Читать книгу Vurig op Flaminkevlei - Trish Goosen - Страница 3
1
ОглавлениеBelinda streel sorgsaam oor die wit papier. Dit is net ’n koevert. Haar naam staan nie eens voorop geskryf nie.
Tog beteken dit so baie vir haar. Nee. Die woord báie beskryf nie naastenby hoe sy daaroor voel nie. Hierdie koevert en sy inhoud beteken vir haar álles. Dit is haar behoud. Dit is haar hoop dat dinge algaande sal beter raak. Dit is ’n belofte.
Sy hou dit weer teen die lig op sodat sy die silhoeët van die gevoude brief binne-in kan sien. Sy skud haar kop, gaan sit langs haar pas gepakte reistas op die dubbelbed en lê die koevert op haar skoot neer.
Sê nou maar sy is nooit weer gelukkig nie? Wat dan? Sal sy ooit uitvind wat in die brief staan?
As dit nie was nie vir haar belofte aan Janus dat sy dit eers eendag sal lees wanneer sy weer gelukkig is, het sy dit sowaar lankal reeds oopgemaak. Maar hoe verbreek jy die laaste belofte wat jy aan jou man gemaak het – toe hy al baie siek was? Dit is ondenkbaar. Sy moet erken, al weet sy nie wat daarin staan nie, is die brief eintlik die mooiste geskenk wat hy haar ooit kon gee, want hy het geweet dit sal haar nuuskierig genoeg maak om weer na geluk te gaan soek.
Kan sy nie maar die koevert oopskeur nie? Sy voel darem mos al baie beter. Nee, sy kan nie. Eintlik weet sy voor haar siel die tyd is nog nie reg nie. Daar is ’n groot verskil tussen ware geluk en net orraait voel. Tog, wat haar betref is orraait heeltemal goed. Sy sal oorleef, want sy het vir Klara. En dierbare klein Klara maak haar gelukkig genoeg.
Belinda kap met die hoek van die koevert op haar knie. Dan staan sy op, maak haar kasdeur oop en bêre die brief weer in die elektroniese kluis. Sy gryp ’n paar gemaklike plat skoene, maak die kasdeur toe en prop die skoene in haar oorvol tas. Sy sukkel nog met die ritssluiter, toe sy Klara se voetstappies agter haar hoor.
“Mamma?”
“Ja, my skat?”
“Ek wil nie meer gaan vakansie nie, Mamma.”
Die stewige blondekoppie kyk baie bekommerd na Belinda. Haar kuif is hopeloos te lank en dit pas nie juis by die ronde gesiggie nie. Die twee yslike diepblou oë wat onder die hare uitloer, is die ene vrae.
Genade, sy sal die kind se kuif moet sny. Kyk hoe lyk sy. Soos ’n arme weeskind. Watse tipe ma is sy dat sy haar kind so laat rondloop?
Klara het haar gunsteling-blomrokkie aan en die soom is in albei gespanne handjies gebondel.
Haar kaal voetjies is bruin van heeloggend se speel op die uitgetrapte hoop bousand wat vir die nuwe braaikamer bedoel was. Daardie bousand . . . oftewel, wat daarvan oor is na weer, wind en Klara daarmee klaar is, staan nou al vir meer as vier jaar langs hulle huis. In dieselfde week wat dit afgelewer is, het hulle ook van Janus se leukemie gehoor. Hoe sal sy dit ooit kan vergeet? Sy het nooit kon raai hoe gou die siekte haar man sou aftakel nie . . . As hulle maar net betyds ’n geskikte beenmurgskenker kon gevind het! Al die pogings van vriende en familielede wat hulle laat toets het, was tevergeefs. Die siekte het hulle voorgespring, en Janus is veels te gou weggeneem. Haar enigste troos is dat sy weet dat hy voor die einde berusting gevind het.
Wat sou die nut gewees het om die bouprojek in haar alleenheid aan te pak? Sy was destyds in rou en boonop hoogswanger en het nie kans gesien vir bouers op haar werf nie. En steeds, vier jaar later, wil sy nie meer ’n kuier- en onthaalplek hê nie. Om wat mee te maak? Die bousand is die enigste herinnering aan die braaikamerprojek wat nooit gestalte gekry het nie, en die laaste gedagte aan haar sosiale lewe wat Janus saam met hom graf toe gevat het. Nie dat dit haar regtig pla nie. Dit is Janus wat die ekstrovert was, altyd baie sosiaal. Sy is mos maar nog altyd ’n alleenmens. Dit was by tye eintlik nogal uitputtend dat Janus nie ’n naweek laat verbygaan het sonder om te onthaal of vriende te gaan opsoek nie. Vir háár was Janus se geselskap altyd meer as genoeg.
“Mamma?” vra Klara weer toe Belinda nie reageer nie.
“Los jou rok, liefie. Jy kreukel dit. Hoeveel keer moet Mamma nou nog vra dat jy dit nie doen nie?” Belinda maak seker dat sy nie te kwaai klink nie, want die kind lyk regtig ontsteld.
Klara los haar rok dadelik en vou haar armpies verleë agter haar rug.
Die dogtertjie is wraggies nes haar pa. Happy-go-lucky, onnet, lief vir praat en vol buie. Ai, die arme rok is ook nou vol sand. Sy sal gou vir Klara iets anders moet aantrek voor hulle ry.
Belinda gaan sit weer op die bed en wys vir Klara sy moet nader kom. Die dogtertjie kom gretig nader, maar kyk nie op na haar nie. Belinda druk die sagte, warm gespeelde lyfie styf teen haar vas. Dan stoot sy haar kind effens van haar weg en druk die kennetjie saggies op sodat hulle mekaar in die oë kan kyk. “Wat’s fout, Klaratjie? Jy’t dan so uitgesien na die vakansie?”
“Sheila, Mamma. Sy gaan verlang. Ons moet maar by die huis bly.”
“Ai, my liefie, het jy miskien gedink ons gaan vir Sheila by die huis los? Ons sal dit mos nooit doen nie.”
Klara lyk steeds bekommerd. “Regtig, Mamma?”
“Gaan kyk gou daar in die kombuis waar al die vakansiegoed staan. Sheila se kosbak en komberse is ook daar. Mamma het haar spesiaal gister laat bad vir die saamry.”
Die dogtertjie se gesig ontspan ietwat. “Gaan ons dan met die bakkie ry?”
“Jip. Spesiaal met die bakkie sodat Sheila kan saamry . . .”
“Kan ek saam met Sheila agter ry?” Klara se lyfie is skielik regop en stokstyf van opgewondenheid.
“Nee, liefie, jy weet mos jy kan nie.”
Klara se skouertjies val weer. Sy draai om en begin kastig lusteloos in die rigting van die deur stap.
“Gaan haal gou jou Barbie-rokkie uit. Mamma is amper klaar, dan gaan ons ry.”
Klara kyk nie om nie. “Ek wil nie die Barbie-rok aanhê nie,” hoor Belinda haar mompel toe sy om die hoek in die rigting van die kombuis verdwyn.
Ai, dit lyk asof sy nog ’n vloermoer oor die rok sal moet verduur voor hulle vandag in die pad val. Mense praat van terrible twos, maar niemand waarsku jou teen die vreeslike viere nie.
Belinda staan weer op en beskou haar tas met gevoude arms. Wat nog? Sy het seker alles. Nou net vir laai en laat waai. Sy trek die tas van die bed af en sleep dit deur se kant toe op sy wieletjies.
Die kas met die kluis daarin vang weer haar oog. Sy het skielik ’n brandende begeerte om Janus se brief saam met haar te vat. Hoekom weet sy nie.
Sy maak die kasdeur weer oop, gaan hurk langs die kluis en kan die kode amper nie vinnig genoeg inpons nie. Die boks waarin sy haar belangrike dokumente hou – perfek geliasseer, en geïndekseer, natuurlik – staan reg voor in die kluis. Sy het die koevert minute gelede hierin gebêre, waar is dit dan nou? Sy krap senuweeagtig tussen die boonste papiere rond en net vir ’n oomblik pak ’n vreemde vrees haar. Sê nou dit is regtig weg? Dan kom die verligting. Dit het langs die kant ingeglip en heel onder in die boks beland. Dankie tog!
Sy vind ’n veilige plekkie vir die brief in ’n hardeband-notaboek en sit die boek in haar handsak. Met haar handsak onder haar blad, beskou sy haar ongegrimeerde gesig in die spieël bo haar laaikassie. Sy vee ’n sliert blonde hare agter haar oor in en trek haar deurmekaar poniestert bietjie stywer teen haar kop vas. As iemand wat pynlik netjies en georganiseerd is, is haar voorkoms die een gebied in haar lewe wat sy bietjie afskeep. En met goeie rede.
Janus se dood het haar laat besef dat die lewe kort is. Grimering, duur klere, geld, status . . . dit beteken net mooi niks.
Sy sug en trek haar skouers op. Ja wat. Sy lyk seker maar orraait. Dis tog net tannie Wollie wat haar só moet aanskou. Dit is nie asof sy verwag om Prince Charming op Velddrif raak te loop nie. En dit is juis om dié rede dat sy Velddrif as vakansiebestemming gekies het. Die afgelope somer was Mosselbaai, wat lankal nie meer ’n piepklein dorpie is nie, weer ’n miernes van bedrywige vakansiegangers. Sy wou dit beswaarlik uit haar huis gewaag het.
’n Besoek aan die veel kleiner Velddrif aan die begin van die herfs is net wat sy wat Belinda is, nodig het. Sy was nog nie vantevore self daar nie, maar te oordeel aan tannie Wollie se beskrywings reken sy hulle kuier gaan baie rustig wees. Sy is óp vir almal wat haar druk om weer met mans te begin uitgaan. Op Velddrif gaan sy haar foon afsit en maak soos sy wil.
Eintlik sal dit haar baie goed pas as g’n man ooit weer na haar kyk nie. Liefde maak seer en sy sien eintlik nie weer daarvoor kans nie.
Met haar handsak steeds onder die blad, stoot sy haar wieletjiestas by die kamerdeur uit en gaan soek na Klara.
Veertig minute later is hulle in die dubbelkajuitbakkie, en die wiele aan die rol. Weskus, hier kom die Van Wyks! Vyf ure saam met ’n hond en ’n kleuter as reismaats . . . Genade, Belinda hoop sy oorleef dit. Gelukkig het sy vir Sheila ’n karsiekpilletjie gegee voor hulle gery het en het Klara nog nie weer gekerm dat sy nie van haar rok hou nie.
Belinda loer met deernis na haar kind in die bakkie se truspieëltjie. Dié wieg in haar karstoeltjie op die ritme van liefdevolle Lolladier se nuutste kindertreffer. Anderkant die oopskuifvenster wat die kajuit van die kapbedekte bakkie skei, kan sy Sheila op haar luukse hondematras sien slaap. Die Deense hond is soos ’n kind vir haar – haar en Janus se eerste baba. Shame, sy dink Sheila mis haar baas steeds.
Belinda voel ’n hoofpyn aankom, en Albertinia is nog nie eens in sig nie. ’n Mens kan ook net soveel liedjies oor reënboë, tandemuise en Fomfompies op Lollaland hanteer voor jy heeltemal kens raak. Hopelik slaap Klara sommer nou-nou, want sy smag na grootmensmusiek, bietjie terapie vir haar siel. Valiant Swart behoort die ding te doen.
Belinda waag haar kans. “Klara? Ek dog dan jy sê jy gaan nie meer na Lolladier luister nie, want dit is vir babas.”
Die dogtertjie lyk nie juis gepla deur die opmerking nie. “Dit is vir groot kinders ook,” sê sy.
“O, nogal, nè?”
Klara knik haar koppie, en Belinda kan sien hoe die kind se wangetjies begin gloei van skaamte. Sy trek haar ogies skeel en grynslag verspot met ’n groot mond vol wit melktande.
Belinda lag saam. “Mamma se ou lawwe ding. Waar’t ek jou tog gekry?” Sy weet goed wat die antwoord gaan wees.
Klara kraai eers van plesier. Dan sê sy haar gunstelingstorie soos ’n rympie op: “In die berge by die apies. Mamma het my stert afgekap en my huis toe gevat.”
“Dit is reg, ja.” Belinda knipoog vir Klara in die truspieël. Sy stel die volume net so effentjies sagter. Sy sal Lolladier maar nog so ’n rukkie verduur.
Dit gaan Klara se eerste regte vakansie wees. Arme klein mensie. Belinda behoort haar seker te skaam dat sy die kind nog nooit iewers heen gevat het nie. Miskien sou dit anders gewees het as Janus se ouers nie ook op Mosselbaai gebly het nie – dalk sou sy dan verplig gevoel het om Klara te neem om haar grootouers iewers doer te gaan besoek. Belinda se eie pa kom kuier darem ook gereeld uit die Kaap, hoewel dit minder gereeld gebeur sedert hy die nuwe vrou in sy lewe het.
Belinda frons. Al is Mamma baie langer reeds as Janus oorlede, is dit steeds vreemd om te dink dat haar pa nou ’n nuwe liefde in sy lewe het. Sy het Beverley nog geensins aanvaar nie. Sy is seker maar orraait, maar dit voel so of Pappa vir Mamma verraai het. Hoe beweeg ’n mens ooit aan nadat jy jou lewensmaat verloor het? En hoe raak ’n mens nou skielik lief vir iemand anders? Sy weet uit ondervinding hoeveel tyd sy nodig gehad het om behoorlik te rou, op háár manier.
Dit was tawwe tye. Sy glo haar oorlewing is te danke aan die feit dat sy haar brein dag en nag besig gehou het. Sou sy gaan stilsit en haarself toegelaat het om te dink, sou die hartseer haar sowaar verswelg het. En wat sou dan van haar kind geword het?
Ja, sy besef ook sy is selfsugtig deurdat sy haar so in haar werk begrawe. Maar om die sirkulasiebestuurder van ’n sukkelende koerantgroep te wees is g’n grap nie. En ja, sy het haar kind beslis in die proses so effe afgeskeep. Maar ten minste het Klara nog ’n ma. Belinda is deur donker dae. Sy het met die depressie-ondier geworstel en die lelike swart hond het haar gelukkig nie baasgeraak nie.
Vat so! Belinda is terug, liewe wêreld. En dit is tyd dat sy en Klara saam nuwe hoofstukke skryf en mooi herinneringe maak.
Sy is nie meer so bang vir stiltes nie en in haar bors waar daar voorheen net ’n groot gapende gat gesit het, het gedeeltes van haar hart darem al begin teruggroei. Maar gereed vir ’n nuwe verhouding? Sy glo nie dat sy ooit weer by ’n ander man betrokke sal kan raak nie.
Belinda loer weer na Klara in die spieëltjie. Die wiegery het opgehou en die dogtertjie se ogies lyk of hulle binnekort gaan toeval. Sjoe, dit was gou.
“My liewe Klaratjie . . .” fluister Belinda sommer teenoor haarself. Haar keelspiere voel skielik styf. “Mamma is so jammer.” Belinda vee die nattigheid onder haar oë weg, skud haar skouers om ontslae te raak van die bewoënheid wat haar onkant gevang het, en druk die knoppie wat outomaties haar Valiant Swart-CD laai. So ja, nou moet sy net ontspan en die lang rit probeer geniet.
’n Paar uur later kondig ’n bordjie langs die pad aan dat Velddrif net tien kilometer verder is. Hulle is amper daar. Die pad was verbasend stil, en Belinda se reismaats het hulle goed gedra. Sheila het nie eens ’n glips agter in die bakkie gehad nie. Sy het mooi soet gewag vir elke russtop voor sy haar blaas gaan leegmaak het.
“Mamma?” vra Klara.
“Ja, my skat?”
Die kleuter wat die afgelope uur tjoepstil ’n speletjie op Belinda se foon gesit en speel het, sit meteens regop, so asof sy ook aanvoel dat hul bestemming nou naby is.
“Hoekom lyk dit so lelik buite?” wil sy weet.
“Lelik? Hoe bedoel jy?”
“Dit is so bruin, Mamma. Hoekom is dit nie groen nie?”
“Dis maar net baie droog, liefie. Dit het lanklaas gereën.”
“Ek hou nie daarvan nie. Ek hoop nie ons gaan hier bly nie.” Klara se gesiggie is die ene verontwaardiging. So ougat, Belinda vreet haar sommer op. Regte klein drama queen, dié kind van haar.
Belinda rig haar blik op die dorre veld wat verby haar venster flits. Klara is reg, die wêreld is wraggies vaal.
Klara is natuurlik gewoond aan die pragtige immergroen Tuinroete. Dit is g’n wonder sy sê die plek is lelik nie. Sy sal die kind se houding moet verander, en sy het omtrent vyf kilometer om dit reg te kry. Sy kan nie by tannie Wollie aankom met iemand wat kla dat sy wil huis toe gaan nie.
In die truspieëltjie sien Belinda dat Klara weer met die selfoon doenig is. “Het jy geweet, Klara, hulle noem dit die Swartland? As ek nou reg onthou.”
Klara kyk op. Sy frons. “Hoekom? Dis dan bruin.” Sy sit die selfoon op die sitplek langs haar neer. Die speletjie is amptelik tot ou nuus verklaar.
“Wel, die ooms wat hier op die plase boer, brand soms hulle lande, dan lyk die wêreld swart.”
“Hoekom?” Klara se ogies is skielik yslik groot. Dit lyk amper of sy uit haar stoeltjie wil klim van nuuskierigheid. Ditsem! ’n Ander kind binne sekondes. Die lokaas het sommer gou gewerk.
“Ek is nie seker nie, Klara. Jy moet tog vir tannie Wollie vra wanneer ons nou daar by haar stilhou. Sy het hier grootgeword en weet alles. En ons gaan sommer lekker lank by haar kuier. So, jy kan haar alles vra wat jy wil weet.”
“Nee.” Klara se armpies is voor haar bors gevou.
“Wat bedoel jy met nee?”
Klara skud haar kop. “Ek en Mamma en Sheila moet alleen gaan vakansie hou.”
Sheila gee ’n blaffie van agter uit die bakkie, so asof sy Klara se versoek beaam. Belinda sien die hond se lang gespierde stert agter Klara se kop uitsteek. Die mêdempie het seker pas ontwaak.
“Ek, Mamma en Sheila,” herhaal Klara.
“Komaan, liefie. Die tannie is baie vriendelik. Jy sal van haar hou.”
“Nee,” brom Klara weer en stoot haar onderlippie vorentoe.
Ai, dit is so maklik om te vergeet dat kinders alles wat ’n mens sê só doodletterlik opneem. Belinda belowe Klara al maande lank dat sy saam met haar mamma gaan vakansie hou en die kind het natuurlik aangeneem dat hulle twee alleen sal wees. Die waarheid is dat Belinda dalk nooit sover sou gekom het om hulle tasse te pak en uit Mosselbaai te wyk as dit nie vir tannie Wollie se onverwagse aanbod was dat hulle by haar kan kom kuier nie.
Die tannie het destyds gereeld by Belinda se ouerhuis in Kaapstad kom kuier toe sy nog op skool was en was ’n gas by Belinda en Janus se troue, maar sy het tannie Wollie laas by Janus se begrafnis gesien. Hoewel Wollie elke nou en dan bel om te hoor hoe dit met haar en Klara gaan, het Belinda sowaar nie verwag haar ma se ou skoolvriendin sou voorstel dat hulle by haar moet kom vakansie hou, toe Belinda noem dat sy ’n ruskans nodig het nie. Dit is tog soveel geriefliker om blyplek by ’n bekende te hê, want Belinda het juis opgesien teen ’n rits reëlings voordat sy uiteindelik die pad sou kon vat. Sy het die geleentheid aangegryp. ’n Hele paar keer het sy van tannie Wollie se uitnodiging voor Klara gepraat, maar dit is duidelik dat haar vierseisoenekind verkies om dié inligting te ignoreer.
Belinda grinnik. Klara is Janus uitgeknip, want het sy hom nie altyd geterg dat hy haar vierseisoeneman is nie? Sy sien sy blitsvinnige ommeswaai van hartseer, na vrolik, na kwaad ook in Klara se geaardheid.
“Liefie, ek en jy gaan heeltyd bymekaar wees. Tannie Wollie is baie dierbaar om ons . . .”
Belinda hou op met praat toe sy sien hoe Klara met groot konsentrasie by die venster uit tuur. Haar neusie is gekreukel van die inspanning. Dit is dalk nie nodig om verder te verduidelik nie. Die belangstelling is reeds elders.
“Mamma?”
“Ja?”
“Waar is die swart velde? Ek kan hulle nie sien nie. En wat van die diertjies? Gaan hulle nie brand nie?”
Klara se vrae oor die diere het haar onkant gevang. Sy is darem wraggies ’n slim dogtertjie vir haar ouderdom.
“Uhm . . . Ek is seker die diertjies gaan bly op ’n ander plek wanneer die veld gebrand word,” jok sy . . . of dalk jok sy net gedeeltelik. ’n Vierjarige verwag mos mens moet ’n kenner op elke gebied wees.
“Regtig, Mamma? Almal van hulle?”
“Ja, ek dink darem so.”
Belinda kan aanvoel Klara is nie tevrede met die antwoord nie.
“Maar . . .”
“Kyk, Klara! Kyk die mooi rivier,” sê Belinda gou om haar aandag af te trek.
Belinda sien in die truspieël hoe haar dogtertjie in haar karstoeltjie rek soos sy kyk. En dan verskyn daar ’n ingenome glimlaggie op haar gesig. Vlak voor hulle blink die mooiste groenblou watermassa in skerp kontras met die dorre, boomskaars omgewing. Op die oorkantse digbeboude wal, anderkant die brug, sien Belinda die dorp lê.
Wit skuimkappies dans op die onstuimige water. Regs van die pad staan ’n bakkie op ’n breë wit sandwal, by ’n gazebo waarvan die seil in die wind wapper. Net duskant die ryding staan twee mans met hulle lyne in die water. Sjoe, dit lyk sommer heerlik gesellig.
“Mamma, Mamma! Kan ons gaan swem?” jil Klara opgewonde.
“Sjj, nie so hard nie, Klara. Mamma se ore.”
Bietjie sagter die tweede keer: “Asseblief, Mamma? Kom ons gaan swem.”
“Nie vandag nie. Anderdag miskien. Net as dit veilig is.”
Links sien Belinda die Cerebos-soutfabriek se geboue, reusehope wit sout en die soutpanne waarvan tannie Wollie gepraat het. Dan is hulle op die brug wat hulle oor die rivier en tot op Velddrif sal neem. Sy weet die rivier loop hier iewers uit in die see, maar die horison links van die brug is te plat om te bepaal presies waar die see is. Tog, sy reken dit moet baie naby wees, want op die brug sit ’n paar groot seemeeue in die sonnetjie en bak.
Sy druk die knoppie om haar venster af te draai. Die buitelug wat meteens haar gesig streel, is warm in vergelyking met die verkoelde lug in die bakkie. Die soel windjie ruik na vars vis en sout. Dit is heerlik en stem haar sommer dadelik in ’n ligte luim. Vir ’n verandering voel sy ontspanne. Sy het al amper vergeet hoe dit voel om in ’n vakansiebui te wees. Dié is beslis die beste besluit wat sy in ’n lang tyd geneem het.
Tannie Wollie het eenvoudige rigtingaanwysings tot by haar huis gegee: Steek die brug oor. Draai regs by die eerste stopstraat. Belinda maak so.
Sy ry verby die hotel en ’n paar winkels. Dan volg die strook skeef gewaaide palmbome langs die pad, en die houtskuiling waarvandaan mens voëls kan dophou aan die ander kant van ’n lang houtseehoof wat tot ver in die vleiland strek. Doer is voëls in die water, lyk soos flaminke, maar sy kan nie mooi sien nie. Hulle is te ver.
Volgende tref sy ’n woonbuurt aan met huise links en regs van die pad. Die sanderige erwe is groot, die tuine ongekunsteld en die mure laag. Sover kan sy twee afleidings maak: Die water is min en die misdaad is min.
Waterskaarste is nooit ’n goeie ding nie, maar ’n lae misdaadsyfer is mos uiters benydenswaardig. Wat is dan nou beter as om jou kop elke aand kommerloos op jou kussing neer te lê? Sy hou sommer klaar van die plek.
O ja, en ’n derde . . . Lyk of hier min jong mense woon, wat beteken min jong mans. As sy en Klara die hele drie weke saam met pensioenarisse kan deurbring, sal dit haar sommer baie goed pas.
Oral tussen die meer moderne Weskushuis-nabootsings met hul skoon lyne, let sy die oorblyfsels op van die kenmerkende tradisionele huisies wat sy al in reistydskrifte en skilderye gesien het. Beskeie, niks fênsie, met abbaskoorstene wat aandui waar die Velddriwwers van toeka se dae in hul kombuise kos gemaak en gekuier het. Of altans, so het sy gelees.
Sommige van die plekkies lyk meer outentiek as ander.
En hiér, soos tannie Wollie verduidelik het, is Bokkomlaan se bordjie nou . . .
Sy verminder spoed toe die bestuurder voor haar aandui dat hy soontoe wil afdraai.
Hmm . . . Bokkomlaan? Interessante straatnaam. Klink na pure Weskus.
Sy sal die een of ander tyd moet kom kyk wat hiér aangaan. Tannie Wollie het gesê sy moet ná Bokkomlaan se bordjie by die sesde straat regs indraai.
Aha! En hiér is die eerste ingang.
’n Paar honderd meter verder raak die huise links van die pad op en word dit plaas.
Dit is skielik besonder stil in die motor. Belinda steel weer ’n kykie in die truspieël. Klara se neusie is plat teen die ruit soos sy die nuwe wêreld om hulle inneem.
Twee.
Drie.
Vier.
Vyf.
Die pad maak ’n knak en dan is die sesde ingang binne haar gesigsveld. Draai regs en dadelik weer regs in die doodloopstraat.
Belinda vind tannie Wollie se wit dubbelverdiepinghuis agter ’n verdorde grasperk tweede van die hoek af. Hier is ’n lang geplaveide oprit wat agter verby die huis loop, ’n voorhek en ’n heining. ’n Handgeverfde bordjie is op die sypaadjie geplant. Dit lees: Wollie se Chalét op Flaminkevlei.
Belinda vind die naam nogal komieklik. Die huis is tegnies gesproke ’n bietjie groter as ’n chalet, maar die rympoging verdien ten minste vyf uit tien.
Sy sal maar eerder in die straat stilhou. Dit is mos net goeie maniere dat die gasvrou haar innooi voor sy vir haarself voorregte soos parkeerplek toeëien.
“Ons is hier.” Belinda skakel die bakkie af. Sy maak haar veiligheidsgordel los en hoor hoe Klara haar handjies opgewonde saamklap.
Belinda wip van skrik toe die hond skielik begin blaf. Sy gryp na haar bors en kyk instinktief om. “Sheila! Wat gaan aan? Sjoesh nou!” raas sy.
Maar die hond bly blaf. Sy krap onophoudelik met haar poot teen die kappie se agterste venster.
“Mamma, Mamma! Kyk die kat!” klink Klara se skril stemmetjie op. Klink of die twee ’n duet sing. Sheila blaf in bariton en Klara gil in sopraan.
Belinda loer by die deur se venster uit. Vanuit die oop veld oorkant die straat kom ’n vet, goed versorgde gemmerkat aangestryk. Die kat paradeer langs die bakkie voor die oorgehaalde hond. Toe hy nog nader kom, sien Belinda in die kantspieël hoe hy sy lyf teen die agterste regterwiel vryf voor hy grasieus, met swaaiende agterstewe, wegtrippel en op tannie Wollie se geplaveide oprit gaan sit en wag.
Die blaffende Sheila vlieg om en Belinda voel hoe die bakkie se suspensie vir ’n oomblik onder die hond se gewig meegee. Met een sprong kom Sheila te lande voor die oop venstertjie tussen die kajuit en die bak. Sy grom en laat die kat nie vir ’n oomblik onder haar oë uit nie.
Klara druk haar hande oor haar ore en begin lag toe die hond net duskant haar kop begin blaf.
Deksels! Dit is seker die tannie se kat. Sheila kon nog nooit ’n kat verdra het nie. Wollie het nie in hul gesprekke genoem dat sy ’n kat het nie. En sy was baie tegemoetkomend toe Belinda oor verblyf vir Sheila gevra het. Ag nee, man. As sy dít geweet het, het sy mos ’n ander plan met die hond gemaak.
“Sheila wil die kat vang!” gil Klara, bo-oor die geblaf, skynbaar heel in haar noppies met die gedagte dat die gemmerkat moontlik in hulle Deense hond se bek kan beland. Dié kind tog; sy dog dan Klara is kamma so besorg oor die diertjies . . .
“Mamma, Mamma, Sheila wil die kat vang!” Net om seker te maak haar ma het haar gehoor.
“Nié vandag nie,” fluister Belinda en haal Sheila se leiband uit die paneelkissie. Sy klim uit, loop om die bakkie en sien dat die kat steeds soos ’n gemmerstandbeeld met ’n vermakerige glimlag in die oprit sit en wag. Net sy mooi donsige stert kwispel so af en toe. Hy laat haar nogal dink aan die Cheshire-kat in Alice in Wonderland.
Belinda maak sagte skoertgeluide en beduie vir die kat dat hy moet loop, maar die gemmerkat roer nie.
Waar bly hul gasvrou tog? Sy moet haar kat kom wegvat voor hier groot marakkas kom.
Belinda maak Klara se deur oop met die leiband steeds ferm in haar een hand. Die dogtertjie glip uit haar stoeltjie se gordel en steek haar arms na haar ma toe uit. Belinda help haar by die hoë voertuig af, want die beentjies is nog te kort om self uit te klim. Dan stap hulle na die bakkie se agterste kapdeur.
Sheila se blaffery het bedaar, maar nou maak sy klein tjankgeluidjies en trippel desperaat met haar groot lyf agter in die bakkie rond.
Belinda sluit die deur oop en maak haar gereed om die hond aan haar halsband te gryp voor sy probeer uitspring.
“Mamma, kan ek Sheila se band aansit?” Klara pluk-pluk aan die leiband in Belinda se hand.
“Nee, wag nou, Klara. Staan so bietjie terug. Sheila gaan weghardloop. Mamma moet maar eerder.”
Die dogtertjie vra nie weer nie, maar Belinda sien uit die hoek van haar oog hoe Klara haar armpies ergerlik voor haar bors vou.
Belinda lig die deur en staan reg. Die tjankende hond laat sak haar groot kop en hou dit by die opening. Haar lyf is skielik stil in afwagting. Lyk kompleet of sy regmaak vir die wegspringknal in die honderd meter.
“Julle is uiteindelik hier!” Dit is tannie Wollie se stem.
Belinda kyk net vir ’n oomblik op en sien hulle gasvrou, geklee in ’n pers kaftan, haastig in die huis se oprit aangestap kom.
Maar dan stamp Sheila die kappiedeur verder oop en met een verbasend ratse beweging is die formidabele lyf buite die bakkie.
“O, donner!” Belinda gryp na haar kop en sien al in haar geestesoog hoe Sheila die kat se lewelose lyf in haar bek rondruk voor sy dit by Wollie se voete gaan neersit.
Die hond trek haarself plat soos ’n jagluiperd wat haar prooi bekruip en verdwyn blitsig om die bakkie.
“Sies, Mamma praat lelik.” Maar daar is nie tyd om jammer te sê nie, want die selfvoldane kat sit steeds houtgerus op die plaveisel.
“Die kat. Tannie se kat!” gil Belinda freneties. Sy onderskat Sheila geensins nie. Deense honde is geteel om te jag.
Die kat het vir Sheila gewaar, maar sit en wag verwaand tot Sheila amper by hom is. Dan vlug hy miaauend oor die heining van die bure op die hoek en verdwyn.
“Toemaar, Bokkom is vinnig. Hy sal nie vir hom laat vang nie,” sê Wollie wat intussen by die bakkie aangekom het. Haar bottelrooi hare is met ’n pers band uit haar gesig weggebind.
Belinda reageer nie. Haar aandag is steeds by Sheila wat pas besluit het om die kat te gaan soek, en sy verdwyn ook al blaffend om die bure se heining.
“Ek gaan vir Sheila haal,” sê Klara baie vasbeslote.
Belinda vat haar aan die hand sodat sy nie kan stap nie. “Wag eers, netnou raak jy ook weg.”
Deksels! Sê nou maar die hond verdwyn? Sheila ken nie die plek nie. Goeie jagter beslis, maar so rigtingbedinges soos môre heeldag.
“Belinda, hoe gaan dit met jou?” vra Wollie. Sy kom spontaan nader vir ’n drukkie, maar tree dan weer verleë terug toe Belinda bly staan.
“Jammer, tannie. Ek sal nou-nou ordentlik kom groet. Staan gou hier by my kind. Groot asseblief.”
Wollie knik.
Belinda laat nie op haar wag nie. Sy mik straataf in die rigting waarheen Sheila gehardloop het en draai amper om toe sy Klara bekommerd agter haar aan hoor roep, maar dan hoor sy tannie Wollie iets in ’n vertroostende stemtoon vir haar kind sê.
Belinda tel spoed op, leiband steeds in haar hand. Klara sal by die vreemde tannie oukei wees. Hulle kan mekaar solank leer ken. Belinda se bors brand van die hardloop. Magtig! Sy is darem vreeslik onfiks. Die windjie wat van voor af kom, laat haar oë traan. Sy verminder heelwat spoed om haar asem terug te kry en bekyk die wêreld om haar.
Dit is ’n korterige straat wat doodloop in ’n T-aansluiting. Agter die sanderige sypaadjie is ’n strook vaal veld in skerp kontras met die welige, heldergroen biesies aan die duskant daarvan. Die hoë biesies versper haar uitsig, maar die magtige Bergrivier kruip beslis agter die groenigheid weg. Sy het nie besef tannie Wollie woon só na aan die water nie.
Geen teken van Sheila of die kat nie.
Vreeslike windgat kat. Tannie Wollie het hom Bokkom genoem, nes die straat waarby sy vroeër verby gery het.
Waarheen eerste? Links of regs?
Sy kies regs en stap ’n ent in die breë pad af. Die rivier is nou aan haar linkerkant, al kan sy dit nie sien nie. Sy hoor die biesies net in die wind suis. Ook ’n baie kort straat met net vier huise aan die regterkant wat teen ’n groot soutbos doodloop. Lelike ou bos. Die goed groei oral hier rond. Wraggies nie haar tipe plant nie.
Die huise is nuwerige dubbelverdiepings met groot toegeboude kuierdekke op die boonste verdieping. Om oor die biesies te sien natuurlik. Wat is ’n waterfronteiendom dan nou sonder ’n asembenemende uitsig?
Die teerpad is amper onherkenbaar gelaat deur die wind wat ’n laag wit sand daaroor gewaai het.
“Sheila?” roep Belinda die veld in.
Net die wind antwoord.
Sy voel skielik ongemaklik. Kyk iemand vir haar?
Hier is nie ’n siel in die straat nie. Dan trek iets haar aandag na die groot siersteenhuis, die laaste een in die straat wat dig teen die soutbos staan. Het die blindings voor die skuifdeure op die boonste vloer effens geroer? Sy is doodseker iemand staan agter daardie blindings en hou haar dop. Seker maar ’n nuuskierige kleindorpiebewoner wat oor die vreemdeling in hulle straat wonder.
“Sheila!”
Ver weg, rivier se kant toe, hoor Belinda die hond blaf.
Waar is sy tog? Belinda kan net mooi niks verby die biesies sien nie. Sy stap ’n bietjie vinniger en dan is daar ’n opening in die muur van plantegroei. Die rivier se vloedvlakte lê breed voor haar met klomp klein biesiebegroeide eilandjies wat bo die bruin omgeklitste water uitsteek.
Daar loop ’n uitgetrapte voetpad tussen die biesies deur oor die vlakte na ’n lendelam houtseehoof wat tot ver in die water strek. Teen die krom houtsparre is ’n ou vissersbootjie vasgemeer.
Jinne tog. Moet sy nou regtig hier af? Sy het ’n doodse vrees vir slange, en die bossies langs die voetpad lyk vir haar hoeka soos ’n klomp slangnessies. Tannie Wollie het juis gesê hier is baie slange op Velddrif, veral kobras.
Belinda woon nou wel al sewe jaar op Mosselbaai, maar sy sal seker maar altyd ’n stadsjapie met kantoorvoetjies bly. Sy is gebore en getoë in Pretoria se betonoerwoud en sy het gedurende haar hoërskooljare in die Kaap gewoon. Hiér was slange en ander grillerige goed net in hokke by die dieretuin te vinde.
Ag sies, nee! Die gedagte aan slange laat haar ril, maar sy het nie juis ’n ander keuse nie. Sy stap versigtig teen die kronkelpaadjie af terwyl sy haar voete dophou.
Sheila blaf weer toe sy al amper halfpad is.
Belinda gewaar die hond se rug tussen die biesies, links van die seehoof en dan hoor sy ’n luide plasgeluid. Dit duur ’n paar sekondes voor sy besef dat Sheila besig is om oor die rivier te swem.
“Nee, Sheila! Sheila, kom hier!”
Belinda draf die laaste entjie tot voor die seehoof. Die sparre is plek-plek weggevrot en boonop is hulle skeef op die houtstellasie vasgespyker. Die hele kontrepsie lyk onstabiel. Sy gaan so wragtiewaar nie op dié ding klim nie; een verkeerde trap en sy val dwarsdeur.
“Sheila!”
Die Deense hond klim met min moeite uit op die eerste eiland. Die groot skimmelgrys-en-swart agterlyf verdwyn weer tussen die biesies en die volgende oomblik sien Belinda net voëls trek. Op honderde flappende vlerke vlug hulle paniekerig van die eiland weg soos Sheila hulle verjaag.
Dan begin die hond verwoed blaf. En Belinda herken die blaf. Dis haar jagblaf en dit is glad nie goeie nuus vir die voëls nie.
O, vrek. “Sheila! Kom nou dadelik hier!”
Daar vlug nog ’n paar geveerdes. ’n Angsbevange kwaakroep sny deur die lug toe een van hulle oor Belinda se kop vlieg.
Sheila reageer nie op haar kwaai stemtoon nie. Dalk moet sy iets anders op die proef stel. Oor die rivier swem? Te gevaarlik. Skrap daai idee. Mooi praat? Dalk moet sy die biltong in die bakkie gaan haal en Sheila vanaf die seehoof probeer teruglok.
Voor sy kan besluit, hoor sy vinnige voetstappe agter haar. Klink soos iemand wat draf.
Sy swaai om en is net betyds om uit ’n haastige man se pad te tree. Die drawwer se arm tref haar skrams en dan is hy verby haar. Met een sprong is hy op die wankelrige seehoof, en drie blitsige treë verder glip hy gemaklik in ’n dobberende bootjie in. Hy het donker hare wat in sy oë hang, maar sy kan nie eintlik sien hoe hy lyk nie.
Modieuse knielengte-kortbroek. Swart T-hemp. Belinda skat hom omtrent haar ouderdom. Hy praat met homself terwyl hy die boot van een van die vervalle houtkaai se pilare losmaak. Dan buk hy vooroor, vroetel vir ’n oomblik en kom met ’n spaan vanuit die boot se romp vorendag.
Belinda se brein sit die legkaartstukke inmekaar en dan kliek sy: O, wonderlik! Haar hulp het gearriveer.
“Meneer?” roep sy.
Hy kyk nie op nie, want hy is besig om die boot met die spaan van die kaai af weg te stoot.
“Meneer? Dankie!”
Dan kyk hy reguit na haar. Die misnoeë op sy gesig vang haar onkant.
O, hel. Wat het sy dan nou gesondig?
“Dame, moenie vir my dankie sê nie. Ek doen dit nie vir jou nie. Ek kry die arme voëls jammer.” Hy draai sy lyf en gesig weg en begin na die eiland roei.
Belinda voel hoe sy net daar op die plek klein raak en in die vleiland wegsmelt. O, die flippen verleentheid!
Die stroom voer die roeier gou tot by die eiland. Sy voete sak in ’n sagte modderbank weg toe hy uit die bootjie klim en dit uit die vlak water tot op die eilandjie trek. Die modder lyk soos pikswart sokkies wat tot by sy stewige kuite opgetrek is. Ugh! Hopelik het hy nie sy beste skoene aan nie, want sy gaan so wragtiewaar nie vir hom ’n nuwe paar koop nie. Of miskien moet sy aanbied . . . seker die minste wat sy kan doen.
Maar nee, hy doen haar mos nie ’n guns nie. Hy doen die voëls ’n guns. Sy arrogante gat, man! Hy kan sy eie nuwe skoene gaan koop. Sy sien hoe hy deur die biesiemuur worstel en dan kan sy hom ook nie meer sien nie.
Daar vlieg nie meer voëls uit die biesies nie, en Sheila het stil geraak. Die skielike vrede maak Belinda so effe senuweeagtig. Nevermind die kat, die gedagte aan een van daardie voëls in Sheila se bek laat haar maag sommer heeltemal omkeer. Sy dink nou eers daaraan dat Velddrif mos ook ’n gewilde bestemming vir voëlkykers is. Voëlmoord op dié dorp gaan definitief nie ongesiens verbygaan nie.
Sy sal maar die lendelam seehoof móét aandurf, net ingeval sy iets mis, of vir die man skree hoe om vir Sheila te probeer lok. Die houtlatte buig met kraakgeluide onder haar voete, maar sy slaag daarin om tot in die middel van die struktuur te stap. Verder gaan sy dit nie waag nie. Die res van die stellasie is in ’n baie swakker toestand as dié deel wat sy reeds oorgesteek het.
Belinda hou haar hande bakkie om haar mond en roep nog een keer: “Sheila! Waar’s Ma se honne?”
Sheila bars meteens bonsend deur die biesies tot op die modderbank langs die boot. Haar stert swaai opgewonde toe sy vir Belinda op die stellasie gewaar. Haar pote en bene is ook swart gesmeer van die klewerige dik modder.
Die terugswem gaan nie so maklik wees nie, want dit beteken die hond sal stroomop moet swem. Netnou verdrink sy! Klara sal verpletter wees. O nee, asseblief tog nie.
“Meneer, die hond is hier by die boot!” skree Belinda op haar hardste.
En dan: “Bly net daar, Sheila. Klim in die boot!” So asof die hond sal verstaan wat sy sê.
Sheila trippel onseker nader en sit haar voorpote in die vlak water.
“Nee, Sheila. Bly!”
Dan kom die man weer uit die biesies te voorskyn. Hy praat steeds met homself en sy gesigsuitdrukking lyk op dié afstand nog net so stroef soos vroeër. Hy lyk soos ’n onsmaaklike mens. ’n Regte ou suurknol.
Die hond draf dadelik na die man en spring hom byna onderstebo van blydskap. Hy kyk vir haar, vryf haar kop vir ’n oomblik en mik boot toe. Hy hoef niks te sê nie. Die hond klim saam met hom in die bootjie. Wat ’n verligting!
Die suurknol sukkel teen die stroom op, maar dit lyk tog darem of die boot stadig nader beweeg.
Belinda oefen solank haar bedankingstoespraak. Dit gaan maar ’n aangeplakte affêre wees, gevolg deur ’n geveinsde glimlag. Maar hy sal met haar poging tevrede moet wees. Al bring hy haar hond nou na veiligheid, is sy steeds vies vir hom.
Toe hy naby die seehoof kom, steek hy die spaan na haar toe uit.
“Kom nader. Trek ons in,” beveel hy bot.
Onbeskof! ’n Asseblief sou nogal nice gewees het, maar laat sy maar haar mond hou. Sy is immers bitter verleë en dankbaar dat hy vir Sheila gaan red het.
Belinda tree versigtig vorentoe op die volgende kromgetrekte houtlat en steek haar hand na die roeiding toe uit. Hulle oë ontmoet toe sy die spaan in haar hande neem en die boot nader trek.
Sy oë is ’n pragtige groen kleur. Dit het diepte. Die oë pas nie eintlik by die mens wat hy vroeër aan haar geopenbaar het nie. Hy’s ook nogal nie te lelik nie, noudat sy hom van naderby bekyk.
Belinda glimlag verleë vir hom, maar sy gesig bly emosieloos.
Sy begin ongemaklik voel en verskuif haar aandag na die taak op hande.
Die bootjie glip met min moeite tot teen die seehoof, en Sheila spring sommer dadelik uit.
Belinda gryp haar aan die halsband en klik die leiband se metaalgespe in plek. “Nee, Sheila! Staan anderkant toe. Jy’s vieslik!” Maar dit is klaar te laat. Die hond kom leun met haar modderbesmeerde lyf teen Belinda se skoon broek. Dan druk sy haar groot kop onder haar ounooi se hand in om gevryf te word. Belinda ruk haar hand weg – kamma kwaad vir die dierasie.
“Uh-uh, mêdem. Jy was mos stout. Moenie dink jy kan nou kom witvoetjie soek nie.”
Genade, maar die hond ruik vreeslik. Dit is seker die modder wat so vrot. Die uitstappie gister na Lita se hondesalon is nou wraggies geld wat in die water gegooi is – geld in die rivierwater om presies te wees.
Die man kyk vir haar. Hy sit net daar in die boot. Toe snap sy. Dit moes hý gewees het wat haar vroeër van agter die blindings by die siersteenhuis dopgehou het. Wat dink hy nie als nie? Tyd om haar trots te sluk en dankie te sê. En dan moet sy hier wegkom voor sy vergaan van skaamte en ongemak.
Sheila kom flikflooi weer om gestreel te word en Belinda gee toe.
“Ek is Liam,” sê die man uiteindelik. Sy stem is diep en hees.
Mooi naam. Mooi stem. “Belinda.” Sy kyk op, maar vermy oogkontak.
Hy klim uit die boot en die onvaste seehoof wieg onder haar voete toe hy nader stap. Sy ruik die riviermodder ook aan sý lyf toe hy by haar kom. Hy is lank, toring bo haar uit. Hy lyk soos iemand bekend. ’n Akteur dalk? Maar wie?
Sy wil net haar mond oopmaak om hom te bedank, toe hy haar voorspring: “Jy kan bly wees jou hond is nie geskiet nie.” Hy sê dit doodluiters, so asof hy die agtuurnuus voorlees.
Haar blik soek onmiddellik na syne. Sy mooi groen oë verraai dat dit net ’n ydele dreigement is. Maar wat ’n aaklige ding om kwyt te raak! En dít om aan haar ’n punt te bewys.
“Wat?” is al wat sy kan uitkry. Skok word binne sekondes ergernis en dan woede: “Dreig jy my hond?” Sy is nou lus vir baklei. Die skaamte is sommer skoonveld weg. Inteendeel, hý is die een wat hom behoort te skaam. Dink hy die dorp behoort aan hom of wat? Wie gee hom die reg om so met haar te praat?
“Nee, jy verstaan my verkeerd. Ek bedoel almal in die straat is nie so nice soos ek nie.” Hy verhef nie sy stem nie, stoot sy hand net ewe cool deur sy donker hare en kyk haar weer stip aan.
Sy het gedink die man se hare is swart, maar nou sien sy dit is eerder ’n baie donker bruin, soos bittersjokolade – die heerlike soort wat negentig present kakao bevat.
Nie almal in die straat is so nice soos hy nie? Nice? Nou het sy regtig alles gehoor. Jy is g’n nice nie, meneer Liam, of wat ook al jou naam is. As dié man aan homself as nice dink, wil sy nie graag weet wie is die “nie so nice” mense na wie hy verwys nie.
Nice se gat!
Sy dink aan honderd sêgoed waarmee sy hom terug kan kap, en tog kom daar niks by haar mond uit nie. Ook maar beter, want sy is so kwaad dat haar hande skoon bewe. Sy draai haar rug op hom. Hy kan maar van ’n dankie vergeet.
“Kom, Sheila. Ons moet huis toe.”
Sy pluk liggies aan die hond se leiband, en Sheila begin gehoorsaam wal se kant toe stap. Die bedorwe brok is ook net gehoorsaam die dag wanneer sy lus het.
Belinda se kop is so besig dat sy nie eens huiwer toe sy die vreesaanjaende seehoof weer oorsteek nie. Sy is halfpad deur die veld en teen die bultjie uit toe sy besef die man gaan haar sonder ’n verdere woord laat gaan.
Sy kan voel hoe hy haar agternakyk.
Die vermetelheid! Dit maak haar sommer van voor af kwaad dat hy nie eens gaan probeer om haar terug te roep nie. Sy tel spoed op toe sy by die sanderige sypaadjie kom en swenk regs terug na tannie Wollie se huis. Klara wonder seker al wat van haar ma geword het . . .
