Читать книгу Depresja poporodowa - Anna Morawska - Страница 7

Depresja ma wiele twarzy, dlatego tak trudno jednoznacznie określić, czym dokładnie jest ta choroba. Upraszczając, można powiedzieć, że jest to stan długotrwałego obniżenia nastroju, porównywalnego z rozpaczą po stracie bliskiej osoby. Stąd czasami depresję myli się z żałobą, która jest stanem naturalnym[1].

Chwilowy smutek związany z zawodem miłosnym lub utratą pracy nie jest depresją. Jeśli jednak stan przygnębienia lub wręcz rozpaczy trwa dłużej niż dwa tygodnie, warto udać się do lekarza, bo być może to już jest depresja. Nieleczona może doprowadzić do tak zwanego stuporu, czyli stanu paraliżu, kiedy chory nie jest w stanie ruszyć ani ręką, ani nogą. Niebezpieczne mogą okazać się również myśli samobójcze, które towarzyszą osobom cierpiącym na depresję. W tym sensie depresja jest chorobą śmiertelną. Każdego dnia średnio szesnaścioro Polaków odbiera sobie życie, ponieważ nie może znieść cierpienia. Szacuje się, że w Polsce na depresję choruje ponad półtora miliona ludzi.

Naukowcy na całym świecie nadal pracują nad znalezieniem skutecznego lekarstwa na jedną z najczęściej występujących współczesnych chorób cywilizacyjnych. Według Światowej Organizacji Zdrowia z depresją na kuli ziemskiej zmaga się 350 milionów ludzi, najwięcej w wieku od dwudziestego do czterdziestego roku życia.

Depresja, nazywana wcześniej melancholią, znana jest od starożytności. Już dwa tysiące czterysta lat temu Hipokrates wiązał obniżenie nastroju, stan apatii i niechęć do życia z nadmiarem „czarnej żółci” w organizmie. Dziś wiadomo, że depresja z „czarną żółcią” nie ma nic wspólnego, ale pytanie, co powoduje depresję, wciąż pozostaje bez jednoznacznej odpowiedzi.

Wyróżnia się trzy rodzaje depresji: lekką, umiarkowaną i głęboką (ciężką). Według Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób ICD-10 do podstawowych klinicznych objawów pierwszego z nich należą:

1) obniżony nastrój pojawiający się rano i utrzymujący się przez większą część dnia, prawie codziennie, niezależnie od okoliczności; poczucie smutku i przygnębienia;

2) utrata zainteresowania działaniami, które zazwyczaj sprawiają przyjemność, lub zanik odczuwania przyjemności – tak zwana anhedonia, czyli zobojętnienie emocjonalne;

3) osłabienie energii lub szybsze męczenie się.

Ważne są również takie objawy dodatkowe, jak:

1) obniżony nastrój pojawiający się rano i utrzymujący się przez większą część dnia, prawie codziennie, niezależnie od okoliczności; poczucie smutku i przygnębienia;

2) utrata zainteresowania działaniami, które zazwyczaj sprawiają przyjemność, lub zanik odczuwania przyjemności – tak zwana anhedonia, czyli zobojętnienie emocjonalne;

3) osłabienie energii lub szybsze męczenie się.

Ważne są również takie objawy dodatkowe, jak:

1) zaburzenia snu (najbardziej typowe – wczesne budzenie się);

2) myśli samobójcze;

3) problemy z pamięcią i koncentracją uwagi;

4) utrata wiary w siebie i/lub pozytywnej samooceny;

5) poczucie winy (nadmierne i zwykle nieuzasadnione);

6) spowolnienie psychoruchowe (rzadziej pobudzenie);

7) zmiany łaknienia (częstsze zmniejszenie apetytu niż zwiększenie) i masy ciała.

Treść dostępna w pełnej wersji eBooka.

1 Część informacji zawartych w tym rozdziale pochodzi z książki Anny Morawskiej Twarze depresji.