Парыж, Эйфелева вежа і…
Описание книги
Раман вядомага беларускага пісьменніка Віктара Праўдзіна з прываблівай назвай“Парыж, Эйфелева вежа і…” – пра наш супярэчлівы час. Лёс звычайнага чалавека, якіжыве ў ХХІ стагоддзі, займаецца бізнесам, пададзены аўтарам у захапляльнай форме. Апачынаецца твор банальнай гісторыяй. Галоўны герой Алесь Гурскі вяртаецца зкамандзіроўкі, жонка Люся ў гэты час яго не чакае…Напоўніцу разгортваецца жыццё і селяніна, і бізнесмена, і прадпраймальнікаў: адгалоўных рэдактароў газет і старшыні СПК, ад пастуха, пастушкі і трактарыстаў дачыноўнікаў з дэпутацкім мандатам. Развагі пра чалавечыя адносіны, дзе ёсць каханне іздрада, пра апантаную працу сапраўдных хлебаробаў, пра тых, хто без “украсці і выпіць”жыць не можа, а таксама пра дагэтуль не знішчаных “браткоў”.Кропка аповеду ставіцца… у Парыжы!Адрасавана нашаму сучасніку з пажаданнем добрага настрою.
Оглавление
Виктор Правдин. Парыж, Эйфелева вежа і…
Частка першая. ЖЫЦЬ – НЕ ТОЛЬКI МЁД ПIЦЬ
Частка другая. НА ШЛЯХУ У ПАРЫЖ
Частка трэцяя. ДВА ПРАЦЭНТЫ I ЭЙФЕЛЕВА ВЕЖА
Частка чацвёртая. СХОД
Частка пятая. БЕЗ СПРАВЫ ЖЫЦЬ – ТОЛЬКI НЕБА КАПЦIЦЬ
Праудзiн Вiктар Аляксандравiч
Отрывок из книги
Гурскі быў з тых вадзіцеляў, для каго машына не проста каштоўная рэч, а прыяцель, нават сябра, ад якога не хаваеш настрою, з якім раішся, давяраеш патаемнае… І гэты металічны сябрук не перапыняе, не раіць і, галоўнае, не вучыць жыццю… Ён моўчкі слухае…
Якраз сягоння і быў той самы выпадак, калі змораная спусцелая душа жадала аднаго – выгаварыцца.
.....
– Ох, донька-донька, уцякла, праз вакно ўцякла, – ласкава ўсміхнулася Сцяпаніха. – І ў каго гэткая гарэза?.. Пэўна, і скутар з гаража цішком звяла?
Валянціна Пятроўна Ціхан, па-вясковаму Сцяпаніха, была як дзве кроплі вады падобная на дачку Марыю, толькі трошкі болей зморшчынак каля вачэй, а замест касы – мадэльная стрыжка, якую раз у тры месяцы рабіла ў раённым цэнтры. Яшчэ і цяпер у свае шэсцьдзясят два гады Валянціна Пятроўна працавала ў школе на палову стаўкі настаўніцай беларускай мовы і літаратуры. Муж Сцяпан больш за сорак гадоў адпрацаваў механікам у гаспадарцы. Калі ж Дабрынкін стаў старшынёй, абавязкі склаў, прынцыпова пакінуў пасаду. Ціхан не хацеў, ды і не мог у зяця-прымака быць падначаленым. Не дапамаглі і ўгаворы раённага начальства, больш таго, іх бяседы падлілі масла ў агонь. Па гадах мог на пенсію выйсці, нават пачаў афармляць дакументы і нечакана перадумаў, напісаў заяву, каб яго перавялі працаваць на ферму пастухом.
.....