Читать книгу Wierook van verlange - Annelize Morgan - Страница 4

’n Week later word monsieur Laurent deur prins Fazir, die sultan se broer, besoek en hoor sy hulle iets oor slawe sê toe sy inkom om vir hulle koffie en dadels te bring.

Sy spits haar ore, maar hulle swyg terwyl sy by hulle is. Sy sien egter hoe die prins haar met ’n grynslag bekyk, en dit laat haar ril. Sy maak so gou moontlik klaar sodat sy weer kan uitgaan.

“Dit is die een,” hoor sy Laurent op pad uit sê, en sy word yskoud van vrees. Is hy nou besig om haar aan prins Fazir te verkoop? Margot het haar al vertel dat hy ’n wreedaard is. Hy is die een wat sjeik Dawud se vrou betrap en daarop aangedring het dat sy gestenig word, en die slawe in sy diens kry glo oor die geringste dingetjie slae.

Later die aand hoor sy juis hoe prins Fazir ’n man in sy diens verskree: “Waar is dit? Hoe kon jy dit net verloor het?”

Sy loer om die deur na waar prins Fazir die kneg in die binnehof aan die arm beet het. Dit lyk soos die man wat die prins se perde vroeër versorg het. “Het jy enige idee hoe waardevol daardie dokument is?” gil Fazir op die man.

“Ek is jammer, u hoogheid, ek weet regtig nie wat daarvan geword het nie.”

“Ek soek nie jou verskonings nie!” Prins Fazir trek los en slaan hom met sy vuis in die gesig.

Die man steier terug. “Asseblief …”

Maar die prins luister nie na sy pleidooie nie. Hy slaan die stalkneg weer in sy maag en sy sodat hy dubbel vou van pyn.

Liliane druk haar hand voor haar mond om nie hardop te gil nie. As sy net iets kon doen om die man te help! Maar sy kan net magteloos toekyk.

Prins Fazir hou nie op om die man te slaan nie, en sy slagoffer probeer nie eens om homself te verdedig nie. Toe die arme man op sy knieë sak, skop Prins Fazir hom nog een keer en loop dan weg.

Liliane hardloop na waar die man nou uitgeput in die sand bly lê het. “Kom, laat ek vir jou hulp kry.” Sy help hom orent en laat hom op haar skouer leun.

Dan vat sy hom na Margot toe om na sy wonde om te sien.

“Dankie, saïda,” prewel hy.

Die man word so goed as moontlik gedokter en dan teruggestuur na die stalle waar hy na prins Fazir se perde moet omsien.

Uiteindelik kry Liliane tyd om aandete te geniet. Net toe klief helder, hoë, paniekbevange gille deur die lug. Daar kom nog ’n geskreeu en ’n gebulder, en deur alles heen hoor hulle vroue huil en kinders wat histeries is.

Hulle kyk verskrik na mekaar.

Die volgende oomblik word die gordyn voor die deuropening weggeruk en kom Margot met wydgerekte oë in. “Maak gou! Maak gou! Ons moet gaan. Kry als bymekaar wat jy wil saamneem. Ek het geweet hierdie dag gaan kom.” Sy draai om en hardloop na Ignez terwyl Liliane nog probeer om tot verhaal te kom.

Meer en meer geluide uit die res van die huis bereik haar ore. Dit is egter die skril, histeriese gil van klein Lilli, Laurent se dogtertjie, wat haar laat opspring. Sy begin haar bondeltjie besittings naarstiglik bymekaar kry.

Buite in die gang loop sy haar in die ander vas. Margot gryp haar hand en hardloop vooruit met die trap af na die agterste deel van die huis, weg van waar hulle die gegil en geskreeu hoor. Terwyl hulle hardloop, hoor hulle voetstappe in hul rigting kom, al in die gang af na die bediendekwartiere.

“Die kinders …” hyg Liliane terwyl sy probeer byhou.

“Dis te laat … ons sal hulle nie meer kan bereik sonder om gevang te word nie.”

Margot kyk nie eens om nie, maar bly hardloop.

Hulle gaan deur ’n nou deuropening en al met ’n smal klipgang af. Aan die regterkant is daar vensteropeninge waardeur die maan skyn, die enigste lig op hul pad. Die gang voor hulle eindig in stikduisternis. Daar ontdek hulle ’n trap en moet hulle voel-voel afgaan omdat ’n fakkel buite die kwessie is.

Onverwags bereik hulle die einde van die gang en die trappe, en loop hulle hul teen ’n muur vas.

“Links!” fluister Margot en neem weer die leiding al verder en verder weg van die lawaai.

Na wat soos ’n ewigheid voel, is daar weer ’n stel trappe en kan hulle die koel aandwind van iewers voel inwaai. Voordat hulle in die maanlig uit hardloop, hou Margot haar hand op as teken dat hulle moet wag. Sy bespied die omgewing, maar die grootste bedrywigheid is in die huis self. Hulle kan hoor hoe die aanvallers vir mekaar skree soos wat hulle stelselmatig deur die huis gaan. Iewers is daar ’n brand, want die gloed slaan anderkant die huis op en verlig die omgewing met flikkerende lig. Die skerp reuk van materiaal wat brand, bereik hulle neuse.

“Wat gaan aan?” wil Liliane dringend weet.

“Ons sal later praat! Dit is sjeik Jamal al Din wat genoeg gehad het van monsieur Laurent se leuens en bedrog.”

“En prins Fazir?”

“Hy is nog hier, maar ek weet nie aan wie se kant hy is nie.” Margot beduie na ’n geboutjie van sandsteen. “Ons gaan daar oorkant in daardie geboutjie skuil tot sjeik Jamal al Din se mense weg is en dan kan ons wegkom. Ek het hierdie ding lankal sien aankom … van die eerste dag af dat sjeik Jamal hierheen gekom het.”

Hulle bly versteen staan toe ’n jong Arabier om die hoek van die huis gehardloop kom met twee rasjids agter hom aan. Hulle hardloop by ’n sydeur in en verdwyn buite sig. Margot bly buitentoe kyk om te sien of daar nog mense aankom, maar uiteindelik gee sy die teken dat dit veilig is.

Liliane is die laaste een wat uit die beskerming van die ingang wegkom.

Voordat sy die ander kan volg, gryp iemand haar egter van agter.

’n Hand sluit vinnig oor haar mond voordat sy kan gil. “Moenie skree nie,” fluister ’n manstem gespanne in Arabies. Hy vat sy hand voor haar mond weg en ruk haar om sodat sy na hom kyk. Dit is die man wat deur prins Fazir geslaan is – die een wat hulle gedokter het.

Hy druk ’n papierrol, toegedraai in ’n doek, in haar hande. “Hulle gaan my doodmaak. Vat dit asseblief na sjeik Dawud bin Nazim. Dit is belangrik. Asseblief, gee dit vir hom, vir niemand anders nie! Sê vir hom … sê vir sjeik Dawud dit is alles leuens. Hoor jy? Dit is alles leuens.” Hy draai om en verdwyn in die donker gang af.

Liliane staan verstom. Wat het hy daarmee bedoel? Watse papierrol is dit? Prins Fazir het die man vroeër geslaan omdat hy glo ’n dokument verloor het. Het hy dit eintlik gesteel?

Sy hoor uitroepe en toe hoe die man wat pas by haar was, skreeu en dan volg ’n doodsroggeling.

Hemel, nee!

Sy wag nie langer nie, maar hardloop beangs buitetoe na die geboutjie waar die ander twee op haar wag. In die hardloop versteek sy die papierrol onder haar klere.

Margot druk die deur vinnig agter haar toe voor sy omdraai na Liliane. “Iemand kon jou gesien het. Hoekom het jy nie saam met ons gehardloop nie?”

“Daar was … ’n geveg in die gang. Ek kon nie wegkom nie.” Sy wil nie vir Margot van die papierrol onder haar klere vertel nie. In elk geval nie nou al nie. Sy probeer om haar asemhaling weer te reguleer. Die een oomblik was die man nog daar by haar en die volgende oomblik het hy na sy dood toe gehardloop. Dit is so onwerklik, so absoluut aaklig.

Sy voel hoe naarheid in haar keel opstoot, maar sy konsentreer met moeite op haar asemhaling om dit te onderdruk.

Toe die geluide in die huis begin vervaag, vra sy: “Is jy seker dit is sjeik Jamal al Din wat monsieur Laurent aangeval het? Is hulle dan nie vriende nie?”

“Nee, hulle is nie. Hy en die sjeik dryf net handel met mekaar tot elkeen se voordeel. Maar sjeik Jamal het lankal agtergekom dat monsieur Laurent dikwels oneties te werk gaan.”

“Ek wonder aan wie se kant prins Fazir is.”

“Die Arabiere sal seker saamstaan teen monsieur Laurent.”

Hulle probeer ’n gemaklike posisie vind op die vloer van die geboutjie vir die lang wag wat voorlê.

Daar daal ’n lang stilte neer.

“Sou madame Laurent en die kinders nog hier wees?” Dit klink asof Ignez wil huil.

“Ons sal weet wanneer die dag breek,” antwoord Margot. “Kyk, die lug is reeds besig om te verkleur. Ons sal nie meer lank hoef te wag nie.”

Liliane swyg oor die jong Arabier wat haar uit nood moes vertrou het. Hoe sal sy die papierrol by sy hoogheid sjeik Dawud bin Nazim uitkry? En sal hy bereid wees om haar te help as sy hulp nodig kry?

Toe die son eindelik sy kop oor die horison steek en die lug verkleur na ligpers, turkoois en goud, kyk hulle deur die smal gleuwe in die mure na wat buite aangaan. Die pragtige sonsopkoms gaan ongesiens by hulle verby, want mense hardloop nog rond en voor die huis is ’n vuur waarvan die rook swart die hemel in optrek. Alles word uit die huis gedra en op die brandende stapel gegooi.

Die deur word plotseling hardhandig oopgestamp en twee mans met ontblote sabels stap in. Hulle ruk die vroue op hul voete en stoot hulle na buite waar ander op hulle wag.

Margot probeer verduidelik, maar hulle luister nie na wat sy sê nie.

Hulle drie is vir dié mense misdadigers, dink Liliane beangs toe hulle haar hardhandig stamp sodat sy vorentoe moet loop.

“Loop!” sê een vir Ignez en beduie dat sy moet aanstap.

Toe sy nog weifel, stamp hy haar dat sy struikel en op haar knieë te lande kom. Sy sukkel orent met trane in haar oë, maar hy bly koud en onverskillig.

Liliane voel hoe Ignez haar hand vat en hul vingers verstrengel krampagtig inmekaar, hoewel hulle nie praat nie. Miskien sal hulle later kan praat, miskien nie.

Op dié oomblik weet Liliane net dat hulle op ’n dun lyn tussen lewe en dood loop. As die papierrol by haar ontdek word, sal hulle haar daaroor doodmaak? Sy weet nie eens wat die rol beteken nie. Sy het die Arabiere se taal leer praat, maar kan hul skrif nog nie ontsyfer nie. Dit is vir haar onverstaanbaar.

Hulle word verby die stapel brandende huisraad geneem, verby die stalle en die binnetuine. Twee liggame onder ’n palmboom is bedek met ’n seiltjie. Liliane herken monsieur Laurent net aan die skoen wat onder die seil uitsteek.

Sy vrou en kinders is nêrens te sien nie.

Liliane knyp haar oë vir ’n oomblik styf toe voordat sy verder loop.

Sy is dankbaar dat hulle nog leef en voel hoe die warm trane oor haar wange loop. Skaars ’n week gelede was daar nog hoop vir haar en vandag … vandag raak sy aan die dood.

Hulle word by ’n sydeur in die huis ingeneem. In die vertrek waar die linne gesorteer word, word hulle ingestoot.

Oomblikke later gaan die deur weer oop, en stap sy hoogheid sjeik Jamal al Din in. Sy gesigsuitdrukking getuig van woede.

Die ander staan eerbiedig terug toe hy by die vertrek in kom. Hy is ’n groot man, effens aan die gesette kant en iemand wat daarvoor bekend is dat hy kort van draad is. Hy bekyk elkeen van hulle van kop tot tone en wys sy afkeuring vir Ignez wat nog steeds huil.

Dan draai hy om en blaf ’n bevel aan sy manne wat Margot hardhandig by die deur uitneem.

“Margot!” roep Liliane en strek haar hand uit om dié van die ouer vrou te neem, maar sy word teruggestamp.

“Liliane … ma fille!” roep Margot terug. “Moet my nie vergeet nie!” Vir oulaas kyk sy nog pleitend, beangs, na Liliane, maar dan is hulle buite sig, en staan net Liliane en Ignez nog daar.

Liliane kan haar hart in haar ore hoor klop.

Onderliggend aan die angs wat haar wil oorweldig, is die besef van hoe weerloos sy is. In die tyd wat sy by monsieur Laurent gewerk het, het sy nie veel met die werklike bewoners van die woestyn te doene gekry nie. Sy het gehoor van die woestynstamme, maar hul onderlinge politiek het haar nie eintlik geraak nie. Nou staan sy van aangesig tot aangesig voor hulle en sy weet heeltemal te min van hulle gebruike en gewoontes. Hulle taal ken sy redelik, dis al. Heimlik bid sy net dat hulle nie die papierrol aan haar sal ontdek nie. Sy het geen idee wat daarop geskryf staan nie, en dit kan selfs dalk inkriminerend teen haar wees.

Sonder om ’n woord met hulle te praat, draai sy hoogheid sjeik Jamal al Din om en stap uit. Buite die deur gee hy kortaf bevele aan sy manne en dan raak dit weer stil.

Liliane en Ignez word later weggeneem na ’n vertrek in die huis waar hulle toegesluit word. Wanneer sy hoogheid vertrek, sal hulle gehaal word en dan dieper die woestyn in geneem word tot daar waar die djins tussen die duine skuil.

Amper elke bekende gesig het vir hulle ’n bedreiging geword. En hulle slaap rusteloos deur die versengende hitte. Dit is reeds donker buite toe ’n vrou vir hulle kos bring.

“Wat gaan hulle met ons doen?” vra Ignez. Die gewone ondeunde vonkeling in haar oë is weg.

“Ek het geen idee nie.” Liliane beduie na die kos. “Jy sal moet eet. Dit is nie meer monsieur Laurent wat ons baas is nie.”

Ignez staar na haar. “Wat het ons besiel om hierheen te kom?”

Liliane kan haar wanhoop aanvoel en moet veg teen die versoeking om ook daarin te verval. “Ek verstaan presies hoe jy voel, maar ek verkies om nie daaroor te praat nie. Ek verafsku dit om so weerloos te wees.”

Later sit hulle swyend by die opening wat as venster dien en kyk uit in die nag. Liliane weet monsieur Laurent is dood, maar sy weet nie wat van madame en die twee kinders geword het nie. En sy het geen benul waar Margot haar op hierdie oomblik bevind nie.

Die uitgebrande stapel lê nog daar voor die huis, terwyl sjeik Jamal al Din se handlangers oral is.

Al sou hulle kon ontsnap, waarheen sal hulle tog gaan? Hulle weet nie eens hoe ver dit na die naaste hawe is nie en dit is waar hulle sal moet uitkom.

Liliane voel-voel tussen haar klere na die hangertjie. Sy vat die voorwerp raak wat in ’n doek toegedraai is, maar haal dit nie uit nie. Sy sal ’n manier moet vind om dit by sjeik Dawud uit te kry, maar hoe gaan sy dit doen?

Twee ure later word hulle gehaal. Hulle word toegelaat om hulle goed in die huis te gaan haal, maar skaars tyd gegun om alles bymekaar te kry voordat hulle uitgeneem word na waar die kamele reeds wag.

Die helder maanlig verleen aan alles ’n vreemde gevoel van onwerklikheid. Die sandsteengeboue lyk bleker as gewoonlik teen die donker bosse en bome, terwyl die duine meer verlate as vantevore lyk. Oral brand daar lampe en is daar bedrywigheid.

Sjeik Jamal al Din is nog besig om die laaste bevele te gee voor hulle vertrek. Eindelik draai hy om en klim op sy kameel.

Net voor húlle op die kamele moet klim, vra Liliane vir een van die rasjids wat van madame Laurent en die twee kinders geword het. Die man aarsel eers, maar sê dan: “Hulle is terug na hul huis anderkant die water.”

Liliane snak na haar asem.

Kon hulle nie maar vir haar, Ignez en Margot ook teruggestuur het Frankryk toe nie? Dit bevestig net weer vir haar dat hulle niks meer as slawe is nie. Sy en die ander twee is sommer net so in Arabië gelos asof hulle niks meer as ’n sak dadels is nie.

Ignez het gehoor wat die man sê en kyk met verskrikte, wydgerekte oë na haar terwyl die besef dat hulle in die steek gelaat is, stadig insink.

Nog nooit tevore het Liliane, wat dikwels al verlate gevoel het, so verlore gevoel soos nou nie.

Vyf dae lank reis hulle snags en slaap hulle in die hitte van die dag. In hierdie tyd kry Liliane die geleentheid om die papierrol uit te haal en daarna te kyk. Sy kan Arabies nie lees nie en skielik het dit lewensbelangrik geword, besef sy. Sy draai dit weer in die doek toe en bind die koord vas. Sy sal dit saam met haar hangertjie veilig hou tot sy ’n manier kan vind om dit by sjeik Dawud bin Nazim te kry. Die man wat dit vir haar in soveel angs gegee het, het met sy lewe betaal. Sy het immers gehoor toe dit gebeur het en sal dit nooit in haar lewe vergeet nie.

Sy is natuurlik ook nie heeltemal onwillig om aan die versoek te voldoen nie, want dié klein papierrol sal haar na die een persoon neem wat sy nie uit haar gedagtes kan ban nie. Sy is halfbang en halfopgewonde daaroor dat die voorsienigheid die rol in haar hande geplaas het en haar na ’n herontmoeting met sjeik Dawud bin Nazim stuur.

Eindelik bereik hulle Ghazi na ’n vermoeiende reis en sonder enige voorval. Die sjeik se huis lê aan die buitewyke van die oase, weg van die bedrywigheid, maar Liliane sien dit skaars raak. Daar is te veel dinge wat swaar op haar gemoed druk.

Liliane en Ignez word in sjeik Jamal se harem geplaas met sy vroue en dogters en slavinne. Hulle kry kos en klere en slaapplek, maar dit voel steeds asof hulle teen hul sin aangehou word.

Niemand vertel hulle wat aan die gang is of wat hulle lot gaan wees nie.

Sjeik Jamal se hoofvrou, Reema, glimlag heel vriendelik, hoewel sy haar afstand hou en nie met hulle verkeer nie.

Hier is niemand wat sy genoegsaam kan vertrou sodat sy die hangertjie dalk kan wys nie, besef Liliane. Die boodskappie is in Arabies agterop gegraveer, maar sy weet nie waarom haar pa dit in daardie taal gegraveer het nie. Miskien is daar iets aan die hangertjie wat iemand sal laat onthou …

Maar wie kan sy vertrou?

Een aand verskyn Asmara, die vrou in haar veertigs wat die harem bestuur, in die deur by Liliane en Ignez. Sy hou klere na hulle uit: “Trek aan!” sê sy kortaf. “Julle moet voor sjeik Jamal en sy vriende verskyn.”

Hulle vat die klere van dun sy by haar, en Liliane besef dat hier moeilikheid kom. Die rokke is ontwerp om hul lywe ten beste te vertoon. Sy kyk angstig na Ignez wat verskrik terugstaar. Waarom moet hulle voor die mans verskyn? Wat wil hulle met haar en Ignez doen?

“Toe, toe!” Asmara, in ryklik geborduurde klere, staan met haar hand op haar heup en gluur hulle aan.

Terwyl hulle begin verklee, deel sy hulle mee: “Daar is vir elkeen van julle ’n Arabiese naam gekies. Jul Franse name mag nie meer gebruik word nie.”

Liliane sien net al meer gevaarliggies en geen oplossing nie. “Wat is myne?”

“Farhah … dit beteken ‘blink’ of ‘glansryk’.” Sy kyk na Ignez. “Jou naam is Houri, dit beteken ‘maagd van die paradys’.”

“Ek wil my eie naam behou,” skop Ignez teë.

“Jy kan nie. Julle sal vanaand aan die mans voorgestel word. Prins Fazir kuier by sjeik Jamal en het spesifiek gevra om julle te sien.”

Liliane ril. Sy onthou hoe prins Fazir by monsieur Laurent se huis na haar gestaar het.

Asmara maak die laaste koordjie agter vas en staan terug. “Moenie vir die mans wys dat julle ontsteld is nie. Hulle haat dit.” Sy glimlag effens simpatiek. “Probeer in sjeik Jamal se goeie boekies kom, dan sal julle ’n goeie lewe hier hê. Hy is baie streng, maar nie onredelik nie.”

Liliane se maag trek op ’n knop, en haar hart bons van angs. Sy kan haar voorstel wat die mans vir haar en Ignez beplan. Haar hande bewe.

Eindelik is hulle albei gereed, maar net voordat hulle na die vertrek geneem word waar die mans is, kom ’n jong meisie binne, uitgevat in ragfyn, geborduurde, diep pers sy. Liliane het haar al vantevore in die harem opgemerk en herken haar as sjeik Jamal en Reema se dogter, Sakira. Die tooisel om haar nek is duidelik nie van geslypte glas nie, maar van glinsterende edelgesteentes. Om haar pols dra sy ’n breë, goue armband met filigraanwerk.

Sy is nie ’n buitengewone skoonheid nie, maar die duur en waardevolle versiersels boesem ontsag in. Om haar hang die geur van jasmyn. Sy is nog bloedjonk, maar baie selfversekerd.

Liliane staan doodstil en probeer Sakira ignoreer wat stadig om en om hulle loop asof die twee meisies perde is wat te koop aangebied word.

“Die Nasrani-vroue is nie eintlik mooi nie,” sê sy. “En hulle is te maer.”

So ver die meisie loop, buig slavinne tot op die klipvloer voor haar. Sakira stoot die een slavin ongeduldig met haar voet uit die pad toe dié gedeeltelik tussen haar en Liliane en Ignez kom.

Sakira is korter as Liliane en hou opvallend nie daarvan om na haar te moet opkyk nie. “Hierdie een kyk my in die oë en kniel nie.”

Asmara kom gou nader en stamp Liliane in die waai van haar bene sodat sy met ’n slag op haar knieë te lande kom. Sonder om te aarsel, staan sy weer op en kyk na die ander meisie wat haar woedend aangluur.

“Versigtig,” sê Asmara, “hulle word vanaand voorgestel.”

“Ek sal môre met haar afreken,” sis Sakira dan, draai om en stap vinnig uit.

Die ouer vrou kyk kopskuddend na Liliane.

“Jy maak dinge vir jouself baie moeilik. Jy is nou Farhah, jy is nie meer Frans nie.”

“Ek is nie ’n Arabier nie en ek is nie haar gemors nie.”

“Jy is in ’n vreemde land tussen vreemdelinge. As jy jou kaarte reg speel, kan dit goed met jou gaan. Aanvaar jou naam, aanvaar jou nuwe land en miskien koop een van die goeie sjeiks jou en dan kan jy vir die res van jou lewe goed leef.”

Liliane kyk na haar. “Ek het na my vader kom soek, ek het nie hierheen gekom om iemand se slaaf te wees nie.”

Asmara aarsel en kyk nuuskierig na haar. “Jou vader?”

“Hy het hierheen gekom, en daarna het ek hom nooit weer gesien nie.”

“Wie was jou vader?”

Liliane kyk weg. “Ek ken net sy naam: Etienne de Beaudelaire.”

“Nog nooit van hom gehoor nie. Nee, Farhah, hierdie land is baie groot en het baie geheime. Hier kan iemand wegraak sodat jy hom in honderd jaar nie sal opspoor nie.”

Liliane swyg oor die hangertjie, want sy voel nie dat sy Asmara kan vertrou nie. Hoewel sy nie gemeen is nie, het sy hulle sover ook nog nie baie vriendelik behandel nie.

“Monsieur Laurent het vir ons ’n tuiste beloof vir drie jaar,” sê sy eindelik.

“Hy het vir julle gelieg.” Sy tel die los kledingstukke van die vloer af op. “Miskien sou met julle gebeur het wat met ’n paar ander meisies in monsieur Laurent se diens gebeur het. Miskien is dit maar netsowel dat hy nou dood is en sy vrou en kinders uit die land weggejaag is.”

Liliane staar haar aan. “Ekskuus?”

“Laurent was nie wat julle gedink het hy is nie. Hy het verskeie meisies al hierheen gebring en hulle dan vir gunste geruil. Hy soek julle uit, en julle kom altyd gewillig.”

Daar is ’n lang stilte en dan sê Ignez: “Ek wil teruggaan Frankryk toe.”

“Ek ook,” sê Liliane, “maar ek gaan my vader eers opspoor.”

“Moet net niks waag terwyl julle nog in hierdie huis is nie. Sy hoogheid sjeik Jamal al Din kan teenstand nie verdra nie en sy humeur is baie kort. Sy dogter, Sakira, is erger.”

Daar is nie tyd om daaroor te praat nie, want daar word ongeduldig na hulle geroep. Hulle haas hul in die lang gang af na die mans se deel van die huis. Daar hoor hulle manstemme agter ’n toe deur waar hulle moet staan en wag op verdere bevele.

Eindelik gaan die deur oop en word Ignez ingeneem.

Liliane kan ’n gesels, ’n gelag en geskerts hoor, maar nie wat gesê word nie. Haar kommer groei hoe langer Ignez daar binne bly. Teen die tyd dat sy uitkom en teruggeneem word na hulle kwartiere, is Ignez in trane.

Ek is Farhah, dink Liliane skielik benoud, ek is Farhah … Farhah … dit klink vreemd, maar ek sal dit gewoond raak.

Sy word ingeneem.

“En hier is die ander meisie wat ons by Laurent se huis gekry het,” kondig sjeik Jamal al Din aan. “Sy het aan Laurent behoort, maar jy sê jy het haar gekoop, prins Fazir?”

Daar is sowat vyftien mans in die vertrek. Hulle sit of lê op dik kussings op die vloer.

Farhah staan voor hulle en bewe. Sy voel aan sy word met wellus bekyk. Daar is net een wat sonder uitdrukking na haar sit en kyk asof hy hoegenaamd nie belangstel nie. Sy herken hom as sjeik Dawud. Dit is vir haar ’n skok om hom hier te sien.

“Ja, ek het haar gekoop die aand wat jy daar by Laurent ingebars het, Jamal,” sê een van die mans.

Farhah skrik, want sy besef dat dit prins Fazir is. Praat hy die waarheid? Monsieur Laurent is nie meer hier om te stry nie.

“Hulle het nie besef dat hulle as slawe weggevoer word nie,” wys sjeik Jamal uit. “Dit is maar net een van die redes waarom ons Laurent uit ons gebied moes verwyder het. Hy het dit al te veel kere gedoen. Die meisies behoort eintlik teruggestuur te word Frankryk toe, so ook die ouer een wat jy reeds na jou huis geneem het.”

Farhah skrik. So dít is wat met Margot gebeur het. As sy haar maar kon help!

Prins Fazir haal sy skouers op. “Maar dié twee is nou slawe. Ek het vir hulle betaal en daar kan niks meer daaraan gedoen word nie. Hulle moet saam met my na Hudhafah kom.”

Sy hoogheid sjeik al Din draai sy oë stadig in prins Fazir se rigting. “Waarom wil jy nog slavinne hê? Het jy nie reeds genoeg nie?”

Fazir snork minagtend. “Die voriges het nie lank gehou nie.”

Farhah kan voel hoe sy bleek word.

“Ek het julle laat kom sodat ons kan besluit wat gedoen moet word,” sê sjeik Jamal. “Laurent se listige gekonkel met die Bedoeïene het uiteindelik op moeilikheid uitgeloop. Opstand broei onder die mense namate die ou verskille en rusies weer kop uitsteek. Daar is sprake daarvan dat Laurent die hele opstand onder die mense georkestreer het. Daarom was dit vir my nodig om in te gryp. Ek het reeds te lank gewag om van hom ontslae te raak.”

Hy kyk na Farhah. “Dié meisies het net in die pad gekom en dinge gekompliseer. Hulle is my buit ná Laurent uit die weg geruim is, maar hulle is nie werklik slawe nie, hoewel jy sê dat jy vir hulle betaal het, prins Fazir.”

Farhah kyk weg en vas in die oë van sjeik Dawud. Hy knip nie ’n oog nie en toon geen teken dat hy haar herken nie. Sy onthou hulle ontmoeting by Laurent se huis toe hy lank na haar gekyk het, die koue uitdrukking in sy oë. Maar sy onthou ook die uitwerking wat die ontmoeting op haar gehad het.

Prins Fazir moes die blik tussen haar en Dawud waargeneem het, want hy sê: “Kom nou, Dawud, koop hierdie enetjie en begin jou eie harem. As jy in hierdie land as sjeik wil heers, moet jy mooi vroue hê, en dié een is mooi, stem jy nie saam nie?”

Dawud knik. “Sy is mooi, maar ek het nie ’n harem nodig nie.”

“Ek is bereid om haar aan jou af te staan.” Fazir grinnik vir Dawud. “Ek wil haar graag hê, maar ek gee jou die eerste keuse.”

“Dit is baie gaaf van jou, Fazir, ek sal dit in gedagte hou,” sê Dawud dan. “Maar tot tyd en wyl daar oor haar lot besluit word, kan sy in sjeik Jamal se harem bly.”

Prins Fazir lyk ontevrede, maar sjeik Jamal verander gou die onderwerp: “En waar is jou vriend Jabad vanaand, Dawud?”

Sjeik Dawud draai na hom. “By sy huis.”

“Hoekom het hy nie saamgekom nie?”

“Hy is siek.”

Jamal al Din leun vorentoe. “Siek? Jabad het nog elkeen wat na hom toe kom gesond gedokter. Hy is bekend daarvoor dat hy alle siektes kan genees. Hy kan tog nie self wil siek word nie.”

Dawud knik. “Dit is so, maar soms oorweldig verlange hom.”

Jamal is stil terwyl hy onderlangs na Dawud kyk. “Hy kon mos al na sy land teruggegaan het as hy wou. Met jou is dit ’n ander saak, of hoe? Jy hou van die mag wat die titel van sjeik jou gee.”

“Dit gaan nie oor mag nie, en jy weet dit.”

Prins Fazir lag hardop. “Jy sal oorlog moet maak om sjeik te bly, Dawud. Daar is onrus onder die mense en hulle wil ’n nuwe sjeik hê, een van hul eie mense.”

“Dit was nie my keuse om sjeik te wees nie, Fazir.” Dawud frons.

Farhah staan vergete op die platform, onseker oor wat nou van haar verwag word.

“Dit is net omdat ek die mense tot bedaring gebring het dat die sultan my as sjeik aangestel het.”

Fazir se oë vernou. “My broer se oordeel laat soms veel te wense oor.”

Dan kyk sjeik Jamal na Farhah en besef dat sy nog al die tyd daar staan. Hy klap sy vingers, en sy word uitgeneem.