Читать книгу Georgicon - Virgil - Страница 2

Hactenus arvorum cultus et sidera caeli,

nunc te, Bacche, canam, nec non silvestria tecum

virgulta et prolem tarde crescentis olivae.

Huc, pater o Lenaee–tuis hic omnia plena

muneribus, tibi pampineo gravidus autumno

floret ager, spumat plenis vindemia labris–

huc, pater o Lenaee, veni nudataque musto

tingue novo mecum direptis crura cothurnis.

Principio arboribus varia est natura creandis.

namque aliae nullis hominum cogentibus ipsae

sponte sua veniunt camposque et flumina late

curva tenent, ut molle siler lentaeque genestae,

populus et glauca canentia fronde salicta;

pars autem posito surgunt de semine, ut altae

castaneae nemorumque Iovi quae maxima frondet

aesculus atque habitae Grais oracula quercus.

Pullulat ab radice aliis densissima silva,

ut cerasis ulmisque; etiam Parnasia laurus

parva sub ingenti matris se subicit umbra.

Hos natura modos primum dedit, his genus omne

silvarum fruticumque viret nemorumque sacrorum.

Sunt aliae, quas ipse via sibi repperit usus.

Hic plantas tenero abscindens de corpore matrum

deposuit sulcis, hic stirpes obruit arvo

quadrifidasque sudes et acuto robore vallos;

silvarumque aliae pressos propaginis arcus

exspectant et viva sua plantaria terra;

nil radicis egent aliae summumque putator

haud dubitat terrae referens mandare cacumen.

Quin et caudicibus sectis–mirabile dictu–

truditur e sicco radix oleagina ligno.

Et saepe alterius ramos inpune videmus

vertere in alterius mutatamque insita mala

ferre pirum et prunis lapidosa rubescere corna.

Quare agite o proprios generatim discite cultus,

agricolae, fructusque feros mollite colendo,

neu segnes iaceant terrae. Iuvat Ismara Baccho

conserere atque olea magnum vestire Taburnum.

Tuque ades inceptumque una decurre laborem,

O decus, o famae merito pars maxima nostrae,

Maecenas, pelagoque volans da vela patenti;