Маёнтак Рыбы

Оглавление

Аляксандар І. Бацкель. Маёнтак Рыбы

дуб

сумленнасьць

гарод

сабака

сьненьне

сонца

лета

коткі

выратаваньне

галяграма

нагода

трусочкі

ікра

час

сквапнасьць

пах

алькаголь

парсючкі

выхвальства

наглядчык

рот

вушы

лічбы

пахі

гамлет

патрык

вера

ровар

вязаньне

карнэль

сідр

нос

паламаны

гарбуз

люба

няёмкасьць

стыхія

каханьне

скруха

красворд

посуд

сьмех

сволачы

гей

мянушка

нобэль

гарбата

валасы

парасон

cаколка

стабільна

сон

забарона

успрыманьне

падбародзьдзе

мача

робат

інакш

калготы

душа

пахмельле

дылема

воцат

асобы

зубы

прастора

жахі

форма

выходныя

пах

стомленасьць

узрост

шкарпэткі

недарэвалюцыя

час

прыемна

чаканьне

ногі

to be

разам

клоўн

твар

пустэча

рэальнасьць

талерантны

словы

хвароба

чалавек-павук

вусьціш

скакалка

торба

люстэркі

мары

пекла

хлусьня

адноснасьць

дзеці

сьветаўспрыманьне

граблі

электрамагніт

Отрывок из книги

выхад з майго дому акурат глядзіць на стары дуб, які рос тут да майго дзеда і, напэўна, да дзеда майго дзеда… дуб вельмі вялікі, камель абхапіць здолеюць тры, а то і чатыры чалавекі. раней пад гэтым дрэвам вельмі любілі адпачываць падчас абедзеннай сьпёкі ўсе мае продкі, але цяпер пад ім пуста, мяне нейкім дзіўным чынам ня цягне бавіць час пад кронаю. я шмат пра гэта разважаў і прыйшоў да высновы, што, можа быць, мне трэба, каб у доме зьявіліся жанчына і дзеці, і тады я па-іншаму пачну глядзець на гэтае дрэва, якое, па сутнасьці, ёсьць сымбалем усяго майго роду.

раней я ня вельмі любіў сюды (то-бок на месца майго цяперашняга сталага існаваньня) прыяжджаць (гэта калі былі жывыя бабуля й дзед), усё імкнуўся ў вялікія гарады, але лёс вызначыў так, што вось мне трыццаць тры, і я тут адзін, і мне гэта падабаецца.

.....

пасьля на дубе зьявіўся гамак, гэта я яго падлеткам павесіў, каб ляжаць і глядзець на лістоту і кавалачкі неба, марыць.

а потым я забыўся на дуб. і вось толькі цяпер ён выклікае ўва мне сьветлыя ўспаміны, дзіўна, сёньня даволі волка, пахмурна, але ўспаміны – наадварот – цёплыя, як малако зь мёдам.

.....