Читать книгу Мерэйна Патэстас - Яўген Аснарэўскі - Страница 3

– Сяргей Арменавіч Лапаткоў? – спытаў мяне Эдуард афіцыйным тонам.

Я адчуў, што мой пухнаты «дварняковы» кот, вялікі і чорны, зноў вырашыў паджартаваць. Ён звяртаўся да мяне так афіцыйна, калі збіраўся мяне падражніць.

– Чаго табе, Эдуард? – спытаў я.

– Як чаго? Ты ж сам хацеў пагаварыць пра жыццё пасля эпідэміі? – спакойна, але не без ценю хітрай іроніі ў голасе, прамовіў кот.

– Так? – спытаў я, адчуваючы няўпэўненасць.

– Ну так, – пацвердзіў кот.

– Хм, – сказаў я шматзначна.

– Уся справа ў тым, што тут неабходны канатус, – сказаў кот.

– Што-што? – удакладніў я.

– Канатус гэта патрэба ў самаразвіцці. Вось ты, да прыкладу, не скончыш жа развіццё з-за віруса? Ты будзеш працягваць як мінімум таўсцець…

– Гэта яшчэ пытанне хто тут больш таўсцее, – вызвiрыўся я – Вунь ты сам глянь, як на сваім сухім карме з вітамінамі ад'еўся.

– Не важна, – адказаў кот. – Важна, што ты зможаш зрабіць нарэшце тое, пра што марыў.

– І аб чым гэта я марыў?

– Прачытаць кнігу Фіхтэ. Памятаеш, табе яшчэ ва ўніверы страшна спадабалася слова «Фіхтэ». Ты яшчэ думаў, што гэтае слова для няветлівай адмовы.

– Не было такога, – удакладніў я.

– Было-было, – адказаў кот. – Успомні лепш, як Машка Волкава на трэцім курсе сказала табе, што ў яе ёсць эпiкантус, а ты адразу закахаўся і ўяўляў сабе, дзе гэты эпiкантус ў яе знаходзіцца.

Я злёгку пачырванеў, або па меншай меры мне так здалося.

– Ты ж і цяпер яшчэ часам успамінаеш Машу? Праўда? Вось вазьмі і напішы ёй неяк у iнэце.

– Ну-у-у-у, – працягнуў я, – я ж жанаты. Як жа Наташа?

– Наташа?

– Так.

– А мы ёй не раскажам, – працадзіў кот і па-злачынску падняў вусы.

– Ага, вядома! – кінуў я злосна.

– Добра, не важна. Не важна, што ты будзеш рабіць, але галоўнае, каб ты быў у канатусе. Не хочаш здрадзiць жоначцы? Ну і малайчына! Але гэтая ізаляцыя на карантыне паставіла складаныя пытанні перад нашай сям'ёй, праўда ж? Калі вы не можаце не лаяцца хоць бы на працягу двух тыдняў, якія праводзіце ў шчыльным кантакце…

– Што значыць у шчыльным кантакце? – удакладніў я.

– Як што? 24 на 7 адно з адным, – адрэзаў кот. – Хiба ж толькі ў прыбіральні і ў краме не разам, а ўвесь астатні час «тугезер», так бы мовіць. І ты ўжо гатовы прыдушыць жонку падушкай, пакуль яна спiць…

– Зноў хлусіш, – сказаў я холадна. – Завязвай, Эдуард.

Кот хмыкнуў, а потым прыстукнуў лапамі па стале і прамурчаў сабе ў вусы.

– Добра, хочаш зачыняць вочы на праўду – справа твая. Але я б раіў быць са мной шчырым. Калі ўжо ты не можаш прызнацца ў сваіх жаданнях хатняму гадаванцу, то нядзіўна, што і жонцы да гэтага часу не сказаў, чаго хочаш у ложку…

На гэты раз я дакладна пачырванеў.

– Ну я… Я…

– Ды хопіць мармытаць, – перабіў кот. – Скажы шчыра, што хочаш паспрабаваць утрох. Вось якраз Машу Волкаву можна было б паклікаць, з яе эпiкантусам.

– Можа лепш абмежавацца Фіхтэ, – нясмела прамовіў я, і потым умольна паглядзеў на ката, а той хмыкнуў і сказаў:

– Фіхтэ спатрэбіцца для іншага.

– Ды кінь глупствы гаварыць, – сказаў я, асмялеўшы. – Жартачкі плоскія! Ты сам разумееш пра што я – пра тое, што для твайго канатуса хопіць і простага чытання даўно заўважанай кнігі.

– Слабак, – адказаў кот, скептычна памахаўшы галавой.

– Хто? Ды сам ты слабак! Я, між іншым, вучыўся і паралельна працаваў на двух працах. Паспрабавалі б так тыя багацейчыкi, якіх мамка з таткай у інстытут чмохнулі, – ускіпеў я.

– А яшчэ ты ўжо два гады збіраешся пачаць бегаць кожную раніцу. Якраз ад атлусцення твайго дапаможа. Але нешта пакуль не пачаў, – заўважыў няўмольны кот.