diamant, lykas yn ‘e rûnte fan’ e heegste nivo’s fan regearing en oare transparante stiennen, seach in radioaktive gloed en sjocht dan it ljocht fan ‘e ierde. It each waard bedutsen mei fjouwer rubberisearre polyvinylchloride-oogleden, boppeste, legere, rjochts en links. En yn in sliepende steat krimpten se har ta in knop, lykas in blom, en yn dy steat sammele ek in trien as in radioaktive snot, blaasde se en sprinzge se yn ‘e skaft fan dizze skuorre, dy’t boppedat gjin lege eachsokjes hie. En se neamden dit sêfte skepsel, goed en barmhertich – KAZULIA CHERNOBYL.

D’r wiene tsien shards as shards per Casulia. De SKULLS ferskille fan ‘e SKULLS per leeftyd, dat is: de SKULL is in salaga, en de SKULL is in strider dy’t de eed fan trou oan Galupiya hat nommen.

Casulia sels iet ienfâldich: se siet op in útstriele radioaktyf plak en absorbeare oant se sels skynde. Hoe mear radika’s yn ‘e hawk, hoe rapper begon it te hilligjen en te spuien… De streamline floeistof waard fuortendaliks opnommen yn droege poriën en joech enerzjy foar it libben, lykas foar atmosfearyske soerstof – proteïne en koalhydraten.

Fan boppen wiene alle gallups as spinnen de grutte fan in oranje, dy’t as bewegen crunched mei oaljes by beweging as ratels. Op it earste each liket se allegear iensidich, lykas lagers, mar as jo goed sjogge, ferskille se noch ien of oare manier. It wie noch karakter, noch algemiene foarmen fan hobbels, yn ‘t algemien, lykas mieren, en d’r wiene hast in miljard fan har yn’ e lêste folkstelling, dy’t fiif jier lyn plakfûn…

VLADU Semisraka wie de iennichste dy’t ûnderskiede fan oare ynwenners, dus it wiene har twa ferdielde prosessen yn ‘e foarm fan hertenhoarnen, acht knopen elk. Hy hie de krêft fan in lieder en hast God. Elkenien wie bang foar him, mar respekteare him net. Se seine gewoan dat hy de âldste wie en dat dêrom syn wurd wet wie.

Doe gong nei him de hiërargyske skaal fan Botva CHEREVICH, dy’t de wetjouwers fan ‘e koloanje wiene, lykas it Duma, it Kongres of gewoan sûnder Feni’s bazaar en ferlykber. En se droegen twa krulde, lykas argali, hoarnen. En hoe mear draaien der wiene, de wichtiger en autoritative wie de stim yn Botva. En de hoarnen fan Kozulia sieten fêst, om’t dizze elite him presinteare mei twa of mear persoanen. Cherevichi neamden harsels: “De Untouchable Genitalia fan ‘e State Botva fan Grutte Galupia.” Se hienen ûnferbidlike immuniteit, en allinich dy’t har hoarnen koe ôfbrekke is Hysels, Syn ferheven. Sûnder toer Grutskens, Generalisyphilis fan Alle Galups, Syn presidintskip, Supreme Lord, Semisrak.

Fierder nei de Cherevichs gongen SKULLS – ferdigeners, befeiligers, skurken, parasiten en bern. Se hienen mar ien hoarn oer it ûnderwerp, lykas in tsjettel wêrop se draaiden en spûnen lykas Yula, wêrtroch’t se har skonken op it gesicht fan ‘e fijân trommelden. En se liede de tunen, as legioenen as bataljons …, koartsein, ALGEMIENE BROTHERS.

Se, de generaals fan ‘e bruorskip fan Cherepkov, hawwe mei al har inerte lever de Untouchable Genitalia fan Botva fan’ e Grutte Galupia net ferdjippe.

Reproduksje fûn plak troch in spesjale groep Cherevichs mei geitenhorns neamd UCHICHALKI,

dy’t gewoan modderige graven út ‘e grûn, smyt Kazul, nij blyn mei in trien. Se bylden elk neffens in bepaalde mannichfâldigens: tsien Cherepkov, plus ien Casulia; hûndert tsientallen, plus ien Algemien; hûndert generaals, plus ien Cherevich, en de Hear ien… De leararen wiene ek Uchiha. De Uchiha-famkes hiene ek har Kazul, lykas de elite die, mar allinich ien tagelyk.

Dat se wennen. Mar as Kazul stoar, dan stoaren de skerpen fan honger. Wreed, mar modern.

Se hienen ek teenager gatten, wêr’t se de jonges de etikette fan Galupiya en har oare wittenskippen learden. Dat de jonge Shard mei de jonge Casulia flechte út ‘e lessen en rûn troch de donkere tunnel. Se waarden yn ien kear berne en út tsientallen skerpen, allinich hy oerlibbe. Oan ‘e iene kant is hy al in Uchiha, om’t hy syn eigen Kazul hat, fansels, nei de School of Survival and Living (SHVP), mar hy wist dit net iens, om’t hy noch lyts en dom wie en gjin grutte en dikke problemen seach. In geheime steuring yn ‘e koloanje soarge foar in passive sfear dy’t net tagonklik is foar bern. En de reden wie dat d’r net genôch radioaktyf iten wie yn ‘e koloanje en dêrom oerlibbe hy allinich. Fansels is dit oant no ta selden bard, mar oer tiid is degradaasje tanommen. En elkenien seach dit en begriep út eangst, om de gedachten fan ‘e jongere generaasje net op te roppen.

– — It is saai om yn Galupia te wurden … – in jonge shard mei de namme Pukik begon in petearmoedichheid.

– — Ja, jo ferjitte, Pukik, mar alles oer sûkelade! – nerveus wegere Kazul mei de namme Zulka. Folwoeksenen Kazul wurdt gewoanlik neamd mei it ein fan “ia” – Kazulia, en jong – sûnder “en” – Kazul. Is dat dúdlik?? – Wês net saurich, heulend, alles wurdt oalje!! Heech. Wy binne berne en oerlibbe.

– — En myn bruorren stoar allegear. – Pukik pakte de rêch yn ‘e muorre en draaide it foar him. De skerpen hienen gjin eagen en dêrom seagen se mei har heule skedel en seagen fuortendaliks yn in sirkel, mar tweintich prosint wie konsintreare oandacht, en de rest waard as lateraal beskôge.

– — Wat rôlje jo katoenen wol? – se sloech de efterkant fan har holle mei it bonke fan Zulk Pukik, dy’t swiet glimke en wer sûpte, sunich.

– — Eh, heh, heh – fertriet ferskynde oan ‘e linkerkant fan’ e skedel yn ‘e foarm fan in sândruppel en rolde har wangen del, en liet in mark efterlitte.

– — Bzdi jo net, lykas roos op jo oksels! – Zulka raasde en sette in klik mei har skonk yn Pukik. De klik klonk en echo yn ‘e djipten fan’ e tunnel.

– — Klik opnij! – frege Pukik.

– — Che, fynst it leuk?.. Hâld.. – en Kazulya sette in fofan ûnder de efterplaat safolle yn him yn dat elts ûntslach út ‘e poaren fan syn skedel bruts.

– — Oooooh!!!! – de skedel wie beferzen mei triljende triljen, om’t dit sa’n manier is om te waskjen, lykas in bad as in dûs.

– — Tinke net, zema, draai de golf net. Alles is sa super!!!

– — Ik sil net bûge … – foar de gundel is hy mankelik.

– — bûge!.

– — Net bûgje..

– — bûge!!

– — Net bûge!

– — bûge!!!

– — Net bûge!!

– — bûgen!!!!

– — Net bûge!!!

– — bûge, bûge, bûge, bûge, bûge, bûge, bûge!!!!! – Zulka naam in djippe azem en skreaude – Aaaaaooo!!!!!!!

– — Skilje net as in pig. – Pukik rûn fuort.

– — En wat is in “pig”?

– — Ik wit it net, dat it kaam my foar.

– — Fan wêr?

– — Fan ‘e kamiel.

– — Kamielen? Wat is dit wurd?

– — Ah?.. Ja, krekt as it “pig”. Lit my mar!

– — Ahh! Ja, ûntspanne.

– — Wat, “aaaaa”? – ûnderbruts Pukik.

– — Ja, ik besefte?! – Zulka skodde har each.

– — Wat, “begrepen”?

– — Dat “pig” is in “kameel”, en in “kameel” is..

– — “pig”! – tafoege in skuorre en pakte in oare woartel út ‘e muorre. – Skynt net… Wolle jo ite? – en stuts it yn har each.

– — Ugh.. – se spat. – Ja, wat ytst, mar yt. Sjoch om. Hoe moai is alles, darkoo..

– — Toto en it, dat is tsjuster en net mierikswortel net te sjen, útsein foar jo.

– — En sjochst better, dit is dyn heitelân, heitelân!!

Pukik tilde dom en saurich syn skedel en draaide syn konsintrearre blik en seach opnij neat. Hy seach ûnder unmerklik en mei sydfisy… en wer troch.

– — Ja, jo sjogge net, mar sjogge nei binnen, djip yn ‘e betsjutting…

– — Wat?

– — Dit!.. Wat wy binnen wolle.

– — Ik sjoch neat. – en Pukik ferlege syn skuorre resent.

– — Hoe sa: ik sjoch, mar jo net? -Zulka mei syn nekke nerv greep syn skedel yn twa bochten en begon te draaien: no nei rjochts, dan nei lofts, dan omheech, dan nei ûnderen … – En no sjogge jo de skientme fan ‘e tsjusternis fan it memmelân?

– — Dat wat?! – Punkik. – it is allegear treurich..

– — Ja, jo sjogge d’r noch better út! – en sy, yn har bernlike stimming, spande him as in hammeratleet. Syn skedel krûpte, en gjin stjerren ferskynden, mar flekken yn syn eagen.

– — Lit my mar, lulk. raasde er.

– — Och sa?! – en sy, en profitearre fan har machtsoermjittigens, en der wiene skerpen twa kear lytser dan Kazul, rjochte har optyske nerv en gooide it, troch inertia fan hoeksnelheid, tsjin de muorre. De shards hienen gjin nervende úteinen en fielde dêrom gjin pine, en dêrom begon Pukik fan hurde oerflakken ôf te bounzen lykas in biljartbal en ricochet: mei syn foarholle klikke tsjin in stien dy’t yn ‘e muorre útstiek, dan yn it plafond, dan it plafond, oer de flier, wer tsjin’ e muorre, in oare muorre oer de flier, wer oer de muorre, it plafond, oer de flier, wer oer de muorre, in oare muorre, it plafond, oer de flier, oer de muorre, de oare muorre en raasde ûnwillekeurich nei Zulka.

– — En kom josels, oars sil d’r gau in soarte fan fermindering wêze … – Shisha helle in djippe azem.

– — Wat binne de ôfkoartingen? – Zulka besocht it each te ûntspannen, mar de eachbal overlapte en waard yn ‘e knooppunt mei de nekke knipt troch de nerv fan’ e foarige ronde.

– — Jo moatte nei klassen. – gie troch mei in oare kazul mei de namme Soplyushka. – yn Galupia, yn ‘e rin fan’ e ramp.

– — De foarstelling fan nuttige strieling is leech. – de earste shard wie brutsen, it waard neamd – De earste.

– — Cesspools … – de Twadde tafoege, hy waard ek itselde neamd.

– — En dêrom, sadat elkenien net goed stjerre, sille minne truants wurde ferneatige.

– — Meitsje se iten foar it goede.

– — Ja, wy sille elkoar stjerre as wy gjin oare boarne fan iten fine. – Shisha konkludeare, en se skriemden yn ien kear unison. Zulka wist noch net wat waard sein, it wie wichtiger foar har om gau te unraveljen, en se luts harsels omheech, stuts ien fan ‘e bochten en de eachbal mei help fan in pootbene útlutsen en springe yn’ e draai, dan yn ‘e winding en sa fiif kear. In each hong oan in stretch, en nei in momint raasde it lichem nei it each, sloech it. It each fleach fuort fan it lichem en struts de nerv ta de nekke, it sprong en luts efter it each lâns de tunnel. It each waard loskeppele en troch in stretch Zulka sleept, sloech in skerpe draai tsjin ‘e muorre en sloech in tsjettel fan in gat. Chopik fleach út en syn each hong yn ‘e iepening. De bruorren rieden ta de rêding en, lykas foar de earste kear, “de pull” troch de anthill, mei muoite, fan ‘e fyfde poging lutsen se har eagen út’ e jam en de muorre krûpte, wêrtroch unbekenden yn ‘e grutte iepening ûntstienen. Foardat it doarp wist Galupy net oer it lânlike libben, of liet de administraasje har net witte.

Se rôlen allegear holle oer hakken en fielden it natuerlike ierdske ljocht fan ‘e sinne oant it doarp waard net sjoen troch it grutste diel fan’ e Galups.

Ynienen kaem de skemering wer en kaem de kâlde sparrow Stasyan amper yn ‘t gat en kaem op’ e flier fan syn buik fêst…

– — Och, wa bisto? – frege Zulka.

– — Hit him!! – Skreau de tsiende crock, en takomstige fjochters namen in net lang learde oanfal posysje neamd “anty-fleantúch.” Fan ‘e klappen krompen en fleagen, dy’t stoar, de tredden fleagen fuort.

– — Och, ah, ah, ah, ah!!!! raasde de kale mus. – foar whatooooooh????

Stasyan begriep har buzzing net en besleat dêrom himsels te ferdigenjen en te iten. Hy wie twa kear safolle as in kazuli, en fong dêrom mei plezier mei syn snavel it each fan Shisha. Se gûlde.

– — Aahai yay yay, hy byt, en ik, in gek, ynteressearje foar him. Slach him, feinten. – en de skerpen fleagen wer yn ‘e mus, sloech him, en de machtige sprong fan Zulka sloech him út it gat. Syn ynspanningen holpen mei syn poatjes, dy’t hy ôfweefde, om’t hy de efterkant fan it lichem hie fan ‘e bûtenkant fan it gat.. Stasyan, dy’t him net weromhelle, himsels bûten fûn, rûn fuort. Hy koe net mear omheech fleane, lykas earder. Fan ‘e klappen fan frjemdlingen fleach alle mest tegearre mei de flieën, mar hy rûn, fluch, hurd, rûn rap, fluch rûn, rûn hurd, fluch rûn, rûn hurd, rûn fluch, rûn, rûn en waard ferlern yn’ e wormhoutboskjes, lei op ‘e grûn en foel yn sliep…

Generalisiphilis sels learde al rillegau oer it ynsidint oan ‘e ein fan’ e grot. Alle Galupii, Syn foarsitterskip, Semisrak. Dizze unexploreare Ried fan ‘e Tsjerepovitsj yn’ e Hole fan Botva fan ‘e Supreme Chamber of the Great Galupia (NBVPVG) studearre en learde dizze gat-know-how. (Nora is it premisse; Botva is de samling fan ‘e tinzen fan’ e koloanje).

– — Ik freegje elkenien om oerein te kommen!! – rapporteare de parsesekretaris fan Syn presidintskip, Casulia Zack, – Sam, Syn Sublime Without Tower Greatness, Generalisifilis Alle Galupov, Syn presidintskip, Supreme Lord, Semisrak prt… OOOOTSTOOOOY!!!!

Elkenien stie op it tsjuster, dat is, op ‘e hoarnen.

– — Haihai hylayek bir jules, bir bark.

Sea Rocks, Sea Rocks,

It feest fan ‘e gulemys wie âld … – troch it wolkom fan’ e Cherevichs harren Head. Generalisyphilis naam syn plak yn.

– — Ik haw dy sammele, hallo, o, earbied, ien foar ien, dy’t myn lippen berikte, gefoel..

– — Wêrom sille wy op ‘e hoarnen stean? – tidens de taspraak fan ‘e Haad ûnderbruts de jonge Cherevich fan’ e buorman of frege yn in fluitsje. Hy kaam foar de earste kear yn ‘e ried.

– — Stil. Se sizze dat se sille dûnsje – wy sille dûnsje. – Snapte op ‘e jonge buorman, steande oan’ e rjochterkant. – Wês dus geduldich en brek net ôf om nei de leginde fan Galupiya te harkjen.

– — Hjir, de lêste kear.. – tafoege in oare buorman fan links. – sprong heger dan hast in dei.

– — Wêrom? – frege de jonge.

– — D’r wie neat te sizzen, dat se tochten dat de gearkomste net tevergeefs soe moatte…

– — En om better te tinken bestelde de Haad om te springen…

– — En ik hâld fan sliepe en doch net oan hoe.. – sei de tredde fan links en foel yn sliep.

– — Sliepe? Dat jo neat hearre? – frege de jonge.

– — Alhiel net, jonge Cherevich, as jo better sliepe, begrypt jo wat hy seit. Foaral pauzes…

– — Stil foar dy!! snapte ien fan de âldste Cherevichs op.

– -… En ús tieners gongen yn gelikense striid mei in ûnbekend unidentifisearre libben sûnder wêzen, dy’t, trochbrekke fan ‘e plafondflier, in nije wrâld foar ús iepene. Dat d’r binne ferlykbere bewegende objekten foar ús dy’t, om te ferpleatsen, itselde ding fiede as wy dogge…

– — Of miskien, Hear, is dit in ynvaazje? – ien ûnderbrutsen.

– — Net ûnderbrekke,.. Wat woe ik sizze? – Semisrak aarste.

– -… binne itselde as wy … – korrizjearre Casulia Zack.

– — Ja… Dat… binne itselde as ús… Sûnt wy ferhúzje fanwegen iten. Vootoot.. En ik wol, o myn ferfelende, oanbiede, in team as in binde seekers te kiezen en te sammeljen en har te stjoeren fanôf wêr’t de ynvaazje wie, dat is, nei de binnenkant fan ús Galupia. Meitsje ik mysels dúdlik?

– — Ja!! – elkenien antwurde.

– -… En stjoer nei it Ljocht op syk nei de Nije Ierde. – fuortset Semisrak. – D’r is gjin punt om de tiid foar my te fertrage. Galupia is al ferskate kearen ôfnaam. Shards stjerre en foaral yn har jeugd. En troch in team, in binde as in groep te stjoeren, sil d’r teminsten wat lichte hoop wêze. – and Semisrak snored…

De stilte waard brutsen troch de gjalp fan in riedslid.

– — Och, Lord Generalisyphilis. Se hawwe gjin útfieringen útfierd, mar se hâlde in taspraak. – ûnderbruts Cherevich Chmoriko, ien fan ‘e tichtste adviseurs foar de Hear.

– — Stil, schmuck, ik bin myn taspraak net klear!!! – Vladyka wie ferlegen en wifte syn bonken nei Chmoriko. – Dus… Uh… Dat, it makket gjin sin om te lûken. Mar in team stjoere, d’r sil teminsten wat soart wêze fan teminsten in bytsje hoop… M-ja.. Haw ik dit oanbod al earne sjoen?! – Hy ûndersocht himsels fan alle kanten, feroare syn gesicht, stie op syn hoarnen, sprong, stie doe op syn skonk, skopte, syn holle en skreaude. – Zaek, wat in pig kaam mei dizze taspraak yn myn holle mei werhelle sinnen??

– — III. I. – trille Zack.

– — Bin ik in idioat dat itselde ding werhelle? Sparje jo enerzjy oan werhelling. Jo wite net dat Taal mear enerzjy nimt dan… tink?!

– — Wêr?

– — Yn Karaganda!! Jo sille gean foar dizze skande fan my, de Generalisiphilis sels, de Hear fan ‘e heule Galupia, de geast fan’ e Galupiaanske diktatuer. Wow Jo sille de earste frijwilliger wêze om nei in team te sykjen. En jo sille de earste held wêze yn ‘e skiednis fan ús shobla of gang as koloanje.

– — Och Heare, genede!! Ahahahahahahahaaaaa!!! – skriemde Zack – Ik wol gjin held wurde. Ahhhhh!!

– — En it punt!!! (bolle) – de Hear is ferdronken. “Wat hasto, ds. Chmor Iko?.. En do, Zeka, gean klear.”

– — Tankewol, o Hear, ik woe freegje, En wa oars sil neist my gean? – Cherevich Chmor Iko frege.

– — Jo!

– — Me?

– — Jo sille fansels oan ‘e kop fan’ e reis wêze. Jo wolle in held fan Galupia wêze, lykas ik? – frege Semisrak Chmor Iko. Dat soe alles fernuverje as it wie.

– — Me? Bin ik net klear Ik doch it net… En wat is in ‘saaklike reis’?

– — In saaklike reis is in team, en in team is in saaklike reis. Yn ‘t algemien sil Casulia Zack útlizze, wyt se, dit leit yn har kompetinsje. – Vladyka rose op ‘e skonk as yn’ e gewoane minsken – mosl.

– — Ik bin net klear. Lit immen oars – stof foel út by Cherevich.

– — Gjin stof en gjin whimper, lykas Casulia. It is myn skuld. flústere de buorman en lake sarkastysk.

– — Ik sei, gean, gean dan en dat is it. – Semisraq tilde syn bonke fan it rjochter skonk en kamere syn kale skedel tusken de hertenhoarnen. – De crochet sei, de shard makke en lêst. Ik hoech katoenen wol net te rollen. Garde! nim Cherevich Chmor Iko en Kazuliya Zeku, en nei it plak fan ynvaazje. – Hjir rûnen de fjochters op en pakten tafallich Zeku en Chmor Iko.

– — Wês allinich foarsichtich om de trapen oan te slepen. Se binne al helden?! Nei it plak fan ynvaazje. En foar de rest bine ik in gearkomste, sûnder in bazaar. En ik ferjou jo dat jo my útnoegje foar de generaal fan ‘e skerpen fan trije fronten, de Zasratovich-skull.

– — Ik bin hjir al, Jo foarsitterskip … – en doe ferskynde in skedel mei trije bûgde skonken en mei in brutsen stik skedel oan ‘e kant.

In lange tiid lyn wie d’r in steatsgreep yn ‘e Grutte Hole (no: Galupii) en in skoft waard de regel nommen troch in bepaalde Cherevich Chmor Iko, doe in súksesfolle jonge shard. Mar de ôfskieding fan generaal Zasratich yn in ûngelikense striid greep de troan út Botva Cherevich en joech de monargy werom, wêrtroch de rjochte Vladyka op syn plak kaam. Yn ‘e slach ferlear hy de mooglikheid om it fjirde bonke te wurkjen, nei’t er in diel fan’ e crock sloech. Hy stroffele gewoan en bruts in diel fan himsels ôf. Mar hjirfoar waard hy noch mear bang en bang noch, foaral Semisrak, wêrom hy him nei him rôp. Mar de fjochters idolisearren him.

– — Ohhh, goed dien, Zasratich!!! Ik wurdearje en priizgje fjochtsnelheid en dissiplinêre loyaliteit. Dus: nim noch tsien fjochters mei jo, de minste en liede in saaklike reis.

– — Mar wat oer Cherevich Chmoriko? Hawwe jo him haadman beneamd?

– — Ahhh.. tsjin my.. – Vladyka aarzele. – En dan haw ik jo noch net keazen… En dan, jo binne net lyts, jo moatte beslute wa’t de saaklike reis sil liede… Hmmm.. Boppedat sille jo der allinich wêze, sûnder my en Galupia. Wolle jo syn plak ynnimme en it haadpersoan wurde?

– — Ja, myn Hear!!

– — Dat, gean dan troch, en as jo de tsien meast frijwillige fjochters net fine, sil ik de rest fan jo oaljes bestelle om op jo holle te klopjen en der in baltsje út te meitsjen. En fiif kear letter, as ik jo net seach, soe jo geast der net wêze. De tiid gie foarby: ienris, ienris, ienris, ienris … – en de generaal flinchte en flechte fuortendaliks nei de missy, en nei him syn tsien soldaten dy’t nei de steatsgreep oerlibben.

Vladyka seach him gean.

– — Mdaaaa, oant jo gûle, sille se it net dwaan… Se binne folslein loskeppele. – hy gong de gong del en gûlde.

– — Bring Kazulia Vasya nei my, Vladyka wol ite!!!

Nei it behear fan ‘e Generalisyphilis smieten de minsken gewoan frijwilligers út tusken: tsien skerpe-fjochters ûnder lieding fan generaal Zasrat Zasratich, Cherevich Chmor Iko Top Wow en Kazulia Zeka Lee. Sjen ôf waard begelaat troch in koar folksfokaal, gelyk oan it “ôfskied fan in Slav”.

It is net bekend wa’t dizze melody plagiaat hat: Galups of Slavs, allinich neamden se it “ôfskied fan Kazuli” en imiteare it diel fan ‘e populêre Galupsky-orkestynstruminten yn har stim, en capell, it pleatslike State Tap-dûns en tapdûnskoar, ûnder lieding fan itselde Semisrak, dy’t tagelyk mezzosopraan en kontrabass fersloech. Yn ‘t algemien songen guon, om sa te sizzen, wylst oaren it gat sluten. En saaklike reizgers besochten werom te klimmen, sokke frijwilligers, mar se waarden derút smiten en doe’t de lêste gap waard fersegele, ferjitten alle leden fan ‘e saaklike reis fuortendaliks it plak fan wêr’t se waarden escort, foaral om’t se yn folsleine stilte en twiljocht ûnder sinne wiene. Fannacht foel en de moanne en stjerren ferskynden yn ‘e loft. It team wie net bewust fan ‘e omjouwing en de eangst ferdwûn stadichoan sa’t it rûn waard sjoen. Skientme is net lykas yn dizze gatten. En wêrom wiene se it net direkt iens? Mdddddaaaa!!! Beauty!!! Teminsten soene se bliid wêze, mar de lading makke harsels gefoel, krekter, om yn minsklike termen te sizzen: de darm achte en beroerde. En de fiedingsenerzjy kaam nei har fia de mikropoaren fan ‘e skerzen, wêr’t it opnommen waard, en foarkommen dat de bonken útdroogden, lykas smeerolie. Mar alles barde sa rap dat de teamleden net iens ieten en gjin bestraalde pellets mei har naam foar Kazuli foardat se Galupia ferlieten. It genot fan omlizzende skientme groeide stadichoan wer ta in gloedlik kwea steat. En de oaljekomposysjes begon te kreakjen.

– — Che sil ite? – Cherevich Chmoreko koe it net stean.

– — Jo binne de haad, jo en tinke oer hoe’t jo de tops fiede. – antwurde mei in glimkjend generaal Zasratich.

– — En wat is jo taak? – mei kwea, snickering en fet krije op ‘e offisjele grub, Cherevich. Nei alles hienen se elk twa fan har persoanlike Kazul, en dan ien foar allegear. – Myn taak is om te tinken, en jo snoekjen en skuorjen sûnder in wurd derfoar, dat ik sil net wurde ôflaat. Cherepuk seach heftich nei Cherevich en blafte.

– — Us taak is jo ezel-mok te beskermjen!!

– — En feed … – Cherevich tilde in crock op en seach heechmoedig út ‘e hichte.

Generaal Shrovet sei neat, draaide him nei de wâlen en bestelde:

– — Bepale josels!!!! – dat is, bouwe. Alle skerpen stiene direkt opinoar yn ien line te wachtsjen op it team.

– — Dat, fjochters!! – Cherepuk ûndersocht de skurten fan syn ûndergeskikten, en skreau apart, yn ‘e hope om wat tsjin it statutêr te finen, mar sûnder nut.

– — Myn bern!!! Gean heiten en sykje!!!! Fast!!! OOOOTOTSTOOOY!!!!

– — En wat te sykjen, soan? – frege ien fan ‘e jagers. Lit my útlizze dat de “soan” in berop is op ‘e âldere, en de “heit” – nei de jongere as ûndergeskikte.

– — Ik bin net dyn soan, Chmyr. Ik bin jo generaal!! – Zasratich wie ferlegen, hy wie konservatyf en wend it op ‘e âlderwetske manier, yn rang en yn’ t amt, oars is dissipline tevergeefs. – ferstean?

– — Ja, soan!!! – antwurden de fjochters unisoan. Se waarden sa op in nije manier leard, en se begriep net wêr’t de generaal oer prate.

– — Oboltus … – spatte Zasratich en seach nei de meiminsken. Net de generaasje dy’t earder wie, tocht er. – En wat te sykjen is Cherevich freegje. – En mei in glimke in blik op de hear Chmor Iko jaan.

– — Hawwe jo ferjitten, rotte oaljes, dat ik – ik bin Rev.?! Foar oerhearrigens sille jo iten wurde ûntslein!! Hast alles heard?

– — Waans mûle de fart is, it binne jo earbied yn ‘e Burrow, en hjir binne jo de gewoane FOOMOO!! skreau de generaal en stampte mei oaljes. – Bisto hjir noch? hy snuorde nei de fjochters, dy’t fuortendaliks yn it tsjuster ûntsnapten. Cherevich pûste fan lilkens as in soapballon, mar ûnthâlde en sei neat.

– — Rûch jo net. – fersekere se Casulia. – Wy kinne net stride. Wy binne allegear yn deselde stront. Litte wy boartsje mei wat better? Sit yn in sirkel…

De fjochters rûnen allegear troch it gers; stroffele, foel, kaam rap op en sels, wurch fielde, doarst it net stadiger te meitsjen. Bestelle – der is in bestelling.

– — En hoe lang sille wy rinne? frege de earste, sykjend nei de twadde.

– — Uh.., uh.., uh.. hâld jo azem. – antwurde de buorman, triuwde oer wat en rolde holle oer hakken. In tredde, fyfde en tsiende stroffele oer him en ferlear ek har lykwicht en foel. De rest rûn fuort.

– — Hey idioaten, wachtsje!! – rôp de earste, mar: de fjirde, sechde, sânde, achtste en njoggende hearden se net en ferburgen yn it tsjuster. – hjir binne de rammen…

– — En wa binne dizze – rammen? frege de fyfde, nivellerend de skonk. Se draaide syn knibbel nei ûnderen.

– — Ik wit it net. – antwurde de twadde en luts mei muoite syn skonk út ‘e tsiende skedel. De tichtheid fan ‘e skerven wie blykber net sa sterk as stiel, en dêrom koe de skedel, mei in goede ympekt, net sprekke, mar in skerper objekt absorbearje, lykas yn dit gefal.

– — Wat sille wy dwaan? – frege de earste. – trochrinne?

– — Mei kreupele oaljes?! Nooo. Jo moatte ta jo sin komme en ûntspanne. – suggerearre de tredde en smiet it ôfbrutsen bonke djip yn it gers.

– — Och! – raasde ien yn it tsjuster. De shards wiene alert.

– — Wa raasde it? – flústere de twadde.

– — Net ik?! – ferrast de earste.

– — En ik net. – werhelle de fyfde.

– — En ik bin oer it algemien dôf en stomme. – Hy sei yn ‘e earste tsiende fan syn libben en makke in lûd.. – ien kear, ienris, radijs, abyrvalg… Ik sei, kollega’s, sei ik!!! raasde hy en sprong as in basketbal.

– — Stil. – de earste belle. – Gean better sjen wêr’t it skree kaam.

– — D’r binne gjin bazaars. – en de tsiende yn freugde dat hy in opdracht krige, rûn fuort, rûn fuortendaliks op en bedankt elkenien krekt sa en rûn wer fuort.

In momint letter, nei it ferdwinen yn it folsleine tsjuster fan ‘e tsiende, wie der in tút en fluit, dy’t yntensiveare as iets benadere troch wrijving tsjin’ e sfear

Yeps! foarholle oant foarholle kaam op ‘e fyfde oankomende tsiende.

– — Wat wolle jo in bazaar? – Fyfde sprong op syn fuotten en naam in fjochtsetiid.

– — Brakes, stoarjend. Dêr, dêr. – de tsiende wiisde mei in bonke yn it tsjuster fan wêr’t hy fleach. – dêr, freonlik, hinget immen út, gloeit, en it wichtichste, fan ‘e bek.

– — Sooooo! Sa en sa. – de twadde waard bewekke. – ljocht op, bazaar?.. Krekt?..

– — Ja, om mysels mei fleis te dekken, wat bisto?

– — As jo gjin katoen rôlje, dan binne wy it nedich. Gloeit dan. – en de tsiende klikte op syn knibbels en legere rêch mei syn hals.. – radioaktyf.

– — Wat binne wy rêden? – stipe de earste fraach. – Wy sille him nei Kazuli Zeke slepe.

– — Se sil ite en…

– — IOHOOOO!! – raasde elkenien.

– — En fiede ús allegear!! – allegear rapporteare yn in koar.

– — No, wat, skuorren, litte wy gean? – foarstelde de earste en gie it tsjuster yn.

– — Nah, ik sil net gean … – de tsiende fersette, hy trapet. – en dan doofd mei eangst en… waard opnij bedoarn. Ik woe wat sizze, mar it die bliken dat it allinich klinkt – leech.

– — No, hjir sitte. – allegear waarden rapporteare yn koar en rûnen nei de fynst.

– — Ahhh!!! – de tsiende boomde en rûn foar elkenien.

En op dat stuit…

– -… Ik sei, nim kontakt mei my op: REVEREND BLACK IKO TOP UAU, Senior adviseur fan de Generalisiphilis sels, Lord of the All Uncomparable Galupia!!!!! – gûlde en stampte de bonken fan ‘e grûn Cherevich. – Begripe jo de nits?

– — Shit, do bist Galup, net de earmoed. Mar foar de rot, hoewol ik net wit wat it is, sille jo antwurdzje!! – de âlde generaal waard lulk en, steande op ‘e kroan, studeerde hy it pinwiel mei syn skonken op it gesicht fan’ e sekulêre shard. Hy fleach fuort, die in trijefâldige somersault.

– — Hoe doarst dy? Me! Me!! – Cherevich Chmor Iko choked op syn squeak, rôle út mei in bal.

– — Jo binne fan … – Zasratich wie skamje om it ein te sprekken yn ‘e oanwêzigens fan oprjochte Casulia en hy draaide al syn grime yn in fysike ynfloed. Allinich hy woe springe en tramtearje, doe’t Casulia poat de skonk fan ‘e generaal pakte en him nei har slepte. – Lit my gean!! – Zaratch Zaratich blafte, – sels yn Galupiya woe ik dizze fette pighoorn ôfbrekke.

– — Hâld it, hâld it Zack, lit net gean oant wy werom binne nei Galupiya.

– — Ja, meitsje jo net stridich. – op ‘e clutches fan Zasratich Kazulia sette. – stil. – se harke. De skandalisten seagen har oan. – Hasto heard?

– — Wat? – frege de skedel Chmor Iko.

– — Stomp fan knokkels. De stoep komt nader. Dêr. – en se draaide har each nei de kant.

Yn ‘e fierte wie d’r in bounzende ljochte bal. Doe’t wy benadere, wie it dúdlik hoe’t Sparrow Stasyan de trapen frijwillich skodde. Hy hat de ierde noait oanrekke. De tichte benaderjende benadere, waard de mus, fan alle kanten, ferslein troch in oare tút nei de skonken fan ‘e skedel fan Zasratich en Cherevich Chmor Ika. It lichem fan ‘e spier frette. De soldaten rieden op en rapporteare:

– — Sonny!! Sûnder merk, fan gear nei ûnderwerp!! Wat hy woe, se nadybal en wat gloeit, passe sûnder defekten oan jo oaljes!!! OOOOOTSTOOOOOJ, Sonny!!!

– — LLCOOOOSTSTOOOOY, heiten!!! Cherepoktsy, Golupyan!!!! GOEDE FELLOWS!!! – Zasratich wreef it stof fan ‘e skâns en ûndersocht de heal-deade mus, dy’t as in yogi Lama sykhelle – ien sykheljen per minút. – En wêr binne de oaren?? Deserted??

– — Nee, soan. Op it stuit – sei de tsiende. – Oh, ik spruts wer!!!

– — Kom ta it punt!! – Zaral Zasratich.

– — Och ja. Se skieden oer de twadde tops, en wa’t foarút fynt sil mear bringe. Hjir.

– — No, wy oannimme dat otmazats har…

– — Goed dien!!! – raasde Cherevich ûnferwachts ûnder it ear fan ‘e skedel. Hy sprong sawat trije meter en kaam te lâne. Cherevich skitterde op in glamoureuze befelende manier oan ‘e skedel, en klapte elkenien op’ e holle oan. n-Sam, Syn ferheven Sûnder Tower Greatness, Generalisiphilis fan ‘e heule Galupov, Syn presidintskip, Supreme Lord, Semisrak sille persoanlik wurde ynformeare oer jo tawijing oan Him en de heule Galupiya.

– — Tige tank foar it fergese kado, soan! – de soldaten raasden rêstich oan ‘e teller en dûnsen ferskate hip-hop techniken fan fiif kertier oant de beat.

– — En no.., – gie Cherevich troch. – Befetsje dizze rebel!! – en hy wiisde nei in skedel dy’t yn ‘t sân stie, dy’t hy mei syn poatjes besocht, op lei en luts it út. De soldaten rûnen sûnder aarzjen Cerevich yn, dy’t net ferwachte, grinzge en begon him te skoppen.

– — Wachtsje! – raasde Casulia en holp de shard út te kommen. – wa oars de earmoeder treft sil sûnder iten bliuwe!!

– — Mar it generaal is ús heit en maat?! – antwurde de jagers yn koar. – En dit is, sa’t heit Zasratich sei, rommel achterút.

– — Okay, rêstich!! snuorde Casulia Zack. – Oant no is gjinien it rjocht jûn om de opdracht fan ‘e Hear te annulearjen. En oan dyjingen dy’t net yn ‘e kunde binne, herinner ik jo … – en se draaide har nei de generaal. – Dear Zasratich, himsels, Syn ferheven Sûnder Tower Greatness, Generalisifilis fan ‘e heule Galupov, Syn presidintskip, Supreme Lord, Semisrack persoanlik persoanlik beneamd Rev. Cherevich Chmor Iko Top Wau Starost Business reis persoanlik by de unscheduled Ried fan Nora, en jo, Algemiene Skull, Beskerme diel fan ús heule ûndernimming.

En wat hy jo persoanlik fertelde is gewoan in bluff. D’r binne gjin tsjûgen. En ik, breinleaze knokkels, jo mem en ferpleechster, en sels de kommandant en learaar fan dissipline…

– — Och sjuch, it krûpt fuort!! – seach de tsiende en, stoarjend nei de spier, tilde hy de skedel de loft yn en skreaude. – Aaaaa!!! Ik praat wer!!! Heheheyyyy!!

– — Wa is hy? frege de skedel en stiek Stasyan yn it gesicht, en pakte de mus. Ut eangst begon Stasyan fuortendaliks Galupsky te ferstean en te sprekken.

– — Ik bin Stasyan. Just Stasyan. – en it bewustwêzen ferlern.

– — Okay, op ‘e trommel wa’t hy is, mar hy is radioaktyf en sil foar iten gean. Mar wy sille it ekonomysk brûke. En relax it net heulendal, wy hawwe net genôch en dêrom sykje jo ek in ferfanger foar it. Sûnt hy dat is, binne d’r oaren lykas him. Okay?

– — Ja, oer ús mat. – allegear beantwurde yn koar.

Casulia klom op in mus, dy’t bliek in bytsje grutter te wêzen as sy, en twa kear de skerpen en siet op in ûnbewuste mus, en begon te laden lykas in batterij en gloar.

– — Bliuw middeis bliuwe!! gebea se, en elkenien lei yn in swoop. Se spat yn ien kear tagelyk.

– — En ik haw in dûbel diel! – ferklearre, skoddet Cherevich Chmor Iko.

– — Ik sil jo shas-hoarnen ôfbrekke, – Zasratich kaam. – foar de oanfolling, dêr, yn it fjild… Wat jo fine, alles is jimmes…

– — Zeka, mar ik bin de wichtichste? – skriemde Cherevich

“Yn ‘e polityk, mar net yn’ e ytseal,” sei Casulia. – sorry, earbied.

De rest benaderde moarns en gjinien fernaam har komst. Se koene neat fine, mar kollega’s lieten har dosisrantsje efter. Zeka spatte op har en yn ‘t algemien waarden se op in feroardiele manier yn soarte behannele, alles is masyovy, sûnder in bazaar, oh myn lêzer. Kipisha en presintearje fan ‘e kant wie net, Maza Faka Ja Wow!..

– — Maza Faka Ja Wow!.. Maza Faka Ja Wow!..

Stasyan kaam, ûnder it magyske skree fan it fleis dat him omkaam, stadichoan ta himsels en waard wekker. Syn tastân wie net fol, heal sûch, heal enerzjyk. Hy die syn eagen iepen en seach in sluier dy’t stadichoan ferdwaalde en foar him wiene d’r al de streken fan swarte galoppearjende ballen. Nei it kontrast waard oanpast, en hy ûnderskiede al it silhouet fan frjemde wêzens.

– — Wa binne se, dizze fleisleaze, libbene bonken? tocht er.

– — Dit binne Galupas. – antwurde de ynderlike stim mei de namme Taal.

– — Wat oars is de Galupa? – frege Stasyan út Tongue.

– — Hokker joech jo de dei earder en juster op ‘e kop… Nachts, ûnthâldt jo?

– — Dat it wie gjin dream?! – en hy ûnthâldde wat de dei derfoar barde en yn eangst besocht te krûpen op ‘e rêch, syn holle nei foaren, mar triuwde oer iets. Hy seach efter himsels en seach in grut each nei him stoarje.

– — Ahhhh!!! raasde hy en sprong oerein. Om him hinne galopearde yn ‘e moarnsgebed, skerpte, werhelle deselde siswize: “Maza Faka Ja Wow!..”. Hy ûndersocht en flokte. De generaal kaam oerein en skopte in bytsje mûtse nei it al springende finger, dat Stasyan wekker makke.

– — Wa bisto? – frege de skedel Zasratovich en stoppe, troch syn proseduere fan ‘e leg-bonke fan hymnsang te ferheegjen.

– — Stasyan begriep neat, mar syn innerlike stim oersette fan Galupsky nei Sparrow. Syn innerlike stim De taal waard sprutsen troch mear dan fiif miljard ferskillende dialekten en dialekten, ynklusyf de talen fan mikroben en programmearring, firussen, en sels nano-dieltsjes. Plus – de talen fan planeten, stjerren, galaksen ensafuorthinne.

– — Ik bin de mus Stasyan út Ayaguz. antwurde hy.

Cherepuk Zasratich begriep net wat waard sein troch de finzenen en befrieze in ferrast grimas, mar al fertelden syn innerlike stimmen, de stimmen fan oare leden, har eigners wat immen hie sein. Dat is hoe’t se inoar learden sûnder wurden fan oaren te learen. Se sprieken en begrepen synonimen, wurden dy’t identyk wiene yn betsjutting en oars yn lûd. Bygelyks: “Maza faka ja wow!..”, en troch mûrke klinkt it as: “Chirik, Chirik chik Chirik!”, En op minske sil it klinke as: “Hoe moai is dizze wrâld!”, En dit is my innerlike stim oerset, om’t de innerlike stimmen net ferskate talen hawwe. Alle ynderlike stimmen hawwe ien taal. Ik wit net oft God as de duvel, mar hy is.. De taal fan gedachten. It bart dat mear dan ien kear yn myn holle muzyk spilet en sa bekend is, mar jo kinne net sjonge. Klinkt as in fers as proaza, mar jo kinne net útsprekke en jo wurde pleage, jo rackearje jo harsens. Jo wite dat in gedachte yn jo holle draait, mar jo kinne net sitearje; Jo begripe, mar jo kinne net útlizze.

Jo sizze dat in gedachte yn jo holle draait. En allinich as jo ôfliede, dan fertaalt de ûnderbewuste letter en ynformeart de Frânsman klear – yn Frânsk; Sineesk – yn Sineesk; foar de hûn – foar de hûn, dêrom begrypt se it idee, net de wurdlieding. Om’t de gedachte foar alles yn ien taal is. Fertel de hûn affektyf: “fee” en hy wipt syn sturt, en de Frânsman en de Sinezen glimke. En sis: “Slim famke”, as har tosken byt, de hûn sil grommelje, en de Frânsman en de Sinezen sjogge elkoar oan en yn reaksje op ‘e leafdefolle betsjutting fan it wurd sil elk yn syn eigen obscene taal antwurdzje.

En gesichtsútdrukkingen hawwe der neat mei te meitsjen. Splash fan enerzjy.

Mar ik, oh myn heul pleage lêzer, opnommen yn dit wierheidsinnige garbage, skreaun net ûnder oare ynfloed, mar as in suvere sober bewustwêzen, dat jo yn ús tiid it amper kinne fine en dit is min. Sa te sizzen, myn ferhaal is in miljeufreonlik produkt neamd “Toothy Frog Belching”. Ik nim my oan om it sels te fasilitearjen en te oersetten fan Galupsky nei Sparrow en werom, fansels, fia minsketaal. En de dêropfolgjende yn dizze ferbale diarree, dy’t opnij skreaun waard yn in sober-dúdlik bewustwêzen, sille ek fuortendaliks minsklik sprekke en reagearje, om’t jo en ik, jo humble tsjinstfeint, gjin oare taal sprekke. Ja, en minder tiid sil wurde bestege oan lêzen. No, no sille wy de reklame fan it sânde gefoel ûnderbrekke en sjen hoe’t dizze paragraaf einiget yn dit ferhaal.

Oh!!.. Mar se, de sakelju en de mus, binne net op dit plak wêr’t ik waard ôflevere en útlein oer de talen?! Wêr binne se? En hjir, en dêr net. Wylst jo oan jo skriuwe, dumpten se. Ahh! Dêr binne se, myn glitches, sitten en petearen. Sorry, sorry, ik fergeat dat de Ierde om syn as draait, net allinich echt ûnder ús fuotten, mar ek frijwol ûnder har fuotten. En se hawwe rapper, sadat se oer de hoarizon fan fantasijen rôlen, en op tiptoe stiene en myn nekke kranen, fûn ik se fuortendaliks…

– — Hjir, Stasyan, yn ‘t algemien, dat is alles … – mei fertriet mei in triennen yn har each makke Zeka it ferhaal oer it probleem fan Galupiya en it doel fan har reis. – Wy moatte wat fine dat iten ferfangt, lykas jo strieling radioaktyf is.

– — Mdaaaa. – Stasyan kraste syn kâlde holle mei in kâlde wjuk.

– — Mar as jo alle strieling fan jo suge, dan wêr kinne wy oars iten fine ûnderweis?! Wy sille it doel net berikke en sille Galupia net rêde. En ús minsken sille in hongerige brutale dea stjerre. – fuortsette generaal Zasratich.

– — Ja, en lit ús ússels bûge fan honger. – tafoege Cherevich Chmor Iko.

– — Hûd. de skedel blafte en luts in fjouwerkant op it sân mei in bonke. – jo tinke oer jo mage. – Ik vond het plein net leuk, en hy tekene in sirkel yn ‘e midden. – kabinet skepsel.

Cherevich koe it net stean en rûn nei de generaal. Hy stoppe en skuorde him mei geweld. De generaal rolde fuort. Chmore Iko iet syn heule libben mear en ien op ien wie dúdlik sterker dan elke skerp. Hy siet op it plak fan Zasratich en tekene in trijehoek, parallelpiped en nei syn dochter yn ‘e midden fan’ e rûnte. Cherepuk krige it bewustwêzen wer, stie op en woe allinich Cherevich oanfalle, doe’t Kazulia tuskenbeide kaam.

– — Stil, stil… Kalm del! – en se kaam op en wisket de tekeningen yn in pittich.

– — Ik wit wat ik dwaan moat. – sei Stasyan dom.

– — Wat? – allegear waarden yn koar frege.

– — En it feit dat elkenien moat ferienigje en begripe dat wy allegear itselde op ierde sille stjerre. Inoar ferneatigje, hinderje wy ûntwikkeling, en as wy fermannichfâldigje, stomme wy it. En allinich sille de minsken net begripe nei wa’t te harkjen en wa’t te harkjen. Mar it soe net makliker wêze om byinoar te kommen en oer alles te tinken, en de wrâld twa yn ien te meitsjen.

Yndie, yn prinsipe hawwe dy en dy beide earlike en dieven. De fraach is it oantal fan dizze as dy?! Hjir binne jo earlike Galups, jo deadzje dieven, en jo stelle, en hy, dejinge dy’t alles makke, sil net begripe wa’t te ferneatigjen en wa’t moat ferlitte. Nei alles sil fan links opnij itselde ding barre. Brek dizze sirkel, ferjou inoar en ferienigje. Wês in pionier net oergeunst, mar elkoar stypje. Sûnt hy wie wurch fan wachtsjen om oan jo te ferskinen…

– — Dus wat te dwaan? – nei in pauze frege de tsiende en waard wer dôf en bedobbe.

– — Moat rinne!! Foarút en allinich foarút en net werom, werhelje de flaters fan foarâlden net!!

– — Ik begreep dy hielendal net, ik kamele wat ûnsin foar ús.. – Zasratich wiisde út. – Ferklearje direkt wat te dwaan?

– — Fuort rinne!! – Sparrow sprong op syn poaten. – Rinne en rinne allinich sûnder werom.

– — serieus?! – Cheered Casulia Zacka.

– — No, hearlikheid oan de Hear, sorteare!! – bliid Cherevich Chmor Iko en kearde him ta de algemiene. – en guon droegen it net om excuses.

– — Wachtsje Shish.. – Zasratich blafte.

– — Hoer!! Yn it gat holeaaaa!! – skreauden skerpen en songen har ferske: “Hai, hi hylaek, bir julomas birlaek”. Helaas fertale dit net yn minsklike wurden, mar sensueel is it… Uh … “iet in ripe oranje”, dat is it gefoel fan it ferske.

– — Wachtsje!!! Wachtsje!! – Shouted strikt Casulia Zeka. Elkenien befrieze: wa op ierde, en wa yn ‘e loft yn in sprong. Se anty-graviteare gewoan en swiertekrêft soarge har net foar, lykas SMScams of digitale pakketten dy’t oer de hiele wrâld fleane. Cherevich frette op ‘e hoarnen, en de skedel, sprong fan skonk nei skonk, befrieze: twa poaten omheech, en twa oaren rêste op’ e grûn. Trije skerpen hongen yn ‘e loft: de earste yn in somersault; de sânde is yn in tou, en de tsiende draaide syn poten yn in tou.

– — Wat is der bard, Zeka? – frege Cherevich.

– — En wêr te rinnen? Hokker manier? – Zeka hatke har each.

Elkenien seach elkoar oan en har eagen leine op ‘e mus. Hy fielde de twifeljende uterlik fan oaren freegje.

– — Ahh? 1 Wêrom sjogge jo my sa oan? Wy kinne sels rinne wêr: nei rjochts, lofts, werom, foarút, omheech, omleech… Alteast wêr, noch hjir weromkomme.

– — Wêrom? – se fregen elkenien yn koar.

– — Ierde om’t it rûn is. – antwurde de mus en hy lijde wer. – Ik fleach, neffens it idee, hjir.. Ik fleach. Harkje jo Ik fleach, mar gie net of rûn … – Stasyan stie oerein en krabbe mei syn sturtbân. – sturt, groeit it?

– — Kom, meitsje jo gjin soargen. – Snapte de skedel en naam in fjochtsposysje. Fjochters folgen him. Stasyan backed fuort.

– — Nee, nee, wat bisto?! Ik ûnthâlde. Dizze ljochtsjende bal, de Sinne, rôle der út … – en wiisde nei it easten. – En ik fleach nei syn shoots.. Dus, wy moatte nei efteren rinne, wêr’t de sinne ûnderdûkt, efter in strip.

– — Horizon.

– — Och ja. De wiiste skriuwer. – Stasyan klapte syn kâlde wjuk yn ‘e loft as in dichter. – Voot …, Uh… Koartsein, op ‘e rêch. Wêr’t it ferstopte – fleach ik, mar no moat ik rinne, wêr’t it klimt.

– — En wat is d’r? – frege Casulia.

– — Dêr Chelyabinsk, of leaver de River Tech. En der wie eartiids in eksploazje en safolle lekker radioaktyf dat alles gewoan gloeit. En noch is d’r in wrâld-jiskefet radio-ôffal. D’r is dit goed foar ivige ieuwen. – — En Stasyan bôge syn rêch, bleatstelde syn boarst mei in tsjil.

– — No, dat se rûnen dat wy lykas stokjes yn in barrel plakke? – sprong Casulia.

– — Fjochters, bouw!! – bestelde de skedel en foel alle slokjes op. – Begoooo, efter de mus, marsje!!!

En alles rûn krekt it tsjinoerstelde, en liet knollen fan lânstof efter. En de sinne flakte boppe har hollen. Se fersnelden sa rap dat de nacht net mear tiid hie om te kommen. En de Sinne begon stadichoan efter te fallen en alles wie rapper en rapper. En sa fersnelde de snelheid fan ‘e hurdrinners safolle, dat se al opkamen om se by sinne-ûndergong te treffen en yn it easten gongen. En dei waard ferfongen troch nacht, en nacht by dei yn ien sekonde. Hoe snel se troch bosken en fjilden, seeën en oseanen rûnen, net iens de tiid hiene om wiet te wurden, nei’t de wrâld sawat fiif of hûndert kear rûn wie, telde ik net en waard har krêft begon út te meitsjen.

– — Sta, stean skande katten! – giselje, pûljen efter fiif, tsien ronden om ‘e ierde Rev. Cherevich Chmor Iko. – Bliuw!! – en foel op ‘e grûn. Botva stoppe en besleat ek te Wallow op ‘e heuvel. Ynienen ferskynde in gat fan ‘e heuvel en Generalisiphilis klom út.

– — Wat is it? – hy wie ferlegen. “Binne jo it plak noch net ferlitte?” De parasiten. No gau sykje! En doe., En dan.,?! – hy yn it nervensyndroom stampte en foel sûnder gefoel, de linkerkant fan ‘e kin klamme, it herttype foel siik. En se hienen gjin hert, wierskynlik… Mar de reizgers besletten om gau út it sicht te ferdwinen út ‘e grime fan Golupyan.

It wie jûn en elkenien woe ite.

– — No, binne jo allegear wurch? frege Zeka.

– — Ja!! – de oaren antwurden mei muoite.

– — Hâld dan de mus. Ik draai myn radik noch fan him ôf mei myn boaiem. – suggerearre Casulia.

– — Wêrom, okee, ik kin sels ûnder jo lizze, foaral om’t ik dernei sels better sliept. – suggerearre Stasyan. Fansels liet hy dat hy stien waard nei de suiging fan Kazulia, yn feite wie hy siik nei dizze moarn… Of nei in pipke?! Koartsein sil de oare moarns sjen litte.

Mar de skerpen wiene sa honger dat se de oanbiedingen fan ‘e mus net hearden en op him sloegen. Stasyan skreaude, mar it wie te let. Elkenien wie sliepend blyn en woe ite!!!…

Moarns stiene de reizgers betiid op, stoarren nei honger, rûpten rêstich nei in sliepperm, dy’t yn in dream swiet fleach en net fermoeden dat hy sels stoppe yn termen fan bestraling. Krekter, hy soe noait net-radioaktyf wurde. Boppedat bemastere hy har refectoryproseduere net, mar se woenen blykber iten mei muoite ûntfange, en net foar neat. En no krûpte Casulia efter de skerpen, en om’t Stasyan twa kear safolle wie as de skerzen en superieur oan Kazulia, koe hy syn sliep kreupelje, refleksyf ferdigenje, wat kleur tafoege oan it miel fan ‘e mutanten. Nei’t er wekker wurden wie, begriep de mus syn rol, dy’t him skealik wie, en seach hoe’t galups fanatyk ôfstimd wiene, spile hy gewoan mei har, en late as in slachtoffer. No, de rush fan dizze bonken om iten te winnen.

Se sprongen tagelyk en ferpletterje Stasian nei de grûn Zasratich en Chmor Iko tegearre, frjemd genôch, ferpletteren de skouders fan ‘e mus, wêrtroch Kazulia de boppekant koe beklimme en syn bestraalde lichem mei syn boaiem oanreitsje.

– — Ahhh!! Ahhh! – Sprek raasde, net sa folle fan pine as út ûngemak. Alles tagelyk sprong. En Casulia apologet swiet.

– — Excuse my, asjebleaft, mar jo ynhâld fan radionukliden, it is net frjemd, is hyltyd hersteld en jo sille lang foar ús genôch wêze, miskien sels de heule wei.

– — Krekt, mar ik kin sels ûnder jo lizze, sûnder dizze leg-bone-applikaasjes dy’t my sûnder fertrouwen pine en fernedering feroarsaakje. – antwurde Stasyan, lizzend ferpletterd ûnder in pak skerpen om ‘e rânen en yn it sintrum siet Casulia.

– — Jo wurde finzen nommen en dêrom is it better om stil te wêzen, jo binne ús trofee, en wat wy wolle, sille wy mei jo dwaan. – sei Cherevich.

Stasyan feroare syn gesicht. Hy soe noait hawwe draaide nei de quirks fan in toarst nei geweld by de Galups, mar de ferklearring fan Chmor Iko rekke syn string fan grutskens oan. Mar hy bedriege, as hie hy him fermoedsoene mei wat Cherevich sei, mei haat en wrok yn syn siel te ferbergjen. Wraak sil elkenien beoardielje.

Wat de rest oangie, wachtsjend op spuitsjen fan iten, folgen guon gewoan de opdracht, wylst oaren it joegen. Mar de lytse fûgel tocht dat net, en hy tocht dat elkenien him mei har eagen feroardielet en nei him sjocht, mar feitlik stie hy gewoan earst foar Kazulia. Mar syn twivelriedigens oer de korrektheid fan wat hy foar alles sei sei net kalm.

– — En stoarje my sa net oan. Ik bin de wichtichste en dat is it! As jo opnij ferskate ôffal oer my tinke, dan sil ik him fan iten ûntslach!! Is it foar elkenien dúdlik?.

– — Sjoch dat jo net beret binne. – ûntsnapt út Zasratich.

– — Stil, stil. – fersekere Casulia Zeka. – Ik spuit … – se stiene allegear ûnder de oandacht. Casulia ljochte op en fermeitsje harknily elkenien dy’t rjochte wie yn ‘e skedel en stapte fan’ e mus. – dêrfoar, lit Stasyan sels sizze. Wa is hy yn ús tops en hokker plak beset hy.

– — Ja, alles is oalje!! – sei de mus, en hy tocht: “koe my beskermje, as ik trofee skmoe, dan… sille wy sjen.” – Hawwe jo rinne?!

En se rûnen nei itselde plak as juster, mar stadich. Sels hiel stadich. It is gewoan ûnmooglik te yntinke: well, sooooooo stadich. Stadiger dan tempo. En allinich Stasyan rûn, lykas altyd. Ik helle se oer en kaam konstant werom. Hy seach mei bespot hoe de galoppen bewege, en it like him op as rûnen se op in idee lykas in slow-motion scrolling fan in fideospieler. Stasyan rûn mei nijsgjirrigens rûn en loek yn har posysjes en gesichten. Mar it like har ta dat hy hast hie, om’t hy te rap foar har wie. De paradoks fan ‘e tiid: juster gongen se hurder as in dei, en hjoed rinne se stadiger as in minút. Blykber hat strieling ek ynfloed op ‘e dúdlikens fan’ e tiid… Of miskien is it de winsk fan in mus of auteur?! Yn alle gefallen is it leuk en net standert.

– — Rinne jo har? – Frege, goed, ohhh, heul stadich Zasratich-skedel. – Grapke jo my?!

Stasyan ferhuze yn ‘e minsklike tiid, en dêrom is syn tiid ús tichter en djoerder, en wy sille op him fertrouwe.

– — Dat jo kinne net byhâlde mei jo.

– — Wat?

– — Zaaa jo binne net efternei. Ik wol begripe hokker soarten jo binne. Hawwe jo in probleem mei ynterne tiid? Hjir haw ik it, lykas minsken it gelyk en dúdlik hawwe. En jo hawwe terpentine yn ‘e paus, dan constipaasje. Yn ‘t algemien bin ik in fûgel, gjin reptil. Ik moat fleane, stoere. Ik haw krêftige wjukken ûntwikkele … – hy tilde syn ledematen en seach om har hinne. Fertriet fertroude him en hy suchtde oan it begjin. – Uh… d’r soe fieders wêze, de sturt sil oankomme. Hjir is de lêste kear dat ik better rûn, mar net de lêste. Straling wurdt dan werombrocht, mar enerzjy is net. Ja, it is nijsgjirrich dat jo josels fannacht yn ‘e hoarn fan in ram, myn wjukken of skonken, sille ferpakke?

– — Foar lunsj. – Casulia hold út en yn in sprong wreide har skonken út yn touwen. Allinich begriep se him. En foar de rest, syn spraak like hurd, as op snelheid en pittich, as helium adem hie…

– — Foar lunsj? Miskien kinne jo ek lunsj hawwe en in firefox, earste moarnsiten, twadde, en fiif dinners?.. – Stasyan wie ferlegen. – de skedel krûpt net, he? Jo, Chmoriko, – en Stasyan krûpte oan ‘e skonk fan Cherevich, dy’t ek ôfkaam en hong stadich yn’ e loft yn ‘e midden fan syn stadige sprong. Hy floepte lykwols direkt op ‘e snelheid fan ús tiid. – No, sa sille jo my dizze kear sûgje?

– — Neus! – antwurde de stadich springende heuvel Casulia.

– — Sit op myn noas? Dat ik ha gjin noas. Ik bin gjin kale kat? Dat hy in noas hat. En ik haw in bek. – befêstige de mus en sette syn eagen fêst op ‘e knolle wêrút de snor krekt sa stadich útstiek, dan in sferyske noas.

– — It wichtichste is dat de taal is. – tafoege Rev. Cherevich. – sprekkend en rottich as in mus…

Mar Stasyan harke net mear nei har en seach har net oan. Hy waard ynteressearre yn in noas út in gat mei in snor, dy’t stadich út it gat klom. It wie in mole, mar Stasyan wist dit net. Hy naam in strie yn ‘e buert en gie omheech en plakte it yn syn neusgat en tramteare op in plak mei syn noas en snor yn it gat. It strie rûkte saoo stadich, folge troch deselde trage sneeze. – Aaapchkhiii … – fleach út ‘e neusgatten en ek stadich. Stasyan slagge it sels om in tút te slaan, wylst it strie de grûn oanrekke, en de mole begon wer út te klimmen en liet stadichoan sjen: oan it begjin fan ‘e snor, en dan de noas. Sparrow die itselde en glimke. It strie raasde stadichoan en Stasyan bûn it mei in snor. D’r wie in stadige nies en in strie, lykas in puberke krobber, stadich mar monumintaal fleach út en luts oan in snor.

– — Ahhh!! – de mole skreaude en kaam ta, helle in strie mei in snor, fielde helige pine en rûn gau fuort as in kakkerlak. Stasyan neighbeach en pakte syn mage. En it team gie krekt werom foar ien sprong yn ‘e heule tiid. Stasyan begon te ferfelen en te rinnen: hjir en dêr. En allinich spyt er dat hy syn snor hie bûn, doe’t hy yn ‘e buert fan in frisse soaring litter seach, dat in monster bang wie troch in mole. Sparrow kaam op en sei lokkich:

– — Ohhhh, Heavenly Forces, Shaggy Clouds, Roast Sun, tankewol!!! Ohhh, himelske krêften!!!!! – en hy herinnerde him oan ‘e flieën en burstde yn flieën, krûpte as doe en begon te wachtsjen op’ e vliegen.

– — No, wêr binne se? – de mus wie lûd soargen.

– — Wy binne hjir, fange! – antwurde de skedel Zasratich.

– — Ja, net jo. Ik bin siik fan dy, ik haw flieën nedich. – En Stasyan waaide syn hannen sadat de stank mear ferspraat soe.

– — Ahh, whoooooooooooooooooooooo, fljocht? – frege Cherevich.

– — SchA sjoch, allinich geduld. – en de mus begon te wachtsjen, seach om.

Gelokkich rûnen de oerbliuwsels yn ‘e hoemannichte fan twa miljard fleane ûnder lieding fan dat selde fleantúch fan Honey rûn op syk nei iten, mar spitigernôch fan’ e libbenen dy’t iten koenen meitsje lykas Casulia-skerpen, hjir nei de eksploazje wie d’r mar dizze mole en dat is alles, en hy yn ‘t algemien krûpte hy net út it gat en crap yn it gat, mar hy sprong syn gesicht nei bûten, gewoan om de temperatuer te feroarjen. Of miskien krûpte hy sels, of leaver, doe’t hy per ongeluk by it ynfekteare gebiet snuorde. Snarling, snarling en snarling… en shit.

In favorite geur omhong de neusgaten fan Honey en syn minsken. En elkenien oanmoedige, gek.

– — Och, kal kom! raasde hy sûzend. – Hjir is it hjir? Flean op dizze stapel dermis en yt it bistro. Us publyk hat krêft nedich. – en se fleagen allegear tagelyk en setten har op sparren, mar har harsens wurken net fanwege lange honger en se foelen opnij foar itselde aas. It litter beferzen en Stasyan sei:

– — Hallo, flean leave! Wist net werkenne??

– — Oh! – Begeard mei skrik, fljocht Honey en feroare fuortendaliks. – Ohhhh!! Is it jo, meneer yn libben? Wat in lok fan my om dy libben te sjen!

– — Sa’t jo sjen kinne, en jo, in stomme ynsekt, smieten my yn drege tiden en no bin ik yn finzenskip mei har, miskien sels yn slavernij.

– — Hoe binne mi??

– — Nee, slimmer. Se brûke my

– — Hoe hasto??

– — Nee, as it iten, mar ik hiere jo yn oerienstimming. En sels as ik jo in bytsje iet, dus sûnder lijen en dan, alles wat ik iet is yn my. Wy binne ien en sterk… En jo, in fly, Honey, smiet my yn drege tiden.

– — Ferjou my, hear, wy sille útwurkje – oer gundelgewicht swerm yn koar.

– — No, okee, hjir binne se. Dan fleane wy wylst dizze net rinne yn ús tiid.

– — Running? – lake fly Honey. – nei myn miening rinne se net. Se geane net iens.

– — Se hingje gewoan yn ‘e loft. – Se klarifisearre de flieën opnij yn in koar en lake op deselde manier.

– — Wêrom laitsje jo? – Stasyan kaam op syn fuotten. – no, hel mei har. Harren problemen binne har problemen, en mines binne mines. Elke hut hat syn eigen ratels. Dat, flean!!!

En de flieën hummearren unisoan, sadat it ferske draaide: “En hy sei dat se fleagen, en hy klapte syn fleugel. En as lâns de Tsjernobylsteppe kaam hy boppe de grûn op.”

– — “Ierde”, idioaten! – De gjalp korrigeerde Stasyan.

En de mus sprong omheech, de swerm pakte op, en se fladderden oer Golupy. En se kamen al gau yn ‘t sin, dat is, mei minsklike tydlike snelheid. En fuort panikeare se:

– — Hey hey! raasden se nei dejinge dy’t de fly-wing joech. “Wachtsje, jo hawwe tasein, paskudin.”

– — Ik sil dy fermoardzje, soan fan in hûn en in jak. – raasde Cherevich.

– — Jo wiene him bang, en hy dumpte!! – de skedel eksplodearre op Cherevich.

– — It is net myn skuld!! de earmoed raasde en krûpte, laf yninoar.

– — Och, ah, ah it docht sear!!! – it waard fuorthelle fan ‘e stigende Stasyan nei de hichte. Hy seach hoe’t it kollektyf fan tops ferhuze, wêr’t gjinien foar Chmor Iko stie, om’t alles barde foar elk syn eagen en elkenien wist dat dit it ein wie. It hongerige ein…

Yn ‘t earst sil Casulia Zeka stjerre, en dan elkenien oars. En de Grutte Galupia sil ferdwine fan it gesicht fan ‘e ierde. En elkenien tocht dat fanwegen de smerige taal fan ‘e Rev.-kabinet akne. Mar eins is dit Mr. En de fraach wurdt steld: wêrom binne hearskers oeral – burokraten dy’t foarútgong belibje, mar libbet en bloeit beskaving? Miskien moat it sa wêze? Miskien sa. Mar wy fiede, en fjochtsje foar ús libben, en dat is goed. Allinich is d’r mei mear desennia mear en mear romte en iten, en ús burokrasy groeit út ta korrupsje en hindert noch mear foarútgong. Foarútgong yn romteferkenning en besetting. Wy sille allinich doom wurde as wapens opnij wichtiger binne as it libben. En allinich troch de slachtoffers realisearje wy dat wy net goed libje. En wat de leden fan ‘e Botva tochten foar de dea koe net bard wêze. Dêrom ferstoar de koloanje, mar net heul. Immers, Nadezhda wie de lêste dy’t stoar, en se wie d’r noch, alhoewol sûnder súkses…