Читать книгу De perfecte echtgenote - Блейк Пирс - Страница 6

Uitgeput en zwetend zette Jessie Hunt de laatste verhuisdoos neer op het tapijt in de eetkamer. Ze merkte dat haar spieren verkrampten en ze wist dat ze morgen flink spierpijn zou hebben. Maar toen ze naar Kyle keek, kon ze niet anders dan glimlachen. Ze waren nu officieel verhuisd. Door de brede glimlach op zijn gezicht wist ze dat hij hetzelfde dacht. Zijn shirt was doornat terwijl hij haar stevig omhelsde, maar dat stoorde haar niet.

“Hier wonen we nu,” fluisterde hij in haar oor en hij kuste haar zachtjes in haar hals. “Ik denk dat we een drankje om te vieren verdiend hebben, vind je ook niet?”

“Absoluut,” zei ze.

“Champagne? Bier?”

“Misschien een biertje,” stelde Jessie voor, “en daarna een Gatorade. Ik heb het gevoel dat mijn hele lichaam het straks opgeeft.”

“Ik ben zo terug,” zei Kyle en hij liep naar de keuken.

Jessie liep van de eetkamer naar de woonkamer en liet zich op de bank zakken. Ze voelde dat haar bezwete shirt tegen de lakens drukte die over de meubels lagen om ze te beschermen. Het was eind augustus en zelfs in de kuststreek van Westport Beach in Orange County was het broeierig en heet. De temperatuur was boven de dertig graden.

Dat was natuurlijk niets als je het vergeleek met hoe het was in het centrum van Los Angeles, waar ze tot die ochtend gewoond hadden. Ze waren daar omringd door asfalt, beton en glanzende wolkenkrabbers en Jessie moest vaak temperaturen van bijna veertig graden ondergaan wanneer ze de flat verliet. Vergeleken met die hitte was dit een opluchting.

Ze herinnerde zichzelf eraan dat dit precies het soort van kleine voordelen was die rechtvaardigden om weg te trekken van het leven in de stad waarvan ze had leren houden. Ze zou de opwinding van de drukke straten in LA inruilen voor de koele zeebries. In plaats van naar nieuwe, hippe restaurants te gaan, zouden ze nu naar cafeetjes aan de waterkant gaan. Ze zouden nu niet meer de metro of een Uber nemen om naar de opening van een galerie te gaan, in plaats daarvan zouden ze een zeilrace gaan bekijken. En er was natuurlijk ook al dat extra geld. Het zou even duren voordat ze daaraan kon wennen. Maar ze had haar echtgenoot beloofd dat ze hun nieuwe leven met plezier zou aanvaarden en ze was van plan om die belofte na te komen.

Kyle kwam de kamer binnen met bier en Gatorade. Hij had zijn natte shirt uitgetrokken. Jessie deed alsof ze de indrukwekkende buikspieren en borstkas van haar echtgenoot niet opmerkte. Ze wist niet hoe hij erin slaagde om zo'n strak lichaam te houden terwijl hij zulke lange dagen werkte. Maar ze klaagde niet.

Hij kwam dichterbij, overhandigde haar de drankjes en ging naast haar zitten.

“Wist je dat er een koelkast voor wijnflessen in de bijkeuken is?” vroeg hij.

“Ja,” zei ze en ze lachte alsof ze niet kon geloven wat hij net gezegd had. “Had je dat de twee vorige keren toen we het huis zijn komen bekijken niet opgemerkt?”

“Ik ging er gewoon van uit dat het een opbergruimte was, dus ik had de deur nog niet geopend. Wel cool, vind je niet?”

“Ja, heel cool, mooie jongen,” gaf ze toe terwijl ze met bewondering keek naar de manier waarop zijn korte, blonde lokken perfect in model bleven, zelfs als hij er verder helemaal verfomfaaid uitzag.

“Jij bent mooi,” zei hij terwijl hij Jessies halflange, lichtbruine haar uit haar groene ogen streek. Hij keek haar aan met zijn doordringende, blauwe ogen. “Het is goed dat ik je heb kunnen weghalen uit LA. Ik was al die hipsters met hun deukhoeden zat, die je probeerden te versieren.”

“Die deukhoeden waren geen goed idee van ze. Ik kon amper hun gezicht zien om te kijken of ze mijn type waren.”

“Dat is omdat je een amazone bent,” zei hij, terwijl hij deed alsof hij niet jaloers werd van haar geplaag. “Mannen die kleiner zijn dan een meter tachtig moeten hun nek forceren om op te kijken naar een aantrekkelijke vrouw zoals jij.”

“Jij niet,” mompelde Jessie zacht, terwijl ze opeens al haar ongemak en pijn vergeten was. Ze trok hem naar zich toe. “Ik kijk altijd naar jou op, lekker stuk.”

Haar lippen raakte de zijne net aan toen de deurbel ging.

“Dat meen je niet,” kreunde ze.

“Ga jij maar opendoen.” stelde Kyle voor. “Ik zoek ondertussen een schoon shirt om aan te trekken.”

Jessie ging naar de voordeur met haar bier in de hand. Dat was haar kleine daad van verzet omdat ze onderbroken was midden in haar verleidingspoging. Toen ze de deur opende, werd ze begroet door een parmantige, roodharige vrouw van ongeveer dezelfde leeftijd als zijzelf. De vrouw was schattig, met een kleine wipneus, stralende, witte tanden en een zomerjurk die net strak genoeg zat om te laten zien dat ze nooit een Pilates-les miste. Ze had een schaal in haar handen met iets wat eruit zag als zelfgebakken brownies. Jessie merkte op dat de vrouw een gigantische trouwring droeg. De ring fonkelde in de middagzon.

Jessie merkte dat ze bijna zonder erover na te denken, begonnen was een profiel van de vrouw te maken: begin dertig, misschien drie kinderen, huisvrouw, maar met hulp in huis, nieuwsgierig, maar niet op een kwaadaardige manier.

“Hoi,” zei de vrouw met een opgewekte toon in haar stem. “Ik ben Kimberly Miner en ik woon aan de overkant. Ik wilde je even verwelkomen in de buurt. Ik hoop dat ik niet stoor.”

“Hoi, Kimberly,” antwoordde Jessie met haar vriendelijkste ik-ben-nieuw-hier stem. “Ik ben Jessie Hunt. We hebben eigenlijk net onze laatste dozen naar binnen gebracht, dus dit is de perfecte timing. En dit is echt zo lief van je! Brownies?”

“Jep,” zei Kimberly terwijl ze de schaal aan Jessie overhandigde. Jessie merkte op dat Kimberly er een punt van maakte om niet naar het bier in haar hand te kijken. “Dat is zo'n beetje mijn specialiteit.”

“Nou, kom binnen en laten we er eentje van eten,” stelde Jessie voor, hoewel dat eigenlijk het laatste was wat ze wilde doen op dat moment. “Sorry dat het hier zo’n chaos is en dat Kyle en ik er zo uitzien. We hebben heel de dag lopen zweten. Hij is op zoek naar een nieuw shirt. Kan ik je iets aanbieden om te drinken? Water? Gatorade. Een biertje?

“Nee dank je. Ik wil mezelf niet opdringen. Je weet waarschijnlijk nog niet eens in welke doos je glazen zitten. Ik weet nog precies hoe het was om te verhuizen. Wij hebben er maanden over gedaan. Waar komen jullie vandaan?”

“O, we woonden in DTLA,” zei Jessie en ze zag de verwarde blik op Kimberly’s gezicht en voegde eraan toe: “Downtown Los Angeles. We hadden een flat in de wijk South Park.”

“O wauw, stadsmensen,” zei Kimberly, terwijl ze giechelde over haar eigen grapje. “Waarom zijn jullie naar Orange County en onze kleine gemeenschap verhuisd?”

“Kyle werkt in vermogensbeheer,” verklaarde Jessie. “Het bedrijf waar hij werkt opende eerder dit jaar een kantoor in deze buurt en ze zijn pas uitgebreid. Het is een hele gebeurtenis voor hen, want PFG is een wat conservatief bedrijf. Hoe dan ook, ze hebben Kyle gevraagd of hij hen helpt om te zorgen dat alles goed loopt. Dus we dachten dat dit een goed tijdstip was voor verandering. We willen graag aan kinderen beginnen.”

“O, het huis is zo groot, ik dacht dat jullie al kinderen hadden,” zei Kimberly.

“Nee - enkel erg optimistisch,” antwoordde Jessie terwijl ze het plotse gevoel van schaamte dat ze tot haar verrassing voelde opkomen, probeerde te verbergen. “Heb jij kinderen?”

“Twee. Onze dochter is vier en onze zoon is twee. Ik ben eigenlijk op weg naar de dagopvang om ze op te pikken.”

Kyle kwam erbij staan en sloeg zijn arm om Jessies middel terwijl hij zijn andere hand uitstak om Kimberly’s hand te schudden.

“Hallo,” zei hij met een warme stem.

“Hoi, welkom,” antwoordde ze. “Mijn God, jullie kinderen worden reuzen. Ik voel me als een dwerg in vergelijking met jullie.”

Er was een korte, ongemakkelijke stilte omdat zowel Jessie als Kyle niet goed wisten wat ze daarop moesten antwoorden.

“Bedankt?” zei Kyle uiteindelijk.

“Sorry. Dat was onbeschoft van me. Ik ben Kimberly, jullie buurvrouw en ik woon in dat huis daar,” zei ze terwijl ze naar de overkant van de straat wees.

“Leuk je te ontmoeten, Kimberly. Ik ben Kyle Voss, Jessies echtgenoot.”

“Voss? Ik dacht dat het Hunt was.”

“Zijn naam is Voss,” legde Jessie uit. “Mijn naam is Hunt, althans voorlopig nog. Ik ben nog steeds niet aan het papierwerk toegekomen.”

“Ach zo,” zei Kimberly. “Hoelang zijn jullie getrouwd?”

“Bijna twee jaar,” zei Jessie schaapachtig. “Ik heb heel veel last van uitstelgedrag. Dat verklaart misschien waarom ik nog steeds op de schoolbanken zit.”

“O,” zei Kimberly en ze was duidelijk opgelucht om niet verder te moeten praten over het delicate onderwerp van de achternaam. “Wat studeer je?”

“Forensische psychologie.”

“Wauw - dat klinkt spannend. Wanneer ben je dan officieel psycholoog?”

“Wel, ik sta een beetje achter op de planning,” zei Jessie en ze vertelde het verplichte verhaal dat ze vertelde op elke cocktailparty die ze de laatste twee jaar hadden bezocht. “Ik studeerde oorspronkelijk kinderpsychologie als bachelor aan de USC - daar hebben we elkaar ontmoet. Ik was zelfs begonnen aan een stage voor mijn master toen ik besefte dat ik het niet aankon. Het was veel te zwaar voor me om met de emotionele problemen van kinderen om te gaan. Dus ik veranderde van richting.”

Ze maakte er een punt van om een aantal van de andere details te verzwijgen die ervoor gezorgd hadden dat ze gestopt was met haar stage. Bijna niemand was op de hoogte van wat er toen gebeurd was en ze was zeker niet van plan die informatie te delen met een buurvrouw die ze pas had leren kennen.

“Dus betekent dat dat je het minder verontrustend vindt om om te gaan met de psychologie van misdadigers dan met die van kinderen?” vroeg Kimberly verbaasd.

“Gek, hé?” gaf Jessie toe.

“Je zou ervan versteld staan,” voegde Kyle toe. “Ze heeft echt een talent om in de hoofden van schurken te kijken. Ooit zal ze een fantastische profiler zijn. Potentiële Hannibal Lecters kijken maar beter uit.”

“Echt,” zei Kimberly en ze klonk alsof ze echt onder de indruk was. “Heb je al met seriemoordenaars gewerkt en zo van die dingen?”

“Nog niet,” gaf Jessie toe. “Het grootste deel van mijn opleiding was theoretisch. En door de verhuizing ben ik van school moeten veranderen. Dus ga ik dit semester beginnen aan mijn practicum bij UC-Irvine. Dit is mijn laatste semester, dus ik studeer af in december.”

“Practicum?” vroeg Kimberly.

“Het is een beetje zoals een stage, maar minder actief. Ik zal een gevangenis of een psychiatrische instelling toebedeeld krijgen waar ik met gevangenen en patiënten zal praten en ze zal observeren. Hier zat ik op te wachten.”

“De kans om in de ogen van boosdoeners te staren en hun ziel te zien,” voegde Kyle toe.

“Dat is wat overdreven,” zei Jessie terwijl ze hem een speelse vuistslag tegen zijn schouder gaf. “Maar uiteindelijk wel, ja.”

“Dat klinkt erg opwindend,” zei Kimberly en ze klonk werkelijk gefascineerd. “Ik ben er zeker van dat je spannende verhalen zal kunnen vertellen. Over spannende verhalen gesproken, je zei dat jullie elkaar op school ontmoet hebben?”

“Op de studentenkamers toen we eerstejaars waren,” zei Kyle.

“O,” zei Kimberly. “Leerden jullie elkaar beter kennen terwijl jullie samen de was deden, of zoiets?”

Kyle keek even naar Jessie en nog voor hij zijn mond opendeed, wist Jessie dat hij hun standaard verhaal voor op een cocktailparty ging vertellen.

“Hier is de verkorte versie,” begon hij. “We waren eerst vrienden, maar we zijn beginnen te daten halverwege het eerste semester toen een of andere kwal niet was komen opdagen op een afspraakje. Hij werd later van school gestuurd, maar ik neem aan dat dat niets te maken had met het feit dat hij Jessie zomaar in de steek had gelaten. Als je het mij vraagt, is hij er toch maar makkelijk vanaf gekomen. We gingen uit elkaar in het derde jaar, maar werden weer een koppel in ons laatste jaar. Dan bleven we nog een jaar samen voor we beslisten te gaan samenwonen. En na een jaar samenwonen hebben we ons verloofd. Nog tien maanden later zijn we getrouwd. In oktober kunnen we twee jaar huwelijksgeluk vieren.”

“Dus jullie zijn universiteitsliefjes. Dat is zo romantisch.”

“Ja, zo klinkt het misschien,” zei Kyle. “Maar het heeft echt een eeuwigheid geduurd voor ik haar heb kunnen overtuigen. En ik heb de hele tijd de concurrentie van haar af moeten slaan. Je kan je wel voorstellen dat zo ongeveer iedere man die haar zag onmiddellijk verliefd werd op Jessica Hunt. En dan gaat het enkel over hoe ze eruit ziet. Als je haar beter leert kennen, word je tot over je oren verliefd.”

“Kyle,” zei Jessie. Ze bloosde. “Ik word er verlegen van. Hou wat over voor in oktober.”

“Weet je,” zei Kimberly met een glimlach, “Ik denk er net aan dat ik mijn kinderen moet gaan ophalen. En ik krijg opeens het gevoel dat ik het plan van een gelukkig koppel onderbreek om hun nieuwe huis in te wijden. Dus ik denk dat ik ga. Maar ik beloof dat ik jullie zal voorstellen aan de buren. Dit is een heel vriendelijke buurt. Iedereen kent iedereen. We organiseren wekelijks barbecues. De kinderen gaan vaak naar logeerpartijtjes. Iedereen is lid van de lokale zeilclub, ook als ze zelf geen boot hebben. Eenmaal jullie gesetteld zijn, zullen jullie het hier goed naar jullie zin hebben.”

“Bedankt, Kimberly,” zei Kyle en hij begeleidde haar naar de deur. “We kijken er al naar uit om iedereen te ontmoeten. En hartelijk dank voor de brownies.”

Toen ze vertrokken was, vergrendelde hij met veel vertoon de deur.

“Ze leek me lief,” zei hij. “Hopelijk is iedereen hier zo.”

“Ja, ik vond haar sympathiek,” zei Jessie. “Ze was een beetje nieuwsgierig, maar ik neem aan dat mensen hier zo zijn. Ik zal eraan moet wennen dat we niet meer anoniem zijn.”

“Het zal een hele aanpassing zijn.” gaf Kyle toe. “Maar ik denk dat we het uiteindelijk wel beter zullen vinden dat we de namen van onze buren kennen en dat we onze deur niet hoeven te vergrendelen.”

“Ik heb gezien dat je de deur net vergrendeld hebt.” merkte Jessie op.

“Dat is omdat ik dacht aan wat Kimberly zei over het inwijden van het huis,” zei hij terwijl hij dichterbij kwam en voor de tweede maal in tien minuten tijd zijn shirt uittrok. “En ik word niet graag gestoord terwijl ik aan het inwijden ben.”

*

Jessie lag later die avond in bed en keek naar het plafond met een glimlach op haar gezicht.

“Op dit tempo gaan die extra slaapkamers snel gevuld zijn,” zei Kyle, alsof hij haar gedachten lezen kon.

“Ik denk niet dat we dit tempo zullen kunnen volhouden wanneer jij op kantoor begint en mijn nieuwe semester start.”

“Ik wil best een poging doen als jij helpt,” zei hij en hij zuchtte diep. Ze voelde dat zijn lichaam ontspande terwijl hij naast haar lag.

“Ben je dan helemaal niet zenuwachtig?” vroeg ze.

“Waarvoor zou ik zenuwachtig zijn?”

“Voor alles - hoger salaris, nieuwe stad, nieuw huis, nieuwe levensstijl, alles nieuw.”

“Niet alles is nieuw,” zei hij. “Teddy en Melanie ken je al.”

“Ik heb Teddy drie keer ontmoet en Melanie één keer. Hem ken ik amper. En haar kan ik me slechts vaag herinneren. Enkel omdat jouw beste vriend van de middelbare school vlakbij woont, ben ik niet zomaar meteen op mijn gemak met ons nieuwe leven.”

Ze wist dat dit tot ruzie kon leiden, maar ze kon zichzelf niet tegenhouden. Kyle liet zich niet opjutten. In plaats daarvan rolde hij op zijn zij en streelde zachtjes met zijn vinger over haar rechterschouder, vlak naast het lange, maanvormige litteken dat bijna 15 cm lang was en van haar bovenarm tot het begin van haar hals liep.

“Ik weet dat je ongerust bent,” zei hij teder. “En je hebt er goede redenen voor. Alles is nieuw. En ik weet dat dat beangstigend is. Ik kan je niet vaak genoeg zeggen hoe erg ik waardeer dat je zoveel hebt opgeofferd .”

“Ik weet dat het op het einde allemaal goed zal komen,” zei ze, zachter. “Maar het is nu nog veel om te verwerken zo alles tegelijk.”

“Daarom zal het goed zijn om Teddy en Mel morgen te zien. We zullen de band herstellen en dan hebben we mensen die we kennen in deze buurt die ons kunnen helpen terwijl we onze draai proberen te vinden. Zelfs twee mensen kennen zal de overgang veel gemakkelijker maken.”

Hij geeuwde diep en Jessie wist dat hij snel weg zou zijn. Zo'n diepe geeuw betekende meestal dat hij binnen de zestig seconden in slaap zou zijn.

“Ik weet dat je gelijk hebt,” zei ze, vastberaden om de avond op een positieve noot te eindigen. “Het zal vast heerlijk zijn.”

“Dat is zo,” zei Kyle slaperig. “Ik hou van je.”

“Ik hou ook van jou,” zei Jessie en ze was niet zeker of hij haar nog gehoord had voor hij in slaap gevallen was.

Ze luisterde naar zijn diepe ademhaling en probeerde het ritme te gebruiken om zelf in slaap te vallen. De stilte maakte haar onrustig. Ze was gewend geworden aan de rustgevende geluiden van de stad wanneer ze ging slapen.Ze miste het getoeter van de auto's op straat, het geroep van de mannen die in financiën werkten dat weerkaatste tussen de hoogbouw, het gepiep van trucks die achteruit reden. Jarenlang waren deze geluiden haar witte ruis. Nu had ze enkel het zachte geronk van de luchtfilter in de hoek van de kamer om al die geluiden te vervangen.

Af en toe dacht ze dat ze een krakend geluid in de verte hoorde. Het huis was meer dan dertig jaar oud, dus het was normaal dat het huis zich begon aan te passen. Ze probeerde diep adem te halen, zowel om de andere geluiden te overstemmen als om zichzelf te kalmeren. Een gedachte bleef terugkomen.

Ben je zeker dat het hier allemaal zo fantastisch zal zijn?

Het volgende uur bleef ze haar twijfels van alle kanten bekijken om ze dan met een schuldgevoel weg te schuiven. Uiteindelijk gaf ze toe aan haar vermoeidheid en viel in slaap.