Читать книгу O chwale bożej i chwale królewskiej - Władysław Syrokomla - Страница 1

W kruchcie jednéj niedzieli, wynędzniali, nieśmieli,

Dwaj żebracy siedzieli.

A że wcześnie dość było, a gawędzić tak miło,

Więc się sobie gwarzyło.

Gwarzą różnie a różnie, satyrycznie, ostróżnie,

O panach, o jałmużnie,

O kalectwie i latach, o szatach i o łatach,

O dziadowskich intratach1.

O żebrackim swym stanie, o dzwonach, o organie,

I o księdzu plebanie.

I rzekł Szczudło koledze: «Wiész, że doma2 nie siedzę.

Czasem wioski odwiedzę.

Czasem sobie zachodzę pod figurę przy drodze,

I tam piosnki wywodzę3.

Jest przychód jaki taki, na dzień ze dwa szostaki,

Na kupienie tabaki.

Ale najlepsza rada, iść, gdzie odpust wypada,

Gdzie narodu4 gromada;

Mówić święte pacierze i śpiéwać piosnki szczerze, —

A pewno się grosz zbierze.

Ale jedna przestroga, módl się tylko do Boga,

Nie patrz, czy kwota mnoga.

Bierz jak podarek Boży, kto ci do ręki włoży,

A Pan Bóg ci przymnoży.

I twych modłów nie straci, za jałmużnę współbraci,

Dobrodziejom zapłaci!»

Słuchał Kostél téj mowy – «Rozum – rzecze – wart głowy,

Koncept wielce jałowy.

Iść pod krzyżyk… a może!… zbierzesz skarby nieboże,

Pan Bóg ci dopomoże.

A ja idę we dwory, choć żebrackie ubiory

Psy szarpają ze sfory.

Mam jałmużny do syta, król mię żywi – i kwita.

Pełna moja kaléta.

Człek się wesprze na kuli, idzie pod zamek króli,

Do muru się przytuli.

Tam zjeżdżają się pany, wojewody, hetmany,

Każdy w złoto przybrany.