Читать книгу Świąty Mikołaj - Agnieszka Tyszka - Страница 3

Wczoraj nasza Pani powiedziała:

– Od jutra rozpoczynamy ferie świąteczne. Cieszycie się?

– Hurra!!! – zawołali chłopcy.

– Taaak!!! – krzyknęłyśmy my, dziewczyny.

– Ja też się cieszę. – Pani uśmiechnęła się. – Mam dla was z tej okazji dwie niespodzianki – dodała tajemniczo.

Świąteczne niespodzianki leżą teraz na biurku w moim pokoju. Pierwsza to serce z piernika z napisem z kolorowego lukru: TONIA. Każdy dostał takie, ze swoim imieniem. Można je powiesić na choince. Fajny pomysł, prawda?

A druga to zwykły zeszyt, a właściwie niezwykły, bo ukryty w czarodziejskiej okładce. Nasza Pani obłożyła osiemnaście szkolnych zeszytów w kolorowy papier. Na każdym napisała błyszczącym złotym mazakiem: MOJE MAGICZNE ŚWIĘTA.

Oglądaliśmy te zeszyty i nic nie rozumieliśmy. Pani wyjaśniła, że zeszyty będą naszymi świątecznymi pamiętnikami. Poprosiła nas, byśmy podczas ferii opisali własnymi słowami, jak się wyraziła, magię świąt.

– Ojejku… Dlaczego? Przecież mamy wolne – westchnął Borys, który nie przepada za pisaniem.

Pani uśmiechnęła się do Borysa i powiedziała:

– To nie jest zwyczajna praca domowa. Nie musisz zapełniać całego zeszytu. Niech każdy z was postara się zrobić to po swojemu. Po feriach nagrodzę najoryginalniejszy gwiazdkowy pamiętnik.

– A można coś narysować? – zapytała nieśmiało Krysia.

– No pewnie! Najlepiej wybuchową choinkę. Taką całą w bombach i bombkach – zarechotał Staś. To nasz klasowy żartowniś. Jak mówi Pani: etatowy1 żartowniś. Niestety, Staś lubi również dokuczać nam, dziewczynom.

– Może lepsza byłaby choinka cała w fajerwerkach? – Pani uśmiechnęła się wesoło.

– I wóz straży pożarnej, zaprzężony w renifery2 – dodałam. Niech ten głupi Staś nie myśli, że dziewczyny nie znają się na żartach.

Cała klasa parsknęła śmiechem. Ja też, bo nagle wyobraziłam sobie Świętego Mikołaja jako strażaka. Z białą brodą z gaśniczej piany. Co wy na to?