Читать книгу Վեհացում դեպի Մհեր - Арсен Суренович Казарян - Страница 3

Оглавление

Մաս

Բ


1


Անմարդ անապատը փռված էր անծայր,

ձգվելով անհույս միջև հորիզոն,

վերից գորշագույն տարածք էր իջնում,

անամպ, անարև գորշագույն տարածք:

Մի երգ էր հնչում՝ վշտոտ, դողդոջուն,

քարերին նստած սևուկ Տիրամոր:

Եվ սուրբ, և վշտոտ, և հավերժ ջահել,

որ սպանված որդու սև սուգն էր տանում:

Ոտքերը արնոտ քարերին դրած

դանդաղ ճոճվելով երգում էր տխուր,

աչքերը հառած մի անտես հեռու

նա սուզվում էր իր մտքով այդ հեռուն:

Կանգ էր առել ժամանակն ասես,

և հավերժ ջահել մարմինը կնոջ,

նրբագեղ, ճկուն և աստվածային

քարին էր հենված,

իսկ մազերը սև

ուսերին, կրծքին փռվում էին լուռ:

Շրթունքները գունատ շարժվում էին նուրբ

և ձայնը վշտոտ՝ ալիքի նման

շուրջն էր տարածվում:

Երգը բնության, երգը Տիրամոր,

միացած իրար մի վշտով անհուն,

դառնում էին մեծ, երկրային մի Վիշտ:


Օ՜հ, սուրբ Մարիա՜մ:


Վիշտը մարդկության ծանր քարի պես

քո սրտում կանգնեց:


2


Եվ մութն էր պատում ասես ամեն ինչ,

ծանր լռությունը իջնում էր դանդաղ,

պատերը խոնավ՝ աշխարհից կտրող,

շունչն էին փչում՝ մռայլ և անձայն:

Պատերը մեռնող զգացումների պես

մի մոմի լույսի կարոտ էին զգում,

թեթև շոյանքի և մի այլ խոսքի,

որ սև մենության շղարշը քաշեր:


3


Մի հայ էր կանգնած մեծ խաչի առջև՝

աղոթում էր լուռ:

Եվ մտքերը նրա տրոփուն, անողոք,

ինչպես բորբոքված լեփ-լեցուն անդունդ,

խեղդելով թշվառ աղոթքը անձայն,

ելնում էին վեր,

և հառաչը նրանց,

ձեռքերի նման չորացած և սև,

որ ճահճի միջից ձգվում են լարված,

ահռելի ուժով նետվում էր երկինք:

Եվ կայծակնահար երկինքն Աստծո

անճար, անիմաստ հառում էր նրանց:

Խղճուկ քարոզները Աստծո նվիրած

մի պայծառ հանդես արտաբերեցին,

և հրաբուխ դառած այդ հայի հոգին

ժայթքում էր մի ցավ, անաստվա՛ծ մի ցավ,

որն իշխում էր նրա մտքերին բոլոր

և արյունը նրա մակարդում նրա մեջ:

Մեծ խաչի առաջ, սև խաչի առաջ

աղոթում էր նա աստծուն անիմաստ,

պաղատված հոգին արցունք դարձնելով:


4


Եվ երբ, կարծես, ոչ մի փրկություն չկար,

երբ մութն էր պատել, ասես, ամեն ինչ,

հույսի մոմերն էլ վառվեցին իսպառ,

վանքերն էլ այրվող դառան գերեզման,

երբ արդեն Ոչինչ օգնել չէր կարող,

այնժամ արթնացավ առնական մի ուժ,

և երկինքն Աստծո

արնաքամ եղած

երկունքում դաժան

մի հերոս ծնեց,

կայծակ մի հսկա,

որն ելավ վայրագ ոհմակների դեմ

և թրով իր սուրբ մահի դեմ կանգնեց:


Օ՛հ, Մհե՛ր,

զինվոր

դու արդարության,

դու անհաղթ մի ուժ,

դու անմահ հավերժ:

Լույսի սիրահար,

արևի աստված,

Օ՜հ, Մհե՜ր, փրկիչ,

փա՜ռք քեզ հավիտյան:


վերջ Բ մասի


Վեհացում դեպի Մհեր

Подняться наверх