Читать книгу ПАЛАДИН. ПАЛАДЗІН. PALADIN - Ванда Михайловна Петрова - Страница 2
На беларускай мове першая кніга цыкла «Легенды», «ПАЛАДЗІН»
ОглавлениеБлагородны сябар, ты – паладзін
Знаёмства з кнігай
Першая рубрыка «Знаёмства з кнігай» і «Пралог» кнігі «ПАЛАДЗІН» дадзены на эсперанта. Змест усёй кнігі «ПАЛАДЗІН» дадзены на беларускай мове з арыгінальнага рускага тэксту і для лепшага разумення твора замежнымі чытачамі дадзены ў транслітарацыі з арыгінальнага рускага тэксту, і затым змест усёй кнігі «ПАЛАДЗІН» дадзены ў арыгінальным рускім тэксце.
Першая кніга цыкла «Легенды» называецца «ПАЛАДЗІН» па легендзе, якая ў ёй утрымліваецца. Мы называем цяжка выканальнае жаданне блакітнай марай, у таямніцы спадзеючыся, што гэтая блакітная мара ўсё ж такі збудзецца. І гэтая надзея дапамагае нам пераносіць цяжкасці, бо ў душы ў нас заўсёды жывая надзея – жывая блакітная мара. І чым складаней выкананне мары, тым больш мы прыкладаем старанняў і розуму для яе выканання. Мара неабходна ўсім разумным істотам, яна вядзе за сабой, прымушае ўзмацненей працаваць наш мозг, развівае ўтоеныя нават ад саміх сябе здольнасці, усведамляць непераходзячыя каштоўнасці і стаўленне да іх у залежнасці ад ступені інтэлектуальнасці, чаму гэтак жа спрыяе як бы недасягальная, але рухаючая намі да яе выкананню, блакітная мара. У легендзе мара здабывае плоць, становіцца юнай дзяўчынай – Блакітнай Марай. Летнім вечарам на лясной дарозе Блакітная Мара бачыць ваяра ў даспехах і дорыць яму свой шалік. Сама ж дзяўчына такая прыгожая, а Месяц так цьмяна свеціць праз густую крону дрэў, што віцязь прымае дзяўчыну за бачанне мімалётнага сну ад доўгага аднастайнага шляху …
Віцязь працягвае свой шлях, выявіўшы на шлеме павязаны шалік, ён не спалучае яго з начным цудоўным бачаннем на лясной дарозе, але вырашае не здымаць шаліка і так адшукаць гаспадыню падарунка …
За час адсутнасці віцязя, даверлівая і няхітрая Блакітная Мара трапляе ў бяду. У апавяданні Месяц, які бачыў злачынства, называе віцязя, здольнага выратаваць Блакітную Мару, паладзінам і гэта не выпадкова, паладзін прысвячае сябе справядлівасці, да якой бы веры і рэлігіі ён не ставіўся. Прысвяціць сябе справядлівасці для паладзіна дастаткова, так што абвяшчэнне сябе паладзінам (напрыклад – крыжакі, якія прысвойвалі сабе гэтае імя, не значыць, стаць і быць паладзінам), паладзіны існавалі і значна раней, прысвяціўшы сябе справядлівасці, дабру, вернасці свайму слову, якія валодаюць непахіснай сілай волі і здольныя супрацьстаяць злачынству. Паладзін, значыць справядлівы, моцны, спрытны, калі воін, які ўмее ў дасканаласці валодаць баявой зброяй, з бясстрашным сэрцам. У паладзіна і конь бясстрашны, магутны, разумны, які выносіць свайго паладзіна з любых бітваў. Легендарная звышнатуральная сіла абараняе паладзіна, адлюстроўваючы небяспеку, захоўваючы ад хвароб, дазваляючы лячыць сябе, ахоўваючы сэрца ад страху. Паладзін можа таксама накіроўваць сваю сілу на дапамогу іншым, спачуваючы і вылечваючы іх ад ран і хвароб. І нарэшце, самае каштоўнае, чым валодае паладзін, ён можа выкарыстаць сваю сілу, дастатковую для барацьбы са злом, каб разбураць зло.
Па сканчэнні працяглага часу віцязь вяртаецца ў той лес, дзе некалі сустрэўся з юнай дзяўчынай, але ўсё таксама ўпэўнены, што гэта быў мімалётны цудоўны сон, а шалік на яго шлем павязаны незнаёмкай, якая так і не сустрэлася яму ў доўгіх паходах …
(
Сны далін …
Памчаўся рыцар у далёкі край,
Пакінуў дзеву – не сумуй,
І пацягнуўся дзень за – днём,
І кожную гадзіну з марай пра – ім;
Вось пранесліся, як – пыл, гады,
Разлукі сум не назаўжды,
Дачакаецца сэрца свайго,
І дзева любіць толькі яго;
Зара афарбавала ўсход,
Надышоў жаданай сустрэчы тэрмін,
Перад дзевай рыцар, так – не той,
Каго ўсе гады сэрца чакае …
Ні зорак на небе, ні Луны …
Даліны спяць і бачаць сны,
Струменіцца тоненькі ручай,
Як слёзы дзевы з вачэй …
Пралог
Быццам уздыбілася да неба – Зямля …
Чорным попелам пакрыліся – палі …
Нібы сталі ўсе краіны – Пампеяй …
І ад попелу сэрцы ўсё – чэрствее …
І лютуе злая стыхія …
І ўсе людзі адзін аднаму – чужыя …
А вулкан бед людскіх усё мацнейшы …
Шар Зямной, як – сто тысяч Пампей …
Я – чужая табе, я – чужая,
І скрозь попел іду вось – такая …
Але, на попелам пакрытай далоньцы,
Я цягну да цябе – пяшчоты крошкі …
Легенда «ПАЛАДЗІН»
(мастацкая выдумка ў вершах)
Прадмова
У Краі крыштальных крыніц,
Якія растуць толькі тут кветак,
Фіялак пяшчотных у пянькоў,
І ландышаў у коле лісткоў,
Няпужаных, ручных звяроў,
Яны не ведалі злых людзей,
Касуль, плямістых аленят,
Куніц і маленькіх зайчанят,
Птушак, якія не баяцца сіло,
Іх не няволіў птушкалоў…
Фазан прыгажуном выступаў
І нікуды не ляцеў,
Учуўшы чые-небудзь крокі …
Там птушкі ўсюды спяваць маглі,
Ніхто іх у клеткі не саджаў,
У няволі жыць не прымушаў,
Там усплёск крыштальнага ключа
Тычыўся цёплага промня,
Што Сонца слала з вышыні …
Не парушаючы цішыні,
Там ласі ішлі на вадапой
Сярод травы лясной сцежкай …
Там у пералесках цень лістоты
Кладзілася на дыван травы
Квітнеючай, рэзкай і густы,
Маня прылегчы ў кветнік лясной…
Там, прапануючы свой нектар,
Лясных гаючых ягад дар,
Лужкі, у сонечных промнях …
Там лес у жыватворных ключах …
Каўшы з бяросты на пнях.
Там усё напярэдадні цудаў …
І поле, і крыніца, і лес …
У тым Баку легенд былых,
Бясстрашных віцязяў жывых,
Мара цудоўная жыла,
У даўно мінулыя гады,
Абмыўшы твар кропляй рос,
Пляла ля рэчкі смугу кос …
І блакітны яе покрыва
Датычыўся пялёсткаў кветак.
І песню з чароўных сноў
Складала ёй жалейка вятроў.
І хто з марай дружны быў,
Той сэрцам і душой любіў
Прыроду, неба, сонца аблічча,
Будзь юны ён ці стары …
І дзеў вясёлы карагод
Спяваў песні ля крыштальных вод,
Сплятаючы для сябе вянкі
З травы, што квітнеюць каля ракі,
Склікаючы песняй на лужок
Нясмелых юнакоў у гурток,
І ладзіць гульні, смех,
Весялосць маладых пацех …
Мары даспадобы было ўсё …
І пад бярозкай для яе
Лясных фіялак водар
Ёй падарыць быў вечар рады …
А на небе ўжо Луна,
Ззяннем зорак акружана,
І Ноч, уладарка ўсіх сноў,
Даруючы свету сваё покрыва,
Пакроў начнога чарадзейства,
Дзе небыль захапіўшы правы
У былі сонечнай дзённай,
Малюе палатно легенд з Луной.
Небыль і быль з усіх бакоў …
І не зразумець, дзе ява, дзе сон …
І ў бліках увесь падмесяцовы свет …
І толі гукі арф і лір, Або жалейка пастушка,
Сумуе ноччу ля крынічкі …
А можа флейта за ракой
Парушыла начны спакой …
І эльфаў далікатных цэлы рой
Дзяліў паўночную гадзіну з Марай,
Сярод дуброў і гаяў, у глушы,
Дзе не сустракалася ні душы…
Алені лашчыліся да Мары…
І ў дзівоснай гэтай прыгажосці,
У галінах салаўушка свістаў,
На ўсе лады Ноч услаўляў,
І зорак ззянне, і Месяц,
Што берагла Мару адну,
Усё асвятляючы ёй, і святло
Дарыў Мары начны санет
Маўклівых блікаў і ценяў,
Любуючыся лесам разам з ёй …
Статут ад падарожжаў па зямлі,
Мара на адпачынак у палацы
З блакітных бутонаў лёну
Садзілася каля акна адна.
І ўся, ахінуўшыся шалікам,
Ва ўборы далікатна – блакітным,
З'яўлялася людзям у дзівосных снах,
