Читать книгу Donna en die droomman - Anita du Preez - Страница 5

Toe haar deurklok weer lui kort nadat Karen uiteindelik met haar Pieter weg is, gee Donna se verspotte hart ’n bokspringetjie. Sê nou …? Sy droog haar hande aan die vadoek af. Wat as Tannie Noodlot dalk tog van plan verander het en …?

Maar dis Jayd op haar drumpel.

“En dié nou?” Hy wys met sy neus op ’n plooi na haar.

“Ag, jong, lang storie.”

“Wat jou gesig só laat lyk?”

“Ja, man. Karen was nou net hier met haar nuutste.”

“Wanneer laas het jy in die spieël gekyk, Donna?”

“Ek het nie ’n oordrewe voorliefde vir spieëls soos party mense nie, Jayd.”

“Donna, ek vra net wanneer laas?”

Jayd vat haar stewig aan die skouers en stuur haar tot voor die spieël in die gang.

“Hoor hier, ek is nie lus vir …”

Toe sien Donna hoekom Karen se Pieter heeltyd gelyk het of hy wil lag. Haar gesig is nog beplak van die sjokoladebruin moddermasker wat plek-plek in poeierige kolle begin afskilfer.

Nou weet sy hoekom hy byna geen woord gerep het nie, ook nie van hul onderonsie op die stoep nie. Niks laat blyk het dat hulle reeds ontmoet het nie. Die man het heel moontlik heeltyd gewonder of sy nuwe girlfriend se arme suster al haar jelly beans in die pakkie het.

Geen wonder haar wange het so styf gevoel nie. Sy dog dis oor sy heeltyd ’n glimlag moes forseer. En dit was nie deernis of begeerte wat sy by hom gesien het nie, so graag wóú sien nie. Sot wat sy is. Ag, liewe genade … sy …

“Dis darem nie só erg nie, Donna.”

“Jy verstaan nie, Jayd. Dit ís. Ek het heeltyd so gelyk terwyl Karen en haar nuwe Pieter hier was. Soos ’n verdomde Dalmatian. Nee, soos ’n frieskoei! Ek skaam my dood.”

“Het niemand iets gesê nie?”

“Nee. Ja. Ag, ek kan nie onthou nie.”

“Weird.”

“Nee, dis tipies onse Karen. Als is mos vir haar snaaks. Hulle sit seker nou nog iewers en lag.”

“Ag, dis darem nou nie so erg nie.” Sy kan sien Jayd probeer hard om sy glimlag weg te steek.

“Luister! Moenie jy ook nog … ” Donna voel hoe haar oë begin traan.

“Hei! Kom nou, girl, bogger hulle.”

Sy snuif hard en vee haar neus met haar mou af. Daar sit modderstrepe op die ligte materiaal.

“Kom nou. Jy’s fabulous en hulle is net jaloers. Oukei? Gaan was gou jou gesig. Ek maak vir ons tee, dan vertel jy ááálles vir oom Jayd.”

“Begin nou by die begin, Donnatjie,” sê Jayd fronsend toe sy ’n rukkie later met ’n silwerskoon gesiggie langs hom op die rusbank kom sit.

“Wel … dis eintlik alles jou skuld.”

Hy tik haar liggies op die knie.

“Natuurlik, girl. Ek is persoonlik verantwoordelik vir die moleste in die parlement, beurtkrag en Aldo se skoenpryse. Ek weet.”

“Wil jy hoor of wil jy nie hoor nie, Jayd?”

“Ek is die ene ore.” Hy kruis sy bene en trek die teepot nader.

“Daar’s nie veel om te vertel nie. Ek het vergeet van die moddermasker aan my gesig nadat ek daarmee aan die slaap geraak het.”

“En toe kom Karen met die nuutste boyfriend hier aan, en jy nooi hulle vir koffie?”

“So iets, ja.”

“Nee, kom nou, Donna. Ek kan mos sien daar is nog juicy stukke wat jy uitlos. Spill the beans, girl. Dit help altyd.”

“Wel … ek het Karen se nuwe Pieter tevore al ontmoet.”

Jayd sit sy koppie neer en skuif nader. Sy wenkbroue is vraend gelig.

“Die openingsaand van jou Kannemeyer-uitstalling as jy moet weet.”

“En?”

“En … wel … ek … nee.” Sy haal diep asem. “Hý het my buite op jou stoep gesoen.”

Jayd sluk sy asem hoorbaar in.

“Ek glo dit nie. Sommer net so?”

“Ek kan dit self skaars glo. Maar dis oor ek al daai wyn van jou moes …”

“Nou onthou ek. Jy’t skielik stoep toe verdwyn net toe professor Olivier se speech begin het. Ek dog jy kry maar net weer daai gewone benoudheid van jou. Maar ek het darem gewonder wat …”

“Ek weet. Ek is jammer.”

“Jammer, schmammer, vrou! Vertel, vertel. Was dit lekker? Het julle ge … ?”

“Ja, dit was. Absolutely amazing en néé, natuurlik nie, Jayd. Net gesoen.”

“Ek wou net sê.” Hy vat nog ’n versigtige slukkie tee. “En toe?”

“Toe kom mense buitentoe om te rook, en skrik ek en storm weer in om my handsak en my bril te kry en toe ry ek huis toe.”

“So, dís wat gebeur het. Ek wou nog altyd weet wat regtig daai aand van jou geword het. Ek het nie jou storie van die hoofpyn geglo nie, maar dinge was so dol met al die VIPs daar. En toe?”

“Toe niks. Toe daag Karen vanmiddag hier op met haar nuwe ietsie.”

Jayd hyg weer na asem: “En toe is dit hý?”

“Uhu.”

“Oh. My. Word. En toe?”

“Toe niks. Hy’t gemaak of hy my nie onthou nie. Toe hou ek ook maar my pose.”

“Siestog. Hoe aaklig vir jou!” Jayd skink nog tee in en hou die bordjie koekies vertroostend na haar uit.

“Omtrent.” Donna snuif sommer weer van voor af.

Jayd sit skielik orent. “Obviously het hy jou nie herken nie, girl!”

“Dink jy ook so?”

“Natuurlik. Jy was dan die ene modder.”

“Moet my nie nog herinner nie. Vol bruin kolle soos ’n Spur-rusbank.”

“Wel, dink só daaraan: Jy kan besluit wat jy nou daaromtrent wil doen.” Hy beduie wyd hoeveel keuses sy skielik het. “Stay under the radar. Fly low. Keep a low profile. Suss things out. Maybe he’s the scumbag of all scumbags, en dan was dit jou lucky escape.”

“Miskien is jy reg.”

Donna stop ’n soetkoekie sommer heel in haar mond.

“Maar … hoe het Pieter… ?” Donna hou haar hand voor haar mond om die krummels te keer. “Ek kan nog nie glo sy naam is actually Pieter nie. Anyway, hoe de duiwel het dieselfde Pieter met wie ek so gekafoefel het by Karen se salon beland?”

Jayd frons diep. “Nee, o heng, hoe moet ek weet? Fate?”

Op Jayd se aanbeveling gaan tap Donna vir haar ’n skuimbad toe hy uiteindelik huis toe is. Sy is skaars behoorlik geweek toe haar deurklok weer lui. Waddejoos? Was haar middag nie erg genoeg nie? Sy draai die warm kraan met haar groottoon verder oop en probeer weer in die zone kom, maar die persoon by die deur het geen genade nie.

As daar nou een ding is wat sy nie kan verdra nie, is dit mense met slegte tydsberekening wat met ’n ongeduldige vinger op haar dêm deurklok lê. Sy klim haastig uit en pluk nat-nat haar ou handdoekstofkamerjas van die stoel af en draai dit brom-brom om haar lyf. Vandag is die dag, besluit sy, dat sy daai bergie se dun nekkie gaan omdraai. Hy kan mos nie haar lewe so versuur nie? A nee a!

Dis reeds sterk skemer buite, sien sy deur die gangvenster toe sy verby storm. Sy kyk hierdie keer eers deur die loergaatjie voordat sy oopmaak.

Hý.

Pieter.

Sy is dadelik die duiwel in.

Sonder om te dink ruk sy die deur oop.

“Wat soek jy hier?”

“So dit ís jy?”

“Nou wiedehel het jy dan verwag? Moeder Teresa?”

“Hmmmm … Nee.” Hy kyk haar onder die dik wenkbroue deur, “dalk eerder Lady Gaga?”

“Luister Meneer Wie-jy-ook-al-wil-wees, ek is nie lus vir grappies nie. Ek is besig!”

Sy druk die deur toe, maar hy keer met sy voet.

“Wag, ek is jammer.”

“Nie so jammer as wat jy gaan wees as ek …”

Hy lag saggies: “… as jy wát nie?”

Ergernis dam in haar op. Sy voel lus om hom ’n taai klap te gee toe sy sien hoe sy oë die ry spore agter haar op die plankvloer volg en te ruste kom by die poeletjie wat om haar kaal voete begin drup.

“As ek, as ek … wel … ?” Donna word skielik skoon hees by die gedagte dat Karen iets oorgekom het. “Jong, moenie met my sukkel nie, waar’s my suster?” Sy hou asem op vir sy antwoord.

“Sover ek weet, is sy by haar woonstel waar ek haar vanmiddag veilig afgelaai het?”

Sy kan sien hy verstaan niks van beloftes of bloedbande tussen susters nie. Sy verstaan dit self nie.

“Omdat ek jou verdomde nek vir jou kort bokant jou stuitjie sal omdraai as jy een haar op haar kop …”

“Hei, ontspan. Jou suster is mooi groot. Ons is net pelle.”

Sy plant haar bene uitmekaar en staan haar staan. Sy moet seker maak. “O, ja?” dreig sy.

“Kyk, kan ek asseblief net inkom? En alles verduidelik? Dis nie mooi om so op die drumpel te staan en stry nie. Oukei?”

“Om te wat?”

“Om te keer dat die tannie met die rollers in haar hare wat daar oorkant deur haar blindings loer, nie jou dominee bel en rapporteer hoe jy mans net in jou kamerjas by jou voordeur ontvang nie.”

“Watse tannie?” Sy rek om verby sy skouer te kyk, en hy neem sy kans waar.

Die soen tref haar so onverwags dat sy vir een heerlike oomblik nie eens keer nie. Haar asem stol hoorbaar in haar keel en haar bene voel skielik onvas. Eers toe sy besef dat haar japon besig is om van haar een skouer af te skuif, tref die realiteit haar. Sy tree verward terug. Haar voete gly effens in die nattigheid, en sy gryp na hom om haar balans te herwin.

“Sjoe, nie so haastig nie, vroumens.”

Sy hap na suurstof. Sien hoe hy die voordeur met een hand agter hulle toedruk.

“Waddehel dink jy doen jy?” Haar woorde klink skielik kwaaier as wat sy is.

“Ek maak seker dat die hele straat nie sien wat hier aangaan nie.”

“Ekskuus? Is dit miskien ’n dreigement?”

Hy trek sy hemp eers weer tydsaam reg, stut dan sy hande weerskante van haar.

“Dis eerder ’n belofte.” Hy kyk haar fronsend vas in die oë.

Sy voel die koue gangmuur agter haar rug. En vir ’n oomblik weet Donna presies hoe ’n mot voel wat in ’n kers vasvlieg. Nee, moenie oogkontak maak nie, raas sy met haarself. Onthou van Karen. Sy duik onder sy arm deur en gaan staan ’n entjie weg, arms om haar lyf gevou. Hy laat sak sy kop tot teen die muur, en sy besluit dis veilig om uit te asem.

“Kan ons dalk net bietjie asemskep of … ?” vra sy.

“Binnetoe gaan? Ja, ek dink so …”

Haar hart bedaar eers effens toe sy oorkant hom in haar sitkamer gaan sit.

Hy vryf oor sy voorkop. “Ek is nie juis bekend vir my geduld nie, maar selfs vir mý is my optrede te erg. Ek is jammer.”

Sy knik. “Ek ook.”

Hy kyk op, glimlag wrang. “Vir ’n oomblik het ek gedink jy gaan my uitsmyt.”

“Ek oorweeg dit steeds.” Iewers moet sy veld wen. Dinge loop nou lelik verkeerd.

Hy staan skielik op. Hy is effens korter as wat sy gedink het. Stewiger. Tog domineer sy forse gestalte die hele vertrek.

“Jou voorreg. Dis jou huis.”

“En mý suster.”

“Karen?”

“Ja, natuurlik. Ek het net een suster.”

Hy haal sy skouers op. “Wat van Karen?”

Haar mond val oop. “Hoe bedoel jy, wat van Karen? Jy kom hier aan met haar op tou en nou … ”

“Whoa! Whoa! Stop net daar.”

Sy lig haar wenkbroue en staan effens nader.

“Ja?”

“Niemand het niemand op tou nie. Ek het Karen se besigheidskaartjie op die galery se toonbank gesien daardie aand na die uitstalling en in my sak gedruk. Nadat jy weg is, het ek maar taamlik verleë daar rondgestaan. Ek is die volgende dag Namibië toe om dinge daar te gaan help uitsorteer by ’n organisasie vir diererehabilitasie waarby ek betrokke is. Toe ek terugkom, was my hare baie lank.” Hy trek sy vingers deur sy hare wat nou netjies geknip is.“Ek het van die kaartjie onthou, ’n afspraak gemaak en my hare by Karen laat sny. Sy’s ’n baie nice girl. Bleddie goed in haar werk. Toe vra sy my vir koffie. En ons chat. Daarna het ek haar ’n paar keer na plekke toe gevat. Sy sukkel op die oomblik sonder haar kar, het sy gesê. Buitendien is sy baie aangename geselskap, en was ek alleen. Dis al.”

Vir een oomblik tower haar verbeelding weer die hele haresny-toneeltjie op. Dit maak haar onmiddellik onredelik vies.

“En nou? Daardie frons?” Hy kyk vraend na haar toe sy nie antwoord nie.

Sy gryp na strooihalms. As hy moet weet wat sy dink, sal hy hom wat verbeel.

“Sy bly my suster. My bloedfamilie.”

“Iets waarvan ek nie ’n cooking clue gehad het tot vanmiddag nie.”

“Seker ook waar.”

Lammerig gaan sit Donna weer. Dalk praat hy die waarheid. Sy wil so graag hê dit moet waar wees. Dalk het sy haar misgis met Karen se houding. Dalk …

Dis asof hy haar gedagtes lees. “Daar is niks romanties tussen my en Karen nie. Dit belowe ek jou.”

“Nogtans. Dis nie reg dat sy nie weet van ons nie.”

“Van ons? Wat van ons?” Sy mond plooi eenkant toe in ’n soort tartende laggie.

“Wel … die … die ander aand … die …” Sy kry al weer nie die ding gesê wat sy wil sê nie.

Hy gee ’n tree nader. “Die feit dat jy voel daar was iets, gee my moed.”

“Moed?” vra sy.

“Ja. Jy moet tog ook iets voel as dit jou so pla?”

Sy kyk weg. Al is dinge soms verdraaid tussen haar en Karen, kan sy haar vertroue nie breek nie. Ook nie haar belofte aan haar ma nie. Daarvan hoef niemand te weet nie. Sy kan hom nie vertel hoekom sy so bekommerd is oor haar sus nie. Karen sal nie daarvan hou nie. Maar sy kan ook nie toelaat dat daar iets tussen hulle gebeur waarvan Karen nie weet nie.

“Ek ken jou skaars,” verdedig sy, verward oor wat alles in haar kop aangaan.

“Ja, maar jy kan tog nie ontken dat daar iets baie, baie skaars en kosbaar tussen jou en my is nie? Ek het dit daardie aand onmiddellik gevoel. Ek weet jy ook.”

“O ja? En toe is dit net poef-paf, thank-you-ma’am, en weg is jy?” kap sy terug.

“Nee, nee, néé. Korreksie: Jý was net poef-paf weg.” Hy beduie woes. “Toe ek weer kyk, het jy omgedraai en weggehol.”

“En die volgende dag is jy weg Namibië toe?”

“Ja.” Hy kyk haar beskuldigend aan. “En ek was bitter spyt dat ek nie eens jou naam geken het nie. Want jy het verdomp by my bly spook.”

“Dit was jóú idee.”

“Beslis nie my beste een nie. Ek kon myself skop.”

Vir ’n wyle weet nie een van hulle wat om te sê nie. Donna blaas haar asem stadig uit en vou haar arms digter om haar lyf. Sy is skielik bewus van die nat punte van haar hare in haar nek en die feit dat sy net die kamerjas aan het.

“Jy kry koud.” Hy kom hurk voor haar.

Sy knik.

Toe leun hy effens vorentoe en trek haar teen hom vas. Sy bied nie weerstand nie, want sy lyf is warm en solied. En dit stil die bewerigheid. Ook toe sy mond hare, met die blindheid van ’n klein hondjie, oor haar wang heen soek en vind, stry sy nie. Sy gee haar oor aan hom toe hy haar saam met hom optrek totdat die hele lengte van haar lyf teen syne pas. Hy los haar mond en kyk haar vas in die oë terwyl hy langsaam met een vinger, tergend, fronsend, net binnekant die neklyn van haar japon streel. Donna hou haar asem op. Dis asof al haar sinne, al haar gedagtes, ingehoue saambondel en wag op die suiwer ekstase wat net onder haar klam vel huiwer. Sy het geen verweer toe hy die growwe handdoekstof van haar skouers afskuif nie. Haar vel ril onder sy vingers en haar mond gaan hongerig oop onder sy ferm lippe. Die puntjies van haar halfontblote borste skuur net effentjies teen sy hemp.

Donna besef sy is magteloos toe hy al twee sy hande daaroor kelk.

Dis eers toe hy haar optel en na die rusbank beweeg dat sy tot haar sinne kom. Skielik is haar hare te nat en te koud teen haar nek en is alles te oop, en onthou sy weer van Karen. Wat doen sy? Sy ken die man skaars.

“Nee.”

Hy los haar onmiddellik.

“Nee?”

Sy voel-voel na die rusbank se armleuning agter haar. Kyk op na hom. Sy skud haar kop en bly liewer staan. Dit sal nie werk as hy so bokant haar uittoring nie. Hy sug en vryf met een hand oor sy mond. Toe vou hy die japon met sorg weer mooi dig om haar.

“Jy’s reg. Ek is al weer te haastig. Ek is jammer.”

“Ek weet,” fluister sy.

Hy sit sy vinger onder haar ken.

“Kan ons oorbegin?”

Sy sluk swaar. “Miskien. Maar nie vanaand nie.”

“Nee.” Daar huiwer ’n glimlaggie om sy lippe, maar sy oë verklap hom. Die sagte erns wat Donna daar lees, tref haar op die krop van haar maag.

“Ek gaan jou nou uitlos,” belowe hy sag. “Nie maklik nie, maar ek troos my daaraan, ek sien jou môre.”

Sy knik ja, maar sy kan nie sien hoe dit kan uitwerk nie. Die een of ander tyd sal sy met haar suster oop kaarte moet speel. Toe soen hy haar baie saggies. Toe sy haar oë oopmaak, is hy al by die voordeur uit. Sy bly net daar staan terwyl sy die knip agter hom hoor toegaan. Sy kan nie anders as om te glimlag nie, want iewers binne-in haar fladder ’n sagte skoenlapper, of iets, so asof dit dalk net die begin is. Al is dit ook net van iets tydeliks.

Toe sy uiteindelik sover kom om haar nagklere te gaan aantrek, luier die dromerige glimlag steeds om haar mond. Haar hande wat haar lyf vol lekkerruikroom smeer, word sy hande. Sy maak haar oë toe en werk tydsaam. Wanneer laas het sy só gevoel? So salig. So tevrede binne-in. So rég? Om te dink sy het feitlik moed opgegee, en hier, vanuit die bloute, skep die voorsienigheid tog vir haar hierdie fees van ’n man op. En elke haal van die geurige room oor haar vel, kom van hom.

Sy hoor haar foon nie dadelik nie. Die nommer is onbekend. Sy oorweeg eers om dit net te los. Maar die mag van die gewoonte is te sterk.

Dit is toe Karen.

“Ousus?”

Donna weet dadelik daar’s groot fout.

“Kom haal my!”

“Wat het gebeur? Het jy jou pille gedrink? Is dit jou hart? Moet ons hospitaal …”

“Nee, nee. Dis net … Man, kóm net!”

“Oukei, Karentjie. Ek kom. Maar wat is dit?” Donna pluk jeans en haar woltrui aan terwyl sy praat.

“Hulle het ingebreek, Donna. Terwyl ek in die huis was. Al my goed gevat. Laptop. Kamera. Foon, handsak, als. Ek bel van iemand anders se foon af. Kom jy nou?”

Donna se hart stol in haar keel terwyl haar een hand na haar kar se sleutels soek.

“Is jý oukei?”

“Ja. Nee. Kom net! Ek wil nie vanaand hier in my flat wees nie.”

“Het jy die polisie laat kom?”

“Nee, man, wat kan hulle tog doen? Hier’s te veel misdaad in die Tuine vir hulle om nog met my te lol. Buitendien is dié ouens long gone. Kom net.”

Donna hoor aan haar suster se stem dat sy nie tyd met vrae moet mors nie.

“Oukei, Karen. Kalm bly. Sluit al jou deure. Ek ry. Ek is nou daar, oukei?”

“Het hulle jou …?”

Dis die eerste ding wat Donna vra toe sy skaars vyftien minute later, na ’n waaghalsige jaagtog in De Waal-pad, by haar suster se sitkamertjie instorm.

Karen skud haar kop. Haar witblonde hare laat haar gesiggie nog asvaler lyk en haar oë gloei yslik en bleekblou van ontsteltenis. Donna sak op die rusbank neer en bondel Karen teen haar bors vas. Verligting spoel deur haar, want haar sussie se hartklop voel tog redelik normaal.

“Die flippen bliksems!” tier Karen gesmoord teen haar skouer.

Donna blaas haar asem stadig uit. “As ’n mens nog kan kwaad word, is jy oukei, nè?”

“Het Ma altyd gesê. Ja, ek weet,” voltooi Karen die sinnetjie.

Toe eers sien Donna die lang, lelikrige borselkopou wat eenkant teen die kombuisafskorting leun, met WTF op sy verrekte wit T-hemp.

“Dis Tony,” verduidelik Karen. “Hy bly net oorkant my. Ek het jou van sy foon af gebel.”

“Dankie, Tony.” Daar is tatoeëermerke oor die hele seningrige arm en hand wat hy na Donna uithou.

“No problem, dude,” sê Tony met ’n swaar aksent, “what are neighbours for?”

“Ek het een van die ouens gesien,” beduie Karen. “Ek was bo besig toe ek iets hoor. En toe ek onder kom, sien ek hom. Hulle het al my goed met ’n haak aan ’n lang stok deur die onderste venster ingekatrol.”

“En wat doen jy toe?”

“Ek het nader gehardloop. Hy was net besig met my handsak. Nogal my nuwe Guess-een?”

“Ja, en?”

“Die een wat ek vanmiddag nog gehad het, Donna, jy weet mos, met die zips en die stukkie tiervel!”

“Ja, ja, die duur bruin leerhandsak van Guess. En toe?”

“Toe gryp ek na die stok en ek ruk, maar hy’t weggekom.”

“Was jy nie bang nie?”

“Bang?”

“Ja, Karen. Enigeen sou bang gewees het.”

“Agterna, ja. Maar op daai oomblik was ek te kwaad om bang te wees. Ek was soos ’n leeuwyfie. Ek dink ek het myself actually hoor brul. Kyk hier? Ek het níks eens gevoel nie. So jy moet wéét.” Sy draai haar hande om, en Donna se maag knoop van ontsteltenis. Die palms is bloedrooi geskaaf met ’n bloederige skraap oor die dik vleis van die linker een.

“Karen, jy behoort eintlik ’n tetanusinspuiting te kry. Dit kan …”

“Ag, asseblief. Dis ’n skrapie. Kom ons gaan net polisiestasie toe, maar daarna wil ek na jou huis toe gaan, Ousus.” Karen draai na Tony. “Keep an eye, will you?”

“Will do, dear.” Sy byderwetse oorgrote swartraambril lyk nogal hipster, maar die manier waarop hy na Karen kyk, wys duidelik dat die arme man sy beskilderde arms stompies sal baklei om sy woord te hou.

“Pity Tony was nie vanmiddag hier terwyl dit gebeur het nie,” sê Karen toe hulle wegry. “Hy was by vriende in Kampsbaai by wie hy eers gebly het.”

“Ken jy hom lankal?” Donna hoor die besorgdheid in haar eie stem.

“Nee, hy het verlede Maandag eers hier oorkant my ingetrek. Strange ou. Amerikaner.” Karen beduie na ’n helder verligte vertoonvenster met Anthony’s Tattoos in indigo neon bokant die deur aan die bopunt van die straat toe hulle daar verby ry. “Maar moenie ’n fit vang nie. Hy lyk maar so. Dis sy eie plek daai. Februarie al oopgemaak. Very legit, very upmarket.”

Dis heelwat later voordat Donna en Karen uiteindelik elk met ’n warm koppie tee in Donna se bed lê. Hulle moes by die polisiekantoor ’n verklaring by ’n vaak konstabeltjie gaan aflê, Karen se bankkaarte kanselleer en haar foon op die swartlys laat sit. George-André verwerdig hom darem om by hulle voete te kom opkrul. Hy maak een geel oog gesteurd oop toe Donna die duvet afgooi om in haar medisynelaai te gaan grawe vir die antibiotiese room. Sy kom sit weer op die bed om die salf aan Karen se hande te smeer.

Skielik onthou sy iets. “Jou versekering, Karen. Ons het vergeet. Hoe kon ons? Ons moet hulle môreoggend vroeg laat weet. Die saaknommer by die polisie gaan kry.”

“Hmm … wel … sien …”

“Jy het mos versekering, dan nie?”

“Wel … nie meer vir die inhoud van my woonstel nie. Net vir die salon.”

“Karen, hoe … ?”

“Oukei, oukei, spaar my die lesing. Ek het dit gekanselleer. Ek moes. Dit gaan nie goed met my finansies nie. Ná daardie laaste lening by die bank … wel … as jy dan moet weet, ek is min of meer broke. So.”

“Ai, Karen.”

Donna vat haar suster se hand. Daar is skielik niks om oor te praat nie.

“Wel,” breek Karen sugtend die stilte terwyl Donna die room versigtig vir haar begin aansmeer, “ten minste het daar darem één goeie ding vandag met my gebeur.”

“Uhu.” Donna luister met ’n halwe oor. Die dag was lank.

“Behalwe dat my ID-dokument, my bankkaarte, my foon en my paspoort saam met die handsak en al my ander stuff weg is, het ek darem ook iéts gevind.”

“Hmm … dis goed.”

“Want,” Karen lê genoeglik terug teen die kussing, “jy sien, daar’s één iets wat my uit al hierdie strooi gaan kry. Wat ál my probleme gaan uitsort.”

Donna se hand hou op vryf.

Karen draai haar handpalms boontoe sodat die salf nie aan die duvet afsmeer nie.

“Donna, jy luister nie na my nie, nè?”

“Ek luister.”

“Jy sien, ek het vandag besef wie my trouman gaan wees.”

“En wie is dié arme ou? Jan Internet of Tony Tattoo?”

“Moenie simpel wees nie. Ek moes Jan blok, want hy’s ’n freak en Tony … wel Tony lýk freaky!”

Donna se hele sisteem weier, soos ’n rekenaar wat vries, maar sy gaan oudergewoonte op autosave.

“O. So daar’s nóg een?”

“Donna, ek is ernstig.”

“Oukei. Wie dan?”

“Obviously Pieter natuurlik, wie anders? Dókter Pieter Visser!”

Shutdown, shutdown, sein Donna se brein, maar sy wys niks. Want net hier wéét sy. Van haar halfhartige voorneme om vir Karen te vertel dat sy en Pieter al ontmoet het, gaan net mooi niks kom nie. En die voorsienigheid het nog lank nie met háár klaargespeel nie.