Читать книгу Sezon na szczęście - Roma J.Fiszer - Страница 5

„I skierka” opustoszała w ciągu kilku godzin. Jeszcze podczas śniadania tętniła życiem, po nim zaś kolejni uczestnicy wczorajszej imprezy stopniowo żegnali się i odjeżdżali. Przy podwieczorku na werandzie spotkali się już tylko sami domownicy.

– Coś tak nagle zmarkotniała…? – Felcia spojrzała znad filiżanki na Annę. – Przecież zagląda tu jeszcze słoneczko, choć to już trzydziesty września… To dla ciebie – mrugnęła.

– Przywykłam do wakacyjnego gwaru… a teraz uzmy­sławiam sobie, że… – Anna zawiesiła głos i uśmiechnęła się blado.

– Mamo… Babciu… – Kasia i Eliza odezwały się prawie jednocześnie i spojrzały po sobie.

– Wam to tak łatwo… – Anna próbowała się uśmiechnąć. – Ty, Kasiu, będziesz brykać sobie codziennie do pracy, Elizka na studiach w Gdyni…

Zza wzgórza dobiegł odgłos silnika, a po chwili między drzewami ukazał się ciężko dyszący, wspinający się pod górę autobus. Wszystkie zamilkły i jak na komendę spojrzały w tamtym kierunku.

– Jezus, Maria! – wrzasnęła raptem Kaśka i zerwała się na równe nogi. – Eliza! Dlaczego nic nie przypominasz! Przecież przed chwilą odjechał twój autobus!

Na werandzie zrobiło się cicho. Anna, Felicja i Kasia wpatrywały się w najmłodszą, na której okrzyk matki nie zrobił żadnego wrażenia.

– Czemu milczysz?! – Kaśka uniosła ramiona i potrząsnęła nerwowo dłońmi.

– Mamuś… usiądź i pij spokojnie kawę. Mam wszystko pod kontrolą. – Eliza zmrużyła oczy.

– No, ale Maciej też już przecież pojechał. – Kaśka ponownie potrząsnęła dłonią i opadła na krzesło, aż stęknęło.

– No przecież… chyba mnie ktoś zawiezie… jutro, o świcie… – Eliza cedziła wolno, uśmiechając się przymilnie.

– Igorek przyjedzie? – Felicja założyła ręce na brzuchu.

– Gdybym tylko go poprosiła… – Eliza uniosła oczy w górę i potrząsnęła czupryną.

– Jak nie Maciej i nie Igor, to kto? – Kasia spojrzała na córkę.

– No właśnie, Elizka, kto? – Zmrużyła oczy Anna.

– A kto Elizkę najbardziej kocha? – Eliza skromnie spuściła wzrok.

Na werandzie ponownie zapadła cisza. Kaśka zmarszczyła nos i podrapała się po nim. Córka uśmiechnęła się do niej.

– Czy ty może… myślisz… o mnie? – odezwała się Kaśka, lekko się jąkając.

– Wiedziałam, że się domyślisz. No bo jak to… Miałyśmy nie wypić kawy i nie poplotkować sobie o wczorajszej imprezie? – Eliza rozłożyła komicznie dłonie.

– Ha, ha, ha! – roześmiała się donośnie Felcia.

– Moja krew!

Anna i Kaśka spojrzały na nią rozszerzonymi oczami, wywołując z kolei chichot Elizy.

– Na tym wzgórzu każdy, chcąc nie chcąc, przejmuje coś po mnie – oświadczyła Felcia, stukając palcem po stole i rozdając wokół uśmiechy.

– No, ale… – Kaśka ponownie podrapała się po nosie.

– A od czego są esemesy? – rzuciła, mrużąc oczy, Eliza.

– A co mają wspólnego esemesy z twoim wyjazdem?

– Spóźnisz się jutro o godzinę do pracy, więc napiszesz im o tym w esemesie – przerwała matce Eliza i pogłaskała ją po dłoni. – Będziesz musiała tylko dwie godzinki wcześniej wstać.

– Ale ja i tak wstaję koło siódmej…

– To po co w takim razie całe to halo? – wzruszyła ramionami Eliza.

– No właśnie… – powiedziała Anna.

– No też właśnie… – jak echo powtórzyła Felcia.

– A ty, mamuś, myślisz, że zapomniałam, na czym kilka chwil temu przyłapała cię Felcia? – nieoczekiwanie wykrzyknęła Kaśka, patrząc przekornie w jej kierunku.

– No właśnie! – powtórzyła za Kaśką Felicja, aż Anna się wzdrygnęła i wcisnęła w oparcie. – A o co to ją zapytałam…? – Felcia spojrzała na Kaśkę, a potem przeniosła wzrok na Elizę.

– O markotność…

– A właśnie! Więc dlaczego jesteś, Aniu, markotna? – Felcia bawiła się doskonale; Kaśka i Eliza chichotały.

– Poczekajcie na mnie! Ja też chcę się pośmiać!

Na werandę wbiegła, dysząc i kręcąc pupą, nauczycielka miejscowej szkoły, Marysia Sołyga; opadła obok Kaśki i nabrała głęboko powietrza.

– To z czego się śmiałyście?

– Że babcia jest markotna – rzuciła Eliza i ponownie zakrztusiła się śmiechem.

– No nie mów…? – Marysia pokręciła głową. – A co się stało? – Spojrzała na Annę.

– A bo wszyscy powyjeżdżali…

– Jacy wszyscy? – Marysia potoczyła wzrokiem wokół. – Jan jest? – spytała Felcię.

– W gabineciku, pracuje. Coś pisze albo czyta – odparła Felcia, machając ręką.

– A Maciej…? – Przeniosła oczy na Kasię.

– Wyjechał rano. Musi na jutro przygotować wykład inauguracyjny.

– No, to tylko Maciej wyjechał, a reszta jest na miejscu… Nie rozumiem. Przecież my też zostajemy, Stachu zostaje, nawet proboszcz zostaje – zachichotała.

– Ale już zrobiło się inaczej… – Anna spojrzała niepewnie wokół. – Wczoraj jeszcze był taki gwar, a dzisiaj…

– E tam, gadanie, te parę osób. Ale za to będziemy mogły teraz spokojnie dupska im poobrabiać – Marysia znowu zachichotała.

– No wiesz, córcia! – żachnęła się Felcia, a Annie z wrażenia szeroko otwarły się oczy.

– Ojejku. Tak się tylko mówi… Będziemy wspominać piękne lato przez całą jesień i całą zimę, bo wiosną już nie będzie czasu. – Marysia przewróciła oczami i po swojemu potrząsnęła końskim ogonem.

– Już mi w takim razie lepiej – rozchmurzyła się Anna. – To mówisz, córcia, że rano zawozisz Elizkę… – Strzeliła oczami w kierunku Kaśki; ta wzruszyła ramionami.

– Chciałabym… – zanuciła Eliza; Marysia uśmiechnęła się do niej, a potem zajrzała w oczy Kasi.

– Wrobiła mnie, wiesz… – Kaśka podjęła próbę wyjaśnienia jej sprawy, ale widząc zdziwienie w oczach Marysi, machnęła dłonią. – To znaczy umówiłyśmy się, że dzisiaj plotkujemy, a rano zawożę ją na uczelnię.

– Przeniosła wzrok na córkę.

– Jesteś gites, mamuś! – Eliza pokazała zęby.

– Ależ wy się rozumiecie… Też tak… chciałabym – Marysia zakończyła śpiewnie i znów potrząsnęła końskim ogonem; uśmiechnęły się do siebie z Elizą.

– Będę mieszkała tam, gdzie na egzaminach, więc już się cieszę. Jutro zdążę jeszcze przed wyjściem na uczelnię z grubsza się rozpakować i nawet się nie zgrzeję. – Eliza powachlowała się dłońmi.

– Ale powiedz, dlaczego tak długo nie przypominałaś, że to już jutro? – Kaśka spojrzała z wyrzutem na córkę.

– Naprawdę miałam wszystko pod kontrolą… – zapewniła Eliza. – To ty zapomniałaś, mamo, a nie ja!

– Kobiety roześmiały się. – Zrobić kawkę? – Eliza spojrzała na Marysię i poderwała się.

– Chciałabym… – Marysia zanuciła w odpowiedzi; Eliza zniknęła w sieni.

– No widzisz, Aniu, że ta twoja markotność nie ma sensu. Marysia ładnie ci to wyjaśniła. – Felcia postukała palcem o stół.

– Słuchajcie, od podjęcia w Poznaniu decyzji o wyjeździe tutaj, w poszukiwaniu moich korzeni, mija dzisiaj sto pierwszy dzień. Ładna liczba… – Anna zmrużyła oczy. – Niby tak niewiele, a spójrzcie, ile się w tym czasie wydarzyło. – Przebiegła wzrokiem wokół. – Każdej z nas przydarzyło się coś, o czym wcześniej nie miała odwagi nawet marzyć…

– Masz rację. – Felcia spojrzała daleko w dolinę.

– Gdyby mi ktoś rok temu… co tam rok, dwa miesiące temu powiedział, że wróci do mnie Jan i pogodzę się z Maćkiem, uznałabym, że wariat. – Przyłożyła dłonie do policzków. – Już nie jestem sama… a do tego znalazłaś się jeszcze ty, Aniu. – Położyła swoją kościstą, wypracowaną dłoń na delikatnej ręce Anny.

– Tak… – Anna położyła drugą rękę na dłoni Felci. – Kiedy dwudziestego trzeciego czerwca wściekłam się na te dwie moje kozy… – Wskazała głową w kierunku córki i wnuczki, która w tej chwili wróciła na werandę z kawą dla Marysi.

– Kozy, a nie dziewczynki? – przerwała jej, śmiejąc się, Marysia.

– Tak… ale wtedy przez dwa dni zachowywały się jak dwie złośliwe kozy. Stały, a właściwie siedziały naprzeciw i pokrzykiwały na siebie co i rusz. Wcześniej miałam już wszystko obmyślone z wyjazdem na Kaszuby, ale brakowało mi ostatniego impulsu. I one wówczas mi go dały – uśmiechnęła się. – Dziękuję wam, dziewczynki.

– Babciu, ale ja koza? – Eliza zmrużyła oczy.

– Ty to może i jesteś koza, ale ja, w moim wieku?

– pokręciła głową Kaśka.

– Wiecie co…? – Marysia prychnęła. – Słabo znam się na kozach, bo w Parchowie chyba tylko przy drodze do Mausza widziałam kiedyś, ale takich fajnych kózek jak wy dwie, to chyba jeszcze nie było – uśmiechała się, zamiatając końskim ogonem to w lewo, to w prawo.

– Poznała się koza na kozach – zarżała gromko Felcia, zarażając śmiechem pozostałe.

– Dajcie dokończyć… – Anna uniosła dłoń. – Tamten wypadek tutaj przy pekaesie, a potem poznanie Marysi…

– A jaki pyszny alkohol miała … – Kaśka przymknęła oczy. – Sporo wówczas wypiłyśmy.

– To dzięki burzy, bo inaczej byłoby tylko po lampce – zapiszczała Marysia.

– Przestańcie, kozy, mi przerywać – zaśmiała się Anna. – A następnego dnia poznałyśmy Felcię… – Teraz ona położyła dłoń na dłoni Felci. – Zanim rozmówiłyśmy się tak szczerze, trochę nam zeszło… Wcześ­niej była wizyta u Feliksa Kiedrowskiego, a potem odnalezienie grobu Bronka Zalewskiego, który wówczas, zgodnie z opowiadaniem Feliksa, miał być moim tatą… – Anna przymknęła oczy i ucichła na chwilę. – A potem te zapasy słowne z tobą… – spojrzała na Felcię – …bo żadna z nas nie miała odwagi powiedzieć nic wprost.

– Tak było… – głośno westchnęła Felicja. – Dopiero jak ci się ten szal zsunął z pleców i zobaczyłam znaną mi plamkę… – uśmiechnęła się.

– Serduszko, rombik, kółeczko… – wtrąciła Eliza.

– Serduszko, rombik, kółeczko… – powtórzyła Anna, a Felicja skinęła głową. – No, i wtedy puściły lody!

– Ale dzięki temu polubiłaś moje nalewki! – wykrzyknęła Felcia.

– Czy ja się tutaj czasem za bardzo nie rozpiłam?

– Anna roześmiała się. – Ale pyszne są one!

– Kaśka! – huknęła rozbawiona Felcia. – Szoruj po wiśniówkę i kieliszeczki… Wlałam ją do karafki i zostawiłam w spiżarce.

Kaśka i Eliza puściły się biegiem ku sieni; po chwili były z powrotem.

– No, a potem proboszcz, gmina, szukanie po internecie Krysi Zalewskiej… – Anna uniosła do ust kieliszek, zrobiła łyk i przymknęła oczy. – A cóż to za cudo? – spojrzała na Felcię. – Poczekaj, nie mów, niech sama odgadnę…

Powtórny łyk, przymknięcie oczu i smakowanie; poruszała ustami i językiem.

– Czuję chyba jeszcze miód? – Spojrzała pytająco na Felcię, ta skinęła głową, uśmiechając się. – Chyba odrobina wanilii… i pewnie coś tam jeszcze jest… – znowu mały łyczek – …poddaję się, ale to pychota.

– Miód i wanilię odgadłaś, ale jest tam jeszcze cynamon i goździki. To najbardziej zdrowotna z wiśniowych nalewek. – Felcia wzięła się pod boki. – A jak się zrobi chłodniej, poznacie jeszcze wiśniówkę cytrynową. Przeziębienie was wtedy nie ruszy. – Klasnęła w dłonie.

– A ja też miałam tego lata dużo przeżyć… – odezwała się Kaśka.

– Cicho, kozo! – wykrzyknęła Anna. – Matce przerywać…

– Myślałam, że skończyłaś.

– Ja ledwie zaczęłam… Dolej nam lepiej. – Anna wskazała na kieliszki; Felcia znowu klasnęła.

– Się porobiło… – Pokręciła głową Kaśka, spełniając życzenie matki; kobiety roześmiały się.

– Więc na czym skończyłam? Aha, internet i poszukiwania Krysi. To wszystko dzięki Elizie… – Spojrzała z wdzięcznością na wnuczkę. – Twoje zdrowie!

– No wiesz, babciu…

– Od zdrowia nic złego ci nie będzie – zaśmiała się Felcia. – Należy ci się jak nic!

– Ależ z tym internetem i Zalewskimi było emocji…

– Anna machnęła dłonią. – A potem oni przyjechali tutaj.

– A przedtem…? – Eliza zmrużyła oczy.

– Co przedtem? Mówiłam, że potem…

– Ale co było przed tym potem? – Eliza nie dawała za wygraną i zaśmiała się; Felcia, Kaśka i Marysia dołączyły do niej. – Opowiedz najpierw, jak to było z polowaniem na… Lwa – zerknęła zaczepnie na babcię.

– Ach, Ryszard… – Anna westchnęła i przymknęła oczy. – No, polej! – Oprzytomniała nagle, omiatając wzrokiem córkę; ta uniosła brew w górę. – Nigdy bym nie pomyślała, że mnie się może coś takiego przydarzyć.

– Że możesz… się rozpić? – prychnęła Kaśka; Anna pogroziła jej.

– Że mogę się zakochać i… – podniosła oczy w górę – …że będę mogła, umiała, mówić o tym głośno przy córce i wnuczce… – Pokręciła głową.

– Na tym wzgórzu pełnym słońca różne cuda się zdarzają. – Felcia zaplotła dłonie na brzuchu.

– Dobrze, że się wyrwałam z domu, bo inaczej ominęłyby mnie takie ciekawe rozmowy – zatrajkotała Marysia, uniosła swój kieliszeczek do ust i potrząsnęła końskim ogonem.

– Czyli Ryszarda mamy już z głowy… – Anna zawiesiła głos, czując na sobie spojrzenie pozostałych kobiet. – Sprawdzam, czy kontrolujecie to, co mówię – uśmiechnęła się. – Znaczy opowiedziałam o nim… wystarczająco – dodała, widząc niedosyt w oczach córki. – A potem przyjechali tutaj Władek z Maxem. – Uniosła oczy w górę i objęła się ramionami. – Czyż to nie nadaje się na film? I jak w ogóle wytłumaczyć… – powoli przesuwała wzrok po siedzących przy stole – …że trafili nam się tacy dobrzy ludzie?

– Ech, to akurat jest proste. Dobro idzie do dobra. W Biblii tak stoi i w prawdziwym życiu też tak jest. Zawsze tak jest. Czasami zanim to się spełni, człowiek pyta samego siebie, dlaczego ja mam być ciągle dobry, a inni nie, ale potem się okazuje, że jednak było warto… – Felcia pokiwała głową. – Trzeba po prostu w to wierzyć i robić swoje.

– Nawet jeśli to Zocha? – Anna spojrzała jej w oczy.

– Wyjaśniłyśmy sobie już wszystko… Parę razy w życiu byłam dla niej niemiła, chociaż robiłam to… wbrew sobie – zaśmiała się smętnie. – Ale już nie będę.

Kaśka, Marysia i Eliza wpatrywały się to w jedną, to w drugą z kobiet z otwartymi ustami. Na werandę wszedł Jan Werra.

– Wasze głośne śmiechy mnie rozpraszały i w końcu się zaciekawiłem, czym się tak dobrze bawicie – rzucił, czując na sobie pytający wzrok Felci.

– Opowiadamy sobie takie babskie historie… – Felcia, uśmiechając się, machnęła dłonią. – Chyba to cię nie zainteresuje.

– Ja też przez ponad czterdzieści lat nosiłem su­kienkę, więc kto wie – mrugnął Jan i przysiadł obok Marysi.

– Opowiadamy, co się komu wydarzyło tego lata

– wyjaśniła Anna.

– Oj, ciekawe było to lato… ciekawe. – Jan wciągnął głęboko powietrze i spojrzał na Felcię; ta zgodnnie pokiwała głową.

– Kiedy już przyjechali, a potem pojechali Zalewscy i przeżyliśmy brak paliwa na środku jeziora…

– uśmiechnęła się szeroko Anna, wracając do przerwanej opowieści – …zdarzył się tutaj jeszcze jeden cud. Przyjechał czarny rycerz na srebrnym koniu i piękna księżniczka zeszła ze swojej wieży, i wspięła się wreszcie na… stopnie ołtarza. – Spojrzała na Marysię; ta podniosła brodę w górę, wyprężyła się i już-już otwierała buzię. – Jeszcze nie skończyłam… – Anna położyła palec na ustach. – Niedługo potem odwiedził nas przypadkiem dziadek Wiki, Tadeusz, no i wtedy wszystko to, co już było wcześniej ustalone, pewne, zostało przekreślone. Krysia nagle przestała być moją mamą, Władek bratem, ale… zyskałam nową mamę i nowego brata: Józefę Kuszer i Tadzia, choć okazało się, że on tak naprawdę ma na imię Mieczysław… – Rozłożyła dłonie.

– Ale mimo to Władek z niczego się nie wycofał

– pośpieszyła z uwagą Felicja. – Podtrzymuje wszystkie swoje obietnice, dalej chce sfinansować budowę siedliska, a przede wszystkim chce, żebyś go traktowała wciąż jak brata. – Felcia dotknęła dłoni Anny, a ta opuściła głowę.

Zapadło milczenie. Wszyscy wpatrywali się w Annę.

– Nie zdążyłem go poznać, czego żałuję, ale z tego, co słyszę, to on jest chodzącym dobrem – odezwał się cicho Jan. – Ileż on musiał w życiu przejść? Matka dobrze go wychowała… – Znowu zapadła cisza.

– A na koniec… – Anna uniosła głowę – …przyjechali Dziedzicowie. Będzie nam tutaj Henryk włodarzył i mieszkał razem z całą rodziną. Mam nadzieję, że się wpasują.

– O to akurat się nie martwię. Henryk wprosił się na spacer ze mną… – Kaśka zamrugała oczami. – Nie mówiłam wam o tym, bo nie było kiedy; najpierw się nacieszył, a potem wypłakał. Powiedział, że przy mnie się nie wstydzi. Od czasu kiedy go wytupałam w „Zielonym Dworze”, przypominając mu, że jest Sarmatą, traktuje mnie jak swoją bardzo mądrą, chociaż malutką siostrę. Tak mi powiedział.

– I spójrzcie, że nawet w takim momencie potrafił być bardzo elegancki. Pięknie cię skomplementował… – Anna spojrzała na córkę.

– No właśnie… Wtedy w podzięce uściskałam go strasznie mocno… albo jeszcze mocniej, a on nieoczekiwanie puścił się biegiem za drzewa i przez pięć minut nie chciał wrócić. A potem, za to moje wyściskanie, kolejne pięć minut mnie jeszcze przepraszał. – Kaśka pokazała zęby.

– Bo Henryk ma kindersztubę i zna się na ludziach! – Felcia klasnęła, a Anna i Jan jej przytaknęli.

– Ojejku, tylko wy teraz przestańcie mnie jeszcze podkręcać, bo już robi mi się duszno… – Kaśka powachlowała się dłońmi.

– Jak skończysz się chłodzić, to będzie twoja kolej.

– Anna zmrużyła oczy.

– A ty już skończyłaś? A wycieczka do księstwa z Ryszardem?

– Już raz wam… – Anna zawiesiła głos i wskazała na córkę i wnuczkę – …nie opowiedziałam, więc dzisiaj uczynię podobnie – uśmiechnęła się; Kaśka i Eliza udały smutek. – Jesteście jeszcze małe kozy, jeśli trzeba wam wszystko opowiadać boldem – zaśmiała się i machnęła dłonią.

– No już dobrze, dobrze… – Kaśka potarła czoło.

– Znaczy ja… nie chciałam tu jechać jak cholera…

– Kasiu! – matka skrzywiła się.

– Anno… Homo sum; humani nihil a me alienum puto^[1] – poważnym tonem odezwał się Jan. – Myślę, że to słowo oddało doskonale stan ducha Kasi w tamtych dniach.

– Tak było! – Kaśka uderzyła się w piersi. – Ale od poniedziałku wieczór, od trzeciej lampki koniaku u Marysi w szkole, po awarii Żaby, już dobrze się czułam – zachichotała i przybiła sobie z Marysią piątkę.

– Dla mnie najważniejszym wydarzeniem tego lata jest to, że zakochałam się z wzajemnością… – zawiesiła głos i spojrzała matce w oczy – …w pięknej i mądrej kobiecie. – Zmrużyła po kociemu oczy; Annie, Felci i Marysi oczy z kolei rozszerzyły się jak koła. – Miało być przecież szczerze, czego się więc dziwicie… – sama rozłożyła ramiona – …czyżbyście mojej… Elizki nie znały?

– O Boże – Anna głęboko odetchnęła. – Chodźcie tu do mnie, dziewczynki.

Przez kilka chwil trwało potrójne ściskanie się i całowanie.

– Chyba jednak napełnię kieliszki – odezwał się Jan, spoglądając wokół śmiejącymi się oczami.

– To ty jeszcze nie polałeś? – fuknęła na wesoło Felcia.

– To stało się wówczas, kiedy wyskoczyłam do Gdyni, żebyście wy mogły sobie spokojnie porozmawiać.

– Kaśka wskazała głową na matkę i Felcię, a córkę uchwyciła za dłoń. – No, a kiedy wracałyśmy do was z Elizą z Gdyni, poznałam drugi raz w życiu Krzyśka, a niedługo potem… zerwałam z Piotrem. W międzyczasie zakochałam się też w Kaszubach, rzuciłam pracę w Poznaniu, nową znalazłam w Kartuzach i… już

– spuściła powietrze.

– Co i już? – zaprotestowała Marysia, potrząsając końskim ogonem. – Przecież coś jeszcze się stało.

– Stało się, Marysiu… – Kaśka przyłożyła dłonie do policzków; wszyscy wpatrywali się w nią z uwagą.

– No i…?

– Teraz przygotowuję głowę, oczyszczam ją, bo to sprawa raczej… poważna, więc nie można tak pochopnie. – Kaśka spojrzała przeciągle na Marysię.

Anna i Eliza uśmiechnęły się do siebie; Felcia i Jan uczynili podobnie. Kaśka kolejny raz powachlowała się dłonią.

– Teraz ty – potrząsnęła Marysię za ramię.

– Ale co ja?

– To samo co ja, a wcześniej Felcia i mama – odparła Kaśka.

– Ja… cóż, ja w czerwcu myślałam, że lato przeleci, a ja dalej będę sama. To znaczy z Klausem, ale sama

– zatrajkotała Marysia i dla animuszu po swojemu potrząsnęła końskim ogonem. – To wszystko przez was… – Wskazała palcem na Annę, potem na Kaśkę i zakończyła na Elizie.

– Co przez nas…? – roześmiała się Kaśka.

– Wszystko! Tak, a dokładniej dzięki wam. Jak ja lubię takie katastrofy, awarie… Tfu, co ja gadam.

– Ale akurat dwie tego lata miały dla ciebie dobry koniec – uśmiechnęła się Anna.

– Tak… teraz mi dobrze. Dzieci szczęśliwe, znalazły z Klausem wspólny język, teraz też muzykują, więc ja… hyc do was! – zaśmiała się perliście. – Mam ci ja Klausika w swoim domku – zapiszczała.

Wszyscy teraz przenieśli wzrok na Elizę.

– No… – zachęciła ją Felcia.

– A ja co? Dostałam się na studia, gdzie chciałam, byłam na wolontariacie, gdzie chciałam, spakowałam się już do Gdyni i od jutra będę studiowała tam, gdzie chciałam. – Spojrzała na mamę.

– No mów, mów – zachęciła ją Kaśka.

– Ale co jeszcze? Aha! Poznałam Wiczkę, jej rodziców i dziadków, Mroza, no a tutaj… – zatoczyła ramieniem łuk i uśmiechnęła się do Felci – …będzie moja baza w czasie studiów. Z tego się najbardziej cieszę, bo inne rzeczy miały prawo się zdarzyć, ale ta jest nieprawdopodobnie cudowna i nie ma mowy, żebym z niej zrezygnowała.

Felcia otwarła ramiona, a Eliza wpadła w nie z impetem.

– Zawsze cię tutaj podkarmię, ptaszynko. – Felcia otarła palcami zawilgotniałe oczy. – Tylko masz często przyjeżdżać. – Pogroziła na niby, a Eliza potwierdziła skinieniem głowy.

– Ale o czymś chyba jeszcze zapomniałaś? – Kaśka spojrzała kocim wzrokiem na córkę. – No…?

– Jeśli idzie ci o tego kartuziaka strzyżonego na jeża, o Igoria… – Eliza uśmiechnęła się – …to musi mieć się na baczności. Ze mną nie pójdzie mu tak łatwo, jak mu się wydaje. Nie, nie, nie. Chociaż zadatki ma…

Od śmiechu kobiet i Jana weranda aż zadygotała.

Kiedy wreszcie się uciszyło, Jan chrząknął.

– To ja też muszę coś opowiedzieć, bo jak wszyscy, to i dziadek – uśmiechnął się niepewnie; Felcia wcisnęła się w oparcie, zaś pozostałe kobiety spoglądały na niego zachęcająco. – Jeszcze na początku lipca myślałem, że Pan Bóg pogniewał się na mnie na zawsze za to, że odszedłem z zakonu. Ale ja Go przecież nie porzuciłem, tylko zmieniłem nieco stan… skupienia – uśmiechnął się. – Mimo że długo Mu to wszystko tłumaczyłem, wyglądało jednak, jakby się pogniewał – zamyślił się.

– To znaczy, tak myślałem… I nic nie pomagało, że pracowałem więcej, by zapomnieć o samotności. Budziłem się w nocy i czułem każdą mijającą sekundę… – Uderzył się kilka razy w klatkę piersiową, aż zadudniło; Felcia zakryła dłonią oczy. – Ten stan trwał ponad rok… – przerwał na chwilę. – Kiedy znalazł mnie Maciej, byłem w szoku. Nie umiałem się pozbierać, nie wierzyłem we własne szczęście. Był bardzo pokojowo do mnie nastawiony, a ja sobie niegdyś wyobrażałem, że gdyby się coś takiego przypadkiem zdarzyło, byłaby to strasznie ciężka rozmowa. Już na wstępie mnie zaskoczył. Powiedział wówczas, że robi to dla kobiety, która jest aniołem. Nic mi więcej nie powiedział, chociaż mógł; ja go nie pytałem, bo byłem zbyt spięty. Teraz, kiedy tutaj trochę pobyłem, nie dziwię mu się ani trochę. – Jan przeniósł wzrok na Kaśkę i przez chwilę wpatrywał się w nią z nabożeństwem.

Felcią wstrząsnęło szlochanie; Jan poderwał się ku niej.

– Przepraszam cię jeszcze raz za te wszystkie lata, Felu… – Przytulili się; zrobiło się cicho. – Wam, Anno, Kasiu, Elizo i Marysiu, dziękuję, że jesteście z nami

– odezwał się po chwili; Felcia pokiwała głową, ocierając łzy. – Nie opuszczajcie nas i tego wzgórza. To wszystko się wydarzyło tylko dzięki wam. – Wzruszony otarł oczy chusteczką.

– A czy wy nie jesteście czasem głodni? – Felcia nieoczekiwanie wstała, zakręciła spódnicą i klasnęła w dłonie. – Pomożecie mi, dziewczynki? – Zaprosiła gestem Kaśkę i Elizę.

– Idziemy wszyscy. My też pomożemy – zaśmiała się Anna.

*

Kolacja upłynęła w dobrym humorze. Wcześniej Felcia oganiała się od każdego, kto chciał jej jakoś pomóc, wyręczyć w przygotowaniach. Wreszcie dostała ataku śmiechu i opadła na krzesło.

– A róbcie sobie wobec tego sami, co chcecie i jak chcecie.

Kiedy wreszcie stół został nakryty, a półmiski z pokrojonym chlebem, wędliną, pomidorami i serami ozdobiły go pośrodku, pokiwała głową z uznaniem.

– No, super! Moglibyście zawsze to robić, ale dałam się odgonić tylko dzisiaj. Od jutra będą tutaj stały widły i będę nimi dźgać, gdzie i kogo popadnie, jeśli ktoś się zbliży – zaśmiała się. – To moja robota i ja ją uwielbiam.

Po kolacji wszyscy ponownie wyszli na werandę. Anna owinęła się wełnianym szalem, bez którego wolała wieczorami nie pojawiać się ani tutaj, ani na swoim tarasiku. Słońce skryło się już za Bytowem i szybko zaczęła zapadać szarówka. Nikomu nie chciało się mówić; głośne rozmowy i śmiechy, którymi była przesycona kolacja, ucichły. Wszyscy wpatrywali się w zachodni horyzont i niebo ponad nim, na którym niewielkie chmury służyły do zabawy w chowanego pojawia­ją­cym się z wolna gwiazdom. Rechot żab nie był już dzisiaj tak donośny jak jeszcze kilka, kilkanaście dni temu, a ciszę raz po raz przeszywało cykanie świerszczy.

– Czy widzicie tę jasną gwiazdę na wprost werandy? – odezwała się cicho Eliza.

– Gdzie ona jest? Która? – padły pytania.

– Najjaśniejsza, na wysokości gdzieś tak… trzydziestu stopni nad horyzontem – Eliza wskazała ramionami kąt i kierunek.

– Aha, aha! – rozległo się.

– To jest Arktur, najjaśniejsza gwiazda północnego nieba – powiedziała Eliza z nutą przechwałki.

– A skąd ty, dziecko, wiesz takie rzeczy? – Kaśka podniosła oczy w górę.

– A wiecie, ile Wika i Olek wiedzą o gwiazdach?

– Olek? – spytała Anna.

– No Olek, tato Wiki… ale ostatnio się pomylił, bo powiedział, że ta tutaj nazywa się Altair, a to jest jednak Arktur; należy do gwiazdozbioru Wolarza.

– A ty jak to wykryłaś, malutka? – wtrąciła pytanie Felcia.

– Bo jak mi wtedy, na jego imieninach, tyle naopowiadali o gwiazdach, to pożyczyłam od Wiki książkę i czasami ją przeglądam.

– No, a ten… drugi, druga…? – Anna zamachała dłonią.

– Altair też jest bardzo jasną gwiazdą, tyle że w gwiazdozbiorze Orła. U nich ją trochę może widać, chociaż tam dużo drzew. Nie to, co u nas…

– O, jak ładnie powiedziałaś – zachwyciła się Felcia.

– Dawno już polubiłam, Felciu, tak mówić. Ja pierwsza!

– Wiem, tak było.

– A wiecie, że ten Arktur jest sto dziesięć razy jaś­niejszy od słońca?

– No, nie mów… – odezwała się z niedowierzaniem Marysia. – Ale to dziwne, on jakoś w oczach… jaś­nieje.

– Bo robi się coraz ciemniej – zachichotała Kaśka.

Znowu zapadła cisza. Wszyscy przypatrywali się Arkturowi, który był coraz jaśniejszy i zaglądał ciekawsko do wnętrza „Iskierkowej” werandy.

– Czy ja wam kiedyś mówiłam, że dolina pod naszym wzgórzem nosi nazwę Rusland? – przerwała ciszę Felcia i spojrzała na poznanianki; wszystkie pokręciły przecząco głowami. – Ona daje nam życie, bo tam jest źródło doskonałej wody. Kiedyś, gdy się chodziło po nią, a na zboczu leżał jeszcze śnieg albo był lód, nieraz pojechało się dupskiem w dół, a wiadro puste. I znowu trzeba było schodzić na dół napełnić wiadro.

– No, a w kranie wody nie było…? – Anna spojrzała na Felcię.

– Nie wiem, bo… kranu nie mieliśmy – zachichotała Felcia. – Była studnia, ale wodę miała gorszą. Tam po wodę chodzili także inni ludzie ze wsi. Gospodarz, którego rodzina od pokoleń tam gospodarzy, ma od wielu lat stawy hodowlane. To te oczka wodne w głębi, widoczne za moim stawem.

– A od czego wzięła się nazwa Rusland? – spytała Eliza.

– A bo ja wiem? – Felcia wzruszyła ramionami.

– Muszę kiedyś spytać się Feliksa, może on wie…

Ponownie wszyscy zamilkli.

Z łąk nadchodziło falami cykanie świerszczy, a czas pomiędzy nimi wypełniał tylko szum drzew.

– Tak tu cicho o zmierzchu… – rzuciła Anna; Jan Werra spojrzał na nią badawczo.

– Pamiętam… – pokiwał głową.

– Ale ja tego nie powiedziałam celowo, nie chciałam. – Zatrzepotała dłońmi Anna.

– Ale dobrze powiedziałaś – wtrąciła Felcia.

– Był kiedyś taki film, właśnie o takim tytule jak te moje słowa, radziecki film… – Anna spojrzała na Jana, który znowu pokiwał głową. – Film wojenny, okrutny, ale momentami cudowny, poetycki. Bohaterkami były kobiety żołnierze. Kończy się tragicznie, bo wszystkie giną, a ostatnie sceny filmu dzieją się na bagnach, wśród cykania świerszczy, szumu drzew, w przejmującej ciszy. Takiej jak teraz, tutaj. Dziewczyna jest pochłaniana powoli przez bagno. Nie miałam siły wyjść z kina… – Pokiwała głową. – Rosjanie potrafili kręcić cudowne filmy – dodała cicho, a Jan znowu przytaknął.

– I od razu takie skojarzenie? – zdziwiła się Kaśka.

– Tak mi się tylko niechcący powiedziało, ale Jan na mnie spojrzał i natychmiast zrozumiałam, że on też zapamiętał.

– Ja tam na takie smutne filmy nie chodziłam. W ogóle do kina nie chodziłam – zachichotała Felcia.

– Żeby za własne pieniądze iść do kina i tylko się bać, przeżywać, albo nawet płakać? Ale pamiętam taki ruski film, co się na nim śmiałam bez przerwy, do łez. Po wojnie objazdówka z nim do nas przyjechała. Dużo śpiewu i ładna muzyka... Że świat jakiś taki wesoły, czy coś.

– Miał tytuł: Świat się śmieje – poprawił Jan. – Piękna przedwojenna komedia muzyczna, na wzór amerykańskich musicali. Wiem, że byłaś na nim, bo ja siedziałem kilka rzędów za tobą.

Felcia odwróciła się raptownie w jego kierunku.

– To dlaczego do mnie nie podszedłeś, nie usiadłeś obok?

– Bo wówczas jeszcze za mną nie patrzyłaś – roześmiał się Jan.

– W takim razie musiało to być przed pięćdziesiątym rokiem – zawtórowała mu radośnie Felcia.

Weranda wypełniła się śmiechem.