Читать книгу Bella se skaduwee - Amelia Strydom - Страница 4

Hoekom, hoekom, hoekom, wonder Bella, het sy nie van­oggend haar foon op silent gesit nie? Of dit geïgnoreer toe die hospitaalbestuurder se naam daarop verskyn het nie? Sy’t mos geweet waaroor Chrissie op haar spoor is. Hierdie “mentorskap” is ’n simpel idee en sy’t nie die tyd of die lus daarvoor nie.

“Ai, Chris, móét dit vandag gebeur?” Sy knyp die selfoon teen haar skouer vas en steier onder die gewig van haar plastiektrommel. By haar motor laat sak sy die pakkaas grond toe. Chrissie babbel nog eenstryk deur, maar Bella luister net met ’n halwe oor. “Suurstofsilinder, suigapparaat, swart trommel, babaskaal,” resiteer sy onderlangs. Sy voel soos ’n neurotiese hen wat kort-kort haar kuikens tel, maar sy’t ’n heilige vrees om by ’n tuisbevalling betrap te word sonder haar lewensbelangrike tegnologie.

“Ekskuus?” vra Chrissie.

“Sorrie, daai laaste deel was nie vir jou bedoel nie. Ek’s op pad na ’n tuisgeboorte, Chris. Ek kan nie nou deur spitsverkeer piekel om jou VIP op te laai nie. Ek weet ons het ooreengekom dat hy my vandag begin stalk, maar jy verstaan tog hoe onvoorspelbaar my dae is.”

“Dokter Cameron is ’n hoogs gerespekteerde ginekoloog al die pad van Stellenbosch af, nie ‘my VIP’ nie. En hy kom jou g’n ‘stalk’ nie. Die term is ‘skadu’ en die doel heilig die middele, soos ek al ’n duisend keer verduidelik het.”

Bella antwoord nie. Sy’s te besig om die koelsakkie met medikasie te inspekteer. Sy skreef haar oë om die vervaldatums op die ampules na te gaan. Verdekselse mikroskopiese syfers! Sy kan sweer die goed krimp. Of is dit haar oë wat verswak? Sy wás eeue laas vir ’n oogtoets.

En sy is nie meer agtien nie. Die groot Three Oh lê kwylbek vir haar en loer, soos Pa haar Sondag ewe bedagsaam herinner het. Ergerlik rits sy die koelsak toe. Die gedagte aan daardie telefoongesprek, aan haar pa se belaglike voorstel vir ’n verjaarsdaggeskenk, krap haar van voor af om. Dis háár lyf, sy sal self besluit hoe sy daarvan hou. Sy’s nie meer ’n magtelose kind wat desperaat is vir Pappie se aanvaarding nie.

“Bella, hóór jy my? Ek vra: Is jou pasiënt in aktiewe kraam?”

“Klink so,” jok Bella en klap die kattebak toe. Eintlik vermoed sy Jacomien is nog ver van geboorte gee. Die arme ding het sedert Vrydag soveel vals alarms gehad dat Bella nie eens meer opgewonde raak nie. “Dis haar derde baba,” voeg sy by, al pla haar gewete oor die noodleuentjie.

Chrissie was darem self eens ’n vroedvrou en weet uit ervaring dat multips – vroue wat voorheen gekraam het –

vinniger vorder as eerste-keer-ma’s. En sy’s vertroud met die universele motto van kraamsusters: Eerste babas neem hul tyd, tweede babas is haastig en derde babas is onvoorspelbaar.

“Waar woon jou pasiënt?” vra Chrissie en Bella blaas ’n lang, moedelose asem uit.

“Eastwood.”

“Ai, Bella! Jy ry voor die hospitaal verby. Dit gaan jou nie vyf minute ekstra neem om dokter Cameron op te laai nie.”

“Daar’s nie plek in my kar vir ’n gynie met sy ekstragroot ego nie.”

“Kry end met jou nonsens. Ons ontmoet jou by die hoof­ingang.”

“Maar … ” Die foon kaats haar eie stem hol terug. “Hallo? Chrissie?” Sy het so wragtag die foon doodgedruk.

Met ’n gedempte kragwoord skuif Bella agter die stuur van haar Smart in. Moes die flippen gynie nou juis vandag van alle dae kies om in Pretoria te arriveer? Dis erg genoeg dat sy hom vir die volgende maand moet entertain. Erg genoeg dat sy haar werk moet doen terwyl hy oor haar skouer loer. Nou land hy wraggies hier aan op die dag dat Jacomien in kraam gaan! Jacomien, van al haar dosyne pasiënte. Nie dat die vrou juis moeilik kraam nie. Haar babas is net so enorm. Albei dogtertjies het die skaal tot oor die vier kilo’s laat kreun. En nou wil Jacomien weer ’n tuisbevalling hê, dié keer met ’n seuntjie wat waarskynlik nóg groter gaan wees. Wat sal Dokter Boland daaroor te sê hê?

’n Taxi sny voor haar in en Bella lê op die toeter. Verbrande onverantwoordelike bestuurders! Verbrande Chrissie wat haar met ’n gynie opsaal! Verbrande, verbránde gynie wat kastig gementor moet word! As hy en sy kollegas nie so scalpel-happy was nie, was haar lewe nie nou op sy kop gekeer nie.

Oukei, die doel agter die mentorskap is ’n edele een. Suid-Afrika se keisersneesyfer ís skokkend, die hoogste ter wêreld. Onnodige chirurgie lei tot onnodige komplikasies vir ma’s en babas. Maar sal die program waarvoor sy nou proefkonyn moet speel regtig die probleem oplos? Sal dit help om gesoute ginekoloë soos skootbrakkies agter vroedvroue te laat aandraf? Nee wat, hulle gaan g’n skielik hul skalpels wegbêre en voor geboortebaddens neerkniel nie. Daarvoor is snitte net té gerieflik. Om van té lonend nie eens te praat nie.

Bella sien Chrissie dadelik raak toe sy voor die hospitaal stilhou. In haar kersierooi kragpakkie wat soos cling wrap aan haar kurwes kleef, kan die hospitaalbestuurder model speel vir Executive Barbie.

Dis egter nie Chrissie wat Bella na asem laat snak nie, maar die blonde reus langs haar. Sy fluit sag deur haar tande. Dit kan tog nie Dokter Boland wees nie? Hierdie man strook glad nie met die prentjie in haar kop nie. Hy lyk nie eens soos ’n gynie nie. Eerder soos ’n Amerikaanse voetbalspeler of ’n onderkleremodel.

Haar oë gly van sy stormramskouers tot by sy boomstompbobene, knussies gegiet in ’n paar donker jeans. Dan glip haar blik outomaties terug na die indrukwekkende paar biseps wat by die moue van sy swart T-hemp uitrys. Whoopee, haar skaduwee is ’n vleispaleis. Aantreklik genoeg om al haar pasiënte te intimideer met sy flagrante testosteroon-oorproduksie. Ai tog! Sy’t só gehoop hy is ’n gawe, vaal omie met ’n bles en ’n bril. Sy kan mos nooit van haar pasiënte verwag om voor só ’n prime specimen van manlikheid te kraam nie!

Sleepvoet stap sy nader. “Bella, hier’s jy!” roep Chrissie. Nog voor sy die heen-en-weer voorstellery kan doen, steek die besoeker sy hand na Bella uit. “Markus Cameron, bly te kenne.”

Iets fladder in haar borskas. Vaderland, die man praat dan Afrikaans! Met só ’n van het sy ’n Engelse dokter verwag. En wátter Afrikaans praat hy nie! Sy Bolandse aksent glip soos ’n skelm sonstraal agter haar ribbes in. Hý, besluit Bella, het nog nooit ’n pick-up line nodig gehad nie. Hoef natuurlik net sy naam te sê, met die twee bry-r’e, dan swymel al wat vrou is. Shame, sy kry die res van haar geslag jammer. As Markus Cameron háár versteende hart so ’n lawwe huppel laat gee, is daar geen hoop vir hulle nie!

Sy reusehand omvou hare, die sonbruin vel warm en droog. Sy handdruk is ferm genoeg om nie net alle gevoel uit haar vingers te pers nie, maar ook elke druppel lug uit haar longe. Haastig laat sak sy haar blik na sy voorarm. Elke spier is perfek gedefinieer, elke tendon snaarstyf gespan. Hy wóón natuurlik in die gym.

Om sy pols span ’n breë rooi rekkie. Wat op aarde, wonder Bella. Is dit een van daai magnetiese goed wat kastig balans verbeter? Dalk is dit ’n embleem van die een of ander vreemde godsdiens. Ag, sy hoop tog nie so nie! ’n Doodgewone gynie is al erg genoeg; vir ’n fruitcake sien sy glad nie kans nie.

Chrissie, wat Bella se swye skynbaar vir stilstuipe aansien, spring in om die situasie te red. “Markus, dis nou suster Bella du Toit. Bella, dokter Cameron van Hospimed Boland.” Haar stem is asemrig. “Ek hoop julle tweetjies gaan lekker saamwerk.”

Bella se skouers verstyf. Julle tweetjies? Chrissie laat hulle soos twee lovebirds in ’n kou klink. En watter deel van “ek soek g’n dêm skaduwee nie” het haar baas vergeet? Weier kon Bella nie, maar dit beteken sowaar nie sy’s van plan om die gedwonge vennootskap te geniet nie. Sy maak haar mond oop om die misverstand op te klaar, maar tot haar konsternasie lê haar tong skielik stom teen haar verhemelte.

En nou? Sou dit ’n hormonale reaksie wees? Die tipe waaroor haar vriendinne so graag giggel? Sy wat Bella is, doen nie hormonale reaksies nie. Manbestand, dis wat sy is. So geword nadat sy vroeg reeds moes uitvind hoe onbetroubaar die ganse spesie is. Niks gaan haar daardie kosbare lesse laat vergeet nie. Selfs nie al hop haar libido sedert Boland se verskyning soos ’n sirkushond op haar agterbene rond nie.

Miskien moet sy haar hand uit syne loskry. Dit behoort te help vir die lamheid wat soos tequila deur haar are trek. Maar tot haar verbasing is selfs hierdie eenvoudige aksie onmoontlik. Dis asof daar ’n kortsluiting tussen haar brein en regterhand is. Sy frons af na die ongehoorsame ledemaat, net om haar opnuut te verwonder aan die yslike beerklou waarin dit lê. Wat het hom besiel om ’n gynie te word? Sy stomme pasiënte kry seker paniekaanvalle wanneer daardie paar pote vir hul onderdele mik. Onwillekeurig knyp sy haar eie knieë toe en besef te laat hoe eienaardig dit haar laat lyk. Nes ’n pas gepotty-trainde peuter met ’n enorme nood …

Sy kug selfbewus. Haar gesig gloei so warm dat sy vir ’n hele manskoshuis eiers sou kon bak daarop. Natuurlik kyk Cameron se wakker oë nie haar verleentheid mis nie. ’n Glimlag pluk-pluk aan sy mondhoeke. “Als oukei?”

Sy trek haar hand uit syne soos mens ’n pleister van ’n harige liggaamsdeel sou afruk: blitsvinnig en sonder genade. Dan ontknoop sy haastig haar bene.

“Piekfyn, dokter.”

Sy’t lus om haar eie gat te skop. Hoekom moes sy nou aan sulke nonsens staan en dink? Netnou dink dokter Hotshot sy bloos oor hy haar kniekoppe lam maak. Netnou is gedagtes lees een van sy verborge talente. Hy kyk haar reeds omtrent middeldeur.

“Ag, noem my sommer Cam,” nooi hy. “Al my pelle doen.”

“Cam, nè?” Meteens makeer haar tong niks. Haar brein ook nie, want die snedige comeback glip vanself uit: “Dan wil jy my seker Bells noem? Soos die whisky?”

“Is dit jou noemnaam?”

Ag, sy hoop tog nie hy’t sy sin vir humor in die Eikestad agtergelaat nie. “Nee, dit is nie. Maar ons is ook nie pélle nie, sien. Daarom gaan ek jou ‘dokter Cameron’ noem en jy vir my ‘suster Du Toit’.”

“Bellaaa …” Chrissie se vingers sluit om Bella se boarm en haar Tupperware-naels sny geniepsig in die sagte vleis in. Bella wriemel haar onder die knelgreep uit. Vanaand sit daar ’n bloukol en sy’t nie eens arnica-salf in die huis nie. Die dae toe sy ’n buisie in haar handsak rondgedra het, is lankal verby.

“Dames, ek sou heeldag hier kon staan en gesels,” verbreek Markus die stilte, “maar het ons nie ’n pasiënt in kraam nie?”

Skuldig onthou Bella van die noodleuentjie wat sy vroeër vir Chrissie vertel het. Sy klap haar vingers. “Natuurlik.”

“Jou voertuig of myne?” vra Markus.

“Het jy suurstof en ’n suigapparaat in jou kar?”

“Ja.”

“ ’n Babaskaal?”

“Um, nee.”

“Myne dan, as jy aandring om saam te kom.” Bella vlieg om. Sy waai oor haar skouer vir Chrissie, wat vir haar kwaai oë maak, en drafstap kar toe. Ongelukkig hou haar skaduwee gemaklik by met sy ellelange bene.

“Natuurlik kom ek saam, Be – suster Du Toit. Dis mos ons ooreenkoms?”

“Dis die ooreenkoms tussen my hospitaalbestuurder en joune, dokter Cameron. Een waaroor ek, soos jy seker kan aflei, nie juis ’n happy dance doen nie.” Veral nie aangesien jy presies die tipe mansmens is wat ek gewoonlik soos masels vermy nie.

Hy steek langs haar Smart vas en sy oë rek. “Is hiérdie jou voertuig?”

Sy gooi haar motorsleutel in die lug op, vang dit behendig en druk die oop-knoppie met groot vertoon. “Jip, sowaar. Kyk, daar’s my toerusting ook!”

Hy klik sy tong. “Lyk my jy’s nie ’n oggendmens nie.”

Bella verwerdig haar nie om te antwoord nie. Sy staan en gluur hom hande-op-die-heupe aan. Hy stap om die tweedeurmotortjie en skop aan een agterband met ’n tekkie wat sweerlik meer kos as ’n maandpaaiement op die einste Smart.

“Dis darem bitter dun bande dié.”

“Ek’s jammer dat hulle nie jou goedkeuring wegdra nie.” Hoekom vind mans dit alewig nodig om mens se bande te beskop?

“Dis amper tyd vir nuwes. Jy moet maar solank begin rondkyk vir ’n goeie deal.”

“Ek het oë in my kop, dankie. Ek kan self sien wanneer my bande afgeloop is.” Haar kopvel kriewel van kwaadgeit.

Sy grys oë koel ’n paar grade af. “Jammer, mag van die gewoonte. Ek het ’n sussie wat tien jaar jonger is, so ek’s gewoond om na sulke goed op te let.”

“Wel, jy’s nie mý ouboet nie. Ek’s ’n enigste kind, ek het vroeg al geleer om vir myself te sorg.” Liar, liar, pants on fire, tjirp haar gewete. Dis die tweede leuen in een oggend.

“Ek sien. Mag ek vra waarom jy ’n gifgroen kar gekoop het?”

“Lémmetjiegroen.”

“Gifgroen, lemmetjiegroen, whatever,” bry hy. “Kom die goetertjies nie in kleure wat sagter op die oogballe val nie?” Dan sien hy haar verpersoonlikte nommerplaat. “MIDWIFE-GP. Oulik! Ek het ook een.”

“Issit?” vra sy, kamma-belangstellend. “En wat sê joune? POEPHOL-WP?”

Sy hoekige kakebeen val oop. “Sies, suster Du Toit. Praat jy so lelik voor jou pasiënte ook?”

“Nee, my kru taal bêre ek spesiaal vir dorings in die vlees soos jy.”

Hy trek skewebek en vroetel met die rekkie om sy pols. “Hoekom het jy so ’n popkarretjie, hm? Is jy ’n groenie?” Sy grynslag verbreed toe hy weer na die Smart kyk. “No pun intended. Of kan vroedvroue net halwe karre bekostig?”

Die bloed bruis in haar kop soos ’n glas vol Eno’s. “Ek’s nie ’n gynie wat sewentig of tagtig bevallings in ’n maand indruk nie, maar ek’s ook nie ’n kerkmuis nie. Die Smart is duurder as wat jy dink.” Sy wenkbroue lig. Bella sug en trek haar vingers deur haar kuif. “Natúúrlik bestuur ek ’n Smart omdat ek omgewingsbewus is. Dis gerieflik vir die stad, ook.”

“Gerieflik vir wie? Vir jou dalk, maar hoe moet ek my bene opvou om in te pas?”

“Ek sal verstaan as jy liewer nie wil saamkom nie. Of as jy wil stap. My pasiënt se huis is nie ver nie, ek kan vir jou ’n kaart teken.”

Die meerderwaardige glimlag kleef steeds aan sy bakkies, maar die onweer is stadig maar seker besig om in sy oë op te steek. Die wete dat sy hom omkrap, verskaf Bella intense bevrediging.

“Kyk, suster, ek sal eerlik wees met jou. Ek het net so min lus vir hierdie mentorskap as jy. Ek vind die idee dat ek by ’n pops soos jy oor verloskunde moet leer belaglik, om die minste te sê.”

“As jy dink jy kan my kom patronise net oor ek kort en blond is –”

Hy praat voort asof hy haar nie hoor nie. “Niks sou my gelukkiger maak as om in my kar te klim en terug te ry Kaap toe nie. Jy kan jou indink hoeveel pasiënte en geld hierdie kastige mentorskap my kos.”

“Hoe tipies gynie! Die bottom line is altyd geld.”

Haar woorde vee die grinnik vinniger van sy gesig af as wat jy “mes” kan sê. Sy lippe word ’n dun spleet. Hy wurm sy wysvinger onder die geheimsinnige rekkie in. Nog ’n paar sulke weldeurdagte beledigings en hy snap dalk nes daai rekkie en vat die N1 terug Tafelberg toe.

“Verskoon my, Florence Nightingale, maar vra jy geld vir jou dienste?” Sy staalgrys oë broei soos die Hoëveldlug voor ’n donderstorm.

“Natuurlik. My fooi het net minder nulle agteraan as joune.”

“Is dit my skuld dat jy nie medies gaan swot het nie?”

Ysvingers vou om haar hart. Sy ruk haar kop op om sy oë te ontmoet, om te probeer bepaal hoeveel hy weet. Sy blik is spottend, maar sonder venyn. Relax, Bella. Hy praat sommer net. Net omdat hy van Stellenbosch kom, beteken nie hy weet van Renier nie.

“Kyk,” sê hy. “Ons is albei in ’n onwelkome situasie. Ek het nie krag vir ’n maand se onaangenaamheid nie. Kan ons nie maar ter wille van die vrede hoflik met mekaar wees nie?”

“Ter wille van die vrede, nè?” Die woorde steek soos visgrate in haar keel. “En wat van my pasiënte se vrede? Party is juis by my omdat hulle nie voor ’n vreemde mansmens wil kraam nie.”

“Ek verstaan. Geboorte is ’n intieme gebeurtenis. Wanneer ons by jou pasiënt kom, kan jy haar eers vra of ek welkom is. Indien nie, wag ek buite.”

Hierdie onverwagse redelikheid neem ’n oomblik lank die wind uit haar seile. Maar darem net ’n oomblik. “Ek wéét jy gaan nie welkom wees nie! Nie by Jacomien of by enige van my ander pasiënte nie. Jy’s ’n wildvreemde man en …”

“En?”

Sy trek haar neus op ’n vies plooi. “En … kyk hoe lýk jy, man.”

“Hoe lyk ek?” Hy kyk verbaas af na sy swart T-hemp en jeans. “Ek het aangeneem die dress code vir tuisbevallings is informeel. Wat’s fout met my? Jy’t ook jeans aan. Of gaan jy later ’n uniform aantrek?”

“Ek praat nie van hoe jy aangetrek is nie. Ek praat van hoe jy lýk.”

“Hóé lyk ek?”

Sy sug oordrewe. “Vergeet dit.”

“Nee, ek gaan nie. Sê my asseblief wat verkeerd is met hoe ek lyk sodat ek iets daaraan kan doen.”

“Jy lyk … te perfek, oukei? Perfekte lyf, perfekte hare, perfekte modieuse stoppelbaard. Geen vrou kan gemaklik voel met jou in die vertrek nie.”

Hy staar haar oopmond aan. “Wat op aarde bedoel jy?”

“Presies wat ek sê: Jy lyk nie soos iemand wat my mammas op hul gemak gaan stel nie. Jy gaan hulle selfbewus maak. En ’n selfbewuste vrou kan nie kraam nie.”

“Ek het nog nooit sulke nonsens gehoor nie!”

“Dis nie nonsens nie, dis Biochemie 101. ’n Selfbewuste vrou produseer adrenalien pleks van oksitosien.”

Hy vryf oor sy voorkop, wat op ’n verwarde plooi getrek is.

“Hallooo? Adrenalien? Veg-of-vlug-respons? Kyk, dokter, dis eenvoudig.” Bella praat stadig en duidelik, asof sy ’n kind aanspreek. “Kom ons gebruik ’n voorbeeld. Dink aan ’n dragtige rooibok in die veld. Wat sal met haar kraamproses gebeur as sy ’n leeu sien?”

Hy krap sy blonde kop. “Verwar jy my nie dalk met ’n veearts nie?”

“Humour me. Wat sal gebeur?”

“Die proses sal … stop?”

“Ditsem! Die adrenalien sal die oksitosien teëwerk en die kontraksies sal ophou. Die proses sal eers hervat wanneer die ooi veilig voel.” Sy kyk triomfantelik na hom, oortuig dat sy haar punt gemaak het. Maar die frons tussen sy wenkbroue vertel ’n ander storie.

“Dalk kyk jy te veel Animal Planet. Natuurlik kan oormatige stres verloskundige komplikasies veroorsaak, maar jou pasiënte is rasionele wesens, nie rooibokke nie.” Hy stoot sy onmoontlik breë borskas nog verder uit. “Dis heeltemal moontlik dat ’n spesialis soos ek hulle veiliger sal laat voel.” Hy skud sy kop. “Deksels, man, ek’s ’n ginekoloog, nie ’n predator nie.”

“O, ek weet nie so mooi dáárvan nie,” mompel Bella.

“Ekskuus?”

“Ek sê, wat my betref gaan my pasiënte jou as ’n bedreiging sien en geïnhibeerd voel.”

“En wat mý betref is dit stro … strooi. Miskien is jý eerder die een wat bedreig gaan voel. Bang ek gaan jou vertel hoe om jou werk te doen, hm?”

“Hei!” Bella se wysvinger skiet die lug in. “Ek wéét hoe om my werk te doen. Vir die volgende maand is ek jóú mentor.” ’n Heerlike rilling van mag glip by haar ruggraat af. “En ek sê nou vir jou: Geïnhibeerde vrouens kraam nie. Dis hoekom julle gynies soveel snitte vir ‘onbevredigende vordering’ moet doen. Jul pasiënte is nie op hul gemak nie.”

“My pasiënte voel volkome gemaklik by my.” Hy haak sy duime deur die lussies van sy jeans, wat hom nóg meer soos ’n Levi’s-model laat lyk. Bella dwing haar verraderlike blik weg van sy heupe en kyk hom vierkant in die oë.

“O, regtig? Ek kan my kwalik voorstel dat iemand wat soos jy lyk ’n gerusstellende effek kan hê.”

Hy rol sy oë so woes dat Bella bang is hulle gaan heeltemal omdop. “So iemand wat gesond leef, wat na homself kyk, kan nie gerusstellend lyk nie?”

“Dis nie wat ek bedoel het nie.”

“Wat het jy dan bedoel?”

“Jy’s te sexy vir ’n gynie.”

“Wát?! Kan jy nou meer.” Hy fluit tussen sy Colgate-advertensie-tande deur en kyk ondersoekend na Bella. “Jou woorde klink na ’n kompliment, maar jou stemtoon laat my dink dis eerder ’n belediging.”

“O, dit was beslis nie ’n kompliment nie.”

“Ek sien. Wel, kom ons neem net vir ’n oomblik aan dat jou verregaande stelling waar is. Ek is te …” Hy sluk so swaar dat sy adamsappel op en af wip. “… sexy vir ’n gynie. Wat stel jy voor moet ek daaraan doen? Meer bier drink en minder gym sodat ek ’n boepens kry?”

Oe, ja, asseblief, dink Bella. Die prentjie wat haar verbeelding optower, laat haar tone behoorlik krul. Tog hou sy haar gesig so sedig soos ’n begrafnisondernemer s’n.

“Ek gee nie ’n flenter om wat jy doen wanneer jy by die huis is nie, dokter Cameron, maar vir die volgende paar weke het jy met mý pasiënte te doen. Ek gaan nie toelaat dat jy hul geboortes opfoeter nie. Ek hoop van harte jy’t die talent om jou gespierde lyf skaduwee te hou, want die oomblik as ek agterkom dat jy my mammas inhibeer, is hierdie projekkie op ’n einde.”

“Jy kan net so min soos ek kop uittrek.” Hy vou sy arms voor sy bors sodat die swart T-hemp stywer span. “Die mediese fondse druk die hospitale vir minder snitte. Hierdie ‘projekkie’ is die Hospimed-groep se poging om te gehoorsaam. As ek en jy ons hospitaalregte wil behou, moet ons saamspeel.”

“Mag ek jou herinner dat die fondse geen probleem het met mý keisersneesyfer nie? Dis maar tien persent.” Sy wag ’n oomblik vir die feit om in sy blonde kop te sink. “Ek mentor jou net as ’n guns aan Chrissie.”

Hulle staar mekaar met gelyke dosisse vyandigheid aan. Bella verwag dat hy gaan omswaai om haar by die hospitaalbestuurder te verkla, maar hy pers bloot sy lippe saam en druk sy hande in sy sakke.

“Fine, jy’t jou punt gemaak. Ek’s verleë en ek sal my bes doen om jou en jou pasiënte op jul gemak te stel.” Hy steek sy hand na haar uit.

Bella kyk agterdogtig na hom. Sy glimlag lyk opreg genoeg. Sy grysblou oë lag saam sodat kraaispoortjies uit hul hoeke waaier. Selfs sy flippen plooie is gorgeous! Haar pa sal liries raak oor hierdie man. Oor sy sterk kakebeen, sy reguit neus, sy perfek simmetriese gelaatstrekke. Ja-nee, die gode was Markus Cameron goedgesind toe beenstruktuur uitgedeel is.

“Gaaf, dan’s ek bly ons verstaan mekaar. Enne …” Sy laat hom toe om haar hand te neem. Oombliklik vibreer skokgolwe teen haar arm op en sy’s seker elke armhaar staan soos ’n seintoring orent. Nes vroeër is haar woorde skoonveld, haar gedagtes leër as ’n postvirale hardeskyf.

“En?” vra hy spottend.

Sy pluk haar hand weg. “Ek het net twee reëls. Een, jy bevraagteken my nooit voor my pasiënte nie. As jy nie saamstem met iets wat ek doen nie, kan ons dit buite die kraamkamer bespreek. Twee, jy hou jou pote heeltemal van my ma’s af. Is dit duidelik?”

Hy klik sy hakke teen mekaar en lig sy hand in ’n SS-

saluut. Voor sy kan keer, lag Bella.

“Klim in, dokter Cameron, ek wil ry.”