Читать книгу Czarna śmierć. Epidemie w Europie od starożytności do czasów współczesnych - Susan Scott - Страница 6

Dużą rolę przy powstawaniu tej książki odegrał przypadek. Na początku lat 90. zeszłego wieku Sue Scott szukała odpowiedniego miejsca na przeprowadzenie dogłębnych badań demograficznych. Wybór padł na Penrith w Kumbrii. Przeglądając parafialne księgi metrykalne, odkryła, że pod koniec XVI wieku społeczność ta doświadczyła epidemii dżumy. Jedno spojrzenie na dokumenty pozwoliło jej, jako biologowi, zrozumieć, że nie była to dżuma dymienicza – uważana powszechnie za przyczynę plag w Europie. Ponieważ był to czas, kiedy byliśmy zajęci innymi badaniami, przez wiele lat nie powracaliśmy do problemu „Co było przyczyną zdziesiątkowania ludności Europy?”. Jednak później rozpoczęła się współpraca pomiędzy historykiem i zoologiem. Każde z nas wniosło do badań swoją wiedzę specjalistyczną. To, co odkryliśmy, było wielkim zaskoczeniem: nasze początkowe podejrzenia potwierdziły się w pełni, a następstwa okazały się daleko idące.

Napisaliśmy na ten temat monografię, Biology of Plagues, w której poruszyliśmy wiele istotnych zagadnień. Po jej opublikowaniu byliśmy zaskoczeni odzewem mediów. Na całym świecie ukazały się artykuły na ten temat; udzieliliśmy wielu wywiadów zagranicznym rozgłośniom radiowym; stacje telewizyjne starały się pozyskać prawa do produkcji filmu; zostaliśmy zasypani telefonami i e-mailami, w których zadawano nam wiele pytań i przekazywano swoje opinie. Jedną z osób, które się do nas odezwały, była 12-letnia dziewczynka starająca się nas pocieszyć, pisząc, że jej mama nie wierzy w powtórne pojawienie się czarnej śmierci. Weteran wojny na Dalekim Wschodzie zadzwonił, żeby powiedzieć, że jego pluton wyginął po zarażeniu wirusową gorączką krwotoczną, a on był jedyną osobą, która przeżyła. Były to fascynujące sprawozdania z pierwszej ręki na temat tej przerażającej choroby. Reporter z Kentu opowiedział o zapadnięciu się głównej drogi leżącej w pobliżu cmentarza, na którym chowano ofiary czarnej śmierci. Okoliczni mieszkańcy zostali pospiesznie ewakuowani przez uzbrojonych policjantów, którzy ogłosili biologiczne zagrożenie dla najbliższych rejonów. W naszym posiadaniu jest obfita korespondencja ze scenarzystą, który pracował właśnie nad scenariuszem filmu o wyimaginowanym wirusie zabijającym większość populacji Ziemi. Uważał, że dżuma krwotoczna jest idealną chorobą w opisywanej przez niego historii i chciał poznać przewidywania dotyczące rozprzestrzeniania się tej epidemii.

Wszystko to było fascynujące i świadczyło o tym, że opinia publiczna na całym świecie jest zainteresowana zagadnieniem zarazy. W tej książce próbujemy opowiedzieć historię oraz zaspokoić głód wiedzy na temat tej niesławnej choroby minionych czasów i jej możliwych nawrotów w przyszłości.

Chcieliśmy bardzo podziękować wielu osobom za okazaną pomoc i wsparcie.

Ślemy ukłony dr. Grahamowi Twiggowi, który jako pierwszy rozpoznał, że czarna śmierć nie była dżumą dymieniczą, i który wspierał nas przez wiele lat.

Dr Debora McKenzie, wydawca europejskiej edycji „New Scientist”, podzielała nasz pogląd, że zarazy były początkowo wywoływane przez wirusy gorączki krwotocznej, i przekazywała nam wyniki najnowszych badań.

Dziękujemy rzeszy reporterów z całego świata, którzy wysyłali cenne e-maile i listy, w których zamieszczali informacje, artykuły, komentarze, niepublikowane dane i sugestie.

Dziękujemy dr. Stephenowi Duncanowi z University of Oxford, który wprowadził nas w zawiłości (i rozkosze) analizy szeregów czasowych, a następnie stworzył wszystkie modele matematyczne potrzebne w naszej pracy. Bez jego cennej pomocy nie powstałyby programy badawcze.

Jennifer Duncan jesteśmy wdzięczni za pomoc w czytaniu dokumentów oraz tłumaczeniu tekstów oryginalnych.

Szczególnie gorąco dziękujemy Sally Smith, Senior Publishing Editor w Wiley, za poparcie naszego projektu całym sercem. Dziękujemy także Nicky McGirr, Julii Lampam i Jill Jeffries za ich entuzjastyczne poparcie.