Читать книгу Vergif: Een Roman uit het Noorsch - Alexander Lange Kielland - Страница 5

Inhoudsopgave

Kleine Marius zat zoet en stil in de bank. Zijn te groote donkerbruine oogen gaven zijn bleek gezichtje een uitdrukking alsof hij verschrikt was; en als hem onverwacht iets gevraagd werd kreeg hij een kleur als vuur en stotterde.

Kleine Marius zat in op éen na de achterste bank, met een wat krommen rug; want er waren geen leuningen aan de banken en het was streng verboden tegen den lessenaar van de volgende bank te leunen.

Zij hadden aardrijkskunde van elf tot twaalf uur op een warmen Augustusdag na de vacantie. De zon scheen in den tuin van den rector en op de vier groote appels aan zijn appelboompje. De blauwe gordijnen waren voor ’t eerste venster neergelaten, maar voor ’t andere had Abraham een vernuftig bedachte zonnewijzer van inktstrepen in de vensterbank gemaakt. Hij telegrafeerde juist aan de vragers in de klasse, dat het over halftwaalf was.

„Welke steden zijn er nog meer?” vroeg de leeraar van den katheder en blies in een veeren pen. Hij was een specialiteit in ’t snijden daarvan; en in alle klassen, waar hij les gaf, lag een sierlijke verzameling veeren pennen, die niemand anders dan de Rector gebruikte.

Toch had de leeraar, die Borring heette, moeite ze in orde te houden. Want het gebeurde vaak, dat de een of andere ontaarde leerling de pennen verzamelde in ’t vrije kwartier, ze in een inktkoker stak en er zoolang mee omroerde in ’t zwarte sop, dat de punten naar alle kanten uitstaken en de schachten vol inkt zaten.

Als dan daarna Borring in de klasse kwam en riep: „Neen maar, groote hemel! wie heeft mijn pennen vernield?”—dan klonk het antwoord vast en eenstemmig uit de heele klasse: „Meneer Aalbom!”

Want het was bekend, dat de Heeren Borring en Aalbom elkander haatten met een innigen haat.

Borring schrapte de penneschachten af en blies de fijne, witte en de van inkt doortrokken spiraaltjes van den katheder weg.

„Nog meer steden.”—Hij mompelde even een zegenbede aan ’t adres van Aalbom, „meer steden! nog meer!”

Geen ander geluid werd in de klasse gehoord, want de achterste bank moest vandaag een beurt hebben en daar antwoordde nooit iemand.

Dat wist ook iedereen; maar voor de orde kregen ze toch eens in de maand een beurt, opdat ze hun 4 op de lijst zouden kunnen halen.

En de vier of vijf jongens, die daar zaten, zagen er ook niet uit alsof ze er veel om gaven of ze àl of niet konden antwoorden. Daarom was er niemand op de voorste banken, die lust had gevaar te loopen door hun iets in te fluisteren.

Alleen hij, die juist een beurt had, zat onrustig aan zijn atlas te friemelen, die dicht voor hem lag. Want onder ’t overhooren moest hij, die een beurt kreeg en zij, die naast hem zaten, hun atlassen dicht slaan.

„Met een kaart vóór je is er geen kunst aan aardrijkskunde,” zei Borring.

Tegen zijn gewoonte in had hij een beetje geleerd, de lange Tolleiv; ’t was over de steden in België; hij had zijn les thuis twee keer overgelezen en eens in de school.

Maar die stilte, telkens als Borring weer gezegd had: „Meer steden,” de heel vage herinneringen aan de Belgische steden, die na Brussel kwamen, en het ongewone voor hem, dat hij antwoorden zou,—dat alles snoerde hem den mond, hoewel hij heel zeker nog één stad wist;—hij zat den naam in zich zelf te noemen, maar hij durfde zijn mond niet open doen; misschien was ’t wel heelemaal mis en zou hij als gewoonlijk door allen worden uitgelachen; ’t was maar ’t best te zwijgen.

De anderen op de achterste bank wachtten kalm en onverschillig hun lot af. ’t Waren de grootste en sterkste jongens van de klasse; zij dachten er over om naar zee te gaan en gaven geen steek om hun rapport. Er was maar één van hen, die zijn aardrijkskunde-boek nam en ’t onder de tafel hield om nog wat van de steden in België te leeren en van wat daarop volgde.

Kleine Marius zat zoo zoet in zijn bank. Zijn groote oogen volgden den leeraar oplettend, terwijl hij met iets onder den tafel bezig was; het leek wel, dat hij ergens knoopen in legde en die met alle macht aantrok.

De heele klasse was zoowat aan ’t gonzen in dit warme middaguur; ieder was met het zijne bezig. Enkelen deden niets, maar zaten met de handen in den zak en staarden in de lucht; de een schreef Latijnsche zinnen achter een hoop boeken; een ander had zijn hoofd op zijn arm gelegd en sliep rustig; aan ’t venster zat er een naar de vier appels van den rector te kijken, terwijl hij er over fantaseerde hoeveel er wel wezen zouden aan den anderen kant van den boom, dien hij niet zien kon, en ook in hoever het te doen zou zijn over dien muur te klimmen op een avond, dat het donker was.

Twee waren samen bezig met een groote kaart van Europa, waarop ze schepen lieten zeilen van spaanders, die ze onder van de tafel sneden. Er woei een vliegende zuidwesterstorm in ’t Kanaal, zoodat „Freya” en „De goede Hoop” om het noorden van Schotland heen moesten varen, maar beneden bij Gibraltar lag de andere op den loer met een lang half potlood, dat hij in een inktpot had gestopt en dat een Algerijnsche zeeroover moest voorstellen.

„Meer steden, nog meer.”

„Nameur,” zeide Tolleiv plotseling.

De halve klasse keek verbaasd om, en in op één na de achterste bank was er zelfs éen zoo onkiesch om zijn hoofd heelemaal onder tafel te steken, om te zien of hij zijn aardrijkskundeboek niet op zijn knie had liggen.

„Namen—niet Nameur,” zei de leeraar knorrig en keek in het boek vóór zich, „neen, dat komt nu nog niet. Er zijn...... laat eens zien...... er zijn drie andere, die eerst komen. Welke zijn dat?—toe nu! wat zijn dat voor steden?”

Maar nu had Tolleiv alles gezegd wat hij wist en hij verzonk in doffe berusting, zonder op te letten, wanneer de leeraar in een penneschacht blies en weer zei: „Welke steden zijn dat?”

Kleine Marius was zeker klaargekomen met zijn geheimzinnig werk onder de tafel; want op eens gooide hij wat naar zijn buurman en verborg zijn gezicht achter zijn handen, zoodat alleen zijn oogen er uit kwamen, die van den een naar den ander gingen.

De buurman van Marius stuurde wat hij gekregen had weer naar zijn buurman en zoo ging het de heele klasse rond. Enkelen lachten, anderen namen het kalm op, alsof zij er al aan gewend waren; ze zonden het door en gingen weer aan hun bezigheden—wat die ook waren.

Maar Abraham was bezig zijn zonnewijzer in de vensterbank te verbeteren, en toen zijn buurman hem een blauwen prop toegooide, werd hij knorrig. Hij kende die ratten wel, die Marius van zijn blauwen zakdoek maakte en ze verveelden hem zóó, dat hij de rat opnam en die door de klasse gooide zonder om te kijken.

Maar daardoor gebeurde het, dat de zakdoek van Marius in Spanje neerkwam en den roover met de koopvaardijschepen op den grond sleepte, terwijl de twee, die midden in een spannenden strijd voor Gibraltar waren, opsprongen van hun bank.

Dat stoorde den leeraar: „Wat was dat daar?”

„Een rat,” was het onmiddellijke antwoord. Maar toen nu de welbekende rat van Marius bij zijn staart van den grond werd opgenomen, barstte de heele klasse in lachen uit; want Marius was erkend als een meester in ’t ratten maken, vooral had hij slag om de ooren goed te krijgen.

Maar de Adjunkt werd boos: „Bah, Marius! ben je nu weer bezig met die flauwe ratten? Me dunkt, dat je nu toch te oud wordt voor zulke kinderachtige streken.”

Marius kreeg zijn zakdoek terug en begon—erg in zijn wiek geschoten—de knoopen weer los te maken; toch moest hij nu en dan zijn lachen verbergen; hij vond het zoo grappig zooals Abraham die rat weggooide.

De leeraar keek op de klok. ’t Uur was bijna om; hij legde zijn dierbare veeren pennen op zij, blies den katheder schoon, knipte zijn mes dicht en begon weer met zijn boek.

„Nu, Tolleiv!—je weet er weer niets van. Jij weet ook nooit wat.—Jij dan, Reinier! Kun jij me nog een stad in België noemen, behalve Brussel?—Namen is al genoemd. Nu!... meer steden, nog meer! Jij ook niet?—neen, natuurlijk! Jelui bent allemaal één pot nat, daar achter. Nu jij dan,—Sörensen! meer steden in België, behalve Brussel! toe dan!—-”

„’t Is tijd,” meldde de concierge aan de deur.

„Ja, kijk nu! Zoo gaat het! Hier zitten we uur in uur uit en verknoeien onzen tijd aan de luie bengels daar, die toch niet willen leeren; voor jelui helpt niets dan een flink pak slaag, en dat zou jelui hebben ook, als ik mijn zin kreeg.”

Toen gaf hij ze gauw allemaal een vier en schreeuwde door ’t spektakel heen, dat nu in de klasse opging: „Den volgenden keer tot aan de rivieren in Frankrijk.” No. 1 zette een streepje met den nagel in zijn boek; Abraham legde een groote vouw in ’t blad; twee broers, die samen één boek hadden, liepen onrustig rond om precies te hooren tot hoever ze moesten leeren.

„Tot de rivieren in Frankrijk,” riep Reinier en gooide met opzet een grooten inktmop op het blad, als teeken. Toen sloeg hij zijn boek dicht, opdat de vlek flink op ’t andere blad overdrukken zou.

Kleine Marius keek met schrik en bewondering naar hem.

Van twaalf tot één werd de klasse gesplitst.

De burgerscholieren, waartoe natuurlijk de geheele achterste bank hoorde, bleven zitten, om Engelsche les te krijgen; de gymnasiasten namen hun boeken en trokken naar een ander gebouw.

De lagere klassen, die daar waren, gingen om twaalf uur naar huis, zoodat de gymnasiasten in ’t laatste uur een van hun lokalen in bezit namen. Met Abraham aan ’t hoofd baande de acht à tien gymnasiasten zich een weg door ’t gewriemel van de kleine jongens, die de gang in en den trap afstroomden.

„Fi donc!” riep Abraham, toen ze eindelijk het lokaal op de tweede verdieping bereikten, waar ze moesten wezen, „hier mag wel eens gelucht worden nu al die stinkers hier gezeten hebben.”

Alle vensters werden opengegooid en een paar „stinkers” die zich verlaat hadden en nog rondliepen bij hun lessenaars, werden onbarmhartig de gang in gegooid.

Bij elken jongen, die de deur uit stoof, hieven de kleinen buiten een wild wraakgeschreeuw aan; maar de gymnasiasten letten er niet op; zij sloten hun poorten, en de dikke Morten, die zich geduldig „achterblijver” noemen liet—waarom was niet juist te verklaren—werd op de wacht gezet.

Want de overmoedige stinkers, die op hun aantal vertrouwden en op de trap, waar langs ze konden vluchten, gooiden elkaar tegen de deur en rammelden aan den knop.

No. 1, die altijd dappere redevoeringen hield, stelde een uitval voor van ’t vereenigde leger van de gymnasiasten; maar de stemming was niet krijgshaftig. Abraham zat op den katheder en peuterde aan ’t slot; hij had zich in ’t hoofd gezet, dat hij de lijst van de stinkers wilde zien.

Maar plotseling klonken buiten luide triomfkreten. Morten, de achterblijver, gluurde door de deur en riep toen ontzet zijn vrienden toe:

„Help, help! Ze hebben den rattenkoning gevangen.”

Abraham vloog van den katheder, en de anderen volgden hem.—No. 1 kwam achteraan.

Kleine Marius was in handen van de stinkers gevallen.

Kleine Marius gaf den gymnasiasten veel zorg; hij was niet grooter dan een middelsoort stinker en hij wou niet groeien; daarom was hij altijd onder bescherming.

Maar vandaag hadden ze hem vergeten, terwijl hij zijn kostbare aanteekeningen en thema-boeken zocht. En toen hij de trap op kwam en naar binnen wilde gaan, werd hij bij armen en beenen gegrepen door dertig kleine, vuile handjes en van de deur weggetrokken. En nu rolde kleine Marius heen en weer tusschen zijn vijanden, waar hij juist zoover boven uitstak, dat men zijn groote, wanhopende oogen kon zien en een paar dunne armpjes, die in de lucht schermden.

Maar ze stompten hem op zijn buik en knepen hem in zijn rug, trokken hem aan haar en ooren, en gooiden hem zijn eigen boeken naar zijn hoofd, terwijl zijn dierbare aanteekeningen en themaboeken door de lucht stoven als losse bladen.

Aan dat spelletje werd plotseling en met geweld een eind gemaakt, toen de gymnasiasten naar buiten stormden; de kleintjes werden op zij gegooid en verdwenen achter deuren en langs de trappen, terwijl de bevrijde Marius bij de gymnasiasten werd binnen gebracht. Maar nauwelijks hadden deze hun poorten gesloten of de gang was weer propvol van jubelende stinkers.

„Wraak!” riep Abraham.

„Ja, wraak! wraak!” herhaalde No. 1 en trok zich terug.

„Jij moet de vertoornde Achilles zijn!”

„Ja!” antwoordde kleine Marius met fonkelende oogen.

Als Marius de vertoornde Achilles was, zat hij op Abraham’s schouders, en sloeg van daar zijn doodsvijanden onbarmhartig op ’t hoofd met ’n lang lineaal.

De gymnasiasten grepen naar hun wapens. Uit de lessenaars werden de linealen gehaald; slingeraars en boogschutters voorzagen zich van stukken krijt uit de kist bij ’t bord; zelfs nam No. 1 een heel klein lineaaltje en liep er mee te zwaaien, terwijl hij de strijders vurig aanmoedigde—heelemaal aan ’t andere eind van de kamer, achter den katheder.

Abraham zette haastig zijn plan uiteen! zoodra de vertoornde Achilles het sein gaf, zouden ze het krijgsgeschreeuw aanheffen.

Morten, de achterblijver, zou de poort open gooien, de boogschutters en de slingeraars zouden een regen van pijlen en steenen uitzenden, terwijl de ruiterij, gevolgd door de zwaar gewapende hoplieden, zich op den vijand zouden werpen, om hun den weg naar de groote trap af te snijden. Daarna konden ze dan op hun gemak de verspreide stinkers vangen en ze elk afzonderlijk afmaken.

Alles was klaar; en ’t was heel stil geworden in de gang. De vertoornde Achilles steeg te paard en plotseling werd het vervaarlijk oorlogsgeschreeuw der gymnasiasten aangeheven. Morten, de achterblijver, rukte de poort open, een regen van projectielen verduisterde de lucht; „astati” en „principes” rukten in volle vaart aan, maar heel vooraan in den strijd stormde de vertoornde Achilles op zijn paard; en zwaaide zijn geweldige lans.

Maar een stilte—plotseling—de lucht doorklievend als een bliksemstraal uit den hemel—diep en onheilspellend als steeg ze op uit Hades1—doofde het woeste wapengekletter en nagelde de overwinnende schare der gymnasiasten aan den grond vast.

Want midden in de wijd open deur stond een kleine, dikke man, met een dichtgeknoopte grijze jas aan, een groene muts met oorkleppen op. Midden op zijn buik was een groote krijtvlek, die getuigde van een welgemikten worp.

Sprakeloos staarde hij van den een naar den ander. No. 1 zat al lang met zijn rug naar ’t geheele tooneel en zijn neus in een grammatica. De slingeraars lieten hun stukken krijt vallen, de zwaar gewapende hoplieden hielden hun linealen op den rug; maar de vertoornde Achilles trok de beenen op, schrompelde heelemaal in elkaar en gleed als een aal langs den rug van Abraham naar beneden.

„Ja, ik zal jelui leeren,” riep eindelijk de rector, toen hij zijn stem weer meester was. „Ik zal jelui leeren zoo’n lawaai en zoo’n woest spektakel te maken! Wat is dat hier? Wie heeft er meê gedaan? Dit moet eens voorbeeldig gestraft worden! Jij Broch, deedt zeker niet meê?”

„Welneen,” antwoordde No. 1 met een onschuldigen glimlach.

„Maar Marius!—Marius, jij deedt meê,” riep de rector bitter, want kleine Marius was zijn lieveling; „hoe kwam je daar toch bij? op Abraham’s rug? Wat moest je daar uitvoeren?—Nou...?”

„Ik moest de vertoornde Achilles wezen,” antwoordde kleine Marius met bevende lippen en keek op met zijn verschrikte oogen.

„Zoo moest je dat? Hum... moest jij de vertoornde Achilles wezen; ja, daar lijk je nog al op; precies zoo heb ik hem me altijd voorgesteld.”

De rector moest naar het venster gaan om zich ernstig te houden; maar de heele klasse begreep wel, dat de storm voorbij was.

Toch stonden allen met diep berouwvolle gezichten naar het standje te luisteren, dat de rector hun gaf, vóor hij den leeraar ging opzoeken, die surveillance had. Want dit was duidelijk, dat zulk een wanorde alleen ontstaan kon, doordat de surveilleerende leeraar zijn plicht verzuimde.

En wat was het voor den leeraar Borring niet een genot en een vreugd den rector te kunnen melden, dat Mijnheer Aalbom surveillance had en, voor zoover hij wist, naar het Athenaeum gegaan was om de courant te lezen.

1 Grieksch: de Onderwereld.