Читать книгу Eens begeerd - Блейк Пирс - Страница 15

De man genoot ervan naar tippelaars te kijken. Hij vond het leuk hoe ze zich op de hoek in groepen verzamelden en de trottoirs op en neer liepen, meestal met z'n tweeën. Hij vond ze veel pittiger dan call girls en escorts, omdat ze gemakkelijk hun geduld konden verliezen.

Zo zag hij op dit moment een meid schelden op een stelletje onnozele jongemannen in een langzaam rijdende auto omdat ze foto’s van haar hadden genomen. De man nam het haar niet kwalijk. Ze was hier immers om zaken te doen, niet om als decor te dienen.

Waar blijft hun respect? dacht hij met een glimlach. Jongeren tegenwoordig.

Nu lachten de jongens haar uit en schreeuwden obsceniteiten. Maar ze konden haar kleurrijke retorten niet evenaren, sommige ervan in het Spaans. Hij hield van haar stijl.

Hij stond vanavond in een sloppenwijk, geparkeerd langs een rij goedkope motels waar prostituees zich verzamelden. De andere meisjes waren minder levendig dan degene die stond te vloeken. Hun pogingen om er sexy uit te zien leken in vergelijking onhandig, en hun come-ons waren grof. Terwijl hij toekeek, trok er één haar rok omhoog om haar bijna niet-bestaande onderbroek te laten zien aan de bestuurder van een langzaam voorbijrijdende auto. De chauffeur stopte niet.

Hij hield zijn oog gericht op het meisje dat zijn aandacht het eerst had getrokken. Ze stampte verontwaardigd rond, klaagde bij de andere meisjes.

De man wist dat hij haar kon krijgen als hij haar wilde. Ze kon zijn volgende slachtoffer zijn. Het enige wat hij hoefde te doen om haar aandacht te krijgen was om langs de stoep naar haar toe te rijden.

Maar nee, dat zou hij niet doen. Dat heeft hij nooit gedaan. Hij zou nooit een hoer op straat benaderen. Het was aan haar om hem te benaderen. Het deed hetzelfde met hoeren die hij ontmoette via een dienst of een bordeel. Hij zou ze hem ergens alleen laten ontmoeten zonder het ooit direct te vragen. Het moest hun idee lijken.

Met een beetje geluk, zou het pittige meisje zijn dure auto opmerken en recht op hem af komen. Zijn auto was prachtig aas. Naast het feit dat hij goed gekleed was.

Maar hoe de nacht ook eindigde, hij moest voorzichtiger zijn dan de vorige keer. Hij was slordig geweest, en had haar lichaam over die rand laten vallen en verwachtte dat ze zou zinken.

En wat een ophef had ze gecreëerd! De zus van een FBI-agent! En ze hadden grote jongens uit Quantico gebeld. Hij vond het niet leuk. Hij was niet uit op publiciteit of roem. Het enige wat hij wilde doen was zijn verlangen bevredigen.

En had hij niet het volste recht? Welke gezonde volwassen man had zijn verlangens niet?

Nu zouden ze duikers het meer in sturen om naar lichamen te zoeken. Hij wist wat ze daar zouden kunnen vinden, zelfs na zo'n drie jaar. Hij vond dat helemaal niet leuk.

Het was niet alleen uit zorg voor zichzelf. Vreemd genoeg had hij medelijden met het meer. Duikers die elke ondergedompelde hoek en spleet zouden onderzoeken leek hem nogal obsceen en invasief, een onvergeeflijke schending. Het meer had tenslotte niets verkeerd gedaan. Waarom zou het lastig gevallen moeten worden?

Hoe dan ook, hij was niet bezorgd. Er was geen enkele manier om een van beide slachtoffers op hem terug te leiden. Het zou gewoon niet gebeuren. Maar hij was klaar met dat meer. Hij had nog niet besloten waar hij zijn volgende slachtoffer zou deponeren, maar hij was er zeker van dat hij nog voor het einde van de nacht tot een beslissing zou komen.

Nu keek het levendige meisje naar zijn auto. Ze begon naar hem toe te lopen, met veel passie in elke stap.

Hij opende het passagiersraam en zij stak haar hoofd erin. Ze was een donkergekleurde Latina, zwaar opgemaakt met een dikke lippenstift, een kleurrijke oogschaduw en felle gebogen wenkbrauwen die op tatoeages leken. Haar oorbellen waren grote goudkleurige kruisbeelden.

"Mooie auto," zei ze.

Hij glimlachte.

"Wat doet een leuke meid zoals jij zo laat nog buiten?" vroeg hij. "Is het niet al bedtijd?”

"Misschien wil je me instoppen," zei ze glimlachend.

Haar tanden vielen hem op als opmerkelijk schoon en recht. Inderdaad, ze zag er opmerkelijk gezond uit. Dat was vrij zeldzaam hier op straat, waar de meeste meisjes "tweakers" waren, in verschillende stadia van meth-verslaving.

"Ik vind je stijl mooi," zei hij. "Zeer chola."

Haar glimlach werd wijder. Hij kon zien dat ze het als een compliment opvatte dat ze een Latina-gangbanger werd genoemd.

"Wat is je naam?" vroeg hij.

"Socorro.”

Ah, "socorro," dacht hij. Spaans voor "hulp".”

"Ik durf te wedden dat je geweldige socorro biedt," zei hij met een grijns op zijn gezicht.

Haar diepbruine ogen grijnsden terug. "Je ziet eruit alsof je misschien wat socorro kan gebruiken op dit moment.”

"Misschien kan ik dat wel", zei hij.

Maar voordat ze konden beginnen met het regelen van de voorwaarden, parkeerde een auto op de plek vlak achter hem. Hij hoorde een man roepen uit het raam van de chauffeur.

"Socorro!" schreeuwde hij. "Vente!”

Het meisje ging rechtop staan met een nogal onbevredigende show van verontwaardiging.

"¿Porqué?" schreeuwde ze terug.

"Vente aquí, ¡puta!”

De man ontdekte een spoor van angst in de ogen van het meisje. Dit kon niet komen doordat de man in de auto haar een hoer had genoemd. Hij gokte dat de man haar pooier was, die haar controleerde om te zien hoeveel geld ze tot nu toe had binnengebracht vanavond.

“¡Pinche Pablo!” Ze mompelde de universele belediging onder haar adem. Toen liep ze naar de auto toe.

De man zat daar en vroeg zich af of ze nog steeds zaken met hem wilde doen. Hoe dan ook, hij vond het niet leuk. Wachten was niet zijn stijl.

Zijn interesse in het meisje verdween plotseling. Nee, hij zou zich niet met haar bemoeien. Ze had geen idee hoe veel geluk ze had.

Trouwens, wat deed hij in een sloppenwijk als deze? Zijn volgende slachtoffer zou een eleganter slachtoffer moeten zijn.

Chiffon, dacht hij. Hij was Chiffon bijna vergeten. Maar misschien heb ik haar gewoon bewaard voor een speciale gelegenheid.

Hij kon wachten. Het hoefde niet vanavond te zijn. Hij reed weg, glunderend over zijn show van zelfbeheersing, ondanks zijn enorme verlangens. Hij vond dat een van zijn beste persoonlijke kwaliteiten.

Hij was tenslotte een zeer beschaafde man.