Читать книгу Somer van die rooi robyn - Annelize Morgan - Страница 4

Die El Mar is ’n vaartbelynde galjoen en, soos die ander skepe van die Spaanse Armada, ryklik versier. Die voorkasteel steek bo die boeg uit sonder die seile. Dis Da Silva se gunsteling-uitkykpos en as hy nie in die stuurkajuit is nie, dan is hy gewoonlik hier op die voorkasteel waar hy ’n goeie uitsig het oor hulle pad vorentoe deur die golwe. Dis nie nodig dat hy altyd op sy pos is nie; hy kan maar net een van die matrose vra om hier wag te hou, maar hy hou van die alleenheid wat gewoonlik hier te vinde is.

Terwyl hulle deur die Mediterreense See vaar, is dit nie nodig om die horison dop te hou vir seerowerskepe nie. Die skeepsverkeer hier is heeltemal te druk en hulle sal dit nie sommer hier waag nie. Sodra hulle deur die Straat van Gibraltar is, sal daar pal iemand op wag wees in die kraaines. Dan eers sal die werklike gevare begin.

Nicole bly baie lank nog by die reling staan. Om haar is die matrose bedrywig. Sy verstaan nie wat hulle doen nie, maar hulle ken skynbaar hulle werk. Die dek is vol netjiese rolle toue en ander voorwerpe wat sy glad nie ken nie. Dus bepaal sy haar aandag by die golwende see voor haar.

Majorca se onegalige kuslyn strek voor haar oor die oosterkim uit. Hulle vaar nie baie vinnig nie en sy word later moeg van die donkerblou heuwels van Majorca. Sy kyk terug oor die dek en sien die kaptein voor op die voorkasteel staan. Hy is skynbaar diep in gedagte versonke.

Nicole wens skielik dat sy nie saamgekom het nie. Daar is nou geen terugkeer meer nie. Da Silva kan haar nog by Gibraltar aan wal laat gaan, maar sy twyfel of hy dit sal doen. Hy is nie die soort man wat aan versoeke van besluitelose vroumense sal voldoen nie. Nee, sy kan maar van Gibraltar vergeet.

Sy gaan terug na haar kajuit en hou haarself besig met handwerkies wat sy vir dié doel ingepak het. Sy moet erken dat sy nie baie gelukkig voel nie. Dit is asof die matrose en hulle kaptein haar ignoreer, asof sy ’n indringer is. Dit gaan ’n dubbele lang reis wees as sy net haarself die hele tyd vir geselskap gaan hê.

Haar middagete word in haar kajuit bedien. Dit laat haar soos ’n ongewenste gevangene voel. Sy is egter honger en die heerlike gebraaide vleis en kapokaartappels lyk lekker.

Na aandete gaan sy vir die eerste keer uit op die dek. Die aandlug is koel en verfrissend. Tot nou toe het sy nog nie seesiek geword nie en sy glo nie dat dit meer sal gebeur nie. Dis ten minste iets om voor dankbaar te wees.

’n Beweging aan die oorkant van die dek trek haar aandag. ’n Meisie van min of meer haar eie ouderdom kom met ’n slenterstap oor die dek in haar rigting. In die flou lig van die lanterns kan Nicole haar nie mooi sien nie, maar sy herken die effens korterige rok wat die sigeuners dra. Die meisie is slegs twee tree van haar af toe sy gaan staan.

Nicole voel skielik koud. Dit moet Consuelo wees, dink sy ontsteld. Die meisie het ’n donker, geheimsinnige skoonheid omtrent haar. Haar swart oë gloei en haar vol, sensuele lippe het ’n trek van minagting om hulle.

“Buenas noches,” groet Consuelo op Spaans.

“Bonsoir,” groet Nicole op Frans terug.

Consuelo lag sag met ’n heserige, ryk stem.

“Wat het jy Ramirez betaal om op sy skip te kom?” wil sy astrant weet.

Nicole haal haar skouers op.

“Die gewone reisgeld, hoekom vra jy?”

Consuelo lag uitdagend, minagtend.

“Die gewone reisgeld! Daar is nie so iets vir Ramirez nie – óf jy betaal baie duur en hy laat jou met rus, óf jy ry goedkoop en betaal op ander maniere die verskil in.”

Nicole verkleur.

“Ek het nie self met hom oor die reisgeld onderhandel nie. My vader het dit gedoen terwyl ek in Frankryk was.”

Die glimlag verdwyn van Consuelo se gesig af.

“Ramirez onderhandel nie met pappas van dogtertjies nie. Hou jou net op jou plek en jy sal niks oorkom nie.”

Nicole kyk agterdogtig na haar.

“Wat is daar wat ek kan oorkom?”

Consuelo bekyk haar van kop tot tone, onbeskaamd geamuseerd.

“Baie … Jy kan byvoorbeeld oor die reling verdwyn sonder dat enigiemand dit sien. Ek hou nie daarvan dat vroue agter Ramirez aanloop nie. Hy behoort aan my en solank jy dit begryp, is jy veilig.”

’n Rilling gaan langs Nicole se ruggraat af. Consuelo bedoel dit, dink sy ontsteld. Hierdie wilde sigeunerin sal haar dreigement uitvoer as sy die idee kry dat sy, Nicole, in die kaptein belangstel.

“Jy kan maar jou planne vergeet,” sê sy ietwat bewerig. “Ek dink hy is ’n buffel.”

Consuelo lag weer sag.

“’n Tipiese Franse edellied,” sê sy smalend. “Julle kan nie werklike manlikheid waardeer wanneer julle dit sien nie.” Sonder om verder op Nicole ag te slaan, stap sy na die ingang wat na die trappe van die ruim van die skip lei.

Nicole draai ontsteld om om weer uit te kyk oor die bleekwit oseaan. Die gesprek met Consuelo het haar omgekrap. Sy sal in haar pasoppens moet bly as sy nie in die see wil beland nie. Consuelo is nie iemand wie se dreigemente ligtelik opgeneem behoort te word nie.

“Sy is nie skadeloos nie, señorita,” sê Da Silva hier agter haar en sy draai vinnig om. “Dit sal raadsaam wees om haar nie te kwaad te maak nie.”

Nicole byt op haar tande.

“Ek het nooit kon droom dat jý vir haar bang sou wees nie!”

Daar is ’n flikkering in sy donker oë.

“Ek is nie vir haar bang nie.”

“Maar sy reël nogtans jou lewe tot in die fynste besonderheid,” kap Nicole terug. “Of was jy nie daarvan bewus nie?”

Hy kyk fronsend na haar.

“Nee, ek was nie. Op watter manier reël sy nogal my lewe, as ek mag vra?” wil hy sarkasties weet.

“Toevallig was dit hierdie keer nie iets waaroor jy jou hoef te bekommer nie, kaptein. Ek stel nie in jou as persoon belang nie en dit was skynbaar waarvoor sy bang was.”

Hy lag sag.

“Nou toe nou! Is jy ’n mannehater?”

“Nee …” antwoord Nicole, effens uit die veld geslaan.

“Maar soos die meeste Franse sien jy neer op die seelui en veral die Spanjaarde.”

Sy skud haar kop heftig.

“Ek oordeel niemand op grond van sy afkoms of roeping nie. Dis tog immers ’n mens se karakter en persoonlikheid wat hom of haar maak.”

“En jy hou nie van my nie?”

“Nie besonder baie nie, monsieur. Ek besef maar te goed dat u so moet wees om gedurig gesag te kan afdwing … Dis u werk, maar …” Sy bly skielik stil omdat sy hom nie wil beledig nie.

“Maar jy hou nie van my manier om gaste op my skip te behandel nie?”

Sy knik stadig.

“Dis seker nie vir u belangrik nie, maar vir ’n passasier wat alleen reis, kan dit nogal ongemaklik wees.”

Hy lag.

“Hierdie is nie ’n reisende teater of ’n plek waar die mense met mekaar sit en ginnegaap nie, señorita. Dis jammer dat u alleen moet reis, maar ek kan daar niks aan doen nie. Miskien moet jy vriende maak met Consuelo. Dan sal jy darem geselskap hê.”

Sy kyk vinnig na hom.

“Sy sal nie vriende met my maak nie. Sy het dit duidelik gemaak dat sy my van die skip afwens.”

Hy lig sy wenkbroue.

“Jy moet net versigtig wees dat sy nie die daad by die woord voeg nie. Sy is baie impulsief van geaardheid.”

“Dankie dat u my gewaarsku het,” sê Nicole ysig. “Dis nogal gaaf om te weet dat die passasiers op hierdie skip heeltemal aan hulleself oorgelaat word … selfs wanneer hulle gedreig word.”

“Ek sal met haar gaan praat.”

Sy skud haar kop heftig.

“Dit sal alles net vererger. Ek dink darem dat ek myself goed genoeg sal kan verdedig.” Sy steek haar hand in ’n versteekte sakkie tussen die voue van haar tabberd in en bring ’n glinsterende oosterse kris te voorskyn. “Niemand gaan my oorboord gooi sonder om ’n dolk in sy maag te kry nie.”

Sy gesig verstrak toe hy na die dodelike wapen kyk. Dan kyk hy na haar.

“Ek dink jy moet dit liewer vir my gee. Nou-nou kry iemand seer.”

Sy steek dit terug in die sak.

“Dis my enigste selfverdediging, monsieur. Ek weet hoe en wanneer om dit te gebruik.”

“Die matrose mag jou dalk lastig val.”

“Dis onwaarskynlik dat hulle my oor die reling van die skip sal wil gooi, monsieur. Ek gebruik dit net om my eie lewe te verdedig.”

Hy aarsel net ’n oomblik voordat hy sê: “Solank u by daardie besluit hou, is dit goed, maar enige onverantwoordelike gebruik van daardie wapen sal maak dat ek u moet opsluit vir die res van die reis.”

“Dis heeltemal ’n redelike dreigement, monsieur.”

“Solank ons mekaar net verstaan,” sê hy in ’n koue stem. “As u enigiets nodig het, sal u Pedro in die stuurkajuit kry. Hy sal omsien na u wense.” Hy maak net ’n ligte buiging en stap dan van haar weg.

Nicole probeer die bonsing van haar hart stil. Dis die geheimsinnige betowering van die nag op see wat sulke dinge aan haar doen, besluit sy. Dis nie die Spanjaard se magnetiese aantrekkingskrag wat haar hart laat bokspring nie. Maar sy weet dat sy haarself om die bos lei; die wilde onstuimigheid in haar hart word deur hóm ontketen. Dis ’n magtelose gevoel, want dit sal nooit beantwoord word nie. As sy haar lewe liefhet, sal sy baie versigtig moet wees om niemand iets te laat agterkom nie.

Eindelik gaan sy terug na haar kajuit om voor te berei vir die nag.

Laat die volgende middag vaar hulle deur die Straat van Gibraltar sonder om iewers in ’n hawe aan te doen. Voor hulle lê die wye Atlantiese Oseaan en al die gevare wat daarmee gepaardgaan.

Nicole klim op die voorkasteel om ’n goeie uitsig te hê oor die hawe van Gibraltar en die groot rots wat dit oorheers. Dit word vinnig donker en die son is lankal reeds onder toe hulle eindelik die wye Atlantiese Oseaan binnevaar. Nog word die siele nie ingetrek nie en stoot die wind hulle oor die egalige deining van die see. Die El Mar vaar onverpoosd voort, asof die kaptein haastig is om sy bestemming te bereik.

Die boeg kloof die water voor haar in die donker en maak helder golwe van fosfor. Dit skuim en borrel om die boeg tot diep onder die water langs die kiel.

Dis koel op die dek en Nicole trek haar tjalie stywer om haar skouers. In die Kaap is dit nou somer … of so het iemand haar vertel. Dis vreemd om te dink dat die winter hier in Spanje nou net begin en daar ver in die suide is dit reeds somer.

Haar ouers en suster kan nog nie in die Kaap wees nie, dink sy. Hulle sal maar slegs ’n paar dae voor haar die Kaap bereik en dan sal hulle saam hulle nuwe lewe kan begin. Hulle sal gratis grond kry, en saad en implemente, en daarmee kan hulle baie spoedig ’n goeie bestaan maak. In Frankryk was daar nie meer ’n toekoms vir hulle nie. Haar pa het alles verloor en hulle moes van voor af begin, maar hulle kon nie. Sonder geld kan ’n mens nie van voor af begin nie en daarom het hulle besluit om na die Kaap te gaan. Dit was ’n belangrike besluit, maar hulle was dit almal eens.

Nicole glimlag. Hulle gesin het nog altyd oor alles saamgestem. Sy kry net vir Camille, haar suster, jammer. Joseph du Toit was ’n goeie jongman en Camille moes hom ook in Frankryk agterlaat. Sy self het later vertrek omdat sy by vriende in Parys gekuier het en dít is nou die uiteinde daarvan. Sy moet alleen op ’n Spaanse skip reis.

Sy het die persoon nie hoor nader kom nie en skrik toe ’n hand skielik om haar mond gaan. Haar eerste gedagte is aan Consuelo en haar hand gaan na die kris in haar tabberd.

“Jy maak foute, señorita,” sê ’n growwe manstem hier by haar oor. “’n Meisie moenie snags so alleen op die dek ronddwaal nie.”

Sy probeer uit die greep kom, maar hy is te sterk vir haar. Dan word sy skielik omgeruk en probeer die matroos haar omhels. Sy gil en keer hard voordat sy hand weer om haar mond klap. Sy knipper haar oë van pyn en toe sy weer wil gil, slaan hy haar hard deur die gesig. Dan ruk hy haar weer orent en die volgende oomblik druk hy sy mond hard oor hare.

Nicole krap na sy gesig en hy brul van pyn toe hy haar loslaat. Hy laat hom egter nie so maklik afskud nie en kry haar weer aan haar arm beet toe sy wil weghardloop. Sy verloor haar balans en hulle val op die dek neer. Hy pen haar arms bokant haar kop vas en druk met sy knie in haar maag.

“Nou sal ons sien wie is baas!” sis hy woedend.

Sy staar net ’n sekonde lank na die bebaarde matroos bokant haar, sy wilde oë en mond waarin ’n paar tande makeer en dan gil sy weer hard en deurdringend.

Hy vererg hom en klap haar weer ’n keer. Haar kop ruk eenkant toe en dan skop sy na sy maag. Hy krul van pyn, maar verslap nie sy greep op haar gewrig nie.

“Jou vervlakste klein rissie!” sis hy toe hy orent kom en haar aan haar arm agterna trek. “Ek sal jou wys wat ek maak met meisies wat my skop!”

Nicole gil nie meer nie. Dit lyk asof almal aan boord doof geword het en dit het geen sin om hulle aandag te probeer trek nie. Sy sal self uit hierdie ding moet probeer kom.

Hy sleep haar na die reling van die skip en probeer haar daar oorboord gooi. Sy maak haar rug krom en laat die reling haar teen haar maag druk. Sodoende maak sy dit vir hom moeiliker om dit reg te kry. Hy is egter sterk en sy weet dat hy haar met gemak bo-oor sal kan lig as hy haar voete beetkry. Toe hy na haar voete gryp, skop sy hom teen die voorkop dat hy agteruit steier.

Nicole draai om sodat sy met haar rug teen die reling staan en wag hom in. Hy kom brullend vorentoe om haar met een hou oor te stamp, maar sy gee rats pad en hy loop hom half disnis teen die tralies.

Terwyl die matroos sukkel om die dronkheid uit sy kop te kry, hardloop sy na die trap wat na die kasteel lei en loop haar in Da Silva vas. Hy kyk vinnig van haar na die matroos wat intussen orent gekom het.

“Wat gaan hier aan!” klap Da Silva se stem ysig deur die nag.

Die matroos staar vreesbevange na sy kaptein.

“’n Klein geskilletjie, señor,” sê hy onseker. “Dit was net ’n klein geskilletjie.”

Twee matrose verskyn agter Da Silva en die kaptein draai na hulle.

“Neem hom na die ruim. Ek sal later met hom afreken.”

Hulle sleep die protesterende matroos weg en dan is Da Silva en Nicole alleen.

“Wat het gebeur?” vra hy sonder ’n sweempie van simpatie in sy stem.

“Hy wou my soen en toe ek weier, wou hy my oorboord gooi.”

“Jy waag baie om snags alleen op die dek rond te dwaal,” sê hy kil.

Sy draai woedend na hom.

“Hoe moes ek weet dat jy ’n klomp vrou-honger wolwe aan boord het? Niemand het my gewaarsku nie!”

Sy oë skitter.

“Hy is ’n nuweling. Die ander matrose sou dit nie gewaag het nie!”

“Dis geen verskoning nie! Jy kon my gewaarsku het!”

“Ek het nie gedink dat dit nodig was nie!”

Hulle stemme dra ver oor die soel nag en Consuelo bly met ’n vreemde glimlaggie om haar mondhoeke staan en luister.

Nicole vee ’n haarsliert uit haar gesig weg.

“Ek het jou niks gevra nie, Da Silva,” sê sy woedend, “en ek sal ook niks weer van jou verwag nie!”

“Gee jy nou vir mý die skuld dat jy aangeval is?” wil hy weet.

“Nee, ek gee niemand die skuld nie. Ek kan heeltemal goed na myself omsien, dankie! Ek het geen hulp van jou nodig nie!” Haar oë gloei. “Ek wil jou nie van jou kosbare skip en bemanning af weghou nie! Dit sou onvergeeflik van my wees om van jou te verwag om my enige beskerming te bied!”

Hy kners op sy tande.

“Jy is my verantwoordelikheid terwyl jy op die skip is!”

“Jy het ’n vreemde manier om dit te bewys! Hoekom was al jou matrose skielik doof toe ek om hulp geroep het? Of is hulp net iets wat die kaptein kan gee?”

Hy blyk lank swyend na haar staar, sy gesig ’n geslote masker.

“Verklaar jy oorlog, señorita?”

Sy kyk vinnig na hom.

“Nee … ’n Mens kan nie ’n eenmansoorlog vir maande aaneen voer nie en dit is so lank as wat ons saam op hierdie skip gaan wees. Ek verwag net ’n mate van veiligheid. Ek wil geen oppasser hê nie, ek wil net weet wat ek mag doen en wat ek nie mag doen nie!”

Dit lyk asof hy effens ontspan.

“Dit sal beter wees as u in die vervolg nie snags alleen op die dek verskyn nie.”

Sy lag ietwat bitter.

“En ek is maar altyd alleen. Dus sal ek nooit weer vir die res van die reis alleen snags mag boontoe kom nie. Dis ’n aangename gedagte, monsieur, veral as ’n mens dink aan hoe bedompig die ruim kan word, of hoe?”

“As u dek toe wil kom, sal ek vir Pedro vra om u te vergesel.”

Sy leun skielik moeg teen die trapreling.

“Ek het nie vir moeilikheid gesoek nie, monsieur le capitaine. Ek hou net daarvan om alleen te wees. Saans, op die dek van die skip, is dit asof ek nog kontak met my vaderland het. Dit was al wat ek hier kom soek het.”

Hy is vir ’n lang ruk stil terwyl hy oor die see uitstaar. Sy wit syhemp glim bleek in die nag, die lanternlig gloei op die edelgesteentes in die hef van sy swaard. Eindelik kyk hy na haar.

“Die matroos sal gestraf word.”

Sy skud haar kop stadig.

“Dit was nie sy fout gewees nie. Ek moes van beter geweet het.”

Daar is ’n vreemde flikkering in sy oë.

“Jy is ’n vrou vol teenstrydighede, señorita.”

Sy kyk op na hom.

“Ons is maar almal vol teenstrydighede, monsieur.” Sy gaan by hom verby met die trap af na onder. Dan stap sy oor die dek waar die matrose haar nuuskierig aanstaar. Sy sien Consuelo in die skaduwees van die agterkasteel staan, maar slaan geen ag op haar nie. Sy weet dat die sigeunerin afgeluister het en dat sy niks gehoor het wat haar kon laat dink het dat daar iets tussen Nicole en Da Silva is nie.

In haar kajuit gaan sy op die bed lê. Pedro het reeds haar aandete gebring en dit staan nou net louwarm op die rak teen die muur. Sy voel egter nie honger nie en bly ingedagte na die plafon staar.

Daar is ’n ligte klop aan die kajuitdeur.

“Kom in!”

Pedro steek sy kop in en wil net weer padgee toe sy hom terugroep.

“Kom maar in, Pedro. Ek het maar net gelê en dink.”

Hy kom onseker binne.

“Ek wil nie steur nie, señorita.”

Sy skud haar kop.

“Jy steur nie. Jy is meer as welkom. Hier is vir my niemand anders om mee te gesels as met jou nie.”

Hy grinnik verleë.

“Ek is nie juis die soort geselskap waaraan u gewoond is nie, señorita.” Hy kyk na die onaangeraakte kos. “Dit was lekker skaapniertjies en wilde rys. Piesangs en papajas sal u vir ’n lang tyd nie weer sien nie.”

Nicole sit nou regop en sy kyk na hom.

“Hoe so?”

“Ons sal vir minstens twee weke op die see wees voordat ons weer by ’n hawe sal aandoen vir vars voorrade. Selfs die vleis sal ons binne ’n dag of wat van nou af nie meer kan eet nie.”

Sy kyk verbaas na hom.

“En daarna? Nadat die vleis oneetbaar geword het?”

“Dan eet ons soutvleis, aartappels, rys, vis, droë bone en sulke goed.”

Sy trek ’n gesig.

“Jy laat voorwaar my eetlus soos mis voor die son verdwyn.”

Sy gesig is skielik ernstig.

“U moet die kos eet, señorita. U sal kragte moet opbou vir later wanneer ons nie meer vars kos het nie. Ons is dit al gewoond, maar u nog nie. Dis beter dat u liewer dié bord kos ten minste opeet.”

Sy knik.

“Goed, ek sal eet.” Toe sy die bord op haar skoot neersit, kyk sy weer na Pedro. “Wie is Consuelo?” vra sy.

Hy kyk vinnig na haar.

“Bly maar liewer uit haar pad, señorita. Sy is ’n duiwelin.”

“En tog hou kaptein Da Silva van haar.”

Pedro rol sy oë dakwaarts.

“Dis Esmara wat dit gedoen het. Sy het hom getoor, die ou heks.”

Nicole verstik byna in haar kos.

“Esmara? Wie is dít?”

“Sy is ook op die skip. Sy volg Consuelo net waar sy gaan en sy het dit so bewimpel dat die kaptein net oë vir Consuelo het.”

Nicole skud haar kop.

“Jy is baie bygelowig, Pedro. Jy glo tog nie regtig in toordery nie?”

Pedro lyk nie baie gelukkig oor haar reaksie nie.

“Hierdie keer moet ek dit glo of ek wil of nie, señorita. Ons het almal gedink dat die kaptein met señorita Francesca de Cabreira gaan trou, maar toe gaan Esmara en sy begoël die señorita. Sy het van haar kop afgegaan en is later dood. Die kaptein het vir weke met niemand gepraat nie, totdat Consuelo weer gekom het. Nou is hulle oral saam.”

Nicole sluk swaar aan haar kos. Sy glo nie in toordery nie, maar Pedro is so sterk oortuig van wat hy sê, dat sy dit nie kan verhelp om ongemaklik te voel nie.

“Is Esmara ook op die skip?”

“Ja, señorita. Wees tog asseblief versigtig. Die ou heks kan dalk net dink dat u Consuelo se saak by die kaptein mag benadeel.”

“Ek sal versigtig wees, Pedro. Sê my, ken jy die kaptein baie goed?”

Sy gesig helder op.

“Al veertien jaar lank, señorita.”

“Is hy maar altyd so ongenaakbaar en afsydig?”

Hy haal sy skouers op.

“Ek het hom nog nooit anders geken nie, maar ek sal ook nooit vir ’n ander man kan werk nie. Hy is ’n prins onder die kapteins. Hy vergeet nooit sy adellike afkoms nie, maar tog meng hy met die gewone matrose en hulle is almal getroue volgelinge van hom.” Sy voorkop plooi in ’n frons. “Ek dink nie ek begryp hom self altyd nie. Hy sal selfs die moed hê om die koning van Spanje uit te lag en dan sal hy omdraai en ’n arm blommeverkopertjie ’n handvol goue munte gee. Ek het nog nooit iemand gesien wat soos hy kan lag in die aangesig van die dood nie.”

Sy kyk na hom.

“Het jý dit al gesien?”

“Geen seerower kon nog hierdie skip sink of oorneem nie, señorita. Hy veg soos tien man saam en selfs dan vind hy nog iets om oor te lag.” Pedro sidder. “Soms dink ek die duiwel self sit in hom.”

Nicole haal diep asem.

“Jy is besondere opbeurende geselskap vanaand, Pedro.”

“Ek is jammer, señorita, maar ek het gedink dat u wou weet.”

Sy lag opgewek.

“Miskien het Esmara hom ook getoor?”

Hy kyk haar geskok aan.

“Sy sal dit nooit regkry nie, señorita. Sy het hom oor Consuelo begoël, maar verder sal sy niks regkry nie. Sy het al probeer, maar dit het nie gewerk nie.”

Toe hy ’n rukkie later uit is, bly Nicole lank roerloos op die bed sit. Pedro se vertellings het haar ontstel, al wil sy dit nie erken nie. Sy verstaan niks van toorkuns en waartoe sulke towenaars in staat is nie, maar dit laat tog kriewelinge langs haar ruggraat afgaan. Sy hoop nie dat sy ooit van aangesig tot aangesig met die ou vrou kom nie. Sy wil nie iets met Esmara te doene hê nie.

Baie later raak sy aan die slaap. Die hondewag het pas begin en die nanag lê voor. Dit is ’n stil, onheilspellende tyd van die nag en dit neem haar lank om van Pedro te vergeet en aan die slaap te raak.

Sy skrik wakker van ’n gekrap aan haar kajuitdeur en sit vinnig regop. Haar hart bons in haar keel. Wie sou hierdie tyd van die nag voor haar deur kom snuffel? ’n Lang ruk sit sy doodstil en dan hoor sy weer die gekrap. Nou nugter wakker, staan sy op en tel die kris van die rakkie bokant haar bed op. Sy stap versigtig op haar kaal voete na die deur. Die gekrap hou skielik op en dan skraap sy al haar moed bymekaar en pluk die kajuitdeur oop.

’n Gil ontsnap haar lippe toe sy die verskrompelde ou vroutjie gebukkend voor haar in die loopgangetjie sien staan.

Die vrou kekkellag en Nicole merk dat ’n hele paar tande uit haar mond makeer. Haar hare hang in slierte oor haar blas gesig en die oë is ’n helder blou.

“Wat … wat maak jy hier!” stamel Nicole verskrik.

Die ou vroutjie lag net weer kekkelend en verdwyn dan met die donker loopgang af na die trap.

Da Silva se kajuitdeur vlieg oop en hy kyk vraend na haar. Hy is nog ten volle geklee.

“Was hier iemand gewees?” wil hy weet.

“Die ou vroutjie … Esmara.”

“Sy is skadeloos. Sy kan jou maar net ’n bietjie skrikmaak.”

Nicole haal diep asem.

“Wel, dit het sy beslis reggekry.” Dan besef sy dat sy met haar nagklere aan voor hom staan en sy gaan vinnig terug na haar kajuit.

Hy lag skielik sag oor haar verleentheid.

“Buenas noches, señorita!” roep hy haar ’n goeie nagrus toe.

Sy druk die kajuitdeur agter haar toe en leun daarteen. Daar is nou geen sprake meer van slaap nie. Haar hart klop in haar keel. Wat het die ou vrou hier so diep in die nag kom soek en hoekom is sy hoegenaamd op die skip? Daar is geen antwoord op die vrae nie en sy gaan weer op die bed lê.

’n Lang ruk daarna oorval die moegheid haar en raak sy aan die slaap.

Teen die middel van die volgende oggend begin die wind opsteek. Dit hou aan en aan met waai en bemoeilik die matrose se taak in die takelwerk. Hulle moet vasklou om nie in die see gewaai te word nie. Die meeste van die groot seile is ingetrek en die skip beur en kraak gevaarlik onder die aanslag van die groeiende golwe.

Nicole het net vlugtig na die dek gegaan om asem te skep. Onder in die ruim van die skip is dit baie benoud. Sy staan teen die voorkasteel en kyk na die wolke wat bokant hulle verbygejaag word deur die wind. Dit sny om die hoeke van die kasteel en huil in die takelwerk.

Da Silva het die matroos in die kraaines beveel om af te kom omdat dit veels te gevaarlik daar word.

Hulle vaar nou vinniger as die vorige dae met minder seile, maar Da Silva kyk kort-kort bekommerd na die wolke en die onstuimige see. Die skip is swaar gelaai en dit help met die balansering, maar as dit te erg word, sal hulle van die vrag moet afgooi. Dis belangriker om die skip te red as die vrag. Sy blik val op Nicole wat teen die voorkasteel gekoester staan.

“Dis nie nou veilig op die dek nie, señorita.”

“Ek sal nou afgaan ondertoe, monsieur. Ek het net vars lug kom skep.” Sy kyk na die matrose wat nog tussen die takelwerk doenig is. “Dis baie gevaarlike werk.”

“Dit moet gedoen word. Ons gaan almal ons lewens in die storm waag om die skip te red.”

Sy kyk op na hom.

“U ook?”

“Ek verlaat nooit die dek van die skip in ’n storm nie. Ek verwag nie van die matrose om te doen wat ek nie self sal doen nie.”

’n Golf breek oor die dek en spoel om hulle voete.

“Dis tyd dat u ingaan, señorita.”

Sy knik.

“Miskien het u gelyk, monsieur.”

Hy draai van haar af weg toe iemand na hom roep en Nicole bly nog ’n paar minute langer agter om na die groeiende storm te kyk. Die skip lyk skielik klein en nietig op die wye, vyandige oseaan. Dit lyk asof dit met elke groot golf verswelg gaan word. Die maste en die boeg kreun onder die voortdurende aanslag van die wind en die water en Nicole wonder meteens ontsteld of hulle hierdie storm gaan oorleef. Dan gaan sy af na die ruim om te wag tot die gevaar verby is.

Buite woed die storm onverpoosd voort. Al die seile is ingetrek, behalwe een van die kleineres sodat daar nog gestuur kan word. Los goed is met toue aan die dek vasgemaak of na die ruim van die skip geneem.

Da Silva staan op die voorkasteel. Die reën het intussen begin val en hy is spoedig sopnat. Hy probeer deur die reën vorentoe tuur om te sien waarheen hulle gaan, maar hy kan feitlik niks deur die water sien nie. Dan draai hy om en gaan af na die stuurkajuit om na die kompas te kyk.

“Ons word van koers af gestoot, kaptein,” sê die een matroos met die naam Juan.

“Kan julle haar nie hou nie?”

“Dis onmoontlik. Die deininge is te groot en die skip dobber rond.”

Daar is skielik ’n harde gekraak en ’n donderslag ruk deur die klein kajuit.

Da Silva kyk om hom rond. Almal se oë is na die plafon gerig.

“Dit was die hoofmas,” sê die kaptein kalm. “Ons gaan vermink uit hierdie een kom.”

“Moet ons die vrag begin afgooi?” wil Pablo weet.

“Nog nie. Ons wag nog ’n rukkie. Dis ’n kosbare vrag en ek wil dit nie graag verloor nie!”

Juan skud sy kop.

“Dis vrag bemoeilik die stuur, kaptein.”

“Ons sal ons pad weer vind.”

’n Lang ruk luister hulle na die geloei van die storm terwyl Juan natgesweet met die wiel swoeg. Dit ruk telkens uit sy hande en spin in die rondte voordat hy dit weer vasvat om die skip terug op koers te kry.

Daar is skielik ’n gekraak en die skok slinger hom van sy voete. Hy beland teen die wand van die kajuit terwyl die wiel liggies heen en weer draai.

Da Silva staar na die wiel en vloek saggies.

“Die stuurvin het gebreek …” sê hy wat almal in die kajuit reeds weet. “Ons sal nou met die seile alleen moet vaar!”

“Dis waansin!” sê Pablo, maar Da Silva hoor hom nie.

Die kaptein hardloop uit na die dek waar alles nou chaos is. Die groot voormas het dwarsoor die voorkasteel geval en die seile lê in ’n warboel oor die nat dek. Elke nou en dan spoel ’n golf daaroor en dreig om die hele massa oorboord te gooi. Die toue en seile het hard geword van die water en is dus moeilik hanteerbaar.

Da Silva se klere klou aan sy liggaam van die reën, maar hy kom dit nie agter nie. Hy baan sy weg doelgerig tussen die gemors deur na die middelmas wat nog stewig staan. Twee matrose kom uit om hom te help en saam beur hulle aan die toue om die seil te laat sak. Die skip ruk gevaarlik onder hulle met die nuwe drywing wat die seile gee. Dan skep die wind die seile skuins en beur en kraak die skip onder hulle soos wat dit stadig en moeisaam van koers verander.

Nicole waag dit tot by die boonste trap van die stel wat na die dek lei. Die water stroom by die opening in en deurdrenk haar klere. Sy sien die drie mans op die dek worstel om die seile in posisie te hou. Die een herken sy as Da Silva en sy skud haar kop verwonderd. Hy veg magteloos teen die woedende aanslag van die storm.

Dit gebeur so skielik dat sy nie kon sien wat dit veroorsaak het nie. Die seil ruk uit Da Silva se hande en slinger hom oor die hele breedte van die dek na die reling by Nicole. Die hoofmas tref hom teen die kop en sy sien hoe hy verslap.

Hy is bewusteloos, besef sy verskrik en dink nie verder aan die storm en die gevaar op die dek nie. Sy tel haar romp op en klim die laaste trappies uit na bo. ’n Groot golf breek oor die dek en spoel die bewustelose Da Silva na die reling. Met ’n skok besef sy dat hy oor die dek gaan gly en van die skip sal afval. Dan strompel sy teen die sterk wind uit. Sy hoor vaagweg hoe die matrose op haar skreeu, maar sy slaan geen ag daarop nie. Sy druk haarself teen die reling vas en toe die golf terugwas, kom dit met só ’n mag dat dit haar byna oor die reling saamneem.

Da Silva kom stadig by van die water wat oor hom spoel en hy gryp na iets om sy vaart te stuit … maar daar is niks. Die water spoel hom terug na die oseaan en hy is magteloos om iets daaraan te doen. Dan spoel hy teen iemand vas en worstel hy om sy bedwelmde verstand weer in werking te kry.

Nicole skop met haar voete teen die reling terwyl sy Da Silva se arm beetkry. Sy bly so sit totdat die water by hulle verby is en haar arms voel asof hulle uit hulle potjies geskeur word. Dan is die golf verby en kan sy haar aandag aan Da Silva gee.

Hy kom stadig orent en steier na die voorkasteel. Dan kyk hy terug na waar sy nog teen die reling sit … moeg van die inspanning om hom van ’n gewisse dood te red.