Читать книгу Antiamerica - T. K. Falco - Страница 11

Alanna werd wakker door de ringtone van haar iPhone. Haar nek voelde stijf aan nadat ze haar hoofd van het kussen tilde. Oerstom. Out gaan in een door drugs veroorzaakte stupor maakte geen deel uit van haar plan. Nadat het muziekje was gestopt, keek ze naar Brayden die, met zijn gezicht naar beneden, aan zijn kant van de bank lag. Ze worstelde zich uit haar verdoving om de telefoon uit haar handtas op de grond te pakken, opende het beeldscherm en zag dat de beller een voicemail had achtergelaten.

Agent Palmer. Hij meldde zich om haar gerust te stellen dat, ondanks de belangstelling van zijn mensen voor Javier, haar veiligheid op de eerste plaats kwam. Hij waarschuwde haar dat de mensen achter AntiAmerica anti-regeringsgezinde fanatiekelingen waren die, om hun doel te bereiken, toevlucht konden nemen tot geweld. Aan het eind van de boodschap verklaarde hij, dat als ze ooit het gevoel had dat haar leven in gevaar was, ze hem dag en nacht mocht bellen.

Ze stond op van de bank met de telefoon in de hand. Hij leek aardig. Niet zoals die fascistische bimbo. Maar zelfs lowlifes konden aardig overkomen, totdat ze iets nodig hadden. Dan maakten ze zich opeens veel minder zorgen over jouw welzijn, maar meer over dat van henzelf. Het was slechts een kwestie van tijd voordat je een middel was om een doel te bereiken. De lelijke kant van de menselijke natuur. Iedereen bedekte het, maar het lag klaar om tevoorschijn te springen.

Een piepje van haar iPhone. Er was een sms'je doorgekomen terwijl ze out was. Ze snakte naar adem bij het zien van Javiers mobiele nummer op het display. Omdat de FCCU haar berichten las, maakte ze zich zorgen over sms'jes met schadelijke informatie over haar of Javier. Ze raakte snel het scherm aan om de inhoud ervan te lezen: “Alanna. Ik heb een geheim dat ik je moet onthullen. Alsjeblieft, probeer me te vinden. Ik zal je alles vertellen. ”

Drie teksten in drie dagen. Javier stuurde haar nooit eerder zulke cryptische berichten. Als hij zijn mobieltje niet had, wie was er dan aan het sms'en? Agent McBride en de FCCU? Het eerste sms'je kon bedoeld zijn om haar binnen te halen als informant. Misschien stuurden ze meer sms'jes, als extra motivatie om Javier te vinden. Wie het ook was, de afzender moest weten dat ze niet met een idioot te maken hadden.

Ze tikte snel een antwoord. “Bewijs dat je Javier bent. Wat heb je me voor mijn laatste verjaardag gegeven?”

Het duurde vijf minuten voordat ze een antwoord kreeg. Het bericht had geen woorden. Alleen een JPEG-bijlage. Ze opende een close-up van zichzelf, gekleed in haar zwarte bikini. De foto liet haar huiveren. Ze had hem maar met één persoon gedeeld: Javier. Een andere sms kwam kort daarna binnen: “Ik ben Javier. Als je wilt dat ik meer van je geheimen onthul, dan kan ik dat. Probeer me te vinden. Of ik zal jou vinden.”

Agent McBride had er niets aan om haar deze foto te sturen. Hij kon slechts van drie mogelijke bronnen gestolen zijn: Javier, de FCCU of Alanna's eigen harde schijf. In elk geval was deze man een verdomd goede hacker. Het moest wel een kerel zijn. De bikinifoto maakte het overduidelijk. Het donkere web zat vol met perverselingen zoals hij, die naaktfoto's en beelden van geïnfecteerde harde schijven en webcams op het web plaatsten.

Voyeurisme was een soort voorspel voor hen. Vernedering was het sluitstuk. Deze klootzak zou ongetwijfeld klaarkomen op elke aanwijzing van lijden of hulpeloosheid van haar kant. Ze stak de telefoon in haar zak. Een woedend antwoord zou hem alleen maar laten zien dat het hem gelukt was om haar gek te maken. Haar blik ging naar de deur, terwijl ze zich voorstelde dat Bogdan, de FCCU of de sms'er elk ogenblik naar binnen kon stormen. Ze kroop naar haar plunjezak en haalde er de back-up laptop uit.

Terwijl hij opstartte, schakelde ze de GPS op haar iPhone uit, voordat ze de locatiecache wiste. Ze kon niet toelaten dat deze gek al haar bewegingen zou volgen. De foto was geïnfecteerd met een virus. Dat wist ze zeker. Maar de berichten en de uitgeschakelde GPS trokken vast en zeker de aandacht van de FCCU. Ze moest haar dingetje met Brayden afmaken en er dan vandoor gaan.

Hij lag nog steeds in coma met zijn hoofd bij de rand van de bank. Nadat ze de exploit kit-app op haar laptopscherm had aangeklikt, kroop ze naast hem op. Zijn smartphone lag op het kussen van de bank naast zijn linkerhand. Terwijl ze zich ernaar uitstrekte, controleerde ze of zijn ogen dicht waren. Zodra ze de telefoon veilig te pakken had, kroop ze terug naar haar laptop en typte een tekst in op het toetsenbord om deze naar zijn mobieltje te sturen.

Nadat ze op de link in het bericht had geklikt, werd de malware op zijn telefoon gedownload. De installatie voor Plan B was voltooid. Ze wiste het bericht. Het volgende meest recente bericht vermeldde een onbekend nummer. Haar nieuwsgierigheid kreeg de overhand. Toen de woorden op het scherm werden weergegeven, bedekte ze haar mond met haar hand om een kreet te onderdrukken. Brayden smakte met zijn lippen. Ze frommelde gehaast haar burner en laptop in de plunjezak, alvorens terug te keren naar zijn kant van de bank.

Ze schudde hem bij de schouders heen en weer, waarop hij met zijn ogen half open rechtop ging zitten. “Wat doe je nou?”

Ze duwde hem zijn telefoon in zijn hand. “We moeten hier verdomme weg.”

“Waarom? Wat is er gebeurd?”

“Geen tijd. Ik leg het je buiten wel uit.”

Brayden schold haar uit, terwijl zij hem dwong op te staan. Ze trok hem aan zijn arm om hem overeind te krijgen, en duwde hem vervolgens de deur uit. Haar hand hield zijn schouderblad vast terwijl hij zich door de gang sleepte. Langs de bar lopend zag ze, nog voordat ze met een “sorry” kon reageren, dat Natalya hen al in de gaten had, ondanks dat ze een drankje aan het mixen was.

Alanna keek rond in het hoofdgedeelte van de lounge. Trance muziek knalde uit de luidsprekers. Het publiek bestond hoofdzakelijk uit een internationale mix van stijlvolle millennials die gekleed waren alsof ze zich de te dure drankjes konden veroorloven. Er waren geen lege zitplaatsen. De helft van de mensen stond. De waas in de lucht was veel dikker dan bij binnenkomst. Ze probeerde de geuren van de gearomatiseerde shisha's die haar neusgaten vulden met haar handen weg te wuiven.

Brayden grijnsde terwijl hij zijn heupen op de maat van de muziek bewoog. Ze keek hem boos aan, en jammerde vervolgens in zijn oor dat hij zich via de ingang aan de voorkant naar buiten moest haasten, en dat zij via de achterkant naar buiten zou gaan. Hij knikte ter bevestiging, en stapte vervolgens gemoedelijk over het hoofdpad in de richting van de kleine menigte die zich in het midden verzamelde. Doordat een vrouwelijke klant rakelings langs hem liep, verloor hij zijn evenwicht.

Hij viel al giechelend op een leren bank naast een goed geklede Oost-Europeaan en zijn date. Alanna wierp een blik op Natalya, die geërgerd keek, en gaf met een teken van haar hoofd aan dat ze de situatie moest verhelpen. De een meter negentig lange, ongeschoren man stond met gebalde vuisten op. Brayden straalde, zich niet bewust van welke dreiging dan ook, terwijl ze zich naar hem toe haastte. Ze tilde hem op aan zijn arm en verontschuldigde zich tegenover de norse Europeaan.

Vervolgens plaatste ze haar arm rond zijn middel en stuurde hem naar de hoofdingang. Hij grinnikte terwijl ze zich een weg baanden over de volgepakte vloer. Ze waren net halverwege de deur toen de uitsmijter op hun pad verscheen. Hij keek hen met felle ogen minachtend aan. Alanna smeekte om vergiffenis voor Brayden en legde uit dat ze weggingen. De uitsmijter kookte van woede en sommeerde hen om meteen op te sodemieteren.

Ze knikte herhaaldelijk, voordat ze Brayden naar de voordeur trok met de uitsmijter achter hen aan. De rest van de weg naar de ingang waren alle ogen op hen gericht. De uitsmijter hield de deur voor hen open en gaf Brayden de goede raad om nooit meer een voet in de lounge te zetten. Buiten plaatste ze hem met zijn schouder tegen de zijkant van de ingang, voordat ze haar hoofd naar buiten stak, de straat in. Ze keek langs de handvol achterblijvers in de buurt van de club, naar alle mensen op de stoep.

Hij trok van achteren aan haar rechtermouw. “Vertel me wat er aan de hand is.”

Toen ze tevreden was omdat er geen dreigementen op de loer lagen, wees ze naar de Starbucks verderop in de straat. “Later. Wacht daarbinnen op me.”

“ Ga je me vertellen – “

Ze gromde, terwijl ze hem bij de arm optilde. Nadat hij rechtop stond, gaf ze hem een zetje. “Ik ben vlak achter je.”

Brayden zwaaide een beetje heen en weer, maar bewoog stabiel genoeg om zonder hulp te kunnen lopen. Ze had nou niet bepaald een keuze. Het risico lopen dat de FBI hem met haar zag, of haar vriend stoned alleen laten. Na vijf minuten wachten, waarbij ze lette op iedereen die haar in haar ogen verdacht voorkwam, liep ze achter hem aan. Een paar studenten een eindje verderop bekeken haar vol bewondering van top tot teen. Langs hen lopend, vermeed ze elk oogcontact.

In de Starbucks waren bijna alle tafels en stoelen bezet. Ze zag Brayden zitten bij een van de houten hoge krukken langs het raam. Hij hing met zijn rechter elleboog op het langwerpige tafelblad, waarbij zijn hand het volle gewicht van zijn hoofd droeg. De mensen om hem heen waren te druk bezig met hun koffie en hun laptops om ook maar enige aandacht aan hem te besteden.

Alanna tikte op zijn schouder en stak vervolgens haar hand uit. “Geef me je telefoon.”

Toen ze ongeduldig met haar vingers knipte, trok hij hem uit zijn voorzak. “Wat wil je ermee?”

Ze rukte hem de telefoon uit de hand en begon toen te snuffelen in zijn apps. “Ik bel een Uber.”

“Ik kan rijden –”

“Je kunt niet eens rechtdoor lopen zonder over compleet vreemden te struikelen.”

Hij stak zijn rechterhand op in haar richting. “Dat was jouw schuld. Waarom duwde je me verdomme de deur uit?”

“Ik kreeg een dreigend sms'je vanaf Javiers mobieltje.”

“Wat stond er in?”

Ze typte zijn locatie in de app zonder op de vraag in te gaan.

Zijn lippen vormden zich tot een grijns, terwijl hij met zijn hoofd weer op het tafelblad rustte. “Leer het verschil maar eens tussen mysterieus en onbeschoft.”

Alanna maakte zich minder zorgen over de foto dan de opmerking over het delen van privé-informatie. Zij was niet van plan in te gaan op de bedreiging voor wat betreft het delen van geheimen door Brayden. Ze had nog nooit met hem of iemand anders over haar persoonlijke verleden gesproken. Dit,ondanks het feit dat hij haar beste vriend was, en er altijd voor haar was geweest als ze helemaal in de put zat. Die vriendschap zou in gevaar komen als ze te privé met hem werd.

Ze gaf zijn telefoon terug. “Voel je je al beter?”

Hij kneep even met zijn ogen. “Ja. Mijn hoofd klaart op.”

“Je kunt beter buiten wachten. Je rit kan hier elk moment zijn. Kan ik erop vertrouwen dat je uit de problemen blijft?”

Hij duwde zich van het tafelblad af om op eigen benen te staan. “Kun je me vertrouwen? Zeg jij het maar.”

Alanna's kaak trilde. De opmerking had haar van de wijs gebracht. Terwijl hij in de richting van de ingang slingerde, waren de enige afscheidswoorden die ze nog kon bedenken: “Bel me als je van Javier hoort.”

Ze bestelde aan de bar een ijslatte, terwijl Brayden naast een verkeersbord stond te wachten. Nadat ze haar drankje had opgepikt, zag ze hoe hij in een witte Civic stapte. Ze dronk van haar koude plastic beker, ondertussen naar haar parkeerplaats wandelend. Zodra ze de straat overstak naar haar Corolla, startte een zwart busje aan het einde van het blok zijn motor. Ze stopte een minuutje om in haar tas naar haar sleutels te zoeken, voordat ze een vlugge blik op het busje wierp. Het was amper een paar centimeter van de stoeprand afgekomen.

Alanna stapte zo kalm mogelijk in haar auto. Ze stuurde haar Corolla weg van de stoeprand, waarna ze vol gas de straat op schoot, daarbij een naderende auto afsnijdend. Ze scheurde over de rechter weghelft en keek om de paar seconden in de achteruitkijkspiegel. Het zwarte busje volgde achter een paar auto's. Ze was kon zweren dat het de FCCU was, maar ze nam echter geen enkel risico.

Het busje volgde haar nog een paar blokken, voordat ze in het langzame verkeer terecht kwam. Ze accelereerde de vrije linkerrijstrook op. Een jeep schoot in de ruimte achter haar. Het busje liep in en ging achter de jeep zitten. De auto's naast haar vertraagden terwijl het stoplicht voor haar van groen in oranje veranderde. Ze knarste met haar tanden, en sloeg rechtsaf, net op het moment dat het licht op rood sprong.

Tegen de tijd dat ze op de oprit naar de A1A, richting het westen reed, was haar achtervolger nergens meer te bekennen. Eenmaal op de snelweg ging haar iPhone weer over, voordat ze hem uitschakelde. Ze wilde met niemand spreken, totdat ze veilig en wel in haar appartement zat. Als de FCCU ernaar vroeg, zou ze haar gedrag uitleggen als zijnde gefreakt door de sms'jes. Ze zou niet eens veel toneel hoeven te spelen.

Ze passeerde de binnenstad op weg naar de Dolphin Expressway. Het rustige verkeer en de warme zeewind langs de Biscayne-baai maakten haar humeur er niet beter op. Haar voet bleef de hele weg naar de straat die naar haar appartement in oranje baksteen voerde, op het gaspedaal rusten. Ze trapte op de rem, omdat ze zag dat iemand in het midden van de weg ging staan. Haar koplampen beschenen Agent McBride. Nadat ze tot naast haar was opgetrokken, liet Alanna het raam zakken.

Voordat ze een zin kon uitspreken, greep Agent McBride de deur beet en kwam dichterbij. “Waarom nam je verdomme je telefoon niet op?”

“Ik heb hem uitgezet. Heb je de sms'jes niet gezien?”

Ze smakte een paar keer met haar kauwgom voordat ze antwoordde. “Ja. De volgende keer dat je vriendje contact met je opneemt, kun je maar beter naar informatie vissen.”

Alanna pakte de rand van haar autostoel vast. “Dat was Javier niet.”

“Dat was zijn mobiele nummer.”

“Hij kon mijn verjaardagsvraag niet beantwoorden.”

Agent McBride's vingers tikten tegen de deur. “Hij gaf je bewijs. De foto.”

“Een andere hacker deed zich als hem voor.”

Alanna dacht eerst dat het nummer misschien was gespooft. Met een spoofing app zoals ze die eerder op haar burner had gedownload, konden de gegevens van de afzender worden gewijzigd om elk gewenst e-mailadres of nummer weer te geven. Maar hij was in staat om berichten te versturen en te ontvangen met hetzelfde nummer, wat betekende dat hij waarschijnlijk toegang had tot Javiers mobiele telefoon.

“Dus wat, je hebt je GPS uitgeschakeld vanwege een enge sms?”

Alanna's ogen vernauwden na het zien van Agent McBride's zelfvoldane uitdrukking. “Ik heb de GPS uitgeschakeld, omdat mijn telefoon geïnfecteerd is met een virus.”

“Overdrijf je altijd zo als je vreemde berichten ontvangt?”

“Ik ken zijn soort. Ik ga er dag en nacht mee om.”

Agent McBride keek opzij en schudde vervolgens haar hoofd. “Oké, stel dat je gelijk hebt. Wie anders dan je vriendje zou de moeite nemen om je telefoon te infecteren?”

“AntiAmerica.”

“Waardoor ben je er zo zeker van dat hij niet AntiAmerica is? Als dat wel zo is, kun je maar beter doodsbang zijn. Het zijn koelbloedige moordenaars. We hebben getuigen die hun mensen in Pauls appartement gezien hebben, voordat zijn kamergenoot werd doodgeslagen.”

“Heb je bewijs dat Javier deel uitmaakt van AntiAmerica?”

“Waarom bescherm je hem nog steeds?” Ze verhief haar stem. “Hij dreigde je te komen opzoeken. Hij kende je nummer. Hij had je foto en zei dat hij nog meer geheimen kon prijsgeven. Over welke geheimen had hij het?”

Dit was nu juist het soort gesprek dat Alanna niet met haar wilde voeren. “Hoe moet ik dat verdomme weten? Het kan me niet schelen of je me gelooft. Iemand anders dan Javier stuurde dat bericht en heeft mijn telefoon geïnfecteerd met malware.”

“Of je verspreidt meer van je leugens. Waarom ben je er zo zeker van dat je telefoon geïnfecteerd is?”

“Iedereen die goed genoeg is om die foto te stelen, kan hem besmetten met een virus, geen probleem.”

“Ik wed dat je vriendje goed genoeg is.”

Ze rolde met haar ogen. “Je zou achter Paul aan moeten zitten. Niet achter Javier.”

“Laat mij me maar zorgen maken over mijn onderzoek. Die twee werkten samen. We trekken ze allebei na.”

“Luister je wel? Paul laat Javier in de val lopen.”

“Ik ben niet Agent Palmer. Ik ben niet geïnteresseerd in de excuses die je hebt verzonnen. Je hebt gelogen vanaf het moment dat je je mond opendeed. Je vriendje is de enige reden dat je niet in de gevangenis zit. Doe je werk en vind hem.”

“Hoe zit het met de telefoon?”

Agent McBride stak haar rechterhand uit. “Geef hier. We zullen er naar kijken.”

Alanna gaf haar de telefoon vanaf de passagiersstoel. “Wat moet ik doen zonder telefoon?”

De FCCU-agent schudde haar hoofd. “Ik zweer het, de technologie heeft jullie kinderen nutteloos gemaakt. Ga naar je appartement. Wacht tot we contact met je opnemen. Totdat je telefoon is vervangen, kunnen we je niet traceren als die zieke vriend van je iets probeert.”

Alanna begon haar geduld met die achterlijke gladiool te verliezen. “Klinkt alsof je al besloten hebt dat hij schuldig is.”

“Heb ik naar je mening gevraagd? Maak je maar zorgen om jezelf.”

Ze veegde haar lippen af voordat ze sprak. “Zijn we klaar?”

“Nee. De volgende keer dat je iets drastisch doet, zoals je GPS uitschakelen, laat je het mij eerst weten. Begrepen? Als ik je nog een keer moet opsporen, zal ik niet zo vriendelijk zijn.”

Alanna reageerde door op de knop om het venster te sluiten te drukken. Zonder de moeite te nemen om Agent McBride's reactie af te wachten, schakelde ze en reed vervolgens naar de parkeergarage. Na op de eerste de beste open plek te hebben geparkeerd, schreeuwde ze haar longen uit haar lijf. Ze was het zat dat mensen haar elke keer dwars zaten. Wat nog erger was, was dat ze niets terug kon doen.

“Beloof me dat wat er ook gebeurt, je niet hulpeloos zult eindigen zoals ik – een slachtoffer.”

Ze ramde met de achterkant van haar schedel tegen de hoofdsteun. De woorden van haar vader riepen herinneringen op aan de gevechten tussen hem en haar moeder. Zelfs op haar beste dag kon Alanna niet half zo goed manipuleren als zij. Haar moeder onderwierp haar aan allerlei vormen van emotioneel misbruik, behalve wanneer ze zich aan haar agenda hield, die haar op de sociale ladder omhoog moest brengen. De verbale mishandeling die haar vader onderging was nog veel erger.

Een herinnering die in haar hersenen stond gegrift, was uit tijd dat haar moeder probeerde haar tegen hem op te zetten. Na een ruzie over het gebrek aan geld om naar een mooiere buurt te verhuizen, richtte ze zich tot Alanna terwijl hij wegstormde. “Je vader is gek. Wist je dat? Een psychiater stelde de diagnose Borderline Personality Disorder. Dat kun je toch wel zien? Dat er iets mis is met hem?”

Toen ze daar zwijgend stond, rolde haar moeder haar ogen. “Waarom vraag ik je dat eigenlijk? Je bent net als hij. Ik wed dat jij ook knettergek bent.”

Nog voor geen seconde miste Alanna het opgroeien onder hetzelfde dak met die volmaakte kwelling van egoïstisch cynisme, en een volslagen gebrek aan filter. Ze opende haar ogen en haalde vervolgens de USB-stick en Jessica's paperassen uit het handschoenenkastje. Bij het verlaten van de Corolla met zowel haar handtas als haar plunjezak, lette ze op iedereen in de garage die eruitzag als een FBI-agent.

Haar hart bonkte bij elke stap op weg naar de lift. De hele rit naar boven trommelde ze met haar vingers tegen haar linkerdij. Het was een beetje zenuwslopend om met een valse identiteit rond te lopen, terwijl ze onder toezicht van de FBI stond. Ze kon er niets aan doen dat ze er telkens aan dacht dat Agent McBride of een van haar FCCU-vriendjes zich in de schaduw verborgen hield, klaar om toe te slaan.

Eenmaal in haar appartement trok ze de laptop uit haar tas en dumpte de resterende inhoud op de eikenhouten salontafel naast haar bank. Een plastic kaartje gleed van de stapel op het bruine tapijt. De bloedvlek aan de randen veroorzaakte een huivering bij Alanna. Haar eerste rijbewijs. Ze stak het onder de rest van de stapel. Dit was niet de tijd om pijnlijke herinneringen op te halen.

Zelfs zonder dat er plotselinge herinneringen opkwamen, beet de nostalgiebug haar al sinds de breuk met Javier. Ze had de afgelopen paar weken meer aan haar familie gedacht, dan in de rest van haar tijd in Zuid-Florida samen. In tegenstelling tot haar vader blokkeerde ze normaal gesproken elke drang om in het verleden te graven – vooral de meest verschrikkelijke momenten. Haar skeletten hingen niet in een kast. Ze had ze diep begraven in heilige grond, om nooit meer betreden te worden.

Ze zat op het einde van de bank met de back-up laptop op de salontafel. Ze had hem niet gebruikt, behalve voor het downloaden van een paar bestanden en apps, een half jaar geleden. Hij en de burner zouden veilig moeten zijn. Dat moest zo blijven. Haar gegevens moesten gecodeerd blijven. Niet-essentiële bestanden zouden elders worden opgeslagen. Browsen en berichtenverkeer zou beperkt blijven tot bronnen die ze vertrouwde.

Ze kopieerde de inhoud van haar USB-stick naar haar laptop. Jessica's gegevens. Bank- en creditcardrekeningen. Vervolgens zorgde ze ervoor dat al haar gegevens werden geback-upt door de gegevens die ze op haar laptop had naar de stick te verplaatsen. Het beste was om deze gegevens binnen handbereik te hebben voor het geval dat haar deal met de FBI verkeerd zou uitpakken. Dan zou ze Agent McBride laten zien hoe nutteloos technologie haar had gemaakt door recht onder haar neus te verdwijnen.

Maar een vluchtweg zou niet nodig zijn, zolang ze Javier te pakken kon krijgen. Ze zou hem ervan overtuigen om de lege plekken in te vullen voor al haar onbeantwoorde vragen, en met een beetje geluk hielp hij haar om van Agent McBride en de rest van de FBI af te komen. Ze opende de spoofer app op haar burner. Als Brayden loog over het contact met Javier, dan had ze Plan B klaarliggen.

Alanna stopte met typen op het toetsenbord van haar laptop, en haalde diep adem. Ze vermoedde dat Brayden geheimen voor haar had. Het stak haar om te horen dat hij haar loyaliteit in twijfel trok en zijn wantrouwen uitsprak. Maar ze had nooit verwacht dat ze de tekst die ze op zijn telefoon had gelezen zou tegenkomen: “Hou die bitch uit mijn buurt, of je wordt niet betaald.”