Читать книгу Шалі (зборнік) - Зміцер Баяровіч - Страница 3

шалі

Так атрымоўваецца, што нашае жыццё пабудавана на процілегласцях:

каб цябе пачулі – трэба гаварыць шэптам. Тое, што ты аддаеш, – вяртаецца. І робіцца тваім назаўжды. Тое, што ты думаеш пра іншых, не думаюць іншыя пра цябе. Самы блізкі чалавек – самы далёкі. Велькая дабрыня – гэта велькае зло. Велькая дабрыня – гэта велькая злосць (толькі для розных людзей па-рознаму).

Самы шчыры смех – да слёз.

Падлога – столь.

Не – так.

Я – ты.

А паміж усім – шалі.

* * *

2011–2012

пачатак

Тата ў дзяцінстве будзіць мяне пацалункам. Праз сон – пра парасон. Пра першы снег. І што трэба цёпла апрануцца, бо зябка. На шчацэ козыт ад яго вусоў. У кватэры млосная раніца.

Я яшчэ роўна-роўна ляжу пад коўдрай, баючыся варухнуцца і незнарок крануць паветра. А тата, пакінуўшы шчыльны слупок святла ў дзверах, выратавальна ідзе на кухню.

Так вецер перад навальніцай не выварочвае,а толькі крыху разгортвае старонкі кнігі на падваконні, быццам зазірае ў іх.

* * *

16 верасня 2011

цёплы швэдар

Цётка Вера купіла сабе цёплы швэдар.

У ліпені.

Быў распродаж. Было горача ў раздзявальнях таннай крамы. Ёй параілі. Проста бязлітасна параілі: «Вера, купі швэдар». Вера паверыла.

І купіла.

* * *

Цяпер цётка Вера ў цёплым швэдары.

Дзінь-дон.

25 жніўня 2011

яднанне

Такі дзень, калі вады столькі, што яна аж здаецца цвёрдай. Такі час, што з дахаў праз трубы выпаўзае і нізка-нізка сцелецца пара. Гэткія лужы, што лопаюцца люстэркі. Такі дождж, што, бывае, хвілінамі проста б’е ў грудзі і прабівае дзіркі (і душа макрээ). Такая вільгаць, што нават пустэльняй не выратаваць горад. І колераў – адзін. Такая прастора, што становіцца млосна. Настолькі моцны ціск, быццам пусціў хто з нацягнутай гумкі гэтыя стрэлы кропляў. І на вуліцы, абклееная шэрымі шпалерамі, – сцяна дажджу.

* * *

Толькі дзяўчына побач са мной на дыбачках нясе шчыльна напоўненую шклянку з гарбатай, баючыся праліць яе на асфальт.

І чамусьці здаецца, што ў гэтым свеце ўжо ніколі не будзе яднання.

14 кастрычніка 2011

вальс

Раніцай пад маім акном вальсаваў дворнік. Я цікаваў за віхурай лісця з-пад яго падэшваў.

Раз-два-тры, раз-два-тры…

Калі раптам яго заўважалі людзі (як дзіця, калі яму страшна ноччу, недарэчна адчыняе дзверы ў пакой бацькоў-мілаванцаў), слупянеў.

Хвіліну-другую мацюкаўся сам з сабою. А потым працягваў.

І брудная вуліца зноў патанала ў чысціні яго душы.

* * *

15 верасня 2011

рацыяналізм

Я знайду сабе тлустую кабету. Я вырашыў. Я буду спяваць стансы і пісаць вершы на балконе, а яна будзе гатаваць цудоўныя супы ўвесь дзень на кухне, абцірацца фартухам, глядзець «Дом-2», наведваць сваіх дзяцей ад трэцяга шлюбу (на яе словы, ён быў так падобны да Гранта). Я – смяяцца. Яна будзе класці тры лыжкі цукру ў гарбату, праць мае рэчы, пахнуць малаком і капустай.

Тлустай кабеце будуць патрэбны ад мяне сухія абяцанні. І раз на месяц пяціхвілінная зачэпка для пажыццёвага радыкуліту. Тлустая кабета будзе добрай, як я. Таму мы ніколі не будзем з ёй размаўляць.

Уласна, кабета проста фізічна будзе тлустая. Гэта не абраза. Я знайду сабе гэткую, якой не прыйдзе ў галаву крыўдзіцца на гэтае слова. Я ёй нават буду пакідаць грошы на аплату ЖКП, часам абдымаць. Затое мае камоды будуць яе любіць, шафы і нават моль. Яна будзе класці мне парасон у торбу, трымаць язык за зубамі, выносіць смецце і мяне. Я – толькі спяваць стансы і пісаць вершы на балконе.