Читать книгу Ctrl Z my lewe - Cheréne Pienaar - Страница 4

Kwart oor drie kom die WhatsApp deur.

Sy knip haar oë ’n paar keer totdat die letters op die skerm stil staan. Die verekussing kraak onder haar elmboog soos sy haarself ophys. Fronsend lees sy die drie kort sinne ’n paar maal oor.

Om in die vroeë oggendure wakker te word was nog altyd haar ding. Soos ’n geheim. Die hele wêreld is onder die slaapmantel en sy is alleen op haar planeet. Om net te lê en vir die ster in die hoekvenster te kyk en te dink.

Maar dis haar pa se los krulhare en sy oë se konsertinaplooitjies wat nou voor haar verskyn. Hoe laat is dit by hom dat dit oukei is om haar nóú te soek?

As hy haar naam in ’n boodskap gebruik, moet sy weet hier kom ’n ding. Hy voel sleg oor iets. Of dalk herinner hy homself maar net weer wat haar naam is.

Lucky.

Hoekom hy haar hier gelos het sonder om daai naam terug te vat en ’n beter een uit te dink, kon sy nog nooit verstaan nie.

En om die een of ander rede koop niemand dit as sy sê haar regte naam is Carla van der Veen nie. Dis asof die naam ’n lieg was. ’n Tydelike een totdat Lucky ’n week later uitgedink is.

Sy onthou die dag by die skool met die permanent marker … Hot Stefan wat haar gesig vashou terwyl sy ewe cool tweelingbroer allerhande strooi op haar gesig teken. Sy’t gedink sy’s verby die slagoffer-stadium, verby die stadium om geboelie te word. Sy dra dan al bra, wat nou wel ’n sportbra is, maar nog steeds. Die skok en die seer kon sy nie daai aand in die bad afgewas kry nie. Haar ma kon nie verstaan waaroor al die gehuil gaan nie.

Gelukkig het die gespot in Graad 10 opgehou. Dis toe sy agtergekom het sy verstaan hoe ’n rekenaar se kop werk. Toe moes selfs die grootste jock kom bakhand staan sodat sy hom met sy tutoriaal kon help.

“Dis omdat ek so Lucky is om jou te hê.”

Whatevs. So “lucky“ dat hy sy goed gepak en haar met haar ma gelos het?

Dit alleen is ’n full-time job.

Maar vanaand se boodskap? Die kastige plan wat hy het … Dit verander alles. As hy dit bedoel.

Kontak tussen hulle die laaste paar jaar het bestaan uit ’n maandelikse oproep, want ’n oorsese bellery is duur. Dan sal sy in die agtertuin se ruigtes gaan sit waar niemand haar kan hoor nie. Selfs in die winter, maak nie saak watter tyd nie.

Altyd dieselfde uitvraery.

“Ja, Pa, Elsa doen haar huiswerk. Ja, Pa, Ma is oukei.”

Verjaarsdae kry sy R500. Nog elke liewe jaar. Haar ma moet dit in harde kontant in haar hand gee. Dis die deal en klaar. Dié transaksie is ook die enigste kommunikasie tussen haar ouers.

Dan hou sy dit in ’n blik bo in haar kas. Vir eendag.

Om haar Lucky te noem, was maar een van al die weird besluite wat haar pa al in sy lewe geneem het. Sy weet almal se ouers is ’n bietjie vreemd, maar haar pa vat die koek – mét die icing daarby.

Teen haar kasdeur is daar ’n foto van pa en dogter opgeplak. Sonder om na die foto te kyk, kan sy dit voor haar sien. Sy ken elke millimeter van daai foto.

Hy hou haar vyfjarige lyfie styf teen hom vas, terwyl dit lyk of die wind se onsigbare vingers met sy hare speel … hom lok om die normale agter te laat. ’n Toer om die wêreld is seker baie meer opwindend as om pa te speel vir sy twee dogters. Die paisley-serp om sy nek eggo sy avontuurlus. ’n Wêreldreisiger wat die lewe kén.

Hy hou haar so styf vas, dit lyk of haar vet kinderlyfie wil bars. Sy kon haar altyd verkyk aan sy reusehande wat die klein skroefies van sy motorfiets raakvat. Hy was sterk en sy werk was sy als, maar hy het álles gelos as sy seergekry het.

Dis die enigste foto wat sy van hom het.

“Daai gesig van hom wil ek nooit weer sien nie!” het haar ma gesê die dag toe sy met die foto’s en die skêr op die mat gesit het. Haar hart het saam met die foto’s geskeur toe haar ma besluit het sy wil die “vibes” in die huis skoonmaak en alles met ’n “negatiewe energie” vernietig en verbrand. Sy wou haar ma iets aandoen toe dié selftevrede sê: “Kan jy dit voel? Nou’s die lug skoon, my kind.”

Maar hier’t hy nou gereply. Met ’n WhatsApp-boodskap wat haar naam inhet. En instant messaging is só nie hy nie. Maar sy het ’n voeler uitgesteek, hom net gevra hoe dit gaan. Sy het gehoop vir ’n betekenisvolle chat, dat hy iets van sy lewe duisende kilo’s ver met haar sal deel. Nie dat hy iets voorstel wat haar hele lewe omver sal gooi nie.

Met haar oë op skrefies lees sy weer elke woord op die skerm. Totdat die woorde bollemakiesie in haar binneste maak en ’n werklikheid word. Uit die hoek van haar oog is die ster sy blink self, maar die wêreld is nie meer wat dit gister was nie.

Sy trek die duvet terug en sit regop, swaai haar bene oor. Met elke lees klop haar hart vinniger. Sy soek haar pantoffels. Die een lê doer onder die bed. Met een knie op die vloer kry sy hom.

Sy moet dit vir iemand wys.

Al weet sy goed watter dele om op te trap om tjoepstil oor die gang se houtplanke te beweeg, loop sy nou met mening.

Sy gaan staan in haar ma se kamerdeur. Die lang, rooibruin slierte hang soos wasgoed oor die enkelmatras se kant. ’n Spierwit duvet verberg haar ma se gesig. Sy staar vir ’n paar oomblikke daarna en luister na die getik-tik-tik van die muurhorlosie.

’n Denneboom se silhoeët wieg stadig heen en weer teen die muur. Iewers begin ’n kriek sy gesanik, asof hy op haar wil klik. Sy vou haar arms oor haar lyf in die oorgroot T-hemp en draai terug gang toe.

In die kombuis verblind die yskaslig haar en die aartappelslaai se eierreuk stroom haar neusgate binne. Dit was Elsa se beurt om kos te maak gisteraand. Met die pakkie hoender-schnitzel daarby was dit ’n duur Woolies-uitstappie, maar sy het dié keer anderpad gekyk. Danksy haar fyn berekening en die feit dat daar nie meer ’n gin-bottel in die voedselmenger se bak skuil nie, klop die somme deesdae.

Aan tafel het sy en Elsa al weer die wie-het-dit-die-crapste-debat gehad. Sy is oortuig haar suster is in die beste skool ooit – made for life omdat dit Engels is. Op veertienjarige ouderdom praat Elsa ’n perfekte Engels en sý hakkel nog om die mees basiese sinne netjies uit te kry.

“One cappuccino for me, please.”

Die hot kelner by Get Together glimlag skaam toe sy haar bestelling plaas. Of dit vir haar dik Afrikaanse aksent is, sal sy seker nooit weet nie. Dan vlam sy wange skielik rooi.

By die huis het sy die smeersels swart onder haar oë met ’n wet wipe afgevee. Dis die laaste keer wat ek ’n man met liquid eyeliner probeer beïndruk, het sy net daar besluit.

“Hou op moan, Elsa, julle hoef nie kotsgroen rokke te dra nie! En julle het daily interaction met ouens,” het sy gisteraand die nimmereindigende geveg verder gevoer.

Elsa maak haar lang hare so styf moontlik weg van haar gesig in ’n bokstert vas. Superballerina met ’n tjip op die skouer. Sy staar na die skoongeveede toonbank en asem in om nog iets te sê. Maar sug eerder terwyl sy langsaam ’n ertjie met haar vurk rondstoot.

’n Skelm glimlag tussen Lucky en haar ma daarby beteken die gesprek is afgehandel.

Lucky is nie gewoond aan hierdie anderster weergawe van haar ma nie. Tot onlangs was sy ’n baie groter bekommernis as haar vroegryp suster. Hoe lekker is dit om nie meer die gin-bottels te moet wegsteek as Gideon, haar beste seunspel wat ’n klipgooi van hulle bly, kom kuier nie. Of om te moet vrees die bure hoor die geklingel op pad na die asblikke nie.

Wie sou ooit kon dink dat ma en dogter saam in hulle mou kan lag?

Sy maak die yskasdeur toe en gaan sit by die toonbank. Haar voet soek die oorbekende vastrapplek. Kleintyd het die baksteenpunt net-net genoeg spasie vir die voorste helfte van haar voet gebied. As sy daarop gestaan het met een voet, was sy net-net so lank soos haar pa as hy sit.

“Kyk, Pappa, ek kan self!”

“Pa se slim dogtertjie.”

Sy laat gly haar voet van die baksteen, staan op en stap na die bekerrak, soek die beker met die hartjie op. Soveel koppies om van te kies. Nugter alleen weet hoekom ’n gesin van drie twintig koppies moet hê.

Gideon sê altyd hy wens sy ouers was so cool soos haar kunstenaarma.

“Free spirited, yet so calm and collected.”

Terwyl die ketel kook, gee sy drie vinnige treë terug na haar selfoon op die toonbank.

Kom kuier vir my dis hoog tyd. Pa sal alles betaal, Lucky, kom net X

Die hoofletter X is aspris gemaak, besef sy; daar is nie ’n punt na “net” nie.

Sy lek haar duim en vryf ingedagte die selfoon se middelknoppie skoon. Om haar ma gelukkig te sien en te sorg dat Elsa oukei is, was haar enigste doelwitte die laaste paar jaar. Sy het gesorg dat geen onderwyser of maatskaplike tannie kon intree nie.

“Dit gaan goed! Ons is almal oukei,” het sy nuuskieriges verseker.

Wat om ná matriek te doen is tans die grootste issue. Haar moed sak in haar skoene elke keer wanneer die tema opduik, veral noudat daar net ’n paar dae oor is voor die eindeksamen.

Moet sy ’n rugsak pak, haar ma en suster hier los en gaan uitvind wie die mens is wat homself haar pa noem?

Só torring die vrae aan haar totdat ’n mossie se getjirp die nuwe dag aankondig.

Met Kitty Purry, hulle oorgewig gemmerkat, op haar maag sluimer sy uiteindelik in op die rusbank in die sitkamer terwyl E! Entertainment saggies op die agtergrond speel.

Die jasmyn net buite die venster se soet talm nog in haar neus toe iets naby haar gesig haar wakker maak. Afgesien van die flou glimlag op haar ma se gesig, merk sy dadelik die knoop tussen haar wenkbroue.

“Môre, Ma,” gaap sy.

Haar oë flits weer na haar ma en dan na die TV. ’n Brandmaer model op ’n rooi tapyt staan en maak geselsies met ’n kameraman.

Haar ma gooi haar hare oor haar skouer en buk af om haar op die voorkop te soen. “Môre, Carla.”

Lucky asem in. Eerder nou as nooit.

“Pa het my geWhatsApp. Hy wil hê ek moet kom kuier.”

Die keep tussen haar ma se wenkbroue verdiep. ’n Lang stilte volg.

“In Barcelona? Oor my dooie liggaam.” Haar ma draai om kombuis toe.

Kitty Purry spring verontwaardig van Lucky se bors af.

“Dis my lewe, Ma.”

“Jy dink tog nie … Jy neem seker nie sy uitnodiging ernstig op nie? Dit beteken net mooi niks!”

Lucky hoor hoe haar ma die bekers en borde in die kaste begin wegpak. Sy sluk hard en hou haar oë op die rooi mat.

“En ek dog ons het besluit jy gaan mariene biologie swot,” gaan haar ma voort. “Jy’t nog altyd daarvan gedroom om in die Kaap te gaan bly. Jy maak ’n groot fout, my kind!”

“Ma, asseblief! Verstaan tog! Om Europa te sien was nog altyd my lewensdroom. Ek kan later swot. En hy is after all my pa en hy wil my daar hê. En ek wil verstaan …” Sy keer die snik net betyds en lig haar ken.

Stilte.

Sy verander die kanaal na MTV. Vou haar arms om ’n sierkussing en maak haar oë styf toe. Vyf dae oor van skool, dan is dit eindeksamen, en daarná kan sy haar vlerke sprei. En ver weg van haar ma vlieg. Maak nie saak wat nie.

Sy staan roerloos onder die stort se water en staar na ’n teël voor haar. Sy sien nie die aangepakte swael om die linkerkantste groef raak nie. Haar skouers ruk toe haar suster uit die bloute agter die toegestoomde glasdeur verskyn. Sy sug geïrriteerd en draai die krane vinnig toe.

“Hoekom het Ma nou weer stilstuipe?”

“Els, Pa het my geWhatsApp.”

“No jokes?”

Haar suster weet alte goed dit gebeur soos in nooit. Dit was nog altyd net bel, verder niks.

“Ek kan jou my foon wys.”

“Wat sê hy? Dit voel of hy eeue terug van hom laat hoor het.”

“Hy wil hê ek moet vir hom gaan kuier.”

“Jy lieg.”

“Gee vir my die handdoek aan.”

“Vir hoe lank? Wanneer? Ná jou eksamen, obviously?”

“Ek dink nog daaroor,” lieg Lucky halfskuldig.

Sy vat die ligpienk handdoek by haar suster en gooi dit om haar skouers. Elsa skuur by haar verby na hul gedeelde klerekas. Terwyl Lucky haar afdroog, kom staan Elsa voor haar.

“Ek ry oor twintig minute,” sê Lucky streng. “Jy kan nie laat wees vandag nie.”

“Barcelona is die geleentheid van ’n leeftyd! Jy wou nog altyd soontoe gaan.”

“Ma dink natuurlik dis ’n crap idee.”

“Hallo! Sy het nie ’n sê nie, skool is verby. En jy kan nie vir altyd na ons kyk nie.”

Lucky vryf haar hare ’n paar sekondes langer as wat nodig is, bly vir die handdoek wat haar gesig verberg. Die trane prik in haar oë.

“Toe, toe, Els, roer jou!”

Lucky gooi die handdoek op haar bed neer en kyk na haar weerkaatsing in die spieël binne die kasdeur. Sy neem ’n tree nader, kyk verby die Hello Kitty-plakker met die skeurtjie net bo die kat se strikkie na haar gesig.

Vir die eerste keer is die spatseltjies ligbruin sproete weerskante van haar neus vir haar semi-aanvaarbaar. Juffrou Rodgers het eenkeer gesê sy het sagte oë. Waddehel beteken dit? Almal sê net altyd hoe ’n valie sy is. Boonop het sy swart hare met ’n kink terwyl almal ghd om reguit hare te hê.

Sy knoop haar navy skoolrok toe, sug toe sy aan skool dink. Juffrou Van der Berg het haar eendag stip in die oë gekyk en reguit gevra hoekom sy altyd so ernstig lyk.

“Jy is so jonk. Jy moet die lewe geniét.”

Daarmee het sy seker bedoel: Kry tog in vadersnaam net ’n lewe! Plein Jane word aangemoedig om interessant en pret te wees. Boring Lucky sonder enige luck.

“Kom, Els!” Sy gryp haar tas en draf voordeur toe.

Nadat sy vir Elsa by haar yuppieskool afgelaai het, mik die Volla na Heuwelsig waar Hoërskool Langeberg is. Die lug is wolkloos. Soos Lucky met Dan Pienaar-rylaan langs ry, flits haar oë oor die huise met die groot grasperke sonder om dit werklik raak te sien. Gideon sê dis ou huise wat so lyk.

In Nettletonstraat sit meneer Griessel se vrou hurkend en peuter aan ’n sproeierkop. Onder haar breërandhoed verander haar gesig in ’n wye glimlag toe sy die ligblou Volla gewaar. Sy laat sak die sproeier en waai wild met haar regterhand.

Dis ’n klein ritueel tussen hulle, maar vanoggend bly Lucky voor haar kyk met beide hande op die stuurwiel. Sy trap die petrolpedaal ’n bietjie dieper in sodat die breërandhoed vinnig kleiner word in die truspieëltjie. Sy is moeg vir almal se simpatieke kyke en die praatjies agter haar rug.

“My ma het nie meer ’n drankprobleem nie! En hierdie gewaaiery is sommer simpel!” wil sy in die vrou se rigting skree.

Hulle is almal so blerrie eenders, man, probeer sy haarself oortuig terwyl skuldgevoel in haar opstoot. “On-ge-skík,” sou Elsa nou sê.

Môre sal sy ordentlik waai, neem Lucky haar voor.

Sy parkeer naby die skool se ingang en klap Lama se deur agter haar toe. Hanke wag vir haar buite Batman se klas. Donderdae begin met ’n dubbelperiode Wiskunde en Lucky weet vandag s’n gaan ’n lange wees.

’n Paar meter van Hanke af kyk sy skielik geskok na haar vriendin. Hoekom merk sy nou eers op hoe maer Hanke geword het? Haar heupbeen steek soos ’n sambreel se punt uit waar sy teen die muur leun, haar skouerblaaie om die vensterbank gehaak. Haar arms hang dood langs haar sye. Oë toe teen die skerp oggendson.

Lucky gaan staan langs haar, sit haar tas neer en leun ook teen die vensterbank.

Hulle staan altyd saam eenkant. Dis ook hoe hulle ontmoet het. Hanke het in die hoek van die klas gesit en spinnerakke trek met haar Pritt. Haar andersheid het Lucky aangetrek soos daai drade tussen haar vingers. Van toe af is dit hulle twee teen die poppies. Toe kom Gideon om dinge net mooi uit te balanseer. Eintlik was hy nog altyd daar. Hy is cool, Hanke is die hipster, en Lucky probeer steeds uitpluis wie sý is.

“Yes, freak.”

“Môre, môre.” Lucky buig oor haar sak om haar Ken en Verstaan Wiskunde Graad 11 en 12 op te diep.

Hanke maak haar oë oop en loer na die boek in Lucky se hande.

“Die hele wêreld het Kindles en ons moor steeds bome asof dit uit die mode gaan,” sê sy. “Sal ’n paar jaar neem voor dit Bloem hit.”

Lucky glimlag skeef. “Jy vrot na rook, Hanke. Batman gaan dit verloor.”

“Who cares? Ek het ’n maand in hierdie godverlate plek oor. Wat gaan hulle sê? Nee wat, suster, my punte is te goed. Ek kan heroïen in my potloodsakkie aanhou as ek wil.”

Lucky rol haar oë. “Ag, asseblief.”

“En jy val deur jou hol.”

Moet Hanke altyd so kras wees?

“Jý’s een om te praat. Jy lyk verskriklik maer.”

“Fok. Nie nog jy ook nie.”

Voor Lucky kan antwoord, hoor hulle die gegiggel onder die suurlemoenboom ’n entjie weg van hulle. ’n Groepie meisies met blink oë en stywe bollas vertel hard vir almal om te hoor van hul planne vir die vakansie én die toekoms.

“Ek gaan chemiese ingenieurswese op Stellenbosch swot.”

Minette Pieterse. Dan pak sy daai ry wit tande en die dimpels in die wange uit.

Lucky wil skree, maar dan onthou sy: Vandag is anders. Uiteindelik het sy ’n antwoord gereed as daai swaar vraag-septer haar kant toe swaai: Wat doen jy volgende jaar?

Om met ’n rugsak Barcelona toe te vlieg, voel soos ’n stap in die regte rigting. En dit klink bitter cool. Hoe is die ouens in Europa?

Die klok onderbreek haar gedagtes en hulle stap klas toe.

“Wat gaan aan?” vra Hanke. “Jy’s hier, maar ook nie hier nie.”

“Dude, ek het groot nuus. Ek gaan Barcelona toe, na my pa toe.”

Hanke se oë rek. “Dís pretty awesome! Ek hoor daar is sick graffiti. En hey, nou kan jy uitvind hoekom hy jou vir veertien jaar basically ’n ignore gekap het.”

Hulle gaan sit agter in die klas. Lucky is nuuskierig om Hanke se jongste sketse te sien, al maak haar vriendin se kunswerke haar meestal bang. Hanke het ’n donker siel, that’s for sure, maar talent, dié het sy beslis.

Hanke haal haar A3-sketsboek uit en blaai ’n paar blaaie aan. Sy draai die boek om vir Lucky te wys. ’n Reusehaas met slagtande waarvan speeksel drup, staan agter tralies. Sy arms hang slap langs sy sye. Sy oë is pikswart, sonder enige wit, en sy lang ore is vuil en verwaarloos.

Lucky se hart mis ’n slag. “Wonderlik,” sê sy met ’n strak gesig en kyk dankbaar op na wat ook al die klas skielik tjoepstil maak.

Batman staan in die deur asof op aandag met ’n knipbord onder sy arm.

“Ek vertrou julle is klaar met Vraag 3?” Sonder om vir ’n antwoord te wag, gaan hy voort: “Jul matriekafskeidfoto’s is gereed en kan afgehaal word in die voorportaal. Míts julle Vraag 3 afgehandel het.”

“Die enigste ding meer lame as ’n matriekafskeid is ’n matriekafskeidfoto,” mompel Hanke hier langs Lucky.

Minette en haar groepie kyk opgewonde vir mekaar. “Yessss!” klink dit uit verskeie kele.

“Shoot me now.” Hanke kyk nie eens op nie, hou net aan skets aan iets wat lyk soos ’n zombie met ’n swart aktetas in sy linkerhand.

Lucky loer onderlangs na haar vriendin. Hanke is altyd cooler as die status quo, veral wat betref ’n eeu-oue instelling soos die matriekdans. Lucky het vir Gideon gevra om saam met haar te gaan. Sy was moerig toe hy met dieselfde kleur das as haar rok by die huis opgedaag het. Hanke gaan dink dis super lame! En die res gaan dink ons is ’n couple! het sy mismoedig gedink.

Hanke het natuurlik swart gedra. Die ou aan haar sy het sy net as ’n grootwordpel voorgestel.

Uiteindelik kyk Hanke van haar sketsboek op. “Dis alles so ’n waste,” sug sy terwyl sy na die opgewonde meisies voor hulle kyk.

Dalk was dit, dink Lucky. Dit sou daai aand baie lekkerder gewees het om series saam met haar ma te kyk. Die AA-coach sê dis goed dat hulle dinge saam doen wat almal geniet. Elsa sou soos gewoonlik die nuwe “Hairdo DIY” wat sy op Pinterest gesien het op haar ma se lang lokke oefen.

Maar Gideon het die aand tog lekker gemaak, dink Lucky met ’n glimlag.

“Dis rock of niks, dude,” het hy vir die DJ gesê. “Sit af hierdie sokkiemusiek and be true to yourself.”

Toe almal na die Barbas Café is om die eerste smakie van vryheid te proe, het hulle vier gaan inbreek by die putt-putt-baan. Hanke se partner het ’n sigaret opgesteek en hulle het almal ’n trek gevat. Lucky het begin hoes. En aan haar ma gedink.

Die foto’s lyk nie sleg nie, moet sy toegee toe sy dit ná die laaste periode gaan afhaal. Dalk sal dit vanoggend se woordewisseling by die huis beter maak.

Lama is so warm soos die binnekant van ’n leë coke-blikkie op ’n galadag toe sy in die motor klim. Toe sy vir Elsa by haar skool oplaai, het dié net een ding op die brein: Haar ousus gaan Europa toe. Maar by die huis is die atmosfeer nie veel beter as die oggend voor hulle weg is nie.

Haar ma takel haar ná aandete.

“Wat van jou toekoms, Carla?”

Lucky ruk haar hand uit die te warm seepwater. Gewoonlik toets sy eers voor sy die skottelgoed begin was, maar haar kop is te vol van ander dinge.

Sy is egter gereed vir daai vraag.

“Ma, dis ’n gap-jaar. Dit beteken ek vat ’n gáp.”

“Waar gaan jy bly? Hoe gaan jy die lewe daar kan bekostig? Jou pa … gaan nie vir jou tyd hê nie. Dis ’n vreemde stad en hulle praat ’n vreemde taal.”

“Hy’t my genooi en ek gaan! Môre doen ek aansoek vir my visum en sodra ek my laaste vak geskryf het, vlieg ek.”

Lucky se stem klink vir haar te hard. Iewers het iets net skiet gegee. Sy skud die seepwater van haar hande af en loop kamer toe. Gaan sit op haar bed en skop die deur toe, ’n bietjie harder as wat sy wou.

Laataand lê en staar sy nog steeds na die wit plafon. Gaan hulle orraait wees? Wie gaan die sproeiers regmaak as dit breek? Wie gaan vir Elsa langs die netbalbaan aanmoedig? Wat as haar ma weer begin drink?

Dis nie vir altyd nie, probeer sy haar gewete sus.

Sy staan op en loop uit, buitentoe. Haar ma sit op die houtbankie op die stoep. Met haar bene opgekrul sit en staar sy die donkerte in. Lucky gaan sit langs haar en luister saam na die nag se stilte.

“Kan Ma al weer nie slaap nie?”

Daar is ’n lang stilte voor haar ma antwoord.

“Gaan jy mooi na jouself kyk, my kind?”

“Ek belowe, Ma. En ek kom dadelik terug as dit nie vir my lekker is nie.”

Of as jy weer bottel vat en weird begin raak, dink sy, maar byt die woorde terug.

Haar ma vou haar hand om hare. Saam drink hulle die nag se stilte en die kriek se eensame geskree in, tot die nagkoue hulle binnetoe jaag.

Voor sy haar kamerlig afsit, gaan staan Lucky voor die foto van haar en haar pa. Sy kyk lank daarna.

Dit was die laaste keer wat sy hom gesien het.