Читать книгу Doodswens (Door Bloed Gebonden Boek 12) - Amy Blankenship, Amy Blankenship - Страница 4

Lacey zuchtte toen het hete water over haar lichaam spoot en genoot van het gevoel eindelijk helemaal vrij te zijn van de bindingen die ze om haar borsten had gewikkeld om zichzelf eruit te laten zien als een tienerjongen. Ze had een goed idee om de gestolen kleren die ze droeg te verbranden.

Ze pakte de spons die aan de badkraan hing en zette de kraan wat warmer. Voor haar was ontspannen een luxe waar ze niet van had kunnen genieten sinds ze wegliep van Vincent en de horde demonen die achter haar aan zaten.

Vincent… zelfs de naam riep schuldgevoelens op en ze trok een bedroefd gezicht. Ze had hem een paar dagen ontmoet nadat ze een plattegrond had gekregen van het enorme museum waar opa haar naartoe had gestuurd. Toevallig waren ze allebei door verschillende mensen gestuurd om hetzelfde artefact te stelen.

Haar lippen trilden bij de grappige herinnering ... de blik op Vincents knappe gezicht toen hij haar betrapte op het binnendringen in dezelfde geheime kamer als waar hij was om in te breken. Als ze hadden geprobeerd te vechten over wie van hen het eerst was aangekomen en wie de buit verdiende, zouden ze de zwaarbewapende bewakers hebben gewaarschuwd die verderop in de gang stonden en waren opgepakt, of erger ... neergeschoten.

Terwijl ze elkaar aanstaarden, kostte het ongeveer dertig seconden om tot een gezamenlijk besluit te komen om samen te werken om het stuk te krijgen. Hoewel ze er nu aan terugdacht, besefte ze dat Vincent hoe dan ook goed zou zijn geweest ... hij had alleen ingestemd met de deal omdat hij dat ook wilde.

Toen ze eenmaal veilig bij het museum vandaan waren gekomen, waren ze plotseling omringd door vijf zwartogige schaduwdemonen die binnen een deel van de lokale wetshandhavers gastheer waren geweest door ze te bezitten.

Terwijl ze daar in de zwaailichten van de politiewagens stond, met opgeheven handen en vijf sets geweren recht op hen gericht, dacht ze zeker dat ze daar niet levend uit zouden komen. Dat was totdat Vincent één van hen het gestolen artefact had overhandigd en in ruil daarvoor een enorme koffer met geld had gekregen.

Daarna had Vincent aangeboden het geld met haar te verdelen en haar gevraagd met hem zaken te doen. Zonder na te denken over de gevolgen, had ze ingestemd met het partnerschap en had ze besloten dat ze nog meer dingen voor haar grootvader kon krijgen door Vincents banden met deze nieuwe agressieve verzamelaars te gebruiken.

Ze was opgewonden dat ze eindelijk een partner had en ze had gezien dat hij net zo stiekem kon zijn als zij. Het deed ook geen pijn dat hij supersexy was en een Brits accent had waardoor het klonk alsof hij met elke zin flirtte.

Lacey schudde haar hoofd bij haar naïeve gedachten terwijl ze haar haar met shampoo inzeepte. Ze had ingestemd met de regeling uit hebzucht en omdat hij verdomd sexy was ... haar enige twee zwakke punten.

Na een nacht en het grootste deel van de volgende dag van hot as hell, vrijblijvende seks, had Vincent haar een beetje verteld over de ondergrondse ring waartoe hij behoorde. Het had niet lang geduurd voordat ze erachter kwam dat partners met hem betekende dat ze ook partners was met een heel netwerk van krachtige demonen.

Dankzij opa had ze een idee gehad van demonen, maar dat betekende niet dat ze er ooit mee had gedanst. Hoewel de kennis van waar ze aan begon, haar nerveus had gemaakt, negeerde ze het zesde zintuig en verheugde ze zich op de opwinding die Vincent haar bood.

Die avond had hij haar meegenomen naar de meesterdemon van de ondergrondse ring ... een oude man die er honderdtien jaar oud uitzag en de naam Masters droeg, wat ze toen grappig vond.

Toen de oude demon haar uitnodiging voor de ondergrondse diefstalring koud had afgewezen en haar ter plekke probeerde te vermoorden, was ze alle gevoel voor humor kwijt. Als Vincent niet voor haar was gestapt en de kogel voor haar hoofd had opgevangen, zou ze nu dood zijn. Ze dacht dat Vincent dood was toen hij schokte en kreunde toen de kogel bij hem binnendrong en een straal bloed over haar gezicht spoot.

Dat was de eerste keer dat ze erachter kwam dat Vincent niet gedood kon worden ... wat hem ook werd aangedaan. Hij had de kogel uit zijn schouder gegraven toen hij namens haar ruzie had gemaakt met de demon met zwarte ogen, en zei dat hij al jaren een partner wilde hebben en dat hij haar had uitgekozen.

Toen hij zag dat Vincent zijn favoriete dief was, had Masters met tegenzin ingestemd, maar alleen als hij haar als één van zijn ondergeschikten kon bestempelen en hem het recht gaf haar te vermoorden als ze ooit te ver zou gaan of de groep probeerde te verlaten.

Vincent had kalm over zijn bloedende schouder naar haar gekeken en gezegd: “Dat is het, of hij laat je nooit levend de kamer verlaten. Ben je het eens met de deal?”

Haar grootvader had haar geleerd nooit een deal te sluiten met een demon, maar ze was niet dom genoeg om het oneens te zijn met degene die voor haar stond. Terwijl ze in zijn koude zwarte ogen keek, wist ze dat hij haar inderdaad zou vermoorden en haar met één adem zou vergeten.

Toen ze eenmaal het enorme landgoed van Masters hadden verlaten, had ze zich richting Vincent gekeerd en woedend aangekeken, denkend dat hij ook een demon was ... of op zijn minst een soort van half ras, en haar niet had gewaarschuwd. Ze liet de knappe eikel snel weten dat ze dankbaar was dat hij haar leven daarbinnen had gered, maar ze had een regel om niet met demonen te slapen.

Vincent had toen kalm haar schouders vastgepakt en haar gevraagd om goed te kijken naar het bloed dat zijn overhemd bevlekte… het was rood. Als hij een demon was geweest, zou het zwart zijn geweest. Toen ze eenmaal gekalmeerd was, ging hij zijn ... ongebruikelijke omstandigheden uitleggen. Hij had haar verteld dat hij in alle betekenissen van het woord volledig menselijk was, maar ergens onderweg was hij vervloekt door de engelen.

Ze wist niet zeker wat hij met engelen bedoelde, omdat hij er niet verder op in wilde gaan, maar het komt erop neer dat Vincent gewoon niet dood kon gaan. Correctie… hij kon doodgaan, maar leek nooit lang dood te blijven. Hij had zelfs zijn overhemd losgeknoopt om haar te laten zien dat de schotwond al was gestopt met bloeden en in hoog tempo genas.

Lacey leefde mee met zijn situatie toen ze hem beter had leren kennen, begreep dat hij zo lang had geleefd dat hij zich verveelde, onbevreesd, eenzaam was ... en heel boos dat hij nog leefde terwijl iedereen voor wie hij ooit had gezorgd dood was.

Zij en Vincent hadden verschillende afspraken gemaakt over hun partnerschap en vriendschap. De eerste was dat ze niet zou proberen weg te rennen, want hoewel hij niet kon sterven, was Vincent er vrij zeker van dat zij dat wel zou kunnen en zou doen als Masters haar had ingehaald. De andere afspraak was dat ze hun vrijblijvende relatie zouden voortzetten, waar ze enorm van had genoten.

Het was niet dat ze niet van hem hield ... dat deed ze. Maar het was meer als een beste vriend, wat een goede zaak was, aangezien hij beweerde het vermogen om zijn hart eeuwen geleden weg te geven, verloren te hebben. Voor hem zou verliefd worden op iemand alleen maar leiden tot hartzeer als hij zag hoe ze oud werden en stierven… hem achterlatend. Ze begreep het helemaal.

Het was tijdens haar samenwerking met Vincent dat ze een paar waarheden leerde over de grootste dief van hun tijd ... haar grootvader. Hij droeg de naam Kameleon en gaf nooit een andere naam. Hij was ook zo goed geweest in de kunst van het bedriegen dat hij nog nooit een baan had verprutst waarvoor hij was aangenomen ... en ongetwijfeld had hij in het geheim een baan aangenomen.

Trouwens, ze hadden hem beschreven als een meester in vermommingen en het feit dat hij langs Kameleon ging, ze wist meteen dat het opa was, hoewel ze die informatie nooit met iemand had gedeeld, zelfs niet met Vincent. De meest overeengekomen theorie was dat hij een vormveranderaar was geweest, wat naar haar mening het dichtst bij de waarheid lag, aangezien niemand wist dat opa het verhulapparaat had.

De demonenwereld probeerde hem nog steeds te vinden, maar velen dachten dat hij dood was. Na zijn laatste taak, namelijk het stelen van een ziel bol van een origineel, verdween hij onmiddellijk en nam de bol met zich mee. Niemand had hem kunnen vinden sinds ... ze hadden gezocht, daar twijfelde Lacey niet aan. Ze wisten niet dat de betreffende ziel bol in een betonnen kluis in het midden van LA lag, omringd door een demonenafdeling.

Daarom wist Lacey dat het gevaarlijk zou zijn geweest om in contact te komen met een lid van haar familie, uit angst dat de demonen haar grootvader zouden vinden. Ze had beter geweten dan zelf contact met hem op te nemen. Hij zou het niet hebben begrepen en waarschijnlijk haar komen halen, en hij zou zichzelf zeker laten vermoorden tijdens het proces.

Ze had zich meer dan een jaar stilgehouden, zonder een woord te zeggen over zijn verblijfplaats, terwijl ze steeds dieper verstrikt raakte in de high-end diefstalring. Zodra ze merkte dat ze niet meer zo nauwlettend in de gaten werd gehouden, begon ze haar grote ontsnapping te plannen. Ze had Vincent zelfs gewaarschuwd dat ze het zou doen zodra ze de kans kreeg.

Hij had haar herinnerd aan het merkteken dat Masters op haar schouder had gelegd, maar ze had nagedacht over wat ze daaraan moest doen. Ze had ervoor gezorgd dat haar volgende stop zou zijn om in te breken in een bepaalde kluis waarvan ze wist dat ze een spreukenboek had dat haar zou helpen met het demonenmerk ... ze vertelde hem gewoon niet dat het de kluis van haar grootvader was. Voor zover Vincent wist, had ze niet eens een grootvader.

De laatste twee missies waarop ze waren uitgezonden, waren zo gevaarlijk geweest dat ze zichzelf beide keren bijna had gedood, en dat zou het geval zijn als Vincent er niet was geweest om de verwondingen voor haar op te nemen. Hij had zichzelf opgegeven zodat ze weg kon komen. Beide keren was hij op brute wijze vermoord en zijn lichaam werd gedumpt, alleen zodat hij zijn weg terug kon vinden zodra hij genezen was en wakker geworden.

Vincent was het er ten slotte over eens dat het te gevaarlijk voor haar werd om te blijven hangen en had aangeboden haar te helpen ontsnappen. Het gebeurde gewoon zo dat de volgende missie hen terugbracht in hetzelfde museum waar ze elkaar hadden ontmoet. De taak omvatte het stelen van een apparaat waarvan werd gezegd dat het alle demonen binnen honderd meter ervan zou uitschakelen als het werd geactiveerd. Perfect.

Het plan was dat er maar één van deze klus zou terugkeren. Ze hoopten dat wanneer Vincent het apparaat aan Masters gaf, de demon gefocust zou zijn op het apparaat dat duidelijk een wapen tegen zijn soort was en niet meteen achter haar aan zou komen, waardoor ze de tijd zou krijgen om de betovering te vinden die ze nodig had om het merkteken dat Masters haar had aangedaan te verwijderen.

Ze hadden gemakkelijk het object gestolen dat voor haar veel leek op een tienzijdige metalen Rubik's Cube die was bedekt met gouden symbolen in plaats van kleuren. Terwijl ze daar waren, sloegen ze de bewakers knock-out en hadden ze hun wapens gestolen. Vincent had zich toen omgedraaid en haar een schattig 'tot ziens lieve vriend'-speech gegeven en een snelle kus op de wang gegeven.

Het probleem deed zich voor toen ze het museum verlieten en daar Masters en een horde demonen op hen wachtten. Masters hadden gelachen en gezegd dat het merkteken dat hij haar had gegeven hem een waarschuwing had gegeven over wat ze van plan was ... tot aan het feit dat ze de kleindochter van de Kameleon was en naar hem terug rende waar een hele kluis was vol met dingen waarin hij nu geïnteresseerd was ... inclusief de ziel bol.

Masters had toen naar Vincent geknikt en hem bedankt omdat hij haar had afgeleid en zich niet bewust was van de ware kracht van het teken.

Ze had Vincent beschuldigend aangekeken en toen het apparaat uit zijn hand gegrepen en gebeden dat ze wist wat ze deed, terwijl ze het snel begon te draaien. Ze was geobsedeerd door een foto van de Kubus voordat ze naar het museum kwam om hem te stelen en gebruikte die herinnering om de symbolen snel met elkaar te verbinden.

Eén voor één begonnen de demonen pijnlijk naar beneden te vallen, maar Masters niet… nee, die klootzak begon recht op haar af te lopen met een woedende glinstering in zijn ogen.

Toen had Vincent zich verplaatst. Ze had niet gemerkt dat hij een oud zwaard pakte uit dezelfde verborgen kluis waarin de Kubus had gezeten, maar daar lag het in zijn hand en hij hield het tegen de keel van de demon. In een even snelle beweging stak de demon zijn hand helemaal uit en stak het zwaard door Vincents borst en uit zijn rug.

“Rennen,” gromde Vincent naar haar vlak voordat zijn ogen dicht gleden en het hoofd van de demon naast hem op de grond viel.

Alle andere demonen keken haar aan vanuit hun buikligging, dus legde ze de Kubus voor haar voeten op de grond en deed precies wat Vincent haar had opgedragen ... ze rende als een gek.

Ze wist niet of Masters iemand had verteld wat hij over haar wist en bad dat de hebzuchtige klootzak haar geheimen niet had gedeeld uit angst dat een andere demon hem zou verslaan voor de legendarische ziel bol. Haar gedachten dwaalden steeds af naar Vincent, zich afvragend of hij in orde was of dat hij werd gemarteld vanwege zijn rol bij het helpen ontsnappen.

Ze konden hem niet permanent vermoorden, maar ze was zich er terdege van bewust dat er veel ergere dingen waren dan doodblijven ... keer op keer op brute wijze worden vermoord als één van hen.

Ze wierp een blik op haar schouder, wetende dat ze die spreuk moest krijgen en het merkteken moest weghalen, zodat Vincents offer niet voor niets was. Ze liet het hete water van de douche de stille tranen van haar gezicht spoelen terwijl ze haar vastberadenheid hernieuwde.

Boven stopte Ren plotseling met ijsberen en keek recht naar beneden terwijl hij het water door het systeem hoorde pompen. Een slinkse grijns verscheen op zijn gezicht toen hij zich realiseerde dat hij recht onder de badkamer boven stond waar Lacey was. Zijn blik volgde het geluid naar de muur waar de pijpen die het water door de hele ruimte stroomden, naar de vloer gingen en de schuilkelder in.

Ze had lang genoeg in die douche gestaan en hij was klaar om het opnieuw te proberen met het verhoor.

Hij liep naar de pijpen, legde zijn hand op degene die hij wilde en sloot zijn ogen, terwijl hij zich concentreerde op de temperatuurmeter van de boiler. Zijn lippen trokken zich tot een tevreden glimlach toen er ijs onder zijn vingers op de koperen pijp verscheen. De schreeuw die door de schuilkelder klonk, deed iedereen, behalve Ren, verrast opspringen.

In de stomende douche was het water in minder dan een seconde van gloeiend heet naar ijskoud geworden, waardoor Lacey zich terugdeinsde onder het stromende water vandaan. Tijdens het proces gleed ze uit op de gladde bodem van het bad en strompelde naar buiten terwijl ze het douchegordijn meenam.

“Lacey!” Riep Gypsy bezorgd.

Lacey maakte zichzelf los van het douchegordijn en schoof het opzij, dankbaar dat het niet naar beneden was getrokken.

“Het gaat goed,” riep Lacey woedend naar de douchekop. “Je hebt een nieuwe boiler nodig ... het verdomde ding is in minder dan een seconde van warm naar poolkoud gegaan.”

Gypsy fronste haar wenkbrauwen aan de andere kant van de deur en vroeg zich af waarom het water dat had gedaan. Ze had eerder een uur lang gedoucht en het warme water was prima geweest.

“Ik zal Ren even laten kijken,” riep Gypsy terug door de gesloten deur. “Hij heeft een manier om machines te manipuleren en ze te laten werken, zelfs nadat ze zijn gestopt met werken.”

Lacey draaide haar hoofd om en staarde met grote ogen naar de deur terwijl ze de uitleg van Gypsy hoorde en wist meteen wat er was gebeurd.

'Dit betekent oorlog,' siste ze zachtjes, maar omdat ze geen keus had, stapte ze weer in de kille straal om de rest van de zeep uit haar haar te spoelen.

Ren zat boven op de grond met zijn rug tegen de muur en een grijns op zijn gezicht. Even later hoorde hij voetstappen op de trap en nam hij niet de moeite zijn glimlach te verbergen toen hij zag dat het Nick was.

“Ik wist het,” riep Nick luid fluisterend uit. “Maar ik moet toegeven ... dat was best goed.”

Ren klopte naast hem op de koude pijp. “Ik heb mijn momenten.”

Nick haalde een hand door zijn haar. “Ik zou voorzichtig zijn in de buurt van haar ... Gypsy vertelde haar net dat je wel raad weet met machines.”

Ren's grijns werd breder. “Oké, dat is verdomd jammer.”

“Je hebt veel te veel plezier,” ze Nick beschuldigend.

“Natuurlijk,” beaamde Ren. “Laten we nu weer naar beneden gaan en kijken of ik erachter kan komen wat er mis is met de slechte boiler van Gypsy.”

Nick snoof en schudde zijn hoofd terwijl Ren terugliep naar de bunker. Hij genoot zo van het feit dat alle aandacht van Ren nu op Lacey leek te zijn gericht in plaats van op Gypsy.

Ren liep net op tijd de woonkamer in om de douche te horen stoppen. Hij wierp een blik op Gypsy en zag dat ze op de bank zat met een frons op haar gezicht.

“Wat is er aan de hand?” Vroeg Ren met een onschuldige uitdrukking.

“Mijn boiler werkt ineens niet meer,” legde Gypsy uit en wierp een blik op de badkamerdeur. “Lacey zei dat het zo ijskoud werd,” ze knipte met haar vingers.

“Dat moet waardeloos zijn geweest,” zei Ren, waardoor Nick zich omdraaide om te voorkomen dat Gypsy de brede grijns op zijn gezicht zag.

Lacey rilde tegen de tijd dat ze uit de douche kwam en droogde zich snel af. Ze sloeg de handdoek om haar heen, liep naar de spiegel boven de gootsteen en besefte dat ze er beter uitzag en zich beter voelde nu ze zich niet verstopte onder een laag vuil en kleding die veel te groot was.

Ze pakte Gypsy's haarborstel en begon ermee door haar lange donkere haar te strijken. Ze draaide zich om en bleef haar haar uitborstelen terwijl ze de grote koffer opendeed ... glimlachend toen ze alle kleren zag die ze had achtergelaten. Ze vocht tegen de drang om naar binnen te reiken en alles in de lucht te gooien, zodat ze erin kon rondrollen op de grond. Haar spullen ... ze had ze gemist.

Ze reikte naar binnen, haalde een paars gekleurde jurk en een paar zwarte sandalen tevoorschijn en hield die tegen haar borst, samen met een bijpassende set beha en slipje. Ze draaide zich weer om naar de spiegel, was klaar met het borstelen van haar haar en legde de borstel terug op de gootsteen. Haar hoofd schuin naar de zijkant kijkend naar de kleine verzameling cosmetica die Gypsy had en deed snel wat op en föhnde haar haar.

Ze keek weer op in de spiegel om naar adem te happen toen ze hetzelfde merkteken dat op haar schouder stond er nu overheen krabbelde, samen met een zijdeachtig zwart beeld dat haar aanstaarde in plaats van haar eigen spiegelbeeld. Een echte schreeuw van angst verdween uit haar mond toen de inktzwarte duisternis door de spiegel naar haar reikte.

Lacey strompelde achteruit en struikelde bijna over de kist in haar haast om buiten het bereik te blijven. Haar rug raakte de muur van de badkamer terwijl de te lange armen naar haar bleven reiken en de griezelig uitziende lippen bewogen in een ritme waarvan ze kon zien dat het een soort gezang was.

Ze sprong op toen de deur van de badkamer plotseling naar binnen vloog en Ren in de deuropening stond met Gypsy vlak achter hem. Lacey keek met grote ogen van hen terug naar de spiegel en wilde weer gillen van frustratie toen ze zag dat het 3D-beeld van de demon was verdwenen en een dunne laag ijskristallen de spiegel nu bedekte.

Ren's adem stokte in zijn borst toen hij haar transformatie van vuile straatjongen naar zachte soepele huid, schoon zijdeachtig haar en een lichaam zag dat hem deed wensen dat hij de zeep was geweest. Hij wist dat ze mooi was, maar nogmaals, hij had haar onderschat. Zijn zicht vernauwde onmiddellijk op de handdoek die gedeeltelijk open was en de kant van Lacey blootlegde die naar hem gericht was, en stopte net bij haar tepel en gladde heuvel.

Hij dwong zichzelf snel zijn ogen af te wenden door haar blik naar de spiegel te volgen en fronste bij het zien van de ijslaag die zich daar had gevormd. De spiegel koos dat exacte moment om te breken door de koude temperatuur, het geluid weergalmde onheilspellend in de plotselinge stilte.

Lacey's ogen werden groot bij het zien van de verdachte blik op Ren's gezicht en bedacht snel een manier om hem van de spiegel af te leiden.

“Wat denk je in godsnaam dat je door de badkamerdeur raast terwijl ik hierbinnen ben, perverse man?” schreeuwde ze naar hem terwijl ze rechtop ging staan en probeerde haar eigenzinnige handdoek vast te maken.

“We dachten dat je in de problemen zat,” zei Gypsy zachtjes van achter hem.

Lacey zuchtte dramatisch. “Nou, zoals je kunt zien gaat het prima met mij. Dacht dat ik iets in de spiegel zag, dat is alles. Als je het niet erg vindt,” ze sloeg de deur weer voor Ren's gezicht dicht. “Ik zei je dat je niet zou kunnen weerhouden om te gluren,” plaagde ze hem door de deur.

“Als jij het zegt,” Ren wierp haar een vernauwde blik toe. “Ik ben niet degene die tegen mijn eigen spiegelbeeld schreeuwde.”

“Ren,” zei Gypsy vermanend tegen hem en klapte haar lippen dicht toen ze de harde, vastberaden blik op zijn gezicht zag.

Lacey deed haar mond open om iets terug te schreeuwen, maar ontdekte dat ze helemaal niets had gedaan. Ze had hem persoonlijk de oorlog verklaard, maar kon nooit iets vinden dat de moeite waard was om hem te overtreffen.

“Verdomme, hij is goed,” fluisterde ze en keek zenuwachtig weer naar de spiegel. Ze voelde zich niet langer veilig en begon zich snel aan te kleden.

Ren grijnsde toen hij haar compliment hoorde, maar het duurde niet lang toen zijn gedachten weer naar de spiegel en de vreemde ijsformatie gingen. Hij had het water in de leidingen koud gemaakt, maar het zou de spiegel of iets anders in de badkamer niet hebben aangetast. Nee ... haar schreeuw was net zo echt geweest als de angst die hij op haar gezicht had gezien toen hij de deur voor het eerst opendeed.

Omdat hij Ren meer tijd alleen met Lacey wilde geven om hopelijk de vonk te laten vlammen waarvan hij kon zien dat hij daar was, keek Nick naar de tijd op zijn mobiele telefoon en toen weer naar Gypsy. “Ben je klaar? Het is bijna negen uur.”

Gypsy’s ogen klaarden op en ze glimlachte naar hem en verheugde zich op haar eerste werkdag. Ze was een beetje meer dan benieuwd hoe ze haar niet-menselijke klanten één voor één in haar winkel zou uitnodigen als ze in contact kwamen met haar barrière. Het zou ook leuk worden als iemand die ze al jaren kende, probeerde binnen te komen en zichzelf niet kon onthullen als een paranormaal persoon. Als niets anders ... vandaag zou zeer informatief zijn.

“Nou, dit zou interessant moeten blijken te zijn. Ik ben blij dat de normale mensen zonder uitnodiging naar binnen kunnen lopen, anders zou ik de hele dag voor de deur moeten staan als een begroeter bij Wal-Mart. “Goedemorgen, wilt u alsjeblieft binnenkomen,” giechelde ze terwijl ze haar hand voor zich uit veegde met de uitnodiging die Nick liet grijnzen.

Gypsy keek over haar schouder naar Ren, “jullie twee spelen nu aardig.” Ze liep snel de trap op voordat Ren iets kon zeggen om haar tegen te houden.

Nick's lippen trilden, maar hij zei ook niets, aangezien Ren nu een sombere frons kreeg. Hij stak zijn handen dieper in zijn zakken en volgde Gypsy naar boven, zodat hij het Halloween-bord kon ophangen dat hij had gemaakt. De meesten zouden denken dat het slechts een Halloween-versiering was, maar er stond duidelijk: ‘Alle paranormalen moeten toestemming vragen voordat ze binnenkomen.’ Hij was van plan het op ooghoogte op de deur te plaatsen, zodat het niet zou worden gemist.

Ren wreef over zijn kin terwijl hij bedachtzaam naar de badkamerdeur staarde. Hij had gelijk toen hij dacht dat Lacey een geurmaskerende spritzer droeg toen ze hier gisteravond binnenkwam.

Nu ze alles had gedoucht, kon hij haar ruiken. Die behulpzame kleine kracht kwam waarschijnlijk naar hem toe van het liefdeszieke katje dat net Gypsy naar boven was gevolgd.

Hij kon haar angst nu ruiken, in combinatie met het geluid van haar snelle ademhaling terwijl ze zich haastte om zich aan te kleden. Ze had weer tegen hem gelogen. Wat ze ook in die spiegel had gezien, had haar echt bang gemaakt en hij was zich er terdege van bewust dat haar vragen niets zou helpen. Dat was toen hij besloot dat het genoeg was.

Ren haalde zijn mobiele telefoon tevoorschijn, draaide Storms nummer en wachtte glimlachend toen het werd opgenomen in het midden van het eerste belsignaal.

“Ik zal zien of ik Zachary voor je te pakken krijg,” zei Storm en hing abrupt op voordat Ren er een woord tussen kon krijgen. Hij schrok niet eens toen de andere twee mannen gelijk met hem in de woonkamer van Gypsy verschenen.

“What the hell Storm,” klaagde Zachary terwijl hij zijn losgeknoopte overhemd weer in zijn losgeknoopte broek stopte. Hij zou met de Time Walker moeten praten over het zo in en uit zijn slaapkamer stappen. Het was al erg genoeg dat Nighthawk de gewoonte had om die kleine stunt uit te voeren. “Ik zat midden in iets heel belangrijks, zoals je verdomd goed kunt zien.”

“Dit duurt maar een minuutje,” zei Ren en glimlachte slinks wetend wat Zachary precies aan het doen was geweest. Hij kende Storm's gevoel voor humor goed genoeg om te weten dat de manier waarop de Time Walker het zag ... timing alles was.

Hij nam zijn zonnebril af en stopte hem in zijn zak wetende dat hij Lacey even recht in de ogen zou moeten kijken terwijl hij de kracht van de fenix gebruikte.