Читать книгу Светильник жизни - Борис Огнев - Страница 75

Ужо такое створана жыццё,

Што ўсё навокал пакідае след,

Ён не трапляе проста ў небыццё,

Ён застаецца ў душы навек.

Аднойчы Нехта некага пакрыўдзіў,

І той, зажаўшы крыўду ў душы,

Чакаў, шукаў з гісторыі той выйсце,

Але, недачакаўшыся, рашыў.

Рашыў ён цяжка Некаму адпомсціць,

І вось, зажаўшы крыўду ў руках,

Ён падышоў, і крыўдаю са злосці

Ударыў з усёй сілай наразмах.

Вось так, падумаў Нехта: след пакінуў,

А ён перад табою ўжо стаіць,

Дык ты падумай перад нечым сільна,

Аб тым, што захацелася зрабіць.