Читать книгу Middernagmusiek - Amelia Strydom - Страница 4

Met Hugo se hulp word haar aardse besittings binne ’n japtrap gepak en agter in sy sonneblomgeel Jeep Wrangler gelaai. Hy hou die passasiersdeur oop sodat sy kan inklim. “Sit jy, ek gaan koffie koop.”

“Wag,” keer Isolde voor hy die deur kan toemaak. “Ek kom saam.”

“Sit.” Hy plant een hand op haar skouer en druk haar terug in die kajuit.

Isolde se mond val oop en sy skud sy hand af. “Sit? Het ek reg gehoor? Lyk ek miskien vir jou soos ’n brak in die hondeskool?”

’n Geamuseerde glimlag pluk aan sy mondhoeke.

“Dis nie snaaks nie. Dalk moet ons paadjies net hier skei, ek’s klaar met beheervrate.”

“Whoa.” Hy hou albei hande omhoog. “Dis nie hoe ek dit bedoel het nie. Dis koud en nat – ek dag jy sal gemakliker in die kar wees.”

Ten minste klink hy spyt. Haar skouers ontspan effens. “Ek’s oud genoeg om te besluit waar ek gemaklik is en stap liewer saam.” Haar blik glip vanself na die truspieëltjie.

“Ah, I get it.” Hugo vou haar vingers om die motorsleutels toe. “Jy hoef rêrig nie bang te wees nie. Jy kan sluit, en ek sal ’n oog van die koffiewinkel af hou. Belowe.”

Moet sy nie maar saamstap nie? Omdat sy alleen onrustig is, maar ook omdat sy hom duidelik wil laat verstaan sy laat haar nie hiet en gebied nie. Nie méér nie . . .

Dis asof die heelal self haar tart. Die eerste druppels motreën sif neer vanuit die grou lug en druppeltjies blink op Hugo se pet. Wil sy net argumentshalwe nat word?

“Oukei, ek sal bly.”

“Cool.”

Hy het kwalik die deur toegemaak voor sy dit met die afstandbeheerder sluit. Sy wens daar was ’n knoppie waarmee sy die selfvoldane grinnik van sy gesig kon afvee. Arms gevou, kyk sy hoe hy wegdraf. Die man het ’n netjiese sitvlak, selfs sy losserige jeans kan dit nie wegsteek nie.

Op die plein steek hy vas en draai halflyf om. Sy ego is natuurlik nog nie heeltemal groot genoeg nie, hy moes sien hoe sy hom sit en agterna staar.

Hy lig sy duime vraend.

Ja, toemaar, als reg, waai sy terug.

Sy onthou eers weer om paranoïes om haar rond te kyk toe hy in die koffiewinkel verdwyn. Sy kan nie mooi sien nie: die reën is lastig en die ruite deels toegewasem. Die krieweling in haar nek is terug, net daar onder haar haarlyn waar sy Reghardt se oë altyd voel. Sy strengel haar vingers ineen op haar skoot. Die motorsleutel byt in haar handpalm in.

Stop dit.

Nietemin sak sy laer teen die leersitplek af. Waar bly Hugo? Hoe lank duur dit om koffie te koop? Hy flirt seker eers met die barista.

Dwah-dwah-dwah. ’n Reëndowwe gesig loer by die oorkantste venster in. Sy gil gesmoord, skiet ampertjies deur die Jeep se dak. Vir ’n paar tellings is sy katatonies, dan tree haar breinselle in. Dis Hugo! Hy reën nat omdat jy sy sleutels soos ’n waspop sit en vasklou.

Sy maak haastig oop en mompel ’n verskoning terwyl hy agter die stuur inskuif.

Hy boog sy wenkbroue en hou ’n kartonbekertjie na haar uit. “Gooi genoeg suiker in, jy lyk of jy ’n spook gesien het.”

“Ek drink nie sui-”

“Vandag drink jy.” Hy prop twee pakkies in haar hand. Sy vingers vee terloops oor haar palm, en skokgolfies rimpel al die pad tot in haar skouer.

Ag nee, rêrig? Een oomblik is sy histeries, die volgende het sy die hots vir ’n kletsrymer wat vir seker nie haar tipe is nie?

En wat ís jou tipe? Die held in ’n chick-fliek of ’n liefdesverhaal?

Almiskie. Van wanneer af is versigtigheid ’n sonde? Fiktiewe mans is veilig – hulle mors nooit in jou kombuis of met jou gevoelens nie.

Uh-huh, en jy hoef ook nie hul nekke te behandel nie. ’n Bakvissie-crush, selfs ’n laegraadse enetjie – kan dinge ongemaklik maak.

Nonsens, sy is professioneel genoeg om niks te laat blyk nie. Buitendien sal sy nie alleen wees nie: Volgens al wat ’n tydskrif is, behoort die helfte van die Afrikaanse vroulike bevolking reeds aan Adonis se bewonderaarsklub. ’n Paar vlinders in haar maag is nie die einde van die wêreld nie – dit sal haar help om haar rol in hul skynverhouding meer oortuigend te vertolk.

Sy kan voel dat hy haar dophou, maar konsentreer kastig op haar koffie. Sorgvuldig skeur sy die pakkie bruinsuiker oop en roer dit in. Sy vou haar hande om die kartonbekertjie en proe. “Hm, dankie.”

“Plesier.” Hy sluk syne onmoontlik vinnig weg en draai die sleutel in die aansitter.

“As my ma hier was, het sy gevra hoe jy ’n sanger geword het met so ’n blikkeel.”

“Ek wil by die lodge kom,” verduidelik hy. “Die pad is nat, en ek het oor die radio in die koffieplek gehoor dis erg mistig vorentoe.”

Die radio-omroeper het nie gejok nie – hulle is kwalik om die eerste draai toe die wit hulle insluk. Hugo verstel die kopligte en krom sy skouers oor die stuur.

Geen wonder sy nek is seer nie, dink Isolde, dis waar sy lyf spanning bêre.

Die kilometers kruip in stilte verby. Sy blik bly vasgenael op die teerpad, terwyl Isolde die onbekende omgewing bestudeer. Hier en daar lig die missluier sodat sy ’n glimp van die inheemse bos kry. Die viertrek klim moedig teen heuwels uit, kruie dan weer by afdraandes af.

Haar ore slaan toe en sy gaap om hulle oop te kry.

“Jammer jy vind my geselskap so vervelig,” sê hy droog. “Sit vir ons musiek op, toe. Kyk in daardie gleuf aan die binnekant van jou deur.”

Die swart sakkie wat sy raakvat, staan boepens van die CD’s. Sy rits dit oop. “Wat wil jy hoor?”

“Kies iets waarvan jy hou.”

Iets waarvan sy hou? Makliker gesê as gedaan. Sy blaai deur die opsies. Afrikaanse sokkietreffers? Pitbull? Eminem? Nee, nee, en nogmaals néé.

“Waar’s jóú nuwe CD?” vra sy. Dit moet ’n verbetering wees op die res van sy versameling.

“Ha-ha-ha.” G’n beduidenis van humor in sy stem nie.

Wat is dit veronderstel om te beteken? Sy kan sweer hy het gesê dis op die rakke.

“Een van jou voriges, dan?” Vir haar sal dit in ieder geval splinternuut wees. Gits, haar onkunde oor sy musiek kan ’n verleentheid raak. Netnou vra mense haar daaroor uit – sy ís veronderstel om sy meisie te wees.

“Ek luister nie na my eie CD’s nie.”

“Hoekom nie?”

“Want dis werk, dis hoekom.” Hy gluur na die vragmotor voor hulle. Sy kan sien hy jeuk om dit verby te steek, maar wil die risiko nie neem terwyl die sig so swak is nie. “En . . . ” Hy frons vir die truspieëltjie. “Ek hoor net als wat beter kon gewees het.”

Iewers het sy gelees dat hy ’n perfeksionis is. ’n Werkverslaafde ook, as sy reg onthou.

“Sing dan maar vir my,” skerts sy.

“Vergeet daarvan. Ek sing by rehearsals en shows en opnames, nêrens anders nie.”

“Nie eens in die stort nie?” Haar terglus droog summier op toe Reghardt se woorde deur haar kop flits: “Jou plek in die bed is leeg en jou vals stemmetjie in die stort stil.” ’n Vlaag naarheid spoel oor haar. Nie nou daaraan dink nie – dink eerder aan . . .

“Nie eens in die stort nie.”

Aan hóm in die stort? Voor sy kan keer, galop haar verbeelding weer onder haar verstand uit. Sy steel ’n kykie na sy hande op die stuurwiel, sy welgeskape voorarms waaroor goue haartjies gesprinkel is. Senings span soos staalkoorde onder sy bruingebrande vel. Sou die res van sy bolyf so ’n fees vir die oog wees? Jip, ongetwyfeld. Sy sou wat gee om te sien hoe waterstraaltjies by sy borskas afstroom, hoe . . .

“Kry jy warm?” vra hy. “Dit ís bedompig in die kar, ek kan die temperatuur afstel?”

Wat? O hel, sy sit haar wragtag en koel waai met die CD-sakkie! “Nee, ek . . .” Sy druk die eerste die beste CD in die speler. Sy musieksmaak is dalk kwalik ’n trappie bo geraasbesoedeling, maar minstens sal dit die onderwerp verander.

Die liedjie verras haar. Die instrumentale inleiding vloei soos heuning en die manstem wat begin sing, is sag op die oor. Die lirieke is storiegedrewe, aangrypend.

Lyk nie of Hugo saamstem nie: Sy vingers trommel op die stuur asof hy nie kan wag vir die einde nie.

Sy som hom egter verkeerd op.

“Speel dit weer,” gebied hy toe die laaste note wegsterf. “En sit bietjie harder.”

Jimmel, wie de hel dink hy is hy? As sy dit nie self nog ’n keer wou hoor nie, het sy vir hom gesê om te gaan bars.

Hierdie ronde luister sy fyner na die woorde. Die verteller was sewe toe hy en sy ma na ’n dorpie met die vreemde naam “Hazard” getrek het. Vanuit die staanspoor was hy ’n swartskaap. Inwoners het hom met “prejudiced eyes” gevolg, gefluister dat hy “not right” is nie.

Elke woord – elke noot – spreek van eensaamheid. En toe ontmoet die outjie vir Mary: die eerste meisie wat verby die vooroordeel en agterdog kon kyk, wat hom verstaan het. Hulle het graag teen sonsondergang langs die rivier gaan stap, hulself uit die Nebraska-dorpie uit weggedroom.

Dis wat sy ook moes gedoen het, dink Isolde. Ná skool moes sy weggegaan het, die wêreld daar buite aangedurf het, eerder as om op haar skoolliefde se erfplaas te gaan werk.

Sy vestig haar aandag weer op die hartseer lirieke. Een oggend het die sheriff aan die deur kom klop met die nuus dat Mary verdwyn het. Sy het gaan stap en nooit weer teruggekom nie. Die verteller sweer hy het haar laas op die rivieroewer gesien – veilig, ongeskonde, maar niemand glo dit nie. ’n Duisend beskuldigende vingers wys reguit na hom, en hy moet ’n plan maak om by die rivier te kom.

Hoekom, wonder Isolde terwyl die laaste refrein speel. Wil hy selfmoord pleeg?

“Wat de donner was dit?” Hugo se woorde klief deur die stilte in die kajuit.

“Wat bedoel jy ‘wat was dit’? Dis jou CD, nie myne nie.”

“Ek het dit nog nooit in my lewe gehoor nie.”

En as hy nou só klink? Gevaarliggies flikker in haar kop. Het sy wragtig wéér met ’n beduiwelde, wispelturige mansmens deurmekaargeraak?

Is sy ’n magneet vir poepholle?

Sy druk haar skouers agtertoe. “Luister, ek weet nie wat jou probleem is nie. Ek het die CD in jou sakkie gekry. Een van jou meisies het dit waarskynlik hier vergeet.”

Sy oë verlaat die pad vlugtig en kyk haar middeldeur. Isolde gluur terug. Hy moenie dink sy gaan eerste wegkyk nie.

“Oukei,” hensop hy onverwags. “Ek glo jou.”

“Dankie.” Sy laai die woord met sarkasme.

“Speel bietjie die volgende song,” vra hy. Sy gee hom ’n skewe kyk en hy las gou “asseblief” by.

Toe sy die vorentoe-knoppie druk, gebeur niks. Miskien moet sy die CD uithaal en terugsit? Dan kan sy sommer vasstel wie die kunstenaar is.

Die blink oppervlak is egter skoon. “Dis ’n tuisgemaakte CD,” sê sy, “en dit lyk my hier’s net een liedjie op.”

Hugo is tjoepstil. Hy loer in die truspieëltjie en druk die flikkerlig se armpie af. Die getik werk op Isolde se senuwees.

“Is dit ons afdraai?”

Hy beduie na ’n bruin bordjie wat lyk of dit ’n paar sentimeter bokant die grond dryf. Die pale is toe onder die mis en mens kan skaars die lodge se naam uitmaak.

Toe daar oplaas ’n gaping in die aankomende verkeer kom, draai hy op die grondpad af. “Jô, ek was lanklaas so bly om van ’n grootpad af te kom.”

Dis te verstane dat hy kort van draad is na die stresvolle rit, dink sy. Of bedrieg sy haarself?

“Daar’s pynpille in die klapkassie.” Hy kantel sy kop stywerig weerskante toe en rol sy skouers. “Haal vir my twee uit, seblief?”

“Ek kan verder bestuur. Jy’t ’n lang dag gehad en moet nog vanaand optree ook.”

“Ek’s fine.”

“Natuurlik is jy, meneer Macho.” Sy maak die botteltjie oop en skud twee pille uit. “As jy te trots is om hulp te aanvaar, of my nie met jou kosbare Jeep vertrou nie, moet jy maar ly.”

Sy gee die pille en ’n botteltjie water aan. Hy sluk dit kop agteroor af.

“Jy dink seker ek’s ’n regte goorgat,” sê hy met ’n tikkie selfspot. “Eintlik is ek heel nice, hoor.”

“Ek’s seker jy’s ’n regte prins.”

“Is, ja.” Hy wag ’n rukkie. Toe dit duidelik word dat sy nie gaan stry óf saamstem nie, kantel hy sy kop na haar. “Hei, ek’s jammer. My dag het gesuck, maar ek weet joune was tien maal erger.” Hy vryf oor sy nek en grimas.

“Jy’s vergewe. Jy’t ver bestuur en jou nek is seer. Ek moes daarna gekyk het voor ons gery het, dan was dit nou al beter.”

“Spyt kom altyd te laat.” Hy flits sy amper-kuiltjies. So ’n blikskottel. Sy lagwekkende verhoognaam is toe nie so vergesog nie – sy sweer hy kan enigiemand met twee X-chromosome speel-speel oorreed om uit sy hand te eet.

Impulsief draai sy na hom. Sy skulp haar regterhand om sy nek. Haar vingers vind die drukpunte net onder sy skedel en vat hulle ferm vas. Hy kreun, maar sy kan voel hoe sy spiere ontspan. Hy rol sy kop agtertoe, leun in haar aanraking in.

“Moenie ophou nie.” Hy pers die asem tussen sy lippe deur. “Waar was jy die laaste twee jaar, hm?”

Is die grys lug regtig skielik helderder? As sy net behoorlik kon bykom, albei duime kon gebruik om harder te druk. Sy roteer haar bolyf so ver moontlik na sy kant. Sonder om haar regterhand van sy nek af te haal, vroetel sy met haar linkerhand tussen hul stoele tot sy haar sitplekgordel se knip raakvat.

Hugo ruk asof die klikgeluid ’n geweerknal was. “Waddehel dink jy doen jy? Maak vas!”

Haar vingers word dom. Toe sy huiwer, gryp hy die gespe uit haar hand en druk dit só ru in die gleuf dat dit haar vinger vasknyp.

“Eina!” Sy druk die kloppende vingerpunt in haar mond. “Wat’s jou probleem? Jy’t spierknoppe so groot soos gholfballe – ek wou net help.”

“Wanneer jy saam’ my ry, is jou seat belt vas.”

Sy rol haar oë. “Dis ’n grondpaadjie, nie ’n snelweg nie.”

“Beteken nie dis oukei om roekeloos te wees nie.”

“Jammer, Pa. Ek sal nie weer nie, Pa.”

Hy rem skerp. Skielik. Die Jeep se bande sleep deur die sand.

“Haai!” Skrik laat die uitroep oor haar lippe bars. “Wil jy ons albei verongeluk?”

Hy ruk die handrem op. Toe hy na haar draai, is daar ’n wit kring om sy mond. Sonder om te dink maak sy haar gordel weer los en pluk haar deur oop.

Hy vloek gedemp. Sy vingers sluit om haar arm. “Dit was . . . Wag, ek kan verduidelik.”

“Los my, ek wil uitklim.”

“Sit, magtag. Ons is in die middel van nêrens.”

Sy sluk en kyk om haar rond. Óf die mis het gelig, óf hulle het daarvoor weggery. Sy kan die bos nou duidelik sien. Nattigheid glinster teen die dik boomstamme en die reuk van klam grond hang in die lug. Die blaredak is so ruig dat dit selfs in helder sonlig skemer sal wees.

Haar bors wil-wil toetrek, en sy maak haar deur weer toe.

“Is jou vinger oukei?” Sy hand soek na hare, maar sy trek dit weg.

“Vergeet van my vinger. Kry jy ons net by die lodge, verkieslik in een stuk.” Daarvandaan sal sy wel regkom, al het sy nie ’n idee hoe nie.

Hy laat sy voorkop teen die stuur sak. “Ek het bestuur.”

Um, hallo? Hoe nou?

“Die motorongeluk waarvan ek jou vertel het?”

“O.” Sy vryf oor die skaafplek bo haar sleutelbeen waar haar veiligheidsgordel styf gepluk het.

“My pa is op slag dood. Hy het nie ’n seat belt aangehad nie.”

“Hoekom nie?”

“Want die dêm ding was stukkend, en hy was te dwars om dit te laat regmaak.”

“Wat het gebeur?” vra sy.

“Weet nie, ek kan nie veel van die ongeluk onthou nie.”

Sy gaan hom nié jammer kry nie. Sy weier volstrek, want dan moet sy hom vergewe en hom nog ’n kans gee en sy weet mos al hoe mans met mens kan mors en . . .

Dit help nie. Haar mond gaan oop en die medelye stroom uit. “Dis nie ongewoon nie. Fisieke en emosionele trauma veroorsaak dikwels geheueverlies.”

Fantasties, wil sy nie sommer sy hand vat en aanbied om sy neus vir hom te snuit nie? As sy ’n groter softie was, was sy ’n pienk malvalekker.

“Die dokters het so gesê, ja.” Hy klap die sonskerm bo sy kop ’n paar maal sonder rede oop en toe. “Die laaste wat ek onthou, is toe ons by die plaashek uitgery het. Ek het nie ’n clue wat gebeur het nie, maar ek het die bakkie omgegooi. So ’n kilo van die huis af, op die grondpad.”

Sy woordkeuse pluk aan haar ribbes. Nie “die bakkie het gerol” nie – “ek het die bakkie omgegooi”.

Vir die soveelste keer vandat sy gekwalifiseer het, is sy dankbaar haar opleiding het basiese berading ingesluit. “Jy voel skuldig,” gee sy die emosie ’n naam.

“Hoe anders? Ek het bestuur.”

“Wat’s die volgende ding wat jy onthou?”

“Die paramedics het met my gepraat en ’n stut om my nek gesit. Maar dis ’n blur. Ek het eers in die hospitaal behoorlik bygekom. Ek het die suster gevra hoe dit met my pa gaan, en sy het gesê hy is . . . hy’t dit nie gemaak nie.”

Wat sê mens? Berading 101 het haar nie op seer soos dié voorberei nie. Woorde voel nutteloos. Buitendien is sy eerder ’n aanraker as ’n prater. Kan sy nie maar sy hand ’n drukkie gee nie? Hemel weet, sy wíl hom op ’n afstand hou – sy is nie onnosel nie. Hy is net te onvoorspelbaar, te intens en te . . . te veel van ’n man.

“Ek kon nie begrafnis toe gaan nie,” voeg hy by. “My been was in traksie.”

Oukei, genoeg is genoeg. Sy is ’n masseerterapeut, nie ’n reptiel nie. Sy skuif nader aan hom en laat rus haar kop teen sy skouer.

“Sorry,” sug hy. “Partykeer vang dit my nog.”

“Moenie jammer wees nie. Jy móét daaroor praat, opgekropte gevoelens maak mens siek.”

Diepweefselmassering sal vir sy emosionele pyn ook help. Herinneringe word nie net in die brein gestoor nie, dit word ook in jou selle begrawe. Massering neig om dit na die oppervlak te bring sodat jy kan laat gaan.

Toe hy sy hand op die koppelaar sit, weet sy hy beskou die gesprek as afgehandel. Langtand skuif sy eenkant toe.

“Is jy seker ek moenie bestuur nie?”

“Ek’s nou weer reg. Hou jy net jou seat belt vas.”

Kan niks vandag eenvoudig wees nie? Dis ’n gesukkel om die lodge te kry. Tipies man hou Hugo eers vol dat hy daar sál uitkom, sonder die GPS. Toe hy oplaas brom-brom die koördinate insleutel, kom hulle agter hulle het al twee keer verbygery. Geen wonder nie: As dit nie vir die blikkerige “destination on left” was nie, het hulle wéér nie die minuskule naambordjie raakgesien nie.

“Ek weet nie so mooi hiervan nie,” sê Hugo toe hulle voor die verroeste plaashek stilhou.

“Dalk lyk dit binne beter.”

“Moenie jou hartjie daarop sit nie, sonskyn. Ek sien nie ’n interkom nie en daai hek lyk nie vir my elektronies nie.”

“Dit reën nie meer nie, ek sal oop- . . . ” begin Isolde, maar hy het reeds uitgeklim en drafstap hek toe. Hy steek sy hand na die hek uit, spring dan eenkant toe.

Isolde word yskoud. Haar veg-of-vlugrespons skop in, en sy moet net keer of sy duik agter die stuur in en jaag weg.

Sy dwing haar om uit te klim. Die grond is sponserig onder haar skoensole. Iets val op haar wang, en sy ruk haar kop agtertoe. Vies klik sy haar tong. Dis net druppels wat op die blare bokant haar gehuiwer het.

“Wat’s fout?” roep sy.

Hy wink haar nader.

Sy stap tot agter hom en loer om sy bolyf. ’n Beweging vang haar oog. Tussen twee hekpale hang ’n groot, geel spinnekop. Die briesie wieg haar web liggies heen en weer soos ’n hangmat.

“Moenie vir my sê jy’s bang vir spinnekoppe nie?”

“Waar’s my bleddie foon?” Hy dop sy broeksakke om soos hy soek.

“Sy sal jou niks maak nie, man.”

“Ja, sure, en sy’s banger vir my as ek vir haar. Spaar jou rympie, ek vat nie aan hierdie hek nie. Hulle kan iemand stuur om te kom oopmaak.”

“Dis nie nodig nie.” Isolde haak die ketting oor die paaltjie. Die hek se skarniere kerm toe sy dit oopstoot. “Toe, bring die kar.”

Hy laat hom nie twee keer nooi nie. Hy vlieg om, rek sy treë tot by die Wrangler en klap die deur onnodig hard toe.

Jimmel, dis snaaks! Hoekom sy lekker kry oor sy lawwe fobie, weet sy nie. Dalk laat dit haar vrese minder pateties voel. Sy hou die hek oop terwyl hy deur ry en die Jeep op ’n veilige afstand parkeer.

“Indrukwekkende lyfwag wat jy is,” terg sy toe sy weer langs hom inklouter.

“Baie mense hou nie van spinnekoppe nie, oukei?”

“Dan’s jy by die verkeerde lodge. Ek het die brosjure op pad hiernatoe gelees. Die eienaars is Boeddhiste en leef in harmonie met die natuur. Hulle vra mooi dat gaste die goggas nie doodmaak nie.”

“Bogger dit, ek draai sommer om en gaan koop ’n blik Doom.”

“Toemaar, ek sal jou beskerm. Ek’s bang vir ’n klomp goeters, maar spinnekoppe is nie een van hulle nie.”

Hy parkeer die Jeep voor Ontvangs. “Ek weet dis nie rasioneel nie – dís hoekom hulle dit ’n fobie noem. Ek’s nie trots daarop nie, oukei?”

“Jou geheim is veilig by my.” Sy draai ’n denkbeeldige sleutel in haar mond en gooi dit oor haar skouer.

“Dis nie ’n geheim nie. Maar dankie, anyway.”

Hulle volg die tuinpaadjie na die turkoois deur waarop Ontvangs staan. ’n Swartbord in ’n houtraam is tussen die struike staangemaak. Isolde se oë gly oor wit krytletters: Welkom, Matrieks van 2005. WELKOM, ADONIS. Nie net is sy verwelkoming in hoofletters nie, dis dubbel so groot geskryf.

“Kyk.” Sy pomp hom in die ribbes. “’n Voorsmakie van jou soete wraak.”

Sy wag vir ’n kwinkslag – of minstens ’n selfvoldane grinnik – maar Hugo het soos ’n donkie vasgesteek.

“Nog ’n spinnekop?” Isolde ondersoek die deurkosyn.

“Ek moes nooit gekom het nie.” Hy haal die motorsleutels uit sy sak en kyk verlangend na sy geel viertrek.

“Komaan, jy kan nie nou kop uittrek nie. Dit sal orraait wees, wat’s die ergste wat kan gebeur?”

Hy kyk af na haar, maar dis of hy haar nie regtig sien nie. “Dis complicated. Ek kon nie weggebly het nie, maar dis die heel laaste plek waar ek wil wees.”

Sjoe, hy het régtig niks van skool gehou nie. Is hy dalk geboelie?

“Luister, ek ken nou nie jou geskiedenis nie, maar dinge het verander. Jy’s nie meer magteloos nie, jy’s ’n suksesvolle kunstenaar en almal – ek bedoel álmal – gaan met nuwe oë na jou kyk.” Sy sit haar hand tussen sy blaaie en druk hom vorentoe. “Komaan, gaan doen jou ding. Bewys hulle verkeerd.”

Hy haal diep asem en sy rugspiere ontspan ’n raps. “Jy’s toe nie heeltemal so onsimpatiek nie. Ek laaik jou nogal, ek dink ek gaan jou hou.”

“Net tot in Kaapstad.”

Ag tog, van alle domonnosel goed om te sê! Wat moet hy nou dink . . . dat sy ondankbaar is? Hy doen háár ’n guns, al maak hy of dit wedersyds is. Boonop weet hulle presies waar hulle staan: nie een van hulle wil meer as ’n kammaverhouding hê nie.

“Chill, dit was die deal,” sê hy kortaf. Hy gee haar nie kans om verskoning te vra nie. “En nog ’n ding: My bestuurder het die blyplek bespreek, so ek het nie details nie. Moenie stres as daar net een bed is nie, ek sal die bank vat of iets.”

Sy lig haar ken. “Ek kan op die masseertafel ook slaap.” Die ding is hel-uit hard, maar dit hoef hy nie te weet nie. Sy is eerder môre pimpel en pers gekneus soos die ertjieprinses voordat sy hom uit die kooi jaag waarvoor hy betaal het.

Hugo was verniet bekommerd, sien Isolde toe hulle by die kothuis instap. Sy bestuurder het Shangri-La se grootste, luuksste eenheid bespreek en nie een van hulle gaan ongemaklik slaap nie. Blykbaar was die sogenaamde Zen Barn in ’n vorige lewe werklik ’n skuur. Die eienaars het dit kunstig omskep in ’n ruim oopplanwoonarea met slaapkamers met en suite-badkamers aan weerskante. Die dekor is minimalisties, maar skep ’n gesellige indruk. Groot vensters en glasdeure sal op ’n sonskyndag genoeg lig inlaat en ’n lieflike uitsig op die omliggende inheemse bos bied. As dit haar plek was, sou sy gordyne of blindings opgehang het, maar sy is bereid om te aanvaar sy is ietwat neuroties.

“Kies vir jou ’n kamer,” nooi Hugo. “Ek’s nie gepla waar ek slaap nie.”

“Dankie.” Sy loop ’n draai deur die kothuis en loer by albei slaapkamers in. Terug in die kombuis is hy besig om koffiepoeier in bekers te skep.

Daar is nie kroegstoeltjies nie, dus wip sy op die toonbank. “Ek sal die kleiner kamer neem, dankie.”

“Seker? Mens kan skaars jou gat daarin draai.”

“Doodseker.” Dis juis die slaapkamer se knusheid wat haar aantrek. Die sleebed met die rooi lappieskombers is laag teen die grond; die klerekas te kort om wegkruipplek te bied.

Sy wen haar poniestert om haar vinger. Eendag sal haar lewe weer normaal wees, sal sy ’n kamer bloot kan kies omdat dit mooi is. Sy móét dit glo, anders kan sy netsowel ophou vlug.

Hugo plak ’n koffiebeker langs haar neer en maak die yskassie oop. “Kitskoffie en boksmelk. Just great.”

Die muurhorlosie se getik trek haar aandag. “Hoe laat begin vanaand se affêre?”

“Ons moet sewe-uur daar wees en my show is nege-uur.”

“Ons sal moet wikkel. Ek het ’n vorm op die koffietafel neergesit, vul dit seblief vir my in.” ’n Deeglike mediese geskiedenis is belangrik, veral omdat hy relatief onlangs in ’n motorongeluk was. “Sal ek die masseertafel in jou slaapkamer opslaan?”

Sy kykers beduie oor die rand van sy beker na die woonarea. Teen die rooi keramiek lyk sy oë selfs blouer. “Is hier nie meer plek nie?”

“Ja, maar dis so oop – sal jy kan ontspan? Ek bedoel, enigiemand kan van buite af in sien.” Die idee gee haar die hiebie-jiebies, en sy is nie die een wat die meeste van haar klere moet afstroop nie.

“Ons is ver van die ander mense af, man.” Sy een mondhoek lig spottend. “Tensy jy bang is iemand sien jou in jou bikini?”

Ug, sy moes nooit enigiets oor die verdomde bikini kwytgeraak het nie. “Dan doen ons die behandeling hier,” sê sy koel. “Jy kan eers stort – die warm water sal jou spiere losmaak. Trek sommer PT shorts of boxers aan.” Sy gly van die toonbank af. “Roep wanneer jy reg is, ek gaan in my kamer koffie drink.”

Nie sleg nie, besluit Isolde toe sy terugstaan en haar handewerk beskou. Dis nogal ’n helende ruimte. Sy het die masseertafel in die hoek van die woonarea opgeslaan, met genoeg beweegruimte rondom. Die gebrek aan privaatheid hinder haar nog, maar hierdie eendeweer behoort die ander gaste in hul kamers te hou.

Sy gaan deur die lysie in haar kop. Handdoeke? Tiek. Olie? Tiek. Rustige musiek? Tiek. Die vanillagegeurde kerse laat die kamer heerlik ruik en skep ’n ontspanne atmosfeer.

Nou kan sy haar fokus binnetoe keer. Sy gaan sit kruisbeen op die bed in haar kamer, sluit haar oë, en reguleer haar asemhaling.

Tydsaam, kalm: vier tellings in, ses tellings uit.

Sy voel verbasend gegrond toe Hugo die klokkie lui wat sy altyd langs die masseertafel neersit. Met ’n laaste diep asemteug sluit sy by hom aan.

“Kom, maak jou gemaklik,” nooi sy.

Hy vee sy hande aan sy boxers af. “Jy weet ek het nog nooit ’n massage gehad nie, nè? Ek weet nie eintlik wat om te verwag nie.”

“Al wat jy hoef te doen, is ontspan.” Sy tik op die kraakwit laken wat oor die opslaanbed getrek is. “Lê eers op jou maag, seblief.”

Na ’n oomblik se aarseling gehoorsaam hy.

“So ja.” Isolde gooi ’n handdoek oor sy bene. “Praat as jy koud kry. Is dit reg as ek vandag nie intensief aan jou nek werk nie? Kom ons kry eers al jou spiere losser, dan besluit ons oor hoe verder.”

“Jy’s die ekspert.”

“Reg, neem ’n paar sekondes om rustig te raak. Konsentreer bewustelik op jou liggaam.”

Sy sit een hand op sy nek, die ander op sy lae rug, by die basis van sy werwelkolom. Toe haar palms sy vel raak, vloei ’n trilling deur sy lyf, so vlietend dat sy wonder of sy haar verbeel het. “Jy’s nie grieperig nie, nè?” Hy voel buitengewoon warm, byna koorsig.

“Nee.”

“Goed.” Sy hou die kontak ’n paar tellings, doen haar bes om soos gewoonlik te visualiseer hoe positiewe energie deur haar hande stroom. Massering is ’n holistiese terapie. Dis nie net die tegnieke wat helend is nie – dis ook die terapeut se teenwoordigheid, haar innerlike vrede.

Vandag het sy egter al haar dae om te konsentreer. Help nie sy bedrieg haarself nie – haar voorraad vrede is boomskraap en dis nie nét die ruiker se skuld nie. Hugo Barnard versteur haar ekwilibrium. Hoekom? Daar was tog al vantevore hunks op haar masseertafel sonder dat sy fisiek aangetrokke tot een van hulle gevoel het.

Is dit omdat hierdie nie ’n heeltemal professionele situasie is nie? Omdat die grense vaag is? Sukkel sy om hom as ’n kliënt te beskou omdat hy haar vanmiddag teen Reghardt verdedig het? Omdat sy ingestem het om sy kammakastige meisie te wees?

Vertel jouself maar daardie storie, spot haar gewete. Druk jou kop in die sand en maak of dit niks met lust at first sight te doen het nie. Om te dink jy het jou oë gerol vir al die vroue wat vrek oor Adonis! So val die helde, nè.

Oukei, oukei, op heter daad betrap. Haar blik streel skuldig oor sy agtermekaar proporsies, die spiere wat getuig van ’n strawwe oefenprogram. Só ’n liggaam behoort met ’n waarskuwing te kom. Caution: Hot! soos op die kartonbekertjies waaruit hulle vroeër wegneemkoffie gedrink het. Dit sou ’n meer gepaste tatoeëermerk gewees het as die kompas wat op sy skouer pryk. Ha, sy kon geraai het die musieknote op sy voorarm is nie die enigste permanente ink op sy lyf nie.

Haal asem, herinner sy haar longe. Sy neem ’n diep teug suurstof en besef haar fout. Sy vars-uit-die-stort-reuk hang bedwelmend in die lug. Kan mens in manlike feromone versmoor? Haar kop draai en sy leun vooroor om haar ewewig te behou. Haar palms sink dieper in sy ferm rugspiere.

Verdomp, Isolde! Gaan jy die een of ander tyd vanjaar hierdie behandeling doen, of gaan jy hier staan tot die kwyl op sy rug begin drup? Jy’s ’n masseerterapeut, magtag, nie ’n talent scout vir manlike onderkleremodelle nie.

Vasberade draai sy weg. Sy gooi masseerolie in haar palm en vryf dit tussen haar hande warm.

“Hm,” sug hy. “Dit ruik amazing.”

“Bly om te hoor.” Haar antwoord klink kortaf, en sy versag dit gou: “Ek het dit spesiaal gemeng. Dis belangrik dat die kliënt van die reuk hou – dit verhoog die terapeutiese effek.” Met reëlmatige hale versprei sy dit oor sy rug.

“Wat’s daarin?” Sy stem is so lomerig dat sy kan sweer die aromaterapie het reeds begin werk.

“Druiwepitolie met ’n paar druppels, laat ek sien . . . laventel, roosmaryn, patchouli en sandelhout.” Sy beweeg na die koppenent van die masseertafel en plaas haar hande op sy skouerblaaie. “Dis goed vir spierspasmas, pyn, inflammasie, stres . . .” En emosionele trauma. Reuksin is die enigste van die vyf sintuie wat direk aan die limbiese stelsel – die brein se gevoelsentrum – verbind is, daarom kan die regte essensiële olies wondere vir die gemoed verrig.

“Ruik so sexy jy sal my in ’n wip kan vang.”

Wat? Haar keelspiere vergeet hoe om te sluk. Verdomp, hoekom het sy nie daaraan gedink nie? Die geur ís besonder sensueel, veral danksy die sandelhout en patchouli.

“Volgende keer sal ek arnika gebruik.” Dankie tog, hy lê op sy maag, anders het hy haar gesig nou soos ’n rooiwarm stoofplaat sien gloei.

“Dêm, jy breek my hart.”

“Die behandeling sal beter werk as jy ophou praat.”

Hy lag.

Sy moet die impuls onderdruk om ’n handdoek in sy mond te prop.

Tot haar verligting help die bekende roetine haar fokus. Haar hande gly werktuiglik oor die spiere aan weerskante van sy ruggraat. Aanvanklik hou sy die streling lig, dan verdiep sy die drukking geleidelik. Sy volg ’n sirkelroete: af by sy rug, oor sy heupe, langs sy sye op totdat haar hande weer by sy skouerblaaie ontmoet.

Oor en oor herhaal sy die patroon – ritmies, byna hipnoties.

Die wrywing genereer hitte in haar handpalms en die spanning in sy spiere smelt weg. Sy vel kry ’n gesonde gloed. Verbeterde bloedsirkulasie, dink sy tevrede. Dit sal die inflammasie teenwerk.

Sy beweeg tot langs die bed en drup nog olie in haar handpalm. Met haar duime takel sy die snaarstywe spiere in sy nek, vryf sy die spasmas uit. Versigtig om nie te na aan sy werwels te werk nie, migreer haar vingers af na sy lae rug, ’n area wat dikwels ongemaklik is na ’n lang motorrit.

Hy trek sy asem skerp in en sy verminder dadelik die druk. “Jammer, is dit seer daar?”

“Nie te erg nie.”

“Jy moet praat, jong, nou is nie die tyd om Superman te speel nie. Ek wil weet waar jou lyf se limiete lê sodat ek daarbinne werk.”

“Jy beledig my limiete. Superman is mos die ou met die speeding bullet problem.”

Isolde pers haar kneukels geniepsig in die spierknope onder sy agterkop.

“Eina, bliksem!”

“Bietjie gevoelig daar?” vra sy liefies.

“Dit was aspris.” Sy rug skud van die lag.

“Nooit nie, my hande het gegly. Bly liewer stil dat ek kan seker maak dit gebeur nie weer nie.”

Voor hy verder kan teenpraat, rol sy die trapesiusspiere in sy skouers tussen haar duime en voorvingers. Dis sy probleem-area, die plek waar haar aanraking die meeste verligting sal bring. Vir ’n sekonde verstyf sy nek, dan maak hy ’n geluid wat vrek baie klink soos ’n oerwoudkat wat spin.

Kolskoot, dink Isolde. Is ek goed of is ek goed?

Toe Hugo se nek- en rugspiere so los is soos wat hulle vandag gaan kom, laat rus sy haar hande op sy skouers vir afsluiting. Sy trek die handdoek hoër op sodat sy bolyf bedek en sy bene ontbloot is. Een palm gaan lê op sy sakrum, die ander op sy hakskeen. Met lang hale smeer sy olie van sy bobene na sy tone. Sy skulp haar hande rondom die spiere in sy agterbene, stryk opwaarts en dan weer af. Eers veerligte effleurage, dan kragtiger drukking om die dieper weefsel te bereik.

Sy asemteue word langer en dryf verder uitmekaar. Hy het sowaar ingesluimer. Sy hou haar linkerhand op sy kuit en trek met die regter nog ’n handdoek oor sy bolyf sodat hy nie koud kry wanneer sy basale temperatuur val nie.

“Moenie sê jy’s klaar nie.” Hy is dadelik wakker toe haar hande stil word.

“Ek’s halfpad.” Sy hou sy voete vir tien tellings vas. “Sodra jy gereed is, kan jy omdraai.”

Sy draai weg om hom privaatheid te gee en gebruik die geleentheid om die spanning uit haar hande te skud.

“Massage is harde werk,” sê hy. “Jy’s sterker as wat jy lyk.”

“Dankie.” Sy drapeer die handdoek oor hom en lê haar regterhand op sy voorkop. “Maak jou oë maar weer toe.”

“Ek wil liewer vir jou kyk.”

“Jy gaan na die plafon kyk.” Sy doen haar bes om normaal te klink, maar die woorde kom kortasem uit. “Ek gaan by jou voete werk.”

Op hierdie punt sit sy altyd haar ander hand op die kliënt se midderif om sy bewustheid daarheen te verskuif, maar ook om sensitiwiteit te kommunikeer. Mens voel blootgestel só op jou rug. Kwesbaar. Sy weet – op kollege het hulle mekaar as proefkonyne gebruik.

Snaaks genoeg voel sy nou bietjie so. Is dit omdat hy haar nog dophou?

Sy skraap haar moed bymekaar en laat sak haar linkerpalm tot op sy sespak. Elke tassenuwee in haar vingerpunte staan op aandag: registreer die karteling van sy maagspiere, sy gladde vel, die hitte wat hy uitstraal. Haar polsslag verdubbel. Goeie hemel, hoe lank kyk hy nou al na haar? Iewers het sy gelees ’n man wat langer as agt sekondes oogkontak hou, is reeds besig om jou met sy oë uit te trek. ’n Gevoel wat dêm naby aan opwinding is, wel in haar op. As een van hulle nie wegkyk nie, gaan sy spontaan aan die brand slaan.

Sy vingers sluit om haar pols, so onverwags dat Isolde soos ’n springhaas wip. Hy sleep haar hand, wat skielik ’n ton weeg, tot op sy borskas. Onwillekeurig kyk sy af. Sy vel is ’n paar skakerings bruiner as hare en sy voorarm lyk onweerstaanbaar manlik só met die donker inknote. Haar hand vou soos ’n roosknop oop oor sy pektorale spiere.

“Ek wou net sê . . .” Hy maak keelskoon. Sy hart tamboer teen haar vingerpunte. “Thanks. Ek voel klaar soos ’n ander mens.”

“Dis my werk.”

“Jy’s goed daarmee.” Hy los haar pols en kyk op na die plafon. “Kan jy, um, vir my ’n glas water kry?”

“Natuurlik.” Met die omdraaislag tref dit haar hoekom hy so selfbewus lyk. Bliksem-donner, die man het dan ’n ereksie onder die wit handdoek. ’n Indrukwekkende een, in haar beskeie opinie. Nie dat sy ’n ekspert is – of behoorlik gekyk het nie – kwalifiseer sy die gedagte gou.

Bleddie sandelhout en patchouli! Hopelik weet hy nie sy het gesien nie.

Hy praat eers toe sy voor die wasbak staan, haar rug na hom. “Sorry, bokkie. Dis moerse embarrassing, ek wil jou nie ongemaklik maak nie.”

“Toemaar, jy’s nie die eerste of die laaste man om so iets oor te kom nie.” Net die eerste een wat daarin slaag om haar verbouereerd te maak. Sy draai die kraan so klein moontlik oop sodat die straaltjie die glas tydsaam vul. “Maar daar’s één ding waaroor ons mekaar mooi moet verstaan. Sien jy daardie gat in die koppenent van die masseertafel?”

Hy gee ’n instemmende “hm”.

“Noem my nog een keer ‘bokkie’ of ‘baby’ en ek druk jou kop dwars daarin, seer nek ofte nie.”