Читать книгу Middernagmusiek - Amelia Strydom - Страница 3

Miskien stuur hy nie vanjaar blomme nie.

Isolde stap na die balkondeur. Sy slaan haar arms om haarself, druk haar voorkop teen die koue ruit en tuur ondertoe. Die kleinerige dorpsplein is grou en verlate. Miswolke kom oor die blink teerstraat aangerol. Die geur van reën en koffiebone tart haar neusvleuels.

As sy nie bankrot was nie, het sy ’n latte by die winkeltjie hier onder gaan koop. Die vrolike barista en knetterende kaggelvuur in die hoek verrig altyd wondere vir haar gemoed.

Vir die soveelste keer kyk sy na die muurhorlosie. Kwart oor elf. ’n Vlammetjie hoop flikker in haar. Die ruiker was nog nooit laat nie. Dalk het Reghardt aanbeweeg, en kan sy eindelik haar lewe hervat?

Haar gedagte is skaars koud, toe die klop van kneukels teen hout die fantasie versplinter. Dêmmit! Sy sleepvoet deur toe, bring haar oog na die loergaatjie en kyk vas in die gebruiklike gerf blomme. Gipskruid, lelies en vyftien aronskelke. Sy hoef nie te tel nie, sy wéét.

Die rangskikking is ’n kloon van die bruidsruiker wat sy ses jaar gelede om elfuur by die klipkerkie ingedra het en ná die diens op die tafel neergelê het terwyl sy die huweliksregister teken. As sy toe maar geweet het wat sy alles wegteken. Haar vryheid. Die luukse om snags met albei oë toe te slaap. By ’n vriendin langs te ry sonder kommer dat Reghardt die ekstra kilo’s op die afstandmeter as bewys van haar ontrouheid gaan vertolk.

Haar vingers sukkel met die Yale-slot, maar ná ’n klein ewigheid klik dit tog oop.

“Aflewering vir Isolde Harmse?” ’n Donkerkopmeisie hou die ruiker na haar uit. Haar naam, Mart, is onder die plaaslike bloemiste se logo op haar toppie geborduur.

Vat weg, wil Isolde sê. Smyt dit in die asblik, neem dit vir jou, gee dit vir die ouetehuis. Solank ek nie daarna hoef te kyk nie.

“Is u Isolde Harmse?”

Sy knik gelate. Jok sal nie help nie; die bordjie wat haar dienste adverteer, pryk lewensgroot op die deur. Sellofaan girts onder haar vingerpunte toe sy die ruiker vat. Die geluid laat haar sidder.

“Ons moes die lelies spesiaal bestel,” vertel die meisie, haar stem dromerig. Sy beduie waar Isolde vir ontvangs moet teken. “Die meneer was baie spesifiek, hy het glad ’n foto gemail van hoe die ruiker moes lyk.”

“Glo my, dis nie so romanties soos dit klink nie.” Isolde krabbel haar handtekening en gee die knipbord terug.

Mart lyk teleurgesteld. Foei tog, sy kan nie ouer as agtien of negentien wees nie. Isolde voel soos die skurk.

“Dan gaan ek maar, mevrou. Gelukkige huweliksherdenking.”

Nie juis nie. “Mevrou” is sy lankal nie meer nie en al wat sy vandag gedenk, is die fout van haar lewe. Sy mompel ’n groet en stoot die deur met haar skoenpunt toe. Sy gooi die ruiker op die tafel neer en maak die koevert met bewende hande oop. Die papier is dik en roomkleurig, die woorde – soos altyd – netjies gevorm met die vulpen waarop Reghardt so trots is.

Gelukkige huweliksherdenking, my vrou. Wil jy nie maar terugkom nie? Jou plek in die bed is leeg en jou vals stemmetjie in die stort stil. Wanneer gaan jy besef ons hoort saam? Jy is myne, vir altyd.

Aargh!

Dit verg elke greintjie selfbeheer om die kaartjie nie fyn en flenters te skeur nie. Dis ’n bewysstuk, moet sy haar herinner, iets konkreets om na die polisie te neem. ’n Dreigement. ’n Versluierde verwysing na die holruggeryde begrafnisversie: Haar plek is leeg, haar stem is stil . . . Haar kopvel krimp, span ’n oomblik stywer om haar skedel.

Hoe het hy haar opgespoor? Dié keer was sy oortuig sy het haar spore uitgewis.

Sy druk haar vingerpunte teen haar lippe.

Sy behoort seker nie verbaas te wees nie. Reghardt is ’n professionele jagter – spoorsny is in sy bloed. Dink net hoe hy hierdie kat-en-muis-speletjie geniet.

’n Deur klap iewers in die gebou. Haar hart mis ’n slag. Sy gryp die ruiker, storm uit op die balkon en slinger die blomme ver weg.

“Hei! Waddehel dink jy doen jy?” ’n Manstem laat die asem in haar keel stol. Ontspan, paai sy haar flenter senuwees, dis nie hý nie. ’n Vreemdeling staan onder op die dorpsplein, amper op die koffiewinkel se drempel. Sy swart pet is bestrooi met gipskruid, en aronskelke lê gekneus by sy voete.

Hy gluur op na haar.

Dêmmit, hoekom het sy nie gekyk nie? Vir al wat sy weet, sit Reghardt met sy verkyker in een van die motors of spioeneer hy op haar vanuit die hotel oorkant die straat.

“Hei!” Die man plant sy hande op sy heupe.

“Jammer, dit was ’n ongeluk.” Sy wuif verskonend, vlug by die balkondeur in en trek die swaar gordyne dig.

Sy is keelvol – nee, gatvol – vir beneukte mans. Magtag, om darem só vies te raak . . .

Sy vee haar handpalms aan haar langbroek af, tap ’n glas vol water en sluk ’n valeriaanpilletjie. Ontspan tog net, Isolde, netnou daag hier ’n kliënt op. ’n Masseerterapeut met die ritteltit gaan nie veel vertroue inboesem nie.

’n Kliënt? Haar binnestem skater. Voor sy hierheen gekom het, het sy gelees die dorpie is vir diegene wat graag “off the beaten track” reis. Die bus het egter skaars stilgehou, toe besef sy hierdie kastige juweeltjie op die Tuinroete is nog toetentaal onontdek. Die gastehuise langs die hoofstraat staan leeg. Die permanente inwoners is oorwegend pensioenarisse sonder geld vir luukses soos masserings.

Sy blaas ’n lang sug uit. Hoekom, hoekom, hóékom het sy gedink die platteland is ’n goeie idee? Dit sou soveel makliker gewees het om in ’n groot, onpersoonlike stad weg te raak. Haar afspraakboek sou ook vir bleddie seker voller gewees het met mense wat beter ingelig oor haar terapie is.

Tot dusver was dit meestal hoopvolle omies met snorre en oopknooptruie wat kom navraag doen het. Sommige het met ’n ompad uitgevis, die dapperes het prontuit gevra of die massering ’n “gelukkige einde” het. Geen wonder die predikant het verplig gevoel om huisbesoek te doen nie. Hy het haar gister kom uitnooi na die erediens – gemeen sy sou sy preek oor “die okkultiese oorsprong van alternatiewe geneeskunde” interessant vind.

Sy versteen toe iemand weer klop. O vrek, het sy ooit gesluit ná die blomme afgelewer is? Voor sy kan beweeg, swaai die deur oop.

’n Lang manslyf staan die kosyn vol.

“Awê. Weet ek het nie ’n afspraak nie, maar ek het jou bordjie gesien en . . .” Hy deins verbaas terug. “Jý?” Verdwaalde blomblaartjies kleef nog soos confetti aan sy skouers.

“Jy kan nie net hier instorm nie,” raas sy sommer. “Sê nou ek was met ’n kliënt besig?”

“Moenie vir my sê jý is die massage chick nie?”

“Ek is g’n ‘massage chick’ nie, ek’s ’n masseerterapeut.” Hoeveel keer moet sy haar professie nog teen sulke onkunde verdedig? “Gekwalifiseer en geregistreer by die Allied Health Professions Council. So, as jy ’n pasellatjie met ’n gelukkige einde soek omdat my blomme jou per ongeluk getref het, kan jy dit op jou maag skryf en met jou T-hemp afvee.” Sy pluk aan die toppie van haar donkerblou linne-uniform. “Ek werk ook nie in my bikini nie, ingeval dit jou volgende vraag is.”

“’n Gelukkige einde?” Duiweltjies dans in ’n paar oë wat eintlik té blou is. Jimmel, as sy hierdie mansmens op ’n foto gesien het, het sy gedink die kleur is gedokter. So gepraat van foto’s, hy lyk bekend. Staalbande sluit om haar borskas.

“Wie is jy?”

“Aa-tiesjoe!” Hy vee met die agterkant van sy hand oor sy oë. “Great, nou’t jou dêm blomme my hooikoors gegee.”

“Ek het mos gesê ek’s jammer. Ek wou net daarvan ontslae raak.”

“So dringend dat jy dit van die balkon moes afblik- . . . smyt?” Hy stap tot voor haar en kruis sy arms. Van naderby sien sy hoe sy oë traan. “Hoekom? Kom die blomme van jou eks af?”

Isolde se mond verdor. Het hy toevallig reg geraai of het Reghardt hom moontlik gestuur? Sy blaai deur haar geheuelêers. Hy is nie een van haar eks se pelle nie – of minstens, hy wás nie. Hy het ook nie op Bakwena, die wildsplaas wat al geslagte in Reghardt se familie is, gaan jag terwyl sy daar gewoon het nie. As sy net kon onthou . . .

“Het ons, um, tevore ontmoet?”

“Ek twyfel.” Sy een mondhoek lig, en hy gee nog ’n tree nader. “Ek ontmoet baie mense, maar ek sou nie ’n mooi girl soos jy vergeet het nie.”

Staan stil, beveel sy haarself. Moenie retireer nie, moenie wys jy’s bang nie. Kies eerder solank ’n ontsnaproete, ingeval.

Sy loer deur toe. Nie ’n opsie nie – verby daardie gespierde lyf sal sy nie sommer kom nie. Sy kan ook nie by die balkon afspring nie, die grond is te ver.

Die vreemdeling se blik volg hare. “En as jy so freaked lyk? Ek byt nie en ek weet dis te koud om in jou bikini te werk. Tensy jy ’n verwarmer het?”

“Ek vra: Wie is jy?”

Die halwe glimlag word ’n hele. Daar is ’n beduidenis van kuiltjies in sy wange, ’n glinstering in sy oë. Hooikoorstrane? Humor? Sadisme?

“Hugo Barnard?” Meer vraag as antwoord, so asof sy hom behoort te ken. Die naam lui ’n klokkie. Waar het sy dit gehoor?

“Kom ek gee jou ’n clue. Die meeste meisies noem my Adonis.”

As-se-blief. Isolde lig haar wenkbroue. “Niks fout met jou selfbeeld nie, is daar?”

Sy oë skreef toe van die lag. “Adonis is my stage name, man.”

Sy klap ’n hand teen haar voorkop. Beige blokkiesmat, sluk haar in. “Adonis” wonder seker onder watter klip sy bly. Die man is ’n musieksensasie; die media het hom die “Griekse god van kletsrym” gedoop en is heeltemal liries oor sy “unieke versnit van rap en country”. Sy bakkies pryk deesdae op al wat voorblad is. Nogal nie ’n slegte een nie, hoewel niemand so ver sou gaan om hom filmster-aantreklik te noem nie. Sy wangbene is skeermeslem-skerp en sy gelaatstrekke ietwat asimmetries. Kraaispoortjies plooi in ooghoeke wat wil-wil boontoe trek. Die meeste vroue vrek seker oor sy waspoeierblou kykers, maar sy wat Isolde is, vind hulle . . . onthutsend.

“Aa . . . aa . . .” Net toe dit lyk of hy die nies gekeer gaan kry, oorrompel dit hom. “Tiesjoe!”

“Gesondheid,” sê sy, effe vriendeliker noudat sy weet Reghardt het hom nie gestuur nie. Sy trek ’n pienk snesie uit die boks op haar tafel en stap na die rak met essensiële olies. Sy bestudeer die ry bruin botteltjies voordat sy een kies, oopdraai en ’n druppel op die snesie tik. “Ruik hieraan, dit sal help.”

“Watse goed is dit?”

“Kamille. ’n Aromaterapeutiese olie.”

Hy knyp die snesie tussen sy duim en voorvinger vas. “Is dit nie een of ander blom nie? Jy sien mos ek’s allergies vir die goed.”

“Ruik, magtag, ek weet wat ek doen.”

“Nie vreeslik simpatiek vir ’n massage . . . ahem, masseerterapeut nie, is jy?” Hy snuif agterdogtig.

“Toemaar, ek het jare laas ’n kliënt aan snotsiekte verloor.” Sy bêre die botteltjie olie op die rak.

“Probeer jý nies met so ’n seer nek. Weet nie hoe ek vanaand ’n show gaan doen nie.”

Ai, die pieperigheid van die manlike spesie darem! Sy wil lag kry, maar doen haar bes om haar gesigsuitdrukking neutraal te hou.

“Sing jy hier op die dorp?” veins sy belangstelling. Sy soort musiek kan die ou mense tog nie meesleur nie? Hel, sy wat Isolde is, skakel die radio af sodra een van sy baby-baby-baby-jou-lyfie-maak-my-crazy-nommertjies begin speel.

“Nee, by Shangri-La Eko-lodge.”

Sy weet van die plek. Dis so vyftig kilometer ver, glo iets besonders. Toe sy hier aangekom het, het sy die eienaar gebel om te hoor of hulle ’n masseerterapeut kan gebruik. “Nie buite seisoen nie,” het hy gesê. “Gee my in Oktober ’n lui as jy nog belangstel, dan gesels ons.”

“So, Isolde Harmse.” Hugo beduie met sy kop na haar diploma teen die muur. “Hoe lyk dit, kan jy my sommer nou inpas? Iets aan hierdie nek van my doen?”

Sy kreun innerlik. Was haar dag nie aaklig genoeg nie? Moet sy nou wraggies gestraf word met hierdie celeb met sy casanova-kompleks? As sy die geld net nie so nodig gehad het nie! Behandel sy hom, kan sy vandag nog ’n buskaartjie koop. Sy het genoeg van hierdie plek gehad; sy gaan nie soos ’n budjie in ’n kou sit en wag tot Reghardt aan haar deur klop nie.

Hy vertolk haar huiwering verkeerd. “As jy vol is, kan ek ná ure kom? Ek sal ekstra betaal, ek’s desperate.”

Sy vuis haar hande, wat nog vir die eerste span bewe, langs haar sye. Sy is nie in ’n besonder helende bui nie. Sal sy kan fokus, honderd persent kan gee? Haarself kan sentreer sodat sy nie haar negatiewe energie oordra nie? Sy kan nie bekostig om ’n hoëprofiel-kliënt se behandeling te bederf nie. Een ontevrede tweet kan haar kwynende praktyk die doodskoot gee. Nee wat, liewer nie die risiko aangaan nie. Vandag is Vrydag, dalk is sy gelukkig en bespreek ’n naweekganger ’n sessie.

“Jammer, ek dink nie dis wys om jou te behandel nie,” sê sy.

“Hoekom nie?” Hy grinnik en boog sy wenkbroue suggestief. “Teen jou beginsels om besigheid en plesier te meng? Jy moes lankal gesê het jy laaik my.”

“In jou drome.” Hy is wragtig nóg voller van homself as wat sy gedink het. “Ek’s nie een van jou groupies nie, Adonis.” Sy spreek die belaglike verhoognaam uit met al die minagting wat dit verdien.

Hy steier agteruit, gryp na sy borskas en trek ’n denkbeeldige mes daaruit.

Voor Isolde kan keer, kaap ’n glimlag haar mondhoeke. “Daar’s fisioterapeute op Knysna. Ek kry gou vir jou hul besigheidskaartjie.”

“Whoa, ek grap net. Ek het nie vanmiddag tyd om so ver te ry nie.”

“Dis jammer.”

“En as ek mooi vra?” Hy sit ekstra oemf in sy skitterwit glimlag. Net voor dit gate in haar retinas brand, nies hy weer. “Eina, bliksem.” Hy knie sy nekspiere met sy vingerpunte.

“Die apteker sal vir jou pynpille en ’n spierverslapper gee.”

“Ek hét pille – hulle werk nie.”

“Gee jou nek dikwels moeilikheid?” vra sy teen haar beterwete.

“Ek was so twee jaar gelede in ’n motorongeluk.” Hy rol sy skouers en laat sak sy kop. Om die een of ander rede vind hy sy rooi seilskoene meteens fassinerend. “Dis beter deesdae, buiten wanneer ek erg tense is. Of ver bestuur het.”

Sy moet net oppas of sy kry hom jammer. Dit lyk regtig of hy seer het – en nie nét in sy nek nie. Diepweefselmassering sal hom die wêreld se goed doen. Nee, nee, néé, keer haar gesonde verstand. Jy is nie reg ingestel nie en jy ken mos ’n gevaarlike man wanneer jy een sien.

Sy hink nog op twee gedagtes toe haar foon op die tafel vibreer. Lamheid vloei in haar bene af. Ontspan, banggat, dit kan nie Reghardt wees nie – jy’t ’n nuwe foon én ’n nuwe nommer.

“Gaan jy nie antwoord nie?” vra Hugo.

“Nee.”

Hy tel die selfoon van die tafelblad op en hou dit na haar uit. “Sê nou dis die blomme-dude?”

“Kan jy seblief nou loop?”

“Nee, maar ek sal buite wag.” Hy druk die foon in haar hand.

“I-sol-de.” Reghardt se stem weergalm deur die kamer. Sy hap na lug. Dêm, hoe het hy haar nommer gekry? Dubbel-dêm, hy is op luidspreker! Hulpvaardige Hugo moes per ongeluk die verkeerde knoppie gedruk het. Simpel raakskerms!

“Wie’s daar by jou, Isolde?”

Hugo vries in die deurkosyn en draai stadig terug.

“Niemand,” prewel sy.

“Moenie vir my lieg nie, ek het hom hoor praat. Wie is hy?”

Wie is hy? As sy hul huwelik van drie jaar in ewe veel woorde moes opsom, sou sy “wie is hy?” kies. Dit was Reghardt se refrein: wanneer sy ’n paar minute laat was, die gaste se mieliepap verbrand het, of haar hare laat sny het.

“Wie? Is? Hy?” Elke lettergreep laat haar ineenkrimp. Sy wil die rooi knoppie druk – sy weet wat kom – maar haar spiere is nutteloos.

Sterk vingers sluit om haar boarm, en sy kyk op in Hugo se vraende oë.

“My eks,” vorm haar lippe die woorde.

“Antwoord my,” eis Reghardt. “Ek wag.”

“Dis ’n k-kliënt, Reghardt.” Nie dat dit enigiets met hom uit te waai het nie.

“Uh-huh.” Superskepties. “Het jy die blomme gekry?”

“Ek wil die goed nie hê nie.” Sy haat dit dat haar stem skaars ’n fluistering is. “Los my net uit, asseblief. Ek sal weer polisie toe gaan, ek sweer. Hulle sal jou opsluit.”

Reghardt snorklag. “Regtig, skat? Van wanneer af is dit onwettig om vir jou vrou blomme te stuur?”

“Ek’s nie meer jou vrou nie.”

“Laat ek met hom praat.” Hugo probeer die selfoon by haar afvat. Sy skud haar kop en staan eenkant toe.

“Gaan jou ‘kliënt’ jou op die masseertafel spyker? Betaal hy ekstra of is dit deel van die pakket?”

As die vloer net dryfsand was waarin sy kon wegsink. Die suurstof het uit die lug gesyfer; haar borskas kramp. Jy’s oukei, troos haar verstand haar lyf. Dis net ’n paniekaanval, dit sal oorgaan.

Vaagweg registreer sy dat Hugo haar vingers losmaak en die foon konfiskeer.

“Yes, asshole.” As die kletsrymer se stem ’n kontinent was, was dit Antarktika. “Is dít hoe jy met ’n dame praat?”

Sy gee sy mou ’n plukkie. Besef hy nie hy maak dit erger nie?

“’n Dame?” Reghardt skater soos ’n hiëna. “Isolde is ’n slet. Wag maar, jy sal nog uitvind.”

Dieselfde ou beledigings. Haar bene wil nie meer staan nie, en sy laat haar rug teen die koel muur afgly. Sy sit haar kop tussen haar knieë.

Die gesuis in haar ore bedaar net betyds om te hoor hoe haar eks voorstel dat Hugo iets anatomies onmoontlik met homself aanvang.

“Doen jý dit maar, loser. Dis al manier waarop jy aksie gaan kry, niemand anders sal met ’n tang aan jou raak nie.”

Sy knyp haar oë toe en wag vir die ontploffing. Maar toe Reghardt weer praat, is hy katvriendelik. Uit dure ondervinding weet sy dis juis wanneer hy op sy gevaarlikste is. “Ek weet nie wie jy is nie, pel, maar ek sal uitvind. Het Isolde jou vertel ek’s ’n PH, ’n professional hunter? Ek het sestien gewere hier op my plaas.”

“Jy weet wat om met jou dreigemente te doen, ‘pel’.” Hugo druk die rooi knoppie met mening. “Raait, ek skakel hierdie ding nou dadelik af.” Hy kom hurk voor Isolde. “Is jy oukei?”

“Ja wat,” jok sy.

“Klink my jy was al by die polisie?”

“Hulle dink ek oorreageer. Hulle kan nie mooi verstaan hoekom ek ’n bohaai oor ruikers en geskenke opskop nie.” Sy strek haar bene uit en druk haar kniekoppe teen mekaar sodat hy nie moet sien hoe hulle klap nie.

“Nonsens, dis harassment. Daar is mos wette daarteen?”

“Wel, hulle kan glo nie veel doen tensy hy my uitdruklik dreig nie. Hulle het hom vriendelik versoek om my uit te los, maar hy het sy dinges daaraan afgevee.”

“Hoe lank gaan dit al aan?”

“Vandat ons geskei is.” Sy trek die rekkie wat haar ineens hoofpyn gee uit haar poniestert en skud haar hare los. “So drie jaar.”

“Hei, kyk vir my.” Hy leun oor en druk haar hare agter haar oor in. Die intieme gebaar laat Isolde verstar. Sy gesig is so naby dat sy ’n spiertjie in sy kakebeen sien spring. “Het hy jou verniel?”

Sy skeur haar oë weg sodat sy nie die simpatie in syne hoef te sien nie. Waddehel het haar sake met hom uit te waai?

“Het hy?”

“Terwyl ons getroud was, het hy my ’n paar keer afgeknou.” Eufemisties gestel. Reghardt het haar hare getrek tot sy gevoel het haar kopvel gaan losskeur van haar skedel. Eenmaal haar polse so ru vasgegryp dat sy vir twee weke moes wintersgoed dra, en dit in die bloedige Bosveldhitte. “Altyd ná hy te veel gedrink het.”

Hugo ryg ’n string kragwoorde uit – die kleurvolle tipe waarvoor rappers berug is. Haar gesig word warm.

“Sorry,” sê hy, “ek moet my mond met seep uitwas, ek weet.”

“Nie ’n probleem nie.” Die gebloos het niks met preutsheid te doen nie, en alles met . . . Wát? Sy sou self graag wou weet. Verleentheid omdat hy haar vernedering aanskou het? Verligting dat sy met iemand kan praat – al is hy ’n vreemdeling? Of brand haar wange omdat sy selfs in hierdie onmoontlike situasie registreer hoe absoluut heerlik hy ruik? Bewus is daarvan dat hy die rosigste, soenbaarste paar lippe het wat sy nog in ’n mansgesig gesien het?

“Hoekom het jy nie geloop nie? Ná die eerste keer, bedoel ek.”

“Jy sal nie verstaan nie.”

“Try my.”

“Dit was nooit ernstig nie, en hy was elke keer so jammer.” Dit klink so holrug gery. “En toe is ek een aand te vriendelik na sy sin met ’n buitelandse gas . . .”

Reghardt het haar op die bed gesit en inwag, geweer op die skoot. Die loop het in die lamplig geglinster, en hy het daaroor gestreel. “Dis die laaste keer dat jy ’n gat van my maak, Isolde. Jy bied nooit weer jou lyf op ’n skinkbord vir ’n ander man aan nie. Ek sal dit nie toelaat nie.”

“En toe?” por Hugo.

“Hy’t my gedreig, en ek’s daar weg.” In die middel van die nag, met die tassie klere wat sy in die spens weggesteek het en die paar duisend rand wat sy bietjie-bietjie van die kruideniersgeld afgeknyp het.

“Ek sal saam met jou polisie toe gaan.” Hy raak aan haar arm. “Jy móét ’n interdik kry.”

Sy laat sak haar kop in haar hande. Miskien sal die polisie na hóm luister? ’n Glanspersoonlikheid – ’n groot, sterk man wat heel duidelik nie vir koue pampoen skrik nie? Maar sê nou hulle vat Reghardt wel dié keer vas? Hoe sal hy reageer?

“Jy’s bang dit stamp hom oor die edge,” lees Hugo haar gedagtes.

“Jip.”

“Het jy ’n plan B?”

Sy sug en trek haar skouers op. “Om so ver moontlik weg te kom en in ’n groot stad te verdwyn.”

“Wat keer jou?”

“Op elke nuwe plek moet ek van voor af kliënte soek. Ek kan nie juis adverteer terwyl ek wegkruip nie enne . . . ek’s soort van platsak.” Sy kan nie weer vir Ma-hulle vir geld vra nie. Hulle het dit nie breed nie en hulle betaal nou nog af aan haar kollegegeld.

Hy gaan sit plat en stut sy rug teen die tafelpoot. “Dalk kan ons mekaar help.”

“Nee, ek sleep jou nie verder by hierdie gemors in nie.”

“Ek het myself ingesleep toe ek my bek gerek het.”

“Dit was dalk nie die slimste skuif nie.” Gmf, sy is ’n mooi een om te praat. Hy moet dink dat net ’n imbesiel met so ’n boelie sou getrou het. Maar Reghardt was voor hul troue anders. Bedagsaam. Romanties. Sjarmant.

As sy terugkyk, was hy toe al besitlik, maar pleks van rooi ligte het sy mos hartjies gesien.

Hugo strek sy bene voor hom uit. Hy tik haar voet met ’n seilskoen, wag tot sy oogkontak maak. “Kom saam’ my. Ek het vir ’n verandering alleen gery, sonder die res van my span. Na vanaand se show gaan ek ’n paar dae by my strandhuis chill, dan moet ek so oor ’n week in Kaapstad wees.”

Isolde sluk. Sy kuit rus nog teen hare en sy liggaamshitte sypel deur sy broekspyp.

Sy gáán wegskuif – net nie nou dadelik nie.

“Toe, wat sê jy?”

“Liewer nie.” Sy byt haar onderlip. “Jy’t sy dreigemente gehoor.”

“Aag, ek dink ek’s mans genoeg vir hom.”

“Jy ken hom nie.”

“Ek ken sy soort.” Hy lig sy gladgeskeerde ken en glimlag gerusstellend. “Meer bek as binnegoed. Grootmeneer voor girls, maar nes hy met ’n ander ou te doen kry, verander hy tjop-tjop sy tune.”

Tussen die duiwel en die diep blou see, dink Isolde. Haar jaloerse eks aan die een kant – ’n kletsrymer met minstens een tatoeëermerk plus ’n oorbel aan die ander. Die stereotiepe stout seun oor wie tienermeisies droom, hul ma’s warm gloede kry, en hul pa’s snags wakker lê. Die soort ou wat op hierdie oomblik haar kuit teen syne laat smelt soos kokosolie in ’n hittegolf.

Sy loer onderlangs na hom. Sy weet nie wat hy het nie, maar hy het iets. Meer selfversekerdheid as ’n Amerikaanse president, genoeg energie om die Eskom-krisis op te los. Hy is moeilikheid met ’n hoofletter M, maar as sy tussen hom en Reghardt moet kies? Voor die hand liggend.

“Wat sê jy?” jaag hy haar aan. “Het ons ’n deal? Jy vryf my seer nek in ruil vir ’n lift en ’n lyfwag?”

Nie ’n slegte ooreenkoms nie, maar kan sy hom vertrou? Nee. Die vraag is net: Waarheen anders kan sy gaan? Nie na haar ma-hulle toe nie – Reghardt sal heel eerste daar soek. Buitendien wil sy nie onnodige spanning op haar ouers laai nie. Pa het verlede jaar ’n hartomleiding gehad; Ma se artritis keil haar op.

’n Vriendin sou die logiese keuse gewees het, maar haar skoolpelle het haar lankal afgeskryf. Reghardt het horries gekry wanneer sy wou bel of gaan kuier, seker geglo dis ’n rookskerm vir haar kastige affairs. Ná die egskeiding, toe sy kollege toe is, het sy haar sosiale lewe oppervlakkig gehou. Sy wou nie aandag trek nie.

Wat bly oor? ’n Plek van veiligheid? Haar derms draai.

“Ons ken mekaar nie,” protesteer sy halfhartig.

“Relax, ek’s nie ’n serial killer nie. Die media sou lankal die lyke uitgesnuffel het.”

Dêmmit, die media! Hoe kon sy van hulle vergeet het? Sy skud haar kop beslis. “Dit gaan nie werk nie. Ek vlieg juis so laag moontlik onder die radar.”

“Jammer om dit uit te spel, bokkie, maar dit lyk nie of daai strategie uitwerk nie.”

No shit, Sherlock.

“Hoekom probeer jy nie die teenoorgestelde nie?” Hy frons, staar ’n paar sekondes na die plafon, en klap dan sy vingers. “Ek weet! Ons maak of ons saam is.”

’n Skynverhouding?

“Ons gaan groot, gee ’n onderhoud of twee.” Hy sit orent en praat al vinniger. “Hou handjies vas, kyk diep in mekaar se oë. Dít sal vir hom die thrill of the chase bederf, as jy die uitdrukking sal verskoon.”

“Maar . . .” Haar hart spartel soos ’n wildsbok in ’n strik. Sy maak haar hare weer vas, dié keer losser, sommer om iets te doen. “Ek kan nie dink wat jy –”

“Daaruit kry nie? Publisiteit. Ek het pas ’n nuwe CD vrygestel. ’n Beautiful girl soos jy sal my op die voorblaaie kry en verkope ’n moerse boost gee.”

“Hoekom kry jy nie vir jou ’n regte meisie nie?”

“Strings attached.” Hy maak asof hy ’n onsigbare marionet manipuleer. Hy het kunstenaarshande, merk sy op. Lang, soepel vingers. Haar kop teken vanself prentjies: Hugo in ’n halfdonker kamer, kitaar op sy skoot, met ’n enkele sonstraal wat deur die venster val. Hugo op die verhoog, mikrofoon in die hand onder flikkerende ligte wat soos ’n trapsuutjies verkleur. Hugo in die oggendskemer, gestut op een elmboog, terwyl sy vingers haar lyf ontdek . . .

“Aarde na Isolde?”

Blikskottel, wat ’n verbeeldingsvlug.

“Ek hoor jou,” sê sy haastig. “No strings attached pas my uitstekend.” Kan iemand seblief net vir haar hormone ’n e-pos stuur? Sy bring haar gedagtes terug na die realiteit. Maklik genoeg – die gemors met Reghardt is die emosionele ekwivalent van ’n yskoue stort.

“Jy kan nie verloor nie,” redeneer Hugo.

“En as dit petrol op sy vuur is?”

“Dan moet hy by my verbykom om jou te pla.”

“Dis ’n besonder, um, ridderlike aanbod. Veral nadat ek jou met ’n ruiker gegooi het.”

“Gelukkig het ek dit nie gevang nie.” Hy vee kastig die sweet van sy voorkop af. “Trou is nie in my tienjaarplan nie. ’n Vuurwarm date vir vanaand is ’n ander storie. Die show is by my hoërskoolreünie.”

“Jy sien seker daarna uit.”

“Omtrent soveel soos na blindedermontsteking.” Hy klem sy hande, wat ’n oomblik gelede entoesiasties saamgesels het, in vuiste. Sy kneukels verbleek en die spiere in sy voorarm span onder die musieknote wat kunstig daarop getatoeëer is.

“Hoekom gaan jy dan?”

“Want vanaand betaal die boggers om my te hoor sing.”

“Aha.” Skool was seker nie prettig vir so ’n rebel nie. Sy kan dink die onnies en jocks het min ooghare vir hom gehad. Die meisies aan die ander kant . . . wel, sy sal haar laaste paar rand wed dat hy allesbehalwe ongewild onder húlle was. “Nou wil jy jou sukses onder almal se neuse gaan vryf?”

“Sweet revenge, baby. Veral as jy saamgaan.”

Eish. Sy sal die “baby” laat verbygaan, die één keer.

“Ek’s maar ’n verroeste plus-een, hoor. Ek’s op twintig met my skoolliefde getroud.”

Hy is ordentlik genoeg om te swyg oor die naïewe keuse. “Aag, dis soos fietsry, man. Jy trek sexy aan, jy smile, ons dans vas.” Hy lig een skouer kamma ongeërg. “Sal gaaf wees as jy so bietjie aan my kan hang.” Hugo knyp ’n paar sentimeter lug tussen sy duim en voorvinger vas. “Ne-et so bietjie.”

Is sy desperaat genoeg om arm candy te speel? Vir ’n kletsrymer met ’n pornakteur-naam van alle mense?

Engele kom in vreemde gestaltes, sê haar ma altyd. Hugo Barnard is dalk die antwoord op haar gebede.

“Goed, dankie. Ek sal saamkom. Vanaand én Kaap toe.”

“Yesss!” Hy pomp ’n vuis in die lug. “Ons gaan daai jol aan die brand steek, ek en jy.”

“Wag eers, hoe moet ons aantrek?” Sy besit niks wat eens naastenby kan deurgaan as aanddrag nie. “Ek reis lig.” Klink beter as om te sê sy lewe uit ’n tas. Altyd gepak, net ingeval.

“Enigiets, solank dit bling is. Dis die ‘tema’.” Sy mondhoeke krul grimmig saam met sy voorvingers. “Hoofmeisie het nie die memo gekry dat ons nie meer agtien is nie.”

“Bling kan ek doen.” Haar goue toppie en valletjiesromp is so goed soos nuut. Sy het dit vir ’n Oujaarsdans op Bakwena gekoop, maar Reghardt het haar teruggestuur om “iets ordentliks” te gaan aantrek. Sy het nooit weer ’n geleentheid gehad om dit te dra nie, tog swerf dit saam in haar tas – ’n tasbare simbool van haar vryheid.

“Komaan dan.” Hy kom stywerig orent en hou sy hand uit om haar op te trek.

“Sal ek eers na jou nek kyk?”

“Nee wat, jy kan dit by die lodge regsien.”