Читать книгу Mən hardanam. Mən niyə burdayam. Hara gedirəm 2.0. Bir yad adamın xatirələri - Валентин Рузанов - Страница 7

– Salam. Sizinlə görüşmək istərdik. Yalnız səninlə. Restoran "Zorotaya Spora …" Sporrra … Golden Spur. Yeddi addım. TAMAM?

Musiqi kitabçalarını yavaş -yavaş yoxlayıram və musiqi mağazasından çıxıram. Dekabrda üzünə qar yağdı. Svetoforlarda avtomobil silecekleri. Piyada keçidi, mərkəzdən yarım saatlıq yol şəhərlər və mən, həyatımı riskə ataraq, «Spur» un qarşısındakı yolu kəsirik. Restoranın girişindəki skamyada iki donmuş rəqəm var.

– Halloween!

– Salam! Ancaq bir az erkənsən.

– Belə havanı çox sevirik. Sən də erkən.

– Sadəcə gəzdim.

Elektro-cazın sədaları altında otuz ildir getmədiyim bir restorana giririk. Daha sonra yeni çıxan video pleyerlərdə Yapon cizgi filmlərinin nümayişi ilə gəncləri cazibədar edən bir kafe idi.

– Nə sifariş edərsən?

– Mən veganam.

– Nə səbəbdən?

– Etik.

Amerikalılar, heç bir əlamət göstərmədən, vegetarian da sifariş verirlər: borscht, qızardılmış kartof, salat və su.

– Sağlam həyat tərzi sürürsünüz. Siqareti buraxmaq istəmirsən?

– Mən istəmirəm.

– Hər şeydən razısınızmı?

– Bəli.

– Heç sevmisənmi?

– İki dəfə. Birincisi digəri ilə evləndi. İkincidən bütün əlaqələr itir.

– Yaxşı. Daha yaxşı baxmaq lazımdır!

Daha yarım saatlıq tələsik söhbət və hətta qonşu masalar mənim gənclik arzumdan – Nyu -Yorkda caz oynamaqdan, o vaxt rus dilində dərsliklərin olmamasından və ingilis dilinə olan marağımdan xəbər tutacaq. İngilis dilində fədakar hekayəmi amerikalılardan birinin gözlənilməz bir ifadəsi kəsir:

– Axşamınız xeyir!

Əcnəbinin baxışlarını izləyib arxaya dönürəm. İyirmi yaşlı bir ofisiantın yanan gözlərini arxamda arxada duran görürəm, improvizasiya zamanı virtuoz keçidlər ifa edəndə belə gözlər tamaşaçılarda olur.

– Axşamınız xeyir! – bir qədər utandığım və üzündə yüngülcə gülümsəyən garson, ağzımı açıb yenidən amerikalılara baxdığımı izləyir.

– Daha yaxşı baxmaq lazımdır! Onlar başlarını yelləyirlər.

(Dekabr)

Gecə. Çətin düşüncələrə dalmışam, avtomobil yolu ilə gedirəm. Bu beton canavar, şahzadənin son yoldaşı tərəfindən sürətli sürmək və onunla tez -tez görüşmək üçün xüsusi olaraq tikilmişdir. Ancaq yerli sakinlərə görə, Knyazlığa ən qısa yol dəmir yoldur. Və mənim kimi çoxları bu yolu seçdi.

– Hey! Bu mənim kətanımdır, – dəri pencəkli uzun, arıq bir qız yolumu kəsdi.

– Daha bir çəngəl var. Bəlkə dağılacağıq.

– Yalnız iki rels var.

– Ancaq yatanlar çoxdur!

– Litvalı nyasuprantuya kül2.

– Və mən onu çox yaxşı başa düşürəm.