Читать книгу Legendy i pieśni ludu polskiego nowo odkryte - Wacław Aleksander Maciejowski - Страница 5

A w sobotę po obiedzie

Chodził Pan Jezus po kolendzie,

I napotkał dziewkę w lesie,

A ta dziewka wodę niesie.

„Dziewko, dziewko, daj téj wody,

Ochłodzę się z téj ochłody.”

— „Jabym, Panie, wody dała,

Ale z drzewa liścia napadała,

Kiéj nieczysta.” — „Dziewko, dziewko,

Kiejbyś ty taka była czysta,

Jak ta woda przezroczysta!

Trojeś dziatków porodziła

I w téj wodzie potopiła,

I samaś się w niej umyła.

Dziewka się tak przelękła,

Na kolana aż uklękła. —

„Dziewko, dziewko, nie lękaj się,

Do kościoła, spowiadaj się,

Do kościoła, do spowiedzi,

A siedzi tam kapłan Boży.”

Dziewka próg przestępuje,

Ziemia się pod nią rozstępuje.

Tam się długo spowiadała,

Aż się w proch rozsypała.

I przyjechał coś za pan,

W takiéj postaci jak szatan.

I złapał ci ją za włosy,

W rzucił ci ją w grób najgłębszy.

Trzydzieści lat trzy płynęło,

Wyrosła na niéj mogiła,

Wyrosł ci na niéj róży kwiat

I zapłakał jéj cały świat.

Wyrosła, na niéj lilija,

Zapłakała matka miła.

„Matko miła nie płacz ty mnie,

Masz tam w domu jeszcze ich dwie,

Karz je tam lepiéj jako mnie:

Boś ty mnie źle karała,

W wszelkim mym grzechu ostała.”