Читать книгу Życie towarzyskie w XIX wieku - Agnieszka Lisak - Страница 8

Życie towarzyskie wyższych sfer w XIX wieku było jak bajkowy teatr. Był to teatr osobliwy – oglądany z daleka robił imponujące wrażenie, tracił jednak przy bliższym poznaniu. Patrząc na niego z perspektywy stuleci, łatwo ulec złudzeniom, stracić z pola widzenia szczegóły, które spotkania czyniły często trudnymi do zniesienia. Jednym z takich „szczegółów” były konwenanse. Rozrywkę cechował ogromny formalizm. Kodeksy savoir vivre’u zawierały dziesiątki przepisów, regulujących najdrobniejsze sfery życia – sposób kłaniania się, mówienia, chodzenia, robienia zakupów, patrzenia, odkładania cylindra... A były i takie poradniki, które szły jeszcze dalej i prezentowały gotowe dialogi – podpowiadały, o czym rozmawiać ze sobą podczas tańca, spaceru, spotkania w salonie. „Biada temu, kto stu paragrafów salonowych na pamięć nie umie”, pisał Józef Bogucki. Niejednokrotnie, wchodząc do towarzystwa, trzeba było bardziej troszczyć się o to, by dobrze wypaść, niż by dobrze się bawić. W dodatku istniało wiele wzorców zachowań, niekiedy ocierających się o teatralność, które człowiek światowy powinien był powielać. Od prawdziwej damy wymagano takich cech jak: wrażliwość, delikatność, w modzie była także ckliwość, melancholia. Kobiety na zawołanie wpadały więc w przerażenie, mdlały, zalewały się łzami, dostawały migren, ataków duszności. Delikatność połączona z wrażliwością miała jednak charakter raczej towarzysko-salonowy. Jak zauważał Teodor Tripplin, nie ma nic bardziej nieznośnego, jak „rzewność w salonie, tkliwość w kościele, melancholija w teatrze”, gdy są połączone z najzupełniejszym brakiem miłosierdzia na widok ludzkiego cierpienia i niedoli. W szczególności, gdy te same istoty, nieczułe na nędzę bliźniego, „będą mdlały na widok pijawki, którą się przystawia dziecku, i spazmów dostaną, gdy się ukaże jaki pogrzeb na ulicy”[1].

Kto nie miał wypracowanych przez siebie wzorów zachowań, nadających się do salonów, uprawiał naśladownictwo, o czym wspomina Klementyna Hoffmanowa:

Jakoż w rzeczy samej trudno znaleźć zupełnie naturalną kobietę. (…) Jedna odkryła, że jej pięknie z podniesionemi w górę oczyma; druga, że uśmiech jest jej do twarzy; trzecia, że chód niepewny i chwiejący się, interesującej jej użycza postaci itp.; czy więc potrzeba, czy nie, pierwsza wzywa bez ustanku pomocy Nieba, druga śmieje się, choć nie ma z czego, a trzecia, pełna siły i zdrowia, zawsze słabowitą udaje. Nie skończyłabym nigdy, gdybym ci chciała wymienić, Amelio, wszystkie rodzaje przesady; do tego ona dochodzi stopnia, że kobiety często nawet wady i kalectwa udają (…). Zmrużanie oczów, używanie szkła, niepoznawanie ludzi, wszystko to na krótki wzrok składają, lubo (tj. chociaż) najczęściej wyśmienicie widzą; chociaż zdrowe, zawsze słabość udają: najmniejsze przelęknienie, rozczulenie sprowadza spazmy (…). Niektóre damy, zamiast chlubić się z odwagi, boją się wszystkiego: koni, kota, myszy, ognia, grzmotów, wiatru, ledwie że nie strachów, a wszystko to, żeby interesującą nadać sobie postać i wzbudzić litość[2].

Opanowanie tysiąca reguł i przestrzeganie ich z żołnierską dyscypliną nazywało się światowością. Na straży konwenansów stała plotka. Jej emisariuszkami były starsze panie, posypane naftaliną, śledzące niedociągnięcia w etykiecie z detektywistyczną wręcz skrupulatnością. Nietrudno więc dziwić się, że wielu, wchodząc do towarzystwa, czuło się niczym na sądzie ostatecznym. By sobie wyobrazić, co przeżywał niejeden uczestnik zbiorowych spotkań, który jeszcze nie nabrał światowych manier, wystarczy zajrzeć do książki Spirydiona. Wielu przejmował strach, a do tego „jakaś dziwna nieśmiałość paraliżująca, i to wzruszenie tak silne, że głos zatrzymuje się w gardle”, a palce – gdy się siada do fortepianu – „sztywnieją, nie pozwalając grać”[3]. W dodatku „nieraz ludzie bardzo zdecydowani ze strachem wchodzili do salonu”. Czasami słuszny był ten strach, gdy chodzi o salony, „w których szyderstwo i potwarz główną grają rolę...”[4].

Fragment z poradnika

Prawidła przystoyności i obyczayności dla młodzieży szkolnej…

Oczyma nie strzelaj po stronach: nie spoglądaj na nikogo ukosem, ani okiem pogardzającym i pysznym, a gdy z kim mówisz; nie wpatruj mu się w twarz, lecz niżej ku ziemi, zwłaszcza kiedy z takimi rozmawiasz, którymś respekt powinien (oddawać), albo z osobami innej płci[5].

Kolejnym czynnikiem, który wpływał na kształt życia towarzyskiego, były surowe normy obyczajowe w zakresie relacji damsko--męskich. W dobrym towarzystwie kontakty kobiet z mężczyznami odbywały się pod ścisłym nadzorem opinii publicznej. Jakakolwiek poufałość była niedopuszczalna i groziła zszarganiem reputacji (przede wszystkim kobiety, mężczyzn surowe normy dotyczyły w zdecydowanie węższym zakresie).

Kobiety z dobrych domów nie prowadziły własnego życia towarzyskiego, nie mogły same chodzić do kawiarni, teatru, czy na bale. Ba, nie wolno im było nawet samotnie spacerować po ulicach. Jeden z poradników savoir vivre’u pouczał, że „córki domów dystyngowanych nigdy same nie wychodzą na ulicę”[6]. Pokazanie się w parku czy innym publicznym miejscu wymagało asysty męża, kogoś z krewnych, przyjaciółki, ewentualnie służącej. Maria Estreicherówna wspomina, jak jej ojciec ubolewał, że panna Stefcia Sawiczewska naraża się lekkomyślnie na obmowę, chodząc sama co rano do kościoła Mariackiego (pomimo to, że mieszkała obok niego)[7]. A były i takie miejsca, gdzie nawet obecność służącej w roli ciotki przyzwoitki nie chroniła przed podejrzeniami. Według wskazówek Spirydiona, młoda panna nie powinna nigdy paradować w miejscu tłumnie zapełnionym lub ożywionym muzyką wojskową ze swą służącą ani też z guwernantką. Mogła tu jednak przebywać w towarzystwie swoich rodziców lub znajomej sobie rodziny. Ze służącą lub guwernantką chodzić można było tylko za sprawunkami lub interesami, lub w takie miejsca, gdzie nie bywało wiele osób[8].

Wychodzono z założenia, że kobieta jest zbyt lekkomyślna, by mogła samodzielnie dbać o swoją reputację. Do tego była potrzebna pomoc odpowiedzialnej osoby, to jest męża, ewentualnie innego dojrzałego członka rodziny. Z tego też powodu panny uczestniczyły w życiu towarzyskim pod czujnym okiem rodziców, mężatki pod nadzorem mężów. Spirydion zauważał, że mąż powinien zawsze czuwać nad znajomościami swej żony, dlatego dobrze jest, gdy jej wszędzie towarzyszy i gdy z nią jak najdłużej przebywa. „Przede wszystkiem jednak niech się wystrzega dla żony towarzystwa tych kobiet, które pozostawione samym sobie zbytkami tylko i rozrywkami zajęte są”[9]. Gdy stary i schorowany małżonek stronił od towarzyskiego życia, małżonka skazana była na samotność. I co najwyżej dorosła córka mogła ją uwolnić od tego stanu. Ponieważ matka w jej asyście mogła pokazywać się w świecie (oczywiście pod warunkiem, że mąż na to pozwolił).

Zachowanie przedstawicielek płci pięknej podczas spotkań było ukierunkowane na ciągłe dawanie dowodów swej przyzwoitości i unikanie plotek, które jeszcze nie padły, aczkolwiek mogły się narodzić. Należało być czujnym, tym bardziej że opinia publiczna była surowa i niestety rzadko sprawiedliwa. Zszarganie dobrej sławy groziło mężatce tym, że mąż nie mógł pokazywać się z nią w towarzystwie (skazana była na samotność), natomiast w przypadku panien nieraz stawało się powodem staropanieństwa.

Kobieta mogła być leniwa, głupia, próżna, rozrzutna, ale uchodziła za porządną, jeżeli tylko pozostawała wierna swemu mężowi i nieustannie dawała dowody przyzwoitości. Jednocześnie wymagano od niej, by pozostawała ślepa na zdrady partnera (popełniane najczęściej ze służbą domową, boną do dziecka czy też prostytutką). Zarzucenie mężowi niewierności było jednym z najcięższych grzechów, jakich dopuścić mogła się kobieta, choćby zarzut był prawdziwy. Zainteresowanych problematyką relacji damsko-męskich w XIX wieku odsyłam do mojej drugiej książki pod tytułem Miłość kobieta i małżeństwo w XIX wieku.

Jak wiadomo tydzień bez skandalu był tygodniem straconym, więc zawzięcie polowano na obyczajowe sensacje. Często zupełnie niewinne zdarzenie stawało się powodem komentarzy. Bo czy, aby na pewno dama, która przewróciła się na balu, nie zrobiła tego specjalnie, tak by upaść w objęcia stojącego obok mężczyzny? Plotkarstwo, biorące się z nadmiaru wolnego czasu (co dotyczyło przede wszystkim kobiet), było jednym z największych utrapień ówczesnego życia towarzyskiego. „A kto nie zna tych podstępnych, zyzem patrzących plotkarzy, którzy wszędzie wietrzą karmę dla swych plugawych i złośliwych języków, na zmartwieniu nawet ludzkiem budując swój dowcip!”[10] – wykrzykiwał Spirydion. I jak zauważał w innym miejscu swej książki, wystarczy takiemu wyżłowi powiedzieć, że widziano pana A. tu i tu, a panią B. rozmawiającą z panem C. Zaraz pobiegnie taki, „nie jedząc, nie pijąc i nie śpiąc, do pana A., pani B. i pana C. i powtórzy im te niewinne słowa z właściwym sobie naciskiem i akcentem, czyli wytworzy w lot potwarczą plotkę, z której powstają zawikłania i wzajemne gniewy”[11].

Plotka czyniła cuda, potrafiła uśmiercać żywych i do życia przywracać umarłych. Helena Modrzejewska wspomina, że w okresie gdy była chora, gazety informowały o śmierci jakiejś Modrzejewskiej, której pierwsza litera imienia brzmiała zupełnie inaczej. Nie miało to jednak większego znaczenia, po mieście już rozeszła się wieść, że wielka aktorka nie żyje. Sprawa stała się nader kłopotliwa, mąż zaczął przyjmować kondolencje, do domu przychodzili grabarze, pragnący wziąć miarę na trumnę, i fryzjerzy, oferujący kupno włosów na perukę[12].

Niewyczerpanym źródłem informacji na temat każdego domu były służące. Dzięki nim nowinki na temat życia prywatnego chlebodawców nieustannie krążyły po mieście i z ulic docierały na salony. Panny z wiklinowym koszem w ręku spotykały się na targu lub przed wejściem do kamienicy i mełły językami, sprzedając najświeższe ploteczki na temat swych chlebodawców. W konsekwencji żadna rodzinna tajemnica nie była w stanie utrzymać się w domowym zaciszu. W mieście każdy wiedział o każdym wszystko lub prawie wszystko. Z tego też powodu poradniki dobrego tonu zwracały uwagę, że jest dużym nietaktem przyjmowanie do pracy służącej, która została zwolniona z domu dobrych znajomych. Oznaczało to bowiem wejście w posiadanie wszystkich ich rodzinnych tajemnic.

Fragmenty z poradników savoir vivre’u dotyczące przyzwoitego zachowania się w towarzystwie:

Młodemu człowiekowi nie wypada – chyba że jest w bardzo bliskich stosunkach z jakąś rodziną – zostawać ostatnim po balu czy wieczorze, jeżeli w domu tym znajdują się młode panny. Tak samo, gdy oddaje wizytę młodej kobiecie, niech jej nie przedłuża, gdy ją zastał samą. Również, gdy się spotka dwóch młodych ludzi w salonie młodej kobiety, obaj powinni pożegnać się równocześnie, ażeby nie mówiono, iż jeden został jeszcze sam na sam, gdy drugi już wyszedł.

Mężczyzna, spotkawszy na ulicy damę znajomą, kłania się jej tylko, ale jej nie zatrzymuje, ani z nią rozmowy nie zaczyna, zwłaszcza jeżeli oboje są młodzi. Na spacerze może się przechadzać, ale z kilkoma damami, nie z jedną.

Jeżeli mąż wyjeżdża na czas jakiś za interesami, żona powinna przenieść się do jego rodziców i tylko w przypadkach nadzwyczajnych, zazwyczaj smutnych do rodziców swoich.

Nie przystoi szukać towarzystwa dam, gdy zalatuje od ciebie woń wina lub innego trunku albo gdy czuć zapach tytoniu. Palacze powinni po wypaleniu umyć sobie wąsy i brodę.

Młodzieniec nie powinien brać w rękę przedmiotów swej danserki, to jest: bukietu, chustki, wachlarza, bo oznacza to poufałość, zwracającą uwagę ogółu.

Idąc schodami, damę zawsze zostawiamy za sobą, tak aby nie deptać jej sukni.

Idąc ulicą, nie należy zaglądać paniom w oczy.

Kobieta powinna podawać rękę mężczyźnie, ale nie ściskać mu jej.

Młody człowiek nie ofiaruje nigdy bukietu pannie, chyba że jest jej krewnym, narzeczonym lub drużbą na weselu.

Należy stawać przed piecem w pomieszczeniu tak, aby i inni ogrzać się mogli.

Nie przystoi podawać ręki damie pierwszej, nim ona tego sama nie uczyni. Z tej samej przyczyny nie przystoi podawać ręki starszej i wysoko położonej osobie, zanim takowa swojej nie poda.

Nie przystoi znajomej damy zatrzymywać na chodniku, chyba że do tego będziesz zmuszony przez okoliczności.

Będąc w gościnie, nie wypada pluć na podłogę, zwłaszcza jeśli jest woskowaną lub zasłaną kobiercami. W ogóle zaś nieprzyzwoitości tej wystrzegać się wypada w towarzystwach złożonych z dam i osób znakomitych. Bowiem częste spluwanie, wątpić należy, aby zaletą było. Dla człowieka wykształconego wstręt i obrzydzenie w innych jedynie wzbudza. Jeśli więc potrzeba wymaga tego, a w pokoju nie ma spluwaczek, wtedy w chustkę pluć należy, wszakże bez zaglądania w nią.

Zmordowanych kobiet i panien do tańca nie proś i sam zmordowany i spocony nie tańcuj. Na krzesłach tańcujących osób nie siadaj i krzeseł im nie zabieraj.

Chodząc po ulicach, nie miej zwyczaju jeść czegokolwiek nawet orzechów i jabłek itp., bo to na wsi uchodzi, ale w mieście wcale nie przystoi.

Treść dostępna w pełnej wersji eBooka.

1 T. Tripplin, Hygiena polska czyli sztuka zachowania zdrowia, przedłużenia życia i uchronienia się od chorób, Warszawa 1857, t. II, str. 42.

2 K. Hoffmanowa, Pamiątka po dobrej matce, Kraków 1898, str. 141.

3 Spirydion (Lubowski E.), Kodeks światowy, czyli znajomość życia we wszelkich stosunkach z ludźmi, Warszawa 1898, str. 101.

4 Ibidem, str. 37.

5 O. Kopczyński, Prawidła przystoyności i obyczayności dla młodzieży szkolney oraz prawa uczniów, bnw, 1819, str. 4, zgodnie ze współczesnymi zasadami pisowni.

6 M. Rościszewski, Pani domu, Warszawa 1904, str. 252.

7 M. Estreicherówna, Życie towarzyskie i obyczajowe w Krakowie w latach 1848-1863, Kraków 1968, str. 36.

8 Spirydion, Kodeks światowy…, str. 205, 206.

9 Ibidem, str. 112.

10 Spirydion, Kodeks światowy…, str. 128.

11 Ibidem, str. 193.

12 H. Modrzejewska, Wspomnienia i wrażenia, Kraków 1957, str. 235.