Читать книгу The Bucolics and Eclogues - Virgil - Страница 3

M. DIC mihi, Damoeta, cuium pecus, an Meliboei?

D. Non, verum Aegonis; nuper mihi tradidit Aegon.

M. Infelix o semper, ovis, pecus, ipse Neaeram

dum fovet, ac ne me sibi praeferat illa veretur,

hic alienus ovis custos bis mulget in hora,

et sucus pecori et lac subducitur agnis.

D. Parcius ista viris tamen obicienda memento:

novimus et qui te, transversa tuentibus hircis,

et quo—sed faciles Nymphae risere—sacello.

M. Tum, credo, cum me arbustum videre Miconis

atque mala vitis incidere falce novellas.

D. Aut hic ad veteres fagos cum Daphnidis arcum

fregisti et calamos quae tu, perverse Menalca,

et cum vidisti puero donata, dolebas,

et si non aliqua nocuisses, mortuus esses.

M. Quid domini faciant, audent cum talia fures!

non ego te vidi Damonis, pessime, caprum

excipere insidiis, multum latrante Lycisca?

et cum clamarem: 'Quo nunc se proripit ille?

Tityre, coge pecus,' tu post carecta latebas.

D. An mihi cantando victus non redderet ille

quem mea carminibus meruisset fistula caprum?

Si nescis, meus ille caper fuit; et mihi Damon

ipse fatebatur, sed reddere posse negabat.

M. Cantando tu illum, aut umquam tibi fistula cera

iuncta fuit? Non tu in triviis, indocte, solebas

stridenti miserum stipula disperdere carmen?

D. Vis ergo inter nos quid possit uterque vicissim

experiamur? Ego hanc vitulam—ne forte recuses,

bis venit ad mulctram, binos alit ubere fetus—

depono: tu dic, mecum quo pignore certes.

M. De grege non ausim quicquam deponere tecum.

Est mihi namque domi pater, est iniusta noverca;

bisque die numerant ambo pecus, alter et haedos.

Verum, id quod multo tute ipse fatebere maius,

insanire libet quoniam tibi, pocula ponam

fagina, caelatum divini opus Alcimedontis;

lenta quibus torno facili superaddita vitis

diffusos hedera vestit pallente corymbos:

in medio duo signa, Conon, et—quis fuit alter,

descripsit radio totum qui gentibus orbem,

tempora quae messor, quae curvus arator haberet?

Necdum illis labra admovi, sed condita servo.

D. Et nobis idem Alcimedon duo pocula fecit,

et molli circum est ansas amplexus acantho,

Orpheaque in medio posuit silvasque sequentis.

Necdum illis labra admovi, sed condita servo:

si ad vitulam spectas, nihil est quod pocula laudes.

M. Nunquam hodie effugies; veniam, quocumque vocari

audiat haec tantum—vel qui venit ecce Palaemon

efficiam posthac ne quemquam voce lacessas.

D. Quin age, si quid habes, in me mora non erit ulla,

nec quemquam fugio: tantum, vicine Palaemon,

sensibus haec imis, res est non parva, reponas.

P. Dicite, quandoquidem in molli consedimus herba: